Nie trzeba szukać chwały i uwielbienia, ale jednak miłość chce, a pokora pozwala, abyśmy dbali o swoje dobre imię, co wielce służy pomocy bliźniemu i czynieniu dobra.

św. Franciszek Salezy, Doktor Kościoła

św. o. Pio (1887-1968)

Jestem całkowicie oddany każdemu człowiekowi. Każdy może powiedzieć: "Ojciec Pio jest mój". Tak bardzo kocham moich braci, żyjących [razem ze mną] na wygnaniu. Kocham moich synów duchowych na równi z moją duszą, a nawet jeszcze bardziej. Ponownie ich zrodziłem dla Pana Jezusa w bólu i miłości. Mogę zapomnieć o sobie samym, ale nie o moich duchowych dzieciach. Co więcej -zapewniam, że kiedy Pan mnie powoła [ do siebie], powiem Mu: "Panie, zostaję u bram nieba; wejdę tam dopiero wtedy, gdy zobaczę, że wchodzi ostatni z moich synów [duchowych]". Bardzo cierpię z tego powodu, że nie będę mógł zdobyć dla Boga wszystkich moich braci. W pewnych momentach jestem bliski śmierci z powodu bólu serca na widok tylu cierpiących dusz, którym nie mogę przynieść ulgi oraz z powodu tylu bliźnich sprzymierzonych z szatanem (AP).

Miej radosny pokój w sumieniu, wiedząc, że służysz nieskończenie dobremu Bogu. On tylko z powodu swej miłości zniża się do swego stworzenia, aby je podnieść wzwyż i przemienić w siebie, w jego Stwórcę. Unikaj smutku, ponieważ wdziera się on do serc, które są przywiązane do rzeczy świata (ASN, s. 42).



Dlaczego masz się martwić o to, czy Pan Jezu s chce cię doprowadzić do ojczyzny niebiańskiej przez pustynie czy też przez urodzajne pola, skoro przez jedne i przez drugie dochodzi się do szczęśliwej wieczności? Oddalaj od siebie wszelką nadmierną troskę, rodzącą się z prób, którym dobry Bóg chce cię poddać. Jeśli zaś nie jest to możliwe, nie myśl o tym i żyj zupełnie pogodzona z Bożymi zamiarami (AdFP, s. 561).

Nie trać odwagi, jeżeli Ci przypadnie dużo siać, a zbierać mało [...]. Jeśli zastanowiłbyś się nad tym, jak wiele kosztuje tylko jedna dusza zdobyta dla Chrystusa, nie narzekałbyś (AP).

Duch Boga jest duchem pokoju. Nawet wśród największych grzechów odczuwamy ból, ale pełen spokoju, pokory, ufności, bo zależy to od Bożego miłosierdzia. Natomiast duch szatana, przeciwnie, podnieca, zacietrzewia i sprawia, że odczuwamy gniew skierowany przeciw nam samym, a tymczasem w pierwszym rzędzie winniśmy okazywać miłość samym sobie. Stąd, jeżeli pewne myśli wzburzają cię, pomyśl, że to wzburzenie pochodzi od szatana a nigdy od Boga, który będąc duchem pokoju, obdarza ciebie spokojem (AdFP, s. 549).

Cierpliwość jest tym doskonalsza, im mniej jest zmieszana z nadmierną troską i niepokojem. Jeżeli dobry Bóg chce przedłużać godzinę próby, to nie skarżcie się i nie dociekajcie, stawiając pytanie: "dlaczego?" Ale pamiętajcie o tym, że synowie Izraela przez czterdzieści lat wędrowali po pustyni, zanim postawili stopę w Ziemi Obiecanej (Epist. 111, s. 537).

źródło:
http://kaplicaswojcapio.fm.interia.pl/dobrego_dnia.htm

"Jestem tylko bratem, który się modli"
św. o. Pio

św. Jan od Krzyża (1542 – 1591)

10. Młodzi miłośnicy mogą być porównani do młodego wina. Są to ci, którzy dopiero rozpoczynają służyć Bogu. Burzliwość wina ich miłości objawia się zbytnio na zewnątrz w zmysłach, gdyż męty słabych i niedoskonałych zmysłów nie opadły w nich jeszcze. Siła ich miłości leży w jej smaku zmysłowym, a i podnietą do wszelkich poczynań jest dla nich smak tej miłości. Na taką miłość nie należy zbytnio liczyć, dopóki nie opadną te fermenty i niedoskonałe smaki zmysłowości. Ta burzliwość i gorącość zmysłów może skłaniać dusze do dobrej i doskonałej miłości i być odpowiednim do niej środkiem, byle się oddzieliły męty jej niedoskonałości. Lecz bardzo łatwo może również w tych początkach i w odczuwalnej nowości braknąć wina miłości i zagubić się gorliwość i smak nowego. Ci początkujący w miłości doznają zawsze wielu udręczeń i utrudzeń zmysłowych miłości. Powinni zatem ograniczać picie tego młodego wina, gdyż jeśli zbyt wiele zaczną działać jak wino burzliwe, natura ich może się znużyć tą udręką i utrudzeniem miłości, to jest smakiem młodego wina. Jest ono bowiem, jak mówiliśmy, cierpkie i przykre, nie złagodzone jeszcze dostałością, w której się kończą te udręki miłości, jak to zaraz powiemy.

11. To samo porównanie daje Mędrzec w Księdze Eklezjastyka, mówiąc: "Nowe wino, przyjaciel nowy; podstarzeje się, a z rozkoszą pić je będziesz" (Syr 9,15).

Weterani miłości, wyćwiczeni już i wypróbowani w służbie Oblubieńca, są jak stare wino. Męty w nich są już ustane, nie podlegają więc ni burzliwości zmysłów, ni żadnym zewnętrznym zapałom namiętnym i ognistym, lecz kosztują słodyczy wina miłości już dojrzałego w samej jego istocie. Miłość ich nie opiera się na smakach zmysłowych, jak miłość młodych, lecz kosztują jej w samej głębi duszy, w słodyczy duchowej i w prawdzie czynów. Weterani miłości nie opierają się na smakach i zapałach zmysłowych i nie pragną ich, a tym samym nie odczuwają zniechęceń i utrudzeń. Kto bowiem idzie za pożądaniem uczuć zmysłowych, tym samym musi odczuwać w zmysłach i w duchu udręki i niesmak.

Weterani miłości nie doświadczają już słodyczy duchowej mającej swój korzeń w zmysłach, a przeto nie odczuwają w tychże zmysłach ani w duchu udręki ani udręk miłosnych. I tacy miłośnicy chyba cudem tylko sprzeniewierzyliby się Bogu, wznieśli się już bowiem ponad to, co jest źródłem błędów, tzn. ponad zmysłowość. Wino ich miłości nie tylko jest wolne od mętów i ustałe, lecz jest przyprawione różnymi rodzajami cnót doskonałych. Cnoty te, jak mówiliśmy, nie dopuszczają zepsucia, które nastąpić może tylko w młodym winie.

Taki stary przyjaciel ma wielką wartość w oczach Boga i o nim mówi Eklezjastyk: "Nie opuszczaj starego przyjaciela, bo nowy nie będzie doń podobny" (9, 14).

źródło:
Pieśń duchowa
Św. Jan od Krzyża (Jan de Yepes)
http://www.karmel.pl/czytelnia/piesn/index.html

Św. O. Arnold Janssen (1837 - 1909) Założyciel Zgromadzenia Słowa Bożego (Misjonarze Werbiści)


W miarę oddawania się Bogu nagroda w niebie, pewność zbawienia, wewnętrzny pokój i prawdziwa wolność stają się coraz większe.

Im trudniejszy sprawa, tym bardziej ufajmy Bogu.

Bóg kocha tych, którzy w cierpieniu umieją Mu dziękować.

Bóg prowadzi nas jak kochające dzieci za rękę. Jeśli przyjdą strapienia i bóle, nasze zaufanie do Pana musimy jeszcze bardziej ugruntować, co więcej, jeszcze bardziej chcemy się z Nim związać.

Do prawdziwego ubóstwa w duchu dochodzi się jedynie przez walkę duchową. Trzeba walczyć z próżną ambicją bycia czczonym, szanowanym, chwalonym i wyróżnianym.

Tak mało się kocha Ducha Świętego. A przecież jest On Bogiem miłości. Obyśmy Go kochali z całego serca. Tej miłości nie możemy sobie sami udzielić: możemy jej pragnąć, ale On musi nas nią obdarzyć. „Bóg jest miłością” ( 1 J 4, 16). Nie pragnie On niczego, jak tylko naszej miłości.



źródło:
http://www.siostrymisyjne.opoka.net.pl/

św. Wincenty a Paulo (1581 - 1660)

Bóg daje nam swe łaski idąc za potrzebami, które mamy. Bóg jest źródłem, w którym każdy czerpie wodę zgodnie z potrzebami, jakie ma. Jak osoba, która potrzebuje sześciu wiader wody, czerpie sześć; trzech – trzy, jak ptak, który potrzebuje to, co może wziąć dziobem, jak pielgrzym czerpie garścią, aby ugasić pragnienie, tak samo jest z nami w odniesieniu do Boga.

Powinniśmy mieć wielką pobożność w wiernym odprawianiu czytania rozdziału Nowego Testamentu i w wykonywaniu na początku aktów:

uwielbienia czczącego Słowo Boże i Jego prawdę;

wejść w uczucia, z którymi nasz Pan wypowiedział te prawdy i z tymi prawdami zgodzić się;

postanowić sobie praktykowanie tychże prawd.

Na przykład, przeczytam: Błogosławieni ubodzy w duchu[1], postanowię i oddam siebie Bogu, aby praktykować tę Prawdę w takim i takim spotkaniu. Tak samo, kiedy przeczytam: Błogosławieni cisi[2], oddam siebie Bogu, aby praktykować łagodność. Przede wszystkim należy poświęcić się wystrzeganiu się czytania dla studiowania, mówiąc: ten fragment posłuży mi do takiego kazania, ale jedynie czytać dla naszego postępu. Nie należy się zniechęcać, jeżeli przeczytawszy wiele razy, miesiąc, dwa, sześć nie jest się dotkniętym. To przyjdzie, że pewnego razu będziemy mieć małe światło, innego dnia większe i jeszcze większe, kiedy będziemy mieć taką potrzebę. Jedno słowo jest zdolne, aby nas nawrócić; potrzeba nam tylko jednego słowa, tak jednego słowa potrzeba było świętemu Antoniemu.

[1] Mt 5,3.

[2] Mt 5,4.

19 stycznia 1642

źródło:
http://sw_wincenty.republika.pl/

Sługa Boży Jan Paweł II (1920 - 2005)

"Walka z szatanem, tak charakterystyczna dla Archanioła Michała, jest ciągle aktualna, gdyż szatan ciągle żyje i działa wśród ludzi. Istniejące w świecie zło, nieład, jaki widzimy w społeczeństwie, zagubienie człowieka, wewnętrzne rozdarcie, którego jest on ofiarą, są nie tylko następstwem grzechu pierworodnego, lecz także skutkiem deprawującego i mrocznego działania szatana, który w sposób podstępny zagraża moralnej równowadze człowieka, a którego św. Paweł nie waha sie nazwać "bogiem tego świata" (2Kor 4,4), gdyż jest on przebiegłym kusicielem, bowiem potrafi wpływać na nasze postępowanie, aby uczynić je szkodliwym, choć pozornie zgodnym z naszymi zamiarami. Dlatego Apostoł Narodów przestrzega chrześcijan przed zasadzkami diabła i jego niezliczonymi pomocnikami, wzywając mieszkańców Efezu: "Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich" (Ef 6,11-12)

Monte sant'Angelo 24 V 1987

św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873 - 1897)

DO MEGO ANIOŁA STRÓŻA

Ty, który światło siejesz w błękitach,
Stróżu mój w jasnej koronie,
Zniczowym ogniem płonąc w zenitach,
Przy Stwórcy i Pana tronie,
Zstępujesz dla mnie na smutne niwy,
Jak brat podajesz mi ramię,
Jak pocieszyciel duszy prawdziwy
Kładziesz w niej blasków Twych znamię.

I wiedziesz słabe za rękę dziecię,
Usuwasz kamienie z drogi,
Chronisz od zwątpień duszę na świecie
Niebieskie wskazując progi.
Twój głos mej duszy słyszeć się daje
Bym w niebios patrzyła stropy
A gdy się mniejszą w pokorze staję,
Z lic Twych promienne lśnią snopy!

Ty lotem równasz się błyskawicy,
Słonecznej iskrze świetlanej,
Do pogrążonej w smutku, tęsknicy,
Rodziny leć mej kochanej.
Powiewem skrzydeł łez ich strumienie
Osusz, a cichym szelestem
Powiedz, że szczęściem tylko cierpienie
I że ja szczęśliwa jestem.

Cierpieniem pragnę podczas krótkiego
Życia wieść do bram wieczności
Grzesznych, więc wzywam wsparcia Twojego;
Wznieć w sercu żar gorliwości.
Ja na ofiarę, nędzna i biedna,
Nic nie mam, prócz poświęcenia;
Niechaj zastępy serc ono zjedna
Dla Trójcy Świętej Imienia.

Twoje Królestwo Boże, i chwała,
Miły mój Aniele Stróżu,
Dla mnie w cyborium jest radość cała,
A skarb mój w krzyża podnóżu.
Ze skarbem krzyża, Twoją pomocą
I Hostią pójdę bezpiecznie
I wnet zamienię dolę sierocą
Na szczęście, które trwa wiecznie!

Styczeń 1897

źródło:
www.karmel.pl

św. Paweł od Krzyża (1694-1775) - założyciel Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa (Pasjonistów)

"Żadnemu z członków naszego niegodnego Zgromadzenia, który został wybrany do głoszenia słowa Bożego, niech nie będzie wolno posługiwać się w swych kazaniach stylem tak wzniosłym lub kwiecistym, iż staje się niejasny i niezrozumiały dla prostych ludzi i nieuczonych umysłów. Niechże łamie chleb słowa Bożego maluczkim, stosując jasny i zrozumiały sposób mówienia tak, aby jego wywody nie pozostały bezskuteczne, lecz przeciwnie obfity ich owoc przyczyniał się do zwiększenia chwały Bożej"
Reguła, rozdz. XXIII, paragr. 191

"... nie szukam objawień - wystarcza mi wiara. Szukanie takich rzeczy, to narażanie sie własnowolnie na złudzenia podsuwane przez piekielnego wroga."

"...prawdziwym nauczycielem modlitwy jest Duch Święty. Należy się tedy modlić tak, jak jemu się podoba."

"Kiedy byłem jeszcze zdrów i mogłem pracować dla zbawienia bliźnich, główną moją troską było nakłaniać ludzi do rozpamietywania cierpień Pana Jezusa. Uderzył mnie wówczas fakt, że ci, którzy wiernie oddawali sie tym rozmyślaniom, rychło osiągnęli poprawę, nawet jeśli byli niegdyś bandytami, lub prowadzili rozwiązłe życie."

źródło:
Edmund Burke CP Łowca dusz. Św. Paweł od Krzyża WAM Kraków 1983

Św. Franciszek z Asyżu (1182–1226)

1Tenże [br. Leonard] opowiadał, że pewnego dnia u Świętej Maryi [Matki Boskiej Anielskiej] św. Franciszek zawołał brata Leona i powiedział: “Bracie Leonie, pisz”. 2Ten odpowiedział: “Jestem gotów”. 3Pisz - rzecze - czym jest prawdziwa radość. 4Przybywa posłaniec i mówi, że wszyscy profesorowie z Paryża wstąpili do zakonu; napisz to nie prawdziwa radość. 5Że tak samo uczynili wszyscy prałaci z tamtej strony Alp, arcybiskupi i biskupi, również król Francji i Anglii; napisz, to nie jest prawdziwa radość. 6Tak samo, że moi bracia poszli do niewiernych i nawrócili wszystkich do wiary; że mam od Boga tak wielką łaskę, że uzdrawiam chorych i czynię wiele cudów; mówię ci, że w tym wszystkim nie kryje się prawdziwa radość. 7Lecz co to jest prawdziwa radość? 8Wracam z Perugii i późną nocą przychodzę tu, jest zima i słota, i tak zimno, że u dołu tuniki zwisają zmarznięte sople i ranią wciąż nogi, i krew płynie z tych ran. 9I cały zabłocony, zziębnięty i zlodowaciały przychodzę do bramy; i gdy długo pukałem i wołałem, przyszedł brat i pyta: Kto jest?. Odpowiedziałem: Brat Franciszek. 10A ten mówi: Wynoś się; to nie jest pora stosowna do chodzenia; nie wejdziesz. 11A gdy ja znowu nalegam, odpowiada: Wynoś się; ty jesteś [człowiek] prosty i niewykształcony. Jesteś teraz zupełnie zbyteczny. Jest nas tylu i takich, że nie potrzebujemy ciebie. 12A ja znowu staję przy bramie i mówię: Na miłość Bożą, przyjmijcie mnie na tę noc. 13A on odpowiada: Nic z tego. Idź tam, gdzie są krzyżowcy i proś. 14Powiadam ci: jeśli zachowam cierpliwość i nie rozgniewam się, na tym polega prawdziwa radość i prawdziwa cnota, i zbawienie duszy. Prawdziwa i doskonała radość

św. Klara z Asyżu (1193 lub 1194 - 1253)

9Któż więc może mnie powstrzymać, abym się nie radowała z tak przedziwnych radości? 10Ciesz się zatem zawsze w Panu (por. Flp 4, 4) i Ty najdroższa, 11i nie pozwól, by cię ogarnęła chmura goryczy, o pani, w Chrystusie najmilsza, wesele aniołów i korono sióstr (por. Flp 4, 1). 12Wpatruj się umysłem w zwierciadło wieczności, wznieś duszę do blasku chwały (por. Hbr 1, 3), 13przyłóż serce do obrazu boskiej istoty (por. Hbr 1, 3) i przez kontemplację cała się przemieniaj w obraz samego bóstwa (por. 2 Kor 3, 18], 14abyś i ty odczuła to, co odczuwają przyjaciele kosztując ukrytej słodyczy, zachowanej od początku przez Boga dla tych, którzy Go miłują (por. Ps 31, 20; 1 Kor 2, 9). 15Omiń wszystkie sidła, w które w tym zwodniczym i niespokojnym świecie uwikłani są jego ślepi miłośnicy, i całym sercem pokochaj Tego, który się cały oddał dla twej miłości. 16Jego piękność podziwiają słońce i księżyc; Jego nagrody są bezcenne i niezmiernie wielkie (por. Ps 145, 3); 17mówię o Synu Najwyższego, którego Dziewica porodziła i po narodzeniu dziewicą pozostała.
Trzeci List św. Klary do św. Agnieszki Praskiej (fragment)

źródło:
http://www.ofmconv.pl/Pisma/

Św. Faustyna (1905 - 1938)

+ Jezu mój, nadziejo moja jedyna, dziękuje Ci za tę księgę, którą otworzyłeś przed oczyma duszy mojej. Ta księgą jest Męka Twoja dla mnie z miłości podjęta. Z tej Księgi nauczyłam się jak kochać Boga i dusze. W tej księdze są zawarte dla nas skarby nieprzebrane. O Jezu, jak mało dusz Ciebie rozumie w Twoim męczeństwie miłości. O, jak wielki jest ogień najczystszej miłości, który płonie w Twym Najświętszym Sercu. Szczęśliwa dusza, która zrozumiała miłość Serca Jezusowego. (Dz 304)

+ W chwilach ciężkich, wpatrywać się będę w rozpięte i ciche Serce Jezusa na krzyżu, a w buchających płomieniach z miłosiernego Jego Serca, spłynie mi moc i siła do walki.(Dz 906)

źródło:
św. s. M. Faustyna Kowalska
"Dzienniczek. Miłosierdzie Boże w duszy mojej", Wyd. Księży Marianów 2001

Św. Cyryl Jerozolimski (+386)

Jak bowiem ziarnko gorczyczne, choć jest małe, siłą swoją działa jak ogień i zasiane na małej powierzchni szeroko roztoczy gałęzie i znajdą wśród nich schronienie ptaki, tak i wiara w duszy w krótkim czasie zdziała bardzo wielkie rzeczy. Oświecona wiarą dusza wyobraża sobie Boga i – o ile to tylko możliwe – patrzy na Boga, przebywa krańce ziemi, jeszcze przed końcem świata widzi sąd i obiecane dobra. Obyś miał tę wiarę, wiarę w Boga, którą Bóg daje, a która sprawia nadludzkie rzeczy!”.

bł. Karol de Foucauld (1858 - 1916)

Spraw, o Panie, aby życie moje było życiem wiary, aby wyrażało się w myśleniu, mówieniu, działaniu jedynie w oparciu o naukę wiary, na podstawie Twoich słów, przykładów, jedynie z nadprzyrodzonych pobudek wiary; na uciszeniu sugestii rozumu ludzkiego i doświadczenia, choćby okazywały się nie wiadomo jak słuszne, jeśli sprzeciwiają się nie tylko prawdom wiary katolickiej, lecz także temu wszystkiemu, czego żąda wiara, aby myśleć, mówić i czynić.


Sługa Boży ks. Michał Sopoćko (1888 - 1975)

Rozwijajmy i wzmacniajmy wiarę przez odpowiednie akty nie tylko podczas ćwiczeń duchownych, ale i podczas zwyczajnych zajęć. Patrzmy na wszystko okiem wiary, a unikniemy szablonu, który jest jednym z największych niebezpieczeństw w naszym życiu. Przenikajmy wiarą najdrobniejsze nasze czynności, codziennie od poranka do nocy,
a im bardziej postąpimy w wierze, im ona będzie mocniejsza, żarliwsza i czynniejsza, - tym bardziej obfitować będziemy w radość i pokój, gdyż wobec rozszerzenia się nowych horyzontów, będzie się wzmacniać nadzieja nasza i potęgować miłość Boga i bliźniego.

św. Jan Bosko (1815 - 1888)

"... Postaraj się zawsze działać w oparciu o wiarę a nie z przypadku, lub dla względów ludzkich ..."

Św. Jan Maria Vianney (1786-1859)

Nie ma nic równie wielkiego jak Eucharystia. Gdyby Bóg miał coś cenniejszego - ofiarowałby nam to.

Wszystkie dobre dzieła razem wzięte nie dorównują Ofierze Mszy św., gdyż są to dzieła ludzi, podczas gdy Msza św. jest dziełem Boga.

Pan jest tu (w Eucharystii) ukryty, czeka, byśmy Go odwiedzili i przedstawili Mu nasze prośby. Popatrzcie jak jest dobry! Dostosowuje się do naszej słabości... Gdyby ukazał się nam w całej swej chwale, nie odważylibyśmy się zbliżyć do Niego...

Bez boskiej Eucharystii nie byłoby szczęścia na tym świecie, a życie byłoby nieznośne. Gdy przyjmujemy komunię świętą, dostajemy i radość, i szczęście.

bł. Maria Angela Truszkowska (1825 - 1899)

Spełnienie więc Woli Bożej lepsze jest niż najwyższe stopnie modlitwy, niż wszystkie zachwycenia najcudowniejsze, jest to we względzie pobożności ćwiczenie nad wszystkie ćwiczenia. (I, 7)

Zapomnij o sobie, a P. Jezus będzie o Tobie pamiętał. (I, 88]

Wystrzegać się smutku. We wszystkich wypadkach zachować twarz wypogodzoną i umysł spokojny i jednostajny. Kto nic innego nie pragnie tylko to, co Pan Bóg chce, ten nigdy się nie smuci. (III, 132)

Wspierajmy się wspólnie modlitwą, z niej czerpmy siłę i światło. (I, 126)

Rozkazał św. Piotrowi iść po wodach. Św. Piotr, widząc wiatr i burzę, zwątpił, a ta wątpliwość pogrążyła go. Wezwał pomocy Boga i ocalał. Jeżeli Bóg każe iść po wodach utrapienia, nie wątp, nie obawiaj się, Bóg jest z tobą, ufaj, że cię wybawi. (III, 141)

Pragnij i staraj się o to, aby wszyscy poznali i ukochali Pana naszego Jezusa Chrystusa. (III, 130)

Nie przypatruj się ranom Twej duszy, ale wołaj do Lekarza Niebieskiego, aby te rany uleczył: O mój Jezu, miłosierdzia!. (I, 111)

źródło:
http://www.felicjanki.waw.pl/index.php?idstrona=67

Bł. Honorat Koźmiński (1829-1916),

Nie ma innej drogi do wewnętrznego pokoju, jak droga krzyżowa.

Trzymaj się drogi prostoty i pokory, bo to jest droga najpewniejsza.

Lustrem chrześcijanina jest krzyż Chrystusa.

Całe życie Jezusa na ziemi było dziełem miłości.

Daj mi, Boże, miłość doskonałą, a wszystko się naprawi.

Śmiało idź do Pana Jezusa, bo On takiej duszy właśnie potrzebuje, co by nic nie miała, ale On dał jej wszystko; aby wszystko mogła w Nim, bo w słabości naszej najlepiej się Jego moc objawia.

Trwaj w modlitwie i w działaniu, a wszelką nadzieję połóż w Panu.

źródło:
http://www.mariowka.sluzki.opoka.org.pl/mysli.htm