Ojcowie pystyni

Mówił mi pewien brat:

„Mój ojciec, abba Soj z góry Diolkos, uczył:

„Kiedy bratu przychodzą do głowy złe myśli, nie powinien żadną miarą wypędzać ich inaczej niż słowami Pisma albo słowami starców. Kiedy pan domu wchodzi do swojego domu, uciekają stamtąd obce przybłędy”.

Z Komentarza św. Augustyna (+ 430), biskupa, do psalmu sześćdziesiątego pierwszego
(Ps 61, 2-3)


W osobie Chrystusa byliśmy kuszeni i w Nim zwyciężyliśmy szatana


"Usłysz, Boże, moje wołanie, zważ na moją modlitwę". Któż to się modli? Zdawałoby się, że to jest modlitwa jednego tylko człowieka. Ale posłuchajmy jej dalszego ciągu: "Do Ciebie wołam z krańców ziemi, gdy słabnie moje serce". A więc to wielu się modli, choć w liczbie pojedynczej, bo jeden tylko jest Chrystus, którego my wszyscy jesteśmy członkami. Jakiż to bowiem człowiek może wołać jednocześnie z krańców ziemi? Bo z krańców ziemi woła nie jeden tylko człowiek, ale ten lud, o którym Pan rzekł swojemu Synowi: "Żądaj, a dam Ci w dziedzictwo narody i krańce ziemi w posiadanie Twoje".

Otóż ten lud, przeznaczony na własność Bogu, dziedzictwo Chrystusa i Jego ciało, jedyny i jeden Kościół Chrystusa, którym my jesteśmy, woła z krańców ziemi. A cóż on woła? To właśnie, co powiedziane jest wyżej: "Usłysz, Boże, moje wołanie, zważ na moją modlitwę; do Ciebie wołam z krańców ziemi, gdy słabnie moje serce". Tak właśnie: z krańców ziemi, czyli zewsząd, wołam do Ciebie.

A dlaczego tak wołam? Ponieważ "słabnie moje serce". Tak woła Kościół na całej ziemi i spośród wszystkich narodów, aby pokazać, że jego udziałem jest nie chwała, lecz wielki ucisk.

Słusznie woła tak Kościół, albowiem nasze życie podczas tej doczesnej pielgrzymki nie może być wolne od próby. Nasz postęp duchowy dopełnia się poprzez przeciwności, a przez nie człowiek poznaje sam siebie. Nikt też bez zwycięstwa nie otrzymuje nagrody; nie może zwyciężyć, jeśli nie walczył; nie może walczyć, jeśli nie napotkał przeciwnika i jego sprzeciwu.

Kościół trwoży się więc aż po krańce ziemi, lecz nie jest opuszczony, bo Chrystus chciał pokazać w ciele swoim, w którym umarł, zmartwychwstał i wstąpił do nieba to, co my, Jego ciało, mamy przejść tu na ziemi, aby dać nam pewność, że tam, gdzie On nas poprzedził, tam i my za Nim pójdziemy.

Chrystus dał nam moc zwycięstwa wtedy, kiedy był kuszony przez szatana. Czytaliśmy o tym w Ewangelii. Dlaczego Chrystus był kuszony przez diabła? Bo w Chrystusie i ty byłeś kuszony, albowiem Chrystus wziął twoje ludzkie ciało, aby przez nie dać ci swoje zbawienie. W tym ciele doznał śmierci, aby dać ci swoje życie. W tym ciele chciał znieść zniewagi, abyś dzielił Jego chwałę. W tym ciele chciał być kuszony, abyś miał udział w Jego zwycięstwie.

A więc, jeżeli w Chrystusie my wszyscy byliśmy kuszeni, w Nim też wszyscy zwyciężyliśmy szatana. Jesteś zdumiony tym, że Chrystus był kuszony, a nie myślisz o tym, że zwyciężył. Pamiętaj o tym, że i ty byłeś w Nim kuszony, a wtedy zrozumiesz, że i ty w Nim zwyciężyłeś. Chrystus przecież mógł wzbronić diabłu dostępu do siebie; ale gdyby nie był kuszony, nie pouczyłby cię o zwycięstwie przez siebie odniesionym.

źródło:
http://www.brewiarz.katolik.pl/index.php3

bł. Karol de Foucauld (1858 - 1916)

Środki, jakimi Jezus posłużył się w Żłóbku, w Nazarecie i na Krzyżu to ubóstwo, uniżenie, upokorzenie, opuszczenie, prześladowanie, cierpienie, krzyż. Oto nasza broń, broń naszego boskiego Oblubieńca, który prosi, byśmy pozwolili Mu nadal wieść w nas swoje życie...

Naśladujemy ten jedyny wzór, a wówczas możemy mieć pewność, że czynimy wiele dobra, gdyż od tej chwili już nie my żyjemy, lecz On żyje w nas, nasze czyny nie są już naszymi czynami, ludzkimi i nędznymi, lecz Jego czynami, na sposób boski skutecznymi”
(do bpa Guerina, 1.1908 )

„Nasze unicestwienie jest najprzemożniejszym środkiem, jaki mamy , by się zjednoczyć z Jezusem i czynić dobro duszom; słowa te Święty Jan od Krzyża powierza niemal w każdej linijce. Kiedy można cierpieć i kochać, można wiele, najwięcej z tego, co jest do zrobienia na tym świecie; czujemy że cierpimy, nie zawsze czujemy, że kochamy, i to jest dodatkowym wielkim cierpieniem ! Ale wiemy, że chcielibyśmy kochać, a chcieć kochać, to kochać. Wydaje nam się, że nie dość kochamy i jakże jest to prawdziwe; nigdy nie będziemy dość kochać. Jednak dobry Bóg, który wie z jakiej gliny nas ulepił i który nas kocha bardziej, o wiele bardziej niż jakiekolwiek matka może kochać swe dziecko, powiedział nam –On, który nie kłamie –że nie odtrąci tego, kto do Niego przychodzi.”

źródło:
http://foucauld.w.interia.pl/index.html

Sługa Boża Claire de Castelbajac (1953-1975)

"Nie jestem sama. Zostaję z Jezusem." (2 i 1/2 roku - do mamy, kiedy ją zostawiała na chwilę sama)

"Chcę być święta, a więc muszę robić wyrzeczenia" (6 i 1/2 roku - do mamy)

- Czy pamiętałaś by ofiarować swoje serce i cały dzień? "Oczywiście! Bez tego na co się zdaję?" (7 lat - do mamy)

"Wiesz kim chcę być później?"
- Tak, przypuszczam, że chcesz zostać zakonnicą.
"Nie, kimś więcej"
- No to nie wiem...
"Chcę być świętą! To więcej niż być zakonnicą, no nie?" (8 i 1/2 lat - do taty)

źródło:
http://www.swjan.pl/claire.htm

bł. Jordan z Saksonii (1190 - 1237)

Apoftegmaty:

Pewien kapłan diecezjalny zwrócił się do Jordana: „Mistrzu, cóż to jest, że w naszym gronie powtarza się często, iż odkąd pojawili się bracia kaznodzieje i bracia mniejsi, to na świecie nie żyje się już tak dobrze jak dawniej, ziemia przestała rodzić i nawet owoce straciły swój smak? Mistrz na to: „Mógłbym temu zaprzeczyć, gdybym tylko chciał i wykazać, iż jest wręcz przeciwnie, lecz nie - raczej udowodnię ci, że właśnie masz racje. Otóż kiedy pojawiliśmy się wśród świata, pouczyliśmy go o wielu grzechach, których wcześniej nie dostrzegał i których nie chciał unikać. A ponieważ cięższy jest grzech popełniony świadomie, stad i życie stało się cięższe. Z powodu ciężkich grzechów człowieka Bóg zesłał na ziemią kieskę nieurodzaju, jak mówi prorok: „On zamienia ziemie żyzna w ugór słony z powodu niegodziwości mieszkańców”6. Słusznie wiec Bóg zsyła nieurodzaj i susze, lecz jeszcze gorzej tobie uczyni, jeśli się nie poprawisz, czyniąc to, co powinieneś czynić i strzegąc się tego, czego winieneś się strzec. On sam, który przecież nie kłamie, tak powiedział w Ewangelii: „Sługa, który zna wolę swego pana, a nie wypełnia jej, otrzyma wielką chłostę”7.

6 - Ps 107,34
7 - Łk 12,47


Kiedyś do uszu mistrza dotarła pogłoska, iż pewien dobry i mądry brat z pewnością zostanie biskupem. Na to Jordan: „Wolałbym raczej ujrzeć jak opuszczają go w trumnie do grobu, niż jak go w katedrze podnoszą do godności biskupa.”

Kiedy indziej powiedział: „W kierowaniu braćmi przełożony powinien postępować tak, jak murarz, któremu przyszło poprawiać krzywe ścianę: obtłukuje on kamienie, które są z wierzchu i odsłania te, które były pod spodem. Tak samo przełożony: braci, którzy zbyt się ukrywają niech kieruje do działania, tych zaś, którzy zbytnio pragną się pokazać niech przytrzymuje w ukryciu.”

Innym razem mistrz Jordan zabiegał o przyjęcie do zakonu kogoś, kto już raz zeń wystąpił. Kiedy podczas kapituły poprosił braci, żeby wyrazili na to zgodę, jeden z nich się sprzeciwił. Jordan zwrócił się do niego: „Nawet jeśli ów człowiek popełni jeszcze wiele grzechów, z pewnością uniknie ich o wiele więcej.” Lecz gdy ów brat stwierdził, że nic go to nie obchodzi, mistrz odpowiedział: „Z pewnością bracie, gdybyś to ty przelał za tego człowieka kroplę krwi, tak jak Chrystus, który wylał za niego krew swoja, inaczej byś się o niego troszczył!” Na te słowa brat opamiętał się, zawstydzony upadł na ziemię i bardzo chętnie przystał na wszystko

Pewien brat radził się mistrza Jordana, czy lepiej będzie dla niego oddać się wyłącznie modlitwie, czy też zupełnie poświęcić się studiom. Na co Jordan: „A co jest lepsze: tylko jeść, czy tylko pić? Zaprawdę, tak jak w przypadku jadła trzeba nam czynić jedno i drugie, tak samo i w sprawie, o która pytałeś.”

źródło:
Teofil - pismo Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów
nr 1 (2) 1993
http://www.teofil.dominikanie.pl/