25 pazdziernika

Zydzi poza Izraelem obchodza dzis Simchat Tora - Radość Tory w samym Izraelu bylo ono obchodzone wczoraj. Na portalu Wiara jest ono swietnie opisane.

Sw Ewaryst, papiez (+107)
Jeden z pierwszych nastepcow sw Piotra. Prawdopodobnie byl papiezem od 96. Wczesniej czczony jako meczenik, po reformie kaledarza za takiego nie uwazany, napewno nie zyl czasach spokojnych, wiec do konca nie wiadomo w jaki sposob przeszedl do Ojca.



Sw Alfred Wielki (849-901)
Krol Anglii zachodniej. Mozna nawet powiedziec ze byl zalorzycielem krolestwa anglosaksonskiego. Byl przykladem cnot chrzescianskich. Sam przetlumaczyl kilka dziel z laciny jak chocby dialogi sw Grzegorza Wielkiego. Choc milowal pokoj musial czesto walczyc z dunskimi wikingami, ktorzy czesto go "odwiedzali". Choc raz musial sie nawet przed nimi chowac w lesie w 878 odniosl zwyciestwo pod Edigtonem, ktore zapewnilo mu zwyciestwo, nawet wodz wikingow Guthrum przeszedl na chrzescianstwo. Zapewnil jednosc panstwa i wzrost Kosciola na terenach Anglii.


Sw Albin (+760)
Mnich razem ze sw Bonifacym, ktory go wyswiecil na biskupa Buraburgu.

Sw Aneurin i Gwynog (VI w.)
Ojciec i syn. Mnisi galikanscy.

Bl Taddeusz Machar (+1497)
Iraldczyk, zostal wybrany na biskupa Ross (blisko Cork), co spowodowalo zazdrosc i pomowienia. W ich wyniku zostal przeniosiony na biskupa Cork'u i Cloyne. Kiedy w nowej diecezji powtorzylo sie to samo, stwierdzil ze pojdzie anonimowo do Rzymu rozmawiac o swojej sytlacji z papiezem. Po przebyciu alp zatrzymal sie w klasztorze w Ivrei. Tam mu sie tak spodobalo ze juz zostal do smierci.


Prawoslawie, Grekokatolicy i Marinici 26.X/ 8.XI

Sw Dymitra Mirowlite, lub z Tesalonik {Wielikomuczenik Dimitrij Sołunskij} (+306)
Po śmierci ojca wybrano go naczelnikiem miasta. Jako gorliwy chrześcijanin zaczął nauczać wiary Chrystusowej pogańskich mieszkańców. Nie trwało to jednak długo, bowiem na rozkaz cesarza Maksymiana został uwięziony.
Przy kopaniua rowów miejskich, odnaleziono jego ciało. Wydzielało ono pachnącą i uzdrawiającą mirrę. Miały wówczas miejsce liczne uzdrowienia. Na tym miejscu zbudowano okazałą świątynię, wyłożoną złotem i mozaiką. Cesarze Justynian I Wielki i Maurycy ozdobili ją i powiększyli. Dalsze wieki przyniosły splendor sanktuarium. W 904 r. zostało ono jednak obrabowane przez Arabów. i pozniej w 1185 normandowie. Turcy ja zamienili na meczet. Dopiero kiedy Grecy w 1912 r. odzyskali wolność i niepodległość, kult świętego został odnowiony.
Jest uważany za patrona służących w wojsku żołnierzy wyznania prawosławnego. Wierni modlą się do niego w obliczu zagrożenia najazdem innowierców oraz o przywrócenie wzroku.
Sw Lup
Sluga sw Dymitra, sciety razem z nim.


Koptowie ortodoksyjni
Sw Agatona (+600)
39 patryjarcha Aleksandrii

Koptowie katoliccy
Sw Pantelejmona z Nikodemii (+305)

Gruzini
Sw Antoniego z Cqondidi (+1815)

27 padziernika

Sw Sabina, Wincenty i Chrestyna (II/III w.)
Rodzenstwo mieszkajace w Avili, razem otrzymali palme zwyciestwa. Męczenników wspominają stara martyrologia oraz liturgia mozarabska.

Sw Frumencjusz (+380)
Wedlug opowiesci sw Rufina Frumencjusz i jego brat Edeziusz towarzyszac filozofowi Konstaytowi, wracali do Tyru, etiopczycy zabili wszytkich czlonkow zalogi. Uratowali sie tylko ci dwaj chlopcy, gdyz czytali ksiazke niedaleko pod jednym drzewem. Pozniej zostali odkryci i uczynieni niewolnikami. Zostal oddany do sluzby krolowi w Axum. Po jakims czasie krolowa powierzylu mu kszatlecenie swojego syna.
Dwaj bracia zostali tak polubieni ze po jakims czasie pozwolono im wybudowac kosciol. Mogli tez udac sie do Aleksandrii, by prosic biskupa Atanazego o to by wyslal tam jakiegos biskupa i pomagajacych mu prezbiterow. Atanazy wyswiecil samego Frumenziusza i go odeslal do Etiopii. Mlody krol Ezana, jego wychowanek byl pierwszym ktory przyjal chrzest. Etiopczycy nazywaja go "Abba Salama", czyli nosil swiatla.


Sw Namancjusz z Clermont (V w.)
Gdy zostal wybrany na biskupa Clermont, zdecowal razem z zona o przerwaniu wspolzycia. Obydwoje zaczeli oddawac sie posludze religinej.
Obydwoje tez byli bardzo zainteresowani sztuka sakralna i obydwoje postawili po jednym kosciele. Sw Grzegorz z Tours, pisze ze w kosciele wybudowanym przez Namancjusza, "wierni czuli wspanialy zapach", o kosciele zony natomiast pisze ze ona sama chodzila z ksiega pod reka i mowila co maja namalowac malarze.
Na codzien chodzila tak ubogo ubrana ze raz ja wzieto za zebraczke i jej ofiarowano bochenek chleba. Podziekowala i potem z niego codziennie jadla po malym kawalku zeby pamietac ze naprawde wobec Boga jest uboga zebraczka.

Sw Teresa Eustochio Verzeri (1801-1852)
Teresa, po pierwszych studiach w domu, wstepuje do benedyktynek w Bergamo. Ale w tym zewnetrznym pokoju, prowadzi wewnetrzna wojne. Przezywa to co mistycy nazywaja "brakiem Boga", z ogromnymi watpliwosciami w co wierzyc i jak wierzyc.
Opuszcza wiec klasztor i rzuca sie w "swiat" by tam mozna bylo zobaczyc milosc Boza. Pozniej razem z ks Benaglio, zaklada Corki Swietego Serca Jezusa, stana sie wychowaczyniami biednych dziewczyn. Podstawa wychowanie jest "swieta wolnosc", by pomoc dziewczynom czynic z ochota to co normalnie by przyjmowalyby jako przymus.
Nazywana jest czasami zenskim Don Bosco. Po smierci ks Benaglio, na nia spadaja wszytkie obowiazki wychowacze i kontakty z Rzymem. Napisala ponad 3500 listow.
Zostala kanonizowana przez Jana Pawla II w 2001.


Sw Balsamia (VI w.)
We Francji czczona jako ta co karmila swym mlekiem sw Remigiusza. Sama tez miala kilkoro dzieci, z ktorych jedno swiete: Celsin. Po jakims czasie stwierdzono ze jej mleko bylo dla Remigiusza jak balsam swietosci, wiec ja zaczeto nazywac sw Balsamia.
Ostatni szczegol legendy, to ze pochodzila z Rzymu, jej mleko mialoby wiec byc czyste i nieskalane, prosto z serca chrzescianstwa.


Prawoslawie 27.X / 9.XI

Sw Nestor Kronikarz {Prepodobnyj Nestor Letopisiec, Pieczerskij} (+1114)
Pochodził z Kijowa. Mając 17 lat zamieszkał w Monasterze Kijowsko-Pieczerskim u boku świętych Antoniego i Teodozego. Czerpiąc z nich wzór dla swego życia doskonalił się w licznych cnotach i będąc jeszcze młodym człowiekiem prześcignął wielu znanych starców.
Kilka lat po śmierci nauczycieli Nestor złożył śluby zakonne i otrzymał święcenia diakońskie. Przypisuje się mu autorstwo powstałej około 1113 „Powieści minionych lat”. Utwór ten uważany jest za osnowę wszystkich ruskich kronik. Spod jego pióra wyszły też „Lekcje o żywocie i zgubie świętych Borysa i Gleba” i „Żywot Antoniego”.
Zmarł w sędziwym wieku. Dzięki swej działalności pisarskiej jest jednym z najbardziej znanych świętych mnichów pierwszych wieków chrześcijaństwa na Rusi.
Na ikonach święty przedstawiany jest w typie starego mnicha z długą, siwą brodą, ubranego w czarne mniszy habit, z nakryciem głowy lub bez. Od innych podobnych wyobrażeń wyraźnie wyróżnia go napis na zwoju, czyli tytul jego dziela. Na niektórych ikonach poza zwojem święty trzyma również zamkniętą księgę.

Sw Dynitr Nowy Bukaresztenski {Prepodobnyj Demetrij Nowyj, Bucharestskij} (XII/XIII w.)
Początkowo pracował jako pasterz. Złożył śluby zakonne. Jakis czas mieszkał we wspólnocie, szczególnie znany był z daru łez, zupełnego ubóstwa i nieustannego czuwania. Pozniej z błogosławieństwa ihumena, zdecydował się odejść do pustelni położonej pomiędzy dwiema skałami nad brzegiem rzeki Lom. Tam, przez nikogo nieznany, żył przez wiele lat aż do śmierci.
Kiedy po latach wody Lom rozmyły skały, gdzie znajdowało się jego schronienie, nieuległe rozkładowi ciało zmarłego długo spoczywało w wodzie. Zostało odnalezione przez pewną dziewczynkę i umieszczone w cerkwi w rodzinnej wsi świętego. W obecności relikwii zaczęły mnożyć się przypadki uzdrowień. W celu rozpowszechnienia kultu próbowano przenieść je do miasta Tirgoviste, lecz z nieznanego powodu woły nie chciały ciągnąć powozu, w którym umieszczono relikwie.
Podczas wojny rosyjsko-tureckiej, (1769-1774), rosyjski generał zabrał relikwie świętego z intencją przewiezienia ich do Rosji. Zosaly jednak zwrocone. Pozniej podczas II wojny światowej Bułgarzy próbowali przewieźć relikwie na drugą stronę Dunaju, lecz w cudowny sposób złodzieje nie potrafili odnaleźć drogi wyjazdowej z miasta.
Święty przedstawiany jest jako typowy święty mnich. Jest starym mężczyzną o siwej brodzie, ubranym w czarny habit z kapturem. W dłoni zwykle trzyma krzyż.

św Andrzej {Błagowiernyj Andrej, kniaź Smolenskij} (XIV w.))
Dzis jest obchodza rocznica otwarcia relikwii 1539. Mając ok. 30 lat porzucił księstwo, aby nie walczyć z braćmi o władzę. Udał się do Perejesławia Zaleskiego i nieznany dla nikogo, w ubraniu biedaka, zamieszkał przy cerkwi św. Mikołaja. Przez trzydzieści lat pełnił funkcję psalmisty. Dla wiernych był wzorem pokory i skromności. Po smierci zostal pochowany przy świątyni.
Jego ksieciowskie pochodzenie zostało ujawnione dopiero w 1539. Otwarto wówczas grób z jego ciałem i stwierdzono, iż nie uległo ono rozkładowi. Znaleziono też przy nim pierścień książęcy, złoty książęcy łańcuszek i żelazne łańcuchy, którymi za życia umartwiał swoje ciało.
Na ikonach święty przedstawiany jest w książęcych szatach z krzyżem w ręce i mieczem u nogi. Ma siwą brodę i dużą łysinę czołową.

Koptowie ortodoksyjni
Sw Dioskur II (+518)
31 patryjarcha Aleksandrii

Koptowie katoliccy
Sw Fileasz (+306)
Biskup Thmuis.

Protestanci wspominaja:
Olausa (+1552) i Laurentiusa Petriego (+1574)
Wprowadzili reformacje do Szwecji.

29 pazdziernika

Św Felicjan i towarzysze
Martyrologium rzymskie wspomina 124 towarzyszy Felicjana. On ponisol smierc w Kartaginie, jego towarzysze byc moze tez, a byc moze w okolicznych miejscowosciach.

Bl Michal Rua (1837-1910)
Pierwszy nastepca sw Jana Bosco.
Juz jako ministrant zostal sekretarzem ks Bosco.
W 1854 Ks Bosco spotkal sie z czterema chlopcami gdzie postanowiono z pomoca sw Franciszka z Sales cwiczyc sie praktycznie w milosci blizniego. Tak powstala nazwa salezjanie. Dokument zostal spisany przez 17 letniego Michala, ktory trafil do ks Bosco po smierci swego ojca. Bardzo lubi studiowac. Jeszcze jako swiecki towarzyszy ks Bosco w wielu jego podrozach, jest tez katecheta, przewodnikiem duchowym i odpowiada za relacje zewnetrzne. Zostaje wyswiecony w 1860 i pozniej dostaje prawa nauczania w gimnazium. Gdy ma 26 lat zostaje poslany by stworzyl pierwsze centrum salezianskie "zewnetrzne". Dwa lata p[ozniej po wypelnieniu tej poslugi wraca do Turynu, tam juz pozostanie do konca. Wspiera jak moze ks Bosco, szczegolnie w ostatnich latach gdzie pojawiaja sie rozne podzialy. Juz w 1882 zostaje nominowany na zastepce Jana Bosco. 4 lata pozniej po smierci swietego, zostaje jego nastepca jako przelorzony salezjanow. Stara sie usuwac w cien podkreslajac jak najbardziej figure zalorzyciela. W momencie gdy zostaje przelozonym, salezjanie maja juz 64 domy w Europie i Ameryce. Podczas 22 poslugi bl Michal ta liczbe zwieksza do 341.
Zostal wpisany w poczet blogoslawionych przez Pawla VI w 1972.


Bl Kajetan Errico (1791-1860)
Urodzil sie na polnoc od Neapolu, jako 3 z 9 dzieci makaroniarza. Gdy wstapil do seminarium nie mial pieniedzy na mieszkanie tam, wiec codziennie szedl 16 km by moc uczestniczyc w zajeciach seminarijnych.
Studia mu szly doskonale, ale zrezygnowal z dalszej kariery naukowej by moc poslugiwac opiece duchowej nad ludzmi. Bardzo duzo czasu poswiecal na odwiedzanie nieuleczalnie chorych i wiezniow. Zaslynal jednak przede wszytkim jako spowiednik. Ludzie sie zwracali do niego prawie o kazdej porze dnia i nocy. Jako spowiednik musial duzo walczyc z jansenizmem, gloszac ludziom milosierdzie Boze. Czesto zwracali sie do niego kardynal Neapolu jak i krol Ferdynand, ktory mu powiedzial by przychodzil o jakiej kolwiek godzinie. Wszytkim powtarzal by stali u stop ukrzyzowanego Chrystusa dluzej niz przed spowiednikiem. Kazda wolna chwile wykorzystywal by wedrowac i przepowiedac dobra nowine o przebaczeniu grzechow. To przepowiadanie dobrej nowiny bylo dla niego tak wazne ze w 1833 zalorzyl kongregacje misjyna. "Misyjna Kongregacja Najwietszych Serc Jezusa i Maryji" zostala uznana przez Piusa IX w 1846, miala ona jako cel: "poswiecanie trudow, studiow i calego zycia by ludzie mogli poznac ogromna milosc Swietych Serc do nich i mogl w ich sercu zaplonac ogien milosci". Sile do tego wszytkiego znajdowal na modlitwie czesto cale noce spedzal przed najswietszym sakramentem.
Taka misyjnosc niepodobala sie roznym sektom, byl wiec czesto bity, palowany lub grozono mu wiezieniem czy smiercia. Wrogow przysparzala mu tez wiernosc Kosciolowi i papierzowi.
Obdarowany przez Boga bilokacja, ekstazami, i darem czytania w sercach.



Sw Narcyz z Jerozolimy (96-212 w.)
Mial prawie sto lat gdy zostal wybrany na 30 biskupa Jerozolimy. Pomimo wieku pelnil swa posluge mocna reka jeszcze przez wiele lat. Przewodniczyl synodowi, ktory ustalil ze Pasche ma sie obchodzic w niedziele. Wlasnie w dzien wielkanocy za jego wstawienictwem mial sie dokonac cud, zamiany wody w oliwe, ktorej zabraklo do lamp. Z zwiazku z jego gorliwoscia zaczelo krazyc o nim duzo pomowien. By niedopuscic do zgorszenia oddalil sie wiec z Jerozolimy. Pozniej przyznano sie do klamstwa, ale myslano ze umarl i zostalo wybranych po kolei dwoch innych biskupow, gdy zmarl jego drugi nastepca pojawil sie znowu. W liscie biskupa pomocniczego Aleksandrii jest napisane ze wlasnie ukonczyl 116 lat. To jest ostatnia wiadomosc na jego temat.

Bl Restytuta Kafka (1894-1943)
Urodzila sie w Brnie, pozniej jej rodzina przeniosla sie do Wiednia. Bardzo szybko zaczela nauke by byc pielegniarka i chiala wstapic do klasztory, poczatkowo rodzice jej nie pozwalali, wiec zaczekala do wieku gdy mogla sama decydowac i wstapila do franciszkanek Milosci Chrtzescianskiej.
Dla lekarzy, innych pielegniarek i przede wszytkim chorych byla przykladem radosci i dobroci. Dzis bysmy powiedzieli ze to kobieta w pelni zrealizowana. Gdy w 1938 weszli nazisci do Austrii pokazywala swoja niezgoda na ta sytlacje. Gdy po jakims czasie nazisci zaczyli zdejmowac krzyze ze szpitali, ona na oczach wszytkich je powiesila spowrotem. Nie mogac jej ugiac, postanowiono ja zniszczyc, Aresztowana w srode popielcowa 1942. W pazdzierniku zostala skazana na smierc i pozniej spedzila 5 miesiecy w celi smierci. W koncu zostala scieta. Przed tym poprosila tylko o krzyz do ucalowania.
Zostala beatyfikowana przez Jana Pawla II w 1998 w Wiedniu.


Sw Hermelinda (+595)
Pochodzila z bogatej rodziny. Uciekla z domu by moc zyc w czystosci, i zyla jako pokutnica we wsi Beavechain. Zostala jednak odnaleziona przez rodzine i gdy juz jechali po nia, jej aniol stroz ja ostrzegl i ponownie uciekla.


Prawoslawie (29.X / 11.XI)
Sw Abrahamiusz {Prepodobnyj Awraamij, zatwornik} (290-360)
Urodził się w Syrii w bogatej rodzinie. Rodzice starali się skłonić go do ożenku. Początkowo nie chciał o tym słyszeć lecz po wielu naleganiach i prośbach, na przekór swym pragnieniom poświęcenia się Bogu, uległ ich woli. Jednak już siódmego dnia po ślubie w tajemnicy opuścił żonę i samotnie zamieszkał w chatce położonej na odludziu. Po 70 dniach odnaleźli go rodzice i próbowali skłonić do powrotu, jednak on uprosił ich, aby pozostawili go i nie zmuszali do zmiany postanowienia. Rodzice ustąpili. Gdy zmarli po 9 latach poprosil swego przyjaciela by to wszytko rozdal ubogim.
W jego chatce pozostawiono tylko jeden otwór, przez który podawano mu pokarm. Przychodziło do niego wielu ludzi, aby posłuchać słów niosących otuchę i pocieszenie. Wyszedł tylko raz, na prośbę biskupa Edessy, by nawrócić na chrześcijaństwo pogańskich mieszkańców jednej ze wsi. Ten uwieńczony sukcesem trud zajął świętemu pełne trzy lata trosk i cierpień. Szczególne problemy miał z córką swego rodzonego brata Marią (tez dzis wspominana), która początkowo była jego wierną uczennicą, jednak zboczyła z właściwej drogi i tylko dzięki gorliwym modlitwom wuja wrocila do Kosciola.
Żywot świętego spisał jego przyjaciel i brat duchowy patrz św. Efrem Syryjczyk.
Jest uważany za patrona owczarzy.
Jest przedstawiany niemal wyłącznie w indywidualnie. Ubrany jest w szaty mnisze, spod których widoczny jest epitrachelion. Ma złożone ręce, siwe włosy i średniej długości brodę. Niekiedy przedstawiany jest w towarzystwie córki brata - Marii, również odzianej w czarne zakonne szaty.



Kopci
Sw Teofil z al-Fayyum i jego malzonka (III-IV w.)

Kosciol Etiopski
Sw Yemrehann Krestos (XII w.), krol

Maronici
Sw Blazej (+316), biskup

Anglikanie wspominaja
Jamesa Hannigtona (+1885)
Biksup wschodniej Afryki rownikowej. Meczenik w Ugandzie.

Luteranie wspominaja
Jeana-Henry'ego Dunanta (+1910)
Zalorzyciel Czerwonego Krzyza w Szwajcarii

30 pazdziernika

Św. Marcel (+298)
Św. Marcel był centurionem legionu rzymskiego. Zostal zaproszony na urodziny cesarza Maksymiliana. Trzeba tam bylowsypac troche kadzidla do ognia na czesc cezara. Marcel odmówił wzięcia w tym udziału, rzucił broń i odznaki wojskowe. Zawolano notariusza Kasjana, ale ten tez nie chcial spisywac niesprawiedliwych wyrokow rzucil pioro obok broni Marcela. Razem wtrącono ich do więzienia i prawdopobnie razem otrzymali wyrok śmierci za dezercję i bezbożność.

Sw Klaudiusz, Luperk i Wiktor
Prawdopobnie byli legionistami 7 legionu. Nowsza hagiografia ich przedstawia jako synow sw Marcela. Czesto jedyne informacje jakie byly o meczenikach pochodzilo z przekazu ustnego, czasami by sobie ulatwic zapomietanie grupowano ich w rodziny. Dzis nie wiemy czy rzeczywiscie byli synami tego setnika meczenika, czy tylko mieli podobne doswiadczenie. Jest jednak dosc duza pewnosc ze pochodzili z dzisiejszej Hiszpanii i ze zmarli jako meczenicy.

Sw Marsjan z Syrakuzy (I w.)
Wedlug tradycji byl uczniem sw Piotra. Mial on go wyslac z Antiochii do Syrakuz by prowadzic tamtejszy kosciol. Nawrocil wiele osob przez co sciagnal na siebie nienawisc i zostal zabity. Jest wspominany jako pierwszy biskup Syrakuzy. Martyrologium Rzymskie go wspominalo poczatkowo 14 czerwca, ale zdrodla wschodnie zgadzaja sie do daty 30/31 X.

Sw Teonest (Teonist, Tonist) (+380)
Biskup, prawdopobnie zabity przez arian, gdy udawal sie by objac swa diecezje we Francji.

Bl Piotr Higgins (1600-1642)
Pochodzil z okolic Dublina, przyjal swiecenia w zakonie dominikanow w Hiszpanii w 1627. Trzy lata pozniej wrocil do ojczyzny gdzie zostal przelozonym klasztoru. W 1641 podczas jednej rewolty antyangielskiej przyjmowal u siebie wszytkich bezdomnych, takze by ich uratowac przez roznymi wojskami. Rok pozniej zostal aresztowany i choc mu oferowano ucieczke gdyby wyrzekl sie wiary. Powiedzial ze jest katolikiem i bedzie umieral jako dominikanin. Otrzymal palme meczenstwa w Dublinie.


Bl Terenciusz O'Brien (1601-1647)
Potomek rodziny iraldskiej rodziny krolewskiej. Gdy mial 21 zostal dominikaninem. Wyswiecony zostaje w Hiszpanii, tam bowiem konczyl studia. Byl przelorzonym kilku klasztorow, pozniej ojcem prowicjalem i w koncu zostal wybrany na biskupa Emly. Odwaznie bronil Kosciola, podczas atakow Cromwell'a. Limerick w 1651 zostalo oblezone przez anglikow. Na skutek glodu i zakaznych chorob musieli sie poddac. Ojciec Terencjusz zostal zaaresztowany i pozniej sciety.


Sw Artemas (I w.)
Uczen sw Pawla, wspomniany w liscie do Tytusa (3,12).

Sw Dorota z Montau (1336-1394)
Matka dziewierciorga dzieci, po smierci meza i wychowaniu dzieci wstapila do klasztoru w Marienwerder w Prusach.

Bl Jan Slade (+1583)
Nauczyciel angielskiego, meczenik w Winchester. Beatyfikowany w 1929.

Sw Zenobiusz i Zenobia (+285)
Rodzenstwo, on byl biskupem w Cylycji. Prawdopobnie razem otrzytmali palme meczenstwa.


Prawoslawie (30.X /12.XI)
Sw Stefan Milutin {Błagowiernyj Stiefan Miljutin, korol Serbskij}
Był synem św. królowej Heleny i króla serbskiego Stefana I, zwanego Wielkim, który odbudował potęgę państwa. Drugim synem władcy był Stefan Dragutin {Błagowiernyj Stiefan Dragutin, korol Serbskij} Po śmierci ojca synowie prowadzili między sobą walkę o tron. Sojusznik i lennik Węgrów Stefan Dragutin na sześć lat (1276-1282) opanował tron serbski, lecz został zmuszony do abdykacji na rzecz młodszego brata Stefana Milutina (1282-1321).
Po objęciu władzy Stefan opanował Macedonie i po długiej wojnie w 1299 uzyskał zgodę Bizancjum na przyłączenie do Serbii północnej Macedonii. Spowodowało to szybki wzrost wpływów bizantyjskich na ustrój i kulturę Serbii. Wielkie dochody z kopalni srebra pozwoliły władcy wznosić wspaniałe cerkwie i monastery, budowane przez mistrzów sprowadzonych z Konstantynopola. Powstały wówczas m.in., cerkwie w Tesalonikach i Konstantynopolu, Prizrenie, Peczu, serbski monaster św. Archanioła w Jerozolimie oraz nowa wspaniała cerkiew Chilandaru na Świętej Górze Atos.
U schyłu życia, w sojuszu z Cerkwią prawosławną i Bizancjum, król Milutin prowadził walkę z Dragutinem, który stworzył rozległe państwo na północy. Po jego śmierci w 1316 r. większą część terytorium wcielił do swojego. Zmarł w 1320 r.


Sw Atanazja Rzymska {Prepodobnomuczenica Anastasija Rimljanynia} (III w.)
Po śmierci rodziców, w wieku 3 lat, została oddana do niewielkiego żeńskiego monasteru, położonego niedaleko Rzymu. Tam, wychowywana przez przełożoną wspólnoty - Zofię, nauczyła się cnotliwego życia.
Trwając w postach i zmaganiach duchowych Anastazja przewyższała inne mniszki. Również jej uroda stała się na tyle znana, że słynni Rzymianie pragnęli pojąć ją za żonę. Ona jednak ponad wszystko ukochała Chrystusa i postanowiła pozostać do śmierci w dziewictwie.
Za cesarza Waleriana rozpoczęły się krwawe prześladowania chrześcijan. Lokalnemu dowódcy wojsk Probusowi doniesiono, iż w pewnym miejscu, wśród biednych i żyjących w bezżeństwie kobiet przebywa, będąca dziewicą, piękna chrześcijanka. Wódz zapragnął ją zobaczyć. Ponieważ Anastazja nie chciała wyrzec się Chrystusa obnażono ją i poddano ciężkim torturom: łamaniu na kole, przypalaniu ogniem, wyrywaniu paznokci. W końcu nieugiętej męczennicy wyrwano język i ścięto mieczem. Odcięto jej też ręce i nogi i pozostawiono za miastem bez pochówku. Zofia w snie dowiedziała się o miejscu, w którym znajdują się szczątki jej ukochanej uczennicy. Z pomocą dwóch chrześcijan zebrała członki, zawinęła w płótno i z czcią złożyła w miejscu wiecznego spoczynku.
Św. Anastazja uważana jest za patronkę owiec. Modlą się do niej o pomoc przy chowie i rozmnażaniu tych zwierząt oraz o pomyślność w wyrobie produktów z owczego mleka i wełny.
Jak na mniszkę święta zwykle przedstawiana jest nietypowo - w lazurowym, a nie czarnym habicie. W prawej dłoni trzyma krzyż, w lewej rozwinięty zwój.



Sw Marek (I w.)



Kopci
Sw Jan Kolobos (339-409)
Jan "maly" czyli Kolobos, gdyz bardzo malego wzrostu. Gdy mial ok. 18 udal sie na pustynie. Gdy mial ok. 70 lat we snie zobaczyl sw Antoniego, Makarego i swego przewodnika duchowego Amoesa, ktorzy mu powiedzieli o zblizajacej sie smierci.

Gruzini
Sw Szuszanik (Zuzanna) (+475)
Corka arystokraty ormiaskiego. Zostala wydana za maz, ale zwiazek sie rozpadl gdyz maz przyjal zoroastryzm, najpewniej z pobodek politycznych. Oskarzyla go apostazje, i zostala wrzucona do wiezienia i publicznie upokorzana. Zmarla po 6 latach wiezienia. Jej hagiografie napisal jej spowiednik, Jakub Chuzesi, pierwszy gruzinski pisarz religijny.

Maronici
Serapion (II-III w.) patryjarcha Antiochii.

Protestanci wspominaja
Jakoba Sturma (+1553)
Burmistrz W Stasburgu.

31 pazdziernika

Św Alfons Rodriguez (1533-1617)
Pochodzil z kupieckiej rodziny z Segowii. Do pierwszej Komunii i do spowiedzi przygotował go bł Piotr Faber. Gdy mial 14 lat został przyjęty do kolegium jezuitów w Alcala. Po roku z powodu smierci ojca musiał jednak wrocic do domu. Dwa lata później ozenil się. Po siedmiu latach zmarla mu zona poprzedzona dwojka dzieci. Na nowo poczul powolanie do kapłaństwa. Sprzedał przedsiębiorstwo i rozpoczął studia na uniwersytecie w Walencji. Mial 39 lat i okazalo sie ze ma za duze zaleglosci w nauce, wiec zrezygnowal ze studiów.
Wstąpił wiec do jezuitów jako brat zakonny. Nowicjat odbył na Majorce, w Palmas, i tam pozostał przez kolejnych 36 lat. Pełnił funkcję furtiana. Modlitwa doprowadzila go do kontemplacji, miewał zachwyty i ekstazy. Nie wypuszczał z rąk różańca. Z modlitwą łączył ducha pokuty. Wyszczytkim ktorzy przychodzili do furty ukazywal ogromna cierpliwosc. Wsrod klerykow ktorzy byli zbudowani anielska dobroscia sw Alfonsa byl tez sw Piotr Klawier. W jego pogrzebie wziął udział wicekról, biskup i duchowieństwo, zakony i tłumy ludu. Największe poruszenie wywołał szereg osób idących w procesji, na miejscu eksponowanym, których Alfons uzdrowił swoją modlitwą. Został beatyfikowany w 1825 przez Leona XII; kanonizowany przez papieża Leona XIII w 1888.


Św Wolfgang (925-994)
Był jednym z najwybitniejszych ludzi swoich czasów. Po wstąpieniu do benedyktynów wykładał w głównej szkole opactwa Einsiedeln w Szwajcarii. Uzyskawszy święcenia kapłańskie wyruszył na misje do Panonii. Niedługo potem został arcybiskupem Ratyzbony i diecezją tą zarządzał 22 lata. Odnowił życie kanonicze swego kleru, zreformował klasztory, założył biskupstwo w Pradze. Kanonizowany w 1052.


Sw Quitin
Francuz z Tours, sluga szlacheckiej rodziny z Turingi o nazwisku Gontrano. Zona szlachcica wiele razy starala sie go uwiesc, po tym jak sie nie dal kazala mu napoic konie w rzecze a innym slugom kazala go sciac. Jego glowa zostala wrzucona do fontanny, przy ktorej zaczely sie dziac cuda.

Sl B Mateusz (1563-1616)
Gdy mial 11 lat bawiac sie pistoletem przez przypadek zastrzelil innego chlopca. By go chronic przed rodzina zabitego ojciec go wyslal na studia medyczne. Tam dojrzalo jego powolanie franciszkanskie. Zostal kapucynem, wyswiecony na ksiedza w Bolognii. Wielki glosic dobrej nowiny, przekonywal wszytkich o Wniebowdzieciu Dziewicy Maryji. BYl rowniez znany jako ekzorcysta.

Sl B Gjon Pantalia (1887-1947)
W listopadzie 2002 w katedrze w Skutarii, w Albanii, zostal otwarty proces beatyfikacyjny 40 meczenikow przesladowan komunistycznych.
Pochodzil z ubogiej rodziny, od strony matki byl kuzynem sw Teresy z Kalkuty. Gdy mial 19 lat wstapil do jezuitow. Po nowicjacie przelozeni namawiali go by studiowal dalej, on jednak pragnal zostac tylko bratem swieckim. Stal sie jednym z animatorow zycia Kollegium jezuickiego W Skutarii, byl profesorem, doradca pedagogicznym, dyrektorem choru, kompozytorem, pisarzem i przewodnikiem duchowym.
W czasie wojny uratowal wielu klerykow przed wojskami wloskimi i pozniej niemieckimi. Chociaz byl bardzo pilnowany udalo mu sie ukryc wiele naczyn mszalnych i innych objektow kultu majacych jakas wartosc materialna. Od 1945 jezuitow zaczeli przesladowac tez komunisci. Zostal aresztowany w pazdzierniku 46 przez wiele miesiecy byl torturowany, np pradem. Wymeczony i zchorowany probowal uciec ale sobie zlamal nogi skaczac z okna. Pozostawiono go by cierpial. Zmarl po kilku miesiacach coraz wiekszych boli po urazowych i innych torturt.


Sw Ampliat, Urban i Narcyz
Uczniowie sw Pawla, wspomniany w liscie do Rzymian. Tradycja mowi ze glosili slowo Boze na Balkanach gdzie tez poniesli meczenstwo.

Bl Rupert Mayer (1876-1945)
Jezuita ze Stokardy (Niemcy). Aresztowany wiele razy przez nazistow za jego kazania przeciwko totolitarzmowi hitlerowskiemu.
Przesiedzial tez 7 miesiecy w izolatce w obozie koncetracyjnym. Umarl w czasie homilii. Prawdopobnie ktos mu w tym pomogl.
Jan Pawel II go beatyfikowal w Monachium w 1987.


Prawoslawie 31.X/13.XI
Sw Jan Koczurow {Swiaszczennomuczenik Ioann Koczurow}(1871-1917)
Dzis sie obchodzi jego smierc, 25.I/7.II Sobór nowych męczenników rosyjskich i w druga niedziela po Pięćdziesiątnicy Sobór świętych amerykańskich. Urodził się w rodzinie duchownego. W po ukończeniu Petersburskiej Akademii Teologicznej, na własną prośbę przyjęto go do Misji Amerykańskiej prowadzonej przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną.
Został proboszczem parafii prawosławnej św. Włodzimierza w Chicago. Prowadził pracę misyjną w głębi Stanów Zjednoczonych, m.in. w Oklahomie, Slovaktown, Arkansas i Bufallo. Za osiągnięcia w 1903 car odznaczył go orderem św. Anny. W 1907 powrócił do ojczyzny.
Krytykował krwawe poczynania rewolucjonistów. 8 grudnia, gdy przewodniczył procesji, został aresztowany przez bolszewików, a następnie zamordowany przez marynarzy. Był prawdopodobnie pierwszym duchownym-męczennikiem, ofiarą rewolucji 1917 roku.
W 1944 został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną i Cerkiew Prawosławną w Ameryce.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku, z krótką, mocno przystrzyżoną brodą. Odziany jest w szaty kapłana, a w dłoni trzyma męczeński krzyż.


Sw Piotr z Cetigne (+1830)
Metropolita Czarnogory. Czczony w Serbii.

Kopci ortodokcyjni (21 babah)
Sw Anba Rueiss (1334-1404)
Urodzil sie w ubogiej rodzinie. Pomagal przy pracy prowadzac wielblada ktorego nazywal rueiss (mala glowa). Podczas przesladowan chrzescian, ze strony muzumanow, jego ojciec wyparl sie wiary. Chlopak uciekl i przyjal przydomek jakim nazywal swego wielblada. Zyl jako wedrowiec w skrajnym ubostwie. By uciec przed czczia ludzi zaczal udawac szalonego, chodzil czesto nago, nie reagowal gdy go wysmiewano lub bito. Nazywany jest "kontemplatyk Boga". Jego imie jest wlaczene do kanonu koptyjskiej liturgii eucharystycznej.


Protestanci wspominaja
Marcina Lutra (1483-1546)
Wstapil do augustynianow, otrzymal swiecenia kaplanskie i zostal lektorem na uniwersytecie w Wittenberdze. Zostal wybrany na przelozonego prowincjalnego augustynianow, Mial za zadanie czuwac nad 12 wspolnotami monastycznymi.
Zgorszony handlem odpustami zaczal szukac biblijnych podstaw do katolickiej nauki o czyscu, nie znalazl wiec sie zrwocil do kilku uniwersytetow wysylajac im po lacinie 95 tez na ktore żadałl odpowiedzi. Pozniej te tezy zostaly przetlumaczone na niemiecki i rozpowszechnione nie przez niego (nigdy ich nie przybil na dzwiach katedry).
Wypadki potoczyly sie szybciej niz ktokolwiek mogl przewidywac, pomimo tego ze Rzym wysylal interlokutorow nie uda sie zachowac jednosci. Gdyz powoli zaczely tez pojawiac sie inne argumenty jak sakramenty, kanon Pisma Swietego, pozniej tez natura kaplanstwa. Luter nic takiego nie planowal na poczatku, ale niestety podkreslajac jakas teze, dochodzilo sie do obalania kolejnych prawd wiary. Zostal tez ukryty na zamku rycerskim, i w tym czasie jego uczniowie i zamozniejszi panowie wykonali wiele krokow ktorych juz sie nie dalo odwrocic. Antyrzymskie nastroje Niemcow osiagnely szczyt i powstal rozlam Kosciola. Do tej nowej wiary przystepowalo coraz wiecej panstw, ktore widzialy w upanstwowieniu kosciola mozliwosc ogromnych zyskow, tak jak Dania.
Sam Luter spowiadal sie i byl ogromnym czcielem Maryji, pozniej jednak jego nastepcy niektore jegoi sformuowania wypowiedziane w polemice antykatolickiej wyolbrzymili i uczynili z tego czesc protestantyzmu.
Luter odrzucil tez malżenstwo jako sakrament, niektorzy zlosliwie mowia ze to tylko dlatego ze sam nie mogl opanowac swoich popedow, ale raczej bardziej prawdopobne jest ze to bylo popalacze z odrzuceniem autorytety papieza, w nastepstwie tego tez wartosci swiecen kaplanskich i w nastepstwie odrzucenie wszytkich sakramentow przez nich sprawowanych. Argumentem bylo tez to ze o malżenstwie sie prawie nie mowi w Nowym Testamencie.
Luter jest jedna z osob najbardziej podziwiana, albo najbardziej znienawidzona w historii Europy. Jego dzielo spowodowo podzial Europy i pozniejsze wiele letnie wojny, czesto ubierane tylko w stroj religijny. Polozyl podwaliny chrzescianstwa indiwualistycznego, rozpadu rodziny (skoro nie sakramentami mozna je zawiazywac i konczyc jak sie chce).
Ale tez pomogl takze katolikom zwrocic do Pisma Swietego. Wiele z tez ktore stawial zostaly dostrzezone w Kosciele w ostatnich czasach jako cos pozytywnego i bardzo wartosciowego, byc moze oczyszczonych z jednostronego podejscia jakie przede wszytkim jego uczniowie i nastepcy wprowadzili.
Byl wspanialym reformatorem, pragnal by kosciol wrocil do gloszenia ewangelii, slusznie walczyl z handlem odpustami. Byc moze mial za malo cierpliwosci by czekac na czyjac odpowiedz na jego żadania wyjasnienia. Byc moze tez byl ciut za pyszny i gdy nikt nie potrafil mu udzielic odpowiedzi jakiej oczekiwal stwierdzil ze sie wszyscy myla.
Niewatpliwie tez wiele wydarzen historycznych przyspieszylo przebieg reformacji, jak chocby smierc cesarza i wstapienie na tron innego ktory w momencie wstapienia potrzebowal wsparcia ksiazat niemieckich. Na pewno Kosciol katolicki mogl zareagowac wszesniej, mogl wyjsc bardziej na przeciw żadaniom Lutra.

1 listopada

Wszyscy Święci


Wszytkiego nalejlepszego wszytkim czytajacym ( nie czytajacym tez), nie tylko dlatego ze wszyscy mamy dzis imieniny. Przede wszytkim dlatego ze to swieto nas wszytkich z dwoch powodow. Raz ukazuje nam nasze powolanie, wszyscy jestesmy stworzeni po to by uczestnic w uczcie niebianskiej. Wszyscy mamy paszport do ojczyzny niebieskiej, jest nim krew Jezusa Chrystusa. Swieto dziesiejsze tez mowi nam o tym ze nie jestesmy sami! Tworzymy jedno cialo, jednosc z tymi ktorzy ja sa w niebie! Oni nam caly czas towarzysza.

Wszyscy jestesmy powolani do swietosci tu na ziemi, nie tylko przez chrzest, gdy staje sie dziecmi bozymi, wiec swietymi z natury. Jestesmy czescia Kosciola, ktory jest swiety, uczestniczymy w swietych wydarzaniech czyli sakramentach, przede wszytkich Komunia Swieta, gdy Swiety zamieszkuje w nas, uswieca nas. Sw Pawel w swych listach wszystkich chrzescian nazywal swietymi. Obysmy pragneli by w naszym zyciu tez sie ukaza swietosc plynaca od Pana Boga.

Liturgie wspominamy wszytkich naszych braci i siostr ktorzy juz poszli przed nami do ojczyzny w niebie. Wszyscy oni juz ogladaja Boga. Sa wsrod nich tez nasi bliscy, krewni, moze nawet znajomi. Mamy tam oredownikow, modlacych sie za nas i pragnacych wspolpracowac z nami bysmi mogli tez tam dojsc pewnego dnia.
Sw Bernard w swojej homili o swietych mowil:


Wszytkich swietych wzywa sie we wszytkich wazniejszych momentach w Kosciele, przy chrzcie, przy swieceniach. Jest to najstarsza litania w Kosciele, i jedyna jaka sie znajduje w ksiegach liturgicznych.

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa w Kościele nie wspominano żadnych świętych. Najwcześniej zaczęto oddawać cześć Matce Bożej. Potem kultem otoczono męczenników, nawiedzając ich groby w dniu narodzin dla nieba, czyli w rocznicę śmierci. W IV wieku na Wschodzie, w Anticochi, obchodzono jednego dnia (pierwsza niedziela po Zeslaniu Ducha Swietego) wspomnienie wszystkich męczenników. Z czasem zaczęto pamiętać o świątobliwych wyznawcach: papieżach, mnichach i dziewicach. Większego znaczenia uroczystość Wszystkich Świętych nabrała za czasów papieża Bonifacego IV (+ 615), który zamienił pogańską świątynię, Panteon, na kościół Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Męczenników. Uroczystego poświęcenia świątyni wraz ze złożeniem relikwii męczenników dokonano 13 maja 610 roku. Rocznicę poświęcenia obchodzono co roku z licznym udziałem wiernych, a sam papież brał udział we mszy św. stacyjnej. W dzien spadal jakby deszcz roz na obecnych w kosciele, wrzucano je bowiem przez dach do srodka by tak upamietnic wszytkich tych ktorzy juz sa na uczcie Baranka. Papież Grzegorz IV (828-844) przeniosl je 1 listopada, prawdopobnie gdyz bylo to zaraz po zebraniu plonow i mozna bylo wyrzywic wieksza ilosc pielgrzymow. Byla to tez data poczatku nowego roku u celtow. Cesarz Ludwik rozciągnął święto na całe swoje państwo. W 935 r. Jan XI rozszerzył je na cały Kościół. W ten sposób lokalne święto Rzymu i niektórych Kościołów stało się świętem Kościoła powszechnego


Grekokatolicy
Bl Teodor Romza (1911-1947)
Urodzil sie w regionie podkarpackim. Studiowal w Rzymie w Kolegium Austro-wegierskim. Po studiach na Gregorianie, przeszedl na Russicum.
W 1936 zostal wyswiecony na prezbitera, rok pozniej wrocil do diecezji Mukacevo. W 1944 majac zaledwie 33 lata zostal najlmodszym biskupem.
Kilka miesy pozniej Armia Czerwona weszla na podkarpacie, zostali zaproszeni by popierac przystapienie do Zwiazku Radzieckiego. Apelowal sie do uniwersalnosci Kosciola, ale zostalo to przyjete jako nieposluszenstwo wobec panstwa. Kler grekokatolicki zaczal byc przesladowany i zmuszano ich do oddawania kosciolow rosyjskiej Cerkwi. Wladze tez nie pozwolily na funkcjonowanie diecezji Mukacevo. Rok pozniej Podkarpacie zostalo przylaczane do Ukrainy, przesladowanie stalo sie jeszcze bardziej widoczne. Teodor odwiedzal ksierzy w calej swojej diecezji, staral sie tez dodawac odwagi wszytkim swieckim. Pozniej w 1946 Kosciol grekokatolicki w Galicji zostal wlaczony do patryjarchatu moskiewskiego, jedyna diecezja grekokatolicka jeszcze dzialajaca to bylo wlasnie Mukacevo. W 1947 postanowiono zabic Tedora. Pod koniec pazdziernika biskup Teodor pragnal pojechac do jednego kosciolka, ale ze byl nieustanie sledzony, musial poprosic o zgode. W drodze najechala na nich duza ciezarowka a na niego i na jego towarzyszy wyszli ludzie w rekach majacy metalowe palki. Uratowal ich jakis inny samochod. Trafili do szpitala, tam po kilku dniach zjawil sie z wizyta general z Ministerstwa Bezpieczenstwa panstwowego. Zmusil lekarza i pielegniarke by podali biskupowi trucizne, od ktorej zmarl natychmiast. Jego smierc dala odwage innym ksierzom w diecezji i az 128 z nich trafilo na Sybir. Kosciol greko-katolicki kontynuowal swe funkcjonowanie pozniej w ukryciu, broniac jednosci z Rzymem.
Jan Pawel II beatifikowal go w 2001 podczas swej pielgrzymki na Ukraine.


Prawoslawie (1/14.XI)
Sw Kosma {Biessrebrenik i czudotworec Kosma Azijskij} i Damian {Biessrebrennik i czudotworec Damian Asijskij} (III w.)
Kosma i jego rodzony brat Damian pochodzili z Azji. Ich ojciec - Grek był poganinem, a matka sw Teodozja {Prepodobnaja Fieodotija Azijskaja} chrześcijanką, ktora szybko owdowiała i prowadząc cnotliwe życie, nauczała synów bogobojności oraz współczucia innym. Wychowani w surowej pobożności bracia, starali się wypełniać prawo Boże, a gdy dorośli zajaśnieli dobrymi uczynkami.
Aby być bardziej pomocnymi bliźnim, zajęli się medycyną. Poznawali lecznicze właściwości roślin, aż stali się niezrównanymi lekarzami. Służyli ludziom w imię Boże, nie myśląc o pobieraniu za to jakichkolwiek opłat. Pomogli w ten sposób tysiącom potrzebujących.
Zostali pogrzebani w jednym z miast w Mezopotamii.
Do dziś modlitwy świętych Kosmy i Damiana leczą z chorób. Są oni szczególnymi orędownikami przy ospie, chorobach oczu i nóg. Modlą się do nich rodzice prosząc o pomoc dzieciom w trudach pobierania nauki oraz osoby wstępujące w związek małżeński. Uważani są ponadto za patronów weterynarzy, kowali i rzemieślników.

Sw Prochor Pczinski i Jan Rylski (IX/X w.)
Anachorecii. Czczeni przez serbskich prawoslawnych.

Sw Mikolaj Dwali (+1314)
Hieromartyr. Czczony przez gruzinskich prawoslawnych.

Asyryjczycy
Sw Ahha Egipcjanin (IV w.)

Katolicy syryjscy
Sw Jan z Erbil i Jakub Zelota (IV w.)
Meczenicy.

Koptowie i Etiopczycy
Sw Lukasz (I w.)
Ewangelista

Protestanci wspominaja
Erharda Schnepfa (+1558)
Reformatora w Wirtembergii

2 listopada

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych
Wczoraj wspominalismy czesc Kosciola tryjumfujacego, czyli tego bedacego juz w niebie, dzis wspominamy Kosciol oczysczajacy sie. Czyli wszytkich tych ktorzy juz sa zbawieni, ale jeszcze widza ze jeszcze grzech w nich zostawil swoj slad i pragna go sie pozbyc.
Sw Pawel wspomina o domy ktory jest budowany z drewna pomieszanego ze sloma, i sloma musi spalic sie, zanim bedzie mozna zobaczyc co zostalo. Jezus mowi o zlocie, ktore sie oczyszcza w ogniu.
Warto tez wspomniec ze jestesmy jednym Kosciol, jednym Cialem Jezusa Chrystusa. I kazda z tych trzech czesci Kosciola pomaga innym czesciom, Dlatego mozemy pomagac im sie wydostawac z czysca (który jest jednym z dogmatów naszej wiary).
I tak jak wczorajsze swieto nam ukazywalo nasze wspolne powolanie, to dzisiejsze swieto nam przypomina ze trzeba bedzie nam przejsc przez smierc i sad. Ewentualnie gdybysmy dorzyli konca swiata, to nam przymonina o sadzie ktory sie nad nami odbedzie. Sw Jan mowi ze bedzie sadzeni z milosci. Spieszmy wiec sie kochac, tak jak ukochal Jezus Chrystus, wszak nigdy nie wiadomo kiedy my zostaniemy wezwani przed sad Bozy.
W wielu wspolnotach koscielnych pochodzacych z reformacji, powraca sie teraz do celebrowania tego dnia, poczatko je odrzucono jako zbyt zwiazane z nauka o czyscu. Teraz bardziej przypomina o tym ze jestesmy zaproszeni by korzyc wiecej ze wzajmnej pomocy jaka chrzescianie wzajemnie sobie ukazaja.

Obchód Dnia Zadusznego zainicjował w 998 św. Odylon (+ 1048) - czwarty opat klasztoru benedyktyńskiego z Cluny (Francja). Praktykę tę początkowo przyjęły klasztory benedyktyńskie, ale wkrótce za ich przykładem poszły także inne zakony i diecezje. W XIII w. święto rozpowszechniło się na cały Kościół Zachodni. W wieku XIV zaczęto urządzać procesję na cmentarz do czterech stacji. Piąta stacja odbywała się już w kościele, po powrocie procesji z cmentarza. Przy stacjach odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano pieśni żałobne. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju. W 1915 r. papież Benedykt XV, na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca Świętego.

Pomagajmy jak mozemy naszym braciom i siostrom stanac naj najszybciej przed obliczem naszego wspolnego Ojca. Te wyzwolone dusze nie omieszkaja nam za sie odwiedzczyc modlitwa za nas. Za pobożne odwiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada i jednoczesną modlitwę za zmarłych można uzyskać odpust zupełny.



Bl Maglorzata z Loreny (1463-1521)
Wnuczka krola Sycylii Renata. Gdy miala 10 lat w czasie jednago spacero ukryla sie razem z kilkoma kolezankami. Pozniej gdy ja znaleziono wieczorem powiedziala ze chciala zostac pustelniczka i ze to byla taka przymiarka. Nikogo to nie zdziwilo gdyz mala od pierwszych swych lat czytala powiedzenia i czyny ojcow pustynii.
Jednak historia potoczyla sie inaczej i zostala wydana za maz, za ksiecia z Alencon. Kilkanascie lat pozniej umarl zostawiaj Malgorzate w wieku 32 lat z trojka malych dzieci. Cala sie poswiecila wychowaniu potomstwa chociaz rodzina chciala je zabrac. Po 22 latach gdy juz wszyscy synowie mieli wlasne rodziny, podzielila swoj majatek miedzy klasztorem i biednymi, zostawiac troche dla ciebie udala sie do zamku w Essai, tam stowyrzyla cos jakby swiecki klasztor. Duzo sie modlila i pokutowala za grzechy innych. Sam biskup musial raz ja procis by sie tak nie wyniszczala, posuchala i zmienila swoja misje na zajmowanie sie chorymi, w izbie przyjec, przez nia otwarta w Mortagne.
Po jakims w koncu wstapila do klasztoru. Po dwoch latach zachorowala, i gdy jej mowiono by pojechala gdzies gdzie bedzie jej lepiej, mowila ze regule trzeba przestrzegac, a nigdzie nie jest napisane ze mamy nie umierac, i krotko potem opuscila ten swiat.

Sw Marcjan (+388) razem z Prawoslawiem (2/15 XI)
Zostawil kariere militarna i zostal pustelnikiem. W odludnym miejscu zbudował sobie niewielką celę, gdzie cały czas spędzał na modlitwie, śpiewaniu psalmów oraz czytaniu ksiąg. Żywił się przy tym najprostszym pożywieniem, które zjadał w znikomych ilościach.
Głęboka asceza mnicha przyciągała po porady duchowe wielu ludzi. Dlatego też postanowił zbudować dla nich wspólnotę.
Bóg obdarzył Marcjana zdolnością czynienia cudów. Znana jest m.in. historia jak pewnego razu do jego celi wpełzła żmija. Mnich uczynił tylko znak krzyża i gad padł martwy jak rażony prądem.

Bl Jan Bodey (+1583)
Anglikanien, ktory przeszedl na katolicyzm. Meczenik w Andover. Beatyfikowany w 1929.

Bl Pius Campidelli (1868-1889)
Mlody kleryk passionista. Odroznil sie czczia do Eucharystii i do Dziewicy Maryji. Beatyfikowany w 1985.


Kosciol zachodniosyryjski, malakarski
Sw Gregoriusa mar Parumala (1848-1902)
Urodzil sie w Mulamthuruthy w Indiach, w rodzinie ktora od wiekow dawala wielu kaplanow. Gdy mial dziesic lat zostal ukierunkowany na droge prezbiteratu. Wyswiecony przez biskupa Antiochii mar Coorlise'a, ktory objerzzal cale Indie, by swiecic kaplanow. Doskonale znal syryjski. W wieku 28 opuscil klasztor gdyz byl wezwany by przyjac konserkracje na biskupa. Mial ogromne wyksztalcenie teologiczne, ale zaslynal bardziej swa modlitwa i miloscia i troska z jaka zwracal sie do kazdej osoby. Jego kult wzrastal tak ze w 1947 Kosciol malankarski postanowil go kanonizowac, co jest czyms bardzo zadkim, w tamtejszej tradycji religijnej.

Koscioly koptyjski i etiopski
Dionizy (III/IV w.)
Biskup Koryntu, meczenik

Protestanci
Johann Albrecht Bengel (1678-1752)
W czasie studiow w Tybindze przylaczyl sie do ruchu pietystycznego (ruch, ktory staral sie o odnowe protestantyzmu, przez poglebienie duchowosci).
Otrzymal odpowiedzialnosc formacji przyszlych pastor, staral sie by poglebiali swe zycie duchowe i jak najczesciej zagladali do Pisma Swietego. Bz to ulatwic swym wychowankom, zalorzyl wspolnote zajmujaca sie studium i modlitwa.
Byl prekursorem teologii bardziej skoncetrowanej na eschatologii, uniwajac wypaczen indywidualnych w jakie popadla czesc ruchu pietycznego. Tez uciekajac od najmiernej racnonalizacji teologii, co zawsze grozilo chrzescianstwu na zachodzie. Na kilka lat przed smiercia przygotowal nowe tlumaczenie Nowego Testamentu, wydanego z komentarzami. Wydanie to gleboko wplynelo na potomnych, szczegoln ie na Johna Wesleya i metodystami angielskimi.

8 listopada

Św Godfryd z Amiens (1065-1115)
Pochodził ze znakomitej rodziny. Kiedy miał 5 lat, został przyjęty w charakterze oblata-kandydata do czasu, kiedy urośnie. Po ukończeniu szkoły klasztornej, wstąpił do benedyktynów. Kiedy miał 25 lat, został wyświęcony na kapłana. Niebawem został powołany na opata w Nogent-sous-Concy. Odnowił w tym klasztorze życie zakonne.
W roku 1104 opuścił dobrowolnie biskupstwo w Amiens tamtejszy pasterz, by nie odpowiadać za wykryte nadużycia. Kiedy poszukiwano jego następcy, wybór padł na Godfryda. Miał on wówczas 38 lat. Konsekracji dokonał arcybiskup Reims, Manasses. W tym czasie nawiedził Francję papież Paschalis II. Godfryd miał okazję się z nim zetknąć i odtąd powstała między nimi przyjaźń. Dwa razy wędrował potem do Rzymu, by załatwić pilne sprawy swojej diecezji (1105 i 1107). Walczyl ze sprzedawaniem stanowisk koscielnych i konkinatem kleru.
Ponieważ popierał stanowisko mieszczan, pragnących uzyskać większą wolność, Godfryd został zmuszony do opuszczenia swojej stolicy. Schronił się w Chartreuse - Wielkiej Kartuzji, podejmując życie mnicha. Miał zamiar pozostać tu do końca życia. Synod w Beauvais nakazał mu jednak powrót do diecezji. W drodze powrotnej Godfryd wziął udział w synodzie, jaki odbywał się właśnie w Reims. Gdy tylko wrócił do swojej owczarni, zwołał synod do Chalons w roku 1115. Przebyte jednak cierpienia i trudy dały o sobie znać. Kiedy wracał do Amiens, zatrzymał się przez pewien czas w Soissons w opactwie benedyktyńskim. Czuł się bowiem mocno osłabiony. Tu 8 listopada 1115 r. zmarł. Świątobliwemu biskupowi zaraz po śmierci zaczęto oddawać kult. Mikołaj, mnich benedyktyński z Soissons, napisał wkrótce jego żywot (w latach 1136-1138). Kardynał Cezar Baroniusz wpisał go do Martyrologium Rzymskiego.

Sw Adeodat I (Deudedit) (+618)
Syn subdiakona rzymskiego. Po 40 latach kaplanstwa zostal nastepca Bonifacego IV na stolicy poitrowej. Dak wszytkim ksiazom prawo do odprawiania dwoch Mszy sw dziennie. Podczas jego poslugi piotrowej nastapily dwie powazne katastrofy, jedna to trzesienie ziemi, druga do epidemia. Wiekszosc wysokich stanowisk byla w rekach mnichow, Adeodat czesc z nich oddaje w rece kleru diecezjalnego, ale wymagajac by sie wiecej modlili. Polnoc Wloch jest w rekach longobardow wowczas, ktorzy czesto napadaja na ziemie bardziej poludniowe, trzeba wiec bronic sie przed nimi, Adeodat pomaga w organizacji obrony. Innym niebezpieczenstwem sa nieustanne zakusy cesarstwa wschodniego na Rzym.
W czasie ostatniej epidemi posluguje na ulicach wsrod chorych i niesie pocieszenie tym ktorzy przezyli. Jest tez wspominany jako sprawiedliwy sedzia. Po jego smierci tak go oplakiwano ze nastepny papiez zostal wybrany dopiero po 13 miesiacach, gdyz szukano podobnego do niego.



Sw Czetrej Ukoronowani (IV w.)
Czterej rzezbiarze z Pannoni, za czasow Dioklezjana. Wedlug tradycji mieli na imie Klaudiusz, Nikosrat, Sympronian i Kastor i pracowali w w wielkich kopalniach marmury w dzisiejszej Jugoslawii. Byli najlepszymi rzezbiarzami tam, do tego stopnia ze ich koledzy mysleli ze pomagaja sobie magia. Magia ta, to mialy byc znaki krzyza ktorymi naznaczali kazdy kamien zanim zaczeli pracowac i wspolne spiewy podczas wykonywanej pracy. Cesarz Dioklezjan na starosc osiadl sie w Dalmacji i czesto odwiedzal te kopalnie. Znal i podziwial tych czterech rzezbiarzy, i dlatego tez nikt nie osmielil sie doniesc ze sa chrzescianami. Pewnego dnia kazal im wyrzezbic sceny mitologiczne, na ktorych mial byc tez bog zdrowia Eskulpiusz. Wszytkie inne motywy zostaly wyrzezbione, ale nie sam bog. Cesarz gdy ich wypytywal o powod nawet byl gotow ich poscic, ale ich koledzy przez zazdrosc naciskali by ich zlgadzic i prawie przeciwko woli samego cesarza zostali osadzeni i wrzuceni w olowianych skrzyniach do Dunaju. Po jakims czasie ich ciala zostaly przewiezione do Rzymu.

Bl Jan Duns Szkot (1265-1308)
Otrzymal wykszalcenie u cystersow, tam zaplanal miloscia do Dziewicy Maryji i do liturgii. Gdy ma 13 lat zaczyna swe studia u franciszkanow. Niedlugo pozniej jego stryj zostaje wybrany na przelozonego franciszkanow w Szkocji i zabiera ze soba mlodego Jana. Biorac tez za niego odpowiedzialnosc, gdyz do wstapienia do klasztoru bylo wymagane 18 lat o on mial zaledwie 15. Gdy przygotowuje sie przyjecia slubow wieczystych dzieciatko Jezus ukazuje mu sie w jego ramionach, jako znak ze Duns bardzo kochal Maryje. W marcu 1291 otrzymuje swiecenia kaplnaskie. Zostal wyslany do Paryza by tam studiowac na Sorbonie. Mial skonczyc studia w 1303 ale napieta sytlacja miedzy krolem Francji i papiezem powoduje ze to sie opuznia dwa lata.
Musial bowiem opuscic Francje, gdyz podpisal akt lojalnosci wobec papieza. W koncu otrzymuje tytul 'magister regens', ktory mu pozwal nauczac gdziekolwiek i samemu dawac tytulu naukowe. W 1307 prowadzil slynna dyspute teologiczna o Niepokalanym Poczeciu Maryji.
W Kolonii zwalcza herezje Beguardow i Beginek, ktorzy odrzucali Kosciol, sakramenty, modlitwy i pokute. Z jego tamtejszego pobuty wspomina sie rowniez ekstaze ktora mial w czasie jednej homilii. Zmarl krotko potem. Teraz jego cialo jest w kosciele franciszkanow w Kolonii. Jan Pawel II nazwal go "wierza duchowa wiary". Zostal beatyfikowany w 1991.



Sw Klarus (+397)
Mnich razem ze sw Marcinem z Tours. Pustelnik.

Sw Jan Chrzyciel Con (1805-1840)
Ojciec rodziny, wietnamczyk, meczenik, kanonizowany w 1988.

Sw Villehad (+789)
Mnich z York, ewangelizator Fryzonow.


Prawoslawie (8/21 XI)

Sw Michal, Archaniol
Na ikonach najwcześniej i najczęściej archanioła Michała ukazywano w zbroi i z mieczem. Dopiero później zaczęto go wyobrażać jako uskrzydlonego młodzieńca, trzymającego w lewej ręce daktylową gałązkę, a w prawej pikę i białą chorągiew z wytkanym czerwonym krzyżem. Pozbawiony zarostu, ma długie, ciemne włosy, upięte opaską lub diademem. Zwykle odziany jest w białe szaty. Ikonę archanioła Michała można spotkać praktycznie w każdej cerkwi. Zazwyczaj znajduje się ona na jednych z diakońskich drzwi ikonostasu.
W ikonografii wczesnochrześcijaskiej i bizantyjskiej archanioł przedstawiany jest przeważnie jako strażnik Królestwa Niebieskiego albo jako postać asystująca (razem z archanioem Gabrielem) przy tronie Boga. Jest jedną z centralnych postaci na ikonach "Sobór archanioła Michała" i "Sobór archanioła Gabriela". W odróżnieniu od Gabriela w jego szatach dominuje kolor jasno-czerwony. Michał występuje też na ikonach Sądu Ostatecznego, gdzie zajmuje się ważeniem dusz. Do bardziej znanych należą również wizerunki przedstawiające cud archanioła Michała w Chone, gdzie aby uchronić przed zniszczeniem cerkiew, uderzeniem swego żezła o skałę kieruje wody rzeki do innego koryta.


Sw Gabryjel, Archaniol
Archanioł przedstawiany jest jako typowy anioł. Jest młodzieńcem bez zarostu, w tunice i chlamidzie lub przeważnie białej szacie. W dłoniach zazwyczaj trzyma berło i glob. W ikonografii rzadko występuje sam. Zwykle wraz z archaniołami Gabrielem i Michałem w okresie wczesnochrześcijańskim i wczesnośredniowiecznym występuje jako postać asystująca przy tronie Chrystusa lub towarzysząca Mu oraz jako obrońca i stróż przeciwko demonom i innym nieszczęściom. Przeważnie archaniołowie przedstawiani są w takich scenach jak Narodzenia Chrystusa oraz Sąd Ostateczny.


Sw Nektariusz Kefalas {Swiatitiel Nektarij Kefalas, mitropolit Pentapolskij}(1846-
Urodził się w Siliwrii koło Konstantynopola, w ubogiej, wielodzietnej rodzinie. Na chrzcie dano mu na imię Anastazy. Mając 14 lat udał się do Konstantynopola, gdzie ciężką pracą na własną rękę uzyskiwał środki na naukę. W wieku 20 przyjechał na wyspę Chios, gdzie został nauczycielem. Po pracy zamykał się w swym pokoju i pogrążony w modlitwie, jedząc tylko raz dziennie, doskonalił się duchowo.
W 1875 Anastazy złożył śluby zakonne otrzymując imię Łazarz, a dwa lata później śluby z imieniem Nektariusz oraz święcenia diakonatu. Marzył o pustelniczym życiu na Świętej Górze Atos, lecz znajomość z patriarchą aleksandryjskim dała mu możliwość studiowania na fakultecie teologii w Atenach. Po ukończeniu teologii, powrócił do Aleksandrii i w 1886 otrzymał świecenia kapłańskie. Cztery lata pozniej wyświęcono go na biskupa Pentapolis. Ukochany przez wiernych zaczął być uważany za pretendenta do tronu św. apostoła Marka. Niechętni jego sławie hierarchowie już po roku doprowadzili do usunięcia go z katedry i wydalenia z Egiptu. Nie próbując nawet bronić się, wyjechał do Aten. Wszędzie głosząc Słowo Boże, w 1894 został rektorem seminarium duchownego w Rhizarion, a wkrótce potem starcem i prawdziwym ojcem duchowym Grecji. Jego świętość stała się oczywista i potwierdzana przez czynione cuda.
W 1904 rozpoczął budowę żeńskiego monasteru na wyspie Egina koło Aten. Cztery lata później całkowicie zajął się jego kierowaniem i organizacją. Zmarł w Atenach w 1920. W 1961 został kanonizowany przez Patriarchat Kostantynopolitański.
Św. Nektariusz zwany jest często Nektariuszem z Eginy. Jest jednym z najbardziej znanych współczesnych świętych greckich.
W ikonografii Nektariusz przedstawiany jest w biskupich szatach (lub czarnej mantii) z czarnym kłobukiem na głowie. Zazwyczaj prawą ręką błogosławi, w lewej trzyma zamkniętą Ewangelię. Ma siwą, średniej długości brodę.


Kopci (29 babah/teqemt)

Sw Dymitr z Tesaloniki (+306)

9 listopada

Rocznica poświęcenia bazyliki laterańskiej
Bazylika ta jest jedną z czterech Bazylik Większych Rzymu. Nazwa tego miejsca pochodzi od nazwiska starożytnych posiadaczy tych ziem. Cesarz Neron pod pozorem spisku zgładził Plantiusa Laterana i zagarnął jego pałac. Konstantyn Wielki pałac ten podarował papieżowi św. Sylwestrowi I (314-335). Do roku 1308 był on rezydencją papieży. Gdy w 313 r. cesarz Konstantyn Wielki wydał edykt pozwalający na oficjalne wyznawanie wiary chrześcijańskiej, kazał wybudować obok pałacu okazałą świątynię pod wezwaniem Chrystusa Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Stała się ona pierwszą katedrą Rzymu, a przylegający do niej pałac - siedzibą papieży. Jej poświęcenia dokonał papież św. Sylwester I 9 listopada 324 r.
W ciągu kilku wieków panowało tu 161 papieży i odbyło się pięć soborów powszechnych. Bazylika na Lateranie przestała być siedzibą papieży od czasów niewoli awiniońskiej na początku XIV w. W 1377 r. papież Grzegorz IX przeniósł swą siedzibę do Watykanu.

Do dziś bazylika laterańska zachowuje swe wyjątkowe znaczenie. W odróżnieniu od trzech pozostałych rzymskich kościołów patriarchalnych przysługuje jej tytuł arcybazyliki; każdy nowo wybrany biskup Rzymu udaje się do niej w uroczystej procesji. Nad wejściem do świątyni znajduje się łaciński napis, który najlepiej oddaje wagę i rolę tego miejsca:

Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis
czyli: Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata.
Tu papież odprawia Mszę świętą w Wielki Czwartek na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy.

Do Bazyliki dobudowane jest Baptisterium, czyli osobna kaplica, gdzie katechumenom udzielano Chrztu. Kaplica nosi imię Konstantyna, gdyż są w jej wnętrzu obrazy, przedstawiające żywot tego cesarza, aż do przyjęcia chrztu przed samą śmiercią. Obok Bazyliki znajduje się osobny budynek, który nosi nazwę "Świętych Schodów". Według podania miały to być kamienne schody (scala sancta), po których Chrystus szedł na sąd do Piłata. Te schody pobożni pątnicy tak wytarli kolanami, że powstały w nich głębokie wyżłobienia.

Bazylika laterańska, jako katedra papieża, jest parafią nas wszystkich, dlatego jako cały Kościół obchodzimy dziś święto. W to święto stajemy wobec tajemnicy Kościoła, którego fundamentem jest Jezus Chrystus, a opoką - Piotr. Przypominamy sobie o mocnej więzi Kościołów lokalnych ze Stolicą Apostolską.


Bł Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej (1880-1906)
Ciekawy artykol o niej jest na stronie Flos Carmeli.
Urodzila sie w Avor niedaleko Bourges, gdzie stacjonował oddział, w którym jej ojciec był kapitanem. Kiedy miała 7 lat, zmarł jej ojciec. Matka wychowywała ją dość surowo.
O jej życiu zadecydowały fakty związane z przygotowaniem się do pierwszej Komunii św. Elżbieta potwierdzała wielokrotnie, że dzień ten był dla niej decydujący. Jako dziecko byla jednak nieznosna zlosnica. Jako kilkunastoletnia dziewczyna doświadczała pierwszych łask mistycznych. Była piękna, radosna i naturalna w sposobie bycia, budziła ogólną sympatię. Jej pragnienia wstąpienia do klasztoru spotykały się ze zdecydowanym i stałym sprzeciwem matki. Powiedziala jej ze nie na darmo tyle ofiar poniosla i szkoda by sie marnowala w klasztorze. Elzbieta uczesczala na spotkania towarzyskie, dawaly koncerty na pianinie (uczeszczala wczesniej konserwatorium). Ale w sercu konsakrowala sie Bogu.
W klasztorze spedzila tylko 5 lat, ale w tym czasie zostala wzniesiona na wyzyny duchowe.
Jej zakonne imię "Od Trójcy Przenajświętszej" stało się programem jej życia, a także drogą, na której odkryła Boga Trójjedynego. Trojca Swiete zamieszkiwala w niej. Jej zycie ukazuje ze nauka Kosciola o tym, ze Bog zamieszkuje nasze serca, jest prawda, ze kazdy z nas moze wpuscic Boga do swego serca, tak konkretnie, zebysmy zauwali Jego obecnosc. Pisala ze czasami kazda z Osob Trojcy zachowywala sie inaczej. Np. Jedna spiewala, i pozostale Dwie rozmawialy.
Ostatnie miesiące przyniosły jej ciężką chorobę, którą przeżyła jako wstępowanie przez krzyż ku Bogu. Miala tez ogromne pokusy moralne, znosila to wszytko bez narzekania, ofiarujac swe zycie jako ofiara przeblagalna i milosna.
Pozostawiła po sobie wspaniale pisma mistyczne. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1984 r.


Bł Izajasz Boner z Krakowa (1400-1471)
Przyjal habit augustynianski w 1415 w Krakowie. Wyslany do Padwy, gdzie pozostal 4 lata, na studia, tam tez zostaje wyswiecony na ksiedza. Po powrocie do ojczyzny zajal sie ksztalceniem mlodych zakonikow. Zostal wizytatorem prowincjalnym, przemieszczal wiec cala rozlegla prowincje bawarska. W 1452 jest na zebraniu kapity generalnej jako zastepca Ojca Generalnego. Najbardziej jednak znany jako profesor teologii w Krakowie, mistrz zycia duchowego, przyjaciel i powiernik wielu swietych i blogoslawionych z tak zwanego "felix saeculum Cracoviae". Zostal uznany za blogoslawionego choc jeszcze nie oficjalnie przez Kosciol. Na jego grobie wydarzylo sie wiele cudow. Zmierza tam wielu pilegrzymow, glownie studentow.
Trwa jego proces beatyfikacji.


Sw Benign z Armagh (+466)
Biskup, uczen sw Patryka i jego nastepca jako paterz kosciola iradlandckiego.

Bł Helena wegierska (+1270)
Mniszka dominikanska, stygmatyczka.

Bł Grzegorz Napper (+1610)
Ksiadz z misji angielskiej. Zameczony w Oxford. Beatyfikowany w 1929

Sw Teodor z Amaseji (+306)
Pochodzacy ze wschody, wstapil do armii cesarskiej. Gdy wyszedl edykt ze wszyscy zolnierze musza oddac czesc bogom, odmowil, choc go wszyscy namawiali by tego nie robil. Dostal czas na przymyslenie swej decyzji, wykorzystal go na spalenie swiatynii Cybeli (matki bogow) znajdujacej sie w Amaseji.
Po torturowaniu zostal wrzucony do wiezienia by tam umarl z glodu, tam mial kilka objawien, ktore mu dodawaly sil i posieszaly. W koncu zostal spalony zywcem. Wiadomosci o jego zyciu pochodza z mowy sw Grzegorza z Nyssy.



Prawoslawie (9/22 XI)
Sw Matrona (+492)
Pochodziła z prowincji Pamfilia w Azji Mniejszej. Umęczona cierpieniami, których zaznała od swojego mężą, uciekła z domu. Przebrała się w ubranie eunucha i nazywając siebie męskim imieniem Babilas, ukryła się w męskim monasterze świętego Wasjana.
Po pewnym czasie, poznając życie mnisze, Matrona przeniosła się do położonej w Jerozolimie żeńskiej wspólnoty zakonnej. Następnie, gdy okrzepła duchowo, zamieszkała w Konstantynopolu i założyła własny monaster. Tam, mając sto lat, zakończyła swe długie, ascetyczne życie.
W ikonografii święta przedstawiana jest w czarnych, mniszych szatach z rękoma złożonymi na piersiach w modlitewnym geście.



Zydzi
Meczenicy zydowscy, ofiary "nocy krysztalowej" (+1938)
7 listopada umyslowo chory polski zyd zabija w Paryzu niemieckiego dyplomate (za wygnanie 18 tys Zydow polskich z Niemiec). Dla Niemcow jest to dowod spisku miedzynarodowego i organizuja pogrom. Spalono 191 synagog, 7500 sklepow zydowskich zostaje zniszczonych, 91 Zydow zostaje zabitych a 26 tys zostaje deportowanych do obozow koncetracyjnych. Nazwa pochodzi od rozbitych okien w sklepach. Spolecznosc miedzynarodowa odpowiedziala tylko skromnym protestem.

Kopci (30 babah/teqemt)
Sw Abraham z Manuf (IV w.), pustelnik

Etiopczycy (30 babah/teqemt)
Krol Yeshaqa

Anglikanie wspominaja
Margery Kempe (XIV/XV w.), mistyczka

Luteranie wspominaja
Emil Frommel (+1896)
Kaznodzieja w Baden i w Berlinie.

10 listopada

Święty Leon Wielki (491-461))
Urodzil sie w Toskanii. Papież Celestyn I mianował go archidiakonem. Od młodości wyróżniał się tak wielką erudycją i zdolnościami dyplomatycznymi, że nawet jako zwykły akolita wysyłany był przez papieża do ważnych misji. Na jego polecenie udał się m.in. z poufną misją do św. Augustyna, biskupa Hippony. Kiedy przebywał jako legat w Galii, został obrany papieżem (440) po śmierci Sykstusa III.
Jego pontyfikat przypadł na czasy licznych sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Musiał zwalczać liczne herezje oraz tendencje odśrodkowe, podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej i Galii. To wtedy Pelagiusz głosił, że Chrystus wcale nie przyniósł odkupienia z grzechów, a Nestoriusz twierdził, że w Jezusie mieszkały dwie osoby. Poprzez swoich legatów brał udział w soborze w Chalcedonie (451), który ustalił najważniejsze elementy doktryny chrystologicznej. W dogmatycznym liście Tomus do biskupa Konstantynopola Flawiana Leon I rozwinął naukę o dwóch naturach w Chrystusie. Po przeczytaniu listu stwierdzono ze : Piotr przemowil ustami Leona. List ten posluzyl tez jako podstawa (nawet niektore sformuowania zostaly wziete doslownie, ostacznego dokumentu podpisanego w Chalcedonie. Do dzis jest to uwazane za fundament nauki o Chrystusie.
Leon przeprowadził uznanie prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol. Cesarz Walentynian III (425-455) ogłosił edykt postanawiający, że zarządzenia Stolicy Apostolskiej muszą być uważane za prawo; oznaczało to prymat jurysdykcyjny biskupa rzymskiego. Leon wprowadził zasadę liturgicznej, kanonicznej i pastoralnej jedności Kościoła. Za jego czasów powstały pierwsze redakcje zbiorów oficjalnych modlitw liturgicznych w języku łacińskim. Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, króla Hunów, i jego wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452). W trzy lata później podjął pertraktacje ze stojącym u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów. Niestety, król nie dotrzymawszy umowy złupił Wieczne Miasto.
Papież był obrońcą kultury zachodniej. Jako pierwszy papież otrzymał przydomek "Wielki". Został pochowany w portyku bazyliki św. Piotra. Zachowało się po nim 200 listów i 100 mów wygłoszonych do Rzymian podczas różnych świąt. Pozwalają one poznać wiedzę teologiczną papieża oraz ówczesne życie liturgiczne. W roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła. Jest patronem muzyków i śpiewaków.

W ikonografii św. Leon Wielki przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący. Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę.



Sw Andzej z Avellino (1521-1608)
Wyswiecony na kaplana w 1545. Nastepnie przeniosl sie do Neapolu. Jego ojciec duchowym byl bl Jan Marinonio. Biskup go porposil by odnowil klasztor zenski Sw Archaniola w Baiano. Okazalo sie jednak ze komus to przeszkadza i zostal kilka razy pobity, a w 1556 zostal powaznie raniony. Uzdrowial w sposob prawie cudowny. Poprosil wowaczas o habit tetynow Sw Pawla. Jego towarzyszem byl przyszly kardynal bl Pawel Burali z Arezzo. Przez dziesiec lat byl mistrzem nowicjatu. bardzo sie przysluzyl pokojowi w Neapolu, czesto bedac posrednikiem miedzy roznymi zwasnionymi stronami.
W 1570 zostal wybrany na przelozonoge domu zakonego w Mediolanie. sw Karol Boromeusz wyszedl mu na spotkanie az za przed bramy miasta. Razem wspolpracowali potem przez kilka lat. Andzej zostal dosc szybko spowiednikiem duzej czesci arystokracji i szlachty mediolanskiej.
Po 12 latach w Lombardii wrocil do Neapolu, gdzie dozyl do smierci. Rok po jego powrocie zostal zamordowany jego siostrzeniec Franciszek, nie tylko przebaczyl mordercy, ale tez pogodzil zwasnione rodziny. Napisal ok. 30 tys listow duchowych i wiele krotkich dziel z egzegezy i ascezy.
Zmarl w czasie odprawiania Mszy Swietej.
Beatifikowany przez Urbana VIII w 1624 a kanonizowany przez Klemensa XI w 1712.

Sw Tryfon (232-250)
Od malego pociagalo go lektura Pisma Swietego. Przypisywanych mu jest wiele cudow, jeszcze za zycia. Podczas przesladowan za czasow Decjusza, jednych z najbardziej krawawych, zostal aresztowany. Po wielu miesiacach tortur zostal zabity majac zaledwie 18 lat. Dzis wspominamy przeniesienie jego relikwii do jednego z kosciolow w Rzymie.

Sw Nimfa
Wedlug legendy byla corka prefekta Palermo za czasow Konstatyna Wielkiego, ktory zanim sie narwocil tez przesladowal chrzescian. Zostala skatechizowana i ochrzczona przez biskupa Mamiliana razem z 30 osobami. Podczas aresztowan prowadzonych przez ojca odzielona ja od reszty i starano sie przekonac by odrzucila ta nowa wiare. Po nieudanych probach i licznych torturach zostala zamknieta w wiezieniu. Razem z biskupem Mamilianem zostala wyprowadzona z wiezienia przez jednego aniola. Aniol zaprowadzil ich na brzeg morza gdzie czekala lodz. Wpierw dotarli na wyspe gdzie odzielnie pozostali na modlitwie przez dlugi czas na modlitwie i w samotnosci. Nastepnie pojechali odwiedzic Rzym, ale lodz dobila do brzegu wczesniej, w miejsce gdzie bylo wielu pogan, zostali wiec tam by ich nawracac. Obydwoje tam zostali do smierci.

Sw Justus z Kanterburry (+627)
Rzymianin, mnich benedyktynski, misjonarz razem ze sw Augustynem wsrod anglosassow. Zostal mianowany biskupem Rochester i nastepnie arcybiskupem Katnerbury.


Prawoslawie (10/23)
Sw Jerzy, Zwyciezca{Wielikomuczenik Gieorgij Pobiedonosiec}
Gdy dowiedzial sie o przesladowaniach chrzescian rozdal ubogim swe bogactwo i uwolnil wszytkich niewolnikow, poczym poszedl na dwor cesarza by skrytykowac jego zachowanie. Poddano go ciężkim torturom (według niektórych trwały one aż siedem lat), które zniósł z honorem. Rozwścieczony cesarz Konstantyn w 303 wydał rozkaz ścięcia Jerzego oraz cesarzowej Aleksandry, która również uwierzyła w Chrystusa.
Relikwie świętego Jerzego Zwycięzcy znajdują się w Palestynie w mieście Lidda, a jego głowa spoczywa w Rzymie w świątyni mu poświęconej.

Za cierpienia, które zniósł święty oraz pomoc jaką okazywał ludziom znajdującym się w niebezpieczeństwie nawet po śmierci, Cerkiew nazwała Jerzego „Zwycięzcą”. Uważany jest za opiekuna rycerzy, żołnierzy, rzemieślników wyrabiających broń, tronu i państwa. Jego wizerunek znajduje się w herbie Moskwy. Głównie do niego Rosjanie kierują modlitwy o zbawienie Rosji. Za swego patrona uznają go: Holandia, Niemcy, Szwecja, Litwa i Bośnia oraz od 1222 r. Anglii. Do dziś na jej sztandarach znajduje się czerwony krzyż św. Jerzego na białym polu.
Wierni modlą się do niego o uchronienie od wszelkiego cierpienia, powrót utraconych i zaginionych dzieci.
W ikonografii święty przedstawiany jest głównie jako wojownik, w rycerskim rynsztunku, z mieczem w lewej ręce, włócznią i tarczą w prawej. Często za plecami ma przewieszony hełm, na piersi na złotej zbroi grecki krzyż, a na zbroi narzucony czerwony płaszcz. Męczennik nie posiada brody, ma ciemne, krótkie i kędzierzawe włosy. Niekiedy w ręce trzyma zwój, na którym najczęściej widnieje napis: "Wspomnij Panie, wzywających wspaniałe Twe Imię, jako jesteś błogosławiony na wieki wieków. Amen.". Poza tym w sztuce zachodniej święty bywa ukazywany w dworskim stroju oraz jako męczennik z palmą w ręce.
Obecnie Jerzy najczęściej ukazywany jest w krótkiej tunice jako rycerz na koniu, zabijający włócznią smoka. Największa liczba ikon tego typu powstała w ruskiej ikonografii nowogrodzkiej. Właśnie smok, obok czerwonego krzyża na białym tle, jest jego głównym atrybutem. W sztuce zachodniej ponadto funkcję atrybutów pełnią: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, koń, palma pierszeństwa oraz przedmioty jego męki: gwoździe, kamień młyński i koło.


Sw Arseniusz (+1266)
Arcybiskup Serbow Kosciol serbski

Kopcy i Etiopczycy (1 hatur/hedar))
Sw Cyriak z Jerozolimy (+360)
Biskup i meczenik. kopci ortodokcyjni

Sw Kleofas (I w.)
Jeden z 70 uczniow Chrystusa. kopci katoliccy

Sw Na'akwet La'ab (+1250)
Krol. etiopczycy


Ukraincy
Sw Hiob z Poczajowa (+1651), mnich

Sw Teofil z Kijowa (+1853), szalony dla Chrystusa

Konstantyn z Kijowa (+1937), biskup

Protestanci
Karl Friedrich Stellbrink (+1943)
Swiadek, ktory otrzymal palme meczenstwa w Lubece.

Troche spoznione ale w ostatnich dniach bylo kilka bardzo ciekawych figur swietych. Pozwole sobie zatem wrocic do niektorych ze swietych wspomninanych w ostatnich dniach, ograniczajac przy tym niestety ilosc tu opisanych.

11 listopada

Sw Marcin z Tours (317-397)
Pierwszy swiety ktory byl wspomninany w niepodzielonych Kosciele, niebedacy meczenikiem (lub apostolem).
Urodzil sie w Panonii (dzisiejsze Wegry), jego ojciec byl rzymskim zolnierzem. Zmuszony przez ojca by isc jego sladami. W czasie sluzby wojskowej mial okazje do poznania chrzescianstwa. Zostal katechumenem i raz przy bramie Amiens spotkal zebraka. Nie mial pieniedzy, ale widzac ze tamtemu jest strasznie zimno przeciol swoj wojskowy plaszcz na pol i dal mu. Nastepnej nocy przysnil mu sie Chrystus w plaszczu ktory ofiarowal tamtemu biedakowi.
Porzucil wiec kariere wojskowa, zostajac mnichem. W Liguge, razem ze sw. Hilarym, zalorzyl pierwszy w Galii klasztor. Zostal tam tylko 10 lat. Ludzie chcieli go na biskupa Tours, ale on sie nie zgadzal, wiec ucieknieto sie do podstepu. Zosatl poproszony by przyszedl nalorzyl rece i dal namaszczenie jednej chorej, w drodze zostal otoczony przez grupe chrzescian, ktorzy go doprowadzili do Tours, wybrany na biskupa i zarza wysweicony przez innego biskupa, ktorego tam dowiedzione specjalnie na ta okazje. Mieszkal do konca zycie w cenobium, zyjac wedlug modelu apostolow trwajac na modlitwie, wszytko majac wspolnie i zajmujac sie przepowiedaniem Slowa Bozego. Stworzyl pierwsze parafie wiejskie w tej okolicy i by tworzyc gorliwych misjonarzy stworzyl centrum misyjne dla formacji przyszlych kaplanow. Czesto tez pelnil posluge posredniczenia miedzy wladzami rzymskimi a lokalna ludnoscia. Zmarl odiwedzajac jedna z parafii swojej diecezji. Gdy czul ze zbliza sie moment jego przejscia przez smierc, polorzyl sie na desce, poprosil o sakramenty, kazal sie posypac popiolem i do momentu smierci trwal na modlitwie.


Bl Agnieszka z Bawarii (+1532)
7 letnia dziewczynka, wychowanka klasztoru klarysek w Monachium.


Prawoslawie (11/24 XI)

Sw Teodor Studyta {Prepodobnyj Fieodor Studit}(759-826)
Urodził się w Konstantynopolu w znanej, bogatej i bogobojnej rodzinie chrześcijańskiej. Rodzice Teodora rozdali swój majątek i odeszli do monasteru. On w wieku 22 lat, razem ze swymi bracmi, tez złożyli śluby zakonne i zamieszkał w założonej przez siebie wspólnocie zakonnej, położonej na zboczach góry Olimp. Przez prześladowcow ikon, wiele wycierpiał, przeszedl przez wygnanie, przesladowania i więzienie.
Gdy do władzy doszła cesarzowa Irena, mnicha uwolniono. Z powodu arabskich najazdow, zamieszkał w Konstantynopolu, w opustoszałym w tym czasie Monasterze Studyckim, który w krótkim okresie doprowadził do rozkwitu. Napisał też dla niego specjalne zasady życia zakonnego, zwane „regułą studycką”. Ow Typikon stanie sie pozniej natchnieniem dla wielu pozniejszych systemow zycia wspolnotowego na bizantyjskim wschodzie. Przez ten czas pelnil posluge ihumena tegoz klasztoru. Kazdego dnia wyglaszal katechezy (ktore dotrwaly do dzis), w ktorych lamach chleb Slowa Bozego.
Po pewnym czasie, wskutek politycznych zmian w cesarstwie, władzę ponownie objęli ikonoklaści. Za walkę z tą herezją święty ponownie był prześladowany, spędzając kilka lat w więzieniu. Po uwolnieniu opuścił Kostantynopol, gdzie nie czczono ikon i udał się do Betanii. Tu w otoczeniu uczniów (liczba mnichów założonego przez niego monasteru sięgnęła tysiąca) spędził ostatnie lata swego życia. W 845 jego relikwie uroczyście przeniesiono do Monasteru Studyckiego w Konstantynopolu.
Św. Teodor Studyta pozostawił po sobie wiele dzieł, listów i kanonów. Najwięcej sławy przysporzyły mu „Wielka Katecheza” i „Mała Katecheza”. Wraz z bratem Józefem - biskupem Tesalonik sporządził też „Triod Postną”. Pismami tymi karmilo sie duchowo wiele pokolen chrzescian wschodnich, ostatnio dzieki Bogu coraz wiecej jest tez wydan jego dziel w jezykach zachodnich.
W ikonografii święty przedstawiany jest jako sędziwy mężczyzna w ciemnym habicie mnicha wielkiej schimy. Ma wyraźnie zaznaczoną łysinę czołową (w niektórych ujęciach bardzo dużą) i krótką, zwykle rozdwojoną, siwą brodę. Prawą rękę unosi w błogosławieństwie, w lewej trzyma Ewangelię lub zwinięty zwój, zawierający nauki skierowane do braci monasteru.



Protestanci wspominaja

Soren Kirkegaard (1813-1855)
Pochodzil z zamoznej mieszczanskiej rodziny z Kopenhagi. W rodzinie otrzymal wychowanie pietystyczne, ale mocno naznaczone poczuciem grzechu. Przeakazal mu to ojciec, ktory cale zycie wspominal ze raz przeklnal Boga bedac w polu, raz dwoch ludzi starcilo caly swoj majatek na jego korzysc, choc nie bylo w tym jego winy i trzecie wydarzenie to ze slub rodzice Sorena wzieli dopiero po wielu latach wspolnego zycia (nie brali go ze wzgledow spolecznych, gdyz matka pochodzila z ubogiej rodziny. Soren od malego nasluchiwal opowiadan o tym i tak tez wzrastalo jego poczucie grzesznosci ludzkiej. Byl bardzo inteligenty, juz w szkole wyroznial sie bystoscia, ale tez lekkim szyderstwem. Byl dosc slaby fizycznie, i tak czesciowo sobie rekampensowal to ze go chcieli bic.
Po ojcu otrzymal obfity spadek mogl wiec oddawac sie studiowaniu i pisaniu licznych ksiazek. Mial narzeczona, ale rostal sie z nia po jakims czasie gdyz uwazal ze milosc doskonala jaka chcial obdarzyc swa luba jest zbyt daleka od niego. Regina pozostala jednak do smierci samotna gdyz mowila ze kochala tylko jednego mezczyzne.
Jego wielkim dzielem jest zmienienie kierunku poszukiwan teologicznych protestantow, jego wplyw byl tez duzo szerszy niz tylko Dania, czy kraje skandynawskie. Jego wlyw jest odczuwalny do dzis. Jego konkretyzacja teologii, pomogla by chrzescianstwo nie ugrzezlo w schematach i dogmatach.
Oparl swe rozwazania teologiczne na "drodze zycia", prawda bowiem nie wynika z systemow filozoficznych (modny byl wtedy hegelianizm) ale z doswiadczenia zyciowego. gdzie mozna spotkac zywego Boga, i dla takiego Boga warto zyc i umierac. Poznanie Boga nastepuje przez zrezygnowanie z iluzji ze mozemy poznac prawde wlasnymi silami i unizeniem rozumu przed Bogiem.
Mala ciekawostka jest ze od ok. 20 lat w dzien jego smierci co roku w dzien jego smierci ktos mu przynosi butelke piwa na grob.

12 listopada

Sw Jozafat Kuncewicz (1580-1623)
Pochodzil z prawoslawnej rodziny. Z czasem przyjal wiare katolicka i zostal pierwszym niwocjuszem, pierwszego klasztoru bazylianyw w Wilnie. Jakis czas byl przelozonym klasztoru i potem zostal wybrany na archimandryte wilenskiego. Studiowal u jezuitow. Nazywano go porywaczem duszmial taki dar trafiania do ludzkich serc. Bazujac na wspolnych sakramentach i w zasadzie wspolnym wyznaniu wiary wprowadzil do pelnej jednosci z papiezem wielu braci ktorym tego brakowalo. W 1618 zostal biskupem polockim. Odnawial cerkwie, budowal klasztory, przywracal kosciolowi zagrabione przez panow dobra. Stal sie ojcem i opiekunem ugogich, chcial nawet sprzedac swoje insygnia biskupie by pomoc biednym.
Gdy przyjechal do Witebska by inagurowac nowy kosciol rozeszlo sie falszywe mniemanie ze zaprosil jezuitow do srodka, choc zostali na zewnatrz przed dzwiami, to wzbudzilo jeszcze bardziej nienawisc tych ktorzy nie przyjmowali unii. Na dom gdzie mieszkal szykowano napad, wyszedl na przeciwko nim, po by nie zrobiono nic jego domownikom. Zostal zabity siekiera. Cialo zostalo wrzucone do Dzwiny, pozniej je wydobyto i przeniesiono do Polocka. Uczestniczy zbrodni zostali skazani na smierc, i przed wykonaniem wyroku prawie wszyscy wstapili do kosciola katolickiego. Jego cialo zostalo znalezione w czasie I wojny swiatowej trafilo wpierw do Wiednia i pozniej do Rzymu, tam spoczywa do dzis w Bazylice Sw Piotra. Zostal beatyfikowany przez Urbana XIII i kanonizowany w 1867 przez Piusa IX (pierwsza kanonizacja obrzadku wschodniego), a jego kult zostal rozszerzony na caly Kosciol w 1882.


Sw Agostina Livia Pietrantoni (1865-1894)
Zakonica Siostr milosci. Zostala zabita nozem przez chorego ktorym sie zajmowala w rzymskim szpitalu Ducha Swietego. Beatyfikowana w 1972 i kanonizowana przez Jana Pawla II w 1999.


Prawoslawie (12/25 XI) wraz z maronitami
Sw Jan Milosciwy (550-620){Swiatitiel Ioann Miłostiwyj, patriarch Aleksandrijskij}
Urodził się w Amathonte na Cyprze. Jego ojciec, byl bizantyjskim gubernatorem Cypru. Aby spełnić życzenie rodziców w młodym wieku ożenił się. Niestety, szalejąca epidemia wkrótce pozbawiła go żony i dzieci. Kiedy został sam rozdał cały swój majątek ubogim i zaczął prowadzić ascetyczne życie.
W 610 zostal wybrany na melkickiego patriarchą w Aleksandrii. [Melkici byli podlegli cesarzowi bizantyjskiemu, a kopci nie.] W czasie jego poslugi mial wile klopotow z najazdami arabskimi, rozczeniami cesarza bizantyjskiego co do Egiptu i tez lokalna wladza swiecka chciala panowac nad kosciolem. Walczyl rowniez z herezją monofizytyzmu oraz nadużyciami, ktore pojawiaja sie w kazdym kosciele. Przydomek milosierny zdobyl jednak swoja miloscia do ubogich. Najbardziej zasłynął na polu miłosierdzia. Ubogich nazywał „swymi panami”. Miał ich dokładną listę i codziennie polecał wydawać im żywność i zaspokajać doczesne potrzeby. Dla chorych zakładał przytułki, bezdomnych i sierot specjalne domy. Zbudowal tez miejsce gdzie ubogie kobiety mogly rodzic. Organizując to umiał wykorzystać środki posiadane przed miejscowych bogaczy.
Zmarl na Cyprze w trakcie podrozy do Konstatynopola by tam procic o pomoc przeciw persom, ktorzy najechali Egipt.
Obecnie relikwie spoczywają w Presburgu (Węgry).
Wśród wielu pism, które święty pozostawił po sobie do nas dotrwały jedynie fragmenty „Żywota św. Tichona patriarchy aleksandryjskiego”.
Do św. Jana wierni modlą się w biedzie i potrzebie, proszą o wsparcie wdowom, sierotom, ubogim i pozbawionym wszelkiej pomocy.
Na ikonach jest siwobrodym starym mężczyzną odzianym w strój biskupi, w dłoniach trzymającym Ewangelię.

13 listopada


Sw Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak i Krystyn (+1003)
Benedykt i Jan byli Wlochami, benedyktynami i eremitami. Na zaproszenia Boleslawa Chrobrego i przy posrednictwie sw Romualda trafili do Miedzyrzcza, niedaleko ujscia Obry do Warty. Tu szykowali sie do dalszej misji, wnet dolaczyli do nich trzej polacy. Dwaj nowicjusze Mateusz i Izaak i kucharz Krystyn (Kryspin). Prowadzili zycie proste oparte na pracy, modlitwie i studiach filozoficznych. Szykowali sie by ewangelizowac prusow, zamiar ten dojrzewal przy spotkaniach ze sw Brunonem z Kwrefurtu. Jednak zanim te zamiary doszly do skutku klasztorek zostal napadniety przez pol poganskich, pijanych chlopow. Mnisi zostali zabici a klasztor podpalony dla zatarcia sladow. Po pogrzebie klasztor tylko troche nadpalony zostal odbudowany i stal sie prezna placowka misyjna.
Jan XVIII kanonizawal ich ich "viva voce" gdyz wtedy jeszcze nie bylo procesow kanonizacyjnych, Juliusz II urzedowo zatwierdzil ich kult. Ich relikwie spoczywaja w klasztorze w Bieniszewie kolo Kazimierza Biskupiego (okolice Konina).

Bl Eugeniusz Bossilkov (1900-1952)
Biskup pasionista. Rozstrzelany przez rzad komunistyczny w Bulgarii, po czterech miesiach ciezkich wiezien w czasie ktorych starano sie odlaczyc kosciol bulgarski od Rzymu. Beatyfikowany w 1998.

Sw Mikolaj I (+867)
Papiez. Bardzo energiczny i gorliwy, jego wspolczesni nazwali go "wojownkiem ludu" a pozniejsi nazwali go wielkim za odwage z jaka bronil praw Stolicy Apostolskiej.

Sw Omobon z Cremony (+1197)
Bogaty kupiec, bardzo duzo robiacy dla ubozszych, o przykladowo cnotliwym zyciu. Wspolmieszczanie wystapili z prosba o kanonizacje.

Prawoslawiem i Grekokatolikami (13/26 XI) razem z Maronitami
Sw Jan Chryzostom (347-407) {Swiatitiel Ioann Złatoust, archijepiskop Konstantinopolskij}
Urodził się w Antiochii, w znanej i bogatej rodzinie.
Znakomicie wykształcony miał przed sobą obiecującą przyszłość. W wieku dwudziestu lat otrzymał chrzest i został lektorem u boku biskupa antiocheńskiego Melecjusza. Po jego śmierci w 372 opuścił Antiochię i rozpoczal zycie cenobickie, po 4 latach odszedł na pustynię, by prowadzic zycie bardziej odosobnione. Stan zdrowia mu nie pozwolil na dalsze praktykowanie takiego zycia przyjal wiec zaproszenie biskupa i w 381 wyświęcono go na diakona, i 4 lata pozniej na prezbitera. Nauczał w Cerkwi Antiocheńskiej, a za swe krasomówstwo został nazwany „Złotoustym”. Pietnowal naduzycia grzechy kleru, staral sie o ubogich pietnujac niesprawidlowosc spoleczna.
W 398 objął katedrę konstantynopolitańską i zaczął wprowadzać surowe zasady ubóstwa i wstrzemięźliwości. Jednocześnie ujął lud wspaniałymi kazaniami. Bezdomnym budował schroniska i gospody. Podniósł splendor nabożeństw liturgicznych. Wielu ludziom bylo nie w smak ze publicznie pietnowal ich wystepki, zostal wiec zlozony z urzedu biskupiego i w 403 skazany na wygnanie. Po krotkim czasie wezwany spowrotem, ale po dwoch miesiacach znow wygnany po tym jak zaaresztowano w czasie uroczystosci wielkanocnej. W drodze do Abhazji zachorował i zmarł w mieście Comana.marl 14 wrzesnia, w kosciolach zachodnich jego wspomnienie zostalo przeniesione na dzien wczesniej, a we wschodnich na 13 listopada.
W 438 cesarz Teodozy II i św. cesarzowa Pulcheria nakazali sprowadzić relikwie do Konstantynopola. Złożono je w świątyni Dwunastu Apostołów. W 1489 r. sułtan turecki Bajazed II podarował je królowi francuskiemu Karolowi VIII. Od 1627 r. relikwie znajdowaly się w bazylice św. Piotra w Rzymie, a ich cząsteczki rozeszły się po całym świecie. Czesc z relikwi rzymskich ostatnio zostala podarowana patryjarachatywi Konstatynopola.
Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Wśród traktatów do arcydzieł należą: „O kapłaństwie”, „O wychowaniu syna” i „Przeciwko Żydom i poganom”. Około osiemset kazań to głównie komentarze Pisma Świętego. Sporządził też tekst Świętej Liturgii, która jest odprawiana w ciągu całego roku.
Z powodu zasług dla Cerkwi święci Jan Złotousty, Bazyli Wielki oraz Grzegorz Teolog nazywani są „powszechnymi wielkimi nauczycielami”. Szczególnie wielkim kultem cieszy się w Cerkwi prawosławnej. Kościół rzymskokatolicki w 1568 ogłosił go Doktorem Kościoła.
Do Jana swe modlitwy kierują osoby studiujące teologię. Jest on również orędownikiem w sytuacjach bez wyjścia.
W ikonografii święty przedstawiany jest jako starszy mężczyzna z krótką, niekiedy spiczastą bródką i łysiną czołową. Odziany jest w biskupie szaty typu bizantyjskiego (z dużymi krzyżami). Prawą rękę ma uniesioną w błogosławieństwie, w lewej trzyma Ewangelię. Niekiedy wyobrażany jest z krzyżem w dłoni. W ikonografii często spotykany jest na ikonach \"Trzech Wielkich Hierarchów\" razem ze św. Bazylim Wielkim i św. Grzegorzem Teologiem, spośród których wyróżnia się przede wszystkim najkrótszą brodą.
W sztuce zachodniej jego atrybutem jest również osioł i pisarskie pióro. Uważany jest za patrona kaznodziejów.

14 listopada

Joseph Louis Bernardin (1928-1996)
Urodzil sie w Poldniowej Karolinie w rodzinie wlsokich emigrantow. Zostal wyswiecony majac 24 lata. Majac 38 lat zostal wybrany na biskupa pomocniczego Atlanty. Byl jedna z kluczowych osob w czasie przemian posoborowych w kosciele amerykanskim. Walczyl o jednosc miedzy roznymi czesto zwalczajacymi sie grupami w Kosciele. Mianowany arcybiskupem Cincinnati a pozniej Chicago bronil pokoju. Coraz bardziej chcial nakierowac kosciol amerykanski na Jezusa Chrystusa, gdyz zauwazyl ze troche od Niego zaczeto odchodzic. Znosil falszywe oszczerstwa o molestowanie seksualne. W 1995 wykryto u niego nieuleczalna chorobe. Ostatnie dwa lata spedzil odwiedzajac chorych, wiezniow, ubogich i innych ustawionych na marginesie.

Prawoslawie (14/27 XI) razem Syryjskimi Kosciolami zachodnimi
Sw Filip apostol


Sw Grzegorz Palamas (1296-1359) {Swiatitiel Grigorij Pałama, archijepiskop Fiessałonitskij}
Pochodził z Konstantynopola z rodu Palamas. Po śmierci ojca jego wychowaniem zajmował się sam cesarz w nadziei, iż zdolny młodzieniec w przyszłości zostanie oddanym dworzaninem. Stało się jednak inaczej. Mając dwadzieścia lat Grzegorz wyjechał na Świętą Górę Atos, gdzie w Monasterze Watopedu złożył śluby zakonne. Tam kontynuował pobieranie nauk. Prowadząc życie zakonne napisał wiele dzieł z teologii, historii, ascetyzmu i nauk przyrodniczych. Dla doskonalenia swej duchowości odszedł do pustelni, gdzie nie opuszczając jaskini mieszkał w samotności przez dziesięć lat.
Grzegorz otrzymał od Boga zdolność uzdrawiania chorych i dar objawień. Jako duchowny, sprawujący Eucharystię, do łez rozczulał zebranych. Gorliwie bronił też, podważanej przez niektórych myślicieli, nauki hezychastów, za co kilka lat spędził w więzieniu, z rozkazu patryjarchy Konstatynopola Jana Kaleksa. Po zmianie patryjarchy na Izydora, Grzegorz nie tylko zostal uwolniony ale takze uczyniony biskupem Tesalonik. Najbardziej slynie z rozroznienia miedzy istota Boga i Jego enrgiami, przez ktore przybliza sie do czlowieka. Mowil o Bogu ze jest "trawiacym ogniem milosci".
Został kanonizowany przez Konstantynopolitańską Cerkiew Prawosławną w 1368 za rządów patriarchy Filoteusza.
Na ikonach święty przedstawiany jest w biskupim stroju typu bizantyjskiego (z dużymi krzyżami). Ma dosyć długą, siwą brodę i charakterystyczne kędzierzawe włosy. Zazwyczaj ukazywany jest z Ewangelią w obu rękach, niekiedy prawą ręką błogosławi, a w lewej trzyma Ewangelię.


Grekokatolicy (14/27 XI)
Sw Andzej Szeptycki (1865-1944)
Pochodzil z Galicji, byl czlowiekiem modlitwy i wielkim erudyta. Zajmowal sie przede wszytkim sierocincami, szpitalami i instytucja wychowaczymi. Wobec czesto zmieniajacych sie rzadzacych (i systemow dominujacych) byl prawdziwym ojcem dla swego ludu. Podczas przesladowan sowieckich i pozniej faszystowskich bronil slabych, zwlaszcza Zydow, ktorym psowiecil slynny list duszpasterski. Przyczynil sie bardzo do poznania na zachodzie bogactwa duchowego tradycji wschodniej. Bedac synem zarliwych katolikow lacinkich przeszedl do obrzadku bizantyjskiego. W 1939 napisal list do papieza Piusa XII z prosba o blogoslawienstwa na mozliwe zblizajace sie meczenstwo.

Syrjskie Koscioly wschodnie: Malabarski
Sw Jozafata Kuncewicza (+1623)

Protestanci
Gottfried Wilhelm Leibniz (+1716)
Mysliciel chrzescianski w Hanowerze

Anglikanie
Samuel Seabury (+1796)
Pierwszy biskup anglikanski w Ameryce Polnocnej

Kosciol Koptyjski ortodoksyjny
Ukazanie sie glowy Longina Setnika

Kosciol koptyjski katolicki
Wszystkich Swietych

15 listopada

Sw Albert Wielki (1200-1280)
Albert urodził się w Lauingen w Niemczech. Jego ojciec był rycerzem i pełnił obowiązki naczelnika miasteczka. Studiowal w Padwie i w Bolonii. W Padwie w 1221 spotkał bł. Jordana z Saksonii i z jego rąk otrzymał habit dominikański. Skierowany do konwentu dominikanów w Kolonii, tu zapewne złożył profesję zakonną, ukończył studia teologiczne i otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1234-1242 był lektorem w klasztorach: Hildesheim, Fryburgu, w Ratyzbonie i w Strasburgu. Potem udał się do Paryża, gdzie kończył i uzupełniał swoje studia wyższe. Tam też został profesorem - jako pierwszy Niemiec (1245). Wykładał tam przez 3 lata. Pozniej zorganizował w Kolonii dominikańskie studium generalne, gdzie wykładał do 1260 (z przerwą od 1254 do 1257). Prawdopodobnie w Kolonii właśnie zetknął się ze św. Tomaszem z Akwinu, dla którego stał się mistrzem. W roku 1254 kapituła prowincjalna wybrała Alberta prowincjałem około 40 klasztorów niemieckich. Jako prowincjał Albert uczestniczył w kapitułach generalnych zakonu: w Mediolanie (1255) i w Paryżu (1256), gdzie zetknął się ze św. Ludwikiem IX, królem Francji, od którego otrzymał cząstkę relikwii Krzyża świętego. W roku 1255 udał się do Anagni, gdzie wobec papieża Aleksandra IV bronił Zakonu, przeciwko któremu Uniwersytet Paryski, a za nim inne, wytoczyły walkę na tle konkurencji kleru diecezjalnego z zakonnym. Zdumiony wiedzą Alberta papież zaprosił go z wykładami do Anagni, Rzymu i Viterbo. W roku 1257 Święty zdał urząd prowincjała i powrócił do wykładania w Kolonii. W roku 1260 mianowany został przez papieża Aleksandra IV biskupem Ratyzbony. Zadziwił wszystkich jako doskonały administrator rozległej diecezji. Wydawało się, że uczony tej miary nie nadaje się do pracy duszpasterskiej. Albert uzdrowił finanse i gospodarkę majątków kościelnych, zreorganizował parafie, ożywił ducha gorliwości wśród swoich kapłanów. W dwa lata później, po śmierci Aleksandra IV, uzyskał od Urbana IV zgodę na rezygnację z funkcji rządcy diecezji, uznając się niegodnym tego urzędu.
W latach następnych spełniał niektóre poruczenia papieskie - zwłaszcza mediacyjne. Urban IV mianował go kaznodzieją papieskim na rzecz krucjaty. Powierzył mu także zbiórkę środków na jej zorganizowanie w Niemczech i w Czechach. Do pomocy przydał mu słynnego kaznodzieję, franciszkanina, Bertolda z Ratyzbony. Papież zlecał mu też misje specjalne, np. dla rozsądzenia i załagodzenia sporu pomiędzy metropolitą kolońskim a miastem Kolonią. Kazał mu również dopilnować, by wybory biskupa Brandenburga odbyły się w sposób kanoniczny.
W roku 1264 zmarł Urban IV. Korzystając z okazji, Albert poprosił następcę, Klemensa IV, o zwolnienie z obowiązków. Wrócił do Kolonii i Strasburga, gdzie powstał nowy, silny dominikański ośrodek naukowy. Po 6 latach papież znowu wysłał go dla załagodzenia antagonizmów w Meklemburgii. W 1277 generał zakonu, bł. Jan z Vercelli, powierzył mu misję, by bronił Zakonu i św. Tomasza z Akwinu. Znów bowiem podniosły się głosy, że należy usunąć z uniwersytetów franciszkanów i dominikanów, bo stanowili zbyt silną konkurencję z klerem świeckim. Papież następnie polecił Albertowi ponownie zająć się sporem, jaki się odnowił pomiędzy metropolitą Kolonii, Engelbertem Falkenbergiem, a miastem. Odebrał także przysięgę w imieniu papieża od nowego cesarza, Rudolfa. Wreszcie instalował nowego opata we Fuldzie. Wziął także udział w Soborze powszechnym w Lyonie w 1274. Te wszystkie misje publiczne świadczą o tym, jak bardzo Albert był ceniony, jak wielki miał autorytet i dar jednania ludzi.
Św. Albert był jednym z największych umysłów chrześcijańskiego średniowiecza. Przedmiotem jego naukowych zainteresowań były niemal wszystkie dziedziny ówczesnej wiedzy. Nie było dziedziny, której by nie znał, o której by nie pisał, począwszy od wzniosłych prawd teologii i filozofii, poprzez nauki przyrodnicze. Słusznie papież Pius XI nadał mu tytuł doktora uniwersalnego, a potomność od dawna nazywała go Wielkim. Można powiedzieć, że nie byłoby św. Tomasza, gdyby mu nie utorował na tym właśnie polu drogi św. Albert. On pierwszy usiłował stworzyć syntezę wszystkich nauk. Sam napisał: "Intencją naszą jest, by wszystkie części (fizykę, matematykę, metafizykę) połączyć w jedną całość, dla łacinników zrozumiałą". Albert znał wszystkich dostępnych wówczas pisarzy: żydowskich, greckich, rzymskich, jak też teologów kościelnych. Jego dzieła wydano aż w 40 tomach. Jednocześnie posiadał umiejętność łączenia wiedzy z dobrocią, dlatego był nazywany "doktorem powszechnym" i "sumą dobroci".
Zmarł w Kolonii. Wbrew przyjętemu w Zakonie zwyczajowi pochowano go w chórze kościoła zakonnego i wystawiono mu duży pomnik. W roku 1383 za zezwoleniem papieża Sykstusa IV przełożony generalny dokonał podziału relikwii św. Alberta: ramię podarowano konwentowi dominikańskiemu w Bolonii, a relikwie mniejsze rozesłano po innych kościołach Zakonu. Dom rodzinny w Lauingen zamieniono na kaplicę. Papież Innocenty VIII zezwolił dominikanom Kolonii i Ratyzbony na odmawianie oficjum o błogosławionym, co w roku 1670 papież Klemens X rozszerzył na cały Zakon i na szereg diecezji we Francji i w Niemczech. Beatyfikowany przez Grzegorza XV w 1438 r. W 1459 r. został zaliczony przez Piusa II do grona Doktorów Kościoła. Kanonizował go Pius XI 6 grudnia 1931 r. Jego następca, Pius XII, ogłosił go w 1942 r. patronem studiujących nauki przyrodnicze. Albert jest ponadto patronem górników.

W ikonografii św. Albert przedstawiany jest w habicie dominikańskim, czasami w mitrze lub jako profesor. Jego atrybutami są: księga, krzyż, lilia jako symbol wiernej duszy, mitra, ptasie pióro.
Mala ciekawostka: Albert jako pierwszy wyprodukowal destylat.


Sw Meczenice w Emesie w Cylicji
Bardzo liczne kobiety zabite przez muzumanow, gdyz nie chcialy przejsc na Islam, wiele z nich zostala wpierw zgwalcona.

Bl Jan Thorne, Ryszard Whiting, Ruggero James, Jan Rugg, Hugo Farington i Jan Eynon (+1529)
5 benedyktynow i jeden ksiadz diecezjalny zabici w Anglii za wiernosc Rzymowi. Beatyfikowani w 1895.

Bl Leopold Dobry (1073-1136)
Syn Leopolda II Bamberga. Jego wychowawcą był biskup Passau, św Altmann (+ 1090). Wyróżniał się wielką troską o potrzeby Kościoła, dlatego stawiał świątynie i sprowadzał zakonników, aby powiększyć skromną liczbę tamtejszego kleru. Założył słynne opactwo w Melk i niemniej głośne potem opactwo w Klosterneuburg pod Wiedniem, istniejące do dziś. Przyjaźnił się też z bł Hartmannem, późniejszym biskupem Bressanone. Kiedy wybuchł spór między cesarzem a papieżem, św Leopold opowiedział się po stronie papieża. Ten w dowód wdzięczności obdarzył go tytułem "syna św. Piotra".
Poslubil Agnieszkę, siopstre Henryka V, z którą miał 18 dzieci. Przy założonym przez siebie opactwie ufundował obok swojej rezydencji w Klosterneuburgu słynną na całą Austrię szkołę, którą oddał wraz z klasztorem i kościołem kanonikom regularnym św Augustyna. Ufundował ponadto opactwo cysterskie w Heiligkreuz i słynne opactwo benedyktynskie w Mariazell, najsłynniejsze austriackie sanktuarium maryjne.
Po smierci Henryka V, niektórzy z elektorów pragnęli dać koronę cesarską Leopoldowi. On jednak nie przyjął jej, woląc pozostawać w spokoju w swym kraju. Zyskał sobie przydomek Pobożnego.
Zmarł w czasie polowania. Został pochowany w krypcie kościoła w Klosterneuburgu, gdzie spoczywa do dziś. W roku 1485 Innocenty VIII dokonał jego formalnej kanonizacji, a w 1663 cesarz Leopold I ogłosił go patronem Austrii.

Ikonografia przedstawia go najczęściej w koronie władcy z kościołem w ręku, a często także z koszem chleba, by przypomnieć, że święty był budowniczym kościołów i wyróżniał się miłosierdziem.

Bl Lucia Broccadelli (+1544)
Otrzymala od meza pozwole na zostanie tercianka dominikanska. Wybrana na przelozona w klasztorze w Ferrarze, ale po krotkim czasie zdjeta z urzedu za nieumiejetnosc prowadzanie klasztoru. Przez 39 lat bardzo zle traktowana przez pozostale siostry, z pokora przyjmowala odrzucenie i upokorzenia. Miala tez dar stygmat.

Sw Roch Gonzalez de Santa Cruz i Alons Rodriguez{Alfons} (+1628)
Roch urodzil sie Paragwayu i moze byc uzanny za pierwszego swietego paragwajskiego. W 1599 zostal wyswiecony i od razu jego misyjnosc zwrocilo sie do indian, uczac sie tez ich jezyka. Przez 10 byl proboszczem w katedry w stolicy (Asunción), zostala mu ofiarowana posluga wikariusza generalnego ale odmowil i wstapil do jezuitow. Pracowal na wielu placowkach "reduziones" jezuitow (opisanych w filmie "Misja"), starajac sie dac dobre podstawy materialne spolecznosciom indianskim. Pracowal na nich jak kazdy inny czlonek tych misji, pracujac w polu, czy jako stolarz, a przy okazji tez robil za murarza i architekta. Bronil indian przed zakusami panow ktorzy zabierali im ziemie.

Ojciec Alons byl natomiast hiszpanem. Pojechal na misje do Brazylii, jako pierwszy misjonarz nauczyl sie jezyka "guaycuru".
Od 1614 towarzyszyl ojcu Rochowi w zakladaniu malych wiosek indianskich, gdzie indianie mogli by sie utrzymac sami i jednoczesnie zarabiac na tym, budujac tez w centrum takich wiosek koscioly.

Jeden z czarownikow lokalnych nie mogl zcierpiec misji jezuickich wiec udal ze tez chce pracowac na takiej misji. Zorganizowal tam grupe ludzi z ktora przeprowadzili planowane mordestwo. Po Mszy na przenosnym oltarzu, podczas pracy gdy Roch i Alons byli schyleni zostali Pobici maczetami i palkami. Dwa dni pozniej zostal tez zabity inny jezuita podaczas czytania brewiarza.
Zostali beatyfikowani przez Piusa XI w 1934 i kanonizowani w Asunción w 1988.


Sw Eugeniusz (VII w.) wedlug kalendarza mozarbskiego
Biskup Toledo.


Prawoslawie (15/28 XI)
Sw Guriasz, Samon (+ok 300) i Habib (+322)
Guriasz i Samon pochodzili z miejscowości Edessa w Macedonii (obecnie północna Grecja). Razem zamieszkali w pustelni. Dzięki ich pracy na chrześcijaństwo nawróciło się wielu pogan. Za swa misję za cesarza Dioklecjana zostali poddani prześladowaniom. Najpierw wtrącono ich do więzienia, po czym ścięto mieczem.
W 322 w tej samej miejscowości poniósł męczeńską śmierć za Chrystusa diakon imieniem Habib. Pochodził on ze wsi położonej w okolicy miasta Emesa (onecnie Homs w Syrii). Wędrując od miasta do miasta, od domu do domu, nauczał ludzi wiary chrześcijańskiej. Mówił jak należy cierpieć za Chrystusa i ponieść w Jego imieniu męczeńską śmierć. Gdy został pojmany, ani myślał uciekać. Najpierw poddano go torturom, po czym wrzucono do ognia. Jego ciało jednak nie spłonęło i zostało pochowane tuż przy grobie męczenników Guriasza i Samona. Poniesli smierc tego samego dnia.
Święci męczennicy Guriasz, Samon i Habib uważani są za patronów młodych małżeństw, bowiem przy ich grobie pewien młodzieniec złożył swej narzeczonej przysięgę wierności. Gdy jej później nie dotrzymał, dzięki wstawiennictwu męczenników małżonka została uratowana od grożącej jej śmierci. Modlitwy do nich kierują też znienawidzone przez mężów żony.
W ikonografii święci Guriasz, Samon i Habib zazwyczaj przedstawiani są razem. Guriasz i Samon są starszymi mężczyznami trzymającymi w dłoniach krzyże. Pierwszy z nich ma dosyć długą, siwą brodę, drugi krótszą i kasztanową. Habib ukazywany jest jako młodzieniec z długimi włosami, w (zazwyczaj żółtym) stroju diakona, z kadzidłem w prawej ręce i naczyniem na ładan w lewej.

Sw Paisjusz Wieliczkowy (1722-1794) {Prepodobnyj Paisij Wieliczkowskij}
Urodził się w pokoleniowej rodzinie duchownych. Na chrzcie otrzymał imię Piotr. Po śmierci ojca oddany przez matkę do Kijowskiej Akademii Teologicznej zapałał chęcią wstąpienia do zakonu. Przyjęty w wieku osiemnastu lat jako nowicjusz do Monasteru Lubeckiego zajmował się przepisywaniem ksiąg. W 1741 złożył śluby zakonne i otrzymał imię Parteniusz. W poszukiwaniu głębi duchowości udał się do Rumunii, gdzie w kilku monasterach żył jak pustelnik. Wkrótce jednak wyjechał i osiedlił się na Świętej Górze Atos.
Postrzyżony w wieku dwudziestu ośmiu lat w mantię otrzymał kolejne imię - Paisjusz. Wokół mnicha, prowadzącego głęboko ascetyczne życie oraz rozwijającego mało jeszcze znane na Atosie tradycje studiowania i przepisywnia ksiąg Ojców Cerkwi, gromadziło się coraz więcej uczniów. Tak powstał nowy monaster.
Po siedemnastu latach pobytu na Atosie Paisjusz opuścił Świętą Górę, by przenieść się do mołdawskiego monasteru w Dragomirnie. Tam kierował wspólnotą żyjącą według zasad przez niego ułożonych. Głównymi z nich były: nieposiadanie niczego, posłuszeństwo, modlitwa i czytanie ksiąg. Powstały wówczas niezliczone przekłady na język staro-cerkiewno-słowiański dzieł Ojców Cerkwi, w tym "Filokalii" („Dobrotolubia”).
Został pochowany w ostatnim swym monasterze - Neamt w Rumunii. Jego życie i działalność znalazły głębokie odbicie na monasterach rosyjskich, szczególnie w rozwoju starczestwa Pustelni Optińskiej. Kult świętego koncentruje się w Rumunii i słowiańskim obszarze kulturowym. W modlitwach wierni wzywają go jako obrońcę przed najazdem innowierców.
Ikonograficzne przedstawia się go jako starego mężczyzną w ciemnych mniszych szatach, niekiedy w czarnym kłobuku na głowie. W dłoniach trzyma zwój lub czotki. Od innych wizerunków świętych mnichów wyróżnia go dosyć długa i szeroka, siwa broda oraz długie, również siwe wosy, spadające licznymi kosmykami na ramiona.


Kosciol Etiopski (6 hatur/hedar)
Qwesqwam
Swieto Swietej Rodziny

Syryjskie Koscioly wschodnie
Rabban Mojzesz z Bet Sayyare (+947), mnich.