Nie mam wyłączności na ten temat.

Alana Watts nie jest mistykiem chrzescijańskim. Można go nazwać "Mistykiem New Age" - a takich tresci nie propaguje sie na forum wiara

Z regulaminu forum:

Zabrania się wypowiedzi o charakterze (…) propagującym treści (…) ezoteryczne, neopogańskie itp.

pozdrawiam

Czemu mój post został usunięty? Moderacja moderacją ale Wy utrudniacie dialog i dochodzenie do czegoś. Czyżby krytyka zakazana? Jeszcze raz:


Primo: Od kiedy to Wattsa zalicza się do nurtu New Age? Może jeszcze Mertona tyż?

Secundo: Od kiedy to poglądy Wattsa są ezoteryczne, pogańskie lub ezoteryczne?

Tertio: Czy przez "pogańskie" na tym forum rozumie się wszystko co niechrześcijańskie? Jeśli tak to przepraszam, myślałem, że to fajniejsze miejsce.

Kwarto: Nie widziałem w tym temacie zastrzeżenia, że chodzi tylko o katolickich świętych.

Mysle, ze najlepiej podawac cytat z linkiem. Najlepiej katolickim.
Wtedy ma sie jakas pewnosc, ze moderator tego nie skasuje.

„Kimś wielkim, wszechmocnym w swych darach i dziwnym jest Duch Święty. Pomyśl, ilu was tu teraz siedzi, ile dusz jest tu razem! A w każdym z nas działa On w odpowiedni sposób. Jest tu wśród nas, zna usposobienie każdego, widzi myśli, sumienie i słowa. Wielkie jest już to, co dopiero powiedziałem, ale jest i małe. Rozważ przez Niego oświecony, ilu jest chrześcijan w całej naszej diecezji, w całej prowincji Palestyny, w całym Kościele! Pomyśl o biskupach, kapłanach, diakonach, mnichach, dziewicach i świeckich każdego narodu! (…) Jak światło oświeca wszystko, tak i Duch Święty oświeca tych, którzy mają oczy. Kto bowiem nie ma oczu i jest niegodny łaski, niech nie wini Ducha, lecz własną niewiarę”.

św. Cyryl Jerozolimski († 386)

A Thomas Merton (mistyk chrześcijański, więc ma tą słynną Licencję Na Mówienie Mądrych Rzeczy Której To Licencji Innym Tajemniczo Zabrakło) może być?

Jezus Chrystus do Sługi Bożej Celakówny, podczas wizji w lipcu, 1938...

św. Hilary z Poitiers († 367)

“Pan nakazał chrzcić w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, to znaczy chrzcić wyznając i Stwórcę, i Jednorodzonego, i Tego, który jest Darem.

Jeden jest tylko Stwórca wszystkiego, jeden jest bowiem Bóg Ojciec, od którego wszystko pochodzi; i jeden tylko Jednorodzony, nasz Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało; i jeden tylko Duch, który jest Darem we wszystkich.

Wszystko jest więc uporządkowane w potędze i działaniu: jedna moc, od której wszystko pochodzi, jeden zrodzony, przez którego wszystko się stało, i jeden dar doskonałej nadziei. A tej doskonałości niczego nie brakuje, bo zawiera ona, w Ojcu i Synu, i Duchu Świętym, nieskończoność w wiekuistym, piękno w obrazie, radość życia w darze.

Ale posłuchajmy co mówi Pan o działaniu Ducha w nas:

"Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Pożyteczne jest dla was moje odejście. Jeżeli odejdę, poślę wam Pocieszyciela".

I Pan mówi jeszcze: "Będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy. On was doprowadzi do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie to, co słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie".

W tych słowach wiele zostało powiedziane, abyśmy zrozumieli zamiary Tego, który zesłał nam Dar, oraz naturę i sposób istnienia Daru. Bo w naszej ograniczoności nie możemy pojąć Ojca ani Syna; ale Dar Ducha Świętego, który nas łączy z Bogiem, oświeca trudności naszej wiary w tajemnicę Wcielenia się Boga.

Przyjmujemy Go więc, aby poznać Boga. Tak jak władze ciała stają się bezużyteczne, jeśli nie mają odpowiedniej podniety; na przykład na nic zdadzą się oczy, gdy minął dzień, a nie ma światła; nie ma pożytku ze słuchu, gdy do uszu nie dociera żaden dźwięk ani głos; niepotrzebne staje się powonienie, jeżeli nie odczuwa żadnego zapachu - nie jest to wina natury, lecz braku podniety - podobnie i umysł ludzki, chociaż jest zdolny do poznania Boga, nie otrzyma potrzebnego do tego światła wiedzy, jeśli dzięki wierze nie przyjmie Ducha Świętego.

Dar więc, który jest w Chrystusie, jest jeden i całkowicie jest dostępny wszystkim. Chociaż nie przestaje być wszechobecny, dany w tej mierze, w jakiej się pragnie go otrzymać, i pozostaje w nas w tej mierze, w jakiej się pragnie nań zasłużyć. Jest On z nami aż do końca wieków, na Nim opiera się nasza nadzieja. Jego działanie jest zadatkiem tego, czego oczekujemy, jest On światłem dla umysłu i przepiękną ozdobą duszy” (De trinitate 8,13-16; przekł. pol. LG t. II, s. 613-614).

źródło:
http://www.mikolaj-bydgoszcz.home.pl/pa ... ologia.htm

św. Cyryl Jerozolimski († 386)

"Woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody żywej, wytryskującej ku życiu wiecznemu". Nowy to rodzaj wody, żywej i wytryskującej. A tryska ona na tych, którzy są tego godni. Dlaczego Chrystus łaskę Ducha Świętego określa mianem wody? Dlatego, że wszystko istnieje dzięki wodzie. Woda daje życie roślinom i zwierzętom; woda spada z nieba w postaci deszczu. Woda spada zawsze w ten sam sposób i w tej samej postaci, ale jej skutek jest różnoraki: inny w palmach, inny w krzewie winnym, i w całej naturze daje się odczuwać jej wpływ, a jest on zawsze ten sam, gdyż nie może różnić się od swej natury. Także i deszcz jest zawsze taki sam i nie spada różny, ale przystosowuje się do struktury przyjmujących go i dla każdego staje się tym, czego potrzebuje.
Podobnie Duch Święty: jeden i taki sam, niepodzielny, rozdziela łaski każdemu tak, jak chce. Schnące drzewo, gdy otrzyma wodę, wypuszcza pędy. Tak samo grzesznik przyniesie owoce sprawiedliwości, gdy przez pokutę stanie się godny daru Ducha Świętego. Jeden i ten sam Duch Święty działa w różny sposób z woli Boga i w imię Chrystusa. (…)

Przybycie Jego jest łagodne i pełne dobroci; pełna słodyczy jest Jego wonność, a Jego jarzmo jest nader lekkie. Jego nadejście poprzedzają promienie światłości i wiedzy. Przybywa On jako braterski opiekun naszego wnętrza, by zbawiać, uzdrawiać, pouczać i upominać, wzmacniać i pocieszać, oświecać umysł, najpierw tego, kto Go przyjmuje, a poprzez niego oświecać także innych.
Kiedy słońce ukaże się temu, który do tej pory pozostawał w ciemnościach, to otrzymuje światło dla swoich cielesnych oczu i wyraźnie widzi to, czego przedtem nie dostrzegał. Podobnie i ten, który został uznany godnym daru Ducha Świętego, zostaje oświecony na duszy i wyniesiony ponad to, co ludzkie, widzi to, co dotąd było mu nieznane. (Katecheza 16 O Duchu Świętym)

św. Hilary z Poitiers († 367)

„Miłosierdzie Boże jest tym przymiotem, który winniśmy uwielbiać w Bogu więcej nad wszystkie inne” s. Hilarius z Poitiers col. 322

św. Bernard z Clairvaux († 1153)

„Całuj stopy Zbawiciela: jedną jest miłosierdzie Boże, z której płynie błoga ufność, a drugą jest sprawiedliwość, z której płynie święta bojaźń. Gdybyś tylko jedną z nich całował, albo byś popadł w fałszywe niebezpieczeństwo, albo w zgubną rozpacz.”

św. Maria Maravillas od Jezusa (1891 – 1974)

„Pan Jest taki osamotniony! Pycha, własne ja, oddalają tyle dusz od Niego!”

„Pan posiada miłosierdzie tak duże, że nawet nie jesteśmy w stanie tego pojąć. Bez wątpienia będzie miał dusze, które przyjmą Jego uścisk i w których znajdzie upodobanie. Czy zechcecie się do nich zaliczyć?”

źródło:
Marian Zawada OCD Antologia karmelitańska Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2005

św. Cyryl Jerozolimski († 386)

„Wiara posiada taką moc, że nie tylko sam wierzący jest zbawiany, ale niektórzy są zbawiani przez wiarę innych”

św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873 - 1897)

"Jezus chce uzależnić zbawienie dusz od naszych ofiar, naszej miłości, On żebrze o dusze. Ach! zrozumiejmy Jego spojrzenie! Tak mało kto potrafi Go zrozumieć."

św. Faustyna (1905 - 1938)

Cała nicość moja tonie w morzu miłosierdzia Twego; z ufnością dziecka rzucam się w objęcia Twoje, Ojcze miłosierdzia, by Ci wynagrodzić za niedowierzanie tyle dusz, które lękają się Tobie zaufać. O, jak mała liczba dusz prawdziwie Cię zna.

źródło:
św. Faustyna Kowalska Dzienniczek. Miłosierdzie Boże w duszy mojej Wydawnictwo Księży Marianów 2000

św. Grzegorz z Nazjanzu († 390)

„Chwała Bogu Ojcu i Synowi, Królowi wszechświata. Chwała Duchowi Świętemu, godnemu chwały i w pełni świętemu. Trójca Święta jest jednym Bogiem, który stworzył i napełnił każdą rzecz (...), ożywiając każdą rzecz swym Duchem, aby każde stworzenie wychwalało swego mądrego Stwórcę, jedynego sprawcę życia i trwania. Bardziej zaś niż wszelkie inne stworzenia, niech stworzenie rozumne sławi Go zawsze jako wielkiego Króla i dobrego Ojca” (Poezje dogmatyczne, XXI, Hymnus alias: PG 37, 510-511).

św. Hilary z Poitiers († 367)

Jeżeli naprawdę "Słowo Ciałem się stało", a my rzeczywiście przyjmujemy to Słowo, które Ciałem się stało, jako pokarm Pański, to czyż nie należy przyjąć, że dzięki temu Pan istotnie w nas przebywa? Bo gdy narodził się jako człowiek, przyjął na zawsze naszą ludzką naturę, zjednoczył ją z naturą Boską, dał nam ją w sakramencie Jego Ciała, który mamy przyjmować. W ten sposób stajemy się wszyscy jedno: bo w Chrystusie jest Ojciec, a Chrystus jest w nas. Chrystus jest w nas przez swoje Ciało, a my jesteśmy w Nim. Nasza zaś natura, która jest w Chrystusie, jest w Bogu.

Pan sam stwierdza, jak dalece jesteśmy w Nim przez sakrament Jego Ciała i Krwi. "Ten świat nie będzie Mnie już oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. Ponieważ Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was". Gdyby Pan chciał wskazać tylko na zjednoczenie w jednej wspólnej woli, nie byłby wyliczał kolejności i stopniowania w mającej zaistnieć jedności. A jeżeli tak uczynił, to dlatego, by uwierzono, że On jest w Ojcu w jednej Boskiej naturze, my zaś w Nim dzięki Jego cielesnemu narodzeniu, a On znowu w nas przez tajemnicę sakramentu. W ten sposób zostaliśmy pouczeni o pełnej jedności, która zaistniała dzięki Pośrednikowi. My pozostajemy w Nim, a On jest w Ojcu, będąc zaś w Ojcu, pozostaje i w nas. Tak więc dana nam jest jedność z Ojcem: Chrystus pozostaje w naturze Ojca dzięki zrodzeniu Go przez Ojca; my jesteśmy w Chrystusie przez wspólną Mu z nami naturę ludzką, a przez tę samą naturę i On w nas trwa.

Oto Pan świadczy, że nasza jedność z Nim opiera się na tej naturze: "Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim". Nikt nie będzie w Nim trwał, jeżeli On pierwszy nie przyjdzie do niego, i tylko tego włączy w swoje Ciało, kto Ciało to będzie spożywał.

Pan odkrył tajemnicę tej doskonałej jedności we wcześniej wypowiedzianych słowach: "Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, i Ja żyję przez Ojca; a ten, kto spożywa moje Ciało, będzie żył przeze Mnie". Chrystus żyje więc przez Ojca i jak On żyje przez Ojca, tak my żyjemy przez Jego Ciało.

Każde porównanie zmierza ku temu, aby wyjaśnić na przykładzie istotę rzeczy i przez przykład ułatwić jej zrozumienie. Przyczyną życia Bożego w nas jest to, że w nas, ludziach cielesnych, przebywa cieleśnie Chrystus. Dzięki temu żyjemy przez Niego tak, jak On żyje przez Ojca. O Trójcy Świętej (księga 8, 13-16)