św. Antoni Pustelnik (ok. 251 - 356)

“Błagam was, drodzy synowie, kochajcie się nawzajem, nie nużąc się i nie zniechęcając. Weźcie to ciało, w które jesteście przyobleczeni, uczyńcie je ołtarzem, złóżcie na tym ołtarzu wasze myśli i przed oczyma Pana porzućcie wszelkie złe zamiary, wznieście do Boga ręce waszego serca - w ten właśnie sposób działa Duch - i módlcie się do Niego, aby wam udzielił owego pięknego ognia niewidzialnego, który na was zstąpi z nieba i pochłonie ołtarz i ofiary na nim złożone. Niech kapłani Baala i nieprzyjaciel oraz ich dzieła szkodliwe zatrwożą się i uciekną przed wami jak przed prorokiem Eliaszem. I tak ponad wodami ujrzycie jakby ślad człowieka, który ześle na was ulewę duchową, pocieszenie Ducha Pocieszyciela.

Moi drodzy synowie w Panu, prawdziwi synowie Izraela, po cóż miałbym przyzywać błogosławieństwa na wasze śmiertelne imiona i wspominać je, skoro są tak nietrwałe. Wiecie, że miłość, jaką was darzę, nie odnosi się do waszego jestestwa śmiertelnego; to miłość duchowa na wzór miłości Bożej. Oto jakie jest moje przekonanie: wielkie szczęście stało się waszym udziałem, a mianowicie, zdaliście sobie sprawę z waszej nędzy i utrwaliliście w sobie ową niewidzialną naturę, która w przeciwieństwie do ciała nie przemija. Sądzę tak, ponieważ szczęścia tego udzielono wam jeszcze za tego żywota.

Bądźcie przekonani, że zapoczątkowanie przez was dzieła Bożego oraz wasz w nim postęp nie są osiągnięciami ludzkimi, ale oddziaływaniem mocy Bożej, która nieustannie wam towarzyszy. Pamiętajcie stale składać siebie na ofiarę Bogu i żarliwie przyjmujcie moc, która was wspiera. Będziecie pociechą dla Chrystusa Jezusa w momencie Jego Przyjścia, jak i dla całego zgromadzenia świętych oraz dla mnie, biedaka, ciągle jeszcze tkwiącego w tym ciele z błota, pośród ciemności."List czwarty do mnichów egipskich



źródło:
Św. Atanazy Aleksandryjski, Żywot świętego Antoniego, przeł. Z.Brzostowska, Warszawa 1987

"Bądźcie radośni, zawsze radośni"

Nikt nie może być szczęśliwy na tej ziemi, dopóki nie postanowi nim nie być. Taka Jest nasza droga: Ból — po chrześcijańsku! Krzyż; wola Boża, Miłość; szczęśliwość teraz tutaj, a potem wiecznie. (Bruzda, 52)

Servite Domino in laetitia! — Służcie Panu z radością! Z radością, która będzie owocem mojej Wiary, mojej Nadziei i mojej Miłości, która winna trwać zawsze, ponieważ, jak nas naucza Apostoł, Dominus prope est!... — Pan towarzyszy mi z bliska. Pójdę wraz z Nim, i dlatego pewnym rokiem, ponieważ Pan jest moim Ojcem..., a z Jego pomocą wypełnię Jego łaskawą Wolę, choćby wiele mnie to kosztowało. (Bruzda, 53)

Oto rada, którą wam natrętnie powtarzam: Bądźcie radośni, zawsze radośni — Niechaj się smucą ci, którzy nie uważają się za dzieci Boże. (Bruzda, 54 )

sw. Josemaría Escrivá

Nie myśl; "Co mnie spotka jutro" bo ten sam Przedwieczny Ojciec, który dziś ma piecze o tobie, zarówno ją jutro, jak i zawsze mieć bedzie, albo ci więc żadnego nie ześle cierpienia, lub jeśli to uczyni, doda ci odwagi niepokonanej do zniesienia tegoż.

"Zasady i rady na każdy dzien roku św. Franciszka Salezego, Doktora Kościoła".

św. Teresa z Lisieux (1873 - 1897)

Nawet cierpienie staje się największą radością, gdy poszukuje się go jako najcenniejszego skarbu

Nie mam żadnego zawodu, gdyż jestem zadowolona ze wszystkiego, co Bóg czyni, pragnę jedynie Jego woli

Nie oddałabym dziesięciu minut pełnienia mego pokornego uczynku za tysiąc lat radowania się ziemskimi pociechami

Wystarczy upokorzyć się i znosić cierpliwie swoje niedoskonałości: oto świętość prawdziwa

Krzyż Jezusa towarzyszył mi od kolebki, ale On pozwolił mi umiłować z pasją ten Krzyż. Sprawiał zawsze, że pragnęłam tego, co chciał mi dać

Twoje najświętsze Ciało i Krew, o najsłodszy Jezu, niech będą dla mojej duszy słodyczą i ukojeniem, ratunkiem i siłą w każdej pokusie, radością i pokojem w każdym utrapieniu, światłem i opieką ostateczną w chwili śmierci. św. Tomasz z Akwinu.

O Panie, uczyń mnie silnym w stosunku do świata, silnym w utrapieniach, silnym wobec napaści pokus. św. Augustyn

Boże mój, spraw, abym nie myślała ani o własnej korzyści, ani o stracie, lecz jedynie o tym, bym służyła i pociechę sprawiała Tobie. św. Teresa od Dz. Jezus

O Trójco, błogosławiona światłości, pomnóż we mnie wiarę, nadzieję, miłość, uwolnij mnie, zbaw mnie, racz usprawiedliwić mnie... św. Anzelm

Niech mi będzie przykrą każda przyjemność, w której nie ma Ciebie, niechaj nic nie pragnę z tego, co jest poza Tobą. Umacniaj mnie, o Panie. Praca podjęta dla Ciebie i każdy odpoczynek, które by nie sprawiały Tobie radości, niech mi będą przykre. św. Tomasz z Akwinu.

O Panie, spraw, abyśmy dobrze posługiwali się Twoją różnorodną łaską, to znaczy, abyśmy byli przekonani, że dary nam użyczone są także własnością drugich, ponieważ zostały nam dane dla ich pożytku... Spraw, abyśmy sobie nawzajem służyli przez miłość. św. Grzegorz Wielki

O Panie, Boże nasz, niech pod osłoną Twych skrzydeł mamy nadzieję. Ochraniaj nas i noś nas! św. Augustyn

Spraw, abyśmy się nigdy nie zniechęcali, lecz zawsze ufali! bł. Karol de Foucauld

św. Tomasz z Akwinu (1225 - 1274)

"Najpierw jednak pragnę cię upomnieć, abyś w dyskusjach z niewiernymi o artykułach wiary nie dążył do tego, by wiarę udowodnić racjami koniecznymi. To pomniejszałoby wzniosłość wiary, która przekracza nie tylko umysły ludzi, ale nawet aniołów. Wierzymy zaś, gdyż sam Bóg nam to objawił. Ponieważ jednak to co pochodzi od Najwyższej Prawdy, nie może być fałszem, nie ma takiej racji koniecznej, która mogłaby uchylić twierdzenie, że to nie jest fałszem. Tak jak wiary naszej nie da się udowodnić koniecznymi racjami, gdyz przekracza ona ludzki umysł, tak samo - ze względu na jej prawdę - niemożliwa jest taka racja konieczna, która dowodziłaby niesłuszności wiary.
Toteż chrześcijanin dyskutujący na temat artykułów wiary winien zmierzać nie ku temu, by wiarę udowadniać, lecz żeby jej bronić." De rationibus fidei.

źródło:
"Św. Tomasz z Akwinu. Dzieła wybrane", opracował i wstepami poprzedził: o. Jacek Salij OP, Wydawnictwo Antyk, Kety 1999

św. Jan Bosko (1815-1888)

Wizja sw. Jana Bosko - opowiedziana przez niego samego:

"Wyobraź sobie, że jesteś ze mną na brzegu morza, albo lepiej na samotnej skale i że nie widzisz żadnego skrawka ziemi poza tym, jaki masz pod stopami. Na rozległej toni morskiej dostrzegasz niepoliczoną flotyllę okrętów ustawionych w szyku bojowym. Ich dzioby są podobne do ostrych zakończeń włóczni, tak że w cokolwiek uderzą, przebijają to na wylot i całkowicie niszczą. Okręty te są wyposażone w armaty, na ich pokładach jest wiele karabinów, są materiały zapalające i broń wszelkiego rodzaju, a także książki. Zbliżają się one w stronę okrętu o wiele większego i wyższego od nich i starają się uderzyć weń swymi dziobami. Próbują też go podpalić albo w jakikolwiek inny sposób go zniszczyć.

W eskorcie tej pełnego majestatu okrętu płyną liczne mniejsze statki, które otrzymują rozkazy za pomocą sygnałów i dokonują manewrów mających udaremnić ataki ze strony floty nieprzyjaciela. W pośrodku nieskończonej przestrzeni morskiej górują wysoko dwie kolumny, znajdujące się jedna niedaleko od drugiej. Na szczycie pierwszej znajduje się figura Niepokalanej Dziewicy, u której stóp widnieje duża tablica z napisem Auxilium Christianorum - Wspomożenie chrześcijan. Na drugiej, wiele wyższej i potężniejszej, umieszczona jest Hostia proporcjonalna w swej wielkości do kolumny, a poniżej widnieje inna tablica i słowa Salus Credentium - Zbawienie wiernych.

Dowódcą okrętu jest Najwyższy Pasterz. On to, widząc wściekłość nieprzyjaciół i złych duchów, wśród których się znaleźli Jego wierni, decyduje się zebrać przy sobie kapitanów mniejszych jednostek, aby naradzić się, jak postąpić.

Wszyscy kapitanowie wchodzą na pokład i stają przy Papieżu. Naradzają się, ale w międzyczasie zrywa się gwałtowny wiatr, który podnosi fale, tak więc dowódcy zostają odesłani z powrotem, by zająć się swymi okrętami. Sztorm na chwilę ucisza się i Papież zbiera kapitanów po raz drugi; tymczasem okręt flagowy płynie cały czas swoim kursem. Lecz przerażający sztorm ponownie uderza. Papież staje przy sterze i wszystkie siły poświęca sterowaniu okrętu ku dwóm kolumnom, z których szczytów zwisają liczne kotwice i haki połączone łańcuchami.

Wszystkie okręty nieprzyjaciela ruszają do ataku, usiłując za wszelką cenę zatrzymać okręt i zatopić go: jedni rzucają weń książkami i zapalnymi materiałami, których posiadają mnóstwo. Inni strzelają z karabinów i dział. Walka robi się coraz bardziej zacięta. Dzioby nieprzyjaciół uderzają gwałtownie, ale ich wysiłki i ciosy okazują się nieskuteczne. Próżne są ich wysiłki, przy których tracą siły i amunicję; wielki okręt płynie bezpiecznie i spokojnie swoją drogą. Czasem zdarza się, że pod strasznymi uderzeniami w jego burtach pojawiają się głębokie dziury. Ale w tej samej chwili łagodna bryza zaczyna wiać od dwóch kolumn, pęknięcia zasklepiają się, a przecieki natychmiast ustają.

Tymczasem wybuchają działa napastników, psują się strzelby i inne rodzaje broni, łamią się dzioby i wiele okrętów rozsypuje się na kawałki i tonie w morzu. Wówczas oszalali nieprzyjaciele rzucają się do walki wręcz, uderzają pięściami, bluźnierstwami i przekleństwami.

Nagle Papież pada ranny. Natychmiast ci, którzy są wokół niego, spieszą mu z pomocą i podnoszą go. Papież zostaje trafiony po raz drugi, znowu pada na pokład i umiera. Wśród nieprzyjaciół wybucha zwycięski, pełen radości okrzyk; z ich okrętów słychać nie do powtórzenia wyzwiska.

Ale ledwo Papież umarł, już drugi zajmuje jego miejsce. Kapitanowie zebrawszy się razem wybrali Papieża tak szybko, że wieść o śmierci zbiegła się z wiadomością o wyborze następcy. Nieprzyjaciele zaczynają tracić ducha.

Nowy Papież zmusza nieprzyjaciół do rozproszenia się i pokonując wszelkie przeciwności, prowadzi okręt wprost na dwie kolumny i ustawia go między nimi. Zakotwicza się szybko za pomocą lekkiego łańcucha, który zwisa od dziobu okrętu do kotwicy na kolumnie zwieńczonej Hostią. Za pomocą drugiego lekkiego łańcucha, który znajduje się na rufie przywiązuje się do drugiej kotwicy, która zwisa z kolumny z Niepokalaną Dziewicą na szczycie.

W tym momencie następuje ogromne poruszenie. Wszystkie okręty walczące dotąd z Papieżem wpadają w panikę; uciekają, a w ucieczce zderzają się ze sobą, łamiąc się na kawałki. Jedne toną i próbują pociągnąć za sobą inne. Tymczasem kilka małych okrętów, które dzielnie walczyły po stronie Papieża śpieszą, by przywiązać się do kolumn. Wiele innych, przełamawszy strach przed bitwą, ostrożnie obserwuje wszystko z oddali. Gdy wraki zniszczonych okrętów unoszą się na wśród wirów morskich, te, gdy przychodzi na nie kolej żeglują w skupieniu ku dwóm kolumnom, a dopłynąwszy przywiązują się do haków z nich zwisających, tak że są bezpieczne przy flagowym okręcie, na którym stoi Papież. Nad morzem zapada wielka cisza."

św. Bernard z Clairvaux (1090 – 1153)

„Nadejdzie czas kiedy Jezus będzie ofiarowany nie w Świątyni i nie na ręku Symeona, lecz poza miastem i na ramionach krzyża. Nadejdzie czas, kiedy już nie będzie okupiony drobną sumą, lecz sam odkupi innych swoją krwią, ponieważ Pan posłał Go na odkupienie swego ludu” Kazanie 3. o Dzieciątku, Maryi i Józefie,2.

św. Leon Wielki (+ 461)

"Cnotliwe dzieła nie istnieją bez doświadczenia pokusy; nie ma wiary bez kontrastów; nie ma walki bez nieprzyjaciela; nie ma zwycięstwa bez walki. Nasze życie upływa pośród zasadzek i walk. Jeśli nie chcemy dać się oszukać, musimy czuwać; jeśli chcemy zwyciężyć, musimy walczyć" (Sermo XXXIX, 3).

"Dlatego też, najmilsi, aczkolwiek w każdym czasie winniśmy się okazywać chrześcijanami, teraz należy o to dbać w sposób szczególny, tak aby sięgający tradycji apostolskiej okres przygotowania paschy wypełnić postem, przejawiającym się nie tylko w ograniczonej ilości spożywanych pokarmów, lecz przede wszystkim w walce z występkami." Kazanie 6 na Wielki Post

św. Nil Synajski (V wiek)

Modlitwa wierzących jest dla złych duchów największą męką i zgrozą.

Św. Augustyn (+ 430)

Wsłuchaj się w przykazanie: "Jeden drugiego brzemiona noście" (Gal 6,2). Ubóstwo nie jest moim ciężarem, jest ciężarem mego brata. Jeśli się dobrze zastanowisz, bogactwo też jest ciężarem. Biedak ma inny ciężar, ty inny. Noś z nim, a on będzie nosił z tobą i tak wzajemnie będziecie nosili swoje ciężary. Na czym polega ciężar ubóstwa? Na tym, że nie posiadasz. A ciężar bogactwa? Że posiadasz więcej, niż ci potrzeba. Jemu ciężko i ty jesteś obciążony. Pomóż mu znosić brak posiadania, on ci pomoże znosić nadmiar: aby ciężary wasze się zrównały. Obaj kroczycie drogą Bożą w pielgrzymce przez ten świat. Ty dźwigasz wielki nadmiar, jemu zaś nie dostaje: lgnie do ciebie, pragnie ci towarzyszyć. Nie lekceważ go, nie gardź nim, nie porzucaj.

„Nie tylko ten, kto daje łaknącemu pokarm, pragnącemu napój, nagiemu odzienie, podróżnemu gościnę, jeńcowi wykupienie, słabemu wspomożenie, smutnemu pocieszenie, błądzącemu drogę, wątpiącemu radę i potrzebującemu, co jest mu konieczne, lecz także kto daje przebaczenie grzeszącemu – jałmużnę daje [...] ponieważ miłosierdzie wyświadcza” Podręcznik dla Wawrzyńca 72.

św. Cezary z Arles (+ 542)

„post bez jałmużny, to tyle co lampa bez oliwy” Homilia 159 2.