św. Faustyna (1905 - 1938)

O Hostio święta, zdroju Bożej słodyczy,
Ty dajesz duszy mojej moc,
O, Tyś wszechmocny, któryś przybrał ciało z Dziewicy,
Przychodzisz do serca mego utajony,
I nie dosięga Cię zmysłów moc.

źródło:
św. Faustyna Kowalska Dzienniczek. Miłosierdzie Boże w duszy mojej Wydawnictwo Księży Marianów 2000

św. Cyryl Jerozolimski († 386)

"Nie dostrzegaj w chlebie i winie prostych i naturalnych elementów, ponieważ Pan sam wyraźnie powiedział, że są Jego Ciałem i Jego Krwią: potwierdza to wiara, chociaż zmysły sugerują ci coś innego". Katechezy mistagogiczne, IV, 6: A. Piédangel (ed.), SCh 126, 138.

"Stajecie się jednym ciałem i jedną krwią z Chrystusem. (...) A zatem z całym przekonaniem uważajmy to za Ciało i Krew Chrystusa! Pod postacią chleba dane ci jest Ciało, pod postacią wina dana ci jest Krew. Kiedy więc przyjmujesz Ciało i Krew Chrystusa, stajesz się z Nim jednym ciałem i jedną krwią" (Katecheza 22,1.3)

św. Grzegorz Wielki († 604)

„W świętym Kościele każdy wspiera wszystkich i wszyscy są wsparciem każdego” Hom. in Ezech. II, I, 5: CCL 142, 211.

św. Metody z Olimpu († 311).

„Mniej doskonali (...) są noszeni i formowani, jak w matczynym łonie, przez bardziej doskonałych, ażeby byli poczęci i zrodzeni dla wielkości i piękna cnót” Symposion III, 8: S. Ch. 95, 110.

św. Bazyli Wielki († 379)

„W życiu wspólnotowym moc Ducha Świętego, która jest udziałem jednego, przechodzi zarazem na wszystkich. Każdy nie tylko sam korzysta z własnego daru, ale pomnaża go, udzielając go innym i cieszy się owocami cudzych darów jak własnymi” Reguła większa (Regulae fusitus tractatae), Interrogatio 7: PG 31, 931.

św. o. Pio (1887 - 1968)

Pewnym znakiem Bożej miłości są przeciwności (burze), jakie nas nawiedzają. Nie jest to tylko moje osobiste przekonanie; przecież Pismo św. mówi, że pokusa stanowi swoistą próbę w zjednoczeniu się duszy z Bogiem: „Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu, przygotuj swą duszę na doświadczenie” (Syr 2, 1). Moi kochani, jest to wymowny znak najbardziej intymnej obecności Boga w duszy: „Będę z nim w jego utrapieniu” (por. Ps 91, 15). Z tej racji św. Jakub Apostoł zachęca dusze do radowania się z utrapień w przeciwnościach i gdy doznają skutków nawałnicy pokus: „Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia” (Jk l, 2). To wyjaśnia, dlaczego za udział w walce otrzymuje się nagrodę, a im bardziej dusza walczy, tym bardziej mnożą się palmy zwycięstwa. A jeśli nam wiadomo, że każdemu odniesionemu zwycięstwu odpowiada jakiś stopień wiecznej chwały, to jakże mamy nie cieszyć się, gdy widzimy tyle zwycięstw odniesionych w ciągu życia?

źródło:
O.Gracjan Majka OFMCap, „Z Chrystusem przybity do Krzyża" wyd. OO.Kapucyni, Kraków 1992

św. Leon Wielki († 461)

„dla tego, kto kocha Boga, wystarczy, gdy podoba się Temu, którego miłuje: nie można bowiem szukać innej nagrody, większej niż sama miłość, miłość zaś pochodzi od Boga, jako że Bóg sam jest miłością” Sermo XCII, rozdz. III: PL 54, 454.

Św. Ambroży († 397)

"Staraj się więc wniknąć w sens Chrystusowego ubóstwa, jeśli chcesz być bogaty! Staraj się wniknąć w sens Jego słabości, jeśli chcesz uzyskać zdrowie! Staraj się wniknąć w sens Jego krzyża, jeśli nie chcesz się go wstydzić; w sens Jego rany, jeśli chcesz uleczyć twoje; w sens Jego śmierci, jeśli chcesz zyskać życie wieczne; w sens Jego pogrzebania, jeśli chcesz dostąpić zmartwychwstania" (Commento a dodici salmi: Saemo, VIII, Mediolan-Rzym 1980, ss. 39-41).

św. Cyryl Jerozolimski († 386)

Bóg jest miłosierny i nie skąpi swego przebaczenia. (...) Wszystkie twoje grzechy nie przewyższą wielkością Bożego miłosierdzia: wielkość twoich ran nie przewyższy biegłości najwyższego Lekarza — jeśli tylko zdasz się na Niego z ufnością. Opowiedz Lekarzowi, co ci dolega, i mów do Niego słowami Dawida: 'Wyznam przed Panem nieprawość, która jest zawsze przede mną'. W ten sposób uzyskasz, że sprawdzą się inne słowa: 'Odpuściłeś nieprawości mego serca' (Le catechesi, Rzym 1993, ss. 52-53).

św. Bernard z Clairvaux († 1153)

„Żelazo przeszyło Jego duszę, dotarło aż do serca, aby odtąd współczuł z moimi nieszczęściami. Rana ciała otwarła tajniki serca — ów wielki sakrament miłości, wnętrze miłosierdzia naszego Boga”.

św. Ambroży († 397)

"Chrystus, zawieszony na drzewie krzyża (...) został ugodzony włócznią, i wypłynęła zeń krew i woda, słodsze od wszelkiego olejku, ofiara miła Bogu, roznosząc na cały świat woń świętości (...). Wówczas za sprawą Jezusa, przebitego włócznią, rozszedł się zapach przebaczenia grzechów i odkupienia. Istotnie, stawszy się człowiekiem ze Słowa, którym był, umniejszył się i stał się ubogi, chociaż był bogaty, aby ubogacić nas swoim ubóstwem (por. 2 Kor 8, 9); był potężny, a stał się nędzarzem do tego stopnia, że Herod Nim wzgardził; potrafił wstrząsnąć ziemią, a jednak został przybity do drzewa; mógł pogrążyć niebo w ciemnościach, mógł ukrzyżować świat, a jednak sam został powieszony na krzyżu; skłonił głowę, a przecież z niej wychodziło Słowo; został unicestwiony, a przecież wszystko doprowadzał do pełni. Zstąpił Bóg, wyniesiony został człowiek; Słowo stało się ciałem, aby ciało mogło dopominać się dla siebie o tron Słowa po prawicy Boga; cały stał się raną, a przecież wypływały z niej olejki; wygląd miał haniebny, a przecież w Nim rozpoznaliśmy Boga" (III, 8; Saemo IX, Mediolan--Rzym 1987, ss. 131. 133).

św. Hieronim († 420)

"Nikt nie powinien rozpaczać w tym życiu. Masz Chrystusa i lękasz się? On będzie naszą mocą, On naszym chlebem, On naszym przewodnikiem" (Breviarium in Psalmos, Ps CVII: PL 26, 1224).

bł. Pier Giorgio Frassati:
Mam nadzieję iść z pomocą Łaski Bożej drogą ideałów katolickich i pewnego dnia móc - w stanie jaki Bóg zechce - bronić i głosić te jedyne i prawdziwe sprawy.

św. Jan Chryzostom († 407)

"Nie ma nic większego od tego wszystkiego: że krew Boża została za nas przelana. Większym od przybrania za synów i od innych darów jest to, że nawet Syn nie został oszczędzony (por. Rz 8, 32); wielką bowiem rzeczą jest to, że zostały odpuszczone grzechy, ale jeszcze większą jest to, że stało się to poprzez krew Pana" Pierwsza homilia na temat Listu do Efezjan

św. Ambroży († 397)

"A w jaki sposób Chrystus da się pochwycić? Nie uchwycą Go żadne sieci, ale więzy miłości, i tylko więź ducha i serce oddane zdolne są Go przytrzymać. Jeżeli pragniesz pochwycić Chrystusa, szukaj Go bez przerwy, nie obawiaj się trudu" O dziewictwie

Teodoret z Cyru († 466)

“Jeśli nikt inny nie zdołał sprostać tak wielkim trudom, z tego wynika, że to miłość do Boga pozwoliła tym ludziom przekroczyć granice ich natury. Rozpaleni Ogniem z góry znoszą ochoczo ataki zimna, a rosą niebieską łagodzą żar słońca. Miłość ich karmi, poi, odziewa, daje im skrzydła i uczy ich lotu, sprawia, iż przekraczają niebo, ukazuje im, na ile to możliwe, Istotę ukochaną, wywołuje tęsknotę przez wyobrażenie kontemplacji, wzbudza oczarowanie i tak coraz mocniejszym płonie w nich żarem. Jak bowiem zakochanych samo oglądanie tych, których kochają, wprawia w oczarowanie i ostrzejszym jeszcze czyni oścień miłości, tak ci, których pobudza miłość Boża, przez wyobrażenie sobie czystej piękności Bożej, sprawiają, że strzały tej miłości stają się jeszcze ostrzejsze, i im więcej pragną się nią cieszyć, tym mniejsze odczuwają nasycenie. Przyjemności fizycznej towarzyszy przesyt, do miłości Bożej natomiast nie stosuje się ta zasada [...].

Albowiem miłość do Zbawiciela i Stwórcy stawiam wyżej nie tylko od wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych razem zespolonych, ale również gdyby jakieś inne stworzenie wydało mi się większe i piękniejsze niż ona, nie skłoni mnie, abym na nie zamienił miłość. Jeśli ktoś ofiaruje mi radości bez niej, nie przyjmę; jeśli dla niej przyjdzie mi znieść cierpienia, wydadzą mi się bardzo pożądane i miłe, ponieważ głód dla miłości bardziej krzepi niż jakikolwiek rodzaj użycia, prześladowanie jest przyjemniejsze niż pokój, nagość wdzięczniejsza niż purpura i haftowane złotem szaty, niebezpieczeństwo słodsze niż brak jakiegokolwiek zagrożenia i śmierć gwałtowna bardziej pożądana niż wszelkie życie. Rzeczywiście przyczyna cierpień jest dla mnie pocieszeniem, gdyż przyjmuję ich ataki ze względu na Kochającego i zarazem Kochanego”O miłości Bożej

"Wcielenie naszego Zbawiciela stanowi najwyższy wyraz troski Boga o ludzi. Istotnie, ani niebo, ani ziemia, ani morze, ani powietrze, ani słońce, ani księżyc, ani gwiazdy, ani cały widzialny i niewidzialny wszechświat, stworzony jednym Jego słowem, albo raczej wydobyty na światło dzienne przez Jego słowo, zgodnie z Jego wolą, nie ukazują tak dobrze Jego niezmierzonej dobroci jak fakt, że Jednorodzony Syn Boży, istniejący w postaci Bożej (por. Flp 2, 6), odblask Jego chwały, odbicie Jego istoty (por. Hbr 1, 3), który był na początku, był u Boga i był Bogiem, przez którego wszystko się stało (por. J 1, 1-3), przyjąwszy naturę sługi, ukazał się w postaci człowieka, ze względu na swą ludzką postać był uważany za człowieka, był widziany na ziemi, obcował z ludźmi, wziął na siebie nasze słabości i nasze choroby" (Mowy o Opatrzności Bożej, 10; tł. na podst. Collana di testi patristici, LXXV, Rzym 1988, ss. 250- -251).

"Stwórca mądrze i sprawiedliwie trudził się dla naszego zbawienia. Nie chciał jednak ani posłużyć się swoją mocą, by obdarzyć nas wolnością, ani walczyć jedynie miłosierdziem z tym, który podporządkował sobie rodzaj ludzki, aby nie nazwał on miłosierdzia niesprawiedliwością, i dlatego obmyślił drogę, którą znamionuje wielka miłość do ludzi i jednocześnie sprawiedliwość. On to bowiem, przyjmując zwyciężoną już naturę ludzką, prowadzi ją do walki i przygotowuje, by po dawnej porażce rozgromić tego, który onegdaj podstępnie odniósł zwycięstwo, uwolnić się od tyranii tego, który okrutnie ją zniewolił, i odzyskać pierwotną wolność" (tamże, ss. 251-252).

św. Leon Wielki († 460)

„Niezłomna wiara — oto wasza zbroja!”