Św. Josemaría Escrivá

Grzech faryzeuszy nie polegał na tym, że nie widzieli w Chrystusie Boga, lecz na dobrowolnym zamknięciu się w sobie; na tym, że nie pozwolili, aby Jezus, który jest światłem, otworzył im oczy. Ten upór ma bezpośredni wpływ na nasze stosunki z bliźnimi. Ten sam faryzeusz, który uważając się za wzór, nie pozwala, aby Bóg otworzył mu oczy, będzie traktował bliźniego w sposób wyniosły i niesprawiedliwy: dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik - modli się. Natomiast niewidomego od urodzenia, który niezmiennie mówi prawdę o swoim cudownym uzdrowieniu, obrażają: Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać? I precz go wyrzucili.

Pośród tych, którzy nie znają Chrystusa, jest wielu szlachetnych ludzi, którzy dzięki elementarnej wrażliwości umieją zachowywać się delikatnie: są szczerzy, serdeczni, uprzejmi. Jeśli oni i my nie sprzeciwimy się temu, aby Chrystus uleczył ślepotę, którą dotąd jeszcze dotknięte są nasze oczy; jeśli pozwolimy, aby Pan przyłożył do nich to błoto, które w Jego rękach zamienia się w najskuteczniejszy lek, będziemy widzieć rzeczywistości ziemskie i postrzegać wieczne w nowym świetle, w świetle naszej wiary: będziemy mieć czyste spojrzenie.

To jest właśnie powołanie chrześcijańskie: pełnia tej miłości, która jest cierpliwa [...], laskawa [...], nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

Miłość Chrystusa nie jest jedynie ciepłym uczuciem w stosunku do bliźniego; nie poprzestaje na upodobaniu do altruizmu. Miłość wlana przez Boga w duszę przekształca od wewnątrz umysł i wolę: jest nadprzyrodzonym fundamentem przyjaźni i radości z czynienia dobra.

Przypatrzcie się scenie uzdrowienia chromego, którą przedstawiają nam Dzieje Apostolskie. Piotr i Jan szli do świątyni i przechodząc, spotkali człowieka siedzącego przy bramie - był chromy od urodzenia. Wszystko tu przypomina tamto uzdrowienie niewidomego. Teraz jednak uczniowie nie myślą, że choroba jest spowodowana osobistymi grzechami chorego albo grzechami jego rodziców. Mówią mu: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!. Wcześniej siali niezrozumienie, teraz - miłosierdzie; dawnej pochopnie osądzali, teraz dokonują cudownego uzdrowienia w imię Pana. Zawsze - Chrystus, który przechodzi! Chrystus, który nadal przechodzi ulicami i placami świata, poprzez swoich uczniów, chrześcijan. Proszę Go żarliwie, żeby przeszedł również przez dusze niektórych z tych, którzy mnie w tych chwilach słuchają.

Lek dla oczu

To Chrystus przechodzi

św. Teresa od Dzieciątka Jezus (†1897)

Celino kochana, zawsze to samo Ci mówię: ach! módlmy się za kapłanów... każdy dzień wykazuje, jak niewielu Jezus ma przyjaciół. Zdaje mi się, że właśnie niewdzięczność odczuwa On najdotkliwiej. Zwłaszcza gdy widzi, że dusze Jemu poświęcone oddają innym serce, które należy do Niego w tak absolutny sposób1.

1 - Właśnie w tym czasie zwrócono się do Karmelu w Lisieux, polecając modlitwom zgromadzenia kilku księży bardzo zagrożonych.

List do Celiny, 14 października 1890

św. Tomasz z Akwinu

"Jestem bardziej zadowolony, gdy cierpię - i gdybym nie słuchał głosu serca, prosiłbym Pana Jezusa, aby dał mi wszystkie cierpienia ludzi. Ale tego nie czynię, ponieważ obawiam się, że będę zbyt samolubny, pragnąc dla siebie lepszej części, którą jest ból. W cierpieniu Pan Jezus jest bliżej, przygląda się i jest Tym, który przychodzi, aby żebrać o ból i łzy, potrzebuje ich dla dusz." - o.Pio[/i]

św. Paweł od Krzyża (†1775)

Jest rzeczywiście prawdą, że trzeba mieć się zawsze na baczności, że gdy przyjdą burze niepokojów myśli, trzeba być w łączności z Bogiem nie zdając sobie nawet z tego sprawy, ponieważ nieprzyjaciel widząc, że niczego się nie chwyta, ucieka ze wstydem, ponieważ widzi, że z pomocą Bożą człowiek nie lęka się ich. Dziennik duchowy

św. Jan Vianney (†1859)

Nie ma nic równie wielkiego jak Eucharystia. Gdyby Bóg miał coś cenniejszego - ofiarowałby nam to.

Wszystkie dobre dzieła razem wzięte nie dorównują Ofierze Mszy św., gdyż są to dzieła ludzi, podczas gdy Msza św. jest dziełem Boga

bł. Kolumban Marmion (†1923)

"Nie traćmy z oka tej prawdy: stopień naszego szczęścia będzie taki i pozostanie na zawsze takim, jakim będzie stopień miłości naszej w tej chwili, kiedy nas Bóg do siebie odwoła. Każdy zatem moment życia ma wartość niesłychaną, bo może nas posunąć o stopień dalej w miłości Bożej, a tym samym spotęgować nasze szczęście w wieczności." Chrystus Życiem Duszy

św. Paweł od Krzyża (†1775)

Spójrzcie na krzyż, aby nie stracić zaufania. Oto krew (...), rany, śmiertelne zranienia, te ramiona które stworzyły niebo i ziemię są wciąż otwarte aby ucałować biednych grzeszników, którzy zwracają się pokornie do Niego o Jego nieskończone miłosierdzie.

bł. Hiacynta Marto (†1920)

Spowiedź jest sakramentem miłosierdzia. Dlatego też należy podchodzic do konfesjonału z zaufaniem i radością.

Paweł od Krzyża (+1775)

"W takich szczególnych przypadkach jest wskazane uciec się się do niewysłowionej fortecy zaufania w Bogu i poddać się przenajświętszej woli Boga, bez zastanawiania sie tego co nas może spotkać..." List do Dominika Antoniego Ercolani, 1749

św. Katarzyna ze Sieny (†1380)

„Bądź pewien, że Bóg kocha cię bardziej, niż ty sam możesz się kochać, że decyduje On o miejscu i czasie, że daje radość lub smutek, by doprowadzić cię do takiego stopnia doskonałości, na jakim chce cię widzieć”

św. Grzegorz Wielki (†604)

„Wtedy miłość przedziwnie dźwiga się ku górze, gdy miłosiernie schodzi ku dołom bliźnich; i o ile życzliwie zstępuje na same niziny, o tyle mocno zdąża ku szczytom” Księga reguły pasterskiej

św. Franciszek Salezy (†1622)

„…unikać trzeba tych drobiazgowych roztrząsań siebie samego, które sprowadzają tylko zamieszanie bez końca i narażają że się straci z oczu Boski przedmiot swych myśli i swych czynów przez ciągłe badanie siebie, jak się myśli i działa. Nie rozbieraj też swoich cierpień. Kobiety, a czasem i mężczyźni, lubią zbyt wiele zastanawiać się nad swymi cierpieniami; to wprowadza zamieszanie w myślach, w pragnieniach i różne obawy, które tak niepokoją duszę, że nie umie wybrnąć” List do św. Joanny de Chantal z 6 sierpnia 1606

„Jakakolwiek drobnostka przyjdzie na myśl, już się duch niepokoi i lęka, żeby mu to nie przeszkadzało. Ta bojaźń osłabia siłę ducha, nie podoba mu się i sprowadza nową obawę, żeby ta pierwsza obawa nie spowodowała czego złego. I tak niepokój wzrasta, boisz się obawy, potem się boisz obawy obawy; przykro ci, że ci jest przykro, a potem ci przykro, ze smucisz się, że ci przykro.” List do św. Joanny de Chantal z 7 marca 1608

„Nie lękaj się, wszystko idzie dobrze; niech ciemności będą jakie chcą, zawsze jesteśmy blisko światła; niech jaka chce będzie nieudolność nasza, zawsześmy u stóp Wszechmogącego. Pamiętaj, ze to dobry znak, gdy diabeł robi tyle wrzawy i burz wokoło twej woli, to znak, ze go nie ma w niej samej. Odwagi, duszo droga! Jak długo możemy z silną wolą chociaż bez uczucia wołać: Niech żyje Jezus, nie lękajmy się niczego. A nie mów mi nawet, ze ci się zdaje, iż wymawiasz to leniwie, bez siły i zapału, ale jakby gwałt sobie zadając. Ach Boże! Toż ten gwałt święty zachwyca niebo. (...) Wreszcie pamiętaj i na to: jak długo w pokusie nie znajdujesz upodobania, nie lękaj się niczego; bo i dlaczegóż ci się nie podoba, jeśli nie, że jej nie chcesz? Wprawdzie pokusy te natrętne pochodzą ze złości szatana, ale przykrość i ból, jaki nam sprawiają, są z miłosierdzia Boga, który wbrew woli swego wroga obraca jego złość w świętą boleść dla nas, przez którą oczyszcza złoto, mające dostać się do Jego skarbca. Gardź pokusami, a ukochaj strapienie.” List do św. Joanny de Chantal z 14 lutego 1605

św. Maksymilian Maria Kolbe (†1941)

Nawet jedna minuta, która minęła nie powróci. Jak myśmy ją zużyli, tak pozostanie na wieczność.

św. Jan Maria Vianney (†1859)

„Bóg pokazał mi, jak bardzo chce, abym modlił się za biednych grzeszników.”

Bóg miłuje nas takimi, jakimi będziemy, a nie takimi, jakimi jesteśmy.

Idziemy do Boga nie drogą, lecz miłością.

Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą.

Człowiek jest tyle wart, ile jest w stanie kochać.


Św. Augustyn z Hippony