Jestem z chłopakiem, dla którego praca jest najważniejsza. Niby myśli poważnie o wspólnej przyszłości ale jak ma dużo pracy to przez 3 dni potrafi nie zajrzeć do maila (zdenerwowana postanowiłam nie pisać mu sms-em, że do niego wysłałam wiadomość mailową). Pisze owszem sms, dzwoni do czasu do czasu ale dobrze wie, że kontaktujemy się też mailem, można wtedy więcej napisać itp.
Kiedy mu wyrzucam ten brak chęci do zaglądania na skrzynkę pocztową - to taka prywatna poczta bo służbowa ma inną....- mówi, że tak gdy ma dużo pracy to najpierw poświęca czas sprawom zawodowym a sprawy prywatne odkłada na koniec dnia. Czyli może to być np. 23.30 a wtedy już mu się nic nie chce i nie zagląda na skrzynkę pocztową i nie odpisuje... Sam pisze, że jest pracoholikiem.
Ja to widzę tak, że nie zależy mu na mnie i mnie olewa...
Z boku to też chyba tak wygląda? Tak? Jak to widzicie?
On w ogóle nie widzi nic złego w tym, że jest pracoholikiem i nawet jest z tego dumny...

Zapewne jego pracoholizm ma jakiś cel: osiągnąć pewien etap, gdy będzie zabezpieczony, ale też może być zwykłym uzależnieniem.

Sama sobie odpowiedz, czy chcesz być zawsze na dalszym miejscu w waszym związku. Z jego pracą nie masz co konkurować. Mu może zależeć na Tobie, ale ma określone priorytety. Sprawę postawił jasno. Możesz się starać to zrozumieć i godzić się na takie kontakty, ale ważniejszą kwestią jest, czy Ty sama tego chcesz.

Znam parę pracoholików, którzy nie zwolnili tempa nawet wtedy, gdy urodziło im się dziecko. Potomek więcej czasu spędza z babcią niż z własnymi rodzicami. Często nawet w weekendy. Oni sami mają dla siebie niewiele czasu. Ale im taki układ odpowiada.

Nie ma prostej odpowiedzi na postawione pytanie, ponieważ musisz określić swoje potrzeby i ocenić, czy Wasz związek ma sens. Z perspektywy pewnych ludzi taki związek ma sens, a z perspektywy innych jest to nie do zaakceptowania ze względu na różnicę stylów życia i charakterów.

Edyto, nie chce aby to zabrzmiało jak porady listowne rodem z jednej sławnej gazety. Ale kilka uwag praktycznych warto tutaj opublikować. To co opisujesz to jest Twoja perspektywa, a brakuje jeszcze tej drugiej. To co tu opisujesz to kilka zdań opisujących waszą indywidualną sytuacje i nie wiem na ile są one precyzyjne, na ile Twoje sądy są zgodne z rzeczywistością.

Wydaje mi się zatem że z Twojej strony jest to pragnienie kontaktu. Brakuje mi tu słowa o zwyczajnym spotykaniu się, bo sms, mail, czy rozmowa przez telefon to uzupełnienie, a nie zastąpienie normalnych kontaktów. Rozumiem potrzebę kontaktu w pracy, lub w czasie pracy wykorzystanie moźliwości napisania czegoś więcej. Ale też musisz pamiętać że będąc w pracy należy głównie pracować. I to nie znaczy że jesteś na drugim miejscu.
I tu raz jeszcze problem spotykania się na żywo. Nie macie czasu? To niedobrze jeśli tak jest. Można usprawiedliwić i zrozumieć brak czasu i sił, ale to nie uczyni relacji lepszą, ani jej nie będzie rozwijać. Nie wiem co to za praca, ani co Ty robisz na co dzień. Na pewno oboje powinniście być dla siebie najwazniejsi, ale też rozumieć realia i tak wszystko robić, aby dla siebie znaleźć jak najwięcej czasu.

Odpowiadający na ostatnie pytanie, ja tu nic nie widzę i jeśli ktoś napisze Ci jak widzi to sytuacje, to w najlepszym wypadku z dużą dozą rezerwy przeczytaj, ale nie sugeruj się tym. Co ja, czlowiek ktory Cie nie zna, który przeczytał pare nie wyczerpujących zdań i to tylko jednej ze stron, może powiedzieć konkretnie o waszym problemi?

Niic nie piszesz o tym ile czasu spędzacie ze sobą w realu.