a co?

to jest jakiś rzadki gatunek?

cóż, to tez stanowi istotna informację, której szukałem przez ankiete

Ankieta ma sens, jesli dziecko i rodzice chrzestni mieszkaja gdzies w poblizu, a ich kontakt jest kontaktem codziennym. Mysle, ze raczej powinno sie zadac pytanie, na ile rodzice chrzestni czuja sie odpowiedzialni za swego chrzesniaka/chrzesnice i wtedy powinno sie uwzglednic pytanie, czy jako chrzestny/chrzestna modlisz sie w intencji tego dziecka i jego rozwoju duchowego.
Trudno wymagac rozmow o zyciu duchowym na odleglosc, chociaz akurat ja to robie, ale to juz jest specyfika sytuacji mojego chrzesniaka.

to znaczy, że odpowiedzialny rodzic właśnie takiego kogoś powinien wybrać na chrzestnego, a nie jakiegos wuja z hameryki. Powtarzam, chrzestny to nie loteryjka, to wybór!

Owszem, rzadki. Pod warunkiem, że ma to robić dobrze i pomagać a nie szkodzić. A zaszkodzić można bardzo. I jeśli już mielibyśmy mówić o pierwszym kierowniku duchowym dziecka, to ja bym chciała widzieć w tej roli rodziców, a nie chrzestnych.

Jest jasne, że rodziców chrzestnych na ogół wybiera się według klucza zupełnie innego niż duchowy. Nawet nie potrzeba ankiety I faktem jest, że tak być nie powinno. Ale Twoja wizja obowiązków względem chrześniaka jest dla mnie przesadą.

No wiesz, zycie nie jest takie proste, jakbysmy tego chcieli. W moim przypadku nie bylam ciocia z Kanady, kiedy podawalam siostrzenca do chrztu, a teraz jestem i jak to piszesz, nawet "z hameryki" czuje sie odpowiedzialna, co wiecej, moje dzialania wynikajace z tej odpowiedzialnosci daja owoce, wiec nie oceniaj w ten sposob.

moja wizja?
nie moja!

sprawdź jakie przyrzeczenie sklada chrzestny - ja tego nie wymyśliłem



to nie była aluzja do Ciebie (nawet nie zauważyłem wcześniej tego "toronta") tylko opis pewnej tendencji - nie wykluczam wyjątków.

No przecież już o tym pisałam [a nawet podkreślałam ] - ma pomagać w religijnym wychowaniu dziecka.

Proszę, masz dokładnie:

Kapłan:
- Prosząc o chrzest dla Waszego dziecka przyjmujecie na siebie obowiązek wychowania go w wierze, aby zachowując Boże przykazania, miłowało Boga i bliźniego, jak nas nauczył Jezus Chrystus. Czy jesteście świadomi tego obowiązku?

Rodzice dziecka:
- Jesteśmy świadomi.

Kapłan:
- A wy, Rodzice chrzestni, czy jesteście gotowi pomagać rodzicom tego dziecka w wypełnianiu ich obowiązku?

Rodzice chrzestni:
- Jesteśmy gotowi.

Pomagać. A Ty chciałbyś zrobić z chrzestnych głównych odpowiedzialnych...

mój ojciec chrzestny jest bardzo bliskim mi człowiekiem i przede wszystkim przyklad Jego życia jako męza i ojca- od wielu, wielu lat jest kochajacym męzem mojej Cioci byl dla mnie jego świadectwem. Nie zawsze trzeba rozmawiać o wierze- czasem ważniejsze to widzieć jak ktoś zyje.
Z matka chrzestną nie ma bliskiego kontaktu. Szczerze to niespecjalnie sie lubimy. Dlatego niz nie zaznaczyłam.

Swietnie rozumiem twoje rozżalenie masz sporo racjiJa tez mam takie wrażenie że ludzie ( czasem nawet świadomie wierzący nie zdają sobie sprawy z odpowiedzialności z jaka wiaże się bycie chrzestnym i mam też wrażenie że traktuja to nie zbyt serio) .Ja gdy moja córka miała być ochrzcczona to myślałem nawet aby zrobić chrzest bez chrzestnych ale nie wiem czy tak można. Ja jeden raz zostałem chrzestnym i postanowiłem sobie że więcej nim nie zostanę w stosunku do nikogo. Dla mnie jest zbyt duża odpowiedzialność.( No bo jak w praktyce mogę pomagac rodzicom biologicznym w wychowaniu religijnym ich dziecka gdzie w dzisiejszych czasach większość rodzin jest bardzo zajęta łącznie z dziećmi podobnie moja chrześnica ma mnóstwo zajęć gra na skrzypcach chodszi do szkoły muzycznej i jest wiecznie zajęta choc ma dopiero 7 lat i gdzie ja mam znależć czas aby się z nia spotkac i porozmawiać o Bogu i wierze. )No chyba że to by była osoba dorosła a tak na marginesie to miałem w rodzinie taki przypadek że moja kuzynka wyszła za mąż za człowieka nieochrzczonego. I potem on w małżeństwie zdecydował się na chrzest i jego matką chrzestną została jego żona( tu chyba lepsza nazwa Swiadkiem chrztu)

Moi chrzestni rodzice uznali, że ich odpowiedzialność względem mnie zaczyna się i kończy na daniu kasy na I komunię św., na osiemnastkę i na ślub.
Ojcec chrzestny na I komunii nawet się nie zjawił, żonę przysłał.

Za to ojciec chrzestny mojego męża palnął ostatnio bardzo fajny tekst. Ślub mieliśmy pod miastem, w którym mieszkamy(trzeba było kawałek dojechać, ale można to było zrobić bez problemu nawet z pomocą komunikacji miejskiej), natomiast wesele bardzo niedaleko miejsca zamieszkania o. chrzestnego. Stwierdził on, kiedy wręczyliśmy mu zaproszenie, że on to się na ślub nie będzie fatygował, wesele bliżej, więc już od razu do restauracji przyjdzie...

W narodzie nie ma za specjalnie świadomości, czym jest to rodzicielstwo chrzcielne...

Cóż, mój ojciec chrzestny na I komunii i bierzmowaniu był, choć poza tym widuję go rzadko. Cóż, nie da się ukryć, jest osobą publiczną, do tego wykładowcą i czasu ma niewiele. Za to czytam jego książki, które dostaję z dedykacją

Matki chrzestnej - łooo, dawno nie widziałem. Pewnie dlatego, że rodzice już jakoś nie są z jej rodziną tak blisko, jak dobre kilka lat temu.


Znowu popieram

Świadomość - jest, ogranicza się do pojawienia się na chrzcie i pewnie zamyka się pod jego koniec, czyli sprowadza się do wpuszczenia jednym, a wypuszczenia drugim uchem tego, co w ramach obrzędu (i przygotowania) ksiądz mówi odnośnie roli chrzestnych jako tych, którzy mają wspomagać rodziców w wychowywaniu w wierze chrześniaka.

Aha, no i obowiązek pojawienia się jeszcze na I komunii, bierzmowaniu, no i ślubie - czyli (przykry?) obowiązek wydatków...

Zatracona jest symbolika i faktyczna rola chrzestnych.

Wątek moim zdaniem jest bardzo rozsądny.
Faktycznie prawdą jest, że rodzice chrzestni przeważnie dobierani są dlatego, że są to dobrzy znajomi, a nie dlatego, że są to osoby predestynowane do pomagania rodzicom w duchowym wzrastaniu dzieci.

I jest to zasadniczy błąd.