św. Teresa od Jezusa († 1582)

„…radziłabym każdemu, kto się oddaje modlitwie wewnętrznej, aby zwłaszcza z początku starał się o przyjaźń i towarzystwo z takimi, którzy się podobnie ćwiczą. Jest to rzecz pożyteczna w najwyższym stopniu, choćby tylko dlatego, że wtedy jeden drugiego wspomaga swoją modlitwą, tym bardziej, że taka łączność przynosi jeszcze wiele innych korzyści. Jeśli w stosunkach i zabiegach czysto ziemskich, niezbyt chwalebnych i nie najlepszych, ludzie szukają sobie przyjaciół, (...) nie rozumiem doprawdy, dlaczego by temu, kto szczerze zaczyna służyć Bogu i miłować Go, nie miało być wolno mieć powiernika lub kilku dobranych przyjaciół i zwierzać się im z pociech czy trudności, jakich niechybnie doznawać musi każdy, kto się oddaje modlitwie wewnętrznej. Kto prawdziwie pragnie i szuka złączenia się z Bogiem przez miłość, niech się nie lęka, by mówiąc z przyjacielem o tych wewnętrznych swoich przejściach, uległ później chwale. (...) Niezmiernie ważną pomocą są te rozmowy duchowe dla dusz jeszcze nie utwierdzonych w cnocie, a wystawionych na tyle przeciwności i fałszywych przyjaciół, pociągających je do złego, że słów mi nie staje na dostateczne ich zalecenie". Księga życia

Sługa Boży o. Anzelm Gądek

Pytanie codzienne, pytanie rozumu i wołanie serca jak zostać świętym? Odpowiedź dosyć łatwa, wykonanie trudne, ostateczne rozwiązanie i wypełnienie całością życia. Bo nie jeden dzień ma być święty, lecz całe życie, a zwłaszcza ostatni jego termin ma przedstawić Bogu owoc świętości.

Naśladowanie Jezusa Chrystusa, miłość Boga i bliźniego w praktyce odpowiedniego stanu i powołania- oto główne wytyczne dróg prowadzących do żywota.

Widzimy bohaterów świętości we wszystkich stanach i wszystkich warunkach życia, aby nikt nie mógł sie skarżyć, że świętość jest monopolem jakiejś wybranej kasty, czy też uprzywilejowanej w kościele grupie ludzi, lecz jest jako przepiękny ogród, w którym obok wspaniałych palm kwitną swobodnie maleńkie kwiaty, głosząc dobroć Boskiego słońca, które im daje blaski świętości.

św. Izydor z Sewilli († 636)

"Im bardziej ktoś wnika w słowa Pisma św., tym głębsze zdobywa z nich zrozumienie, tak jak ziemia, która im lepiej jest uprawiana, tym obfitsze przynosi owoce."

Sługa Boży o.Gądek †1969

Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem, bez naśladowania Go, nie ma świętości.

Chcąc zostać świętym trzeba stać sie małym, odziać sie duchowo we własności dziecięctwa duchowego.

Jezus wybrał dziecko aby uczyło apostołów, jak mają sami wejść do Królestwa i jak mają drugich do niego wprowadzać.

Teresa od Dzieciątka Jezus została wybrana, by przez drogę swego dziecięctwa i miłości ofiarnej stać sie sama apostołką i być wzorem dla apostołów.

św. Ignacy Antiocheński († 107)

“Przeto w jedności waszej oraz w zgodnej miłości dźwięczy pieśń Jezusa Chrystusa. Wy wszyscy stańcie do chóru, iżbyście zgodni i jednomyślni, nutę Bożą nucąc w jedności, jednym głosem przez Jezusa Chrystusa śpiewali Ojcu, by was posłyszał i poznał po dobrych czynach waszych, że jesteście członkami Syna Jego” (List do Efezjan 4,1-2).

“starajcie się wszystko czynić w Bożej jednomyślności, pod przewodnictwem biskupa jako zastępcy Boga, oraz prezbiterów jako grona apostolskiego, tudzież mnie najmilszych diakonów, pełniących powierzoną sobie służbę Jezusa Chrystusa" (List do Magnezjan 6,1)

“wszyscy bowiem, którzy należą do Boga i do Jezusa Chrystusa, stoją przy biskupie” (List do Filadelfian 3,2)

Sługa Boży o.Gądek († 1969)

Dwie siły wstrząsają duszami- jedną jest prostota prawdy, której żaden rozum oprzeć się nie może, drugą jest miłość, której serce ulec musi.

Wystarczy uznać swą nędzę i powierzyć sie jak dziecko w ramiona Boskie.

Miłość jest rozlewna, nie tylko sama się karmi Bogiem, lecz wszystkich sił i środków używa, aby zapewnić zbawienie bliźnim, braciom.

Żyć Prawdą, żyć miłością- to życie Boga.

Najbardziej zbawcze apostolstwo jest tam, gdzie prawda i miłość przemawia.

Miłość nie zna liczb.

Któż może oprzeć sie miłującej pokorze?

Apostolstwo prawdy i miłości nie kończy się, aż kiedy wszystkie jego strumienie zejdą sie w morzu Wiecznej Prawdy.

św. Paweł od Krzyża (1694 - 1775)

"O, moja córko! Szczęśliwa ta dusza oderwana od swej własnej radości, własnego czucia, własnego pojmowania! To jest najcudowniejsza lekcja. Bóg nauczy jej cię jeśli całe swoje zadowolenie złożysz w krzyżu Jezusa Chrystusa, w umieraniu wszystkiego co nie Boże na krzyżu Zbawiciela." List do A. Grazi, 1734

Sługa Boży o. Gądek († 1969)

Miłość jest życiem, nie umiera, mocniejsza od śmierci, ponad wszystkie czasy i zmiany, przemawia do wszystkich bez różnicy i pochodzenia, stanu i wykształcenia.

Bóg swym dzieciom niczego nie odmawia.

Nie bądźmy okrutni dla siebie.

Przy łożu chorego kwiaty i ból koją i dają nadzieję zdrowia, a nawet groby kwiatami ozdobione, zdają się mówić, że żyją.

W miłości jest zawiązka cnót wszystkich i pełność doskonałości.

Świętość jest niczym innym, jak owocem miłości.

Miłość Boga nie może być tylko pustym słowem lub wylewem uczucia, musi ona być przede wszystkich czynem.

Miłość ma dwa ramiona, jednym obejmuje Boga, a drugim bliźniego.

Całe życie Jezusa Chrystusa to miłość Ojca i miłość ludzi, żeby ich nauczyć kochać Ojca.

św. Paweł od Krzyża († 1775)

"Powiem ci zasadę świętego Jana od Krzyża, wielkiego mistrza życia duchowego. On uczy nas by odrzucać wizje, objawienia i lokucje, szczególnie gdy są one częste, aby uwolnić się od jakiegokolwiek oszustwa (na wypadek gdyby o to właśnie chodziło). Ponieważ, jak mówi ten święty, jeśli są one od Boga, to nawet gdy zostaną odrzucone, ich wpływ i ślad są tak dobre i święte że na zawsze pozostaną. Z drugiej strony, jeśli zostały wywołane przez nieprzyjaciela, wtedy osoba, przez odrzucenie ich, uwalnia się od oszustwa." List do siostry Magdaleny od Świętego Józefa, 1758

św. Teresa z Avila:

-" W modlitwie nie chodzi o myślenie.
Istotą modlitwy jest miłość!".

św. Jan Maria Vianney:

-" Kiedy się modlimy, trzeba otworzyć swoje serce na Boga,
tak jak ryba otwiera pysk, gdy widzi zbliżającą się falę".

Sługa Boży o. Gądek († 1969)

Praktycznie miłość do Boga okazuje się najlepiej w dziełach miłości ku bliźnim.

Miłość Boga bez miłości bliźniego jest kłamstwem, złudzeniem.

Często wystarczy jedno słówko, jeden miły uśmiech, by rozbroić duszę smutna i zranioną.

Miłować Boga, miłować bliźniego na wzór Jezusa Chrystusa, to cel życia naszego, więc też sposób tej miłości musi być do niego podobny.

O, jakże wiele dusz jest zamkniętych dla miłości Boga ! Te dusze trzeba otworzyć, żeby zrozumiały, że Bóg jest miłością; Lecz by je otworzyć, trzeba własną duszę otworzyć bez zastrzeżeń na miłość Stwórcy.

Dlatego Syn Boga stał sie maleńki, by przez tajemnicę dziecięctwa nauczyć drogi najpewniejszej do nieba.

Świętość polega nie na wielkości uczynków, lecz na wielkości miłości w najdrobniejszych rzeczach.

Cóż łatwiejszego, jak naśladować Matkę?

Hezychiusz z Synaju (VIII lub IX w.)

„Tak więc za każdym razem, kiedy pojawią się w nas złe myśli, przeciwstawmy im wzywanie Pana naszego Jezusa Chrystusa, a ujrzymy ich natychmiastowe – niczym dym w powietrzu – rozproszenie."

Sługa Boży o. Gądek († 1969)

W ziemi pustynnej, bezwodnej i bezdrożnej roślinki nie mają długiego życia, marnieją po jakimś czasie.

Dziecku życie Matki zawsze wyda sie proste.

Żyjcie życiem prawdziwym, żyjcie miłością, bo miłość jest życiem.

Pokora prawdziwa jest tak delikatna, ze nie tylko ukrywa się przed okiem drugich, ale ukrywa sie przed sobą.

Pokora, która spuszczonym wejrzeniem, głosem zniżonym i ułożeniem, coś wspólnego z płaszczeniem się mającym, na zewnątrz sie objawia, pokorą nie jest.

Bóg o mnie myśli, nie zapomina, Ojcem mi zawsze będzie.

Wola Boża jest zawsze na pierwszym miejscu.

Bądźcie mocni, naprawdę mocni, jak przystało tym, którzy służą Panu Jezusowi nie dla ziemskiej zapłaty i pociechy, ale dla miłości Jego krzyża i cierpienia.

św. Teresa z Avila:

- " Zakończeniem naszej modlitwy powinna być miłość i konkkretne zobowiązania naszej woli".

św. Jan Maria Vianney:

-" Cechą dobrego chrześcijanina jest to,że unosi się jakby na skrzydłach modlitwy".

Sługa Boży o. Gądek († 1969)

Rekolekcje są wielkim świętem duszy, w którym w ciszy i samotności obcuje ona z Bogiem, oddaje mu cześć, dziękczynienie, czyni zadość za swe niewierności, prosi o łaskę i przyrzeka prostą czynić drogę do Pana.

Nutą przewodnią rekolekcji jest zawsze na pierwszym miejscu Gloria in excelsis deo, a potem nasze Te Deum laudamus i nieodłączne od niego Miserere mei, Deus.

W obcowaniu z Bogiem najważniejszym ćwiczeniem i stałym zajęciem jest OBECNOŚĆ Boga. Pan jest...W Nim jesteśmy, w Nim żyjemy, w Nim sie ruszamy...jego Rodzajem jesteśmy.

Jedyną pobudką wszystkich aktów niech będzie zawsze CHWAŁA BOŻA.

Jak serce dzwonu bije w spiżowe ściany jego, tak serce wasze każdym uderzeniem swoim niech głosi ziemi i niebu: Chwała, chwała, chwała Bogu na wysokości.

Potrzeba wam ognia Miłości, tej, która jest rozlana w duszach waszych przez Ducha Świętego, który jest wam dany.