Św. Faustyna Kowalska (1905-1938)

NOWENNA DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO (fragment)

Dzień ósmy: Dusze czyśćcowe


Dziś sprowadź mi dusze, które są w więzieniu czyśćcowym i zanurz je w przepaści miłosierdzia mojego, niechaj strumienie krwi mojej ochłodzą ich upalenie. Wszystkie te dusze są bardzo przeze mnie umiłowane, odpłacają się mojej sprawiedliwości; w twojej mocy jest im przynieść ulgę. Bierz ze skarbca mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie... O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi mojej sprawiedliwości.

Jezu najmiłosierniejszy, kóryś sam powiedział, że miłosierdzia chcesz, otóż wprowadzam do mieszkania Twego najlitościwszego Serca dusze czyśćcowe - dusze, które Ci są bardzo miłe, a które jednak wypłacać się muszą Twej sprawiedliwości - niech strumienie krwi i wody, które wyszły z Serca Twego, ugaszą płomienie ognia czyśćcowego, aby się i tam stawiła moc miłosierdzia Twego.

Ze strasznych upałów ognia czyśćcowego
Wznosi się jęk do miłosierdzia Twego.
I doznają pocieszenia, ulgi i ochłody
W strumieniu wylanym krwi i wody.

Ojcze Przedwieczny, spójrz okiem miłosierdzia na dusze w czyśćcu cierpiące, a które są zamknięte w najlitościwszym Sercu Jezusa. Błagam Cię przez bolesną mękę Jezusa, Syna Twego, i przez całą gorycz, jaką była zalana Jego przenajświętsza dusza, okaż miłosierdzie swoje duszom, które są pod sprawiedliwym wejrzeniem Twoim; nie patrz na nie inaczej, jak tylko przez rany Jezusa, Syna Twego najmilszego, bo my wierzymy, że dobroci Twojej i litości liczby nie masz . (1226-1227)

Koronka do Miłosierdzia Bożego.

http://www.faustina.ch/swieto_milosierd ... owenna.htm

"Dla nas śmierć jest Życiem"

Idź naprzód, radośnie, z wysiłkiem, nawet będąc taką małością, niemal że niczym! – Kiedy będziesz wraz z Nim, nikt na świecie cię nie zatrzyma. Prócz tego pomyśl, że wszystko jest dobre dla tych, którzy kochają Boga: na tej ziemi wszystko można naprawić, prócz śmierci: a dla nas śmierć jest Życiem. (Kuźnia, 1001)

Jeżeli jesteś apostołem, śmierć będzie dla ciebie dobrą przyjaciółką, która ułatwia ci drogę. (Droga, 735)

„Ich”: śmierć paraliżuje i przeraża. — Nas: śmierć — Życie — ożywia i przynagla.
Dla nich jest to koniec; dla nas, początek. (Droga, 738)

Nie lękaj się śmierci. — Przyjmij ją już teraz wielkodusznie..., kiedy Bóg zechce..., jak Bóg zechce..., gdzie Bóg zechce. — Nie miej wątpliwości: przyjdzie w czasie, miejscu i w sposób najbardziej odpowiedni..., zesłana przez twego Ojca-Boga. — Niechaj będzie błogosławiona nasza siostra, śmierć! (Droga, 739)

Gdyby prócz tego życia nie było innego życia, byłoby ono okrutnym żartem obłudą, podłością, egoizmem, zdradą. (Kuźnia, 1000 )

św. Josemaría Escrivá



Cmentarz na Pęksowym Brzysku - Zakopane

"Po śmierci przyjmie was Wiekuista Miłość"
Teraz rozumiesz, jak wiele cierpień zadałeś Jezusowi także ty i przejmuje cię skrucha. Jak prostą jest rzeczą prosić o wybaczenie i opłakiwać swoje dawne zdrady! Tak wielkie jest twoje pragnienie zadośćuczynienia, że nie mieści się w twoich piersiach! Dobrze. Ale nie zapominaj, że duch pokuty polega przede wszystkim na wypełnieniu za wszelką cenę obowiązków, które niesie obecna chwila. (Droga Krzyżowa, Stacja IX, n.5)

Cóż to będzie za szczęście, kiedy Ojciec nasz powie nam: Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana! Żyjmy nadzieją! Jest to wielki cud duszy kontemplacyjnej. Żyjemy Wiarą, Nadzieją i Miłością; a nadzieja czyni nas potężnymi. Czy przypominacie sobie słowa świętego Jana? (...) Napisałem do was, młodzi, że jesteście mocni i że nauka Boża trwa w was, i zwyciężyliście Złego. Bóg nas przynagla, pragnąc wiecznej młodości Kościoła i całej ludzkości. Możecie zamienić w boskie wszystko to, co jest ludzkie; podobnie jak król Midas zamieniał w złoto wszystko, czegokolwiek się dotknął!

Nie zapominajcie nigdy, że po śmierci przyjmie was Wiekuista Miłość. A w miłości Bożej odnajdziecie każdą czystą miłość, którą przeżywaliście na ziemi. Pan zrządził tak, byśmy ten krótki dzień naszej egzystencji spędzili pracując i, jak Jego Pierworodny Syn, czyniąc dobrze. Tymczasem winniśmy trwać w czuwaniu, żeby posłyszeć owo wezwanie, które święty Ignacy Antiocheński usłyszał w swojej duszy, gdy zbliżała się godzina męczeństwa: Chodź do Ojca, chodź do swego Ojca, który z tęsknotą cię oczekuje. (Przyjaciele Boga, 221)

św. Josemaría Escrivá

"Jezus pozostał w Eucharystii z miłości"

Częstotliwość nawiedzenia Najświętszego Sakramentu jest funkcją dwóch czynników: wiary i serca, widzenia prawdy i ukochania jej. (Bruzda, 818)

Serce! Od czasu do czasu wciska się weń cień blichtru ziemskiego: głupie, smutne, "zaściankowe" wspomnienia...

Przystąp natychmiast do Tabernakulum, fizycznie lub duchowo, a powrócisz do światła, do radości, do Życia. (Bruzda, 817)

Zaglądaj często do kaplicy, aby powiedzieć Jezusowi: ... rzucam się w Twoje ramiona.
– Pozostaw u Jego stóp, co posiadasz: swoją nędzę!
– W ten sposób, niezależnie od nawału spraw, które dźwigasz ze sobą, nigdy nie stracisz pokoju. (Kuźnia, 306)

Jezus pozostał w Eucharystii z miłości... do ciebie.
– Pozostał wiedząc, jak ludzie Go przyjmą... i jak ty Go przyjmiesz.
– Pozostał, abyś Go spożywał, abyś Go odwiedzał i abyś Mu opowiadał swoje sprawy i abyś, obcując z Nim przy Tabernakulum i przyjmując Sakrament, rozpalał się z dnia na dzień coraz większą miłością i przyczynił się, aby inne dusze – liczne! – szły tą samą drogą. (Kuźnia, 887)

św. Josemaría Escrivá

"Przynosić Boga do wszystkich środowisk"

Kiedy przyjmiesz Pana do swego serca i zakosztujesz szaleństwa Jego Miłości, obiecaj Mu, że postarasz się zmienić tok swego życia, na ile to będzie konieczne, by nieść Go tłumowi, który Go nie zna, któremu brak ideałów, który niestety żyje w zezwierzęceniu. (Kuźnia, 939)

Aby ten świat szedł nurtem chrześcijańskim – jedynym, którym iść warto – winniśmy żyć w lojalnej przyjaźni z ludźmi, która wyrasta z uprzedniej lojalnej przyjaźni z Bogiem. (Kuźnia, 943)

Często mam ochotę krzyczeć do ucha wielu ludziom, mężczyznom i kobietom, którzy w biurach, w działalności handlowej, w redakcjach gazet i na trybunach, w szkołach, w sklepach, w kopalniach i w polu, umocnieni życiem wewnętrznym i świętych obcowaniem, mają przynosić Boga do wszystkich środowisk, według nauczania Apostoła: „Chwalcie Boga waszym życiem i noście Go zawsze ze sobą”. (Kuźnia, 945)

My, którzy posiadamy prawdę Chrystusa we własnym sercu winniśmy wnosić tę prawdę w serca, umysły i życia innych. Inne postępowanie byłoby wygodnictwem i fałszywą taktyką.
Przemyśl jeszcze raz: Czy Chrystus poprosił cię o zgodę zanim wszedł do twojej duszy?
– Pozostawił ci wolność co do pójścia za Nim, ale to On cię szukał, bo tak zechciał. (Kuźnia, 946)

Poprzez akty służby możemy zgotować Panu triumf większy od wjazdu do Jerozolimy... Gdyż nie powtórzą się sceny z Judaszem, ani scena w Gaju Oliwnym, ani owa ciemna noc... Doprowadzimy do tego, że cały świat zapłonie w płomieniach ognia, który On przyszedł rzucić na ziemię!... A światło Prawdy – nasz Jezus – oświeci umysły światłością dnia bez końca. (Kuźnia, 947)

św. Josemaría Escrivá

bł. Elżbieta od Trójcy Świętej (1880 - 1906)

"Nosimy nasze niebo w sobie, ponieważ Ten, który nasyca uwielbionych w świetle wizji uszczęśliwiającej, nam daje się w wierze i w tajemnicy".

„Adorujcie Pana, bo jest święty”, zostało powiedziane w psalmie. I jeszcze: „Będą Go zawsze adorować ze względu na Niego samego”. Dusza, która się skupia na tych myślach, która je przenika ze zmysłem Bożym, o którym mówi święty Paweł, żyje w antycypowanym niebie, ponad tym, co przemija, ponad chmurami, ponad samą sobą! Ona wie, że Ten, którego adoruje, posiada w sobie każde szczęście i wszelką chwałę, i rzucając swój wieniec w Jego obecności, jak czynią to błogosławieni, ona sobą pogardza, znika sobie z oczu i znajduje swoje szczęście w szczęściu Istoty adorowanej, wśród wszelkiego rodzaju cierpienia i bólu. Ponieważ opuściła siebie, a „przeszła” w Kogo innego. Wydaje mi się, że w tej postawie adorującej dusza "upodabnia się do tych studni", o których mówi św. Jan od Krzyża, które przyjmują "wody spływające z Libanu", i można, patrząc na nią, powiedzieć: „Bystrość rzeki rozwesela miasto Boże”.

„Tak chciałabym móc powiedzieć wszystkim duszom, jakie obfite źródła siły, pokoju, a także szczęścia znalazłyby, gdyby zgodziły się żyć w tej zażyłości. Tylko że one nie umieją czekać: jeśli Bóg nie daje im siebie w sposób uczuciowy, porzucają Jego przenajświętszą obecność, a gdy On przybywa z obfitością swych darów, nie znajduje nikogo, bo dusza jest poza sobą, w rzeczach zewnętrznych, nie mieszka w głębi samej siebie!”

Źródło:
www.karmel.pl

Św. Leon Wielki (+ 461)

„Ponieważ zaś my „wszyscy”, jak jest napisane, „w wielu rzeczach upadamy” (Jk 3,2), więc naprzód powinniśmy się przejąć uczuciem miłosierdzia, a w niepamięć puścić cudze względem nas przewiny, aby żądzą odwetu nie łamać tej umowy, jaką wiążemy się w modlitwie Pańskiej. Mówimy przecież: „odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” (Mt 6,12), nie bądźmy zatem trudni w przebaczaniu. Na odwet bowiem bywa odwet, a dobra wyrozumiałość zyskuje nam samym wyrozumienie. Nie mścić się na innych, ale swoje winy mieć darowane, oto na czym przede wszystkim powinno zależeć człowiekowi, ciągle na pokusy wystawionemu!” Mowa na Wielki Post 11

źródło:
Św. Leon Wielki „Mowy”, przełożył ks. bp Kazimierz Tomczak; Księgarnia Św. Wojciecha 1957

bł. Matka Teresa z Kalkuty (1910 - 1997)

Panie,

Kiedy jestem głodny,

Daj mi kogoś, kto potrzebuje pożywienia;

Kiedy chce mi się pić — kogoś, kto potrzebuje wody;

Kiedy jest mi zimno — kogoś, kogo trzeba ogrzać;

Kiedy zostanę zraniony, daj mi kogoś, kogo trzeba pocieszyć.

Kiedy mi ciąży mój krzyż, pozwól mi nieść krzyż innego człowieka razem z nim;

Kiedy jestem ubogi, zaprowadź mnie do potrzebującego;

Kiedy nie mam czasu, daj mi kogoś, komu przez chwilę mógłbym pomóc;

Kiedy spotka mnie upokorzenie, daj mi kogoś, kogo będę mógł chwalić;

Kiedy odczuję zniechęcenie, daj mi kogoś, kto potrzebuje otuchy;

Kiedy mi potrzeba zrozumienia ze strony innych, daj mi kogoś, komu potrzeba mojego zrozumienia;

Kiedy potrzebuję kogoś, kto się mną zaopiekuje, poślij mi kogoś, kogo ja mam otoczyć opieką;

Kiedy myślę tylko o sobie, skieruj moje myśli ku innemu człowiekowi.

Bł. Karol de Foucauld (1858 - 1916)

Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie.
(Mt 18, 19)

Jakże bardzo powinniśmy po takim zapewnieniu starać się zanosić do Boga modlitwy nie tylko sami, ale także z kimś drugim, z kilkoma lub wieloma osobami, obecnymi duchowo bądź fizycznie, i w ten sposób razem prosić Boga o to, co pragniemy od Niego otrzymać. Najważniejsza jest jedność duchowa: nie wystarczy być razem, trzeba prosić o tę samą rzecz. Trzeba, aby z dwóch serc wznosiła się do Boga jedna modlitwa. Bliskość fizyczna, choć nie tak konieczna, jest także bardzo pożyteczna. Wskazuje na to następny po zacytowanym wiersz Ewangelii mówiący, że racją, dla której wspólna modlitwa będzie zawsze wysłuchana, jest to, iż tam, gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię naszego Pana, tam On sam jest pośród nich.

Gdy więc chcemy wyprosić coś u Boga, starajmy się to czynić z możliwie jak największą liczbą dusz w jednej lub kilku grupach, modląc się z nimi głośno lub w milczeniu o tę samą rzecz. W takiej wspólnocie będzie Jezus i Bóg na pewno wysłucha zanoszonej modlitwy. W taki sposób trzeba postępować nie tylko w przypadku osobistych próśb, ale także szczególnie, gdy modlimy się o jakieś dobro wspólne. Tak należy postępować tym bardziej, im o większą chodzi sprawę, a już na pewno trzeba dołożyć wszelkich starań, gdy modlimy się za wszystkich ludzi, za Kościół święty, o nawrócenie grzeszników, w intencjach Ojca świętego, w końcu także w tych wszystkich istotnych potrzebach, które winny stanowić treść naszych modlitw, tak jak były treścią modlitw naszego Pana.

To właśnie wówczas, bardziej niż kiedykolwiek, trzeba nam się gromadzić w możliwie największej liczbie, by razem prosić Boga z całego serca, głośno lub w milczeniu, o wszystkie potrzebne światu łaski, te niezmierne łaski, które rozpalają nasze serce i serce naszego Pana, gdy widać, jak się rozlewają po ziemi. Starajmy się zatem gromadzić się jak najliczniej, żeby modlić się razem przez wiele godzin za wszystkich ludzi, w intencjach Ojca świętego (co obejmuje wszystkie intencje naszego Pana), o nawrócenie grzeszników itd. Niech wszystkie nasze dni wypełnia pięć do sześciu godzin wspólnej modlitwy, głośno lub w milczeniu, w tej samej intencji, by prosić Boga o te same rzeczy. Gdy nasze ciała zgromadzone są razem, niech nasze serca proszą o tę samą rzecz.

źródło:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/u_stop.html

św. Jan Bosko (1815 - 1888)

"... Prawdziwą zemstą katolika jest przebaczenie i modlitwa za osobę, która nas obraża ..." :)

Pozdrawiam

"Patrzeć czystym spojrzeniem"

Jakże piękna jest święta czystość! Ale jeśli ją odłączymy od miłości nie jest ani święta, ani miła Bogu. Miłość jest ziarnem, które wyrośnie i wyda smaczne owoce jeśli nawodnimy je czystością. Czystość bez miłości jest bezpłodna a jej wyjałowione wody zamieniają dusze w trzęsawisko, w cuchnące bajoro, z którego wydobywa się odór pychy. (Droga, 119)

Oczywiście, cnotą najwyższą jest miłość do Boga, ale czystość jest conditio sine qua non, czyli niezbędnym warunkiem dostąpienia zażyłego dialogu z Bogiem. Gdy się jej nie przestrzega, jeżeli się o nią nie walczy, ślepnie się; nie widzi się nic, człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha.

My jednak chcemy patrzeć czystym spojrzeniem, zachęceni nauką Mistrza: Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Słowa te Kościół pojmował zawsze jako zaproszenie do czystości. Czyste serca zachowują ci, którzy mają sumienie całkowicie czyste, którzy kochają czystość — pisze św. Jan Chryzostom.— Żeby oglądać Boga, żadna inna cnota nie jest aż tak potrzebna. (Przyjaciele Boga, 175)

św. Josemaría Escrivá

"Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia"

Pewną drogą pokory jest zastanawianie się nad tym, jak nawet przy braku talentu, rozgłosu i bogactwa, możemy być skutecznymi narzędziami, jeżeli będziemy prosić Ducha Świętego, aby nam udzielił swoich darów. Apostołowie, chociaż byli nauczani przez Jezusa przez trzy lata, uciekli przerażeni przed nieprzyjaciółmi Chrystusa. Natomiast po Zielonych Świątkach pozwolili się chłostać i zamykać w więzieniach, i potrafili oddać życie swoje na świadectwo swej wierze. (Bruzda, 283)

Na myśl o tej tajemnicy z ust świętego Pawła wyrywa się radosny hymn, który możemy dziś zgłębiać słowo po słowie. To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie. On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci — i to śmierci krzyżowej. (Przyjaciele Boga, 97)

Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje — uczy Apostoł św. Piotr. W każdej epoce historii i w każdej ludzkiej sytuacji pokora jest jedyną drogą, by żyć życiem Bożym. Czyżby Pan cieszył się z naszego upokorzenia? Nie. Cóż bowiem nasze upokorzenie dałoby Temu, który wszystko stworzył, wszystko podtrzymuje i kieruje wszystkim, co istnieje? Bóg pragnie naszej pokory jako sposób wyzwolenia się z pęt naszego własnego „ja” po to jedynie, aby mógł nas całkowicie wypełnić sobą. On chce, byśmy nie stawiali miłość żadnych przeszkód, by — mówiąc obrazowo — w naszym biednym sercu zmieściło się jak najwięcej Jego łaski. Gdyż Bóg, który chce, abyśmy byli pokorni, jest tym samym Bogiem, który przekształci nasze ciało poniżone w podobne do swego chwalebnego ciała, tą mocą, dzięki której może On wszystko co jest, sobie podporządkować. Bóg ubóstwia nas dobrym ubóstwieniem. (Przyjaciele Boga, 98 )

św. Josemaría Escrivá

"Nasze męstwo jest zapożyczone"

Nie bądź rozlazłym, mięczakiem. — Najwyższy czas, ażebyś pozbył się tego osobliwego współczucia, jakim darzysz samego siebie. (Droga, 193)

Mówiliśmy wcześniej o walce. Ale walka wymaga zaprawy, odpowiedniego pokarmu, szybkiego zastosowania lekarstwa w przypadku choroby, kontuzji czy ran. Sakramenty, podstawowe lekarstwo Kościoła, nie są czymś zbędnym: kiedy porzuca się je dobrowolnie, nie można postępować na drodze naśladowania Chrystusa: potrzebujemy ich jak oddechu, jak krążenia krwi, jak światła, żeby w każdej chwili dostrzec to, czego chce od nas Pan.

Ascetyka chrześcijańska wymaga męstwa; a to męstwo chrześcijanin odnajduje u Stwórcy. Jesteśmy ciemnością, a On najjaśniejszym blaskiem; jesteśmy chorobą, a On pełnią zdrowia; jesteśmy niedostatkiem, a On nieskończonym bogactwem; jesteśmy słabością, a On nas podtrzymuje, quia tu es, Deus, fortitudo mea, ponieważ zawsze jesteś, o Boże mój, naszą mocą. Na tej ziemi nie istnieje nic, co byłoby w stanie powstrzymać niecierpliwy strumień odkupieńczej Krwi Chrystusa. Jednak ludzka małość może przesłonić oczy, tak iż nie dostrzegą one Bożej wielkości. Stąd odpowiedzialność wszystkich wiernych, a zwłaszcza tych, którzy mają zadanie kierowania – służenia – duchowo Ludem Bożym – aby nie zamykać źródeł łaski, nie wstydzić się Krzyża Chrystusa. (To Chrystus przechodzi, 80)


św. Josemaría Escrivá