Duch Święty upodabnia nas do Chrystusa

Mówisz, że Msza jest za długa, a ja dodaję: Bo miłość twoja jest krótka. (Droga, 529)

Msza święta stawia przed nami najważniejsze tajemnice wiary, ponieważ jest darem Trójcy Świętej dla Kościoła. Dlatego zrozumiałe jest, że Msza powinna być centrum i rdzeniem duchowego życia chrześcijanina. Jest celem wszystkich sakramentów. We Mszy świętej życie łaski, które zostało nam dane przez Chrzest i które wzrasta umocnione przez Bierzmowanie, zmierza ku swojej pełni. Kiedy uczestniczymy w Eucharystii - pisze św. Cyryl Jerozolimski - doświadczamy przebóstwiającego uduchowienia Ducha Świętego, który nie tylko upodabnia nas do Chrystusa, jak to ma miejsce w czasie Chrztu, lecz całkowicie na "uchrystusawia"
, włączając nas w pełnię Chrystusa Jezusa.

Wylanie Ducha Świętego, poprzez "uchrystusowienie", prowadzi nas do uznania się za synów Bożych. Pocieszyciel, który jest miłością, uczy nas łączyć z tą cnotą całe nasze życie; zaś comsummati in unum, stawszy się jednym z Chrystusem, możemy być wśród ludzi tym, co św. Augustyn mówi o Eucharystii: znakiem jedności, więzią miłości.
(To Chrystus przechodzi, 87 )

św. Josemaria Escrivá

Sylwan z Góry Athos

"Niektórzy tracą nadzieję, myśląc, że Pan nie przebaczy im grzechów, ale myśl taka pochodzi od Nieprzyjaciela. Pan jest tak bardzo łaskawy, że nie możemy tego pojąć"

"Pan kocha nas i łagodnie, bez wyrzutów, przyjmuje nas, jak bez wyrzutów przyjął ewangeliczny ojciec swego marnotrawnego syna: polecił dać mu nowe szaty, na rękę drogocenny pierścień, na stopy obuwie, a polecił jeszcze zabić tuczone cielę i radować się; wszystko to bez wyrzutów"



"Kto się upokorzył, pokonał Nieprzyjaciela."

"Cierpimy, ponieważ nie ma w nas pokory."

"Pycha nie pozwala duszy wejść na drogę wiary."

"Módl się zwyczajnie, jak dziecko, a Pan słyszy twoją modlitwę."

źródło:
Sylwan z Góry Athos "Z zapisków", przełozył Andrzej Wojnowski, wydawnictwo: W drodze 2003

"Największy dar Boga dla ludzi"

Kiedy Go przyjmujesz, powiedz Mu: Panie, ufam Tobie; wielbię Cię, kocham Cię, pomnóż moją wiarę. Bądź oparciem dla mojej słabości, Ty, który w Eucharystii stałeś się bezbronny, aby być lekarstwem dla słabości ludzkich istot. (Kuźnia, 832)

Nie odkrywam niczego nowego jeśli powiem, że niektórzy chrześcijanie mają bardzo ubogie wyobrażenie o Mszy świętej, że dla innych jest to obrzęd czysto zewnętrzny, o ile nie społeczny konwenans. A to dlatego, że nasze nędzne serca są zdolne do przeżywania w sposób rutynowy największego daru Boga dla ludzi. We Mszy świętej, w tej Mszy, którą teraz sprawujemy, w sposób szczególny - powtarzam - działa Trójca Przenajświętsza. Żeby odpowiedzieć na tyle miłości niezbędne jest całkowite oddanie duszy i ciała: słuchamy Boga, mówimy do Niego, widzimy Go, smakujemy. A kiedy słowa nie wystarczają, śpiewamy, zachęcając nasz język - Pange, lingua! - aby wobec całej ludzkości głosił wielkość Pana.

Przeżywanie Mszy świętej to nieustanne trwanie na modlitwie; przekonanie, że dla każdego z nas jest to osobiste spotkanie z Bogiem: wielbimy, wysławimy, prosimy, składamy dzięki, zadośćuczynimy za swoje grzechy, oczyszczamy się, czujemy się w Chrystusie zespoleni w jedno z wszystkimi chrześcijanami.
(To Chrystus przechodzi, 87-88 )

św. Josemaria Escrivá

Sylwan z Góry Athos

"Zapamietaj dwie myśli i lękaj się ich. Jedna powie: "Jesteś święty", druga: "Nie zbawisz się". Obie te myśli pochodzą od Nieprzyjaciela i nie ma w nich prawdy. Ty raczej myśl tak: jestem wielkim grzesznikiem, ale Pan jest łaskawy, bardzo ludzi kocha i przebaczy mi grzechy moje."

"W naszej walce winniśmy być mężni. Pan powiedział do proroka Jeremiasza: "Idź, głoś i bądź mężnym, bym cię nie ukarał" (Jr 1,17). Pan miłuje duszę mężną i mądrą, a jeśli brak nam i męstwa i mądrości, to trzeba nam o nie prosić Boga i być posłusznym ojcom duchowym: w nich żyje łaska Ducha Świętego"

"Całe życie upływa duszy na walce ze złymi myślami, ale ty ducha nie trać, bo Pan miłuje mężnego wojownika."

źródło:
Sylwan z Góry Athos "Z zapisków", przełozył Andrzej Wojnowski, wydawnictwo: W drodze 2003

"Maryja, Córka Boga Ojca"

Ileż brzydoty jest w moim postępowaniu i jakaż niewierność wobec łaski! - Matko moja, Ucieczko grzeszników, módl się za mną; obym nigdy więcej nie utrudniał działania Bożego w mej duszy! (Kuźnia, 178)

Matko nasza, Nadziejo nasza, jakże czujemy się bezpieczni tuląc się do Ciebie, choćby wszystko się chwiało! (Kuźnia, 474)

Jak bardzo ludzi cieszy, gdy im się przypomina pokrewieństwo z wybitnymi postaciami literatury, polityki, wojska, Kościoła!...

- Śpiewaj Niepokalanej Dziewicy, przypominając Jej:

Zdrowaś Maryjo, Córko Boga Ojca! Zdrowaś Maryjo, Matko Boga Syna! Zdrowaś Maryjo, Oblubienico Boga Ducha Świętego!... Ponad Tobą jedynie Bóg! (Droga, 496)

Mów: Matko moja - tak jest, bo do Niej należysz z wielu względów - niechaj miłość Twoja przywiąże mnie do Krzyża Syna Twojego, niech nie zabraknie mi Wiary ani odwagi, ani śmiałości do pełnienia woli naszego Jezusa.
(Droga, 497 )

św. Josemaria Escrivá

"Przebaczenie pochodzi od miłosierdzia Bożego"

Piszesz mi, że nareszcie dotarłeś do konfesjonału, i że doznałeś upokorzenia, kiedy musiałeś otworzyć przed człowiekiem szambo - jak powiadasz - swego życia. - Kiedy pozbędziesz się tego próżnego mniemania o sobie? Wówczas pójdziesz do spowiedzi z radością, iż obnażysz się takim, jakim jesteś, przed tym człowiekiem, pomazańcem Bożym - drugim Chrystusem, samym Chrystusem! - który ci udzieli rozgrzeszenia, przebaczenia Bożego. (Bruzda, 45)

Ojcze - powiedziałeś mi po doskonałej spowiedzi - jakże Ojciec może znieść ten gnój?

- Przemilczałem to, myśląc, że jeśli twoja pokora każe ci to odczuwać - jako gnój, stertę gnoju! - to jeszcze całą twoją marność możemy przerobić na coś wielkiego.
(Droga, 605 )

Jakże mała jest twoja Miłość do Boga, gdy ulegasz bez walki, ponieważ nie jest to grzech ciężki! (Droga, 328)

Znowu wracasz do swoich starych szaleństw!... A potem, kiedy powracasz, czujesz w sobie mało radości, ponieważ brak ci pokory.

Wydaje się, że z uporem zapominasz o drugiej części przypowieści o synu marnotrawnym i ciągle pozostajesz przywiązany do nędznego smaku strąków dla świń. Zraniony pychą, w swojej słabości nie decydujesz się prosić o przebaczenie i nie uważasz, że jeśli się upokorzysz, oczekuje cię radosne przyjęcie przez twego Ojca, Boga, święto z okazji twojego powrotu i rozpoczęcia życia na nowo.
(Bruzda, 65 )

św. Josemaria Escrivá

Sylwan z Góry Athos

"Naucz sie odrzucać złe myśli od razu. A jeśli zdaży ci się, że zapomnisz, to okaż skruchę. Potrudź sie nad tym, by wyrobić sobie przyzwyczajenie. Dusza nabiera przyzwyczajeń: jak przywykniesz, tak potem czynić będziesz przez całe życie."

"Nie smućcie się dlatego, że życie jest trudne. Walczcie tylko z grzechem i proście Pana o pomoc, a da ją wam, bo łaskawy jest i nas kocha."

"Pan nas kocha i dlatego możemy nie bać się niczego, prócz grzechu; z powodu grzechu traci się łaskę, a bez łaski Bożej Nieprzyjaciel gna duszę jak wiatr suche liście czy dym."

źródło:
Sylwan z Góry Athos "Z zapisków", przełozył Andrzej Wojnowski, wydawnictwo: W drodze 2

"Prawdziwa pokora prowadzi... do prośby o przebaczenie!"

Jeśli kiedyś upadniesz, synu, przystąp natychmiast do Spowiedzi i szukaj kierownictwa duchowego. Pokaż swą ranę, by można ją było wyleczyć do głębi, usunąć wszelkie możliwości infekcji, choćby cię to bolało jak podczas operacji chirurgicznej. (Kuźnia, 192)

Szczerość jest niezbędna, by osiągnąć większe zjednoczenie z Bogiem.

- Jeśli jest w tobie, synu mój, jakieś paskudztwo, wyrzuć je z siebie! Powiedz najpierw - jak zawsze ci radziłem - to, czego byś nie chciał, aby inni wiedzieli o tobie. Kiedy już wyrzucisz z siebie to zło podczas spowiedzi, co za ulga! (Kuźnia, 193)

Chwała niech będzie Bogu - mówiłeś do siebie po sakramencie spowiedzi. I myślałeś: czuję, jakbym się na nowo narodził.

Potem myślałeś dalej pogodnie: Domine, quid me vis facere? - Panie, co mam uczynić?

- I sam sobie udzieliłeś odpowiedzi: z łaską Twoją, niezależnie od wszystkiego i od wszystkich, wypełnię Twoją Najświętszą Wolę: serviam! - będę Ci służył bez zastrzeżeń. (Kuźnia, 238)

Pokora pomaga każdej duszy nie zniechęcać się własnymi błędami.

Prawdziwa pokora prowadzi... do prośby o przebaczenie! (Kuźnia, 189)

Nawet gdybym był trędowaty, moja matka obejmowałaby mnie. Bez strachu i bez wstrętu całowałaby moje rany.

- A Najświętsza Maryja Panna? Czując, że jesteśmy trędowaci, że jesteśmy pokryci ranami, powinniśmy wołać: Matko! A opieka naszej Matki jest pocałunkiem ran, który przynosi uzdrowienie.
(Kuźnia, 190 )

św. Josemaria Escrivá

św. Cyprian (+ 258)

“Obawiasz się, że może zabraknie ci majątku, gdy zaczniesz zeń hojnie czerpać, a nie wiesz, nieszczęsny, że gdy lękasz się, by ci nie zabrakło mienia, może ci zabraknąć samego życia i zbawienia, i gdy uważasz, by się coś z twojej własności nie zmniejszyło, nie spostrzegasz, iż sam się zmniejszasz, miłośniku raczej mamony niż duszy swojej, i gdy lękasz się, byś dla siebie samego nie utracił ojcowizny, sam dla ojcowizny giniesz” O uczynkach i jałmużnach (De opere et eleemosynis)


“Kościół również jest jeden, a wzrostem płodności szeroko na mnóstwo się rozciąga. Choć wiele jest promieni słońca, jedno jest światło, choć wiele jest gałęzi drzewa, jeden jest pień, na silnym korzeniu osadzony, choć z jednego światła bardzo wiele wypływa strumieni, tak, iż wielka wydaje się liczba dzięki rozlewnej obfitości, to jednak u źródła zachowuje się jedność. Oderwij promień słońca od tarczy, jedność światła nie zna podziału. Odłam gałąź od drzewa, odłamana liści nie wypuści. Odetnij strumień od źródła, odcięty wysycha. Jedno jest jednak światło, które wszędzie się rozlewa, i jedność ciała się nie rozdziela. Gałęzie swe z nadmiaru żyzności na cały świat rozszerza, wypływające obficie strumienie szeroko rozprowadza. Ale jedna jest głowa i jedno źródło, i jedna płodna matka, w potomstwo bogata. Z jej płodu się rodzimy, jej mlekiem się karmimy, jej duchem ożywiamy” O jedności Kościoła katolickiego (De catholicae ecclesiae unitate)

źródło:
Ks. Franciszek Drączkowski
P A T R O L O G I A
http://www.mikolaj-bydgoszcz.home.pl/pa ... spatro.htm

św. Piotr Chryzolog (+ ok. 450)

Kazanie na post czterdziestodniowy (początek):

“Skoro, jak widzimy, nadszedł wiosenny czas postu, czas bojów duchowych, jako żołnierze Chrystusa, odrzuciwszy wszelką gnuśność ciała i duszy, wyjdźmy na pole cnoty, by dłonie od zimowej bezczynności zwątlałe pokrzepić ćwiczeniem się we władaniu niebiańskim orężem. Daliśmy ciału rok, dajmy duszy przynajmniej dni nieco, tak wiele czasu zużyliśmy dla siebie, oddajmy tę trochę Stworzycielowi, pożyjmy nieco dla Boga, skoro tak długo żyliśmy dla świata, odłóżmy na bok troski domowe, pozostańmy w obozie Kościoła, czuwajmy w szyku Chrystusowym, nie szukajmy leży do spania ciągłego, złączmy się z mężnym orszakiem, porzućmy miękkie uściski, niech serce nasze przejmie żądza tryumfu, niech go nie łudzą dziecinne ponęty, niech w uszach naszych brzmią Boże słowa, pokoju ich niech nie miesza zgiełk poufnych pogadanek, niech skromne pożywienie zsyła nam z niebios dłoń Opatrzności; nie szukajmy zbytkownych, ziemskich przypraw, w spełnianiu pucharów zachowujmy miarę trzeźwości, niechaj pijaństwo sił naszych nie psuje.

Co zbywa z dochodów, niech bierze towarzysz broni - ubogi; niczego niechaj nie trwoni przeklęta rozrzutność; nakarmiony przez ciebie towarzysz na pomoc w boju ci stanie. Tak uzbrojeni, bracia, tak wyćwiczeni, wydajmy wojnę grzechom, zacznijmy bój ze zbrodniami, wystąpmy do walki, pewni zwycięstwa. Wszak niebiańskich oręży nie zmogą ziemscy wrogowie, ani Boskiego Króla nie zwalczą zastępy świata; kogo wiara w pogotowiu bojowym trzyma, tego nie zdoła zaskoczyć wróg zasadzką, a ostrożnych, czuwających, trzeźwych nie zmiesza diabeł nagłym napadem, przeto i nas taką zbrojnych bronią w otwarte pole nie będzie śmiał wywoływać, nie pokusi się podstępem obalić.

Niech więc duch nasz trwa w niebiańskiej stanicy, niechaj niweczy podstępne, skryte zasadzki szatana, niechaj się od nich uchyla. Diabeł bowiem sam przez się złośliwy, złośliwszym się staje, gdy się go zaczepia. Słuchaj słów Apostoła: "Diabeł jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć" (1 P 5,8]. Gdy pościmy, głód cierpi diabeł, który nasyca się naszymi grzechami. On to pożywienie pokarmu zamienia w obżarstwo, napój nasz obraca na pijaństwo, by odebrać nam ducha trzeźwości, a ciało nasze zbrukać błotem, ciało, to mieszkanie umysłu i przybytek duszy, mur osłaniający ducha, szkołę cnót i świątynię Boga przemienić na siedlisko zbrodni, uczynić widowiskiem występków i teatrem sprośnych rozkoszy. Nasyca się zły duch, przejmuje rozkoszą, zażywa wystawnej biesiady, kiedy nas oszałamia zbytek, podnieca lubieżność, pociąga przepych, bodzie ambicja, rozpala gniew, pędzi szał, gryzie zazdrość, rozpłomienia żądza, niepokoją troski, dręczy swarliwość, zaślepiaj ą zyski, krępuje lichwa, wiążą weksle, obarczają pełne kiesy, dławi złoto.

Kiedy umierają cnoty - żyją występki, rozkosz się pleni - ginie uczciwość, ustaje miłosierdzie - obfituje skąpstwo, panuje zamieszanie - upada porządek i niszczej e karność. Te to siły walczą przeciw żołnierzowi Chrystusa, one to są hufcami szatana, diabelskimi legionami, one to napełniły świat mogiłami, zawojowały ludy, zniszczyły plemiona, cały świat podbiły w swą niewolę.

Żaden ze śmiertelników nie zdołał własną mocą stawić im czoła i dlatego sam Bóg, Król niebios zstąpił na ziemię dla ich zwyciężenia, sam zwycięzca najprzedniejszy zszedł na pole walki, ustanawiając post czterdziestodniowy, by czterema jego dziesiątkami, niby czterema ścianami niezwyciężonego muru obwarować świat” (przekł. pol. T. Karyłowski, AP s. 281-282).

źródło:
Ks. Franciszek Drączkowski
P A T R O L O G I A
http://www.mikolaj-bydgoszcz.home.pl/pa ... spatro.htm

Pokój Chrystusa w królestwie Chrystusowym

Oto sekret. - Oto głośny sekret: przyczyną kryzysów w świecie jest brak świętych. - Pan Bóg chce mieć garstkę "swoich" ludzi w każdej dziedzinie. - Wówczas... pax Christi in regno Christi - pokój Chrystusa w królestwie Chrystusowym. (Droga, 301)

Staraj się w razie potrzeby zawsze, od pierwszej chwili, przebaczać tym, którzy cię obrażają, bo choćby jak wielka była obraza i krzywda od nich doznana, Bóg ci przebaczył znacznie więcej. (Droga, 452)

Oczywistą oznaką człowieka Bożego, jest pokój w duszy: posiada „pokój” i nosi „pokój” osobom, z którymi się spotyka. (Kuźnia, 649)

W odpowiedzi na kamienie rzucane przez biednych „nienawistników” naucz się zarzucać ich kamieniami "zdrowasiek". (Kuźnia, 650)

Najświętsza Maryja Panna - jest - tak wzywa Ją Kościół - Królową Pokoju. Dlatego, kiedy nastaje niepokój twej duszy, w środowisku rodzinnym lub zawodowym, w życiu społecznym lub międzynarodowym, nie przestawaj wzywać Jej: Regina pacis, ora pro nobis! - Królowo Pokoju, módl się za nami! Czy próbowałeś tego, przynajmniej w czasie niepokoju wewnętrznego? Zdumieje cię natychmiastowa skuteczność tej modlitwy. (Bruzda, 874 )

św. Josemaria Escrivá

"Nauczyć się we Mszy świętej obcować z Bogiem"

Pokora Jezusa Chrystusa: w Betlejem, w Nazarecie, na Kalwarii... - Ale jeszcze większe upokorzenie i poniżenie mamy w Najświętszej Hostii, większe niż w stajence, niż w Nazarecie, niż na Krzyżu. Jak bardzo więc winienem kochać Mszę świętą ("Naszą" Mszę, o Jezu...) (Droga, 533)

Być może czasem zadawaliśmy sobie pytanie, jak możemy odpowiedzieć na tyle Bożej miłości; być może pragnęliśmy poznać wyłożony jasno program życia chrześcijańskiego. Rozwiązanie jest proste i znajduje się w zasięgu wszystkich wiernych: uczestniczyć z miłością we Mszy świętej, nauczyć się we Mszy świętej obcować z Bogiem, ponieważ w tej Ofierze zawiera się wszystko, czego Pan od nas oczekuje.

Pozwólcie, że przypomnę wam to, co tylekroć sami obserwowaliście: przebieg ceremonii liturgicznych. Kiedy będziemy uczestniczyć w nich krok po kroku, bardzo możliwe, że Pan pozwoli odkryć każdemu z nas w czym mamy się poprawić, jakie wady mamy wykorzenić, jakie powinno być nasze braterskie obcowanie z innymi ludźmi.

Kapłan kieruje się do Ołtarza, do Boga, który uwesela młodość moją. Msza święta rozpoczyna się pieśnią radości, ponieważ Bóg jest tutaj. Jest to radość, która wraz z szacunkiem i miłością wyraża się w ucałowaniu ołtarza, symbolu Chrystusa i pamiątki świętych: przestrzeń niewielka, uświęcona, ponieważ na tym stole ofiarnym sprawuje się Sakrament o nieskończonej skuteczności.
(To Chrystus przechodzi, 88 )

św. Josemaria Escrivá

"Wielki Przyjaciel, który nigdy nie zdradza"

Szukasz towarzystwa przyjaciół, których rozmowy, serdeczność, oraz dobre maniery ułatwią ci znoszenie wygnania na tym padole..., chociaż nawet przyjaciele niekiedy zdradzają. - Nie wydaje mi się to czymś złym. Ale... czemu nie szukasz, codziennie coraz usilniej, towarzystwa oraz rozmowy z tym Wielkim Przyjacielem, który nigdy nie zdradza? (Droga, 88)

Nasze życie należy do Boga i powinniśmy je spalić w służbie Jemu, troszcząc się z hojnością o dusze, ukazując słowem i przykładem głębię chrześcijańskich wymagań.

Jezus oczekuje, że będziemy ożywiać pragnienie zdobycia tej mądrości, żeby nam powtórzyć: jeśli ktoś jest spragniony, niech przyjdzie do Mnie i pije. I odpowiadamy: naucz nas zapominać o sobie, żeby myśleć o Tobie i o wszystkich duszach. Wtedy Pan z pomocą swojej łaski poprowadzi nas naprzód, jak wtedy, gdy uczyliśmy się pisać - czy pamiętacie z dzieciństwa te pierwsze litery, stawiane z pomocą nauczyciela - i w ten sposób zaczniemy smakować szczęścia płynącego z ukazywania naszej wiary - co jest kolejnym darem Boga - również poprzez nieomylne rysy chrześcijańskiego postępowania, w którym wszyscy będą mogli odczytać Boże cuda.

Jest Przyjacielem, najlepszym Przyjacielem: vos autem dixi amicos, mówi. Nazywa nas przyjaciółmi i to On uczynił pierwszy krok; pierwszy nas umiłował. Nie narzuca jednak swojej miłości: oferuje ją. Ukazuje ją w najbardziej oczywistym znaku przyjaźni: nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Był przyjacielem Łazarza i płakał po nim, kiedy zobaczył, że umarł: i wskrzesił go. A jeśli zobaczy nas zimnych, zniechęconych, być może zatwardziałych z powodu przygasającego życia wewnętrznego, Jego płacz będzie dla nas życiem: Tobie mówię, przyjacielu mój, wstań i chodź, wyjdź z tego ciasnego życia, które nie jest życiem.
(To Chrystus przechodzi, 93 )

św. Josemaria Escrivá