Św. Jan od Krzyża (1542 – 1591)

ZNAM DOBRZE ŹRÓDŁO
(Que bien se yo la fonte)

Śpiew duszy, cieszącej się poznaniem Boga przez wiarę

Znam dobrze źródło, co tryska i płynie
Choć się dobywa wśród nocy.

1.Wiem gdzie swe wody ma ten zdrój kryniczny
Ukryty w głębi tajemnic i wieczny,
Choć się dobywa wśród nocy.

2.Początku jego nie znam, bo go nie ma,
Lecz wiem, że każdy byt swą mocą trzyma,
Choć się dobywa wśród nocy.

3.Wiem, że nie może być nic piękniejszego,
Że wszelka piękność pochodzi od niego,
Choć się dobywa wśród nocy.

4.Wiem, że w nim nie ma nic z ziemskich istności,
Że nic nie zrówna jego wszechmocności,
Choć się dobywa wśród nocy.

5.Blask jego światła nigdy nie zachodzi,
Bo wszelka światłość od niego pochodzi,
Choć się dobywa wśród nocy.

6. A tryskające z niego życia wody
Zraszają otchłań, niebiosa, narody,
Choć się dobywa wśród nocy.

7. Potok istności w tym źródle wezbrany
W potędze swojej jest niepowstrzymany,
Choć się dobywa wśród nocy.

8. To wieczne źródło znalazło ukrycie
W Chlebie Żywota, aby nam dać życie,
Choć się dobywa wśród nocy.



9. A potok, który od tych dwóch pochodzi,
Żadnej istnością swoją nie przechodzi,
Choć się dobywa wśród nocy.

10. I stąd podnosi głos, wzywa stworzenia,
By się syciły w zdrojach Utajenia,
Co się spełniły wśród nocy.

11. To jest to źródło, którego pożądam,
To jest Chleb życia, który tu oglądam,
Choć się dobywa wśród nocy.

"Pielęgnuj żywe nabożeństwo do Matki Bożej"

Wzywaj Najświętszą Maryję Pannę; nie przestawaj prosić Ją o to, by zawsze okazywała się twoją Matką: monstra te esse Matrem! aby za łaską Swego Syna oświeciła twój umysł zdrową nauką wiary a serce napełniła miłością i czystością po to, byś znał drogę do Boga i prowadził do Niego wiele dusz. (Kuźnia, 986)

Pielęgnuj żywe nabożeństwo do Matki Bożej. Ona umie szlachetnie odwzajemniać podarunki, które Jej składamy. Nadto, jeżeli odmawiasz codziennie, z duchem wiary i miłości Różaniec święty, Pani postara się poprowadzić cię bardzo daleko drogą swego Syna. (Bruzda, 691) Jak bez pomocy naszej Matki mamy się utrzymać w codziennej walce? — Czy starasz się o nią nieustannie? (Bruzda, 691)

Miłość do Matki Najświętszej będzie podmuchem, który żywym płomieniem rozpali ledwie tlące się węgle cnót, ukrytych pod popiołem twojej letniości. (Droga, 492)

Kochaj Najświętszą Maryję Pannę. A Ona ci wyjedna łaski obfite, byś zwyciężał w tej codziennej walce. — I nie zdadzą się na nic szatanowi te wszystkie przewrotne siły, które kłębią się w tobie, starając się zatopić w swej ponętnej zgniliźnie podniosłe ideały i delikatne nakazy, które sam Chrystus wlał do twego serca. Serviam! (Droga, 493)

Do Chrystusa zawsze się idzie i „powraca” poprzez Maryję. (Droga, 495)



sw. Josemaría Escrivá

"Módl się i ufaj" - o. Pio

"Będziemy przyjmować Pana"

Czy zastanowiłeś się kiedyś nad tym, jak byś się przygotował na przyjęcie Pana, gdyby można było przyjmować Komunię Świętą jeden jedyny raz w życiu? – Podziękuj Bogu za łatwość z jaką możemy się do Niego zbliżać, ale... powinniśmy Mu za to podziękować przygotowując się dobrze na Jego przyjęcie. (Kuźnia, 828)

Jezus jest Drogą, Pośrednikiem; w Nim – wszystko; poza Nim – nic. W Chrystusie, pouczeni przez Niego, ośmielamy się wołać Ojcze nasz do Wszechmogącego: ten, który stworzył niebo i ziemię jest pełnym miłości Ojcem, który oczekuje, że będziemy do Niego ciągle wracać, każdy z nas będąc wciąż jak nowy syn marnotrawny.

Ecce Agnus Dei… Domine, non sum dignus… Będziemy przyjmować Pana. Kiedy na ziemi przyjmuje się jakieś znamienite osoby, są światła, muzyka, odświętne stroje. A jak powinniśmy się przygotować, żeby ugościć w swojej duszy Chrystusa? Czy zastanawialiście się kiedyś, jak byśmy się zachowali, gdyby Komunię świętą można było przyjąć tylko raz w życiu?

Kiedy byłem dzieckiem praktyka częstego przystępowania do Komunii świętej nie była jeszcze rozpowszechniona. Pamiętam jak się przygotowywano do przyjęcia Komunii: starannie przygotowywano duszę i ciało. Najlepsze ubranie, porządnie uczesane włosy, ciało również fizycznie czyste, a może nawet trochę perfum… Była to delikatność właściwa zakochanym, duszom delikatnym i silnym, które umieją Miłość odpłacać miłością.

Z Chrystusem w duszy kończymy Mszę świętą: błogosławieństwo Ojca, Syna i Ducha Świętego towarzyszy nam przez cały dzień, w naszym prostym i zwyczajnym zadaniu uświęcenia wszystkich szlachetnych działań ludzkich. (To Chrystus przechodzi, 91)

sw. Josemaría Escrivá

św. Robert Southwell († 21 lutego 1595)

Ok. 1587
Do katolickich współwyznawców, prześladowanych i więzionych


Przyjaciele!

Przychodząc na służbę do Chrystusa, podejmujemy się bardzo trudnego zadania, które zawsze stoi w sprzeczności i opozycji do rozkoszy, próżności i świetności tego świata, a zatem od ich zwolenników nie możemy się spodziewać niczego ponad piętrzenie trudności, nienawiść i prześladowania.
Chrześcijaństwo to wojna, a jego wyznawcy to duchowi żołnierze. W swych początkach ziarna naszej wiary padły na glebę ubóstwa, niesławy, prześladowań i śmierci Chrystusowej. Rosła ona, podlewana krwią świętych, ale nie może ona w pełni rozkwitać, jeśli nie zrosi jej i nie umocni krew męczenników. Kwiaty nasze, które zwiastują nasze spokojne szczęście, wyrastają pośród cierni, owoce zaś musimy zbierać między krzewami dzikiej róży. Lecz mimo że łodyga rani, kwiaty leczą; i choć zbiór jest trudny, owoce przez to stają się jeszcze znakomitsze. Wiadomo, że kwiat Jessego wydał najpiękniejszą woń i rozkwitł najpełniej na krzyżu; wiadomo też, że owoc życia musi być zbierany wśród cierni. Musimy wspiąć się na górę gorzkiej w smaku mirry i na pagórek kadzidła, które nie wydziela miłej woni, póki ogień nie zamieni go w dym. I przyjdzie Pan z wiejadłem w ręku, by oczyścić omłot i zobaczyć, kogo wywieje jak lekkie plewy, a kto pozostanie jak ciężkie ziarna pszenicy. To, co ukryte w młodym źdźble, ujawnia się w dojrzałym kłosie, to zaś, co kryje się w kwiecie, dochodzi do swej pełni w owocu. Spryt przewodnika uwidacznia się dopiero podczas burzy, odwaga dowódcy podczas wojny – a niezłomność katolików wtedy, gdy srożą się prześladowania.
Teraz trzeba się przekonać, czy będziemy niczym naczynia pełne honoru, czy wyrzutów; czy będziemy nosić na sobie pieczęć Baranka, czy znamię bestii; czy będziemy pszenicą, czy chwastem – a wreszcie, czy będziemy we wspólnocie Chrystusa, czy w zastępach Beliala.

Wasz oddany

R. Southwell

Źródło:
Jon Cumming Listy świętych do grzeszników, przełożyła: Zuzanna Jakubowska, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 2003

"Siewcy pokoju i radości"

Śmiejesz się, gdy ci mówię, że posiadasz “powołanie do małżeństwa”? — A właśnie że je posiadasz: tak jest, powołanie. Poleć się świętemu Rafałowi, aby cię — jak Tobiasza — doprowadził w czystości aż do kresu drogi. (Droga, 27)

To bardzo ważne, aby sens małżeństwa jako powołania był zawsze obecny zarówno w katechezie i w nauczaniu, jak i w świadomości tych, których Bóg zechce powołać na tę drogę, ponieważ są oni rzeczywiście i prawdziwie wezwani do włączania się w Boże zamiary dla zbawienia wszystkich ludzi.

Dlatego nie można chyba zaproponować chrześcijańskim małżonkom lepszego wzoru niż wzór rodzin z czasów apostolskich: setnika Korneliusza uległego woli Bożej, w domu którego dokonało się otwarcie Kościoła dla pogan; Akwili i Pryscylli, którzy szerzyli chrześcijaństwo w Koryncie i Efezie i współpracowali w apostolstwie św. Pawła; Tabity, która dzięki swemu miłosierdziu wspomagała potrzebujących w Jafie. I tyle innych rodzin żydów i pogan, Greków i Rzymian, w których przyjęło się nauczanie pierwszych uczniów Pana.

Rodziny, które żyły Chrystusem i ukazywały Chrystusa. Niewielkie wspólnoty chrześcijańskie, które były jakby ośrodkami szerzenia ewangelicznego przesłania. Domy podobne do innych domów w tamtych czasach, ale ożywione nowym duchem, przekazywanym wszystkim, którzy je znali i którzy mieli z nimi kontakt. Tacy byli pierwsi chrześcijanie i tacy też powinniśmy być i my, dzisiejsi chrześcijanie: siewcami pokoju i radości, tego pokoju i tej radości, które przyniósł nam Jezus. (To Chrystus przechodzi, 30)

św. Josemaría Escrivá

św. Augustyn († 430)

Czemu na sobie samym się opierasz— i upadasz? Rzuć się ku Niemu! Nie obawiaj się —On się nie cofnie, abyś upadł.
Rzuć się z całą ufnością, On przygarnie cię i uleczy
Wyznania VIII, 11

Pan mi powiedział i obdarza mnie tak wielką wiarą w kapłanów, którzy żyją zgodnie z nauczaniem Kościoła Rzymskiego, że ze względu na ich kapłaństwo, nawet gdyby mnie prześladowali, chcę się do nich zwracać.

Szczęśliwy chrześcijanin, który wierzy kapłanom żyjącym godnie według zasad świętego Kościoła Rzymskiego. Ale nawet gdyby byli grzesznikami nikt nie może ich osądzać, ponieważ Bóg zastrzega sobie sąd nad nimi.

Zaprawdę ich służba jest najwznioślejsza spośród wszystkich jakie istnieją, ponieważ tylko oni konsekrują i rozdzielają Ciało i Krew Pana. Tak więc ci, którzy ich nie szanują, popełniają większe zło od tego, które uczyniliby lekceważąc wszystkich innych ludzi tego świata.

Św. Franciszek z Asyżu (1181-1226)

"Bo Bóg chce, żebyśmy byli zadowoleni!"

Przyzwyczaj się mówić taktownie o wszystkim i o wszystkich; zwłaszcza o tych, którzy poświęcili się służbie Bogu. A kiedy to będzie niemożliwe, zamilcz! Gdyż również opryskliwe i niepowściągliwe uwagi mogą graniczyć z oczernianiem lub zniesławianiem. (Bruzda, 902)

Spójrz raz jeszcze na swoje życie i błagaj o wybaczenie tego czy innego szczegółu, który rzuca się w oczy twojego sumienia; za to, że nie poskromiłeś swego języka; za te myśli, które ustawicznie kręcą się wokół ciebie; za przyzwolony krytyczny sąd, który cię teraz głupio trapi i niepokoi... Możecie być bardzo szczęśliwi! Pan chce, byście byli zadowoleni, upojeni radością, kroczący tą samą drogą szczęścia, którą On sam kroczył. Nieszczęśliwi czujemy się tylko wtedy, kiedy chcemy koniecznie zejść z Jego drogi, gdy wkraczamy na ścieżkę egoizmu i zmysłowości; a jeszcze bardziej, kiedy wychodzimy na drogę obłudy.

Chrześcijanin winien być autentyczny, prawdziwy, szczery we wszystkich swoich czynach. Jego postępowanie winno odzwierciedlać ducha Chrystusowego. Jeżeli w ogóle ktoś na tym świecie winien okazać się konsekwentny, to właśnie chrześcijanin, ponieważ to on otrzymał w depozyt dar, który winien przynosić owoce, prawdę, która wyzwala i zbawia. Może zapytacie mnie: Ojcze, a jak osiągnąć tę szczerość życia? Jezus Chrystus powierzył swemu Kościołowi wszystkie niezbędne po temu środki. Nauczył nas modlić się, obcować ze swym Ojcem Niebieskim; zesłał nam swego Ducha, tego Wielkiego Nieznanego, który działa w duszach naszych; i pozostawił nam te widzialne znaki łaski, którymi są Sakramenty. Korzystaj z nich. Pogłębiaj swoją pobożność. Odmawiaj modlitwy każdego dnia. I nigdy nie zrzucaj ze swoich barków słodkiego brzemienia Krzyża Chrystusowego.

To Jezus zaprosił cię, abyś szedł Jego śladem jako dobry uczeń, abyś mógł przejść przez to ziemskie życie siejąc pokój i radość, których świat dać nie może. Dlatego — podkreślam — winniśmy kroczyć naprzód bez lęku przed życiem i bez obawy przed śmiercią, bez ucieczki za wszelką cenę przed cierpieniem, które dla chrześcijanina jest środkiem oczyszczenia i okazją do prawdziwego miłowania swoich braci w tysiącach okazji codziennego życia. (Przyjaciele Boga, 141)

św. Josemaría Escrivá

Bez kapłana, śmierć i męka naszego Pana nie miałyby żadnego znaczenia. To właśnie ksiądz jest tym, który kontynuuje na ziemi dzieło Odkupienia. Po Bogu ksiądz jest wszystkim... Zostawcie parafię dwadzieścia lat bez kapłana, a zobaczycie że będą tam adorować bestie... To kim jest ksiądz, zrozumie się dobrze dopiero w niebie!

Św. Jan Maria Vianney (1786-1859), kapłan