12 grudnia

Sw Joanna Franciszka de Chantal (1572-1641).
Urodziła się w Dijon we Francji. Była córką burgundzkiego przewodniczącego parlamentu. Matka Joanny zmarla gdy miala dwa lata, przy prodzie brata (ktory potem zostal biskupem Bourges). Majac 20 lat wyszła za mąż za Krzysztofa de Chantal. W życiu małżeńskim była szczęśliwa; urodziła sześcioro dzieci, z których dwoje jednak zmarło niedługo po urodzeniu. Po blisko dziesięciu latach małżeństwa, zostala wdowa, gdyz jej umarl na skutek wypadku przy polowaniu.
Joanna złożyła ślub dozgonnego dziewictwa. Po jakims czasie przeniosła do teścia do Monthelon. Tam jednak byla raczej zle traktowana. Żelazem wypaliła sobie na piersi imię Jezusa, żeby je mieć stale w pamięci.
Wobec trudnosci wychowania dzieci modliła się o duchowego przewodnika. W 1602 poznała św Franciszka Salezego. Zobaczyl ja raz podczac homilii, i widzial ze przyciagala spojrzenia wiekszosci mezczyzn, pozniej ja spytal czy zamierza ponownie wyjsc za maz, gdy odpowiedzia ze nie namowil ja by bardziej skryla atrybuty swej kobiecosci. Wkrótce rozwinęła się między nimi głęboka duchowa przyjaźń. Joanna wczesniej miala spowiednika bardzo skrupulatnego, Franciszek natomiast zaszczepił w niej styl życia pełen dobroci i życzliwości dla wszystkich, życia przepojonego pamięcią o obecności Boga i czynienia wszystkiego dla Boga. Joanna wszystkie wolne chwile poswiecala posłudze ubogim i chorym.
Ta terapia milosci, jaka jeje dawal Franciszek zaowocowalo powstawstaniem nowego zakonu. Jedna corka zmarla dosc wczesnie, dwie pozostale wydala za maz (jedna za brata sw Franciszka) a syna oddala na wychowanie bratu biskupowi. W 1610 opuściła dom i przy wspolpracy sw Franciszka założyla zakon Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (wizytki lub salezjanki). W zamyśle zakon miał świadczyć posługę ubogim. Ale nie bylo zgody z Rzymu, bylo to jak na tamte czasy zbyt nowatorskie by zakonice wychodzily poza klasztor. Jako pieczęć i herb zakonu Franciszek wybrał Serce Pana Jezusa otoczone koroną cierniową z wyrastającym z niego krzyżem oraz dwa miecze przebijające to Serce, wyobrażające miłość Boga i bliźniego.
Po smierci w 1622 Franciszka, Joanna oddała zakon pod opiekę św. Wincentego de Paul. W momencie śmierci Franciszka liczył 13 domów, a kiedy umarła Joanna – aż 86. Ostatnie lata swojego życia spędziła Joanna głównie na wizytowaniu i umacnianiu powstałych klasztorów i na zakładaniu nowych. Pomimo tak aktywnego zycia, Joanna byla tez mistyczka.
Uroczystej beatyfikacji dokonał Benedykt XIV w 1751, a kanonizacji Klemens XIII w 1767 roku.
Jej swieto bylo obchodzone 21 sierpnia ale ostania reforma liturgiczna przeniosla na 12 grudnia (gdyz 13 w dzien jej smierci jest wspominana sw Lucja).
W ikonografii wystepuje w habicie wizytek, najczęściej z trzymanym w dłoni sercem, a czasem z księgą.


Sw Finian (470-550)
Już jako młodzieniec założył trzy nowe kościoły w Irlandii. Studiował nauki biblijne u św Kadoka i św Gildasa w Walii. Jest uważany za jednego z największych ojców irlandzkiego monastycyzmu. Około 520 ufundował znane opactwo w Clonard w Irlandii, które przetrwało przez ponad 1000 lat. Był nauczycielem św Kolumby z Iona, św Brendana Podróżnika i św Nenniusza. Uczniów opactwa w Clonard często nazywa się dwunastoma apostołami Irlandii.
Podobno ptaki gromadziły się często obok niego, przyciągane jego łagodną i pokorną świętością. Miał uratować mieszkańców wyspy Flathlom przed szarańczą. Jego modlitwa odeparla atak wrogich wojsk poprzez wywołanie trzęsienia ziemi, które zniszczyło ich obóz.


Sw Abra (342-360)
Corka sw Ilariusza z Poitiers, za jego namowa przyjela powolanie do zycie klasztornego.

Sw Agata (+790)
Mniszka z Anglii, towarzyszyla sw Bonifacemu w misjiach na terenie Niemiec.

Sw Grzegorz z Terracina (+570)
Mnich, uczen sw Benedykta.

Sw Szymon Hua
Lekarz z Wietnamu, przyjal palme meczenstwa wraz z ksierzmi z misji zagranicznych, ktorych leczyl i z ktorymi wspolpracowal. Zostal kanonizowany w 1988.



Dzisiejsi swieci ukazuja nieslychanie dobitnie jak wazna jest wspolpraca z innymi ludzmi. Jak swietosc jest zwiazana z pomoca innych. Jak Pan Bog zawsze wola Kosciol, nie pojedyncze osoby, ktore sa nadzwyczajne, ale wspolnote gdzie wszyscy sie wspieraja wzajemnie, i gdzie sie przekazuje dalej to sie dostalo od innych. Wspaniala katecheza w naszych zindywidualizowanych czasach.

Chcialem zawiadomic ze bede jeszcze korzystal ze strony :

[url]http://www.biblia-patron.com/index.php[/url],
tak jak czesciowo przy dziesiejszej swietej. Nauczony doswiadczaniem, lepiej odrazu wykaladac wszytkie karty na stol, gdyz nie chce sobie przywlaszczyc cudzej pracy, tylko wlawiam te informacje ktore wydaje mi sie ze moga pomoc i mi i innym to czytajacym, oczywiscie wszytko moze komus pomoc, opieram sie tu na mojej ocenie tego co jest wazne lub interesujace. I jeszcze raz zapraszam do dopisywania, albo calkowitego opracowywania patronow dnia jesli ktos ma inna wizje lub pragnie sie podzielic jakimis informacjami.

13 grudnia

Sw Lucja (+304) razem z Prawoslawiem (13/26 XII) {Muczenica Łukija Sirakuzskaja}
Pochodziła ze zamznej rodziny, z sycylijskiego miasta Syrakuzy. Miała poslubic szlachetnie urodzonego młodzieńca. Kiedy jednak udała się z pielgrzymką na grób św Agaty do pobliskiej Katanii, aby prosić o zdrowie dla swojej matki, święta ta ukazała się jej i przepowiedziła męczeńską śmierć i doradziła aby należycie sie przygotowała do czekającej ofiary. Gdy wróciła do Syrakuz, cofnęła wolę wyjścia za mąż, rozdała majętności ubogim i złożyła śluby dozgonnej czystości. Po wybuchnieciu przesladowan zarzadzonych przez cesarza Dioklezjana niedoszly malzonek z zemsty zadenucjowal Lucje. Namiestnik Paschazjusz na daremnie staral sie ja naklonic prosbami i grozbami na odejscie od wiary.
Skazano ja na pohańbienie w domu publicznym, żadną siłą nie mogli jej ruszyć z miejsca, nawet wołami. Kazana spalić ją na stosie, ale ogień nie tknął ciała. Wówczas zostala skazana na sciecie mieczem, ale to tez przezyla, przyniesiona ja do domu, tam poprosila o komunie i dopiero wtedy zmarla. Dziewczyna miala wtedy ok 23 lat. Legenda glosi ze miala przepiekne oczy i ze wszyscy kawalerowie sie w nich kochali, wiec zeby nie kusic chlopcow i nie robic niepotrzebnych nadzieji, oraz by jej dano spokoj wydlubala sobie oczy. Tak jak w Ewangelii, ze jesli jakis czlonek uniemozliwia dojscie do nieba lepiej go odrzucic. Panu Bogu tak sie spodobala ta ofiara ze dal jej druga pare oczu. (Dlatego czesto jest przedstawiana z para oczu na tacy.) Byc moze dlatego narodzilo sie przekonanie ze jest swieta niocaca swiatlo, albo byc moze dlatego ze wczesniej jej swieto bylo ok. 22 XII, dopiero po zmianie kalendarza zostalo 13. W krajach nordyckich ( z Niemcami wlacznie) legenda o Lucji jest wzbogacona tym ze chodzila zanoscic jedzenie wiezniom i zeby miec rece wolne swieczki zaklada sobie na glowe. Dlatego jest zwyczaj ubierania jednej dziewczyny w rodzinie, w szkole, w gminie, w miescie na Lucje czyli ta ktora ma na glowie kilka swiec (albo lampek elektrycznych) reszta ma w reku jedna swieczke. Prawie nikt nie wie skad to pochodzi, ale wszyscy sie ciesza na wspomnienie tej swietej.
W 718, podczas herezji przeciwnikow ikon jej szczątki przeniesiono do Corfino w Abruzzach. Potem na jakis czas powróciły do Syrakuz. W 1038 wywieziono je do Konstantynopola, skąd w 1204 krzyżowcy przywieźli je do Wenecji. Teraz sa dwie wersje jedna mowi ze zostaly one wykradzone w 1981, druga mowi ze caly czas sa w jednym z kosciolow Weneckich.
Na ikonach święta przedstawiana jest jako młoda kobieta w jasnoczerwonym płaszczu, z krzyżem w dłoni.
Na zachodzie natomiast zazwyczaj występuje z palmą męczeństwa w dłoni i tacą, na której leży para oczu. Do jej atrybutów należą też: lampa, miecz, płomień u stóp i sztylet.
Jest patronką hiszpańskiego miasta Toledo, a take krawców, ociemniałych, rolników, szwaczek, tkaczy. Uważana też jest też za jedną z największych orędowniczek przy chorobach oczu.

Opis przez byla pania atache kulturalne szwedzkiej ambasady w Polsce, Miki Larson, o tym jak ona przezywala ten dzien w okresie swej mlodosci.

14 grudnia

Sw Jan od Krzyza (1542-1591)
Przyszedł na świat w pobliżu miasta Avila. W bardzo ubogiej rodzinie, gdyz rodzina jego ojca wyrzekla sie go za to ze poslubil kobioete z ludu, na dodatek z rodziny nawroconych muzumanow, ktorym reszta ludzi nie ufala (bardzo wiele bylo bowiem nawrocen tylko zewnetrznych). Gdy mial ponad dwa lata zmarl jego ojciec. Gdy mial 9 lat został oddany do przytułku. Pracował w szpitalu, pozniej próbowal różnych zawodów: w tkactwie, krawiectwie, snycerstwie, jako malarz, jako zakrystian, wreszcie jako pielęgniarz w Medinie. Zarobione pieniądze przeznaczyl na studia w kolegium jezuickiego w Medinie. Po 4 latach pobytu tam, wstąpił do karmelitów w Medinie. W zakonie napotkał na znaczne rozluźnienie. Składajac śluby, myślal o profesji według dawnej obserwancji. Miał wtedy lat 21. 4 lata pozniej, po ukończeniu studiów filozoficznych i teologicznych w Salamance otrzymał święcenia kapłańskie.
W tym czasie spotkał się ze św. Teresą z Avila, która już podjęła się dzieła reformy zakonu karmelitanek. Bylo to "przypadkiem" Teresa chciala sie wyspowiadac, ale jej przewodnik duchowy byl zajety. Po spowiedzi Teresa stwierdzila ze ten mlodszy od niej kaplan ma bardzo bleboka religijnosc. Nastapilo glebokie duchowe zrozumienie i postanowili wspolracowac. Rok pozniej za namowa Teresya pewien szlachcic, ofiarował dom na założenie pierwszego domu reformy w Duruelo. Tam Jan przeniósł się z dwoma przyjaciółmi, których pozyskał dla reformy. Złożyli ślub zachowania pierwotnej reguły. W latach 1569-1571 został wybrany na mistrza nowicjatu. W roku 1570 musiał wszakże klasztor przenieść do Pastrany. W roku 1571 został rektorem pierwszego klasztoru karmelitów w Alkala, który przyjął reformę. Równocześnie pełnił obowiązki spowiednika karmelitanek zreformowanych w Avila.
W jego postępowaniu przełożeni dopatrzyli się niesubordynacji. Obawiali się rozkładu zakonu. Wielu zakonikom nie podabalo sie to ze teraz beda musieli przyjac zaostrzona regule. Zawsze gdy sie pojawia jakis reformator ludzie go nienawidza, gdyz czesto to odbieraja w ten sposob ze to dawne w takim razie jest zle. Dzis w Kosciele mamy dokladnie ten sam problem. Posypały się napomnienia i nakazy. Został aresztowany w nocy i siłą zabrany do Toledo. Wtrącony do więzienia klasztornego był nie tylko pozbawiony wolności, ale skazany na głód i częstą chłostę. Przebywał tam 9 miesięcy. Otrzymal potoki pociech mistycznych. Tam doswiadczyl tez "Nocy mistycznej" czyli stanu gdy sie czuje opuszczony przez Boga, po to by sie jeszcze bardziej do niego przyblizyc.
W 1578 udało mu się uciec z więzienia. Kilka miesiecy pozniej na kapitule, został wybrany przełożonym konwentu kalwarii w Jaen, w Andaluzji, tam zalorzyl reformowany karmel. Dwa lata pozniej, czyli w 1581 z domów zreformowanych karmelitów utworzona osobna prowincja. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII specjalnym breve z 22 lipca 1580 roku.
Kiedy liczba zreformowanych klasztorów zaczęła się pomnażać i powstawały nowe prowincje, papież Sykstus V zezwolił na wybór osobnego wikariusza generalnego dla prowincji zreformowanych, ale generał miał być jeszcze wspólny dla obu rodzin karmelu. Papież bowiem miał nadzieję, że niebawem cały zakon przyjmie reformę. W roku 1588 odbyła się pierwsza kapituła generalna prowincji zreformowanych.
Jak to czesto bywa przy nowych zakonach, tak jak u uczniow św. Franciszka pojawiła się tendencja złagodzenia jego reguły, tak i tym razem stronnictwo złagodzonej reguły wzięło górę. Jan został usunięty ze wszystkich urzędów i jako zwykły zakonnik zakończył niebawem życie w klasztorze w Ubedzie w wieku zaledwie 49 lat. Umierał zupełnie osamotniony. Jest oznaka nadzwyczajnego wyboru Bozego gdy sie umiera nie widzac swego dziela, tak jak sw Franciszek, czy Bl Charles de Foucauld.
Najbardziej sławny stał się dzięki swoim pismom. Było ich znacznie więcej, ale spalono je zaraz po śmierci w obawie, by się nie dostały do rąk wrogów zakonu jako materiał przeciwko reformie. Pozostało 22 dzieła, które dla mistyki chrześcijańskiej mają wprost bezcenną wartość. Dwa wśród nich są najważniejsze: Noc ciemna i Pieśń duchowa. Jego relikwie znajduja sie w kościele karmelitów w Segovii. Beatyfikowany w 1591, kanonizowany w 1726. Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła (1926). Jest patronem karmelitów bosych.
W ikonografii św. Jan od Krzyża przedstawiany jest w habicie karmelitańskim. Jego atrybutami są: otwarta księga, krucyfiks, lilia, orzeł u jego stóp.
Dziela Jana od Krzyza


Sw Fingar, Piala i towarzysze (V w.)
Irlandczycy, zabici w Kornwalii.

Bl Konrad z Offidy (+1306)
Franciszkanin, umarl podczas podczas gloszenia homilii.

Sw Nikas, Eutropia i towarzysze (+407)
Zabici przez Wandyli. Nikas byl biskupem Reims.

Maronici
Sw Jozef Kassab (1808-1858)
Urodzil sie w regionie Beit Kassab, ktory slynie z tego ze jest bardzo chrzescianski, szczegolnie silna jest tu wspolnota maronicka.
Mial czterech braci i dwie siostry. Czworo wstapilo na droge zycia monastycznego. Jako dziecko uczyl sie w szkole monastycznej, tam otrzymal powolanie, ale po ukonczeniu szkoly musial czekac do dwudziestego roku zycia by to powiedziec rodzicom, do tego czasu pracowal na gospodarstwie.
w 1830 zlorzyl sluby przyjmujac imie Nimatullah, czyli "dar Bozy". Trzy lata pozniej po zakonczeniu studiow zostal wyswiecona na prezbitera.
Jego zycie uplunelo w ukryciu, w posluszenstwie regule i na modlitwie. Prawie codziennie modlil sie calymi godzinami w kaplicy, patrzac na Tabenakulum, kleczac z rozlorzonymi rekoma. Mial tez ogromna milosc do Dziewicy Maryji. Poza rozncem codziennym, jego czczesc do Maryji objawiala sie tez w wprowadzaniu w zycie "Chwaly Maryji" tekstu napisanego przez sw Alfonsa z Liguori.
W 1845 zostal przelorzonym zakonu. Sprawal te posluge tylko przez posluszenstwo. Czesto musial jezdzic by nauczac teologii w innym miescie. wsrod jego uczniow jest sw Charbel Makhlouf.
Gdy nie modlil sie i nie nauczal doksztalcal sie albo zajmowal sie introligatorstwem, sztuke ktora wyniosl z domu.
Zmarl na gruzlice. Pomieszczenie w ktorym umarl nagle wypelnilo sie swiatlem. Jego cialo przez wiele dni po smierci wydawala aromatyczne zapachy. Na jego grob, gdzie spoczywa jego nienieszczace sie cialo przybywaja liczne piuelgrzymki. Proces beatyfikacji rozpoczal sie w 1926. Po cudzie uleczenie mlodej dziewczyny z leukemii zostal beatyfikowany w 1998 przez Jana Pawla II. Kanonizowany natomiast w 2004.


Kosciol Koptyjski(5 kiyahk/tahsas)
Sw Nahum (VII w. p. Ch.) Prorok.

Luteranie
Bertold z Ratyzbony (+1272)
Kaznodzieja ludowy w poludniowych Niemczech.

15 grudnia

Sw Nino (Nina, Nuone, Krystyna) (IV w.) razem z Prawoslawnym Kosciole Gruzinskim
Najszerzej jej historia jest opisana u psuedo-Mojzesza z Khoren w VIII w. Opiera sie (znacznie rozbudowujac) na tekscie ktory sw Rufin dodal do "Historii koscielnej" Euzebiusza z Cezareji.
Byla niewolnica, kupiona przez bogatych gruzinow, zyla w czystosci, pokorze, powsciagliwosci, milosci i na modlitwie. Jej sposob zycia intrygowal wszytkich naokolo. Mowiono o niej "chrzecianka" co bylo prawie magicznym slowem. Raz nawet matka jej przyniosla umierajace dziecko. Nie chciano jej wierzyc ze nie uleczylo go ona, ale Pan Bog dzieki jej modlitwom. Jej fama rozeszla sie po calym kraju. Gdy krolowa zachorowala na nieuleczalna chorobe zawolano Nino wtedy do niej. Ale ona odmowila, gdyz mowila ze to nie ona leczy, wtedy krolowa sama do niej przyszla i polorzyla sie na jej posluniu, nie ruszyla sie z tamtad dopoki dzieki modlitwom Nino nie wyzdrowiala. Gdy potem krol jej chcial to wynagrodzic, odrzucila zloto, zaszczyty i przyjemnosci, zapragnela tylko by wszyscy poznali i czczili tego Jezusa Chrystusa, ktory wysluchujac jej modlitw uleczyl krolowa. Gdy krol spytal sie co ma zrobic, powiedziala ze trzeba wybudowac kosciol. Gdyz dom modlitwy jest bardzo wazny. Sama narysowala projekt kosciola i namowila by prosic o biskupa u cesarza Konstantynopola. Gdy przyjechal biskup z jednym prezbiterem do pomocy napotkal krola i krolowa wierzacych ale nie ochrzczonych. Dzieki dobroci Nino caly lud tez oczekiwal laski chrztu.
Czesto o niej dokumenty mowia "chrzescianka", co potem przeszlo na "Santa Cristiana" (Sw Chrzescianka) i prawdopodbnie przez rozne skroty zostalo Nino, Nina, lub Nonune.
[i] Jak to by bylo dobrze gdyby nazwa "chrzescian/chrzescianka" miala w sobie taka moc swiadczenia o Bogu jak to mialo w przypadku wyzej wspomnianej swietej.


Sw Sanducht (I w.)
Corka krola armenskiego Sanatruka (+110), przyjechala chrzest, wedlug tradycji, dzieki przepowiadaniu sw apostola Tadeusza. Ojciec chcial ja naklonic by odrzucila ta nowinke zagraniczna. Za jej przykladem poszli tez jej trzej bracia. Gdy coraz wiecej ormian zaczelo przyjmowac chrzest zostala przez ojca skazana na smierc. Zginela majac 18 lat. Jest pierwsza meczenica Kosciola ormianskiego, i prawdopobnie pierwsza kobieta, ktora zginela z nienawisci do wiary chrzescianskiej. Dzisiejsza date jej smierci podaje passio z V wieku. Kosciol ormianski obchodzi jej wspomnienie w pierwsza sobote po Przemienieniu.

Bł Jan Karol Steeb (XVIII/XIX)
Pochodził z Tybingi. Z protestantyzmu przeszedł na katolicyzm pod wpływem lektury dzieł Bossueta. W 1796 przyjął święcenia kapłańskie. Przy współudziale Wincencji Poloni założył zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia. Beatyfikowany przez Pawła VI w 1975.

Sw Maria Ukrzyzowana od Rozy(+1855)
Chorzy w szpitalach, dzieci w szkolach i zlobkach maja doswiadczenie bezposrednie opieki siostr nazwanych Sluzebnicami Milosci, lub nazwane Szpitalnymi lub adoratorki.
120 lat temu tego doswiadczyli tez rani po tzw. 10 dniach Bresci, którym poslugiwala zalorzycielka Sluzebnic, Maria Ukrzyzowana od Rozy, i jej pierwsze towarzyszki. Rok wczesniej ich doswiadczali zolnierze pierwszej wojny o niepodleglosc. Niedlugo potem mieli ich doswiadczyc ofiary epidemi, glodu po bardzo brutalnej akcji aystryjakow przeciwko lwicy wloskiej.
O Marii Ukrzyzowanej od Rozy powiedziano ze miala niebywala umiejetnosc harmonijnego polaczenia bardzo aktywnej dzialalnosci misyjnej i niesamowitym zyciem wewnetrznym, które dochodzilo do szczytow mistycyzmu. To zycie duchowe ukazywalo się przede wszytkim w adoracji eucharystycznej, praktyka do ktorej Sluzebnice Milosci sa szczególnie przywiazane.
Corka przemyslowca z Bresci i szlachcianki z Bergamo, Paula od Rozy (tak się zwala w swiecie), nie odizolowala się od spoleczenstwa jej wspolczesnemu.
Jako nastolatka była wychowana przez siostry Wizitki, gdy wrocila do domu, uczynila slub wiecznej czystosc. Jej ojciec, który już przygotowal malzenstwo dla swej corki bardzo się zasmucic ale w koncu zostal zdobyty slodycza swej corki, widzac w niej duchowosc bardzo dojrzala.
Gdy miala 18 lat kierowalo ok. 60 pracownicami ojca, w fabryce mieszczacej się w Acquafredda, blisko Mantowy. Zaczela wśród nich uprawiac duszpasterstwo socialne, jako jedna z pierwszych zaczela się zajmowac trudna sytlacja socjalna pracownikow. Podczas epidemi cholery pracuje w szpitaliku, w miedzy czasie wrocila na krotko do domu by zajac się bratem, który niedlugo potem umarl na cholere. Zaraz po tym gdy epidemia się skonczyla zalorzyla dwie szkoly dla gluchoniemych, zajela się kobietami lezacymi w Domu Przemyslu, zajela się tez dziewczynami narazonymi na niebiezpieczenstwo prostytucji, walczac w ten sposób tez z jedna najwiekszych plag socjalnych tamtej epoki, wynikajacej z niepewnej sytlacji materialnej wielu rodzin. Pod koniec skrystalizywal jej się konkretny projekt stowarzyszenia pielegniarek, który zrealizowala w Bresci, pomimo wielu przeciwnosci, z pomoca duchowa swego kierownika duchowego ks Pinzoni, i materialna ojca.
Stowarzyszenie, jak już zostalo powiedziane mialo swe pierwsze proby w czasie wojny niepodleglosciowej. Gdy papiez Pius IX zgodzil się kanoniczne ustanowienie instytutu, Paula od Rozy zlorzyla swoje sluby zakonne i przyjela imie Marii Ukrzyzowanej. Zostala wybrana przelozona 18 zakonic, które razem z nia przyjely habit. Rozpoczelo się rozszerzanie się dziela i jego dopasowanie się do potrzeb epoki. Nowe domy zostaly zalorzone w Kremonie, Mantowie, Udine, Ragusie, Trieste, Varese, Desenzano...
Maria Ukrzyzowana nie zobaczyla konca tego lancucha, który dzis liczy ponad 300 ogniw. Jej slabe cialo poddalo się nagle chorobie i majac ciut ponad 40 umarla.
Beatyfikowana przez Piusa XII w 1940, ten sam papiez ja oglosil swieta w 1954, ku radosci jej corek, Sluzebnic Milosci, które w miedzy czasie się rozrosly do tysiecy, sluzac w szpitalach, szkolach i sierocincach.
z "Tysiaca swietych z dnia" napisanego przez Piero Bargellini, wyd. Vallecchi , 1977.

Sw Ireneusz, Antoni, Teodor, Saturnin, Wiktor i 18 towarzyszy (+258)

Zydzi
Izaak de Castro Tartas (+1647)
Zosatal aresztowany w Brazylii, gdzie mieszkal i przez inkwizycje sprowadzony do Portugalii. Recytowal Shema Israel, gdy byl polany na stosie razem z piecioma innymi zydami. Innych 60 tego dnia zostala skazanych na kare wiezienia. Byl jednym z ok. 2 tys spalonych za czasow inkwizycji, z ktorej duza czesc stanowili zydzi.

Koptyjski Kosciol ortodoksyjny
Sw Abrahama Syryjczyka (+978)
62 patryjarcha Aleksandrii.

Prawoslawie
Sw Joannicjusz z Devic (+1430) Anachoreta Kosciol Serbski

Sw Jesse z Cilkani (VI w.) Mnich Kosciol Gruzinski

Kosciol Grekokatolicki (Ukrainski
Sw Nowych meczenikow z Symferopola i Krymu (+1937-1938)

Luteranie
Gerhard Uhlorn (+1901)
Teolog z Dolnej Saksonii.

16 grudnia

Św Adelajda (931-999) cesarzowa
Urodziła się jako córka Rudolfa II, króla Burgundii. W wieku 6 lat zostala polsierota. Majac 16 lat została wydana za Lotara, króla Włoch. Mieli razem córkę, Emmę. Owdowiała cztery lata pozniej. Pretendentem do tronu Włoch był wówczas Berengariusz II. Uwięził on Adelajdę i chciał ją zmusić, by wyszła za jego syna. Zdołała zbiec z więzienia. Schroniła się pod opiekę Ottona I, który pokonał Berengariusza i niebawem pojął Adelajdę za żonę. Dała mu troje dzieci, wśród nich następcę, Ottona II. Papież Jan XII, w 962 dokonał uroczystej koronacji Ottona I na pierwszego cesarza Niemiec i jego małżonki jako cesarzowej w bazylice św. Piotra w Boże Narodzenie.
W 973 po raz drugi została wdową. Małżonka Ottona II, córka cesarza bizantyńskiego, Teofana, zaczęła okazywać teściowej jawną niechęć. Zmusiła nawet męża, żeby matkę skazał na banicję. Dopiero po jej śmierci, syn, cesarz Otton II, przeprosił matkę.
Po śmierci Ottona II w 983 stała się regentką w zastępstwie małoletniego jeszcze cesarza, Ottona III. Ujawnił się w całej pełni jej zmysł organizacyjny, mądrość i roztropność, umiejętność dobierania ludzi na odpowiednie stanowiska. Wyróżniała się przy tym wielkim miłosierdziem i hojnością na cele kościelne. Nazwano ją najwybitniejszą kobietą X stulecia. Uspokoiła królestwo burgundzkie (993), usprawniła administrację i finanse państwa.
Ufundowala kilkanaście klasztorow. W jednym z nich zamienila szaty cesarskie na habit. Ostatnie lata spędziła jako mniszka.
Jej imię jest wybite na odwrocie monety Bolesława Chrobrego. Od początku doznawała czci. Kult jej zatwierdził papież bł Urban II, kanonizujac ją w 1097.

Jest przedstawiana w stroju cesarzowej, z insygniami władzy, w ręku trzyma kościół lub klasztor.



Prawoslawie (16/29 XII)
Sw Aggeusz (VI w. p.Ch.) {Prorok Aggiej}
Był dziesiątym z grona dwunastu proroków mniejszych. Pełnił swa posluge za panowania perskiego króla Dariusza I. Jest autorem księgi, nazwanej jego imieniem. Poświęconej głównie sprawie odbudowy Świątyni jerozolimskiej.
Jego podstawowe zadanie to przekonac lud i przywodcow (Zorobabela i Jozuego) do dalszego odbudowania swiatyni po powrocie z wygnania. Pan Bog misje ta powierzyl jemu wraz z prorokiem Zachariaszem.
Na jego krótką księgę składają się cztery mowy wygłoszone przez niego w okresie między sierpniem i grudniem 520 p. Ch. Wyjaśnia w nich m.in., iż brak troski o odbudowę świątyni był powodem, dla którego Bóg odmówił ludowi swego błogosławieństwa - nieurodzaj spowodował powszechną biedę w kraju, a zaistniałą sytuację mogło zmienić tylko rozpoczęcie budowy. Nowa światynia miała stać się ośrodkiem i symbolem odnowy życia religijnego. Ostatnia mowa zawiera też obietnicę mesjańskie.
Przedstawiany jest jako brodaty (często łysiejący) mężczyzna z rozwichrzonymi włosami i zwojem pisma w lewej ręce zawierającym jednym z fragmentów jego księgi. Najczęściej występuje wraz z innymi prorokami mniejszymi.



Koptyjski Kosciol ortodoksyjny (7 kiyah/tahsas)
Sw Mateusz Biedak
Mnich z Gornego Egiptu

Koptyjski Kosciol katolicki
Sw Herakles (+248)
Patryjarcha Aleksandrii

17 grudnia

Sw Olimpia (361-408)
Pochodzila z bogatej rodziny z Konstatynopola. Gdy zostala sierota zostala oddana na wychowanie Teodozii, siostrze sw Anfilocha, biskupa Ikonium. Od malego byla wprowadzana do przebywanie z Pismem Swietym, mogla zrobic kariere na dworze, ale wolala sie umartwiac. majac dwadziescia kilka lat wyszla za maz, ale po 20 miesiacach zostala wdowa.
Cesarz Teodoziusz Wielki chial ja wydac za swego kuzyna, ale po odmowie zabral jej wszytkie bogatcwa, ktore odzyskala dopiero po kilku latach. Po odzyskaniu swego majatku rozdala wieksza czesc ubogim. Biskup Nektariusz wbrew zwyczajowi wyswiecil ja na diakonke (o co mogly sie ubiegac kobiety po 60. Olipmia zalorzyla klasztor, ktory potem zaslynal swiatobliwoscia tam przebywajacych zakonic.
Gdy Jan Chryzostom przybyl do miasta zaczeli ze soba wspolpracowac. Nie przejmowala sie plotkami zajmowala sie przygotowaniem jego jedzenia i miala tez opieke nad jego ubraniami. Zostala tez zeslana jako "joanitka", czyli zwoleniczka sw Jana Chryzostoma. Do smierci utrzymuwala kontakt listowy ze swym przyjacielem Janem Chryzostomem (zachowaly sie tylko jego listy do niej). Umarla w Nikodemii na wygnaniu.


Sw Lazarz (I w.)
Brat Marii i Marty. Dosc zamozna rodzina. Mieszkali razem w Betanii, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej. Chrystus darzył ich swoją przyjaźnią i bywał w ich domu. Kiedy Łazarz zmarł i został pochowany, Jezus przybył do Betanii i wskrzesił go (J 11, 1-44). Przy tej okazji zaplakal, zydzi mowili wtedy "patrzcie jak bardzo go miluje". Byl tam tez na dzień przed wjazdem do Jerozolimy (12, 1-11).
Według starej tradycji wschodniej Łazarz po Zesłaniu Ducha Świętego udał się na Cypr i tam był biskupem. Średniowieczna legenda opowiada o skazaniu świętego rodzeństwa z Betanii na wygnanie. Umieszczono ich na statku bez steru, który odepchnięto od brzegu. Po wielu miesiącach tułaczki przybyli oni do Marsylii. Łazarz był w niej pierwszym biskupem.

W ikonografii ukazuje się św. Łazarza najczęściej w scenie wskrzeszenia oraz na uczcie w Betanii.



Sw Floriana, Kalanika i towarzyszy (+637)
60 osob zabitych przez muzuman podczas ich inwazji Palestyny.

Sw Szturmin (+779)
Uczen sw Bonifacego. Pierwszy benedyktyn niemiecki. Ewangelizowal wsrod Saksonow. Zalorzyl klasztor w Fuldzie. Po powrocie z Monte Cassino zostal wybrany na opata tegoz klasztoru.

Koscioly Koptysjki i Etiopski (8 kiyahk/tahsas)
Sw Barbare z Heliopolis (III/IV w.)Kosciol Koptyjski

Sw Isayi Tekle z Aleksandrii (III/IV w.) Meczenice Kosciol Koptyjski ortodoksyjny

Sw Juliana z Nikodemii (+304) Kosciol Koptyjski katolicki

Sw Takla Alfa (XVI w.) mnich Kosciol etiopski

Prawoslawie (17/30 XII) razem z Maronitami
Sw Daniel (VI w. p. Ch.) {Prorok Daniił}
Pochodził z rodu królewskiego. Był jednym w czterech wielkich proroków "Starego Testamentu". O jego życiu opowiada „Księga Daniela”.
Pochodził z arystokracji judzkiej. Został deportowany do Babilonu i wraz z przyjaciółmi: Ananiaszem, Azariaszem i Mizaelem przebywał na dworze królewskim. Wychowani według prawa Mojżeszowego chłopcy odmawiali przyjmowania pogańskiego pożywienia i oddawania czci posągom. Za swą wstrzemięźliwość zostali przez Boga obdarzeni mądrością, a Daniel posiadł ponadto dar proroctwa i tłumaczenia snów. Wyjaśnił znaczenie snu króla babilońskiego Nabuchodonozora dotyczącego przyszłości królestwa, za co uczyniono go wysokim dostojnikiem państwowym. Sen zaczął się spełniać, gdy królestwo babilońskie podbili Persowie, którzy będąc poganami zmuszali Izraelitów do oddawania czci bożkom.
Daniel modlił się do swego Boga, za co przez zawiść został oskarżony przed królem Dariuszem, a ten zgodził sie na wtracenie go do jaskini na pożarcie lwom. Zwierzęta jednak nie tylko nie rozszarpały go, ale lizały mu ręce i nogi. Został oswobodzony, a na jego miejsce wtrącono tym, którzy na niego donosili. Jednocześnie wydano dekret narzucający wychwalanie Boga czczonego przez Daniela.
Jeszcze przed śmiercią prorok przepowiedział kilka innych znaczących wydarzeń, m.in. czas narodzin Chrystusa i Jego śmierć.
Jest adresatem modlitw wiernych nawiedzanych przez koszmary senne.
Na ikonach przedstawiany jest jako postać w rzędzie proroków lub jako jeden z czterech starotestamentowych proroków większych, w otoczeniu: Izajasza, Jeremiasza i Ezechiela. Ukazywany jest jako młodzieniec bez brody, z kołpakiem na głowie, w krótkiej tunice. W lewej, opuszczonej ręce trzyma zwój. Zazwyczaj widnieją na nim słowa: "Błogosławiony Bóg Izraela". Prawą w geście modlitewnym ma złożoną na piersi.
Sceny z żywota proroka należą do najstarszych w ikonografii chrześcijańskiej. Najbardziej popularny w sztuce zachodniej jest obraz "Daniel w jaskini lwów", traktowany jako prefiguracja Zmartwychwstania Chrystusa i przykład potęgi modlitwy. Chętnie też ukazywano go z pror okiem Habakukiem przynoszonym przez Anioła do jaskini lwów. Jego atrybutem są dwa baranie rogi, wywodzące się z jego widzenia "podniosłem oczy i spojrzałem, a oto jeden baran stał nad rzeką; miał dwa rogi, a wyższy wyrósł później" (Dn 8, 3).


Sw Ananiasz, Azariasz i Miszael (VI w. p. Ch.)
Ananiaszem, Azariaszem i Mazaelem byli przyjacielami Daniela, i dlatego sa czczeni tego samego dnia. Razem z nim wychowali sie na dworze krolewskim.
Gdy król Nabuchodonoz kazal oddawac poklon swojej rzebie odmówili, za co wrzucono ich do tak rozpalonego pieca, ze ci ktorzy ich wrzucali spoleni na miejscu. Lecz po jakims czasie krol zobaczyl cztrech mezczyzn przechadzajacych sie tam w srodku. Kazano ich zawolac i wyszedl dekret ze wszyscy maja czczic Boga tych trzech mlodziencow.
W katakombach przedstawienie trzech mlodziencow w piecu ognistym nalezy do najstarszych spotaknych i bardze czesto uzywanych. Symbolizowaly bowiem kazdego chrzescianina ktory w piecu prob i pokus ma wielbic Pana, a On go wyratuje, posylajac swego aniola.

Relikwie zostaly przewiezione z Babilonii do Konstatynopola. Gdzie byly przechowywane w cerkwii Sw Daniela Stylity. Pozniej w 1156 zostaly przewiezione opactwa w Montevergine, gdzie do dzis sa czczone.


Syryjskie Koscioly zachodnie
Sw Rabbulah z Edessy (IV/V w.) Biskup.

Luteranie
Sturm z Fuldy (+779) Opat i ewangelizator.

Muzumanie
Rumi (1207-1273)
Zmuszony wyemigrowac z rodzina z powodu najazdow tatarskich. Przez Armenie trafil do Konyi. Tam zaczal nauczac prawa koranowego, po spotkaniu z derwiszem Samsem z Tabriz, rzucil nauczanie i zalorzyl krag suficki. Uderzony pieknem Boga pragnal do niego jak najbardziej sie przyblizyc. Radosc osobowego spotkania chcial przekazywac glownie za pomoca poezji i tanca. Grupa ktora powstala wokolo niego byla nazywana "tanczacymi derwiszami". Przekazywal przede wszytkim milosc, a nie surowosc wychodzaca z prawa. Nauczyl by wszyscy poszukiwali tego co istotne, osobistej relacji z Bogiem. Niektore zdorla podaja ze zostal zabity przez muzuman, ktorzy uwazali ze jego teologia za bardzo sie przybliza do chrzescianstwa, mialby zostac ukrzyzowany.

26 GRUDNIA - ŚW. SZCZEPAN, PIERWSZY MĘCZENNIK



Szczepan był jednym z siedmiu diakonów Kościoła jerozolimskiego, podejmujących prace charytatywne, m.in. opiekę nad wdowami. Według Dziejów Apostolskich, "pełen łaski i mocy Ducha Świętego", głosił Ewangelię z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić.
Został oskarżony przez Sanhedryn, że występuje przeciw Prawu i Świątyni. W mowie obrończej Szczepan ukazał dzieje Izraela z perspektywy chrześcijańskiej, konkludując, że naród ten stale lekceważył wolę Boga (Dz 6, 8 - 7, 53). Publicznie wyznał Chrystusa, za co został ukamienowany (Dz 7, 54-60). Jest określany mianem Protomartyr - pierwszy męczennik. Jego imię włączono do Kanonu rzymskiego. Jest patronem diecezji wiedeńskiej; kamieniarzy, kucharzy i tkaczy.

W ikonografii św. Szczepan występuje jako młody diakon w białej tunice lub w bogato tkanej dalmatyce. Jego atrybutami są: księga Ewangelii, kamienie na księdze lub w jego rękach, gałązka palmowa.


Poczytaj na http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelni ... 12-26.php3

29 GRUDNIA - ŚW. TOMASZ BECKET, BISKUP I MĘCZENNIK




Tomasz urodził się w 1118 r. w Londynie. Studiował w Paryżu. Po przyjęciu święceń kapłańskich kontynuował studia na prawie w Bolonii. Kiedy wrócił do kraju, został archidiakonem. W 1155 r. mianowany lordem kanclerzem, stał się najbliższym współpracownikiem Henryka II. Kiedy siedem lat później został arcybiskupem Canterbury, zrezygnował z kanclerstwa. Zmienił radykalnie styl życia, podejmując ascezę. Dawniejsze oddanie królowi zamienił na głęboką troskę o Kościół, o zachowanie jego praw i przywilejów. Próby poszerzenia zakresu i kompetencji sądów królewskich kosztem kościelnych oraz ograniczenia władzy Kościoła spowodowały konflikt Tomasza z królem. Musiał chronić się ucieczką.
W 1170 r. doszło do pojednawczego spotkania króla z arcybiskupem. Tomasz powrócił do Anglii. Jednak spokój trwał niezbyt długo. Kiedy Tomasz odmówił zdjęcia kar z biskupów, został zamordowany podczas nieszporów w katedrze, 29 grudnia 1170 r. Aleksander III kanonizował arcybiskupa Tomasza w trzy lata później. Henryk II u jego grobu odbył publiczną pokutę.

Grobowiec Świętego i jego relikwie zniszczył Henryk VIII (1538). Tomasz jest patronem Anglii i duchownych.

W ikonografii św. Tomasz przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybutami są: model kościoła, krzyż, miecz, palma męczeńska.

Obecnie Żydzi obchodzą święto Chanuka, czyli Święto Świateł.
Centralnym obrzędem Chanuki jest zapalanie świec na chanukiji. W dzisiejszych czasach używa się świec, ale pierwotnie używano do tego celu glinianych lub metalowych lamp oliwnych z ośmioma miejscami na knot. Świece chanukowe zapala się w ten sposób, że pierwszego dnia zapala się pierwszą świecę, zaczynając od prawej strony, i w ciągu następnych dni dodaje się po jednej świeczce, tak że ósmego dnia płonie cała chanukija. Drugiego dnia zapalanie zaczyna się od drugiej świeczki, przypisanej na ten dzień i dopiero potem zapala się tę, która płonęła dnia poprzedniego. Tak postępuje się również w kolejne dni święta.
Świecki charakter Chanuki przejawia się w tym, że dozwolone są wtedy gry hazardowe, np. gra w karty. Jednak najpopularniejszy i najbardziej charakterystyczny dla Chanuki jest drajdel, czyli czworoboczny bączek, którym bawią się dzieci. Na jego czterech ściankach napisane są hebrajskie litery: n, g, h, f - pierwsze litery słów: "nes gadol haja szam" , co oznacza "cud wielki był tam". Drajdlem można także grać. Oto zasady: hebrajskie litery mają na potrzeby gry znaczenie w jidysz: "n" - "niszt" (nic) lub "nemt" (bierzcie); "g" - "ganc" (całe); "h"- "halb" (połowa); "sz" - "sztel-an" (postaw).

30 GRUDNIA - ŚW. EGWIN, BISKUP


Egwin urodził się w VII w. Kształcił się u benedyktynów w Worcester. Tam został mnichem, potem kapłanem. W 693 r. powołano go na biskupstwo w rodzinnym mieście. Stał się reformatorem życia kościelnego. Bronił świętości małżeństwa, stawał w obronie sierot i wdów. Był doradcą Eldera, króla Mercji, jego syna Kenreda oraz Offy I, króla wschodnich Sasów. Podczas pobytu w Rzymie otrzymał od papieża zgodę na rezygnację z biskupstwa. W ostatnich latach życia pełnił obowiązki opata w założonym przez siebie opactwie w Evesham. Osiedlenie się tam było poprzedzone objawieniem Maryi, która powiedziała Egwinowi, gdzie chce mieć swój klasztor.

Zmarł 30 grudnia 717 r. Po śmierci dokonał wielu cudów: przywracał wzrok i słuch, uzdrawiał chorych. Jego relikwie były otaczane tak wielkim kultem, że w 1077 roku trzeba było przebudować opactwo w Evesham, by mogło pomieścić napływ pielgrzymów.

W ikonografii św. Egwin przedstawiany jest w stroju biskupim, w ręku trzyma rybę, która w pyszczku trzyma klucz.

4 stycznia

Bl Aniela z Foligno (1248-1309)
Wychowala się w zamożnej rodzinie. Wyszła szczęśliwie za mąż i została matką kilku synów. Maz tez nalezal do bogatych, mlodej mezatce wiec nie brakowalo pieniedzy, co wykorzystywala prowadzac bardzo rozrzutny tryb zycia.
Kiedy miała 37 lat, udala się na pielgrzymke do Asyza, podczas ktorej pojawił się jej we śnie św. Franciszek i napomniał ją surowo, by nie marnowała cennych lat życia. Odbyla spowiedz generalna. Pozniej zostala tercianka franciszkanska. Krótko po tym Pan Bog zawolal do siebie jej matkę, męża i synów, prawdopobnie poslugujac się jakas epidemia. Rozdała całą swoją majętność pomiędzy ubogich i zaczela się opiekowac tredowatymi. Jej przykład zaczal przyciagac wiele niewiast. Stala się dla nich matka duchowa. Zostala obdarzyna niezwykłymi łaskami, w nagrode za głębokie nabożeństwo do świętych tajemnic z życia Chrystusa Pana, szczególnie do Trójcy Przenajświętszej i Chrystusa cierpiącego (co już samo w sobie jest duza laska) otrzymała mistyczny znak na sercu, który do dzisiaj można oglądać w relikwiarzu, w kościele Św. Franciszka z Asyżu w Foligno. To jedyny taki przypadek w hagiografii.
Ostatnie lata spędziła jako pustelnica zupełnie odcięta od świata, towarzyszyla jej w odosobnieniu jedna z uczenic, ktorej znamy tylko imie: Masazuola. Pod koniec zycia ciezko chorowala.
Pozostawiła ok. 35 pism i listów, które dyktowała. Najcenniejszym z nich jest Memoriale - rodzaj autobiografii. Dla ich głębi nazywano ją nawet "mistrzynią teologów". Jej pisma po starannym przejrzeniu otrzymały aprobatę kościelną już w roku 1310 - a więc już w rok po śmierci. Zaliczana jest do największych mistyczek średniowiecza.
Zostala beatyfikowana w 1693 przez Innocentego XII. Jej relikwie spoczywają w kościele św. Franciszka w Foligno. Ludzie zaczeli jej oddawac czesc jako swietej (być może by w ten sposób nie wydawa się „mniej wazna” od sw Malgorzata z Cortony).


Bl Sekundo Pollo (1908-1941)
Urodzil sie w poblizu Vercelii (Wlochy). Jako 11 sto latek wstapil do seminarium deciezjalnego. Studia ukonczyl w Rzymie. Otrzymal swiecenia kaplanskie w 1931. Przez szesc lat byl wykladowca i ojcem duchownym w seminarium, jednoczescie bedac odpowiedialnym za mlodziez z Akcji Katolickiej. Po rozpoczeciu wojny chcial towarzyszyc swej mlodziezy zostal wiec kapelanem wojskowym.
Towarzyszac im stal sie dla wiele towarzyszem i ojcem.
Gdy pomagal jednemu ranemu zostal trafiony i umarl przez wykrawienie sie. Umarl majac tyle lat co Jezus. 20 lat po smierci jego zwloki zostaly przeniesiony do katedry w Vercelii. Jan Pawel II beatyfikowal go w 1998.


Sw Affrosa (Dafrosa)
Wyglada na to ze byla matka sw Bibiany. Otrzymala palme meczenstwa podczas rzadow Juliana Apostaty, jest wspomniana w Opisie meczenstwa swojej corki.

Sw Elzbieta Anna Bayley Seton (1774-1821)

Urodzila sie w rodzinie episkopalnej (pokrewna anglikanizmu) Po smierci meza, z ktorym miala piecioro dzieci przeszla na katolicyzm. Do tej decyzji przyczynil się pobyt we Wloszech, gdzie zobaczyla ze katolicyzm to nie jest to co jest przedstawiane w anglikanskich podrecznikach do religii. Episkopalizm rozbudzil w niej zainteresowanie biednymi i potrzebujacymi. Wspomnial o tym tez Pawel IV w homilii podczas jej kanonizacji. Papiez wskazywal tez na to ze zgromadzenie to ma w sobie cale bogactwo tradycji episkopalnej i katolickiej. Za zgoda dzieci zaczela zyc na sposob zakonny, ale posiwecajac sie ubogim. W 1809 zalorzyla pierwszy zakon zenski amerykanski. Siostry milosci Sw Jozefa, bardzo szybko staly sie znane i powazane, wpierw w Nowym Yorku i nastepnie w coraz wiekszej ilosci miast. Potem przez 10 lat byla przelozona tego zgromadzenia. Jednoczesnie zajmowala sie szkolami parafialnymi. Coraz wiecej dziewczyn przylaczalo sie do tego dziela milosci i 3 lata pozniej zostalo potwierdzone pozwolenie uzywania reguly sw Wincentego z Paoli. Beatifikowana w 1963 przez Jana XXIII, i kanonizowana w 1975 przez Pawla VI.


Bl Krystiana od Swietego Krzyza (1240-1310)
Pochodzi z ubogiej rodziny. Jako dziecko pasla zwierzeta, samotnosc z tym zwiazana wykorzystywala na medycja i modlitwe.
Pomimo naciskow ze strony rodziny nie chciala wyjsc za maz. Po smierci rodzicow musiala uciec z domu, gdyz bracia już ja prawie sila prowadzili do oltarza. Przeniosla się do innego miasta i tam zarabiala na zycie jako sluzaca. W 1265 odbyla pielgrzymke do Gargano, do sanktuarium Sw Archaniola Michala. Uczynila slub ze reszte zycia spedzi na odwiedzaniu grobow meczenikow. W tym czasie ludzie zaceli nazywac ja “Cristiana” (chrzescianka). W Asyzu Pan Bog jej pokazal ze ma zalorzyc klasztor w swoim miescie. Przyjely regule sw Augustyna. Była obdarowana wspianalymi darami charyzmatycznymi. Pod koniec zachorowala. Ostatnich kilka lat zycia miala ogromne bole. Ostatnich kilka miesiecy byla prawie zupelnie sparalizowana.


Sw Grzegorz z Langres (+539)
Zarzadca Autun. Po smierci zony zostal ksiedzem i nastepnie zostal wyniesiony do godnosci biskupiej. Jego syn to sw Tetrik a wnuk to sw Grzegorz z Tours.

Sw Stefan z Bourg-en-Bresse (+1118)
Towarzysz sw Brunona, zalorzyl klasztor kamedulski w Meyria. Tam pozostal do smierci.

Prawoslawie (4/17 I)
Sobór siedemdziesięciu apostołów
Dzis wspominani sa uczniowie Jezusa Chrystusa. Pismo Swiete mowi o nich bardzo malo. Jako grupa wspomniani sa u Lukasza dwa razy (10,1.17), {chociaz jest ich tam 72}, przy rozeslaniu po dwoch i po powrocie z tej misji. Kosciol katolicki widzial w nich pierwsze grono prezbiterow, a w apostolach grono biskupow.
Z danych które mamy z tradycji i z domyslow na podstawie tekstow biblijnych można odnalesc jednak tozsamosc wielu z nich.
Kosciol prawoslawny na polskojezycznej stronie podaje nastepujacych apostolow:
Sw Akwila, Ananiasz, Andronik, (męcz) Atanazy, Barnaba, (męcz) Dionizy, Eustachy, Jakub brat Pański, (męcz) Klemens, ew Łukasz, Nikandyr, Onezym, Parmenas, Prochor, Symeon, Tymon, Tymoteusz, Tytus, (męcz) Zosima, Archip i Filemona . Można wiecej o tym poczytac tu.
Gdyby ktos chcial przeczytac po rosyjsku to na tej stronie jest wiecej informacji na temat kazdego z nich.
Jest to wspomnienie, które powinno być duzo wazniejsze. To ze najblizszi uczniowie Jezusa pozostaja dla nas często anonimowi to wspanialy przykład dla kazdego chrzescianina. Nie jest wazne ze nasze imiona zostana zapamietane na przyszlosc. Może będą pomylone z kim innym, może ktos inny dostanie ten zaszyt zamiast nas, ale wazne by nasze imiona były zapisane w ksiedze zycia, w niebie, jak to Jezus przypomina swym uczniom. Wspanialy przykład pokory daja nam ci dzisiaj wspominani bracia. Modlmy się o ich modlitwe, bysmy mogli nie stawiac siebie na pierwszym miejscu, ale Krolestwo Boze i jego dotarcie do ludzi nan oczekujacych.

Sw Teoktyst z Kukumios (VIII/IX w.) Ihumen.

Koscioly Koptyjski i Etiopski (25 kijahk/tahsas)
Sw Jan Kama (+858) Mnich Kopci ortodokcyjni
Sw Cheremon Biskup Nilopolis, zabity podczas rzadow Decjusza. Kopci katoliccy

Luteranie
Fritz von Bodelschwing (+1946)
Swiadek wiary w Westfalii.

5 styczeń

SŁUŻEBNICA BOŻA SIOSTRA MARCELINA DAROWSKA



Wzór Polki, matki i wychowawczyni - tak można by scharakteryzować postać bł. Marceliny Darowskiej. Była współzałożycielką Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, którego zadaniem było przede wszystkim wychowanie kobiety i podniesienie poziomu moralnego rodziny dla dobra Ojczyzny.

Służebnica Boża Siostra Marcelina Darowska przyszła na świat w rodzinie ziemiańskiej w Szulakach, koło Białej Cerkwi na Ukrainie, w dniu 27 kwietnia 1827 r., jako piąte z siedmiorga dzieci Jana Kotowicza i Maksymiliany z Jastrzębskich. W domu otrzymała dobre podstawy wychowania, także religijnego. W 1849 r. wyszła za mąż za Karola Darowskiego, patriotę, więzionego za uczestnictwo w walkach niepodległościowych. Gdy po niespełna trzech latach szczęśliwego małżeństwa zmarł mąż, a następnie syn, Marcelina odczytała to jako plan Boży, o czym pisze w autobiografii: "moim przeznaczeniem jest droga zakonna". W roku 1854 dla ratowania zdrowia udała się do Rzymu, gdzie poznała Józefę Karską, która myślała o utworzeniu wspólnoty zakonnej zajmującej się wszechstronną formacją kobiety. W tym celu Marcelina Darowska razem z Józefą Karską założyły zgromadzenie sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP. Pierwszą przełożoną nowego zgromadzenia została Józefa Karska, a po śmierci w 1860 roku, Marcelina Darowska. W roku 1863 Matka Marcelina przeniosła zgromadzenie do Ojczyzny i w Jazłowcu, w Archidiecezji Lwowskiej, otworzyła pierwszy dom zakonny oraz zakład wychowawczy dla dziewcząt, który w ciągu lat stał się znaczącym ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego. Została współzałożycielką Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, którego zadaniem było podjęcie pracy nad duchowym odrodzeniem Ojczyzny. Miałoby się to odbyć przez wychowanie dziewcząt. Matka Marcelina, razem z całym zgromadzeniem sióstr Niepokalanek, podjęła dzieło wychowania kobiety w przekonaniu, że od tego zależy odrodzenie rodziny, będącej fundamentem zdrowego moralnego społeczeństwa. Marcelina Darowska niosła konkretną pomoc także ubogim. Pragnęła, aby przy wszystkich domach Zgromadzenia istniały bezpłatne szkoły podstawowe. Podczas 50-ciu lat swego przełożeństwa otworzyła siedem dużych domów z zakładami wychowawczymi oraz szkołami dla dzieci z okolicznych wsi i osiedli.
Marcelina Darowska zmarła 3 stycznia 1911 roku w Jazłowcu, gdzie Jej ciało spoczywa do dnia dzisiejszego. W całym swoim życiu starała się służyć jedynie Panu Bogu i Polsce.

Wszechmogący wieczny Boże, Ty natchnąłeś błogosławioną Marcelinę pragnieniem niesienia młodym ludziom ewangelicznej prawdy i miłości; przez jej wstawiennictwo udziel mi łaski... o którą z ufnością Cię proszę i spraw, abym, umocniony przykładem jej życia, wiernie dążył do zjednoczenia z Tobą. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Błogosławiona Marcelino, módl się za nami!

zobacz też tutaj

5 stycznia

Sw Edward Wyznawca (1003-1066)
Był synem króla Ethelreda II i normandzkiej księżniczki Emmy. Młodość spędził na wygnaniu w Normandii. W 1041 został wezwany do Anglii, a rok później wstąpił na tron Anglii, obejmując go po swoim bracie przyrodnim. Słynął z wielkiej pobożności. Jako król cieszył się miłością i szacunkiem swoich poddanych. Otaczał opieką ubogich, chorych i ułomnych. Zachowywal się bardziej jak mnich niż jak król, co dało mu przydomek "Wyznawca".
Pochowany został w katedrze westminsterskiej, którą ufundował i której budowie poświęcił znaczną część swego życia. Kanonizowany w 1161 przez Aleksandra III. Od XIV wieku główny patron Anglii oraz angielskich królów.
W ikonografii jest przedstawiany jako wysoki mężczyzna z brodą, w królewskim płaszczu. Czasami niesie chorego, gdyz sam brał niejednego z nich na plecy i zanosił do swojego zamku. Czasem ukazywany jako rycerz w pełnej zbroi. Jego atrybutami są: anioł, berło królewskie, kubek, miecz, pierścień, postać trędowatego.


Sw Emiliana i Tarsilla (VI w.)
Siostry sw Silwi. Mieszkaly w domu ale jako dziewice konsekrowane. Wszytkie trzy wychowywaly syna Sylwi, Grzegorza. Zostanie on pozniej papiezem i jest znany potomnym jako Wielki. To od niego posiadamy informacje na temat jego cioc.
Tarsilla umarla kilka tygodno wczesniej i pozniej się ukazala swojej siostrze mowiac ze Boze Narodzenie przezyla sama w niebie ale Epifanie chce już przezyc razem z siostra. Dedukuje się z tego ze Emiliana umarla w wigilie Epifanii.

Sw Amelia (+304)
Wiadomo tylko ze jest z meczenic podczas rzadow Dioklezjana, w Geronie w Hiszpanii. Istnieje dosc dlugi spis meczenikow w tego miasta i tego okresu. Niektorzy sa wspominani w innych dniach.

Sw Amata (Amma Talida) (V w.)
Palladiusz opisuje swoja wizyte w dwunastu klasztorach zenskich w Antinoe, w Egipcie. W jednym z nich przelozona byla Amma Talida. W momencie spotkania miala ponad 80 lat. W klasztorze tym bylo ponad 60 mniszek ktore byly jej posluszne jak matce. Najbardziej wyrazna cecha w niej to czystosc, która się stala dla niej druga natura. Czystosc ta była tak wielka ze mogla mieć rodzinne relacje z mezczyznami, i ich obecnosc wogole jej nie przeszkadza.

Sw Jan Nepomucen Neumann (1811-1860)
Urodzil sie w Nepomuc w Czechach, jako syn rzemieslnikow. Majac 24 lata jest już gotow do swiecen, ale prosi o zwloke, gdyz po lekturze sw Pawla i wspolczesnych mu misjonarzu, pragnie jechac glosic Slowo Boze do Polnocnej Ameryki. Po rozmowie z biskupem Pragiudaje się do Nowego Yorku, tam zostaje wyswiecony. Po swieceniach zostaje wyslany na polnoc stanu, gdzie jest wielu imigrantow, szeczoglnie niemieckojezycznych. Bardzo duzo podrozuje po okolicznych wioskach, często nie majac wogole pieniedzy. Po jakims czasie przy wsparciu lokalnej ludnosci zaczynaja się pojawiac koscioly, szkoly, domy pomocy i ksztalcenia mlodziezy.
W 1842 wstepuje do zakonu Redemptorystow. 10 lat pozniej zostaje mianowany biskupem Filadelfii. Jest doskonalym przykladem dla ksierzy, nie posiadal jednak daru organizacji, dostaje wiec biskupa pomocniczego. Biskup ten, wspanialy organizotor, majac duze ambicje sam chcial objac urzad ordynariusza. By nie stwarzac okazji do grzechu Jan oddaje mu czesc centralna miasta a sam bierze pod swoja piecze przedmiescia.
Napisal wspanialy katechizm, który miał 21 wydan. Tak jak cale zycie był czlowiekiem kochajacym Boga w drodze do ludzi, tak umarl bedac w drodze. Przy jego grobie mialo miejsce wiele cudow. Zostal kanonizowany w 1977 przez Pawla VI.


Bl Marcellina Darowska (1827-1911)
Urodzila się w Szulakach na Ukrainie, jako piata z osmiorga dzieci. Jej rodzice zamoznymi posiadaczami ziemskimi. Od malego pragnela wstapic do klasztoru, ale w okolicy nie bylo zadnego, ojciec byl tez przeciwny wiec spedzila wiele lat pomagajac na gospodarstwie. Gdy miala 21 zgodzila się poslubic jednego chlopaka po wielu naciskach ojca, ale sam slub mogl się odbyc dopiero rok pozniej, gdyz tak się tym przejela ze ja dotknal paraliz jednej strony i ogolne oslabienie organizmu.
Pomimo tego ze do slubu przystapila z posluszenstwa byla wspaniala zona. Z tego zwiazku narodzila się dwojka dzieci. Jej maz zmarl na tyfus po trzech latach malzenstwa. Zostajac wdowa w wieku 25 lat uczynila slub ze nigdy już nie będzie nalezala do jakiekolwiek stworzenia. Tez w celach zdrowotnych udala się zagranice, przez Berlin i Paryz trafila do Rzymu. Tam poznala sluge Boza Jozefe Karska. Ich ojcem duchownym był zmartwychwstaniec Hieronim Kaysiewicz. Jozefa i Hieronim chcieli zalorzyc instytut dla dziewczat, szczególnie te z bogatszych domow.
W 1854 zlorzyla prywatnie sluby przed ojcem Hieronimem. Pozniej pojechala do Polski by zajac się swoja corka. W miedzy czasie zmarla jej przyjaciolka i wspolzalorzycielka zakonu Karska. Gdy Marcellina wrocila do Rzymu, ich dzielo liczylo zaledwie 4 siostry.
W 1861 zostala oficjalnie przelozona tego nowego zgromadzenia. Pojechala do Polski by tam tez to zgromadzenie było obecne. Po smierci rodzicow, która nastapila kilka miesiecy po jej przyjezdzie zakupila teren kolo Lwowa. Dwa lata pozniej ostatnie siostry wyjechaly z Rzymu i wszytkie przeniosly sie do Polski. Stopniowo w 1863, 1874 i 1889 zostalo zatwierdzone nowe zgromadzenie. Z czasem otwarto wiele domow zakonych, przy kazdym byla szkola z internatem, pootwieranych zostalo tez duzo sporo darmowych instytutow dla ludzi biedniejszych. Wychowynano tam kobiety które mogly by być posluszne Panu Bogu w zyciu codziennym i kochac blizniego. W momencie smierci było szesc domow i 350 siostr, dzis pracuja glownie na Bialorusi i Ukrainie.
Beatyfikowana przez Jana Pawla II w 1996.
Jej zycie ukazuje ze nie ma nic przypadkowego, jej pochodzenie dalo jej zrozumienie potrzeb tej warstwy spolecznej, malzenstwo ukazalo potrzeby kobiety zameznej, która pragnie zyc ewangelia na codzien. Przypadkowe spotkanie innej kobiety i jednego zakonika zaowocowalo powstaniem zgromadzenia zakonnego. Przykład jej zgromadzenia ukazuje rowziez ze w Kosciele normalna procedura jest stopniowe przyjmowanie nowych rzeczy, 26 lat musialy czekac od dekrety pozwalajacego na dzialanosc do dekretu potwierdzajacego pelna niezaleznosc, to może być bardzo pomocne w dzisiejszych czasach gdy wiele krytykuje nowe rzeczywisci w Kosciele, podpierajac to brakiem oficjalnych dokumentow, Pan Bog ma wiecej cierpliwosci od nas, na szczescie.

Sw Teosfor (+137)
Papiez. Pochodzil z Kalabrii. Zabity prawdopobnie za czasow cesarza Hadriana.

Prawoslawie (5/18 I)
Sw Micheasz Straszy (IX w. p. Ch.) { Prorok Michiej }
Pochodził z Królestwa Izraelskiego. Jego przepowiednie niestety nie zostały spisane. Wspomina go "1 Księga Królewska" (22) i "2 Księga Kronik" ( 18 ) .
W owym czasie niecny władca izraelski Achab namówił króla judzkiego Jozafata, aby wyprawił się z nim przeciwko Aramejczykom na Ramot Gileadzkie. Wysłuchawszy sprowadzonych przez Achaba proroków, Jozafat zapytał: "Czy nie ma tu proroka Pana, abyśmy przez niego mogli poznać wolę Bożą?". Wówczas przyprowadzono Micheasza, który przemowil tylko dlatego ze byl obecny Jozafat. Przewidział porażkę, rozgniewany Achab kazał go uwięzić i trzymać o chlebie i wodzie.
Nie należy go mylić z prorokiem Micheaszem Młodszym, którego proroctwa zostały spisane.
Jego wizerunki ikonograficzne nie wyróżniają się niczym szczególnym spośród innych przedstawień proroków. Jest sędziwym, siwobrodym starcem w typowy, proroczym stroju i sandałach.


Dzis jest czytana liturgia Sw Bazylego Wielkiego, pod koniec ktore nastepuje Hagiasma, czyli Wielkie Poswiecenie wody.

Dzis w 1964 w Jerozolimie mialo miejsce historyczne I przelomowe spotkanie patryjarchy Konstantynopola Atanagorasa I i biskupa Rzymu Pawla VI.

Kosciol Koptyjski (26 kiyahk/tahsas)
Sw Anastazja Farmokolitria (III/IV w.)

Maronici
Sw Pawel z Teb (+341)
Pierwszy Eremita

6 GRUDNIA - TRZEJ KRÓLOWIE




okłon Mędrców ze Wschodu złożony Dziecięciu Jezus, opisywany w Ewangelii przez św. Mateusza (Mt 2, 1-12), symbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym. To jedno z najstarszych świąt w Kościele. Trzej królowie być może byli astrologami, którzy ujrzeli gwiazdę - znak narodzin Króla. Jednak pozostanie tajemnicą, w jaki sposób stała się ona dla nich czytelnym znakiem, który wyprowadził ich w daleką i niebezpieczną podróż do Jerozolimy.

Herod podejmując ich dowiaduje się o celu podróży. Podejrzewa, że narodził się rywal. Na podstawie proroctwa w księdze Micheasza (Mi 5, 1) kapłani jako miejsce narodzenia Mesjasza wymieniają Betlejem. Tam wyruszają Mędrcy. Odnajdując Dziecię Jezus, ofiarowują mu swe dary. Otrzymawszy we śnie wskazówkę, aby nie wracali do Heroda, udają się do swoich krajów inną drogą.

Uroczystość Objawienia Pańskiego należy do pierwszych, które uświęcił Kościół. Na Wschodzie pierwsze jej ślady spotykamy już w III w. Tego właśnie dnia obchodził Kościół grecki święto Bożego Narodzenia, ale w treści znacznie poszerzonej: jako uroczystość Epifanii, czyli zjawienia się Boga na ziemi w tajemnicy wcielenia. Na Zachodzie uroczystość Objawienia Pańskiego datuje się od końca IV w. (oddzielnie od Bożego Narodzenia).



W Trzech Magach pierwotny Kościół widzi siebie, świat pogański, całą rodzinę ludzką, wśród której zjawił się Chrystus, a która w swoich przedstawicielach przychodzi z krańców świata złożyć Mu pokłon. Dla podkreślenia uniwersalności zbawczej misji Chrystusa Pana, tradycja chrześcijańska wśród Magów od bardzo już dawna umieszcza także Murzyna. Uniwersalność zbawienia akcentują także: sama nazwa święta, jego wysoka ranga i wszystkie teksty liturgii dzisiejszego dnia.

Pokłon Trzech Króli Ewangelista nie pisze o królach, ale o Magach. Ze słowem tym dość często spotykamy się w Starym Testamencie (Kpł 19, 21; 20, 6; 2 Krn 33, 6; Dn 1, 20; 2, 2. 10. 27; 4, 4; 5, 7. 11). Oznaczano tym wyrażeniem astrologów. Herodot, historyk grecki, przez Magów rozumie szczep irański. Ksantos, Kermodoros i Arystoteles przez Magów rozumieją uczniów Zaratustry.
Św. Mateusz krainę Magów nazywa ogólnym mianem Wschód. Za czasów Chrystusa Pana przez Wschód rozumiano cały obszar na wschód od rzeki Jordanu - a więc Arabię, Babilonię, Persję. Legenda, że jeden z Magów pochodził z murzyńskiej Afryki, wywodzi się zapewne z proroctwa Psalmu 71: Królowie Tarszysz i wysp przyniosą dary. Królowie Szaby i Saby złożą daninę. I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie... Przeto będzie żył i dadzą Mu złoto z Saby.



Przez królestwo Szaby rozumiano Abisynię. Na podstawie tego tekstu powstała także tradycja, że Magowie byli królami. Tak ich też powszechnie przedstawia ikonografia. Prorok Izajasz nie pisze wprost o królach, którzy mają przybyć do Mesjasza, ale przytacza dary, jakie Mu mają złożyć:

Zaleje cię mnogość wielbłądów, dromadery z Madianu i Efy. Wszyscy oni przybędą ze Saby, zaofiarują złoto i kadzidło (Iz 60, 6).

Kadzidło i mirra były wówczas na wagę złota. Należały bowiem do najkosztowniejszych darów. Była to żywica z rzadkich drzew o silnym i miłym zapachu. Palono ją dla przyjemności w pałacach możnych.
Św. Mateusz nie podaje także liczby Magów. Malowidła w katakumbach rzymskich z wieku II i III pokazują ich dwóch, czterech lub sześciu. U Syryjczyków i Ormian występuje ich nawet dwunastu. Przeważa jednak w tradycji Kościoła stanowczo liczba trzy ze względu na opis, że złożyli trzy dary. Tę liczbę np. spotykamy we wspaniałej mozaice w bazylice św. Apolinarego w Rawennie z wieku VI. Także Orygenes podaje tę liczbę jako pierwszy wśród pisarzy chrześcijańskich. Dopiero od wieku VIII pojawiają się imiona Trzech Magów: Kasper, Melchior i Baltazar. Są one zupełnie dowolne, nie potwierdzone niczym.

Kepler usiłował wytłumaczyć gwiazdę betlejemską przez zbliżenie Jowisza i Saturna, jakie zdarzyło się w 7 roku przed narodzeniem Chrystusa (trzeba w tym miejscu przypomnieć, że liczenie lat od urodzenia Jezusa wprowadził dopiero w VI w. Dionizy Exiguus; przy obliczeniach pomylił się jednak o 7 lat - Jezus faktycznie urodził się w 7 roku przed naszą erą). Inni przypuszczają, że była to kometa Halleya, która także w owym czasie się ukazała. Jednak z całego opisu Ewangelii wynika, że była to gwiazda cudowna. Ona bowiem zawiodła Magów aż do Jerozolimy, potem do Betlejem. Stanęła też nad miejscem, w którym mieszkała Święta Rodzina. Św. Mateusz nie tłumaczy nam, czy tę gwiazdę widzieli inni także ludzie.
Żydzi przebywali na Wschodzie, w Babilonii i Persji, przez wiele lat w niewoli (606-538). Znane więc mogło być Magom także proroctwo Balaama:

Wschodzi gwiazda z Jakuba, a z Izraela podnosi się berło (Lb 24, 17).

U ludów Wschodu było powszechnym wówczas przekonaniem, że każdy człowiek ma swoją gwiazdę.

Pokłon Trzech Króli Kiedy Magowie przybyli do Syna Bożego? Z całą pewnością po ofiarowaniu Go w świątyni. Według relacji Ewangelisty, że Herod kazał wymordować dzieci do dwóch lat, wynika, iż Magowie przybyli do Betlejem, kiedy Chrystus miał co najmniej kilka miesięcy, a może nawet ponad rok. Magowie nie zastali Jezusa w stajni, gdyż po dokonaniu spisu ludności, zarządzonego przez cesarza Augusta, któremu także państwo Heroda podlegało, Józef wynajął skromne mieszkanie w Betlejem. Św. Mateusz pisze wyraźnie, że gwiazda stanęła nad "domem" (Mt 2, 11). Było w nim jednak bardzo ubogo. A jednak Mędrcy "upadli przed Nim na twarz i oddali Mu pokłon". Padano na twarz w owych czasach tylko przed władcami albo w świątyni przed bóstwami. Magowie byli przekonani, że Dziecię jest przyszłym królem Izraela.

Według podania, które jednak trudno potwierdzić historycznie, Magowie mieli powrócić do swojej krainy, a kiedy jeden z Apostołów głosił tam Ewangelię, mieli przyjąć Chrzest. Legenda głosi, że nawet zostali wyświęceni na biskupów i mieli ponieść śmierć męczeńską. Pobożność średniowieczna, która chciała posiadać relikwie po świętych i pilnie je zbierała, głosi, że ciała Trzech Magów miały znajdować się w mieście Savah (Seuva). Marco Polo w podróży swojej na Daleki Wschód (wiek XIII) pisze w swym pamiętniku:

Jest w Persji miasto Savah, z którego wyszli trzej Magowie, kiedy udali się, aby pokłon złożyć Jezusowi Chrystusowi. W mieście tym znajdują się trzy wspaniałe i potężne grobowce, w których zostali złożeni Trzej Magowie. Ciała ich są aż dotąd pięknie zachowane cało tak, że nawet można oglądać ich włosy i brody.

Identyczny opis zostawił także Oderyk z Pordenone, w roku 1320. Jednak legenda z wieku XII głosi, że w wieku VI relikwie Trzech Magów miał otrzymać od cesarza z Konstantynopola biskup Mediolanu, św. Eustorgiusz. Do Konstantynopola zaś miała je przewieźć św. Helena cesarzowa. W roku 1164 Fryderyk I Barbarossa po zajęciu Mediolanu za poradą biskupa Rajnolda z Daszel zabrał je z Mediolanu do Kolonii, gdzie umieścił je w kościele św. Piotra. Zwrócono je jednak Mediolanowi.


Od XV/XVI w. w kościołach poświęca się dziś kadzidło i kredę. Kredą oznaczamy drzwi na znak, że w naszym mieszkaniu przyjęliśmy Wcielonego Syna Bożego. Piszemy na drzwiach litery K+M+B, które mają oznaczać imiona Mędrców lub też mogą być pierwszymi literami łacińskiego zdania: (Niech) Chrystus mieszkanie błogosławi - po łacinie:

Christus mansionem benedicat

Zwykle dodajemy jeszcze aktualny rok.


Król Jan Kazimierz miał zwyczaj, że w uroczystość Objawienia Pańskiego składał na ołtarzu jako ofiarę wszystkie monety bite w roku ubiegłym. Święconym złotem dotykano całej szyi, by uchronić ją od choroby. Kadzidłem okadzano domy i nawet obory a w nich chore zwierzęta. Przy każdym kościele stały od świtu stragany, na których sprzedawano kadzidło i kredę. Kadzidłem wierni wykadzali swoje mieszkania. Zwyczaj okadzania ołtarzy spotykamy u wielu narodów starożytnych, także wśród Żydów (Wj 30, 1. 7-9; Łk 1). W Biblii jest mowa o kadzidle i mirze 22 razy. Mirra była to żywica drzewa Commiphore, a kadzidło - to żywica z różnych drzew z domieszką aromatów wszystkich ziół. Drzew wonnych, balsamów jest ponad 10 gatunków. Rosną głównie w Afryce (Somalia i Etiopia) i w Arabii Saudyjskiej.

W dawnej Polsce w domach na końcu obiadu świątecznego roznoszono ciasto. Kto otrzymał ciasto z migdałem, był królem migdałowym. Dzieci chodziły po domach z gwiazdą i śpiewem kolęd, otrzymując od gospodyni "szczodraki", czyli rogale. Śpiewało się kolędy o Trzech Królach. Czas od Bożego Narodzenia do Trzech Króli uważano tak dalece za święty, że nie wykonywano w nim żadnych ciężkich prac, jak np.: młocki, mielenia ziarna na żarnach; kobiety nawet przerywały przędzenie.

W ikonografii od czasów wczesnochrześcijańskich Trzej Królowie są przedstawiani jako ludzie Wschodu w barwnych, częstokroć perskich szatach. W X wieku otrzymują korony. Z czasem w malarstwie i rzeźbie rozwijają się różne typy ikonograficzne Mędrców.



Tekst zaczerpnięty z http://brewiarz.pl/i_06/0601/index.php3 - tam także wiele innych materiałów o uroczystości.