Ponieważ jednak "pierwocinami zmartwychwstania" wszystkich ludzi był Zbawiciel, sam Pan musiał powstać z martwych i przez Niego przyjdzie sąd na cały świat, aby ci, którzy godnie walczyli, godnie też otrzymali wieniec zwycięstwa od Niego, dobrego Sędziego, który pierwszy odniósł zwycięstwo w biegu, został wzięty do nieba, zasiada po prawicy Boga Ojca i ponownie objawi się jako Sędzia przy końcu świata. Koniecznie więc musieli objawić się przed Nim Jego zwiastuni, jak mówi przez usta swego posłańca, Malachiasza: "Poślę wam Eliasza Tesbitę przed nadejściem Dnia Pańskiego, dnia wielkiego, i ukaże się Ten, który skłoni serca ojców ku synom i nieposłusznych sprowadzi do roztropności sprawiedliwych, abym nie przyszedł i nie poraził do szczętu ziemi" [Ml 3:23]. Oni więc przybędą i głosić będą, że Chrystus objawi się z nieba; oni też czynić będą znaki i cuda, aby w ten sposób poruszyć i skłonić ludzi do pokuty za ich wielką nieprawość i bezbożność.
Mówi bowiem Jan: "Dwom moim świadkom dam [władzę] i będą prorokować obleczeni w worki przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni" [Obj 11:3], to znaczy przez połowę tygodnia, o której mówił Daniel [por. Dn 9:27]. "Oni są dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami, co stoją przed Panem ziemi. A jeśli ktoś zechce ich skrzywdzić, ogień wychodzi z ich ust i pożera ich wrogów. A jeśli ktoś chce ich skrzywdzić, w ten sposób ma zostać zabity. Oni mają władzę zamknąć niebo, aby deszcz nie zraszał dni ich prorokowania, i mają władzę nad wodami, by je w krew przemienić i wszelką plagą uderzyć ziemię, ilekroć zechcą. A gdy ukończą swój bieg i dopełnią swego świadectwa" - cóż mówi prorok? "Bestia, która wychodzi z Otchłani, wyda im wojnę, pokona ich i zabije" [Obj 11:4-7], ponieważ nie chcą okazać szacunku Antychrystowi; to oznacza mały róg, który wyrósł. Antychryst z kolei nadyma się pychą w swym sercu, zaczyna się chełpić i podawać się za Boga, prześladując świętych i bluźniąc Chrystusowi, zgodnie z tym, co mówi prorok Daniel: "Przypatrywałem się rogowi, a oto miał on oczy podobne do ludzkich oczu i usta, które mówiły wielkie rzeczy, i otworzył swe usta, aby bluźnić Bogu, a jego róg rozpoczął wojnę ze świętymi i zwyciężał ich, aż zabito Bestię i zniszczono, a ciało jej wydano na spalenie" [Dn 7:8,21,11].
[Hipolit - "O Antychryście”]

Kazanie św. Grzegorza z Nazjanzu (+390), biskupa
(Kazanie 45, 23-24)

Będziemy uczestnikami Paschy

Będziemy więc uczestnikami Paschy, chociaż jeszcze w jej wyobrażeniu, to jednak bardziej wyraziście niż za dawnego Przymierza. Tamta Pascha, odważę się to powiedzieć, była tylko niewyraźnym obrazem naszej Paschy. Ale i w tej obecnej będziemy uczestniczyli w pełni i wyraziście wtedy, gdy Chrystus, Słowo Boże, będzie ją spożywał z nami w królestwie Ojca. Wtedy ukaże nam rzeczywistość, którą dzisiaj poznajemy tylko częściowo i o niej nas pouczy. A będzie to nowa Pascha, ponieważ zawsze pozostaje nowe to, co dzisiaj poznajemy.
My więc starajmy się zrozumieć jej istotę. Poucza nas Chrystus, Słowo Boże, a jego nauka jest pokarmem, którym nas karmi.
Bądźmy więc już teraz uczestnikami Przymierza, według Ewangelii, a nie według litery słowa; w pełni, a nie na sposób niedoskonały; na wieczność, a nie tylko w czasie. Naszym życiem jest nie Jeruzalem tej ziemi, lecz ojczyzna niebios; nie to miasto deptane obecnie zastępami wojsk, lecz to, które wysławiają chóry anielskie.
Na ołtarzu niebiańskich wyżyn i pośród ich mieszkańców składamy Bogu w darze ofiarę chwały, a nie młode cielce czy baranki, które są daniną martwą i pozbawioną uczucia. Uchylmy pierwszą zasłonę, wejdźmy w drugą, spójrzmy na miejsce Świętego Świętych. Powiem i więcej: siebie złóżmy w ofierze Bogu, składajmy ją codziennie i bezustannie. Czyńmy, co powiedziano; swoimi cierpieniami bierzmy w siebie Jego cierpienia; krwią uczcijmy Jego krew; z radością dajmy się wynieść na krzyż.
Jeśli jesteś Szymonem z Cyreny, weź krzyż i nieś go za Nim. Jeśli jesteś jak ten łotr razem z Nim przybity do Krzyża, miej jego rozeznanie i w Ukrzyżowanym uznaj goela- On z powodu ciebie i twojego grzechu został zaliczony do przestępców; ty ze względu na Niego przyjmij Jego sprawiedliwość. Uczcij Tego, który dla ciebie zawisł na krzyżu, i razem z Nim do krzyża przybity, wyciągnij z tego korzyść dla siebie: śmiercią zdobądź zbawienie, z Jezusem wejdź do raju i przypatrz się temu, coś utracił. Wpatruj się w jego piękno, a urągającemu łotrowi daj umrzeć na zewnątrz razem z jego urąganiem. Jak Józef z Arymatei zażądaj wydania ciała od tego, który ukrzyżował, i niech stanie się ono twoją własnością, ono, które przyniosło oczyszczenie świata. Jak Nikodem, w godzinach nocnych szukający Boga, przynieś do grobu wonności i nimi namaść Jego Ciało. A jeśli jesteś Marią, czy ową drugą Marią albo Salome lub Joanną, przyjdź płakać u grobu przed brzaskiem jutrzenki. Uczyń tak, aby dane ci było ujrzeć przed innymi odwalony kamień, a może też i aniołów, a nawet samego Jezusa.

źródło:
http://www.brewiarz.katolik.pl/index.php3

Jeśli ktoś uważnie przeczyta Pisma, znajdzie w nich naukę o Chrystusie oraz nowe powołanie się na zapowiedziany obraz. On jest bowiem "skarbem ukrytym w roli" to znaczy na świecie - rolą bowiem jest świat - ukrytym zaś w Pismach, ponieważ został oznaczony przez figury i przypowieści, które mogły być rozumiane tylko czysto po ludzku, zanim przyszedł dla wypełnienia tego, co zapowiedzieli prorocy, to jest przed przyjściem Chrystusa. Dlatego prorok Daniel powiedział: "Ukryj te słowa i zapieczętuj tę księgę aż do czasu wypełnienia, aż wielu pozna i wypełni się poznanie" (Da 12,4,7). ... Dlatego czytane dzisiaj przez Żydów prawo, podobne jest do bajki, bo nie posiadają oni wyjaśnienia tych wszystkich rzeczy, które odnosi się do przyjścia Syna Bożego w postaci ludzkiej. Gdy jednak te pisma czytane są przez chrześcijan, skarb ukryty w roli zostaje odsłonięty i odkryty przez krzyż Chrystusa, następuje ubogacenie ludzkiej myśli, ukazanie boskiej mądrości. W taki sposób także wykładał je swoim uczniom zmartwychwstały Pan. Dowodził na podstawie pism, że "trzeba było, żeby Chrystus cierpiał i wszedł do swojej chwały" (Łk 24,26) i że "w jego imieniu będzie głoszone odpuszczenie grzechów na całym świecie" (Łk 24,27).
(AH IV, 26)

"Prawda wypowiadana w słowie - kosztuje. Tylko za plewy się nie płaci. Za pszeniczne ziarno prawdy - trzeba płacić."

Sługa Boży - kard. Stefan Wyszyński

Kazanie świętego Efrema, diakona, "O Panu naszym"
(Kazanie 3-4, 9)

Krzyż Chrystusa zbawieniem ludzkości

Śmierć rzuciła Chrystusa do nóg swoich, On jednak powalił ją na ziemię i podeptał. Z własnej woli przyjął śmierć i jej się poddał, aby wbrew niej samej ją unicestwić. Bo wyszedł nasz Pan i poniósł swój krzyż idąc drogami śmierci. Ale na krzyżu zawołał głosem wielkim i wywiódł umarłych z Otchłani, wydarł z rąk śmierci, a ona musiała ich oddać.
Śmierć pochwyciła Pana w Jego ludzkim ciele, ale w tym samym ciele On nad nią odniósł zwycięstwo. Ukryło się Bóstwo pod zasłoną człowieczeństwa i tak stanęło przed śmiercią, ona zaś zadała cios, od którego sama zginęła. Położyła kres życiu ciała, ale znalazła własny kres, gdyż zabiło ją życie nie cielesne.
Tylko ciało mogło być wydane na pastwę śmierci, jedynie ono mogło być pogrążone w Otchłani. Zstąpił więc Pan w łono Dziewicy, aby wzięte z niej człowieczeństwo mogło zaprowadzić Go do Otchłani. Zeszedł tam w swoim ludzkim ciele, rozrzucił i złupił nagromadzone tam skarby.
Przyszedł do Ewy, matki wszystkich żyjących. Jest ona winnicą, której ogrodzenie śmierć wyłamała własnymi rękami Ewy i dała jej skosztować swojego owocu. Dlatego Ewa, matka żyjących, stała się dla nich wszystkich źródłem śmiercionośnym. Ale potem zakwitła nowa latorośl winna, Maryja, zamiast tamtej dawnej, którą była Ewa. A w nowej latorośli powstało nowe życie, Chrystus. I śmierć się przybliżała, niczego nie przeczuwając, aby jak zwykle odebrać to, co do niej należy. Lecz oto w owocu, który miała zerwać, było ukryte Życie niweczące śmierć. Gdy więc śmierć bez żadnych obaw pochłonęła Pana, wyzwoliła życie, a wraz z nim wielu jeńców.
Jakże On wielki, ten Syn cieśli. Krzyż swój zatknął nad pożerającą wszystko Otchłanią, a ludzkość przyprowadził do domu życia. Za sprawą drzewa upadła ludzkość aż do dna piekła; za sprawą drzewa wzniosła się do siedziby żyjących. Drzewo przyniosło gorycz, lecz zaszczepiono w nim słodki pęd, abyśmy poznali Tego, któremu nie oprze się żadne stworzenie.
Tobie chwała! Tobie, któryś przerzucił most ponad czeluścią śmierci, aby po nim dusze mogły przejść z krainy śmierci do krainy życia.
Tobie chwała! Tobie, który przyjąłeś ciało ludzkie i uczyniłeś je źródłem życia dla wszystkich śmiertelnych.
Ty żyjesz w pełni, a Twoi oprawcy postąpili jak rolnicy: ukryli Cię w głębi ziemi jak ziarno pszeniczne, ale Ty przebiłeś powierzchnię gleby i wyprowadziłeś ze sobą wielu jako plon obfity.
Pójdźmy, ofiarujmy Mu naszą miłość wyłączną i dogłębną; śpiewajmy pieśń uwielbienia Temu, który swój krzyż złożył Bogu w ofierze, aby przez nią nas wszystkich ubogacić.

źródło:
http://www.brewiarz.katolik.pl/index.php3

„Co bowiem był niemożliwe dla Prawa, ponieważ ciało czyniło je bezsilnym. Bóg zesłał Syna swego na podobieństwo do grzesznego ciała i przez grzech potępił grzech w ciele.”
„Apostoł wypowiedział te słowa, aby upewnić ochrzczonych, iż zostali uwolnieni od grzechów. ‘Co bowiem było niemożliwe dla Prawa’. Dla kogo niemożliwe? Dla nas mianowicie było niemożliwe wypełnić nakaz Prawa, gdyż byliśmy podporządkowani grzechowi. Z tego względu Bóg zesłał swego Syna w ciele podobnym do ciała grzesznego. Jest ono na podobieństwo ciała, chociaż bowiem jest takie samo, jak i nasze ciało, nie tak jednak powstało w łonie i narodziło się, jak nasze. Zostało bowiem uświęcone w łonie i narodziło się bez grzechu, ani też On sam w nim nie zgrzeszył. Dlatego zostało wybrane łono dziewicze dla narodzenia Pańskiego, ażeby ciało Pańskie różniło się od ciała naszego co do świętości. Jest bowiem podobne co do przyczyny, a nie co do jakości substancji grzesznej. Dlatego nazwał je podobnym, (bo chociaż uczynione zostało z tej samej substancji) ciała, to Jego narodzenie nie odbyło się w ten sam sposób, (gdyż ciało Pańskie nie podlegało grzechowi). Ciało Pańskie bowiem oczyszczone zostało przez Ducha Świętego, aby narodziło się w takim ciele, w jakim Adam był przed grzechem. (…)”
„Grzech został potępiony przez Zbawiciela i to potępiony na trzy sposoby: Najpierw więc potępił grzech, skoro nie zgrzeszył, lecz mu się sprzeciwił. Następnie grzech został potępiony na krzyżu, ponieważ (szatan) zgrzeszył. A skoro jako grzesznikowi odebrana mu została władza, gdy zatrzymał w piekle ludzi z powodu przestępstwa Adama, widząc w nich znak krzyża nie śmiał ich [dłużej] więzić. Po raz trzeci [Pan] potępił grzech, kiedy zniweczył przewiny udzieliwszy odpuszczenia grzechów. Bo skoro grzesznik musiał zostać potępiony z powodu popełnienia grzechu, to odpuszczając mu, potępił w nim grzech.”
[Ambrozjaster – Komentarz do Listu św. Pawła do Rzymian]

Kazanie świętego Teodora Studyty (+826) "Ku czci Krzyża św."
(PG 99, 691 nn)

Drogocenny i życiodajny krzyż Chrystusowy

O najcenniejszy darze krzyża! Podziwiajmy jego wspaniałość! Nie jest on jak drzewo rajskie, dające poznanie dobra i zła, ale cały jest przepiękny i miły dla oczu i smaku.
Bo drzewo krzyża przynosi nie śmierć, lecz życie; nie mrok, ale światłość; nie wyrzuca z raju, lecz do niego wprowadza. Chrystus wstąpił na to drzewo jak na rydwan królewski, obalił diabła i jego moc śmiercionośną, i wyzwolił ludzkość z okrutnej niewoli.
Na tym drzewie Pan się ukazał jako najznakomitszy wojownik. Jego ręce, nogi i bok zostały zranione, lecz te rany stały się lekarstwem na rany grzechu, zadane naszej naturze przez przewrotnego węża.
Niegdyś drzewo przyniosło nam śmierć, teraz dzięki drzewu odzyskaliśmy życie; niegdyś przez drzewo byliśmy zwiedzeni, teraz na drzewie odtrąciliśmy starodawnego węża. Zaiste, nowa to i niesłychana zmiana: życie dane w miejsce śmierci, nieskazitelność zamiast skazitelności, chwała przyznana zamiast hańby.
Jak słusznie woła święty Paweł: "Co do mnie, nie daj, Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata". Bo owa jedyna mądrość, która niby kwiat rozkwitła na krzyżu, ujawniła próżne przechwałki mądrości tego świata i jej nadętą pychę. A różnorakie dobro, biorące swój początek z krzyża, zniszczyło zarazki zła i przewrotności. Już od początku świata wszystkie obrazy i zapowiedzi tego drzewa krzyża ukazywały cudowne sprawy, które miały nastąpić za jego przyczyną. Jeżeli pragniemy się o tym przekonać, to spójrzmy: Czyż nie za sprawą Bożą uniknął Noe zagłady w wodach potopu, gdy schronił się w arce z kruchego drzewa razem ze swoimi synami, z żoną i żonami swoich synów oraz ze zwierzętami wszelkich gatunków, które żyły na ziemi?
A cóż powiemy o lasce Mojżesza? Czyż i ona nie była obrazem krzyża? Na jej skinienie wody zamieniały się w krew; ona też pożarła węże wywołane tajemną sztuką wróżbitów egipskich; gdy Mojżesz ją podniósł i wyciągnął rękę, rozstąpiło się morze, a kiedy ją opuścił, powróciło na swoje miejsce i zatopiło wrogów, ale ci, którzy stanowili lud wybrany, zostali uchronieni od zagłady. Także laska Aarona była obrazem krzyża: zakwitła w dniu buntu i przez to wskazała prawowitego kapłana.
Również Abraham wskazywał na drzewo krzyża, gdy swojego związanego syna położył na stosie drzewa. Na krzyżu śmierć została zniweczona, Adam zaś przywrócony życiu. Krzyżem się chlubi każdy z Apostołów, krzyż przynosi wieniec chwały każdemu męczennikowi, krzyżem jest uświęcony każdy sprawiedliwy.
Dzięki krzyżowi przyoblekamy się w Chrystusa i porzucamy starego człowieka. Przez krzyż zostaliśmy zgromadzeni w jedno jako owce Chrystusa i przeznaczeni do niebiańskiej owczarni.

źródło:
http://www.brewiarz.katolik.pl/index.php3

Jak pierwszy stworzony, ów Adam, został ukształtowany z nieuprawianej i dziewiczej ziemi ("nie spuścił bowiem Pan Bóg deszczu na ziemię i nie było człowieka, by uprawiał ziemię", Rdz. 2,5) i otrzymał z niej swój byt, i został ukształtowany ręką Boga, to jest Słowem Bożym (to jest: "wszystko przez nie się stało", J 1,3 i "Pan wziął z mułu ziemi i utworzył człowieka", Rdz 2,7), tak Słowo zjednoczyło w sobie samym Adama, biorąc początek z Maryi, która była dziewicą, słusznie przyjął ten sposób zrodzenia, według którego zjednoczył z sobą Adama. Jeśli pierwszy Adam został wzięty z ziemi i ukształtowany przez Słowo Boże, trzeba żeby to samo Słowo rekapitulując w sobie samym Adama, miało podobieństwo z jego narodzeniem. Dlatego więc Bóg nie wziął ponownie ziemi, ale z Maryi dokonał tego stworzenia. (AH III, 21)

św. Filip Neri (1515 - 1595)

"Czego potrzeba, to całkowitego oddania się Bogu. Kto pragnie czegoś innego niż Chrystusa, ten nie wie, czego pragnie"

"Kto chce czegoś innego niż Chrystusa, nie wie, czego chce; kto szuka czegoś innego niż Chrystusa, nie wie, czego pragnie; kto pracuje, a nie działa dla Chrystusa, nie wie, co czyni".

"Doświadczenia, jakie cierpliwie znosimy z miłości do Boga, początkowo wydają się gorzkie, ale staną się słodkie, gdy przyzwyczaimy się do ich smaku"

"Nawet wśród tłumu można być na drodze prowadzącej do doskonałości"

"Żyć zawsze w Bogu i umierać dla samego siebie".

"przede wszystkim trzeba być pokornym"

"Nic nie pomaga człowiekowi bardziej niż modlitwa"

"Znakomitym środkiem do tego, aby nauczyć się dobrze modlić, jest upokorzenie samego siebie i wiedza o własnej niegodności tak wielkiego daru. Trzeba całkowicie rzucić się Panu w ramiona, aby On nauczył nas modlić się"

"Aby się nie znużyć, powinno się często w ciągu dnia aktem strzelistym swoje serce wznosić do Boga"

"Posłuszeństwo jest najkrótszą drogą do doskonałości"

źródło:
http://www.filipini.sl.pl/neri/turks/

[...] Słabość współczesnego świata polega na tym, że mało jest ludzi odważnych, a nawet wtedy, gdy ktoś walczy, wycofuje się z pola widzenia. Ongiś walczono odważniej. Jak opisywał Chesterton w swojej książce „Krzyż i kula” – krzyżowały się miecze dwóch stojących odważnie, ujawniających swoją sprawność i inne zalety.
Dziś walczący chowa się o tysiące kilometrów, jak najdalej od wroga, od przeciwnika, od drugiej strony, chcąc go znienacka ugodzić, podstępnie. Odwaga i sprawność ustąpiły miejsca sprytowi, podstępowi. To samo dostrzegamy w myśleniu, w rozumowaniu. Ludzie staja się bardziej dialogujący aniżeli rozumujący.
Uważają to za osiągniecie, gdy mogą wykazać swój spryt zaskakiwania człowieka chwytaniem go za słowa, a nie rzetelnym wysiłkiem umysłu, kształtującego wole i
porządkującego uczucia. [...]

sługa Boży, prymas Stefan Wyszynski

Warszawa 1980

Z Komentarza świętego Bedy, kapłana, do pierwszego Listu św. Piotra
(rozdz. 2)

Wybrane plemię, królewskie kapłaństwo

"Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem". Mojżesz niegdyś wypowiedział te słowa na chwałę dawnego ludu Bożego. Słusznie powtarza je Piotr apostoł, dając w ten sposób świadectwo nawróconym z pogaństwa, by uwierzyli w Chrystusa. On bowiem jak kamień węgielny zjednoczył pogan, dając im zbawienie, które było udziałem Izraela.
"Plemię wybrane" to nazwa dana przychodzącym z pogaństwa z powodu ich wiary, w przeciwieństwie do tych, którzy odrzucili kamień węgielny i sami zostali odrzuceni. A ci, którzy się nawrócili, są też nazwani "królewskim kapłaństwem", bo stali się Ciałem Tego, który jest największym Królem i prawdziwym Kapłanem: jako Król daje udział w swoim królestwie, a jako Kapłan gładzi ich grzechy przez swoją krew przelaną w ofierze. Są oni nazwani "królewskim kapłaństwem", aby pamiętali, że mają wyczekiwać nieprzemijającego królestwa i zawsze składać Bogu w ofierze życie bez skazy.
I są jeszcze nazwani "świętym narodem, ludem Bogu na własność przeznaczonym". Jest to zgodne z tym, co mówi apostoł Paweł, gdy się powołuje na wyrocznię proroka: "A mój sprawiedliwy z wiary żyć będzie; jeśli się cofnie, nie upodoba sobie dusza moja w nim". "My zaś, powiada Paweł, nie należymy do odstępców, którzy idą na zatracenie, ale do wiernych, którzy zbawiają swą duszę". Czytamy również w Dziejach Apostolskich: "Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią". A więc staliśmy się "ludem Bogu na własność przeznaczonym" we krwi naszego Odkupiciela, podobnie jak niegdyś lud izraelski został wyzwolony z Egiptu dzięki krwi baranka. "Abyście ogłaszali dzieła Jego potęgi". Dzieje dawnego Izraela znajdują swoje prawdziwe i duchowe urzeczywistnienie w nowym ludzie Bożym. Mojżesz wyzwolił tamten lud z niewoli Egiptu: przeszedł on Morze Czerwone, w którego falach znalazły zagładę zbrojne siły faraona. Wtedy cały lud wyśpiewał Panu pieśń zwycięstwa. My zaś dostąpiliśmy we chrzcie odpuszczenia grzechów; trzeba więc, abyśmy także składali Panu odpowiednie dzięki za tak wielkie dobrodziejstwa. Uciskający lud Boży Egipcjanie są obrazem ciemności i przeciwieństw, słusznie więc wyobrażają brzemię naszych grzechów zdjęte z nas przez chrzest.
Wyzwolenie synów Izraela i doprowadzenie ich do Ziemi Obiecanej jest zapowiedzią tajemnicy naszego odkupienia. Przez nie łaska Chrystusa nas oświeca i prowadzi ku jasności niebios. Obrazem tego był ognisty słup obłoku towarzyszący Izraelitom w ich wędrówce: rozpraszał on ciemności nocy i wiódł ich cudownie do obiecanej ojczyzny.

źródło:
http://www.brewiarz.katolik.pl/index.php3

„W Jakubie także naśladujmy typ Chrystusa, niechaj będzie w nas pewne podobieństwo jego działań. (…) Ani nie był bez celu ów znak, drabina z ziemi do nieba, w której widać było przyszłą wspólnotę między ludźmi i aniołami przez krzyż Chrystusa, którego udo zostało sparaliżowane, aby w swym udzie mógł rozpoznać Spadkobiercę jego ciała i przepowiedzieć przez paraliż uda Mękę swego Spadkobiercy.” (Ambroży)