św. Urszula Ledóchowska (†1939)

Święci w niebie, módlcie się za nami, którzy jeszcze walczymy na tym łez padole... Dajcie nam choć troszkę zapomnieć o ziemi, by radować się szczęściem waszym w niebie!

św. Wincenty Pallotti (†1850)

"...powinniśmy pomagać duszom czyśćcowym, gdyż domaga się tego miłość, a niesienie pomocy stanowi heroiczny akt chrześcijańskiej miłości (…) Dlatego jeżeli wspomaganie ubogich, podnoszenie upadłych, dodawanie sił słabym i małodusznym jest przejawem miłości, to takimże przejawem miłości jest i niesienie pomocy i przynoszenie ulgi strapionym i cierpiącym duszom czyśćcowym! (…) Święty Sobór Trydencki zwraca nam uwagę, że duszom w czyśćcu możemy pomagać szczególnie przez Najśw. Ofiarę1 (…) A jak bardzo możemy ulżyć cierpieniom tych dusz przez posty i umartwienia, jak bardzo pocieszyć je możemy przez zdobywanie odpustów, tego cichym, lecz wymownym świadectwem jest wielka zapobiegliwość papieży w nadawaniu odpustów, które uzyskać można na rzecz dusz czyśćcowych2.
Czyż [zatem] do okazania pomocy naszym braciom nie pobudzi nas duch cnoty religii, gdy domaga się tego miłość chrześcijańska? Czy nie skłoni nas do tego zamiłowanie do prawości, skoro wymaga tego sprawiedliwość? Czyż do niesienia pomocy i pociechy duszom czyśćcowym nie pociągnie nas słodkie poczucie ludzkości, dyktowane nam przez sam rozum?
Niechże [zatem] wzruszy nas przynajmniej wzgląd na pożytek własny, gdyż uwalniając biedne dusze z czyśćca, będziemy mieć w nich tyleż obrońców w niebie, którzy prosić będą o naszą szczęśliwość i o nasze wieczne zbawienie. Wspomnijmy wreszcie, najmilsi, że w owym więzieniu są i nasi krewni!” Mowa wygłoszona na rzecz dusz czyśćcowych, 1815 r. (fragmenty)

1 – Jakoż w dekrecie z 3 XII 1563 roku o czyśćcu czytamy: „Czyściec istnieje, a duszom w nim przebywającym można nieść pomoc przez modły wiernych, szczególnie zaś przez składanie na ołtarzach miłej Bogu Ofiary” (potissimum vero acceptabili altaris Sacrificio iuvari). Denz.- Sch. Nr 1820
2 – Było to dawniej i nadal jest aktualne, jak po Vaticanum II świadczy Manuale delle Indulgenze, Rzym, Watykan 1968, passim.

źródło:
Św. Wincenty Pallotti Pisma Pallottiego dotyczące jego duchowości
Wyboru dokonał i opracował ks. Franciszek Bogdan SAC, Pallottinum 1987

Uśmiechniecie się może, że o takiej rzeczy mówię i pomyślicie, że to żarty. Wszak na to, aby wyjść za króla, nie potrzeba, powiecie, szczególnej odwagi i nie ma takiej, choćby najniższego stanu niewiasty, która by się na takie męstwo nie zdobyła. — Gdyby tu chodziło o poślubienie króla tej ziemi, miałybyście słuszność, ale do zaślubin z Królem nieba wielkiej, upewniam was, większej niż wam się zdaje, potrzeba odwagi. Do rzeczy tak wysokiej natura nasza zbyt jest nieśmiała i niska. I jakkolwiek byście czuły i rozumiały, jak bardzo takie zjednoczenie z Bogiem jest rzeczą dla nas pożądaną, pewna tego jestem, że bez szczególnej łaski i pomocy Boga niepodobna byłoby je osiągnąć.
Św. Teresa z Ávili, Twierdza wewnętrzna.

św.Tomasz z Akwinu (†1274)

Chrystus zstąpił do piekieł, aby wyzwolić stamtąd, tych co tam przebywali. Tak samo i my powinniśmy pomagać duszom w czyśćcu. Bez serca byłby ten, kto by nie zatroszczył się o swego przyjaciela przebywającego w więzieniu. A cóż dopiero, gdy chodzi o tych, którzy są w czyśćcu, gdzie cierpi się bez porównania więcej. Czytamy w Księdze Hioba (19,21): "Zlitujcie się przyjaciele, zlitujcie, gdyż Bóg mnie dotknął swą ręką". A w 2 Księdze Machabejskiej (12,45): "Piękną i zbawienną rzeczą jest modlić się za zmarłych, by byli od grzechów uwolnieni".
Św.Augustyn podaje trzy formy pomocy: msza święta, modlitwa i jałmużna. Św.Grzegorz dodaje jeszcze post. Możliwość tej pomocy jest jak najbardziej realna, skoro i na świecie jest dopuszczalne, by jeden przyjaciel za drugiego wyrównywał długi. Wykład pacierza

św. Piotr Chryzolog (†450)

„Oddajmy Bogu pewien czas w naszym życiu, aby ta nieszczęśliwa próżność i nędzne zmartwienia nie pochłonęły nam całego dnia” Sermo 21

św. Jan Chryzostom (†407)

"Brakuje słów, którymi można by wypowiedzieć szczęście, jakie ogarnia duszę, gdy osiągnie pełnię zbawienia i możność kontemplowania swego Pana" Ad Theodorum lapsum, 1,13

Pięknie Moria... pięknie

św. Teodora Studyta (†826)

O najcenniejszy darze krzyża! Podziwiajmy jego wspaniałość! Nie jest on jak drzewo rajskie, w którym zmieszane było dobro i zło, ale cały jest przepiękny i miły dla oczu i smaku.
Bo drzewo krzyża przynosi nie śmierć, lecz życie; nie mrok, ale światłość; nie wyrzuca z raju, lecz do niego wprowadza. Chrystus wstąpił na to drzewo jak na rydwan królewski, obalił diabła i jego moc śmiercionośną i wyzwolił ludzkość z okrutnej niewoli.
Na tym drzewie Pan się ukazał jako najznakomitszy wojownik; Jego ręce, nogi i bok zostały zranione w boju, lecz przez nie uleczył rany grzechów, zadane naszej naturze przez przewrotnego węża. Kazanie na cześć krzyża św.

św. Leon Wielki (†461)

Wszędzie tedy potwierdza sie orzeczenie Wiecznej Prawdy: "ciasna i wąska jest droga, która wiedzie do żywota" (Mt 7,14). Na szeroki gościniec wiodący ku śmierci, cisną się liczne gromady, na ścieżkach zbawienia rzadko spotkasz ślady stóp przechodnia. Skąd to pochodzi, że więcej ludzi wybiera lewą, a nie prawą drogę? Stąd, że pospólstwo ciągnie do uciech przyziemnych i dóbr, podpadających pod zmysły. Chociaż to, o co zazwyczj się ubiega jest znikome i niestałe, chętniej jednak podejmuje się trudy z żądzy uciech, niż z zamiłowania w cnocie. Dlatego nie podobna byłoby zliczyć tych, co widzialnych porządają korzyści, natomiast ze świecą trzeba by szukać takich, co dobra wieczne przenoszą nad doczesne. Skoro Apostoł wyraża się tak: "co widzimy znikome jest, a czego nie widzimy, wieczne" (2Kor 4,18], oznacza to, że droga cnoty jest niejako ukryta i schowana, ponieważ "nadzieją zbawieni jesteśmy" (Rz 8,24), wiara zaś prawdziwa miłuje ponad wszystko to, czego się zmysłem nie dosięga. Nie lada przeto trudu i odpornosci potrzeba, by ustrzec niespokojne serce swoje od wszelkiego grzechu i żywemu usposobieniu nie popuścić cugli na wybryki, gdy zewsząd je nęcą rozkosze. [...]
Błogosławiony przeto jest taki człowiek, co, żyjąc w trzeźwej wstrzemięźliwości, raźno przebiega czas swego pielgrzymowania i nie lgnie do rzeczy, po których przebiec musi nieodzownie w swej podróży. Przechodniem raczej niźli panem tej ziemi się czując, mimo, że ludzkie przywiązania nie są mu całkiem obce, na boskich obietnicach życie swe opiera. Mowa 49 na Wielki Post

źródło:
Św. Leon Wielki "Mowy", przełożył ks. bp Kazimierz Tomczak, Ksiegarnia Św. Wojciecha 1958

bł. Michał Sopoćko (†1975)

"Kto żyje pełnią nadziei i ufności, ten nie przestaje śpiewać hymnu pochwalnego na cześć nieskończonego Miłosierdzia Bożego. Ten wielbi Boga w tym, w czym On najbardziej zasługuje na naszą wdzięczność i uwielbienie."

"Ponieważ tylko Bóg jest dobrem najwyższym, przeto tylko posiadanie Boga lub nadzieja posiadania Go, może spowodować radość prawdziwą."

św. Teresa od Jezusa (†1582)

Wszystek wysiłek początkującego oddawać się modlitwie do tego zmierzać powinien (a nie zapominajcie, że jest to bardzo ważne), by z wszelką pilnością, na jaką zdoła się zdobyć, nad tym pracował i o to z całą gotowością się starał, by wola jego stała się zgodna z wolą Bożą. Upewniam was, że na tym - jak to jeszcze później objaśnię - zasadza się wszystka najwyższa doskonałość, jaką na drodze życia duchowego osiągnąć zdołamy. Im doskonalej kto tego warunku dopełni, tym większe dary otrzyma od Pana, tym dalej na tej drodze postąpi. Nie sądźcie, by do tego postępu potrzeba było jakiej nadzwyczajnej mądrości, jakich tajemnych, mało komu znanych sposobów, gdyż wszystko dobro nasze w tym właśnie się kryje. Lecz jeśli z samego początku błędny obieramy kierunek, jeśli na samym wstępie chcemy, by Pan czynił wolę naszą i prowadził nas tak jak nam się podoba, jakąż moc i trwałość może mieć budowanie nasze? Twierdza wewnętrzna

św. Katarzyna ze Sieny (†1380)

Dusza ogołocona całkowicie ze swojej woli, a przyobleczona w wolę Ojca, jest Mu bardzo miła. Dusza taka galopuje, jak nieokiełznany koń, od łaski do łaski, od cnoty do cnoty. Nic jej nie trzyma, może biec swobodnie, bo zerwała lejce wszelkiego nieuporządkowanego pragnienia i pożądania własnej woli, które hamują bieg osób pragnących poświęcić się sprawom duchowym. List do Giovanny oraz innych córek w Sienie, grudzień 1375

św. Urszula Ledóchowska (†1939)

Serce Jezusa, niech moją pociechą zawsze będzie przekonanie, że mnie kochasz. W tym niech znajduję szczęście i pokój.

św. Jan Maria Vianney (†1859)

„Kocham Cię, o mój Boże, i moim jedynym pragnieniem jest
kochać Cię aż do ostatniego tchnienia mego życia.
Kocham Cię, o Boże nieskończenie godny miłości,
i wolałbym raczej umrzeć, kochając Ciebie,
niż nawet przez chwilę żyć bez Twojej miłości.
Kocham Cię, Panie, i jedyna łaska, o którą Cię proszę,
to ta, abym mógł kochać Cię wiecznie.
Boże mój, jeśli mój język nie jest w stanie powtarzać w każdej chwili, że Cię kocham,
to chciałbym, aby moje serce powtarzało Ci to z każdym moim oddechem.
Kocham Cię, mój Boski Zbawicielu,
bo za mnie zostałeś ukrzyżowany
i pozwalasz mi tu na ziemi być ukrzyżowanym dla Ciebie.
Boże mój, udziel mi łaski, abym umarł w Twojej miłości
i z tą pewnością, że Ciebie kocham. Amen.

Hezychiusz z Synaju (VIII-IX w.)

Jak niemożliwe jest stawać do walki bez zbroi, czy też przepłynąć szerokie morze w ubraniu, albo żyć bez oddychania, tak też bez pokory i ciągłego błagania Jezusa niemożliwe jest nauczenie się ukrytej walki duchowej, ani umiejętnie tropić i wyeliminować zło. O czujności i modlitwie