Słowa Pana Jezusa do św. Faustyny († 1938):

Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia (Dz. 299)

Proś wiernego sługę mojego, żeby w dniu tym powiedział światu całemu o tym wielkim miłosierdziu moim, że kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia, ten dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar (Dz. 300)

Nie znajdzie żadna dusza usprawiedliwienia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do miłosierdzia mojego i dlatego pierwsza niedziela po Wielkanocy ma być świętem Miłosierdzia, a kapłani mają w dniu tym mówić duszom o tym wielkim i niezgłębionym miłosierdziu moim (Dz. 570)

Córko moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu moim. Pragnę, aby święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W tym dniu owarte są wnętrzności miłosierdzia mojego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia mojego; która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar; w tym dniu otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do mnie żadna dusza chociażby grzechy jej były jako szkarłat. Miłosierdzie moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł, ani ludzki ani anielski. Wszystko co istnieje wyszło z wnętrzności miłosierdzia mojego. Każda dusza w stosunku do Mnie rozważać będzie przez wieczność całą miłość i miłosierdzie Moje. Święto miłosierdzia wyszło z wnętrzności moich, pragnę, aby uroczyście obchodzone było w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do źródła miłosierdzia mojego (Dz. 699)

Dusze giną mimo mojej gorzkiej męki. Daję im ostatnią deskę ratunku, to jest święto Miłosierdzia mojego. Jeżeli nie uwielbią miłosierdzia mojego, zginą na wieki. Sekretarko mojego miłosierdzia pisz, mów duszom o tym wielkim miłosierdziu moim, bo bliski jest dzień straszliwy, dzień mojej sprawiedliwości. (Dz. 965)

Pragnę udzielić odpustu zupełnego duszom, które przystąpią do spowiedzi i Komunii św. w to święto Miłosierdzia mojego (Dz. 1109)

Córko Moja, powiedz, że święto Miłosierdzia mojego wyszło z wnętrzności [moich] dla pociechy świata całego. (Dz. 1517)

bł. Michał Sopoćko († 1975)

Pamięć na obecność Bożą jest najlepszym środkiem na zły humor, smutek i przygnębienie, gdyż napełnia duszę wielką, niewymowna radością. Radość bowiem jest to uczucie przyjemne, z powodu posiadania dobra. A ponieważ Bóg jest dobrem najwyższym, dlatego przypomnienie sobie, że Dobro to jest w nas, a my w Nim, powoduje radość największą. Oto mamy taki skarb w duszy naszej i we wszystkich jej władzach, w ciele naszym i we wszystkich jego zmysłach (...): Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty z całą swoją potęgą, mądrością, dobrocią i miłosierdziem oraz ze wszystkimi swymi doskonałościami i bogactwami w nas mieszka, a my w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. Stajemy się uczestnikami wszystkich dóbr Jego, które On z nieskończonego Miłosierdzia swego pragnie na nas jak najobficiej wylać. Byśmy tylko przygotowali siebie do ich godnego przyjęcia.

Ponieważ jest On w nas wewnętrznie obecny, bardzo łatwo może nas udoskonalić, byśmy tylko nie stawiali Mu przeszkód, a dusza nasza natychmiast napełni się blaskiem i pięknością życia wiecznego. Któż myśląc o tym nie napełni się radością, odpędzając wszelkie smutki i przygnębienia? Rozważania o Miłosierdziu Bożym i ludzkim

św. Paweł od Krzyża († 1775)

"Czy nie słyszycie, że nawet liście na drzewach wzywają Was do miłości Boga?"

św. Teresa z Lisieux († 1897)

Cała moja droga jest drogą ufności i miłości, nie rozumiem dusz, które boją się tak czułego Przyjaciela

Gdy widzę Magdalenę wkraczającą na salę wypełnioną biesiadnikami, żeby łzami swymi oblewać nogi swego uwielbianego Mistrza, którego dotyka po raz pierwszy, czuję, że jej serce zrozumiało głębię miłości i miłosierdzia Serca Jezusowego, że choć była wielką grzesznicą, Serce pełne miłości gotowe jest nie tylko jej przebaczyć, ale jeszcze obdarzyć ją dobrodziejstwami swej Boskiej przyjaźni, wynieść ją na najwyższe szczyty kontemplacji

Wyznaję, że odkąd zostało mi dane zrozumieć miłość Serca Jezusowego, wygnała ona wszelki lęk z mego serca! Wspomnienie moich przewinień upokarza mnie, skłania mnie do nieopierania się nigdy na własnych siłach, które są tylko słabością. Wspomnienie to mówi mi jeszcze więcej o miłosierdziu i miłości. Czy to możliwe, żeby nasze winy nie zostały zniszczone bezpowrotnie w trawiącym ogniu miłości, gdy wrzuca się je weń z całą dziecięcą ufnością?

św. Jan Chryzostom († 407)

„Rodzina bowiem jest małym Kościołem” (Homilia 20 na List do Efezjan 5).

„Jesteś bowiem odpowiedzialny za zbawienie dzieci i sług. Jak ja jestem odpowiedzialny za was, tak każdy z was odpowiada za swe sługi, za żonę i za dziecko” (Homilie o Księdze Rodzaju, 6,2).

„Uczyń swój dom Kościołem. Nikt bowiem się nie pomyli, kto nazwie Kościołem zgromadzenie, w którym jest śpiew psalmów, modlitwa i pobożny duch śpiewających” (Wykład o Psalmach, 41,2).

św. Augustyn († 430)

„Wiem, jak bardzo kochasz Chrystusa i że cały twój dom jest Jego rodziną i, jak mówi Apostoł, "Kościołem domowym" (domestica Ecclesia); wszyscy, którzy cię znamy, wiemy, jak bardzo pragniesz, aby w twoich posiadłościach przynosiło owoce i wzrastało posiadanie Chrystusa” (List, 14).

źródło:
Ks. Józef Naumowicz
Kościół domowy w myśli Jana Chryzostoma
http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=1400

św. Filip Neri († 1595)

"Wśród sług Bożych istnieje stary zwyczaj posiadania zawsze w pogotowiu kilku małych modlitw i podczas dnia częstego wznoszenia ich do nieba, aby kierować swój umysł do Boga i odrywać go od moralnej zgnilizny tego świata. Ten, kto przyjmie ten zwyczaj, z małą trudnością uzyska wiele owoców"

Kochać świat

Powinniśmy kochać świat, pracę, ludzkie rzeczywistości, ponieważ świat jest dobry. To grzech Adama zburzył Bożą harmonię stworzenia, ale Bóg Ojciec zesłał swojego Jednorodzonego Syna, aby przywrócił ten pokój. Abyśmy my, stawszy się przybranymi dziećmi, mogli wyzwalać stworzenie z tego nieporządku i jednać wszystko z Bogiem.

Josemaría Escrivá, To Chrystus przechodzi, 112

św. Paweł od Krzyża († 1775)

„Komunia Święta jest najbardziej skutecznym środkiem, aby zjednoczyć się z Bogiem.”

bł. Honorat Koźmiński († 1916)

"W Najświętszym Sakramencie Pan Jezus umiłował nas do końca, w nim bowiem dał nam siebie samego."

"Sakrament ten ze szczególnego przywileju nazywa się sakramentem miłości, bo chociaż wszystkie sakramenty są objawami wielkiej miłości Chrystusowej, ale ten wyczerpał tę miłość, jakby do samego dna, bo sarno źródło miłości, i sam sprawca Miłości w Nim się zawiera."

bł. Michał Sopoćko († 1975)

Szatan to wytrawny psycholog, nie do wszystkich idzie ze wszystkim, gdyż wie gdzie, kiedy i w jaki sposób kusić odpowiednio. My nie zdajemy sobie sprawy, jak ważną jest praca opanowanego temperamentu, charakteru, skłonności. A diabeł uważa pilnie, jakie są temperamenty, wiek i charaktery. Inaczej zabiera się do duszy wesołej, inaczej do ponurej, inaczej do prędkiej, inaczej do powolnej, inaczej do mającej urząd jaki, a inaczej do zamiatającej korytarz. On karze swoim wysłannikom dostosowywać się do okoliczności życia wewnętrznego, czy dusza boi się grzechu ciężkiego, czy lekceważy powszedni, czy kocha Boga, czy zna siebie, czy ceni drobne rzeczy, czy nie pomija milczenia nakazanego?

On inaczej nie może się dostać do serca, jak przez nakłanianie do uchybień z początku drobnych, chce rozluźnić sumienie, uśpić je, patrzy czy jesteśmy dumni i pewni siebie, czy cnoty tylko pozorne, czy jesteśmy leniwi lub pilni, czy ostrożni lub lekkomyślni.
Raz uderza gwałtownie, to podchodzi powoli i budzi zniechęcenia /Bóg mnie opuścił i nie chce mnie/. Przychodzi nieraz z głupstwem i przeraża bluźnierstwami, przedstawia bezowocność praktyk, by duszę zniechęcić. Wówczas dusze wystrzegają się tylko grzechów ciężkich, tolerują skłonności do mniejszych, otrzymują w ten sposób trujący zastrzyk, stronią od umartwień, odzierają się z nadprzyrodzoności, tracą delikatność i okrywają się warstwą jakąś nieczułą, przywiązują się do siebie, wyrabiają upór woli, słuszność własnego rozumu i kierują się same.
Aż wreszcie powoli diabeł nakłania do grzechu ciężkiego.
Przypatrzmy się własnej duszy, gdyby ona nie była takim skarbem, to by szatan nie kusił. Trzymajmy się na baczności i zmysły swe na wodzy, trzymajmy się reguł, powinności, a w razie pokusy otwierajmy swą duszę spowiednikowi, by się ustrzec samowoli wewnętrznej, będącej podatnym gruntem dla pokus szatana. (...)

Oto szatan za nikogo nie cierpiał i cierpieć nie będzie, a Chrystus gotów jeszcze raz umrzeć za każdego z nas i za mnie. Jakże to często zapominamy o tym i spełniamy wolę wroga Zbawiciela naszego. Manifest naszego Mistrza jest jasny: "Błogosławieni ubodzy duchem" zaprzeć się siebie; "Błogosławieni czystego serca"- czyli stać się jak dziecię. "Błogosławieni, gdy was prześladować będą"... "Radujcie się i weselcie"... (por Mt 5, 3nn).
Wylaniem krwi swej i łaską Chrystusa dopomaga nam, wzmacnia wolę i oświeca rozum.
Rzucił jakby pomost nad przepaścią, oddzielającą nas od Boga. Nie żałował największej ofiary, byle tylko pojednać nas z Ojcem. A ja czy szłam dotychczas drogą ofiary. Czy nie szukam wszędzie własnego zadowolenia? Wezmę duszę w swe ręce i będę się przypatrywać, czy ona odpowiada programowi Królestwa Chrystusa.

źródło:
REKOLEKCJE Z KS. MICHAŁEM SOPOĆKO
http://www.faustyna.eu/rekolekcje_pl.htm

Sługa Boży John Henry Newman († 1890)

Bóg stworzył mnie, abym wykonał dla Niego określone zadanie. Powierzył mi wykonanie pewnej pracy, której nie powierzył nikomu innemu. Mam swoją misję — choć może nigdy w tym życiu jej nie poznam, ale dowiem się o niej w przyszłym. Jestem ogniwem w łańcuchu, więzią łączącą osoby. On nie stworzył mnie bez powodu. Będę czynił dobro, będę realizował Jego dzieło. Będę głosicielem prawdy tam, gdzie mnie postawiono, nawet jeśli tego nie zamierzam. Wystarczy przecież, że zachowuję Jego przykazania i służę Mu moim powołaniem.

Tak zatem, Boże mój, oddaję się w Twoje ręce bez zastrzeżeń. Cóż posiadam w niebie albo czego pragnę na ziemi poza Tobą? Ciało i serce mnie zawodzą, lecz Bóg jest Bogiem mojego serca i działem moim na wieki.

św. Katarzyna ze Sieny († 1380)

"Święty Paweł powiedział: „wszyscy [zawodnicy] biegną, lecz tylko jeden otrzymuje nagrodę” (1 Kor 9, 24), a tym jednym jest miłość. Gdy człowiek porzuca miłość i żyje w towarzystwie grzechu, wtedy jest sam, bo oddala się od Ciebie, Boże, który jesteś wszelką miłością i dobrem. (...)
Trójco Wiekuista, o słodka Miłości moja! Ty, co jesteś światłością, udziel nam światła. Ty, co jesteś mądrością, obdarz nas mądrością. O, mocy największa, umacniaj nas. Boże Przedwieczny, spraw, aby dzisiaj rozproszyły się chmury naszej miłości własnej, żebyśmy doskonale ujrzeli, poznali i naśladowali w prawdzie, sercem szczerym i wolnym, Twoją Wiekuistą Prawdę. Boże, przybądź nam ku pomocy. Panie, pośpiesz nam z pomocą. Amen." Modlitwy

św. Bazyli Wielki († 379)

„Pan nasz, Jezus Chrystus, który cały Kościół Boży nazwał swym ciałem i zgodnie z harmonią cielesnego organizmu czynił nas kolejno związanymi wzajemnie tego ciała członkami, przykazał też nam wszystkim żyć jednym wspólnym życiem. Dlatego chociaż mieszkamy daleko od siebie, jesteśmy właściwie na zasadzie tej harmonii bliscy sobie nawzajem”.

bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej († 1906)

"Im ktoś jest bliżej Boga, tym więcej kocha ludzi."

bł. Jan XXIII († 1963)

Obecność św. Józefa w ogrodzie Kościoła porównać można do skromnego polnego kwiatu: nawet go nie widać, ale czujemy jego zapach.

św. Faustyna († 1938)

Tam, gdzie prawdziwa cnota, tam musi być i ofiara, całe życie musi być ofiarą. Mogą być pożyteczne dusze jedynie przez ofiarę. Moje obcowanie z bliźnimi może przynieść chwałę Bogu przez moją ofiarę z siebie; jednak przez tę ofiarę musi przepływać miłość Boża, bo wszystko w niej się koncentruje i nabiera wartości. (Dz. 1358)