9 wrzesnia

Święty Piotr Klawer (1580-1654)
Urodzil sie w Barcelonie. Jako mlody chlopak wstepuje do jezuitow. Pierwsze sluby skada w 1604. Pozniej trzy lata studiuje filozofie. Ale lekcje ktore najbardziej pamieta to przyklad pokory brata furtiana. Bogaty kupiec, ktory po straceniu rodziny wstapil do zakonu i wykonywal zawsze najbardziej pokorne prace. Po jakims czasie jednak jego cela staje sie druga aula, gdzie schodza sie wszyscy nawet ci najmedrniejsi. W czasie studiow teologi jest wyslany do Kolumbii, tam tez w 1616 zostaje wyswiecony na kaplana. PO jego krotkim pobycie tam przybywa tysiace czarnych niewolnikow. Wiekszosc z nich to mlodzi ludzi ale pod wplywem pracy bardzo szybko sie starzeja. Lub zostaja kalekami. Do nic wlasnie jezuici wyslali swych misjonarzy. PIotr zrozumial ze Bog od niego chce by sluzyl tym niewolnikom calymi swymi silami kazdego dnia do konca zycia. Zyje z nimi w ich warunkach i niosac pomoc niesie tez szacunek dla kazdego z nich. U kazdego z nich stara sie wzbudzic poczucie wlasnej godnosci i zauwazenia milosci Boga do siebie. Uczy sie jezyka angolskiego i organizuje ekipy tlumaczy na ine jezyki. Przede wszytkich jednak przemawia swym zyciem. Pradopobnie mial dar czytania w duszach.
POzniej zaczal chorowac, i potrzebuje opieki, znosi wszytkie niemile zachowania ze strony czarnego pielegniarza, w tym tez rozpoznaje wole Pana Boga. W ten sposob w jego zyciu sie wypelnia to co glosi. Umiera w wieku 74. Zostal beatyfikowany w 1888, razem z Alfonsem Rodriguezem, bratem furtianem, ktory go tyle nauczyl w mlodosci.


Aniela Salawa (1881-1922)
Urodzila sie w Sieprawiu, w licznej poboznej rodzinie chlopskiej. Od malego wykazywała zamiłowanie do modlitwy i pracy.
Majac 16 lat udaje do Krakowa, tam pracuje jako służąca. Po smierci swej siostry Teresy pragnie isc droga doskonalosci chrzescianskiej. Zrozumiała, że jej droga to całkowite poświęcenie się w ciągłym wyrzeczeniu. Widzi to jako swa misje w Kosciele i sklada Bogu slub czystosci. W 1900 zapisuje się do Stowarzyszenia Sług Katolickich im. św. Zyty by aposlowac wsrod lozenak. Czesto byla zatopiona na modlitwie oraz adoracji Najświętszego Sakramentu. W 1912 Aniela wstepuje do trzeciego zakonu sw Franciszka. Gdy wybucha 1 wojna swiatowa pomaga w szpitalach. Zolnierze nazwali ja "swieta panienka". W 1916 zostaje zmuszona do pozostawienia jakiejkolwiek pracy, udaje się do szpitala św. Zyty. Nastepnie mieszka w bardzo ubogiej suterynie. Tam przezyla ostatnie 5 lat swego zycia. Ona jednak to wszytko ofiaruje za grzechy swiata.
Pewnego dnia ulozyla modlitwe: „Panie Jezu, ofiaruję Tobie całe moje życie tej wielkiej sprawie, która według Twojej woli i dla Twojej chwały niech będzie zrealizowana w Polsce i za pośrednictwem Polski w całym świecie”. Miesiac pozniej zmarla. W 1987 Jan Paweł II ogłosił dekret stwierdzający heroiczność cnót, natomiast cudowne uzdrowienie za jej wstawiennictwem został nastapilo w 1991 r.


Sw Odger (+713)
Diakon misjonarz wsrod Frizonow (dzisiejsza Holandia) razem z biskupami Wironem i Plechelmem. Pepin II ofiarowal im kawalek ziemi na ktorym zbudowali klasztor z kosciolem. W tym klasztorze zyli we trzech, pomimo poganstwa otaczajacych osob.
W czasie sredniowiecza czeste byly pielgrzymki na ich grob. W czasie reformy ich relikwie zaginely, zostaly odnalezione w 1594. W 1681 i pozniej w 1881 zostaly przeniesione winne miejsce.

Sw Tyburcjusz, Aleksander i Jacek
Meczenicy w Sabinie. Wielu naukowcow spiera sie co to byli za meczenicy, sa bardzo rozne stanowiska. Ale jedno wydaje sie pewne, ze zostali zabici za wiare.

Bl Franciszek Garate (1440-1515)
Hiszpan, brat w zakonie jezuitow z radoscia wypelnial swa posluge furtiana na uniwersytecie w Bilbao.

Sw Izak Wielki (350-440)
Syn patryjarchy ormianskiego Narsete'a. Izak objal po nim posluge biskupia. Mozna go spokojnie nazwac wielkim apostolem Armenii. Przetlumaczyl na ormianski wieksza czesc Pisma Swietego i dziel ojcow greckich.

Bl Maria de la Cabeza (+1175)
Zona sw Izydora rolnika, gdy owdowiala wstapila do klasztoru.

Sw Vulfruda (+988)
Po tym jak byla kochanka krola Anglii Edgarda, majac z nim corke (pozniejsza swieta Edith z Wilton) wstapila do klasztoru by plakac nad swymi grzechami.


Prawoslawie

Sw Anna {Prawiednaja Anna}
Jedno z trzech wspomnieni sw Anny. Zasniecie 25 lipca, 9 września (dzień po święcie Narodzenia Matki Bożej) i 9 grudnia (poczęcie Matki Bożej). INformacje jakie o niej posiadamy sa w wiekszosc z apokryficznej ewangelii sw Jakuba. Pochodziła z rodziny pierwszego kapłana Aarona. Wraz z mężem Joachimem, mieszkali w Nazaret. Nie mieli jednak dzieci, co byla znakiem ze Bog nie blogoslawitego zwiazku. Nie patrzac jednak na to prześcignęli w swietosci „wszystkich rodziców na ziemi”. W nagrodę zostali rodzicami Najświętszej Marii Panny - Matki Bożej. Wedlug zwyczaju 15 dni po narodzeniu dano jej na imię, Miriam (Maria). Gdy Maria miala 3 lata zostala oddana do Świątyni jerozolimskiej, by tam służyła Bogu.
Po śmierci Joachima, kilka lat po narodzinach Bogarodzicy, Anna przeprowadziła się do Jerozolimy, by przebywać bliżej swej córki. Tam po dwóch latach zmarła w wieku 79 lat. Relikwie obojga małżonków widziano jeszcze w XII w. w niewielkiej cerkiewce przy sadzawce Betsaida. Obecnie uważane są za zaginione.
Święto rodziców Matki Bożej obchodzono najpierw tylko na Wschodzie. Cerkiew prosi o ich wstawiennictwo przed Bogiem w czasie każdego z odpustów, którymi kapłan kończy nabożeństwo.

Joachim {Prawiednyj Bogootiec Ioakim}
Maz sw Anny. Pochodził z Galilei, prawdopodobnie z zamożnej i znanej rodziny. Zgodnie z prawem Joachim mógł zostawić bezpłodną małżonkę i ożenić się powtórnie. Nie uczynił tego jednak, żyjąc wiarą w otrzymanie potomstwa.
Pewnego dnia, gdy Joachim był już starym człowiekiem, podczas jednego z wielkich świąt Izraela, przyniósł do Świątyni jerozolimskiej ofiarę Bogu. Jednak arcykapłan odmówił jej przyjęcia, mówiąc, że bezdzietność małżonków jest znakiem ich niegodności. W głębokim smutku mężczyzna udał się na pustkowie i tam przez czterdzieści dni postem i modlitwą błagał Boga o miłosierdzie. Wtedy zjawił mu się anioł i zwiastował, że modły zostały wysłuchane, gdyż jego małżonka Anna, da mu dziecię, które będzie radością ziemi. Tak się stało.
Św Joachim zmarł mając 80 lat.

Sw Gabriel Zabludowski {Muczenik mładieniec Gawriił Zabłudowskij} (1684-1690)
Jego wspomnienie jest 20 kwietnia, dzis siw spomina przeniesienie jego relikwii. Wspominany tez jest razem ze wszytkimi swietymi bialoruskimi {Sobór świętych białoruskich}. W dzieciństwie wyróżniał się wśród rówieśników pobożnością i stronieniem od zabaw.
Podczas nieobecności rodziców, dziedzic wsi Zwierki - Szutko porwał chłopca i przewiózł do Białegostoku. Tam dziecko poddano torturom. Z powodu upływu krwi zmarło, a jego ciało potajemnie pozostawiono na skraju zwierkowskiego lasu.
Po odnalezieniu, pochowano je na cmentarzu niedaleko wsi. Po trzydziestu latach, podczas jednego z pochówków, nieumyślnie naruszono jego grób. Okazało się wówczas, że ciało nie uległo rozkładowi. Z wydarzeniem tym związanych było wiele uzdrowień. Ustała również panująca w okolicy epidemia.
Złożone w zwierkowskiej cerkwi ciało ocalało podczas pożaru świątyni w 1746, po czym zostało przeniesione do Monasteru Zabłudowskiego. Pozniej w 1755 do Słucka. W 1820 r. odbyła się kanonizacja męczennika. Później relikwie kilkakrotnie jeszcze zmieniały miejsce pobytu, będąc przez pewien czas w Białymstoku, Supraślu, Słucku, Mińsku i Grodnie. 22 września 1992 r. ostatecznie spoczęły w białostockim soborze św. Mikołaja. Kult świętego jest największy w Polsce i na Białorusi. Uznawany jest za największego prawosławnego świętego urodzonego w obecnych granicach naszego kraju. Jest też patronem Bractwa Młodzieży Prawosławnej w Polsce.

Jozef Wolocki {Prepodobnyj Iosif, igumien Wołockij, czudotworec} (1440-1515)
Pobożni rodzice oddali siedmioletniego syna na nauki starcowi Arseniuszowi do Monasteru Wołokołamskiego. Już po dwóch latach niezwykle zdolny chłopiec poznał Pismo Święte i zaczął sprawować funkcję lektora w monasterskiej cerkwi.
Mając 20 lat Jskierował poszedł do pustelni, w okolice Tweru. Mieszkał tam starzec Warsonofiusz, który pobłogosławił go, aby udał się do św. Pafnucego do Monasteru Borowskiego. Tam złożył śluby zakonne i otrzymał imię Józef.
Pod mądrym kierownictwem starca Józef spędził osiemnaście lat. Po jego śmierci sam został ihumenem monasteru. Kierowany gorliwością w praktykach ascetycznych w miejsce idiorytmii wprowadził cenobię, regułę wspólnego życia mniszego, co do której większość mnichów nie była przekonana. Z tego też powodu opuścił wspólnotę i jako zwykły mnich zamieszkał w Monasterze Kiryło-Biełozierskim. Później, w 1479 r., założył własny Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Wołokołamsku. Wspólnota ta stała się na długie lata centrum odnowy duchowej Cerkwi Ruskiej oraz szkołą wielu znanych ascetów. Prowadził gorliwą walkę o czystość wiary prawosławnej przeciw pojawiającym się tu i ówdzie herezjom oraz o możliwość posiadania przez monastery ziemi.
Po smierci jego relikwie spoczęły w założonej przez niego wspólnocie. Jest jednym z orędowników modlitwy do którego mają chronić przed napaścią wroga.

Sw Teodozy {Swiatitiel Fieodosij, archijepiskop Czernigowskij}(+1619)
Dzis jest wspomnienie przeniesienia relikwi. Należał do starego dworzańskiego rodu Uglickich-Połockich. Jego ojciec był duchownym. Idąc w jego ślady syn skierował swe kroki do Kijowskiego Brackiego Kolegium. Nie dane mu jednak było ukończyć szkoły, którą zamknięto po zniszczeniu Podola przez wojska polskie. Wówczas wstąpił do Ławry Kijowsko-Pieczerskiej.
Początkowo Teodozy sprawował funkcję kierownika domu metropolity, następnie mianowano go przełożonym Monasteru Wydubickiego w Kijowie. Później kierował kilkoma innymi monasterami. W 1691 r. w randze archimandryty został pomocnikiem arcybiskupa czernihowskiego Łazarza, a po dwóch latach samodzielnym arcybiskupem tej diecezji. Walczyl z unitami współpracujac z Kozakami i wznosił nowe monastery.
Został pochowany w soborze Borysa i Gleba w Czernihowie. Dzięki modlitwom do niego miało miejsce wiele cudownych zdarzeń. Szczególnie często ze swymi wskazówkami pojawiał się podczas snu.
W 1776 stwierdzono, że ciało arcybiskupa nie uległo rozkładowi. W 1896 Rosyjska Cerkiew Prawosławna zaliczyła go do grona świętych. W 1898 w obecności ponad stu pięćdziesięciu tysięcy wiernych odbyły się uroczystości otwarcia jego grobu. Podczas ceremonii stwierdzono czterdzieści dziewięć przypadków uzdrowień.

Świetna inicjatywa z tymi patronami... ale jeśli chodzi o Prawosławie to niestety 98% wiernych w Polsce uznaje inny kalendarz, stąd jest nieco "niepraktyczny" To taka mała uwaga. Może po juliańsku? Sam zdecyduj jak lepiej.

Uzupełnię ikonograficznie OK?


Prawoslawie

Sw Anna {Prawiednaja Anna}





Joachim {Prawiednyj Bogootiec Ioakim}



Sw Gabriel Zabludowski {Muczenik mładieniec Gawriił Zabłudowskij} (1684-1690)


Jozef Wolocki {Prepodobnyj Iosif, igumien Wołockij, czudotworec} (1440-1515)


Sw Teodozy {Swiatitiel Fieodosij, archijepiskop Czernigowskij}(+1619)

10 wrzesnia

Św Mikołaj z Tolentino, kapłan (1245-1305)
Gdy ma 14 lat po wysluchani homili o marnosci tego swiata wstepuje do zakonu augustianów w Tolentino, małym mieście w Państwie Papieskim. Pierwszy okres nie mial jednak zadnych praw i zobowiazan. W tym zakonie zostaje wyswiecony na kaplana w 1274. Na polecenie przełożonych przebywał kolejno w kilku klasztorach swego zakonui nawet bedac w drodze nie opuszczal nakazych regula modlitw i umartwien. Ale jest to czlowiek ktory naokolo siebie zawsze roztacza klimat radosci. Po pewnym czasie staje sie znanym i cenionym spowiednikiem i ludzie przychodza z daleka by od niego uzyskac przebaczenie Boze i radosc bycia w Kosciele. Dzieki jego wstawienictwu tez zaczyna sie dziac wiele cudow. Na procesie beatyfikacyjnym stawi sie 371 swiadkow roznych cudow. Bóg pobłogosławił go wieloma cierpieniami i chorobami, poza darem kontemplacji, cudow, czytania w duszy i jeszcze kilku.
Kanonizacja odbywa sie dopiero w 1446, gdyz w miedzy czasacie "wygnanie awinionskie"
Bazylika w Tolentino przechowuje jego szczatki.


Sw Sosteniusz i Wiktor (IV w.)
Sosteniusz byl wojskowym w armii cesarskiej. Chrzescianstwo poznal przez Eufemie, mloda dziewczyne, ktora mial zaprowadzic na meczenstwo. Zostal poruszony jej wiara. Po jakims czasie sam zostal zlapany jako chrzescianin i podany wielu wypytywaniom. Od obiecnich i grozb przeszlo sie pozniej do tortur. Wpierw byl ubiczowany a pozniej rozerwany hakami. Po czym zostal rzucony na pozarcie zwierzetom, ale to tez przezywa. W Koncu zostal zaprowadzany na stos. Razem z nim zostanie spalony tez Wiktor, poznany w celi i wzruszony swiadectwem Sosteniusza.

Meczenicy z Nagasaki (+1622)
Dziesiejsza grupa meczenikow z Nagasaki to 44 osoby. Wiekszosc z nich to japonczycy, nawet dzieci 3-4 letnie. KIlku chlopakow ktorzy zaczeli isc droga powolania i rodziny tych ktorzy przyjmowali misjonarzy. Najslyniejsi z nich to Karol Spinola, Angel Orsucci i Francesco Morales. Zostali wszyscy spaleni zywcem, na malym ogniu, po innych przeroznych torturach.

Sw Baripsab (I w)
Meczennik w Dalmacji (dzisiejsza ex Jugoslawia).

Sw Kandyda z Neapolu Mlodsza (+586)
Model chrzescianskiej matki i zony.

9 biskupow z Numidii (+257)
Nemesian, Feliks, Feliks, Luciusz, Liteon, Jader, Datyw, Polian i Wiktor. Wraz z tymi biskupami meczenstwa tez dostapilo wielu diakonow.

Sw Pulcheria (399-453)Wraz z Prawoslawiem{Błagowiernaja carica Greczeskaja Pulchierija} 10/23 IX
Urodziła się w Konstantynopolu, jako córka cesarza Arkadiusza. Po śmierci siostry, ojca i matki oddano ją na wychowanie eunuchowi imieniem Antioch, który zadbał o jej wszechstronne wykształcenie, wladala plynie greka i lacina. Majac 15 lat została regentką swojego młodszego brata, cesarza bizantyjskiego Teodozego II. Złożyła przez Bogiem śluby czystości, namawiajac do tego kroku takze swe dwie siostry. Rok pozniej z jej inicjatywy wyszły dekrety przeciwko montanistom i eunomianom oraz i w 429 przeciwko nestorianom.
W wolnym czasie pilnie czytala Pismo święte, modlila sie i czynila dzieła miłosierdzia. Jej osobistą zasługą było to, że stosunki pomiędzy Rzymem a Konstantynopolem ułożyły się jak najlepiej. Korespondowała z papieżem św Leonem I Wielkim i sama także otrzymywała od niego listy. Popierała rozwój kultury, wspierała budowę nowych świątyń.
Do łaski cesarskiej wdarł się ambitny minister Chryzapiusz. Miał on tak wielki wpływ na cesarza, że stał się niemal wszechwładny. Swoimi intrygami doprowadził do tego, że Pulcheria musiała opuścić dwór cesarski i zamieszkać w pałacu w Hebdomon, gdzie wiodła życie na pół klasztorne. Patriarcha Konstantynopola, Nestoriusz, dla spodobania się cesarzowi i jego ministrowi jawnie okazywał cesarzowej swoją niechęć. Nie pozwalał jej uczestniczyć w niedzielnej liturgii. Zniszczył też jej portret zawieszony przy ołtarzu obok złożonych przez nią darów i dokumentu ślubu dozgonnego dziewictwa. Pulcheria jawnie potępiła jego błędy i okazywała swoją przyjaźń największemu pogromcy jego herezji, św. Cyrylowi z Aleksandrii. Kiedy za zezwoleniem cesarza zwołano do Efezu synod i dotkliwie pobito na nim wyznawców prawowiernej wiary (stąd przeszedł on do historii pod nazwą "zbójeckiego"), Pulcheria dała publicznie wyraz swojemu oburzeniu (449). Papież św. Leon I wyraził jej za to podziękowanie i uznanie. Cesarzowa odpowiedziała listem, domagającym się zwołania powszechnego soboru.
W 450 zmarł Teodozy II. Pulcheria natychmiast powróciła na dwór cesarski, usunęła Chryzapiusza i objęła rządy. Niedługo potem poślubiła prawie 60-letniego i chorowitego dowódcę wojska, senatora Marcjana, który jako cesarz objął z nią współrządy. Zachowujac jednak slub dziewictwa. Koronacja odbyła się 25 sierpnia 450 Papież św Leon I wysłał delegację z gratulacjami. Cesarzowa z tej okazji dokonała uroczystej translacji (przeniesienia) relikwii św. Flawiana, patriarchy Konstantynopola, który na synodzie "zbójeckim" tak został pobity, że niebawem zmarł (451). Relikwie jego przeniesiono do kościoła Dwunastu Apostołów, który odgrywał wówczas rolę narodowego mauzoleum cesarstwa. Tam znajdowały się relikwie Apostołów (stąd nazwa kościoła) i znakomitych świętych Kościoła wschodniego.
Ostatnim wielkim dziełem św. Pulcherii było zwołanie soboru chalcedońskiego w roku 451, na którym została potępiona definitywnie i ostatecznie nauka Nestoriusza. Na jednej z sesji uczestniczyła cesarzowa osobiście i odebrała hołd od ojców soboru. Papież po odbytym soborze wysłał osobne pismo z podziękowaniem do cesarzowej.
Panowała 39 lat. Zmarła w 54 roku życia. Jej ciało umieszczono w kościele Dwunastu Apostołów. Cesarz Leon, następca Marcjana, na jej grobowcu umieścił jej portret, i na jednym z placów Konstantynopola umieścić jej posąg.


Prawoslawie 10/23 wrzesnia

Sw Ozafat Kamienski {Prepodobnyj Ioasaf Kamienskij, Wołogodskij czudotworec} (1428-1453
Jego ojciec - książę Dymitr był potomkiem św. Teodora, księcia smoleńskiego, matka zaś pochodziła z innego książęcego rodu. Bogobojność obojga rodziców udzieliła się synowi.
Będąc jeszcze niemowlęciem Andrzej stracil rodzicow i przez to tez swe posiadlosci. Mając 20 lat, widząc marność tego świata, złożył śluby zakonne w Monasterze Przemienienia Pańskiego, położonym na wyspie Kamiennej na jeziorze Kubienskim. Otrzymał imię Jozafat. Cechowało go wyjątkowe posłuszeństwo, gorliwość w przestrzeganiu postów i modlitwie oraz zamiłowanie do czytania książek. Swą mądrością i skromnością zadziwiał starszych wiekiem braci.
Oddany pod opieke duchowa starcowi Grzegorzowi książę bardzo rygorystycznie przestrzegał ascetycznych reguł. Przez pewien czas mieszkał zamknięty w swej celi. W ostatnim roku życia jadł tylko raz w tygodniu, w każdą niedzielę przystępował do Eucharystii.
Po pięciu latach pobytu w monasterze, przeczuwając zbliżającą się śmierć, pożegnał się z braćmi, odmówił regułę modlitewną, położył się na łożu śmierci i z modlitwą na ustach, spokojnie zasnął wiecznym snem. Miał zaledwie ok 25 lat. Cudowne uzdrowienia, które zaczęły mnożyć się przy jego grobie, stały się podstawą do zaliczenia go do grona świętych. Jego kult koncentruje się w okolicach Wołogdy.

Sw Klemens, papiez rzymski, {Swiaszczennomuczenik Klimient, papa Rimskij}
Swieto jego przypada na 4/17 stycznia. Dzis natomiast obchodzi sie Sobór siedemdziesięciu apostołów, tak jak 22 IV/5 V i 25 XI/7 XII. Przypuszcza się, iż był niewolnikiem pochodzenia żydowskiego. Wyzwolił go patrycjusz rzymski Klemens. Takie same imię, z wdzięczności przyjął przyszły papież. Szybko ocierocony i wychany przez pogan. Pewnego razu jakiś chrześcijanin opowiedział mu o Chrystusie i życiu wiecznym. Postanowił udać się do miejsc, gdzie głoszą apostołowie. Słuchał Barnaby i Piotra. Uwierzył w Chrystusa i z rąk Piotra przyjął chrzest. Początkowo podróżował wraz z nim, a następnie z Pawłem.
Za gorliwość w głoszeniu Słowa Bożego Klemensa mianowano czwartym z rzędu (po apostole Piotrze, Linie i Klecie) biskupem rzymskim. Sprawował ten urząd przez dziewięć lat, w latach 92-101, lub w latach 88-97. Nawrócenie na chrześcijaństwo przez Klemensa przedstawicieli wielu znanych rzymskich rodów spowodowało gniew cesarza Trojana. Doprowadził on do zesłania świętego na ciężką pracę w kamieniołomach na Krymie. Również tam papież nie zaprzestawał głosić Dobrej Nowiny i powoływał do życia wciąż nowe wspólnoty. Z tego powodu cesarz rozkazał utopić go w Morzu Czarnym z przywiązaną do szyi kotwicą. Miało to miejsce w 101 lub 97. W 868 odnaleziono jego relikwie i przywieziono je do Rzymu. Tu zostały przyjęte z najwyższymi honorami przez papieża Hadriana II i złożone w bazylice poświęconej jego pamięci.
Męczennik Klemens jest autorem dwóch listów skierowanych do wspólnot w Koryncie, które są pierwszymi pod względem chronologicznym (po listach apostolskich) pismami przedstawiającymi naukę chrześcijańską.

Minodora, Mitrodora i Nimfora (III/IV w.)
Trzy siostry, z Bitynii. Poza chrzescianstwem cechowala je wyjątkowa uroda. Wszystkie trzy ślubowały dziewictwo i wycofawszy się ze zgiełku tego świata, zamieszkały na odludnym wzgórzu, w pobliżu gorących źródeł niedaleko Nikomedii. Swój czas spędzały na poście i modlitwie. Dzięki temu dostąpiły od Boga łaski uzdrawiania chorych. Wieść o siostrach rozeszła się po całym kraju.
W tym czasie Bitynią rządził pogański książę Fronton, który rozkazał, by je przyprowadzono przed jego oblicze. Gdy stanęły przed władcą, zarządał od nich wyrzeczenia się wiary w Chrystusa i złożenia ofiary pogańskim bożkom. Siostry zdecydowanie odmówiły. Próbując wymusić na nich uległość, książę kolejno poddawał je rozmaitym, okrutnym torturom. Najpierw najstarszą Minodorę rozebrano i bito przez dwie godziny, wreszcie zaczęto wykręcać jej stawy i łamać kości. W wyniku cierpień kobieta zmarła. W taki sam sposób kolejno zamęczono Mitrodorę i Nimfodorę, które również wolały złożyć siebie w ofierze Bogu niż wyrzec się Jego wiary. Śmierć męczennic nastąpiła między 305-311.
Ciała wrzucono do ognia, jednak ulewny deszcz zagasił podpalony stos, a wierni zabrali je i z czcią pochowali przy gorących źródłach. Z czasem wzniesiono tam cerkiew, a za sprawą męczennic dokonywały się w niej cudowne uzdrowienia.

A w kalendarzu juliańskim dwóch ważnych świętych:

Mojżesz Czarny - mnich (Prepodobnyj Moisiej Murin), 28 sierpnia/10 września. Żył w III w. Pochodził z Etiopii i był sługą pewnego znanego człowieka. Ponieważ nie sprawował się dobrze, gospodarz wygonił go z domu. Nie pragnąc godziwej pracy Mojżesz przystał do szajki rozbójników i został ich przywódcą. Korzystając ze zrabowanych dóbr żył rozwiąźle, szczególnie nadużywając wina.
Wiele lat trwało bezecne życie przyszłego świętego. Jednak łaska Boża nie pozostawiła go na zawsze. W bliżej niewyjaśnionych okolicznościach pokajał się w swych licznych grzechach i odszedł do jednego z egipskich skitów. Tam z wielka gorliwością spełniał wszystkie poręczane mu zadania. Jednak wspomnienia z dotychczasowego życia, szczególnie związane z żądzami cielesnymi, często nie dawały mu spokoju. Szukając porady u starców, najpierw zaczął dręczyć swe ciało bardzo surowym postem. Gdy to niewiele pomogło, poświęcił się bez reszty modlitwie. Prawie bezustannie modląc się spędził sześć lat i to jednak nie do końca pozwoliła mu zapomnieć o grzechach. Wówczas sam wymyślił sobie pracę, która na zawsze odebrała mu chęć powracania do grzesznych wspomnień młodości. Postawił sobie za zadanie przynoszenie nocą pod cele braci naczyń z wodą. Dopiero wtedy w duszy Mojżesza zapanował spokój i wkrótce został wyświęcony na kapłana.
Św. Mojżesz Czarny zmarł męczeńską śmiercią około 400 r. Wraz z sześcioma uczniami został zabity przez barbarzyńców, którzy napadli na wspólnotę. Jest jednym z największych świętych Afryki Północnej i Wschodniej. Cerkiew uważa go za jednego z orędowników osób uzależnionych od alkoholu.
W ikonografii święty przedstawiany jest jako mężczyzna o ciemnej karnacji, krótkiej siwej brodzie i kędzierzawych włosach. Odziany jest w mnisze szaty. Zazwyczaj w dłoniach trzyma zwinięty zwój. Na innych wyobrażeniach prawą ręką błogosławi, a w lewej ma rozwinięty zwój ze słowami: "Bracia, przymuszacie siebie do niewielkich rzeczy i nie leńcie się, abyśmy otrzymali odpuszczenie grzechów".


oprac. Jarosław Charkiewicz (cerkiew.pl)


oraz patron Prawosławnej Diecezji Warszawsko-Bielskiej:

Hiob z Poczajowa - mnich (Prepodobnyj Iow, igumien Poczajewskij), 28 sierpnia/10 września (rocznica otwarcia relikwii w 1659 r.) i 28 października/10 listopada (rocznica śmierci). Urodził się w 1550 r. w Galicji w prawosławnej rodzinie, nie znającej unii i zachowującej niezmiennie dawną pobożność przodków. W życiu świeckim nazywał się Jan Żelezo.
Już mając dziesięć lat wstąpił do Monasteru Ugornickiego. Dwa lata później złożył śluby zakonne, a po osiągnięciu pełnoletności został wyświęcony na kapłana. Przez cały ten czas odznaczał się szczególną gorliwością w wypełnianiu zasad życia mniszego.
W niezmiernie trudnych dla Cerkwi czasach, gdy unia odnosiła znaczne sukcesy, bogobojny książę Konstanty Ostrogski zaprosił Hioba na Wołyń, by umacniał wiarę prawosławną. Powierzył mu też zarząd monasteru w Dubnie. Święty mądrze kierował wspólnotą, nauczając miejscową ludność zasad wiary i głosząc jak należy strzec tego skarbu. W obronie prawosławia napisał też wiele dzieł.
Na początku XVII w., w poszukiwaniu miejsca do samotnego, ascetycznego życia Hiob osiadł w Monasterze Poczajewskim, gdzie wkrótce, na prośbę mnichów, został ihumenem. Umartwiając swe ciało, nieustannie spędzał czas na modlitwie lub pracy. Wciąż bronił też wiary prawosławnej. Założył znaną Poczajewską drukarnię.
Św. Hiob zasnął snem wiecznym 28 października 1651 r. Po ośmiu latach otwarto jego grób i odnaleziono nie uległe rozkładowi relikwie. Do dnia dzisiejszego znajdują się one w dolnej cerkwi Ławry Poczajewskiej.
Święty jest adresatem modlitw o uchronienie przed najazdem wrogów i innowierców. Największym kultem cieszy się na Ukrainie i w Polsce.
W ikonografii święty przedstawiany jest jako starzec z krótką, siwą brodą, odziany w czarne szaty mnicha wielkiej schimy. Zwykle prawą ręką błogosławi, w lewej trzyma rozwinięty zwój.

Nie jest to święto ku czci samego świętego, a odnalezienia jego relikwii


oprac. Jarosław Charkiewicz (cerkiew.pl)

11 wrzesnia

Sw Pafnucy Wielki (+360)
Jeden z pierwszych uczniow sw Antoniego, "ojca mnichow". Za czasow przesladowa za Maksymina, w 311, zostawili pustynie i udali sie do Aleksandri, by wspierac innych chrzescian i dzielic z nimi cierpienia i niebezpieczenstwa. Pafnucemu wydlubano jedno oko i przecieto sciegno w nodze. Darowano mu zycie i mogl pozniej wrocic z Antonim na pustynie. Miedzy innymi dzieki odwadze w czasie przesladowan zostal wybrany biskupem Wysokiej Tebaidy. Uczestniczyl w Soborze Nicejskim. Przedstawial nurt wielkiego otawrcia nie tylko doktrynalnego ale w konkretnych sprawach zyciowych. Przekonal np. ojcow soboryw by nie zmuszac zonach ksiezy do rozwodow. Natomiast w stosunku do herezji byl nieprzejednany, gdyz bylo to klamstwo szkodliwe dla Kosciola i kazdego chrzescianina. Walczyl wiec bardzo zaciekle z arianizmem. Po wstapieniu na tron Konstatyna byl bardzo podziwqiany i czesto to wykorzystywal dla budowania kosciola afrykanskiego.

Sw Amborzy Edward Barlow (+1641)
Benedyktyn z Anglii. Byl wyslany do Manchashire, gdzie zastal zabity po dlugich torturach. Kanonizowany w 1970 razem z 40 meczenikami angielskimi.

Bl Bonawentura Grau (+1648)
Po smierci zony wstapil do klasztoru, zaslynal wieloma darami i by uciec od ludzi chcacych go zobaczyc udal sie do Rzymu. Tu mial najpokorniejsze funkcje. Zalorzyl kilka klasztorow.

Bl Gabryjel Perboyre (+1840)
Ksiazd z francuskiej prowicji ksiezy wincenzian. Pojechal na misje do Chin. Tam zostal wsadzony do wiezienia, gdzie przezywal wiele upokorzen. W wieku 38 lat zostal ukrzyzowany i pozniej uduszony. Zostal beatyfikowany w 1889.

Feliks i Regula (III w.)
Brat i siostra, meczenicy z okolic Zurychu.

Sw Prot i Hiacynt (+257)
Bracia z Rzymu, razem poniesli palme zwyciestwa.


Prawoslawie 11/24 IX

Herman, {Prepodobnyj Gierman, Wałaamskij czudotworec} (+ok.1353)
28 VI/11 VII zasniecie w Panu. 11/24 IX rocznica przeniesienia relikwii. mnich, cudotwórca wałaamski.

Juwenaliusz, {Prepodobnomuczenik Iuwienalij} (1761-?)
Syn gornika pozniej inzynierem kopalni. W wieku 30 lat wstapil do klasztoru i jakis czas pozniej zostal dołączony do „Misji Wałaamskiej”.
W 1793 złożył śluby zakonne, i jeszcze w tym samym roku wyjechał na Alaskę. Podróż trwała ponad pol rolu. Bracia gdy dotarli na miesjce zaczeli glosic Jezusa Chrystua. Tak im Pan Bog poblogoslawil ze w ciagu 2 lat nawrocono 10 tys. Prawdopobnie zostal uwieziony przez eskimosow Jupiat. I pozniej zabity w czasie poganskie rytu. po nich zaginął. Kanonizowany przez Cerkiew Prawosławną w Ameryce w 1977 r. Tam też, poza Rosją, cieszy się największym kultem.

Sw Sylwan z Atosu {Prepodobnyj Siłuan Afonskij} (1866-)
Urodzil sie na wsi. Tam spedzil mlodosc, pracując na gospodarstwie i nie stroniąc od rozrywek. Był to dla niego okres zwątpień w istnienie Boga, przeplatany z potrzebą częstszego przebywania w odosobnieniu, w którym mógłby spokojnie się modlić.
Symeon zmienił się nie do poznania tuż przed pójściem do wojska, po śnie, w którym ujrzał jak ohydna, straszna żmija wpełzła przez usta do jego wnętrzności. Usłyszał też głos Matki Bożej, litującej się nad ginącym w grzechu stworzeniem Bożym i oczekującej jego poprawy. Poświęcił się wówczas pracy nad sobą, przygotowując się w ten sposób do życia w klasztorze. Po służbie w batalionie saperskim pojechał na Kronsztad, by poprosić o modlitwy i błogosławieństwo patrz św. Jana z Kronsztadu. Następnie wyruszył w daleką podróż na Atos. Na Świętą Górę przybył jesienią 1892 r. i zamieszkał w rosyjskim Monasterze św. Panteleona. Tam prowadził swe zmagania duchowe, które zawiodły go do doskonałości. Nie przyjmując pożądliwych myśli, duszę kształtował regularnym postem, czuwaniem, nieustanną modlitwą i pracą fizyczną.
W 1896 r. Symeona postrzyżono w małą schimę i nadano imię Sylwan, a w 1911 r. przyjęto od niego śluby zakonne wielkiej schimy. W okresie trwającego czterdzieści sześć lat życia na Atosie Sylwan jeszcze jako nowicjusz pracował w młynie, potem został ekonomem monasteru i ojcemu duchowym wielu mnichów. Zasnął snem wiecznym w sobotę 11 września 1938 r.
Prawie nieznaną szerszemu gronu osobę starca odkrył światu jego najbliższy uczeń Sofroniusz. Rozpoczął się proces kanonizacyjny, który w 1988 r. doprowadził do zaliczenia Sylwana przez Patriarchat Konstantynopolitański do grona świętych. Cerkiew Rosyjska wpisała jego imię go swych kalendarzy w 1992 r. Obecnie jest jednym z bardziej znanych współczesnych świętych mnichów.

12 wrzesnia

Sw Gwidon (950-1012)
Urodził się w wiejskiej rodzinie w Brabancji (Belgia). Pragnąc sluzyc wyłącznie służbę Panu Bogu, opuścił rodzinne strony i udał się do Laeken, w pobliżu Brukseli, gdzie tamtejszy proboszcz przyjął go w charakterze zakrystiana (kościelnego). Wolny czas poświęcał odwiedzaniu chorych i ubogich. Niemal całą swoją skromną pensję oddawał właśnie im. By zdobyć dla nich więcej pieniędzy, zawarł spółkę z miejscowym kupcem. Nic nie wyszlo z interesow, zobaczyl w tym wole Boza i ruszyl na pielgrzymke do Ziemie Swietej. Po drodze odwiedzal wiele miejsc pielgrzymkowych we Wloszech. Głód, zimno, gorączki, nieprzespane noce - zrujnowały mu zupełnie zdrowie. Po siedmiu latach wrócił do Belgii i zatrzymał się w Brukseli. Pewien kapłan przyjął go na kościelnego do swojej parafii.
Sława pokutnika-pielgrzyma rozeszła się po całym mieście. Pogrzeb stał się wielką manifestacją miasta. Grób otoczono czcią, a Pan Bóg wsławił go cudami.


Sw Imienia Maryji
Do odnowy liturgiczenej. bylo wspomnienie obowiazkowe. aJest to tez wspomnienie Jej milosierdzia.
Obchód ku czci Jej Najświętszego Imienia powstał w początkach XVI wieku w Cuenca w Hiszpanii i był celebrowany 15 września, w oktawę święta Narodzenia Maryi. Z czasem został rozszerzony na teren całej Hiszpanii. Po zwycięstwie króla Jana III Sobieskiego nad Turkami w bitwie pod Wiedniem w 1683 r. Innocenty XI rozszerzył ten obchód na cały Kościół i wyznaczył go na niedzielę po święcie Narodzenia Maryi. Teraz raczej sie je wspomina w rocznice zwyciestwa pod Wiedniem.


Matka Boska Piekarska.
Piekary to największe śląskie sanktuarium Maryjne. Jego początki sięgają II połowy XVII w. i wiążą się z obrazem Matki Bożej, namalowanym przez nieznanego malarza na początku XVI w. Obraz ten zyskał sławę w 1676 roku, kiedy to w Tarnowskich Górach wybuchła epidemia, która ustąpiła dopiero po złożeniu przez mieszkańców tego miasta obietnicy odbywania corocznej pielgrzymki do Piekar. Kilka lat później obraz Matki Bożej uznano za cudami słynący i przeniesiono do kościoła Świętego Krzyża w Opolu, w którym znajduje się do dziś. W Piekarach znajduje się natomiast jego replika z XVII w., która szybko również zasłynęła łaskami.
W XIX w. w pobliżu sanktuarium wzniesiono również Kalwarię - 14 kaplic, przy których rozważa się kolejne stacje Drogi Krzyżowej. Jan XXIII 1 grudnia 1962 r. nadał kościołowi w Piekarach tytuł bazyliki mniejszej. W okresie międzywojennym rozpoczęła się tradycja organizowania pielgrzymek dziewcząt i kobiet (na uroczystości Wniebowzięcia NMP - 15 sierpnia) oraz chłopców i mężczyzn - w ostatnią niedzielę maja. W okresie II wojny światowej były one zakazane, ale wznowiono je tuż po jej zakończeniu.
W 1967 po raz pierwszy do Piekar na spotkanie mężczyzn przybył ówczesny metropolita krakowski, kardynał Karol Wojtyła. Od tej pory stale brał udział w tych pielgrzymkach, przypominając w swoich homiliach o godności i wartości ludzkiej pracy. W 1979, podczas I pielgrzymki do Ojczyzny, Jan Paweł II nie mógł przybyć na Śląsk, ale spotkał się z czcicielami Maryi Piekarskiej na Jasnej Górze. Podczas II pielgrzymki, w 1983 r., Jan Paweł II podczas spotkania w Katowicach, na które przywieziono również wizerunek Maryi Piekarskiej, nadał Pani z Piekar tytuł Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej. Pod tym właśnie tytułem Maryję, jako swoją Patronkę, czci diecezja gliwicka.


Bl Piotr Krzysztof Faverge (+1792)
Brat Rofer, nalezacy do braci szkol chrzescianskich. Zabity w czasie rewolucji francuskiej z trzema wspolbracmi. W 1995 zostali beatyfikowani jednak tylko we trzech gdyz o czwartym brakowalo informacji. Naleza do grupy "meczenikow lodzi w Rochefort", gdyz pozwolono im umrzec na lodziach na rzece Charente. Umarlo tam 542 osob. Jan Pawel II beatyfikowal 62 z nich.

Bl Meczenicy z Omury (+1622)
Misjonarz hiszpanski Tomasz Zumarraga japonski franciszkanin Piotr Pawel od sw Chiary i dwoch katechetow japonskich Manciusz od sw Tomasza i Franciszek od Bonawentury. Beatyfikowani w 1867

Bl Maria Wiktoria Fornari Strata (1562-1617)
Matka 6 dzieci, po smierci meza zalozyla kongregacje Glosicielek Niebianskich. Beatyfikowana w 1827.


Prawoslawie 11/25 IX
Autonom {Swiaszczennomuczenik Awtonom, jepiskop Italijskij} (+313)
Biskup Italii, zyl za rządów cesarza Dioklecjana. W czasie przesladowan przeniósł się do Bitynii. Zatrzymał się w osadzie Soreos u Korneliusza. Zaczął głosić wiarę chrześcijańską, nawracając wielu Greków.
Gdy dom stal sie za maly zbudowano swiatynie pod wezwaniem Archanioła Michała. Korneliusz zostal wpierw diakonem pozniej prezbiterem. Zostawil go z wiernymi i sam udal sie do Likaonii i Isawrii, aby tam głosić Słowo Boże. Gdy tam przybył Dioklecjan, Autonom odplynal do Azji Prokonsulskiej by nie narazac innych chrzescian.
W Limnej nowo ochrzczeni chrzescianie zniszczyli stoly ofiarne pogan i zburzyli ich swiatynie. W odpowiedzi na to poganie wtargneli do kosciola i zabili Autunoma w czasie Eucharystii. Jego relikwie zasłynęły wieloma cudami. W 490 stwierdzono, iż ciało nie uległo rozkładowi.

Symeon Wierchoturski{Prawiednyj Simeon Wierchoturskij} (1607-1642)
Urodził się w rosyjskiej rodzinie dworzańskiej. Udał się za Ural i zaczął prowadzić życie biedaka. Pielgrzymując po okolicy utrzymywał się wyłącznie z pracy swoich rąk. Jego podstawowym zajęciem była pomoc biednym chłopom, dla których nieodpłatnie lub za symboliczne wynagrodzenie szył ubrania. Jednocześnie wykorzystywał każdą nadarzającą się okazję, aby wśród niedawno nawróconych na chrześciajaństwo ludzi głosić wiarę w Chrystusa.
Symeon wiele czasu poświęcał modlitwie i postowi. Jego surowość była tak duża, iż gdy zmarł mial zaledwie 35 lat, mawiano, że przyczyną śmierci był właśnie nieustanny post.
W 1692 r. zaobserwowano, że mogiła nad grobem świętego zaczyna stopniowo unosić się do góry. Wierni donieśli o tym władzom cerkiewnym, które zdecydowały się dokonać otwarcia grobu. Okazało się, że ciało Symeona nie uległo upływowi czasu.

13 wrzesnia

Sw Jan Chryzostom (349-407)
Urodził sie w możnej rodzinie, w Antiochii. Ojciec zmarl wcześnie. Matka zapewniła mu wyksztalcenie.
W wieku 20 lat przyjął chrzest. Poslugiwal jako lektor u boku biskupa Antiochii, Melecjusza. W 372 po śmierci matki udał się na pustkowie, by tam prowadzić życie ascetyczne. Tam spędził 4 lata. Tak bardzo nadwyrężył sobie zdrowie, że musiał wrócic do Antiochii, gdzie byl lektorem i nastepnie diakonem.
Święcenia kapłańskie przyjął gdy miał ok. 36 lat. W 387 powstały w Antiochii antycesarskie rozruchy. Tłum zaczął rozbijać pomniki cesarza, co wywołało ze strony władz represje. Jan wygłosił słynne Mowy wielkopostne, w których zganił popędliwość ludu, a równocześnie wstawiał się za nim. Wpłynął także na biskupa Antiochii, Flawiana, by się osobiście wstawił za ludem u cesarza. Cesarz ogłosił amnestię i zakazał represji. To zjednało Janowi wielką wdzięczność ludu.

W 397 zmarł patriarcha Konstantynopola. Urząd ten cesarz ofiarował Janowi. Konsekrowany na biskupa przez patriarchę Aleksandrii. Udało mu się najpierw pojednać z Rzymem biskupa Antiochii, Flawiana, kończyc przykra schizme. Zniósł przepych, jakim dotąd otaczali się jego poprzednicy. Zachęcał swoje duchowieństwo do podobnej reformy. Lud ujął sobie wspaniałymi kazaniami, i troską o jego potrzeby. Piętnował nadużycia, także dworu cesarskiego. Podniósł splendor nabożeństw liturgicznych. Dla ubogich i bezdomnych wystawiał gospody i schroniska. Użyczył azylu nawet ministrowi cesarskiemu, kiedy ten popadł w niełaskę. Wysyłał misjonarzy na obszary objęte przez Arabów.
Po jakims czasie duchowni mieli mu za złe, że zbyt wiele od nich wymagał; klasztory, że wprowadzał w nich pierwotną karność; naraził się na gwałtowne ataki, że dał u siebie schronienie zwalczanym zwolennikom nauki Orygenesa, że okazuje jawnie sympatie dla Orygenesa. Najwięcej kłopotów wywołało jednak to, że Jan zaatakował w swoich kazaniach życie dworu cesarskiego, glownie cesarzowej Eudoksji. Z jej polecenia zwołano pod Chalcedonem synod, gdzie wrogowie Jana pod przewodnictwem patriarchy Aleksandrii, Teofila, usuneli Jana z urzędu, i zostal skazany na banicję. Wywieziono go do Prenetos w Bitynii. Lud jednak tak gwałtownie wystąpił w obronie swego pasterza, że cesarzowa była zmuszona przywrócić biskupowi wolność.
Na krótko. Kazała wystawić sobie pomnik przed samą katedrą św. Zofii (Mądrości Bożej), gdzie urządzano krzykliwe festyny i zabawy. Jan wystąpił w kazaniu z całą stanowczością. Cesarzowa zwolala do Konstantynopola synod swoich zwolenników, który ponownie go deponował. Znowu wygnanie. Surowa zima byl prowadzony do Pontu nad Morzem Czarnym, nie załamał się jednak. Pisywał listy do papieża i do wpływowych i wiernych sobie osób. Papież pięknym listem pochwalił bohaterstwo Chryzostoma i wysłał legatów w jego obronie do Konstantynopola. Dwór cesarski jednak ich nie przyjął.
Zmarł w drodze. Już 19 lat pozniej Kościół w Konstantynopolu obchodził doroczną pamiątkę św. Jana Chryzostoma. W 438 na żądanie patriarchy stolicy cesarstwa, św. Proklusa, cesarz Teodozy II nakazał sprowadzić relikwie Chryzostoma. 27 stycznia 438 triumfalnie witał je Konstantynopol. Ciało złożono w kościele Dwunastu Apostołów. W 1489 sułtan turecki, Bajazed II, podarował te relikwie królowi francuskiemu, Karolowi VIII. Od 1627 relikwie znajdują się w Rzymie, w bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu. Jego relikwie znajdują się dzisiaj także na Górze Athos, w Brugii, Clairvaux, Dubrowniku, Kijowie, Maintz, Messynie, Moskwie, Paryżu i Wenecji.

Pozostawił ogromną spuściznę literacką. Wspaniałe mowy, szeroka korespondencja, teologiczne traktaty o naturze boskiej i ludzkiej Jezusa, o Eucharystii - jako identycznej ofierze z ofiarą na Krzyżu, o prymacie papieskim, O kapłaństwie, O wychowaniu syna oraz Przeciwko Żydom i poganom. W znacznej mierze są onekomentarzem Pisma świętego. Przede wszystkim wyróżnił się jako znakomity znawca pism św. Pawła Apostoła. Całość dzieł Chryzostoma obejmuje kilka opasłych tomów.
Św. Jan Chryzostom należy do czterech wielkich doktorów Kościoła wschodniego obok św. Bazylego, św. Grzegorza z Nazjanzu i św. Cyryla Aleksandryjskiego. Papież Pius V ogłosił go doktorem Kościoła (1568). Jest patronem kaznodziejów.


Sw Eulogiusz z Aleksandrii (+607)
Patryjarcha Aleksandrii.

Bl Maria Lopez de Rivas (1560-1640)
Karmelitanka bosa z Hiszpanii. Jej imie zakonne to Maria od Jezusa. Mistyczka, zwracali sie do niej o rade biskupii, ksierza, politycy nawet krol Filip II. Zostala beatyfikowana w 1976 przez Pawla IV.

Prawoslawie 13/26 IX

Sw Augustyn z Canterbury {Swiatitiel Awgustin, jepiskop Kantenberskij}(+605)
Data smierci 27 V/9 VI i 13/26 IX (rocznica przeniesienia relikwii w 1091 ). Wloch, mnich i nastepnie przełożony Monasteru św. Andrzeja w Rzymie. W 596 św. Grzegorz Wielki wysłał 40 mnichów pod jego przewodnictwem aby głosili Ewangelię pogańskim Anglo-Saksonom. Po drodze chcieli zawrócić, w końcu w 597 wylądowali w Ebbsfleet w Kencie. Zostali życzliwie przyjęci przez miejscowego króla Etelberta. W 601 wraz z wieloma poddanymi wadca przyjął chrzest.
W Arles został konsekrowany na arcybiskupa Angli. W Cantenbury, stolicy Kentu, ustanowił biskupstwo, założył Monaster świętych Piotra i Pawła (później przemianowany na Monaster św. Augustyna) oraz szkołę, w której m.in. przepisywano księgi.
Na krótko przed śmiercią założył jeszcze dwie diecezje: w Londynie i Rochester. W Walii i południowo-zachodniej Anglii biskupi odmówili uznania go za swego arcybiskupa. Po smierci został pochowany obok króla Etelberta w katedrze apostołów Piotra i Pawła w Cantenbury.
Święty jeszcze za życia znany był z cudów i uzdrowień. Miały one miejsce również w 1091 r., gdy jego relikwie przenoszono z miejsca pochówku do rozbudowanej świątyni monasteru.
Nazywany jest apostołem Anglii.

Sw Ketewan {Swiatitiel Awgustin, jepiskop Kantenberskij} (+1624)
Była córką kartalińskiego księcia Aszotana. Została wydana za mąż za królewicza kartalińskiego Dawida. Wcześnie owdowiała i z powodu małoletności swego syna Tejmuraza - następcy tronu, zmuszona była przez pewien czas sama kierować krajem. Głównymi zasadami jej rządów była miłość i pokój. Królowa wznosiła wiele świątyń, szpitali, pomagała biednym, wdowom i sierotom.
Gdy Tejmuraz ukończył piętnasty rok życia, Ketewań przekazała mu ster państwa, a sama zaczęła, jak przed śmiercią męża modlić się i zgłębiać tajniki Pisma Świętego. Tymczasem perski szach Abbas I, wykorzystując podziały wewnętrzne wśród mieszkańców Kachetii oraz brak doświadczenia młodego króla, zgromadził znaczne wojsko, aby zająć Kachetię i Kartalinę. Tejmuraz chciał bronić kraju, możnowładcy prosili go, aby nie rozpoczynał wojny. Poprosili Ketewan by wpłynęła na szacha. Królowa, gotowa ponieść śmierć w obronie swego narodu, udała się do Persji. Jej prośby na nic się nie zdały. Szach wkroczył do Kachetii i uczynił wielkie spustoszenie. Ketewań wtrącono do lochów, Spedzila tam 10 lat na modlitwie. Niejednokrotnie próbowano skłonić ją do przejścia na islam, pozostawała jednak niewzruszona.
Poddano ja okrutnym torturom: wieszono na drzewie i kaleczono ostrymi narzędzami, bito rozpalonymi pałkami i wbijaną w jej ciało gwoździe. Wreszcie zmarła, gdy żywcem nałożono na jej głowę rozpalony do czerwoności kocioł. Podobno ciało męczennicy łacińscy mnisi przenieśli do Rzymu. Uważana jest za jedną z największych gruzińskich świętych.

14 wrzesnia

Podwyższenie Krzyża Świętego razem z Prawoslawiem 14/27 IX
W 70 Jerozolima została zdobyta i zburzona przez Rzymian. az do Konstatyna chrzescianie czesto nie mogli dzialac jawnie. Dopiero wiec ok. 320 sw Helena, matka Konstantyna, kazała szukać Krzyża, na którym umarł Pan Jezus.
Znaleziono Go 14 września 320. Na wiesc o tym wielu pielgrzymow zjechalo sie do miasta, biskup Makary stajac na podwyzszeniu podniosl Go do gory. Dzisiejsze swieto wspomina odnalezie Krzyza, Jego podniesienie i zbudowanie dwoch bazylik na Golgocie: Męczenników (Martyrium){nazwana Bazylika Krzyza} i Zmartwychwstania (Anastasis). W 335 odbyło się uroczyste poświęcenie i przekazanie miejscowemu biskupowi obydwu bazylik.
W 614 na Ziemię Świętą napadli Persowie burzac wszystkie kościoły, wiedzac jako to relikwia dla chrzescian, zabrali go ze sobą. Cały świat modlił się o odzyskanie Krzyża Świętego. Po zwycięstwie, cesarza Herakliusza, w traktacie pokojowym Persowie zostali zmuszeni do oddania świętej relikwii (628). Podanie głosi, że kiedy sam cesarz chciał na swoich ramionach zanieść Krzyż Chrystusa na Kalwarię, mógł to uczynić dopiero wówczas, kiedy zdjął swoje królewskie szaty. Sw Cyryl Jerozolimski (+387) moowi że już za jego czasów relikwię podzielono na drobne części i rozesłano je niemal po wszystkich okolicznych kościołach.
Kościół w Krzyżu Jezusa widział zawsze ołtarz, na którym Syn Boży dokonał zbawienia świata. Dlatego każda jego cząstka, tak obficie zroszona Jego Najświętszą Krwią, doznawała zawsze szczególnej czci. Nie chodzi w tym wypadku o autentyczność poszczególnych relikwii, ale o fakt, że przypominają one Krzyż Chrystusa i wielkie dzieło, jakie się na nim dokonało dla dobra rodzaju ludzkiego.
Według świadectwa ewangelistów Pan Jezus został ukrzyżowany około godziny 12, a umarł o godzinie 15. Jego pogrzeb odbył się ok. godziny 17.
Była to kara powszechnie stosowana przez Fenicjan, Kartagińczyków, Persów i Rzymian. Ci ostatni jednak nie stosowali jej wobec obywateli rzymskich. Była to bowiem kara hańbiąca (szubienica) i bardzo okrutna. Skazańca odzierano z szat, rzucano go na ziemię, rozciągano mu ramiona i nogi, przybijając je do krzyża. Skazaniec konał z omdlenia i gorączki, dusił się. Na domiar złego wisielca nękało mnóstwo komarów, a bywało, że konającego rozrywały sępy. Krzyż miał zwykle kształt litery T (tau). Ponieważ śmierć na krzyżu miała wszystkie znamiona hańby, dlatego cesarz Konstantyn Wielki zniósł karę śmierci przez ukrzyżowanie (316).
Największą część drzewa Krzyża świętego posiada obecnie kościół św. Guduli w Brukseli. Bazylika św. Piotra w Rzymie przechowuje część relikwii, którą cesarze bizantyjscy nosili na piersi w czasie największych uroczystości. W skarbcu katedry paryskiej jest cząstka Krzyża świętego, podarowana przez polską królową Annę Gonzagę, którą miała otrzymać od króla Jana Kazimierza. Największą część Krzyża świętego w Polsce posiadał kościół dominikanów w Lublinie. Stosunkowo dużą część Krzyża świętego posiada kościół św. Krzyża na Łysej Górze pod Kielcami. Miał ją podarować benedyktynom św. Emeryk (+ 1031), syn św. Stefana, króla Węgier (+ 1038). Od tej relikwii i klasztoru pochodzi nazwa "Góry Świętokrzyskie". Wreszcie dość znaczna relikwia Krzyża świętego znajduje się w Bazylice Krzyża Świętego w Rzymie.
Wśród świętych wyróżnili się nabożeństwem do Sw Krzyza: św. Bernard (+ 1153), św. Franciszek z Asyżu (+ 1226), św. Bonawentura (+ 1274), św. Filip Benicjusz (+ 1285), a w latach późniejszych bł. Władysław z Gielniowa (+ 1505), św. Piotr z Alkantary (+ 1562), św. Jan od Krzyża (+ 1591) i św. Paweł od Krzyża (+ 1775). W nagrodę za serdeczne nabożeństwo do swojej męki Jezus obdarzył wielu świętych darem stygmatów. Dzieje Kościoła znają aż 330 podobnych wypadków. Pierwszy stwierdzony historycznie fakt stygmatów spotykamy u św. Franciszka z Asyżu.

Od I w. spotykamy krzyże wypisywane, rysowane czy ryte graficznie - i to w najróżnorodniejszych formach i symbolice, której postacią naczelną jest zawsze Chrystus. Od IV w. spotykamy krzyże bez Ukrzyżowanego, ale za to bogato wykładane szlachetnymi kamieniami i złotem (crux gemmata). Ich forma jest także różna. Tak np. spotykamy krzyże: Chrystusa, Piotra, Andrzeja, św. Pachomiusza, krzyż etiopski, ormiański, jerozolimski itp. We wczesnym średniowieczu zwykło się wyrabiać krzyże (pasje) z wizerunkiem Chrystusa, ale z koroną królewską (diademem) na głowie. Od wieku XII datują się krzyże współczesne, pełne wyrazu cierpienia i grozy. Najdawniejszy krzyż znaleziono w Herkulanum, w jednym z domów zasypanego przez wulkan (Wezuwiusz) w 63 i 79, którego to odkrycia dokonano w 1748. Na jednej ze ścian domu znaleziono wyraźny odcisk dużego krzyża, który tam wisiał. Jest nawet otwór po gwoździu w ścianie, na którym ten krzyż był umieszczony.
Krzyż Chrystusa czci się także czyniąc znak krzyża. Początkowo czyniono krzyż nad przedmiotami, kreśląc go dłonią. Miał on być wyznaniem wiary, chronić od nieszczęść, sprowadzać Boże błogosławieństwo. Zwyczaj ten sięga również pierwszych wieków chrześcijaństwa. Był on nadto traktowany jako credo katolickie, streszczenie najważniejszych prawd wiary. Słowami podkreślano wiarę w Boga w Trójcy Świętej jedynego, a ruchem ręki podkreślano nasze zbawienie przez Chrystusową mękę i śmierć. O znaku krzyża świętego pisze już Tertulian (+ ok. 240). Św. Hieronim mówi o nim w liście do Eustochii. Pierwsi chrześcijanie tym znakiem posługiwali się bardzo często. Kościół zachował ten zwyczaj, kiedy w liturgii błogosławi swoich wiernych.


Św Albert, biskup (1149-1224)
W 1180 został wybrany przeorem Kanoników Regularnych od Św. Krzyża w Montara, w pobliżu Pavii. W 4 lata potem został biskupem w Bobbio (1184), a w roku następnym w Vercelli (1185). Tam zostal 20 lat.
W tym samym czasie spełniał ważne misje, zlecane mu przez Stolicę Apostolską. Klemens III powierzył mu pośredniczenie między Rzymem a cesarzem Fryderykiem Barbarossą, i pozniej Henrykiem IV. Jako wysłannik Innocentego III załagodził zatarg i doprowadził do pokoju pomiędzy miastami Parmą i Piacenzą, a potem pomiędzy Mediolanem a Pavią. W roku 1194 napisał konstytucje dla kanoników regularnych w Biella. Największe znaczenie dla diecezji Vercelli miał synod tam odbyty w roku 1191, na którym uchwalono ważne dekrety dotyczące karności kościelnej.
W 1204 wybrano go patriarchą Jerozolimy. Innocenty III wybór ten zatwierdził (1205) i rozesłał listy do duchowieństwa Ziemi Świętej z zawiadomieniem o tej nominacji. Jednocześnie pełnił urząd legata Stolicy Apostolskiej w Ziemi Świętej. Rezydował w Akce.
Podejmował działalność na rzecz pokoju, doprowadził do zgody między królem Cypru a Jerozolimy, między królem Armenii a książętami Trypolisu, między templariuszami a królami Cypru i Armenii. Starał się ulżyć doli jeńców. Skodyfikował obyczaje mnichów z góry Karmel, dając podwaliny pod rozwój powstającego zakonu. W czasie procesji z okazji święta Podwyższenia Krzyża świętego, został zasztyletowany przez mnicha, którego złożył z urzędu. Odbiera cześć w diecezji Vercelli, w zakonach kanoników regularnych i karmelitów.

Sw Notburga z Eden, (1265-1313)
Wtedy to bylo cos nadzywaczajnego by swiecka chlopka byla wyniesiona na oltarze. Urodzila sie w Polnocnym Tyrolu. Pracowala jako kucharka bogatej rodzini, karmiac czesto biednych, tym co zostawalo ze stolu. Gdy gospodyni zmarla jej corka nie chciala by to nadal mialo miejsce. Najela sie wiec do jednego chlopa z Eden. Umowila sie z nowym pracodawca ze od soboty wieczor gdyz swieto bylo liczone od nieszporow dnia poprzedniego. na cala niedziele, by mogla sie w tym czasie modlic. Pozniej wrocila do pracy kucharskiej i kontynuowala swe dzielo pomocy biednym. Wiele cudow przydarzylo sie po jej smierci. Jej grob stal sie miejscem pielgrzymek, skad pielgrzymi brali tez ziemie przeciw roznym chorobom.


Sw Cereal i Sallustia (+251)
Maz i zona, uczniowie sw Korneliusza. Razem przyjeli palme meczenstwa.

Sw Krececjusz (+300)
Syn sw Eutimiusza. Doprowadzony z Perugii do Rzymu, gdzie poniosl meczenstwo.

Bl Gabryjel Dufresen (1750-1815)
Ksiadz nalezacy do Misji Zewnetrznych we Francji. W 1800 zostal mianowany biskupem Tabarki. Pojechal na misje do Chin i tam zostal zameczony za wiare. Beatyfikowany w 1900.


Prawoslawie, stary styl 1/14 IX

POCZĄTEK INDYKTIONU — Nowego Roku Cerkiewnego

Sw Jozue
Żył w XVI w. przed Chrystusem. Był pomocnikiem Mojżesza od czasu wyjścia z Egiptu, podczas wędrówki na pustyni i do końca jego życia. Nastepca Mojzesza. Miał czuwać nad wprowadzeniem Izraelitów do Ziemi Obiecanej i dokonaniem podziału kraju pomiędzy poszczególne plemiona oraz pilnował, aby lud zachowywał Prawo Mojżeszowe. Wypełnienie tych zadań opisuje „Księga Jozuego”.
Podobnie jak Mojżesz przeprowadził naród przez Morze Czarne, Jozue z całym ludem przeszedł przez Jordan po suchej ziemi. Twarzą w twarz widział wodza zastępów niebiańskich patrz archanioła Michała. Trąbieniem na baranich rogach zburzył mury miasta Jerycha. Podczas bitwy z wrogiem wstrzymał ruch słońca na niebie na tak długo, aż całkowicie pokonał nieprzyjaciela. W ciągu sześciu lat zwyciężył trzydziestu jeden władców ziemi chanaańskiej. Wprowadziwszy swój lud do Ziemi Obiecanej podzielił ją pomiędzy dwanaście plemion Izraela. Zmarł po 25 latach rządów, mając sto dziesięć lat. Pochowano go w posiadłości, którą otrzymał w dziedzictwie w Timnat-Serach w górach Efraim.
„Księga Jozuego” wysławia jego postać i czyny. Nazywana jest „prawdziwą epopeją Jahwe”, bowiem potwierdza ustawiczną i czynną obecność Boga pośród swojego narodu. Uważana jest też za pokrzepienie w wierze i nadziei.
Tradycja żydowska nazywa Jozuego prorokiem starszym.

Sw Marta Kapadocka {Swiataja Marfa Kappadokijskaja}(+428)
Matka św Symeona Slupnika. Po jej smierci pochowana ja u stóp słupa, na którym mieszkał jej syn.

Sw Szymon Slupnik {Prepodobnyj Simeon Stołpnik}(390-459)
Urodził się w rodzinie ubogiego pasterza. Od dzieciństwa wypasał stada. Mając trzynaście lat miał widzenie, pod wpływem którego w tajemnicy przed innymi opuścił dom rodzinny i zamieszkał w położonej nie opodal wspólnocie. Tam spędził jakiś czas w surowym poście i modlitwie, po czym odszedł na pustynię. Ponad dwadzieścia lat przebywał w różnych pustelniach i monasterach w północnej Syrii, a sława o świętości jego życia nieustannie rosła.
W 423 zdecydował się podjąć zupełnie nowe dla pustelników wyzwanie. Zamieszkał na skalnym słupie w Telanissus. Początkowo słup był niewielki, lecz z biegiem lat jego wysokość wzrosła do około 60 stóp. Na jego szczycie znajdowała się platforma z balustradą, której powierzchnia wynosiła około dwunastu stóp kwardatowych. Spędził tam 36 lat. Tysiące ludzi, poczynając od cesarza, a kończąc na biedakach, przychodziło prosząc błogosławieństwa świętego oraz aby wysłuchać jego porad i kazań. W ten sposób nawrócił wielu pogan, szczególnie Beduinów. Św. Symeon był pełen dobroci i współczucia, a jego przemowy i rady charakteryzowały się zdrowym rozsądkiem i brakiem fanatyzmu..

15 wrzesnia

Matki Bozej Bolesnej
Juz prorok Symeon zapowiedział Maryi, podczas ofiarowania Jezusa w świątyni, cierpienie.
Przez wiele stuleci Kościół obchodził dwa święta dla uczczenia cierpień Najświętszej Maryi Panny: w piątek przed Niedzielą Palmową - Matki Bożej Bolesnej i 15 września - Siedmiu Boleści Maryi. Pierwsze święto wprowadzono najpierw w Niemczech w roku 1423 w diecezji kolońskiej i nazywano je "Współcierpienie Maryi dla zadośćuczynienia za gwałty, jakich dokonywali na kościołach katolickich huszyci". Początkowo obchodzono je w piątek po trzeciej niedzieli wielkanocnej. W roku 1727 papież Benedykt XIII rozszerzył je na cały Kościół i przeniósł na piątek przed Niedzielą Palmową.
Drugie święto ma nieco inny charakter. Czci Bożą Matkę jako Bolesną i Królową Męczenników nie tyle w aspekcie chrystologicznym, co historycznym, przypominając ważniejsze etapy i sceny dramatu Maryi i Jej cierpień. Zaczęli to święto wprowadzać serwici. Od roku 1667 zaczęło się rozszerzać na niektóre diecezje. Pius VII w roku 1814 rozszerzył je na cały Kościół, a dzień święta wyznaczył na trzecią niedzielę września. Papież św. Pius X ustalił je na 15 września. W Polsce oba święta rychło się przyjęły. W Polsce pierwsze wzmianki o tych swietach pojawiaja sie w mszlach w 1484. Oba święta są paralelne do świąt Męki Pańskiej, są w pewnym stopniu ich odpowiednikiem. Pierwsze bowiem święto łączy się bezpośrednio z Wielkim Tygodniem, drugie zaś z uroczystością Podwyższenia św. Krzyża. Ostatnia zmiana kalendarza kościelnego zniosła święto przed Niedzielą Palmową.

Od XIV w. często pojawiał się motyw siedmiu boleści Maryi. Są nimi:
1. Proroctwo Symeona (Łk 2, 34-35)
2. Ucieczka do Egiptu (Mt 2, 13-14)
3. Zgubienie Jezusa (Łk 2, 43-45)
4. Spotkanie z Jezusem na Drodze Krzyżowej
5. Ukrzyżowanie i śmierć Jezusa (Mt 27, 32-50; Mk 15, 20b-37; Łk 23, 26-46; J 19, 17-30)
6. Zdjęcie Jezusa z krzyża (Mk 15, 42-47; Łk 23, 50-54; J 19, 38-42)
7. Złożenie Jezusa do grobu (Mt 27, 57-61; Mk 15, 42-47; Łk 23, 50-54; J 19, 38-42)

Jest rzeczą niezaprzeczalną, że Maryja wiele wycierpiała jako Matka Zbawiciela. Nie wiemy, czy dokładnie wiedziała, co czeka Jej Syna. Maryja nie była tylko biernym świadkiem cierpień Pana Jezusa, ale miała w nich najpełniejszy udział. Jest nie do pomyślenia nawet na płaszczyźnie samej natury, aby matka nie doznawała cierpień na widok syna. Maryja cierpiała jak nikt na ziemi z ludzi. Zdawała sobie bowiem sprawę z tego, że Jej Syn jest Zbawicielem rodzaju ludzkiego.

Wśród świętych, którzy wyróżniali się szczególniejszym nabożeństwem do Matki Bożej Bolesnej, sa siedmiu Założycieli zakonu Serwitów (w. XIII), św. Bernardyn (+ 1444), bł. Władysław z Gielniowa (+ 1505), św. Pawł od Krzyża, założyciel pasjonistów (+ 1775) i św. Gabriel Perdolente, który sobie obrał imię zakonne Gabriel od Boleści Maryi (+ 1860).
Ikonografia chrześcijańska zwykła przedstawiać Matkę Bożą Bolesną w trojaki sposób: najdawniejsze wizerunki pokazują Maryję pod krzyżem Chrystusa, nieco późniejsze (od XIV w.) jako Piętę, czyli Maryję z Jezusem złożonym po śmierci na Jej kolanach. W tym czasie pojawiają się obrazy i figury Maryi z mieczem, który przebija jej pierś czy też serce. Potem pojawia się więcej mieczy - do siedmiu włącznie. Znany jest także średniowieczny hymn Stabat Mater. Wątek współcierpienia Maryi w dziele odkupienia znajduje swoje odzwierciedlenie także w znanym polskim nabożeństwie wielkopostnym - Gorzkich Żalów.



Sw Katarzyna z Genui (1447-1510)
Katarzyna urodziła się jako córka wicekróla Neapolu. W wieku 13 lat, chiala wstapic do klasztoru kanoniczek laterańskich, gdzie już przedtem znalazła się jej siostra, Limbania. Nie została jednak przyjęta z powodu zbyt młodego wieku. Gdy miala 16 lat została przymuszona do małżeństwa z Julianem Adoro, ojcem pięciorga nieślubnych dzieci, znanym rozpustnikiem i hulaką. Katarzyna przez kilka lat żyła w osamotnieniu, po czym podjęła życie towarzyskie, właściwe jej sferze. lata.
Raz gdy odwiedzila siostre ta ja namowi do spowiedzi generalnej. Ale gdy ukleknela przed ksiedzem zemdlala. W tej chwili zjawił się jej Chrystus z krzyżem, a tak wiele płynęło z Niego krwi, że cała kaplica wydawała się jej pełna. Poczuła tak wielki żal za grzechy, że była gotowa całemu światu wyznać swoje winy. Odtąd zaczęła życie pełne pokuty.
Modlitwę połączyła z surowymi postami i pokutą. Działalność charytatywną skoncentrowała szczególnie na posługiwaniu chorym. Miewała częste objawienia Pana Jezusa, który pozwolił jej pewnego dnia spocząć nawet na swojej piersi. Kiedy indziej ujrzała Boskie Serce całe w płomieniach. Chrystus pozwolił jej przytknąć usta do Jego Serca. Poczuła się wówczas jakby cała była zanurzona w Bóstwie, jakby zanikała zupełnie jej osoba, jakby stawała się czymś z Chrystusem jednym. Mogła także spędzać radosne chwile ze św. Janem Apostołem. Spowiednik pozwolił jej przyjmować codziennie Komunię świętą, co w owych czasach było zupełną nowością. Przez 23 lata Komunia święta była dla Katarzyny w pewnych okresach jedynym pokarmem, gdyż w ciągu tych lat w czasie Adwentu i Wielkiego Postu przyjmowała jedynie trochę wody z solą.
W ostatnim okresie życia miała częste wizje, dar uniesień i zachwytów, które trwały nieraz po kilka godzin. Musiała często w takich wypadkach mocno ściskać serce, by nie rozsadziło jej piersi. Widziano czasem emanujące z niej światło.
Do domu Katarzyny z czasem zaczęli przychodzić ciekawi i potrzebujący pomocy ludzie. Pod jej wpływ poddawali się nawet wybitni kapłani. Mistyczka była dla nich wyrazicielką woli Bożej. Swoimi modłami uprosiła także dla męża nawrócenie. Zaczął zmieniać swoje życie, aż w końcu wstąpił do III Zakonu św. Franciszka. Budził podziw miasta, kiedy go widziano, jak wraz z Katarzyną opatrywał rany ubogim w szpitalu miejskim, jak odwiedzał biedotę po ich domach. Dla sprawniejszej obsługi szpitala Katarzyna objęła jego kierownictwo i zadbała o dofinansowywanie.
Pod koniec życia zaczęły ją trapić różne dolegliwości i choroby, powstałe na skutek nadmiernych umartwień. Znosiła je z heroicznym poddaniem się woli Bożej.
Kanonizawana przez papieża Klemensa XII w 1737. W 1944 papież Pius XII ogłosił św. Katarzynę Genueńską drugą patronką chorych i szpitali obok św. Kamila de Lellis i św. Jana Bożego. Zostawila tez wiele pism pisala np. ze dusze czyśćcowe cierpia w żarze miłości.

Bl Bernardyn Maria z Andujar (1879-1936)
Wstapil do pustelnikow Sierry Moreny. Zobaczyl jednak ze to nie dla niego i pezniosl sie do kapucynow. Zlozyl sluby w 1909. Zostal przeniony do Walencji, tam mial posluge zakrystianina. Tam go tez zastala przesladowanie w czasie wojny domowej. Z poczatku wspolnota zostala tylko rozwiazana mieszkal jakis czas u znajomej rodziny. Po jakims czasie zostal jednak aresztowany i po dwoch miesiasach rozstrzelany. Beatyfikowany przez Jana Pawla II w 2001.

Bl Pawel Manna (1872-1952)
Wstapil do Instytutu Misji Zagranicznych w Mediolanie. Zostal wyswiecony majac 24 lata. Rok pozniej pojechal na misje do Birmanii, zostal tam 12 lat, po czym zostal zmuszony do powrotu ciezka choroba.
POzniej przez ponad 40 lat robil wszytko by idea misyjnosci wzrastala wsrod ludu bozego i szczegolnie wsrod kleru.
By lepiej wypelnic ta posluge zalorzyl w 1916 Zgromadzenie Misyjne Kleru, ktore Pius XII podniosl do "Pontyfikalne" w 1956. Mysl przewodnia byla taka ze kler rozbudzi w calym ludzie bozym zapal misyjny.
Dla mlodziezy zalorzyl Wlochy misyjne" i zaczal tez drukowac "Propagande Misyjna". Na prosbe Kongregacji Watykanskiej "Propaganda Fidei" zalorzyl seminarium misyjne.
W 1934 pod jego nadzorem zostalo zalozone tez zgromadzenie siostr misjonarek.


Sw Emilia i Jeremiasz
Para mlodych ludzi, zabici z rozkazu kalifa Abd-el-Rahman.


Prawoslawie 15/28 IX

Sw Nikita Wielki {Wielikomuczenik Nikita} (+372)
Był pogańskim rycerzem pochodzącym z zamieszkałych przez Gotów terenów nad Dunajem. Uczestnik I Soboru Powszechnego (Nicea 321 r.), biskup gocki Teofil, oświecił go chrześcijańską wiarą i udzielił chrztu. Po śmierci arcypasterza, katedrę biskupią objął Urfil, który przetłumaczył wiele ksiąg z języka greckiego na gocki. Wśród Gotów chrześcijaństwo rozpowszechniało się bardzo szybko. Sprzyjała temu również działalność Nikity.
Pobożnością i kazaniami nawrócił na chrześcijaństwo wielu ludzi. Gdy pogański książę Atanarich rozpoczął prześladowania chrześcijan, święty umacniał w wierze braci, uświadamiając im zbawienny sens męczeństwa, a jednocześnie piętnował bezecne czyny i nieprawe postępowanie okrutnego władcy. Schwytano go i poddano okrutnym torturom, które nie skłoniły go do wyrzeczenia się Chrystusa. Wówczas książę wydał rozkaz spalenia żywcem. Jednak ogień nie strawił ciała męczennika. Nieuszkodzone relikwie zostały jednak pohańbione i pozostawione bez pogrzebu.
Przyjaciel Nikity o imieniu Marian, pochodzący z Mopsuestia w Cylicji, nocą potajemnie zabrał jego ciało, przewiózł do Cylicji i pochował w swoim domu. Na domostwo spłynęło błogosławieństwo, a przy grobie świętego dokonywały się cudowne uzdrowienia. Relikwie męczennika zostały później przeniesione do Konstantynopola, a następnie do Monasteru Wysokie Deczany w Serbii.

Sw Stefan {Apostoł pierwomuczenik i archidiakon Stiefan}(+ ok 35)
Rocznica smierci 27 XII/9 I, rocznica przeniesienia relikwi 2/15 VIII i dzisiejsza rocznica otwarcia relikwii w 415 15/28 IX.
Należał do grona siedmiu diakonów, którzy zostali wyznaczeni przez apostołów do usługiwania przy stołach wdów.
Został oskarżony o bluźnierstwo na Boga i Mojżesza, wyprowadzony na przedmieścia Jerozolimy i ukamienowany. Bity modlił się: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego. Panie, nie policz im grzechu tego”. Stefan miał wówczas niewiele ponad trzydzieści lat. Jego męczeństwo stało się ulubionym tematem malarzy i rzeźbiarzy chrześcijańskich, a kult świętego rozwinął się prawie natychmiast.
Pochowany zostal niedaleko Jerozolimy, gdzie zostało odnaleziono w 415 r. W 428 r. z honorami przeniesione je do Konstantynopola, gdzie prawdopobnie przebywają po dzień dzisiejszy.

16 wrzesnia

Sw Korneliusz, papiez
Korneliusz bedac kapłanem w Rzymie był bliskim współpracownikiem papieża św. Fabiana. Z listu św. Cypriana dowiadujemy się, że został namiestnikiem Chrystusa nie dzięki własnej inicjatywie, ale został wybrany głosem ludu rzymskiego ze względu na swoją pokorę, łagodność i roztropność. Po męczeńskiej śmierci św. Fabiana (+ 250), Stolica Rzymska była przez dłuższy czas nie obsadzona. W tym okresie Kościołem zarządzali wspólnie duchowni, których rzecznikiem był prezbiter Nowacjan.
Gdy prześladowania ustały, wybór większości padł na Korneliusza, a nie - jak się spodziewał Nowacjan - na niego. Mniejszość gminy ogłosiła w tym czasie papieżem Nowacjana. Nowacjan, by zyskać dla siebie zwolenników, zaczął rozsyłać do biskupów listy i swoich wysłańców. Nawet Cyprian nie był pewien, kto jest właściwie biskupem rzymskim. Wysłał swoich delegatów, by na miejscu zorientowali się w sytuacji. Kiedy przekonał się, że prawowitym biskupem rzymskim jest Korneliusz, udzielił mu całkowicie swojego wsparcia. Skłonił także biskupów Afryki, by go uznali. Natomiast Nowacjanowi udało się pozyskać dla siebie biskupa Antiochii.
Korzystając z chwilowego pokoju, jaki nastał dla Kościoła po śmierci Decjusza (+ 251), papież Korneliusz zwołał do Rzymu synod, na którym Nowacjan został potępiony i wyłączony ze wspólnoty Kościoła. Aktualna wówczas stała się sprawa, co należy uczynić z tymi ( lapsi), którzy podczas prześladowania Decjusza ze strachu wyparli się wiary, albo zaplacili by miec certyfikat tego, a teraz chcieli do niej powrócić. Rygoryści byli za tym, by ich do Kościoła ponownie nie przyjmować; jednak dzięki papieżowi uchwalono, że należy ich ponownie przyjąć.
2 lata byl papiezem. Po raz pierwszy w historii Kościoła, Korneliusz wymienił w swoich pismach wszystkie stopnie duchowieństwa rzymskiego. Kościół w Rzymie liczył za jego panowania 46 kapłanów, 7 diakonów, 7 subdiakonów, 42 akolitów, 52 egzorcystów, a także kilkunastu lektorów i ostiariuszy. Cała gmina chrześcijańska w Rzymie liczyła wówczas, jak się przypuszcza, ok. 10 tysięcy wiernych.

W 252 w Rzymie wybuchła epidemia. Dla przebłagania bóstw urządzano publiczne procesje i modły, składano ofiary. Chrześcijanie nie mogli w nich uczestniczyć. Rozjuszony tłum rzucał się na domy modlitwy chrześcijan i zaczął je burzyć. Rzucano się na chrześcijan i zabijano ich, uważając, że to oni są sprawcami zarazy, wywołując gniew bogów. W takiej właśnie sytuacji w 253 r. poniósł śmierć męczeńską Korneliusz. Według innej wersji został skazany na wygnanie do Civitavecchia, i źle traktowany - zmarł.
Hieronim pisze, że już za jego czasów doroczną rocznicę św. Korneliusza liturgia rzymska łączyła ze wspomnieniem św. Cypriana. Dlatego ich wspomnienie przypada dzisiaj, chociaż śmierć św. Korneliusza zastała zapewne w lipcu.


Sw Cyprian, biskup (210-
Syn senatora. Wzrastal jak rzymska arystokracja. Przyjal chrzest gdy mial 36 lat. Rozpoczął wówczas w odosobnieniu pokutę za swe grzechy.
Rok pozniej przyjal swiecenia kaplanskie. Jeszcze rok pozniej po smierci biskupa Kartaginy, Donatusa zostal wybrany na jego nastepce, pomimo tego ze uciekal i sie opieral takiemu wyborowi. Został odszukany i konsekrowany na biskupa. Sprzeciw wyraziło jednak pięciu kapłanów, którzy zazdrościli Cyprianowi tak szybkiego awansu. Odtąd stali się jego śmiertelnymi wrogami.
Jako biskup z całym zapałem Cyprian zabrał się do naprawy obyczajów, do zwalczania błędów, do opieki nad powierzonymi sobie duszami, wreszcie także do misji, jaka go czekała wśród większości pogańskiej. Te wszystkie jednak zabiegi przerwało jedno z najkrwawszych prześladowań, jakie rozpoczął cesarz Decjusz (249-251). Chrześcijanie kultu Bożego oddawać mu nie chcieli i nie mogli, w odwecie nakazał ich tępić jako wrogów cesarstwa. Nakazał ponadto torturami zmuszać opornych do wyrzeczenia się wiary. Szczególną nienawiść obrócił przeciwko hierarchii kościelnej. Cyprian, idąc za radą Ewangelii i znanymi mu przykładami roztropnych i świątobliwych pasterzy, ukrył się na czas prześladowania, tak rządził Kościołem kartagińskim zarówno za pośrednictwem licznych listów pasterskich, jak i emisariuszy, których starannie wybierał spośród biskupów i prezbiterów.

Po śmierci Decjusza powrócił do Kartaginy. Tu spotkał się z nowym problemem: wielu chrześcijan wystraszonych torturami, wyparło się wiary. Teraz chcieli powrócić do wspólnoty z Kościołem. Rygoryści byli zdania, że nie wolno ich przyjmować. Inni znowu z biskupów afrykańskich przyjmowali ich na łono Kościoła zbyt łatwo. Na synodzie, zwołanym do Kartaginy, Cyprian przeprowadził zasadę, że "upadłych" należy przyjmować do opuszczonych przez siebie gmin, ale pod warunkami, które gwarantowałyby, że nie powtórzą już tego występku. Podobne stanowisko zajął w Rzymie papież Korneliusz, ale przeciwko niemu stanęła opozycja z antypapieżem Nowacjanem na czele. Cyprian nie tylko poparł papieża, ale nawet napisał osobny traktat: O jedności Kościoła. W tej samej sprawie napisał drugi traktat: O upadłych.
Niedługo potem północną Afrykę nawiedziła epidemia, która pochłonęła wiele ofiar. Podobnie jak w Rzymie, poganie urządzali procesje do świątyń swoich bóstw i składali ofiary. Chrześcijanie milczeli. Poganie uznali to za oznakę nienawiści do nich, a zarazę poczytali za gniew obrażonych bóstw. Cyprian napisał nowy traktat - O nieśmiertelności, w którym zbijał zarzuty stawiane przez pogan wyznawcom Chrystusa. Wykorzystał czas pokoju na to, by uzupełnić szeregi kleru swojej diecezji. Zwoływał synody dla przywrócenia karności i jedności w Kościele, organizował nowe gminy. Zyskał sobie w całej Afryce tak wielką powagę, że zwracano się do niego ze wszystkich stron po radę.
W roku 255 powstał nowy problem: czy należy chrzcić na nowo tych, którzy wyrzekli się błędów heretyckich i połączyli się z Kościołem. Rzym stanął na stanowisku, że Chrzest, jeśli był udzielony ważnie, nie może być ponawiany. Inaczej twierdzili jednak biskupi afrykańscy. Na synodzie w Kartaginie uchwalili oni w 256 r., że heretyków powracających na łono Kościoła, a ochrzczonych w herezji, należy chrzcić na nowo. Cyprian popierał tę decyzję i stosowne uchwały przesłał do Rzymu, do papieża św. Stefana.

Wybuchło w tym czasie kolejne prześladowanie, za cesarza Waleriana. Pod karą śmierci zakazał on zebrań liturgicznych. Wyłamujących się z tego zakazu karano konfiskatą majątku, banicją i śmiercią. Po aresztowaniu Cypriana, zesłano go do miasteczka Kombis. Przebywał tam prawie rok. Korzystając ze względnej wolności, w ukryciu nadal rządził swoją diecezją przez listy i swoich wysłanników. Rok pozniej został skazany na śmierć przez publiczne ścięcie głowy.


Sw Innocenta (+303)
Cesarz Dioklezian, podczas jednej wyprawy na polnoc, zatrzymal sie w Rimini. Dowiedzial sie ze tam jest jedna szlachcianka, piekna i bogata. Ze ma 17 lat i jest bardzo gorliwa chrzescianka. Wyslal po nia swych zolnierzy. Gdy stanela przed nim cesarz kilka razy staral sie namowic ja na wyrzekniecie sie chrzescianstwa. W koncu po nieudanucyh probach kazal ja zabic.

Sw Abbondiusz, Abbondanziusz, Marcian i Jan
Meczenicy rzymscy.

Sw Edyta z Wilton (961-984)
Corka sw Wilfridy i krola Edgara. Wstapila do benedyktynek, odrzucila porponowane jej stanowisko przeoryszy, pozniej tez nie chciala przyjac korony anglieksiej po smierci swego ojca.

Bl Michal i Pawel Fiminoia (+1628)
Katechista japonski, zabity wraz ze swym synem w Nagasaki. Beatyfikowani w 1867.

Sw Rogiliusz i Serviodeus (+825)
Mnisi zabici w Kordowie przez muzumanow.

Sw Wiktor III (1027-1087)
MNich benedyktynski, przeor na Montecassino. Przyczynil sie do rokwitu duchowego i kulturalnego tego opactwa. Wybrany na stolice piotrowa w 1086, nie dotarl nigdy do Rzymu, zajmowanego przez antypapieza Klemensa III.


Prawoslawie 16/29 IX

Sw Doroteusz Egipski {Prepodobnyj Dorofiej, pustynnik Jegipietskij} (IV w)
Pochodził z Tebaidy. Mieszkał na pustyni w jaskini w pobliżu Aleksandrii w miejscu zwanym „Celem pustelniczym”. Przez sześćdziesiąt lat prowadził tu bardzo ascetyczne życie. Codziennie w porze południowej spiekoty wędrował brzegiem morza i zbierał kamienie. Budował z nich pustelnie, które oddawał innym. Będąc w podeszłym wieku, pytany dlaczego tak się męczy, odpowiadał, iż „męczy ciało, aby ono nie męczyło jego”.
Św. Doroteusz do minimum ograniczał swe pożywienie. Jadł tylko raz dziennie suchy chleb i pustynną roślinność. Wypijał też znikomą ilość wody. Nigdy nie widywano go by spał. Wedle swego zwyczaju nie kładł się, a odpoczywał wyłącznie zamykając oczy podczas gdy coś robił lub jadł. Nocą wyplatał z liści daktylowych kosze, sprzedawał je i za zarobione pieniędze kupował pożywienie. Mial dar modlitwy nieustajacej.

Sw Cyprian {Swiatitiel Kiprian, mitropolit Moskowskij i wsieja Rusi}
Metropolita moskiewski. Urodzil sie ok. 1330.

Sw Eutymia {Wielikomuczenica Jewfimija wsiechwalnaja} (+304)
Była córką senatora, mieszkała w Chalcedonie w Bitynii.
Za panowanie Dioklezjana, konsul Pryskus wyznaczył dzień oddawania przez wszystkich mieszkańców czci pogańskiemu bóstwu Aresowi. Chrześcijanie wzgardzili tą uroczystością i zgromadziwszy się w jednym z domów zaczęli odprawiać nabożeństwo. Konsul rozkazał otoczyć budynek. Wszystkich schwytano i postawiono przed sądem.
Eutymia wyróżniająca się urodą i młodością, cały czas gorąco modliła się do Boga o wsparcie. Poddano ją bardzo wymyślnym torturom, m.in. obracając na kole z ostrymi nożami, wrzucając do rozpalonego pieca, wtrącając do dołu z wodą, w której pływały jadowite gady. W końcu konsul skazał ją na pożarcie przez dzikie zwierzęta. Te jednak zamiast rozszarpać świętą lizały jej rany. Była jednak na tyle wycieńczona, że zmarła.
Z biegiem czasu nad grobem Eutymii wzniesiono świątynię ku jej czci. Tu w 451 odbył się IV Sobór Powszechny. Po 617, po zdobyciu Chalcedonu przez Persów, jej relikwie przeniesiono do Konstantynopola.
Św. Eutymia jest orędowniczką osób o słabej wierze. Wierni modlą się do niej, aby pomogła umocnić w wierze siebie i innych.


Sw Ludmila {Muczenica Ludmiła, kniaginia Czeszskaja} (846-927)
Córka serbskiego księcia. Wydano ją za mąż za poganina - czeskiego księcia Borzywoja. Ślub odbył się w Belgradzie. Będący poganami małżonkowie przyjęli chrzest od św. Metodego, pełniącego wówczas na Morawach godność arcybiskupa. Mieli trzech synów.
Borzywoj zmarł gdy mial 36 lat. Rozpacz po stracie męża nie zachwiała ufności Ludmiły w wolę Bożą. Rozdała cały majątek ubogim, przekazała władzę w państwie synowi Wratysławowi, a sama zamieszkała w Pradze i zajęła się wychowaniem wnuka Wiaczesława. Po 33 latach panowania zmarł Wratysław i rządy objął Wiaczesław. Jego matka, Dragomira, odstąpiła od wiary chrześcijańskiej i postanowiła zgładzić Ludmiłę. Wiedząc o tym wiec wyjechała do Teczyna. Synowa wysłała dwóch bojarów, którzy wraz ze swymi poddanymi udali się za Ludmiłą. Nocą włamali się do jej komnaty i udusili księżną poduszką. Została pochowana nie w światyni lecz przy miejskim murze. Jednak Bóg wysławił to miejsce wieloma cudami. Nocą pojawiały się tam świece, a pewien ślepiec przejrzał, gdy dotknął mogiły męczennicy. Wówczas książę Wiaczesław przeniósł ciało babki do Pragi i umieścił w świątyni św. Jerzego.

17 wrzesnia

Św Robert Bellarmin, biskup i doktor Kościoła (1542-1621)
Urodzil sie w moznej rodzinie, jego matka była siostrą papieża Marcelego II. Kiedy Robert miał 15 lat, wstapil jako jeden z pierwszych do szkoly prowadzonej przez jezuitow. Pozniej sam wstapil do jezuitow. Wybitny filozof i teolog. Studiowal w wielu miejscach, po 10 latach seminarium, gdy mial 28 otrzymal swiecenia kaplanskie. Pozniej jakis czas nauczal. Bral czynny udzial w dyskuscjach z protestantami. Tam powstaly pierwsze jego pismai charakterystyczny styl apologetyczny.
Sława Roberta Bellarmina była tak wielka, że na żądanie papieża Grzegorza XIII przełożeni po 7 latach (1570-1576) przenieśli go do Rzymu. W Kolegium Rzymskim objął wykłady na te same tematy. Ich owocem było czołowe dzieło Roberta, które zyskało mu największą sławę: Kontrowersje. Ukazały się one drukiem w latach 1586-1593 w trzech tomach. Autor cytuje w nim ponad 259 autorów katolickich i 59 niekatolickich. Była to pierwsza summa nauki katolickiej, sformułowana według nowych potrzeb. W ciągu 30 lat ukazało się w różnych językach 20 jej wydań. Dla wykończenia tak potężnego dzieła przełożeni zwolnili Roberta z obowiązków wykładania, pozostawiając mu jedynie opiekę duchową nad studentami jezuickimi w Kolegium Rzymskim. W roku 1592 Bellarmin został mianowany rektorem tego kolegium.
Skromny, ascetyczny, budził podziw swą wiedzą. Jego prace polemizujące z protestantami spowodowały powstanie katedr antybellarminowskich. W roku 1594 został wybrany na przełożonego prowincji neapolitańskiej. Rządził nią jednak tylko trzy lata (1594-1597), bowiem papież Klemens VIII wezwał go do Rzymu na swojego doradcę i na egzaminatora biskupów. Papież zlecił mu tak wiele zajęć, że kurialiści byli zdziwieni, jak może im podołać. Był tytanem pracy. Zasłużył sobie na żartobliwy przydomek "tragarza kurii rzymskiej". W tym samym czsaie, w roku 1597, wydał Katechizm, który w krótkim czasie ukazał się w 56 językach i doczekał się ponad 400 wydań drukiem.

Klemens VIII w roku 1599 mianował Bellarmina kardynałem. Postanowil: zeby nie gromadzić majątku, nie wspierać krewnych, ale ubogich, być zawsze zakonnikiem. Pozostał tym założeniom wierny do śmierci. Dlatego też nie przyjął wysokiej pensji, ofiarowanej mu przez króla Hiszpanii, Filipa III. Bellarmin umiał przeciwstawić się nawet papieżowi, gdy widział, że tego wymaga chwała Boża. Napisał rozprawkę O głównym obowiązku papieża, w której wylicza 7 źródeł nadużyć. Ta prostolinijność nie wszystkim się podobała. Dlatego zaproponowano Bellarminowi biskupstwo w Kapui. Robert chętnie przyjął propozycję i w 1602 roku objął diecezję po przyjęciu sakry biskupiej.
Jako biskup Kapui Bellarmin okazał nie tylko gorliwość duszpasterza, ale także niezwykły talent administratora. Za program obrał sobie pracę nad klerem, opiekę nad ubogimi i liturgię. W ciągu trzech lat odbył trzy razy wizytacje całej diecezji i zwołał trzy synody. Przemawiał we wszystkie niedziele i święta. Swojemu duchowieństwu starał się być wzorem także jako sługa Boży. Ulubioną jego lekturą były żywoty świętych biskupów, z których pragnął czerpać wzory. W tym też czasie wydał drukiem Wyjaśnienie symbolu dla proboszczów, by mogli mieć materiał do swoich kazań.
Po śmierci papieża Klemensa VIII w czasie konklawe otrzymał pewną liczbę głosów. Pisał, że omalże nie został wybrany na papieża. Nowy papież Paweł V natychmiast odwołał Bellarmina z Kapui do Rzymu, gdzie uczynił go członkiem wielu kongregacji rzymskich. Powierzył mu też egzaminowanie biskupów. W tym czasie Bellarmin napisał trzy rozprawy i wydał je drukiem: W obronie papieża przeciwko Pawłowi Sarpi; Protest do króla Anglii, który zakazywał misjonarzom katolickim składać przysięgę na wierność papieżowi; wreszcie O władzy papieskiej przeciwko Wilhelmowi Bardayowi, który z punktu widzenia gallikańskiego tę władzę znacznie ograniczał.
Najwięcej zarzutów czyniono Bellarminowi za potępienie Galileusza. Jako członek Kongregacji Świętego Oficjum uważał w sumieniu za swój obowiązek wraz z całym zespołem 11 kardynałów potępić polemiczne wnioski, jakie Galileusz wyciągnął z dzieła Mikołaja Kopernika do walki z Kościołem. W latach 1615-1621 Bellarmin przewodniczył komisji, ustanowionej przez papieża dla zrewidowania tekstu greckiego Nowego Testamentu. Wydał również drukiem komentarze do Psalmów (1611). Pod koniec życia wydał jeszcze: O wzdychaniu gołębicy (1615) i O sztuce dobrego umierania (1620). Nadto pozostawił po sobie ogromną korespondencję.
W roku 1621 jako 79-letni starzec po raz drugi wziął udział w konklawe, na którym wybrano papieżem Grzegorza XV. Czując, że opada już z sił, prosił nowego papieża, aby mu pozwolił opuścić swój dwór i wrócić do klasztoru. Zamieszkał w domu nowicjatu przy kościele św. Andrzeja Apostoła. Niebawem śmiertelnie zachorował. Umierającego odwiedził osobiście papież. Pius XI dokonał jego beatyfikacji w 1923 i konizowal 7 lat pozniej. A jeszcze rok pozniej ogłosił go doktorem Kościoła. Relikwie św. Roberta znajdują się w kościele św. Ignacego w Rzymie. Jest patronem kanonistów.


Bł Zygmunt Szczęsny Feliński, biskup (1822-1895)
Wychowany został w atmosferze religijnej i patriotycznej, od najmłodszych lat był czcicielem Matki Bożej. Skończył studia w Moskwie i Paryżu. Wstąpił do seminarium duchownego i w 1855 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Petersburgu. Został ojcem duchownym w tamtejszym seminarium. Uważnie przyglądał się sytuacji w Rosji i losom Polaków, zwłaszcza opuszczonych dzieci i starców.
W 1857 założył Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, któremu zlecił opiekę nad dziećmi oraz ludźmi chorymi i starymi. W 1862 Pius XII mianował go arcybiskupem metropolitą warszawskim. Piastując ten urząd przyczynił się do wyraźnego odrodzenia duchowego dawnej stolicy Polski. Zreformował seminarium i Akademię Duchowną w Warszawie, założył schronisko dla biednych dzieci i upowszechnił nabożeństwo majowe ku czci Najświętszej Maryi Panny. W 1864 po niespełna półtorarocznej posłudze arcybiskupiej, został przez władze carskie skazany na wygnanie w głąb Rosji za to, że w marcu 1863 napisał list do cara Aleksandra II w obronie Kościoła i narodu. Również na wygnaniu, w Jarosławiu nad Wołgą, dawał przykład głębokiej wiary. Po 20 latach zwolniono go, jednakże otrzymał zakaz powrotu na teren swojej archidiecezji. Zamieszkał w Dźwiniaczce, gdzie mimo podeszłego wieku i wyczerpania wygnaniem podjął pracę wśród ludzi. Założonemu przez siebie Zgromadzeniu powierzył m.in. zadanie organizowania szkół dla wiejskich dzieci.
Zmarł w pałacu arcybiskupim w Krakowie, jego pogrzeb na Wawelu stał się okazją do manifestacji patriotycznych.
Został beatyfikowany w 2002 przez Jana Pawła II podczas odprawianej przez niego Mszy świętej na krakowskich Błoniach.
Ciało jego spoczywa w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie.


Sygmaty Sw Franciszka (1224)
Sw Franciszek odprawial post 40 dniowy ku czczi Sw Michala Archaniola. Wiedzial bowiem ze cala jego bylo by niczym bez jego niestajacej walki o wlasny wzrost duchowy. Przebywal w grocie, ktora wedlug legendy powstala w czasie trzesiania ziemi po smierci Jezusa Chrystusa. Rozwazal tam wlasnie cala pasje panska, zastanawiajac sie tez nad przyszloscia zakonu franciszkanskiego. Zobaczyl wtedy jakby serafina nisol na rekach krzyz, gdy sie zblizyl od kazdej z ran jakby wyszedl promien swiatla (okoliczni mysleli ze pozar byl). W ten sposob dostal potwierdzenie powolania franciszkanskiego. Otrzymal tez laske ze w dzien jego smierci schodzac do czysca bedzie mogl zabierac ze soba do nieba wszytkie dusze z jego zakonu lub czczce go.
Pomimo wielu swiadkow tych stygmatow i cudow dziejacych przy nich nie brakowalo glosow ze to farsa i "podroba". Dopiero Franciszek ukazal sie posmiertelnie, jednemu z papiezy odslaniac swa rane w boku. Az 9 dokumentow papieskich o tym mowilo. W koncu stwierdzone ze pochodza z miloscia jaka Franciszek mial do Jezusa Chrystusa. img]http://www.santiebeati.it/immagini/Thumbs/91753/91753B.JPG[/img]

Sw Piotr Arbues (1442-1485)
Jeden z sedziow inkwyzycji hiszpanksiej, ktora zajmowala sie ochrzczonymi. Nikogo nie skazal na smierc ani na ciezsze tortury. Zostal ciezko zraniony podczas wieczornych modlitw, za nieugietosc w procesach, przez "marranos" czyli zydow teoretycznie nawroconych ale tak naprawde nigdy nie przyjeli chrzescianstwa. Zmarl dwa pozniej. Zostal kanonizowany dopiero w 1867.

Sw Kolomba z Kordowy (+853)
Mniszka w Tabanos, zabita przez muzumanow w Kordowie.

Sw Emanuel Trieu (1756-1798)
Kaplan z Wietnamu. Nalezal do zgromadzenie Misji Zagranicznych. Sciety w Pong-King. Kanonizowany w 1988.

Sw Franciszek z Camporosso (1804-18660
Kapucyn z Ligurii. Za jego pokorna dyspozycyjnosc wzgledem wszytkich i za duhca wyrzeczenia, ludzie z Genui nazywali go "ojcem swietym". Beatyfikowany w 1929 i kanonizowany przez Jana XXIII w 1962.

Sw Hildegarda z Bingen (1098-1179)
Opatka benedyktynska. Wielka mistyczka niemiecka, poetka, prorokini, lekarka i muzyczka. Dala slyszec swoj glos w polityce i w teologii. Byla czczona i obmawiana. Jedna z bardziej interesujacych postaci XII wieku.


Sw Satyr (+376)
Starszy brat sw Ambrozego. Przyjechal do Mediolanu by tam wspolpracowac ze swoim bratem.

Sw Teodora (+305)
Matrona rzymska. Pomagala chrzescianom podczas przesladowan Dioklezjana.

Sw Huniusz (+936)
Benedyktyski biskup Bremem-Hamburg. Ewangelizowal Danie i Szwecje, gdzie zmarl bedac w jednej z podrozy misyjnych.



Prawoslawie 17/30 IX


Sw Zofia Rzymska {Muczenica Sofija Rimskaja} (+137)
Żyła w pierwszej połowie II w. za cesarza Hadriana. Mieszkała razem z córkami - Wierą, Nadzieją i Lubą. Wszystkie w Rzymie poniosły męczeńską śmierć za wiarę. Najstarsza - Wiera - miała 12 lat, najmłodsza - Luba - 9.
Będąca wdową Zofia wiodła pobożne życie. Tak też wychowywała córki. Wiele osób w Rzymie wiedziało o chrześcijańskich cnotach całej rodziny.
Dowiedziawszy się o tym, namiestnik Antioch wezwał ją do złożenia ofiary kadzidła na ołtarzu bogini Diany. Zofia stanowczo odmówiła. Wówczas wyprowadzono jej nieletnie dzieci i na oczach matki poddano srogim torturom. Nie załamało to bohaterskiej kobiety, która podtrzymywała na duchu swe dzieci. Wszystkie córki skazano na śmierć. Przed straceniem matka zwróciła się do nich z następującymi słowami: „Nastał czas, kiedy przez swój wieniec męczeński będziecie ślubować Oblubieńcowi i razem z Nim wejdziecie do jasnych Jego komnat”. Na jej oczach dziewczynki podpalano ogniem, oblewano gorącą smołą, kaleczono ostrymi przedmiotami, bito pałkami. Gdy mimo cierpień nie wyzionęły ducha, wydano rozkaz ścięcia mieczem. Matkę cesarz pozostawił przy życiu prawdopodobnie po to, by cierpiała po utracie swych dzieci.
Św. Zofia zabrała ciała córek, udała się za miasto i tam je pochowała. Przez trzy dni siedziała przy mogile, po czym, widocznie wskutek przeżytych cierpień, zmarła. Obecnie relikwie wszystkich męczennic znajdują się w krypcie kościoła św. Pankracego w Rzymie.
Indywidualne wyobrażenia św. Zofii są rzadkie. Ma na ich krzyż w prawej dłoni i zwinięty zwój w lewej. Przedstawiana jest głównie wraz ze swymi córkami - długowłosymi, młodymi dziewczętami, trzymającymi w dłoniach krzyże. Również święte Wiera, Nadzieja i Luba tylko wyjątkowo przedstawiane są indywidualnie. Wyróżnia je wówczas przepaska z diademem. W sztuce zachodniej mają często korony na głowach, a często miecze w dłoniach.

18 wrzesnia

Św Stanisław Kostka, wspolpatron Polski, (1550-
Syn kasztelana zakroczymskiego. Bardzo wrazliwy jako chlopiec, zdzarzalo mu sie mdlec gdy ktos przy nim zazartowal zbyt dosadnie.
Gdy mial 14 lat razem z bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Z poczatku mu szlo bardzo kiepsko, ale pod koniec stal sie jednym z lepszych uczniow. Medytowal czesto w nocy gdyz w ciagu dnia nie zdajdywal czasu, zadawal sobie czesto rozne pokuty, az do biczowania sie. Wszyscy na okolo uwazali go za dziwaka. Wpierw sie z niego tylko wysmiewano, pozniej tez go bito by stal sie normalny. Staszek chcac zmniejszyc zlo czynione przez innych zapisal sie nawet na kurs tanca.
W 1565 ciężko zachorował. Byl juz pewien smierci, ale właściciel domu nie chciał wpuścić ksiedza. Poprosil wiec sw Barbare (patronke dobrej smierci) o pomoc. Razem z dwoma aniolami przyniosla mu wiatyk do pokoju. Pozniej ukazala mu sie Maryja Panna z Dzieciątkiem, które złożyła mu na ręce. Przy jej odiwedzinal uzdrowial i usłyszał ze ma wstąpic do jezusitow.

Ci jednak nie przyjmowali kandydatow bez zgody rodzicow, a tej raczej by nie dostal. Za rada jednago ze spowiednikow uciekl wiec i udal sie do Wiednia gdzie przebywal sw Piotr Kanizjusz, przelozony prowincji niemieckiej. Po drodze raz wstapil do kosciola protestanckiego, ale o tym nie wiedzial, i otrzymal tam komunie z rak aniola. Jednak nie zastal go w Wiedniu, udal sie wiec do Dylingi, oddalonej o 650 km. W tamtejszym kolegium zostal przyjety na probe.
Jego obowiazkami tam bylo sprzatanie i pomaganie w Kuchni. Sw Piotr chociaz sie bal reakcji rodzicow Stanistawa, wyslal go do Rzymu, ze specjalnym listem do generala. Wiekszosc drogi przebyli pieszo. Zostal przyjety do nowicjatu. Jego ojciec robil wszytko zeby wrocil do domu, wysłał list, pełen wymówek i gróźb.
Zlozyl sluby zakonne w wieku 18 lat. Napisal wtedy list do Matki Bozej i go potem nosil zawsze na piersiach. Wyprosil sw Wawrzyńca, aby uprosił mu łaskę śmierci w święto Wniebowzięcia. Ostatnie dni zycia spedzil w goracce i mlodsciach. Po przyjeciu ostatniej Komunii Sw przeprosil wszytkich. W pewnym momencie, twarz jego zajaśniała tajemniczym blaskiem. Mowil że widzi Matkę Bożą z orszakiem świętych dziewic, które po niego przychodzą. Kiedy podano mu obrazek Matki Bożej, a on nie zareagował na to uśmiechem, przekonano się, że usmiecha sie do niej juz w niebie.
Wieść o jego śmierci rozeszła się szybko po Rzymie. Starsi ojcowie przychodzili do ciała i całowali je ze czcią. Wbrew zwyczajowi zakonu zwłoki młodzieńca ustrojono kwiatami. Z polecenia św Franciszka Borgiasza, generała zakonu, ciało Stanisława złożono do drewnianej trumny, co również w owych czasach było wyjątkiem. Magister nowicjatu napisał o nim wspomnienie, które rozesłano po wszystkich domach jezuickich. Dwa lata pozniej współbracia udali się do przełożonego domu nowicjatu, aby pozwolił im zabrać ze sobą relikwię głowy Stanisława. Kiedy otwarto grób, znaleziono ciało nienaruszone.
W 1606 zostal beatyfikowany jako pirwszy blogosławiony Towarzystwa Jezusowego. W 1674 papież ogłosił bł. Stanisława jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litwy. Zostal kanonizowany w 1714, ale sama uroczystosc odbyla sie dopiero w 1726. Jan XXIII uznał św. Stanisława szczególnym patronem młodzieży polskiej.
Relikwie Świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie.
Przypisuje się mu zwycięstwo Polski odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621. Jeden jezuita widział bowiem św. Stanisława na obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król Jan Kazimierz przypisywał orędownictwu Świętego zwycięstwo odniesione pod Beresteczkiem (1651).


Sw Jozef z Kupertynu (1603-1663)
Rodzina jego byla srednio zamozna, ale po niepowodzeniu finansowym przyjaciela ktoremu ojciec podpisal weksle, musial sprzedac dom. Jozef urodzil sie wiec w stajni do ktorej sie przeniosla jego rodzina. Krotko potem ojciec umarl ze smutku. Jego matka zostala wiec sama z szotka dzieci. Musieli jeszcze placic absurdalne podatki np. 5 monet za kazde dzrzewo, za cien ktore rzucalo na ziemie. Jozek nie potrafif sie wyuczyc zadnego zawodu wiec byl chlopcem na posylki. Poszedl do szkoly, ale musial ja zostawic z powodu wrzodow rakogennych na ktore cierpial 5 lat, uleczony pozniej przez jednego pustelnika.
Gdy mial 17 lat poszedl do franciszkanow, ale po bardzo krtokim okresie probnym zostal odeslany z powodu zbytniej ignorancji. Poszedl wiec do franciszkanow reformowanych, ale ci tez go nie przyjeli. W koncu uidal sie do kapucynow. Zostal odeslany do domu po 8 miesiacach, nie tylko z powodu ignoracji ale tez dlatego ze pomagajac w kuchni czesto upuszczal naczynia gdyz mial ekstazy mistyczne. Rozbite kawalki naczyc przyczepianu mu do ubran. Pozniej pisal ze to odeslanie bylo dla niego takim przezyciem , jakby mu zdzierano skore zywcem. Wyszedl ubrany w kilka szmat, zostal pogrzyziony przez psy sasiadki i pobity przez pasterzy. Zostal tez odrzucony przez dalsza rodzine, nawet matka go bila mowiac ze nie ma miejsce dla niego w domu, skoro go wyrzucili z klasztoru.
Bedac jedynym synem po skonczeniu osiemnastu lat mial pracowac za darmo by splacic dlug swego ojca. Kapucyni w innym klasztorze zlitowali sie nad nim i go wzieli wpierw jako pomocnika, pozniej jako terzianina i w koncu gdy mial 22 lata zostal przyjety jako brat swiecki.
Zajmowal sie oslica klasztoru. Zaczal wiec siebie nazywac "bratem oslem". Mial jednak wielkie pragnienie zostac ksiedzem. Zaczal studiowac choc ledwo czytal i pisal. W czasie egzaminu otrzymal do wytlumaczenia jedyny kawalek z ewangelii ktory byl w stanie wytlumaczyc. W czasie egzaminu przez swieceniami kilku klerykow bylo tak dobrze przygotowanych ze uznal ze cala grupa jest tak samo przygotowana i przyjal ich wszytkich.
Po swieceniach ortrzymal jednak dar madrosci, tak ze wielu wybitnych profesorow przychodzilo po niego o rade czy po rozwiazanie jakis trudnosci teologicznych czy filozoficznych. Mowil o sobie ze jest traba, z ktorej bez Bozego podmuchu nie wyjdzie zaden dzwiek. Wyszukiwal sobie najciezsze prace fizyczne i takie ktore inni chetnie oddawali.
Przezyl dwa lata zupelnej pustki wewnetrznej. Pozniej jednak dostal dar lewitacji, widziano go w powietrzu ok 80 razy. Czasami byl tak zajety modlitwa ze unosil sie, innym razem chcial przyjrzec sie plaszkowi wiec wzlecial na drzewo i ukleknal na galazce by podziekowac Bogu za tegoz ptaszka, pozostal w tej pozycji przez ponad pol godziny. Szczegolnie jednak bylo to widoczne gdy rozmawial o Jezusie czy o Maryji, gdy rozmyslal nad tajemnica Bozymi czy w czasie adoracji przed najswietszym sakramentem. Czesto zdarzalo mu sie tez latac w czasie Mszy Sw.
Stanowil jednak poblem dla swych przelozonych, wysylano go do roznych klasztorow, by ludzie nie wiedzieli gdzie sie znajduje i by nie przychodzili go zobaczyc. Raz w Asyzu wpadl w ekstaze przed Urbanem VIII, na co ten powiedzial ze w Asyzu wystarczy jeden sw Franciszek. Inkwizycja sie nim zainteresowala i jakis czas siedzial w wiezieniu, przykuty do ziemi i z zakazem latania. W koncu w 1656 papiez Aleksander VII zwolnil go ze wszytkich zarzutow i przeznaczyl do klsztoru w Osimo, gdzie poza lewitacja, wieloma ekstazami byl takze posrednikiem wielu cudow.
Beatifikowany w 1753 przez Benedykta XIV i kanonizowany w 1767 przez Klemensa XIII.

Jest patronem studentow.


Bl Jan Baptysta i Jacek od aniolow.
Byli ojcami rodzin. Katechetami pomagajacym proboszcowi w organizcji kultu. Zostali wyznaczeni jako ‘fiscales’ czyli mieli donosic jesli ludzie juz ochrzesni powracali do kultow poganskich. Doniesli o jednym miejscu gdzie odprawiona taki kult i wojsko zabralo ofiary skladane w czasie tego rytualu. To rozwieczylo ludnosc i zarzadali ich wydania, jesli nie gotowi byli spalic kosciol i zabic wszytkich chrzescian. Ci dwaj indianie po przyjeciu sakramentow wyszli na zewnatrz by nie ruszano innych chrzescian. Byli torturowani i namawiani do odrzucenia chrzescianstwa. W koncu wyprowadzeni w gory i zabici palkami i maczetami. Zostali beatyfikowani przez Jana Pawla II podczas jego wizyty w Meksyku w 2002.


Bl Fidel Fuido Rodrigez (1880-1936)
Urodzil sie jako 7 syn mieszkanskiej rodziny. Zostal przyjety jako postulant do szkoly marianistow, gdyz rodzice nie mogli zaplacic calej kwoty. Po 3 latach postula, zostal przyjety do nowicjatu i pierwsze sluby zlorzyl majac 17 lat. Po ukonczeniu studiow zaczal nauczac laciny i historii, jezdzac po roznych szkolach marianistow w calej Hiszpanii.
W 1933 przelozeni stwierdzili ze nie jest bezpiecznie dla niego dalsze przebywanie w Madrycie, gdzie byl dosc znany. Pojechal wiec do Ciudad Real, tam nauczal nie tylko w szkole marianistow, ale tez jako jedyny zakonik w szkole panstwowej. W lipcu 36 kolegium zostalo zajete przez odzialy komunistyczno-anarchiczne. On sam sie ukryl i miesac pozniej go znaleziono w czasie jednaj z czestych rewizji. Zaaresztowany dlatego za mial krzyzyk na szyji. W wiezieniu bez utraty swego dobrego humoru czas wykorzystal by sie przygotowac do smierci. Wspieral tez swych towarzyszy niedoli. W czasie procesu zostal uznany za niewinego, ale gdy juz opuszczal wiezienie zostal porwany i rostrzelany nastepnego dnia. Jego szczatki zostaly pogrzebane dopiero 24 lata po smierci, tak to przelezalo na dnie malej przepasci.


Sw Dominik Trach (1792-1842)
Ksiadz z zakonu dominikanow. Wietnamczyk. Zabity przez znajomych za nie odrzucenia chrzescianstwa. Kanonizowany w 1988

Sw Ferreol (III w)
Oficer armi rzymskiej. Zabity za praktyki chrzescianskie w Vienne w Galii.

Sw Rikarda (+895)
Corka ksiecia Alzacji. Zona cesarza Karola III. Zafundowala wiele klasztorow na teranach Niemiec i Szwajcarii. Cesarstwo za rzadow Karola III bylo czesto najezdzane przez wikingow i targane wewnetrznymi sporami miedzy feudalami. Zostal wiec zdetronizowany w 887 i kilka miesiecy pozniej umarl. Krotko potem cesarzowa zostala pomowiono o cudzolostwo z biskupem pelniacym funkcjie kanclerza. Po udowodnieniu swej niewinnosci (prawdopobnie przechodzac przez sciane ognia), zamknela sie w klasztorze. Do dzis jej grob jest meta pielgrzymek.

Sw Szymon Z Crepy (+1080)
Potomek Karola Wielkiego. Wstapil do benedyktynoww Kondat. Czesto byl posylany na misje pokojowe miedzy roznymi ksierzetami. Sluchali go uwazniej gdyz mieli go za kogos rownego sobie i przemawial doi nich ich jezykiem.


Prawoslawie 17 IX/1 X

Sw Adriana
Poniosła męczeńską śmierć za panowania cesarza Hadriana (117-138). Była niewolnicą Tercjusza, nie wziela udzialu w czasie uroczystosci na czesc jego syna odbywajacej sie w swiatyni poganskiej. Za to zostala torturowana, wpierw ja bito, pozniej podwieszono i skrobano ciało żelaznym narzędziem. Ledwie żywą wrzucono do lochu i morzono głodem, zmuszając by wyrzekła się Chrystusa i oddała cześć bożkom. Gdy groźby na nic się nie zdały, Ariadnę uwolniono z więzienia. Ale pożałowałi jej wolności i wysłano za nia pościg. Dziewczyna nie mogąc uciec doszła do skały i zaczęła modlić się, prosząc Boga o pomoc i wybawienie z rąk prześladowców. I oto skała rozstąpiła się. Weszła w szczelinę, która zamknęła się za nią. Prześladowcy, nie mogąc jej odnaleźć, zaczęli się kłócić i walczyć, aż wszyscy ponieśli śmierć.

Sw Bidyn{Błagowiernyj muczenik Bidzin, kniaź Ksanskij}
Żył w XVII w. W tym czasie o podzielone na trzy księstwa ziemie gruzińskie rywalizowała Turcja i Persja. Persowie zajęli Księstwo Kachetii, w której władzę sprawował książę Bidyn. W 1660, z pomocą swych krewnych - św. Elizbara i św. Szałwa, zdecydował się wystąpić przeciw Persom. Zebrane przez nich wojsko szybko oczyściło Kachetię z siedmiu tysięcy perskich rodzin. Szach perski Abbas II, polecił królowi gruzińskiemu Wachtangowi IV, aby bezzwłocznie dostarczył mu przywódców powstania. Szach nie mogąc zmusić ich do wyrzeczenia się chrześcijaństwa i przyjęcia islamu, wydał decyzję poddania ich torturom. Ostatecznie na oczach Bidyna, Elizbar i Szałwa rozstrzelano i pozbawieno głów, po czym to samo uczyniono z nim samym.
Szczątki świętych wyrzucono na wysypisko śmieci. Mieszkający w mieście Ormianie ujrzeli dochodzącą stamtąd światłość, i odnaleźli poćwiartowane ciała męczenników. Pozniej przewieziono je do Kartlii w Gruzji i pochowano w jednym z monasterów w okolicach miasta Gori. Czczony głównie wsrod prawosławnych Gruzinow.

Sw Hilarion z Optiny {Prepodobnyj Iłarion Optinskij} (1805-1873)
Smierc 18 IX/1 X i 10/23 X (Sobór starców z Optiny). Urodził się w noc paschalną. Dziecko ciche, az niezgrabne, rozpieszczane przez rodzicow. W wieku 20 lat pojechal do Moskwy uczyc sie krawiectwa. Rodzina przeniosla sie do Saratowa i tam do nich dolaczyl. Zangazowal sie w walke z roznymi rozlamami wewnatrz Cerkwii. Przy czytanie Biblii i Ojcow Kosciola zapragnal zostac mnichem. Majac 32 udal sie na pilegrzymke i zamieszkał w Pustelni Optińskiej.
Kilka lat pozniej starzec Makary wybrał go na swego brata posługującego. Tę funkcję pełnił przez 20 lat, aż do śmierci nauczyciela, w tym samym czasie zajmujac sie ogrodem, pomagajac w piekarni i przy przczolach. Czesto tez bywal u straca Lwa. W 1863 zostal wyswiecony na mnicha. Powierzono mu kierownictwo skitem i opiekę duchową nad całym monasterem. Zaczely tez sciagac niezliczone tłumy świeckich pielgrzymów. Przychodzących do niego nierzadko kierował na spowiedź. Każdy miał przygotowywać się do niej przez trzy dni. Potem wyznaczał stosowną pokutę za grzechy.
Dwa lata przed smiercia ciezko zachorowal, znosil wszytko z modlitwą na ustach. Został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną w 1996.

i prawosławie wg starego stylu też bardzo znany święty:

ATANAZY BRZESKI, mnich, męczennik, 5/18 września (rocznica śmierci), 20 lipca/2 sierpnia (rocznica odnalezienia relikwii w 1649 r.) i trzecia niedziela po Pięćdziesiątnicy (Sobór świętych białoruskich). Urodził się około 1597 r. w pobożnej rodzinie Filipowiczów. Otrzymał wszechstronne wykształcenie i jakiś czas mieszkał na dworze Kanclerza Litewskiego Lwa Sapiehy. W 1627 r. złożył śluby zakonne. Najpierw przebywał w wileńskim Monasterze Świętego Ducha, następnie został mianowany przełożonym Monasteru Dubowskiego, a w 1640 r. wybrany ihumenem monasteru w Brześciu.
Atanazy wytrwale zbierał materiały dotyczące ucisku ludności prawosławnej ze strony Kościoła unickiego i rzymskokatolickiego w ówczesnej Rzeczypospolitej. Poszukując wszędzie obrońców swej wiary, kilkakrotnie jeździł do Warszawy. Składał petycje u króla, potępiając unitów występował w sejmie. Za swą działalność był kilka razy więziony.
Po raz ostatni świętego aresztowano w 1648 r. podczas powstania Chmielnickiego. Jezuici próbowali siłą zmusić go, aby wyrzekł się wiary prawosławnej. Nie doczekano się jednak tego, skatowano go, a następnie, nocą z 4 na 5 września 1648 r., zastrzelono na skraju lasu koło Brześcia. Jego ciało pogrzebano na miejscu kaźni. Osiem miesięcy później pod osłoną nocy przeniesiono je do Monasteru Symeonowskiego.
Wkrótce po śmierci miejscowa ludność uznała Atanazego za świętego. W obecności jego relikwii miały miejsce cudowne uzdrowienia. Odbyła się jego kanonizacja. W 1816 r. podczas pożaru relikwie świętego uległy znacznemu uszkodzeniu. Obecnie ich cząsteczki znajdują się m.in. w brzeskim soborze oraz Monasterze Leśnieńskim we Francji.
Święty uważany jest za opiekuna i orędownika wiernych zagrożonych atakami innowierców. Jest jednym z najbardziej czczonych świętych pogranicza białoruskiego. Znaczną czcią cieszy się też w Polsce, gdzie uważany jest za patrona Prawosławnej Diecezji Warszawsko-Bielskiej.



Patron ekumenizmu

19 wrzesnia

Sw January
Mamy bardzo malo wiadomosci pewnych o nim. Wiadomo ze byl biskupem Benewentu. Ze byl zabity w Pozzuoli i ze byl pochowany w Neapolu. Jest kilka werscji wydarzen zwiazanych z sama smiercia. Niektore zrodla podaja ze jako biskup poszedl odiwedzic jednego z uwiezionych diakonow. Inna wersja jezt ze dwaj diakoni poszli odwiedzic jego. Jeszcze inne zrodla podaja trzech diakonow. Wszystkie zrodla sie zgadzaja podajac imiona tych diakonow Sozjusz, Festus i Dezyderiusz. Wszystkich aresztowano. Skazani na pożarcie przez dzikie niedźwiedzie w amfiteatrze.
Wiekszosc zrodel wymienia tez trzy osoby ktore zaprotestowaly przeciw takiej karze, Prokul, diakon, i dwie osoby świeckie -Eutyches i Akucjusz . Tez zostali skazani na smierc. Nie wiadomo czy wszyscy poniesli smierc tego samego dnia, czy mniejszymi grupami.
Relikwie były przenoszone kilka razy dopiero w 1480 zostaly sprowadzone do katedry w Neaopolu, gdzie sa do dzis.
Najciekawsza rzecza przy tym swietym to ze w jednej apmulce jest przechowywana jego zakrzepnieta krew, która wierni zebrali na miejscu meczenstwa. Krew ta staje się plynna i pulsuje. Dzieje się to najczesciej 19 wrezsnia, w dzien smierci, w pierwsza niedziele maja i czasami 16 grudnia, gdy za jego wstawienictwem Neapol zostal uratowy w trakcie wybuchu Wezuwiusza. Naogol dzieje się to w na oczach wszytkich, lud wzywa go by przyszedl, jeśli natomiast nie nastapi ten cud, jest to znak nieszczescia i wtedy wszyscy krzycza, nawet nie cenzurowanie. Ktos powiedzial ze January by nie istnial bez Neapolu. Zjawisko to jest notowane od XIV wieku. Kościół urzędowo o tym zjawisku się nie wypowiedział. Kilkakrotnie zaś ponawiane badania zdają się wskazywać, że fakt ten ma charakter nadprzyrodzony.


Sw Agnieszka z Asyzu (1198-1253)
Mlodsza siostry sw Chiary. Poszla za przykladem swojej siostry i wyrzekla się zycia w swiecie. Gdy rodzina chciala ja zabrac do domu, pozostale mniszki się modlily i jeje cialo stalo się ciezkie jak kamien, ze pieciu mezczyzn nie dalo rady jej uniesc. Była przelozona we Florencji, Padwie, Wenecji i Mantowie. Po czym wrocila do do Asyzu do Sw Damiana, gdzie umarla trzy miesiace po swej siostrze.

Sw Maria Wilhelma Emilia de Rodat (1787-1852)
Zalozycielka zgromadzenia Swietej Rodziny z Villefranche, zajmujace się pomoca chorym w ich domach. Beatyfikowana w 1940 i kanonizowana 10 lat pozniej.

Sw Zuzanna (+362)
Nawrocona poganka. Pelnila funkcje diakonki w Eleuterpoli. Tam tez przyjela palme meczenstwa.

Sw Felix i Konstanza (I w)
Zabici w Nocerze (okolice Neapolu) za czasow Nerona.

Objawienia Maryjne w La Salette
Maryja ukazujac się ludziom często wybierala osoby ubogie, nic nie znaczace w spoleczenstwie. Tak było w 1531 w Guadalupe, w 1858 w Lourdes i w 1917 w Fatimie.
W La Salette, miejscowosci polozonej w sercu alp francuskich na wysokosci 1800 m, Maryja tez się ukazuje pasterzom. 15 letniej Mélanie Calvat i 11 letniemu Maximin’owi Giraud di 11 anni; żadne z nich nie było nigdy w szkole, nie umieli pisac ani czytac, z bardzo ubogich rodzin. Spotkali się na pastwiskach gorskich, odkryli ze się urodzili w tej samej wiosce wiec umowili się ze się spotkja tez nastepnego dnia. Po spozyciu posilku zasneli i obydwoje obudzili się w jednym momencie. Zaczeli schodzic z gory prowadzac zwierzeta i Melani zobaczyly jakby kule ognia. Gdy się do niej zblizaja ukazuje się kobieta siedzaca na kamieniach z glowa schowana w dloniach. Wyglada na bardzo smutna. Piekna Pani wstaje i ich zacheca by się przyblizyli. I mowi im po francusku „Zblizcie się dzieci nie bojcie się mam Wam do powiedzenia wielka wiadomsc”. Gdy się zblizyli zobaczyli ze jest ubrana jak lokalne kobiety i placze. Tylko jeden raz się ukazuje, mowi im o problemach swiata, Francji, ale tez lokalnych, często przechodzi na dialekt lokalny.
Wpierw zwraca się do obydwojga proszac o modlitwe i zachowanie niedzieli. Nastepnie zwraca się do kazdego z osobna, i tylko ta osoba slyszy do ktorej się zrwaca.
Pozniej jak to bywa po tym jak opowiadaja innym zaczynaja się komisje niedowiarstwo. Dopeiro po 5 latach biskup Grenoble wydaje dekret w tej sprawie.
W 1852 zaczyna się tez budowa sanktuarium i powstaje zgromadzenie ksierzy misjonarzy diecezjalnych, nazywanych saletynami. W 1858 pierwszych 6 saletynow sklada sluby. Najwiecej do powstania tego zgromadzenia przyczynil się Silvano-Maria Giraud.
Dwoje pasterzy nie mialo latwego zycia, nikt im prawie nie wierzy. Nawet sw Jan z Ars nie chcial mu uwierzyc.


Sw Peleusz, Nil, Heliusz, Patermunziusz i towarzysze (+310)
Peleusz i Nil byli biskupami w Egipcie, Heliusz i Patermunziusz prezbiterami. Wpierw zmuszeni na prace w kopalniach soli, starsza katarga deformujaca ciala. Pozniej zostali spaleni zywcem w Palestynie razem z wielomi innymi kaplanami. Niektóre tradycje mowia nawet o 150 ksierzach, którzy wtedy poniesli meczenstwo.

Sw Teodor z Canterbury (602-690)
Grek z Tarsu, zostal mnichem w Rzymie, zostal wybrany na biskupa Canterbury gdy miał 66 lat. Prowadzil kosciol w Anglii tak ze zasluzyl sobie na miejsce w historii Anglii, tak religijnej jak kulturowej.

Bl Tomasz Acafosci (+1622)
Japonski szlachcic, katecheta, meczennik w Nagasaki, beatyfikowany w 1867.

Prawoslawie 19 IX/2 X

Sw Zosima {Prepodobnomuczenik Zosima pustynnik}(III/IV w)
Pewnego razu zarządca Cylicja Domecjan ze swą świtą wyruszył na polowanie. Tropiąc zwierzynę w pewnym miejscu ujrzał zwierzęta, wśród których chodził starzec i rozmawiał z nimi jak z ludźmi. Myśliwi rzucili się na zwierzynę, a kiedy zdobycz rozpierzchła się, ujęli starca. Uważając go za czarownika przyprowadzili do księcia. Zosima wyznał przed nim, iż jest mieszkającym w pustelni chrześcijaninem. Na pytanie władcy dlaczego sztuką magiczną omamia dzikie zwierzęta do tego stopnia, że rozumieją jego mowę i są nad wyraz łagodne, odrzekł, iż nie to jest celem jego pobytu w odosobnieniu. „Jako chrześcijanin nie mogę żyć w mieście pośród niewiernych. Wolę przebywać wśród zwierząt, aniżeli pośród złych ludzi, którzy są wrogami Pana mojego, Jezusa Chrystusa...”.
Słysząc te słowa książę wzburzył się, kazał zakuć starca w kajdany i wysłać do Nazaretu na męki (bowiem stamtąd pochodził Chrystus). Tam powieszono go głową w dół, do szyi przywiązano ciężki kamień i zaczęto zadawać rany. Na wszystkie pytania o rzekome czary padała tylko jedna odpowiedź: „Bogiem moim jest Jezus Chrystus. To On pocieszył mnie uległością dzikich zwierząt”. Zarządzono więc by przywołał jakieś zwierzę. Po goracej modlitwie starca do miasta wbiegł lew i zaczął podtrzymywać kamień wiszący u szyi świętego. Widząc to Domecjan rozkazał go uwolnić i odesłać do cesarza. Z powodu doznanych ran Zosima zmarł (inna wersja mówi, iż przez jakiś czas mieszkał jeszcze na pustyni wraz ze św. Atanazym). Miało to miejsce na początku IV w.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku, odziany w mnisze szaty. Ma krótką, jasnokasztanową brodę. W prawej dłoni trzyma męczeński krzyż.

Sw Teodor {Błagowiernyj Fieodor, kniaź Smolenskij} (XIII/XIV w)
5/18 III otwarcie relikwii w 1463, 19 IX/2 X rocznica śmierci, pamięć świętych Dawida i Konstantego tez 23 V/5 VI (Sobór świętych rostowsko-jarosławskich). Władca Teodor od dzieciństwa wyróżniał się pokorą. Po śmierci ojca - księcia Rościsława - otrzymał najmniejszą z dzielnic. Nie protestował z tego powodu lecz z chrześcijańską pokorą, mądrze i sprawiedliwie sprawował władzę. Po śmierci pierwszej żony ożenił się powtórnie, a jego wybranką była córka tatarskiego chana. Pod wpływem męża szybko przyjęła ona prawosławie i równie gorliwie oddawała cześć Bogu. Tymczasem dzięki księciu w ordzie tatarskiej powstało kilka cerkwi. Również w jego księstwie powstały liczne nowe świątynie, a mnisi cieszyli się wsparciem władcy.
W 1299 r. przeczuwając zbliżającą się śmierć książę Teodor przyjął stan zakonny i w tym samym roku zmarł. Pochowano go w Monasterze Przemienienia Pańskiego w Jarosławiu. Później obok ojca spoczęło dwóch jego synów - Dawid i Konstanty, sprawujących po nim władzę w księstwie.
W 1463 r. otwarto groby książąt i relikwie złożono w specjalnych grobowcach. Uroczystościom towarzyszyły liczne cudowne wydarzenia oraz uzdrowienia.
Na ikonach św. Teodor przedstawiany jest głównie w towarzystwie synów Dawida i Konstantego. Jest starym człowiekiem z siwą, średniej długości brodą, ubranym w habit mnicha wielkiej schimy. Zazwyczaj prawą ręką błogosławi, a w lewej trzyma zwój. Dawid i Konstanty odziani są w książęce płaszcze, a na głowach mają czapy. Dawid jest starszy, ma bródkę i krótkie włosy, Konstanty młodszy, długowłosy i pozbawiony zarostu. Obaj w dłoniach trzymają krzyże.

20 wrzesnia

Sw Andrzej Kim Taegon, Paweł Chong Hasang i towarzysze
Andrzej Kim Taegon był pierwszym kapłanem koreańskim. Urodził się w 1821 r. w koreańskiej prowincji Tcziong-Czu. Jego ojciec, Ignacy Kim, zginął w czasie prześladowań w roku 1839 i został beatyfikowany w 1925 r. Po chrzcie, który Andrzej przyjął mając 15 lat, przebył kilkaset kilometrów do seminarium w Makao (Chiny). Po sześciu latach zdołał wrócić do swojego kraju poprzez Mandżurię. W tym samym roku przebył Morze Żółte i w Szanghaju w 1845 r. przyjął święcenia kapłańskie. Został skierowany do przygotowania bezpiecznej przeprawy wodnej dla misjonarzy chrześcijańskich, tak aby udało im się ujść straży granicznej. Andrzej został aresztowany i po torturach ścięty niedaleko stolicy swojego kraju, Seulu, 16 września 1846 r.

Święty Paweł Chong Hasang Paweł Chong Hasang był współpracownikiem i tłumaczem kapłanów. Przez dwadzieścia lat przewodził wspólnocie chrześcijańskiej w Korei. Kiedy był klerykiem, poniósł śmierć w wieku 44 lat, ścięty mieczem 22 kwietnia 1839 r.

Chrześcijaństwo dotarło do Korei podczas japońskiej inwazji w 1592 r., kiedy to ochrzczono zaledwie kilku Koreańczyków (prawdopodobnie dokonali tego katoliccy żołnierze japońscy). Ewangelizacja była utrudniona, ponieważ Korea przez wiele dziesiątków lat całkowicie izolowała się od innych państw, pozwalając swoim mieszkańcom jedynie na coroczną wyprawę do Pekinu w celu zapłacenia podatków. Przy okazji jednej z takich wypraw w 1777 r. do Korei udało się przewieźć książki chrześcijańskie, otrzymane od jezuitów w Chinach. W ten sposób zaczął się powolny rozwój Kościoła w Korei. Kiedy dwanaście lat później udało się na teren Korei przedostać chińskiemu księdzu, zastał on tam już około 4000 chrześcijan - żaden z nich dotąd nie widział nigdy kapłana. Siedem lat później chrześcijan w Korei było już prawie 10000. Wolność religijną wprowadzono dopiero w 1887 r., po podpisaniu traktatu z Francją. W XIX w. poniosło śmierć męczeńską 3 biskupów katolickich, 10 kapłanów i ponad 10000 wiernych. Z nich tylko część dostąpiła chwały ołtarzy.

Jan Paweł II podczas swojej wizyty apostolskiej w Korei w 1984 r. kanonizował, oprócz Andrzeja Kim Taegon i Pawła Chong Hasang, także 98 Koreańczyków i trzech misjonarzy francuskich, którzy ponieśli śmierć męczeńską pomiędzy 1839 a 1867 rokiem. Wśród nich byli biskupi i księża; większość z nich jednak to ludzie świeccy (47 kobiet i 45 mężczyzn).
Wśród męczenników koreańskich była m.in. 26-letnia Kolumba Kim. Została ona umieszczona w więzieniu, gdzie przypalano ją za pomocą gorących narzędzi i rozżarzonych węgli. Wraz ze swoją siostrą, Agnieszką, były trzymane przez dwa dni w jednej celi z osądzonymi już przestępcami, czekającymi na wykonanie wyroku. Obie zostały ścięte. Inny męczennik, 13-letni chłopiec, Piotr Ryou, był tak mocno umęczony, że mógł ściągać z siebie skórę, a następnie rzucać nią w sędziów. Został uduszony. Protazy Chong, 41-letni szlachcic, po uwięzieniu wyparł się wiary i został uwolniony. Wkrótce jednak wrócił, przyznał się ponownie do Jezusa i został zamęczony


Sw Agapit I (+536)
Diakon Kosciola w Rzymie. Rok byl papiezem, umarl w Konstantynopolu, gdzie pojechal zniesc patryjarche monofizyckiego. Jego cialo zostalo przywiezione do Rzymu.

Sw Jeancarol Cornay (1809-1837)
Kaplan Misji zagranicznych. Pojechal z Francji do Wietnamu, tam zostal aresztowany i po trzech miesiacach tortur sciety. Kanonizowany w 1988.

Bl Tomasz Johnson
Ksiadz certocinski, zostal zabity za to ze sie przeciwstawial polityce religijnej Henryka VIII. Beatyfikowany w 1886.

Sw Winzent Madelgario (+677)
Maz i ojciec rodziny. Kilkoro jego dzieci tez zostalo przyjetych do grona swietych. Po tym jak zona poszla do klasztoru tez sie zdecydowal na taki krok i wstapil do klasztoru ktory sam wczesniej zalorzyl.


Prawoslawie 20 IX/3 X

Sw Eustachy Placyd {Wielikomuczenik Jewstafij Płakida, Rimskij}
Żył na przełomie I i II w. Był wojewodą w Rzymie za panowania Trajana (98-117). W młodości brał udział w wojnie prowadzonej w Judei przez Tytusa. Zasłynął wówczas jako mężny i niepokonany wódz.
Placyd pochodził ze znakomitego i bogatego rodu. Miał uczciwą żonę i dwóch synów. Był poganinem, ale wypełniał w swym życiu wiele dobrych, chrześcijańskich uczynków. Pewnego razu w czasie polowania niedaleko Tovoli ujrzeli jelenia ze świetlanym krzyżem między rogami. Po tym wydarzeniu nawrócił się na wiarę chrystusową. Po powrocie do domu udał się z żoną i dziećmi do chrześcijańskiego kapłana Jana, który ochrzcił całą rodzinę. Placyd otrzymał imię Eustachy, jego żona - Teopista, a synowie - Agapiusz i Teopist.
Nawrócenie Placyda sprawiło, że utracił łaski cesarza i z powodu zarazy popadł w ubóstwo. Udał się wówczas z rodziną do Egiptu. Tu odnaleźli go wysłańcy władcy, szykującego się do kolejnej wojny. Trojan chciał, aby jego wojskiem dowodził były wojewoda. Przywrócony na dawne stanowisko, Eustachy zwyciężył w boju i z triumfem wjechał do Rzymu. Następca Trajana - cesarz Hadrian w podzięce za zwycięstwo zapragnął złożyć ofiary pogańskim bożkom. Eustachy odmówił twierdząc, że jako chrześcijanin nie może tego uczynić. Karą za nieposłuszeństwo był sąd i wyrok śmierci dla całej rodziny. Gdy wypuszczone z klatki dzikie zwierzęta nie chciały rzucić się na skazańców, upieczono ich żywcem na wolnym ogniu. Miało to miejsce około 118 r.
Św. Eustachy Placyd jest adresatem modlitw rodziców, którzy dzieci zaginęły bez wieści. Czczony jest głównie w bizantyjskim obszarze kulturowym.
Na ikonach święty przedstawiany jest zazwyczaj w towarzystwie żony i synów. Ma jasnokasztanowe włosy i niedługą brodę. Ubrany jest w strój wodza rzymskiego. Przez lewe ramię ma przerzucony czerwony płaszcz, a u lewej nogi miecz, podtrzymywany prawą ręką lub też ma w niej zwój z napisem: "Panie Boże wszechmocny, wszystkim wspominającym naszą pamięć, daruj udział w Twym Niebieskim Królestwie". Małżonka oraz synowie odziani są w koszule i trzymają w dłoniach krzyże.