Dziś oglądałam flm dokumentalny "Mały maratończyk" na tv. Matka Hinduska sprzedała chłopca z nędzy wędrownemu handlarzowi. Ten go bił. Potem mały trafił w ręce czlowieka który popstanowił wytrenować go na maratończyka. Chłopiec 7-8 - letni przebiegł 62 km, w ok 7 godzin,po tym katorżniczyn wysiłku na mecie omal nie umarł. Nie podano mu tlenu, napojów energetyzujących, nic z tych rzeczy, miał drgawki. Szybko go ocucono i przewieziono go na stadion bo tam czekały na niego tłumy. Trener zyskał sławę i pieniądze, dla matki znalazła się praca. Ludzie oglądali bieg tego chłopca, cieszyli się, ale niektórzy uważali, że dzieje mu się krzywda. Nie byłam w stanie oglądać dalej

moja mama zawsze miło wspomina dzieciństwo. Jasne, dzieci dużo pracowały z rodzicami. Ta wspólna praca zbliżała. Mama opowiadała jak po wojnie miała jedną sukienkę, jak smarowały tenisówki kredą żeby były bielsze do kościoła jak na codzien biegały boso. Opowiada też jak dziadek po dniu spędzonym na pracy w polu wiózł ją do domu na koniu, jak wieczorem rozmawiali- nie było telewizji, komputera- w zimowe wieczory czytali, rozmawiali, spędzali razem czas. Rodzice wymagali, ale kochali dzieci. Jedli chleb z masłem i kluski, dzieci nie grymasiły. Dzieci tamtego pokolenia to ludzie samodzielni, pracowici i zaradni. Mój tata wyszedł ze skrajnej biedy i skończył studia, doszedł do kierowniczego stanowiska w zakładzie (najwyższego jakie mógł mieć bezpartyjny ). Teraz wydaje nam się że dziecko musi mieć swój pokój, komputer, nowe ciuchy czy co tam jeszcze. Ale już teraz widać jak dorastają te dzieci wychowane "po nowemu" którym rodzice wszystko dawali- i często wogóle nie umieją sobie radzić a tylko narzekają. Nas było w domu pięcioro. Brat też ma 5 dzieci, siostra też, druga ma troje. Wszyscy są wykształceni, mają dobrą prace i radzą sobie. Kwestia podejścia. Ja nigdy nie zadałam sobie pytania czy mam pracować czy nie, czy mam na kogoś liczyć. Oczywiste było ze muszę pracować i radzić sobie.