Josemaría Escrivá († 1975)

Mówisz, że nie umiesz się modlić? — Stań przed obliczem Boga, a gdy wymówisz te słowa: „Panie, nie umiem się modlić!”... bądź pewny, że już ją zacząłeś.
Droga, 90

Wytrwaj na modlitwie. — Wytrwaj, choćby twój wysiłek wydawał się daremny. — Modlitwa jest zawsze owocna.
Droga, 101

Mówi Jezus: „Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; pukajcie, a otworzą wam”.
Módl się. W jakimże ziemskim interesie otrzymasz większą gwarancję sukcesu? Droga, 96

św. Antoni z Padwy († 1231)

Nigdzie nie może człowiek lepiej uchwycić swej godności niż w zwierciadle Krzyża, który pokazuje ci, w jaki sposób winieneś naginać swą pychę, umartwiać roawiązłość swego ciała, modlić sie do Ojca za przesladujących cię i w Jego ręce powierzać swego ducha. Kazanie na znalezienie Krzyża Świętego

bł. Aniela z Foligno († 1309)

Doskonałość to ma do siebie, iż im jest większa, tym bardziej powinna naśladować Mistrza doskonałości, to jest Chrystusa. Chrystus zaś w całym swoim życiu przeżywał jeden tylko stan – stan Krzyża, gdyż na Krzyżu rozpoczął, na Krzyżu działał w ciągu swego życia i na Krzyżu skończył. Zawsze bowiem był rozpięty na krzyżu ubóstwa, ciągłego cierpienia, poniżenia, prawdziwego posłuszeństwa i innych trudnych dzieł pokutnych. Ponieważ dziedzictwo ojca ma przejść na dzieci, Bóg Ojciec przekazał to dziedzictwo pokuty i Krzyża swemu Jednorodzonemu Synowi. Wszyscy więc synowie Boży – odpowiednio do osiągniętego stanu doskonałości – powinni przyjąć to dziedzictwo i utrzymywać je przez cały czas swego życia, jak to czynił Chrystus, który przez całe życie trzymał się tej drogi. A długość i kres tej pokuty jest taki, jak długie jest życie człowieka. Jej wielkość zaś zależy od tego, na ile kogoś stać. Toteż każdy powinien zbadać swoje możliwości i stosownie do miary tych możliwości powinien czynić pokutę. A gdyby tego nie czynił, nie niósłby swego krzyża i nie szedłby za Chrystusem.

źródło:
Antologia mistyków franciszkańskich, t. II, red. O. S. Kafel, tłum. D. Turkowska, Warszawa 1986

św. Maksymilian Maria Kolbe († 1941)

"Życie krótkie; po śmierci nie ma zasług. Teraz czas stać się świętymi." Notatki z medytacji, 6.II.1918

św. Teresa od Jezusa († 1582)

Następującą przestrogę niech wezmą pod uwagę ci, którzy dużo pracują rozumem, wyprowadzając z każdej rzeczy wiele dalszych wniosków i wiele nowych myśli. (...) Zwracając się, zatem do tych, którzy rozmyślają rozumem, radzę im, niechaj na tę pracę rozumu nie poświęcają całego czasu modlitwy. Sposób ten rozmyślania ma bez wątpienia wielką swoją zasługę, lecz oni - znajdując w nim smak i upodobanie - pragnęliby nie odstępować od tej pracy ani jej przerwać, nawet chwilą odpoczynku. Każda chwila, w której dadzą odpocząć rozumowi, zdaje im się czasem straconym. Ja przeciwnie sądzę, że taka strata wielkim jest zyskiem. Niech raczej, jak mówiłam, postawią siebie w obecności Chrystusa Pana i bez natężenia rozumu cieszą się Nim i z Nim rozmawiają, nie siląc się na rozumowania i dowodzenia, ale przedstawiając Mu swoje potrzeby i z pokorą uznając Jego dobroć, iż pozwala przebywać nam w swojej obecności, kiedy tyle miałby powodów do odrzucenia nas od siebie. Przedmioty tych duchowych z Panem rozmów niech będą różne, dziś taki, jutro inny, aby duszy nie sprzykrzyło się jedną wciąż potrawę spożywać. Są to potrawy bardzo wyborne i pożywne. Skoro smak się przyzwyczai do nich, przynoszą one wielki pożytek dla duszy i niezliczone korzyści. Ksiega życia

Św. Augustyn († 430)

„Słuchajmy Ewangelii tak, jak gdyby Pan był tu obecny. Wszystkie cenne słowa, jakie padały z Jego ust, są przecież dla nas zapisane i dla nas przechowane. Ewangelię odczytuje się dla nas. Będzie ona odczytywana również dla naszych potomnych, i to aż do końca świata. Pan jest w niebie, ale również i tutaj jest prawda Pańska” Joh. Tr. XXX 1

św. Antoni z Padwy († 1231)

"Każdy chrześcijanin powinien prosić Boga Ojca, mówiąc: Daj mi łaskę, bym mógł żyć i umierać w wierze Twoich apostołów i Twego świętego katolickiego Kościoła" (In Litaniis; III.228)

św. Antoni z Padwy († 1231)

"Jak drzewo migdałowe zakwita przed innymi drzewami, tak czynna miłość winna zakwitać przed innymi świeckimi zajęciami w rękach chrześcijanina." (In Resurrect. Domini; III.182)

św. Paweł od Krzyża († 1775)

Jeśli nie czujesz Boga w modlitwie i w Komunii św., ani podczas dnia, to nie jest ważne. Wystarczy, że nie zaniedbasz modlitwy.

św. Jan od Krzyża († 1591)

Wiele można mówić o czwartej wadzie głównej, tj. o łakomstwie duchowym. Rzadko bowiem można spotkać początkujących, którzy by w pracy nad doskonałością nie popełniali wielu niedoskonałości z powodu łakomstwa duchowego. Niedoskonałości te wynikają z przyjemności, jaką początkujący znajdują w ćwiczeniach duchowych.

Wielu z nich, zakosztowawszy smaku i pociechy duchowej, w swych ćwiczeniach szuka więcej tego smaku niż czystości i prawdziwej pobożności duszy, a tego ostatniego właśnie Pan Bóg pragnie i żąda na całej drodze życia duchowego. Kto szuka takich pociech, nie tylko naraża się na wiele niedoskonałości, lecz ponadto popada w łakomstwo, które wyprowadza go krok za krokiem z właściwych granic, w jakich trwają i rosną cnoty.
(...)
Dusze podlegające temu łakomstwu przy przyjmowaniu Komunii świętej starają się raczej o wywołanie uczuć i smaków duchowych, niż o cześć i pokorne uwielbienie w sobie Boga i tak przyzwyczajają się do tego, że gdy nie zakosztują jakiejś słodyczy czy uczucia zmysłowego, myślą, że nie odnoszą żadnej korzyści. Taki sposób traktowania rzeczy Bożych jest bardzo niedoskonały. Nie rozumieją te dusze, że to, co zmysły odczuwają przy Komunii świętej jest najmniejszą łaską, największą zaś jest łaska niewidzialna, której udziela Najświętszy Sakrament. By dusza zwróciła na tę łaskę oczy wiary, Bóg pozbawia ją często smaku i odczuwalnego zadowolenia. Dusze łakome chciałyby odczuwać i kosztować Boga nie tylko przy Komunii świętej, ale i w innych ćwiczeniach duchowych tak, jak gdyby On mógł być zrozumiały i dostępny dla nas. Takie pragnienie jest wielką niedoskonałością, sprzeciwia się bowiem przymiotom Boga i czystości samej wiary.

Podobnie postępują te dusze co do modlitwy. Za jej cel uważają znalezienie upodobania i odczuwalnej pobożności. Starają się o nią przemocą i nużą tym samym władze umysłowe i głowę. Gdy mimo swych wysiłków nie obudzą w sobie takiego upodobania, martwią się, sądząc, że modlitwa ich jest bez wartości. W takich usiłowaniach tracą prawdziwą pobożność i pożytek duchowy, polegający na wytrwałej i pokornej cierpliwości, na niedowierzaniu sobie, a szukaniu jedynie chwały Bożej. Dla tej przyczyny, gdy raz nie znajdują zadowolenia w jakimś ćwiczeniu, doznają niechęci i wstrętu, gdy znów przyjdzie wrócić do niego. Często zaś zupełnie je zarzucają.

Dusze te, nie kierując się rozumem lecz przyjemnością, postępują zupełnie jak dzieci. W ciągłej trosce o te pociechy i upodobanie duchowe ustawicznie czytają książki, wybierają różne rozmyślania, byle tylko znaleźć pociechę w rzeczach Bożych. Bóg zaś odmawia im tych uczuć słusznie, sprawiedliwie i z miłości. Gdyby bowiem nie odmawiał im tego, ich łakomstwo duchowe i chciwość wzrastałyby bez końca. Noc ciemna

św. Jan od Krzyża († 1591)

Im czystsza i doskonalsza jest dusza trwająca w żywej wierze, tym więcej ma wlanej miłości Boga. Im zaś więcej posiada miłości, tym bardziej oświeca ją Duch Święty i tym więcej udziela jej swych darów. Miłość bowiem jest przyczyną i środkiem, przez który Duch Święty udziela swych darów. Droga na Górę Karmel

św. Jan od Krzyża († 1591)

Uspokój swą duszę, odrzucając wszelkie troski i nie przejmując się niczym, a będziesz służył Bogu według Jego upodobania i znajdziesz w Nim swą radość. Słowa światła i miłości

św. Paweł od Krzyża († 1775)

"Modlitwa powinna być stale kontynuowana... Taka modlitwa jest odmawiana w najgłębszej części świętego wnętrza pustyni, w najgłębszej samotności, w miłosnym spoczynku wewnętrznym w Bogu, całkowicie pochłonięta i zanurzona w tym morzu nieskończonej miłości".

św. Katarzyna ze Sieny († 1380)

Ufajcie! W boku ukrzyżowanego Chrystusa znajdziecie źródło miłości; chcę, abyście tam przygotowali sobie miejsce i mieszkanie. Powstańcie więc z wielkim i gorącym pragnieniem; idźcie, wejdźcie i pozostańcie w tym słodkim mieszkaniu, a żadne stworzenie ani duch nie pozbawi was łaski i nie przeszkodzi w osiągnięciu celu, jakim jest widzenie i rozkoszowanie się Bogiem. Z listu do nowicjuszy Zakonu NMP z Monte Oliveto

św. Jan Bosko († 1888)

Odpoczniemy w niebie.