Mniej więcej rok temu można powiedzieć, że się nawróciłem. Ogólnie byłem wierzący, ale żyłem w grzechach ciężkich, nie chodziłem do Kościoła, ale nagle znikąd przyszła do mnie wiara i zacząłem się powoli nawracać. Wiadomo, że na początku nie było łatwo, ale tak po 5/6 miesiącach czułem wielką obecność Boga w moim życiu, dobrze znosiłem wszelkie cierpienia i nie narzekałem, chodziłem codziennie do Kościoła i się modliłem i choć byłem skrupulantem, to nie miałem wątpliwości, czy moja spowiedź była ważna, czy przyjąłem Komunię świętokradczo, ale byłem bardzo drobiazgowy i niby czasami jest to przydatne w dążeniu do świętości, ale czasami przesadzałem, jednak tuż po spowiedzi znów czułem się dobrze, uwolniony od wszelakich wątpliwości. Wydaje mi się, że szedłem dobrą drogą. Jednak zdarzyło mi się tak, że zbłądziłem, nasłuchałem się pastorów i odszedłem od Katolicyzmu, obrażałem go, znowu powróciłem do dawnych grzechów ciężkich, bo byłem wyznawcą Sola Fide(zbawienie bez względu na wszysto) i myślałem, że mogę grzeszyć dowoli, a i tak zostanę zbawiony. Po 3 tygodniach to się zmieniło, wróciłem znów do Katolicyzmu, odbyłem spowiedź generalną, jednak do dziś(już minęło ok. 7 miesięcy) nie czuje takiego stanu duchowego, jak wtedy(czyli tak gdzieś z rok temu). Tyle musiałem przez to łask stracić, tyle będę pewnie za to w czyśćcu cierpiał, bo miałem większą świadomość tych grzechów i będą mi dużo bardziej poczytywane i przez to moja droga do świętości się zatrzymała.

Mam pewne wątpliwości co do tego, czy moja spowiedź była wtedy ważna, bo była ona z kartki i ksiądz mnie za to na końcu upomniał, stresowałem się, zapomniałem o żalu za grzechy i jakieś mam wątpliwości, czy była ona na pewno ważna... Dlaczego? Bo nie czuję tej ,,duchowości", co wtedy i zastanawiam się, czy jest to spowodowane jakąś nieważną od tego czasu spowiedzią. Przy tej spowiedzi zapomniałem(nieświadomie) o żalu za grzechy, bo byłem zestresowany przy tej spowiedzi, ale nie miałem złej woli i chciałem się pojednać z Bogiem. Nie zataiłem celowo grzechu i zapomniałem o tym nieświadomie. Nie miałem świadomości nieważności tej spowiedzi. Teraz więcej narzekam, przy bólu od razu się niecierpliwie, więcej akceptuje grzechów lekkich, jakoś nie chodzę do Kościoła codziennie tak jak wtedy i nie spowiadam się tak często, tak jak wtedy. Wtedy miałem większą motywację do wszystkiego i ogólnie czułem się lepiej, a teraz już u mnie to znikło. Wiem, że nie tacy byli grzesznicy, co później się nawracali, ale sęk w tym, że ja jak byłem nawrócony, to gdzieś 10 miesięcy później znów odszedłem i byłem wszystkich grzechów świadom. Ja, który chodziłem do Kościoła codziennie, eliminowałem wszelkie drobiazgi w swoim życiu kilka miesięcy później dopuściłem się najgorszego, czyli odstępstwa od Katolicyzmu i powróciłem do grzechów ciężkich... 1 grzech ciężki tyle zła w duchowości wyrządza, a co dopiero kilkadziesiąt takich grzechów... Czym to wszystko jest spowodowane? nieważną spowiedzią? Czy spowiedź jest nieważna tylko wtedy, gdy mamy świadomość jej nieważności? Co o tym sądzicie? Pomożecie? Z góry dzięki wam.

Spowiedź była ważna i nie musisz już do tej sprawy wracać. Jesteś skrupulantem dlatego w wątpliwości, musisz sobie to tłumaczyć na swoją korzyść.
Miałeś dobrą wolę, chciałeś się dobrze wyspowiadać i nie ma sensu tego tematu międlic.

Dziękuję za te miłe, pocieszające słowa. Miło usłyszeć takie słowa od księdza. Poza tym niektórzy mi też mówili, że w żalu za grzechy nie chodzi o to, że żałuję za 3... 2... 1... i żałuję, nie chodzi o sam czyn, ale o wewnętrzną żałobę. I jeżelibyśmy mieli uznać takie kryteria, to czy powinniśmy powtarzać swoją spowiedź z pierwszej Komunii? No bo nie każde dziecko, tak jak już dorosły nie rozumie w pełni sakramentu spowiedzi, warunków ważności itp.

A to możliwe, że szatan próbuje mnie zwieść, próbuje mi wmówić, że spowiedź była nieważna itp. i te złe odczucia, ten brak czucia Boga pochodzi od szatana?

W żalu za grzechy bardziej chodzi o zrozumienie, ze postąpiłem źle niż o uczucia. Tak jak i w relacjach z Bogiem, gdybyśmy za bardzo opierali się tylko na uczuciach to daleko byśmy nie zajechali.
Być może, tego nie można wykluczyć, bardziej skup się na sobie i Twojej relacji do Boga niż na szatanie, on nie zasługuje na Twoją uwagę.
I tak na koniec, gdy masz wątpliwości najlepiej porozmawiaj o tym z Twoim spowiednikiem, kierownikiem duchowym a gdybyś miał jakieś natręctwa, fobie, skrupuły itp. idź do specjalisty. Forum nie jest konfesjonałem ani poradnią.

Proszę nie kopiować i nie wklejać postów swojego przedmówcy, to jest śmiecenie, zob. regulamin.bramin
A jeżeli któraś z moich spowiedzi była nieważna, albo było coś z nią nie tak, ale ja tego nie widzę i dalej spowiadam się, nie będąc tego wszystkiego świadom, to czy jest to jakaś okoliczność łagodząca, skoro tego nie widzę i nie jestem tego świadom?

Jeśli nie jesteś tego świadomy to nie masz grzechu. Świadomość jest istotnym elementem w ocenie moralnej danego czynu.

Przypominam jeszcze raz aby nie kopiować i nie wklejać całych postów swojego przedmówcy, jest to niepotrzebne dublowanie postów i zaśmiecanie wątku.bramin

Czyli jeżeli nie widzę tego, ale wciąż przyjmuję Komunie, to są one ważne i nieświętokradzkie, prawda? Podobnie jest ze spowiedzią?
I w sumie chciałbym jeszcze księdza zapytać, dlaczego akurat ksiądz napisał w tym poście, że ta spowiedź, o której mówiłem była ważna? Żal i skrucha są głównym, najważniejszym warunkiem ważności spowiedzi, a ja o tym i o tym trochę zapomniałem. Nie skupiłem się na żalu za grzechy, czy za skruchą, albo na jakiejś wewnętrznej prośbie o przebaczenie grzechów i o przeproszenie za nie.

Tak, są ważne. Napisałem o tym i nie będę tego kolejny raz powtarzał.
Jesteś skrupulantem, porozmawiaj w realu ze spowiednikiem, taka rozmowa na forum niewiele Ci pomoże.
Najlepiej gdybyś udał się także do psychologa lub psychiatry bo jak widzę nie poradzisz sobie sam z tym problemem. Pozdrawiam.
Zamykam temat.