A jak ocenisz stan "odkrywania" Boga 2000 lat temu, gdy spisywano NT?

U mnie też tak było, że poznałam przedstawiciela tej strony biblijnej, ale od początku nie traktowałam go poważnie, nawrócenie i związane z tym przekonanie do Biblii nastąpiło na skutek silnego doświadczenia duchowego. Nie było to na zasadzie, że protestant mi coś tam omówił i przyjęłam te treści, tak jak to się czasami zdarza w dyskusjach, że ktoś się przekonuje do czyjejś argumentacji.



Musiałbyś rozwinąć co masz na myśli, bo nie bardzo wiem co mam odpisać

Chodzi mi o to, czy 2000 lat temu posiadano prawdziwe poznanie Boga? [bo piszesz o Nim: "odkrywanie Go przez ludzi jest różne, zależne od czasów i poziomu rozwoju ludzi w danym okresie."]

Na pewno nie gorsze niż współcześnie

Prosto jest to pojąć. Czy kiedy anioł śmierci przechodził przez Egipt i zabijał pierworodnych, Bóg był osobą miłującą najmocniej tych pierworodnych? Abrahama też miłował najmocniej, jak polecił mu zabicie swojego syna? Czy najmocniej miłował Egipcjan, którzy utonęli w Morzu Czerwonym? Czy najmocniej miłuje ludzi, którzy znajdują się z jego woli w tzw. piekle?

Wydaje się, że to nie ja mam skrzywione wyobrażenie Boga, ale Ty masz nieco podpudrowane jego wyobrażenie.

Ostrzegł i wyjawił, jak się obronić.

Kazał, ale nie dopuścił do tego.

Czy to na rozkaz Boga gnali aby wygubić uciekających?

Piekło jest dobrowolnym wyborem każdego człowieka. Objawił co zrobić, aby tego uniknąć.

Tu się zgadzam, rzeczywiście wydaje ci się.

Raczej takie jakie było wówczas znane w judaiźmie, to Jezus próbował dopiero zmieniać tą koncepcję Boga jako Surowego Sędziego, na Boga Ojca, z którym można wejść w osobistą relację, a nie poprzez kapłanów i ofiary, jak to było w ich religii. Oczywiście On też był tutaj ograniczony słowami, kulturą, poziomem intelektualnym i duchowym ludzi w tamtych czasach, więc musiał przedstawić temat bardzo skomplikowany i nie do ogarnięcia dla ludzkiego rozumu, w sposób maksymalnie prosty, by tamci ludzie mogli cokolwiek z tego zrozumieć. Podejrzewam, że gdyby objawił się współcześnie, to byłyby to nauki o wiele bardziej skomplikowane i zaawansowane duchowo, dostosowane do poziomu współczesnych ludzi żyjących w rozwiniętej cywilizacji.

Zawsze też byli ludzie np. mistycy czy prorocy (widać to nawet w ST), u których wiara nie opierała się tylko na rozumowym zgłębieniu treści teologicznych, ale na osobistym doświadczeniu i ich opisy bardziej szły w kierunku Boga bardzo miłościwego, tak jak coraz więcej ludzi rozumie Go współcześnie.

Przytoczę taki cytat psychiatry Stanislava Grofa wskazujący na przewagę poznania duchowego (wewnętrznego) nad poznaniem rozumowym

"Z powodu naturalnych ograniczeń naszego intelektu próby zrozumienia "przyczyn" lub "motywów" stojących za stworzeniem wszechświata nigdy nie zakończą się pełnym sukcesem. Rozum nie jest narzędziem, które nadaje się do analizowania transcendentalnych wymiarów egzystencji i zasad obowiązujących na najbardziej metafizycznym poziomie. W ostatecznym rozrachunku, zagadnienia te można tak naprawdę zrozumieć wyłącznie na drodze osobistego doświadczenia.

- Stanislav Grof, Kosmiczna gra"



I tu jest właśnie widoczna ta różnica, o której wyżej pisałam, bo gdy się tego Boga miłości doświadczy osobiście, to jest to tak wspaniałe doświadczenie, że cały świat już przestaje być ważny, wszystko idzie na bok, a to staje się sensem życia

@Angelka
W chrześcijaństwie nie ma dylematu: poznanie rozumowe czy poznanie duchowe. Bóg jest duchem (J. 4,24), więc jest oczywistym, że wszelkie poznanie Boga musi odbywać się na tej płaszczyźnie. A z drugiej strony Boga mamy kochać całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem (Łk. 10,27)

To kieruje nas ku Pismu, bo dzięki niemu wiemy jakim jest Bóg i Kim był Chrystus. Tego nie dowiemy się jedynie z naszych własnych osobistych doznań. A z drugiej strony mamy przez nawrócenie i wiarę doświadczyć osobistego spotkania z Bogiem i narodzenia na nowo:
(6) To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. (7) Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. (J. 3,6-7)

Ty wielokrotnie podkreślasz wagę osobistego doświadczenia. Ale bez odniesienia się do treści Bożego słowa nie ma pewności, jaki rodzaj duchowości za tym stoi. A Ty wielokrotnie wyrażałaś swój dystans wobec Biblii i zawartych w niej treści. To wystawia Cię na niebezpieczeństwa dryfowania w kierunku, jaki narzucają Ci Twoje emocje i przypadek.

1. Doświadczasz więc, i dlatego uważasz, że Bóg może być "nieprzyjemny"?
2. Czy doświadczenia nie mylisz z uczuciem? Odczuciem?
3. Skąd wiesz, że to doświadczenia podchodzi od Boga, a nie od Antychrysta?
4. Czy Bóg oczekuje, aby dla człowieka świat był nieważny? Jak się to ma do polecenia, aby resztę stworzenia czynić sobie poddanym?

Byłam niewierząca, sceptycznie nastawiona do wszelkich bóstw religijnych, chrześcijaństwa już nie traktowałam poważnie i nawet do głowy by mi to wówczas nie przyszło, żeby jeszcze do chrześcijaństwa wracać, to jaki duch tak tak nawraca? Może zły, ja nie wiem

Oczywiście tu jeszcze trzeba rozdzielić samo nawrócenie, od późniejszej drogi, poznawania różnych nauk teologicznych, zmieniania ich itp., tu akurat przyznam, że lubię sobie tak czasami pojechać po krawędzi , ale najczęściej po jakimś czasie sobie uświadamiam, że jakieś nauki są błędne i je zmieniam.



Rozmawialiśmy już o tym, ja uważam, że kanon jest dziełem KK, a skoro nie uznaję niektórych dogmatów KK, to nie widzę powodu, żeby uznawać kanon ustanowiony przez KK, co nie oznacza, że nie uznaję niektórych treści Biblii, które mnie przekonują. Twoim zdaniem jak powinnam wierzyć, żeby było prawidłowo? To chyba oczywiste, że nie będę w coś wierzyć, jeśli nie mam do tego przekonania.

@Angelka

Zbyt mało o Tobie wiem, i nawet nie chodzi o to, abym wiedział o Tobie więcej. To Ty sama musisz stanąć w obliczu Bożego słowa i się do niego odnieść. Nie jest moim celem ani "diagnozowanie" Ciebie, ani tym bardziej robienie Ci przykrości. Pokażę Ci jedynie, że chwilowo pozytywny rezultat niekoniecznie przesądza o skuteczności nawrócenia, które może być pozorne:

(43) Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku, ale nie znajduje.
(44) Wtedy mówi: Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem; a przyszedłszy zastaje go nie zajętym, wymiecionym i przyozdobionym.
(45) Wtedy idzie i bierze z sobą siedmiu innych duchów złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I staje się późniejszy stan owego człowieka gorszy, niż był poprzedni. Tak będzie i z tym przewrotnym plemieniem. (Mt. 12,43-45)

Osobę, o której tu mowa, opuścił duch nieczysty. To specyficzny sposób mówienia, być może my nie nazwalibyśmy wcześniejszego stanu opętaniem. Wyobraźmy sobie, że ten ktoś ulegał nałogowi (papierosy, alkohol, narkotyki, pornografia itp.). W tamtym języku wydawało się odpowiednim, nazwanie tego opętaniem przez złego ducha. I raptem, z jakiegoś niesprecyzowanego powodu - zmieniło się na lepsze. Nałóg ustąpił. Duch nieczysty wyniósł się na pustynię błędowską. OK.
To uzdrowienie/nawrócenie okazuje się być pozorne, z jednego tylko powodu: dawne mieszkanie złego ducha okazuje się być wymiecionym i przyozdobionym (to dobrze!), ale i nie zajętym (i w tym szkopuł).

Prawdziwe chrześcijańskie nawrócenie prowadzi do sytuacji, że to Chrystus zamieszkuje serce człowieka:
(17) Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, (18) wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, (19) i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą. (Ef. 3,17-19)

Na fali pewnego rozpędu, emocjonalnego zrywu, chwilowej fascynacji sprawami duchowymi, człowiek jest w stanie uwolnić się od tego, co go zniewalało. Ale to tylko do czasu, chyba że w jego sercu zamieszka Chrystus i całą pełnią Bożą. Jeśli nie, to może okazać się, że za jakiś czas, stan tego człowieka będzie gorszy, niż na początku.

Zmieniasz, bo to podpowiadają Ci Twoje emocje, albo to wynika z lektury, po którą przypadkowo sięgnęłaś - czy dlatego, że poznajesz systematycznie słowo Boże i z niego wynika ta Twoja ocena?

(14) [Chodzi o to], abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. (15) Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. (Ef. 4,14-15)

Kanon NT jest wspólny dla wszystkich wyznań chrześcijańskich. Wszyscy uznali go nie dlatego, że tak zdecydował Kk, ale dlatego, że wszyscy w tych księgach rozpoznali Boże natchnienie. Ale skoro kanon jest wspólny, to nie koncentruj się na nim. Czytaj Pismo święte jako księgę, którą Bóg adresuje do Ciebie.
Staraj się czytać wybrany fragment zadając sobie trzy pytania:
1. Co ten fragment mówi? (obserwacja)
2. Co to oznacza? (interpretacja)
3. Co Bóg chce, abym zrobiła w związku z tym? (zastosowanie).
To są zawsze Twoje obserwacje, interpretacje i zastosowania. Jeśli będziesz to powtarzać systematycznie, Bóg będzie Cię zmieniał w pożądanym kierunku.

@Rabarbar odpisałam na pw, żeby tutaj nie zaśmiecać tematu, nie wiem czy wiadomość dotarła, bo jeszcze tutaj do nikogo nic nie wysyłałam

@Angelka
Już Ci odpisałem.

Słowa Jezusa do Alicji i każdego z nas:

"Mniej pouczaj, a więcej ofiaruj"

"Świadectwo. Dziennik duchowy." A. Lenczewska

Hmm... Te słowa, powielają praktycznie wszyscy duchowni. WIdocznie Jezus nie tylko przemówił do A. Lenczewskiej