Witam.Jestem uczniem gimnazjum, co prawda mieszkam tylko z matka ale wcześniej mieszkałem z ojcem.Raczej nie chodził do kościoła, nie szanowany ani nie praktykowano u mnie tradycji religijnych(Np. modlitwa przed obiadem, czytanie Biblii w czasie świąt(Wigilia).Zresztą teraz jest podobnie.Zapracowani rodzice mówią że nie mają czasu na kościół, choć deklarują że są katolikami.Krótko mówiąc zostałem wychowany w rodzinie laickiej.Jak to jest u Was?Podobnie, a może zupełnie inaczej?Czekam na odpowiedzi i pozdrawiam.

Ja byłem wychowywany w całkowicie rodzinie katolickiej. Cociaż zawsze chodziłem do kościola co niedziele tak naprawde życie z Bogiem rozpocząlem dopiero w wiekuokoło 16-17 lat. Troche późno uwzględniając fakt że mój tato był i jest animatorem grupy modlitewnej od ponad 20 lat

Mój ojciec za to wychowywał sie w ateistycznej rodzzinie a teraz jest dla mnie wzorem wielkiej wiary.

Ja wychowałem się w rodzinie, gdzie nie było prawdziwej wiary. Była jedynie taka żeby nie mieć kompleksu odstawania od reszty - czyli co niedziel jedna godzina w kościele no i ew. jakieś jeszcze krótkie praktyki podczas świąt. No cóż... moi rodzice sami wiary nie otrzymali więc skąd ją mieli mieć? Jedyną wierzącą osoba była babcia która chodziło codziennie do kościoła i należała do franciszkańskiego zakonu świeckich. Potem za jej plecami słyszałem jak ja obgadywano mówiąc "łatwo jest całe życie przemodlić w kościele, też bym tak chciał(a)". To było z jakiejś dziwnej zawiści, a prawda jest taka, że babcia była jedyną osobą w rodzinie, która się w ogóle modliła. Choć zmarła przed moim nawróceniem, ja wiem, że ona je dla mnie wymodliła. A rodzice to nauczyli mnie tylko swoich nerwic.

Moja rodzina co prawda jest/była (teraz mieszkam już z partnerem) katolicka, ale też się to raczej sprowadzało do praktyki niedzielnych wizyt w kościele... wiem, że z wiekiem rodzice nabrali trochę wiecej religijności, ale prawdę mówiąc nie wiem na ile, ten temat raczej w naszych rozmowach pomijamy i jest mi z tym dobrze. Cieszę się, że nie wychowali mnie na jakąś bardzo zagorzałą katoliczkę.

A ja nie widze miejsca na zwierzenia na forum _dyskusyjnym_

Brzmi jak Grupa Wsparcia;]

Zupełnie podobnie.

A gdzieś ty sie nasłuchał Bogmanie (,czy nie na jakiejś odnowie w duchu Świetym ),że rodzina Katolicka to musi czytać Biblię w święta i modlić sie przed obiadem ? Jesteś młody i szukasz szczęścia ,być może spodobały ci sie jakieś ładne dziewczyny śpiewające pieśni religijne koło plebani i też tak zachciałeś.Pamietaj ,że jesteś młody i niedługo ci to przejdzie ,dlatego szanuj swoich rodziców bez wzgledu na to czy modlą sie przed obiadem czy nie. Kiedyś jak dorośniesz i bedziesz musiał pracować żeby dzieciom zapewnić byt to nie bedzie ci sie chciało nawet rąk umyć przed obiadem a cóz dopiero się modlić.Księża nie mają dzieci i nie mają na kogo pracować to mogą sie modlić ,myć ręce ,a nawet zęby przed obiadem.

Dla mnie nadrzędnym celem chrześcijańskiej rodziny powinno być wychowanie dobrego, porządnego człowieka. Bardzo często praktyki religijne mają powierzchowny charakter, co obserwuję m.in. w rodzinach moich uczniów. W całej szkole tylko jedno dziecko nie uczestniczy w lekcjach religii, więc zakładam, że rodzice pozostałych uważają się za katolików i deklarują wychowanie dziecka zgodne z zasadami wiary. Rzeczywiście, wszyscy uczęszczają regularnie na niedzielne msze św., uczestniczą w nabożeństwach majowych, chodzą na roraty etc. Jeśli ktoś tego nie robi, spotyka się z publicznym potępieniem. Niestety, niewiele za tym idzie
Większość dzieci wynosi z domu rynsztokowe słownictwo, bo takich słów używają w stosunku do siebie rodzice. Podobnie jest ze stosowaniem przemocy. Trzynastolatki przyznają, że po raz pierwszy spróbowały alkoholu czy papierosa w obecności i za aprobatą dorosłych (najczęściej na weselu lub chrzcinach). Kiedy zabraniamy dziewczętom przychodzić do szkoły w wyzywających strojach (odsłonięty brzuch, stringi wystające z biodrówek, przesadnie krótka spódniczka, makijaż w stylu Dody), niektórzy rodzice są oburzeni taką ingerencją w wygląd ich dziecka. A przecież nie chodzi tu tylko o względy estetyczne, tylko o to, żeby to dziecko nie padło ofiarą seksualnego molestowania.
Tak więc ostentacyjne praktyki religijne nie są tożsame z katolickim wychowaniem - często wynikają po prostu z lęku przed ostracyzmem ze strony otoczenia.

To chyba nie jest dobre, nie sądzisz?

Niektóre społeczeństwa mają niezwykłą wręcz tendencję do potępiania ludzi "odstających" w jakikolwiek sposób. zczególnie zaś odnosi się do tradycji chrześcijańskich. Jak ktoś od tego odstaje żyjąc w małej społeczności wiejskiej, to ciężko sobie wyobrazić by miał normalne życie.
Trochę się tego obawiam, jak to będzie wyglądało w przypadku moich dzieci. Mam nadzieję że do tego czasu będzie już bardziej tolerancyjnie... Bo jak na razie, to moje obawy wynikają po prostu z tego, że my jako dorośli jakoś sobie radzimy, a w środowisku dzieci emocje są silniejsze... silniejsze jest odczuwanie przykrości "mama Jasia nie pozwala mu się ze mną bawić bo ja jestem niewierzący", i silniejsza jest dziecięca motywacja do zadawania bólu, wytykania palcami...

Oczywiście, że nie jest! Tym bardziej, że towarzyszy temu przymykanie oka na pijaństwo, przemoc w rodzinie i szereg innych negatywnych zjawisk. O tym nie wypada głośno mówić

Fragment List Pasterskiego Biskupa Opolskiego na Okres Wielkanocnej Pokuty:
Modlitwa, jako wyznanie Boga będącego Panem życia, jest znakiem prawdziwej pobożności. Ale i w tym przypadku przestrzega Jezus przed jedynie spektakularnym gestem. Bowiem może istnieć modlitwa służąca wyłącznie podkreśleniu własnej chwały, „by inni ją widzieli”, której przykładem jest postawa ewangelicznych faryzeuszy. Tej obłudnej praktyce przeciwstawia Jezus modlitwę w izdebce za zamkniętymi drzwiami. Nie chodzi tu bynajmniej o krytykę publicznej modlitwy we wspólnocie, ale o podkreślenie istoty modlitwy – najintymniejszego dialogu z Bogiem. Kto w zaciszu swego serca szczerze się modli i rozmawia z Bogiem, ten prawdziwie wyznaje Go jako Pana życia, Stwórcę świata i Cel wszelkiego istnienia.

Albo nie rozumiem Twojej odpowiedzi albo to kiepska ironia.

To zależy, co miałeś na myśli, pisząc: To nie jest dobre.
Mnie chodziło o to, że nie podoba mi się potępianie kogoś, kto nie praktykuje, przez osoby, które praktykują na pokaz, a po wyjściu z kościoła zapominają o wszelkich zasadach. Np. facet, który na niedzielnej mszy przyjmuje Komunię, a potem idzie z kolegami na piwo i na zakończenie dnia urządza karczemną awanturę żonie i dzieciom.