Cześć,

Kiedy para zalicza "wpadkę", zwykle bierze przyspieszony ślub. Zastanawiam się czy takie zachowanie nie jest grzechem i dlaczego kapłani tak łatwo na takie śluby przystaja ?

Rozumiem że jest nacisk ze strony rodziny, społeczeństwa, "żeby nie była samotną matką", "żeby dziecko miało nazwisko", "bo to wstyd urodzić bękarta" i tak dalej. Ale przecież to sakrament, przysięga składana przed Bogiem. Jeżeli dana para zna się - dajmy na to - zaledwie parę miesięcy, i do tego jeszcze "zaciążyła", to jak można mówić o dojrzałym, świadomym podejmowaniu decyzji ?

Sam znam takie małżeństwa które są szczęśliwe i życzę im jak najlepiej, ale przecież może się okazać że pierwsze zakochanie szybko minie, małżonkowie odkryją że różnią się między sobą bardziej niż sądzili i wspólne życie stanie się ciężkie. A przecież ślub jest jeden w życiu...

Co sądzicie ?

a co innego ksiadz mialby zrobic?grozic pieklem i wykląć?pogonic?pozniej chrztu dziecku nie udzielic, a przeciez niczemu winne dziecko nie jest...

czy to jest swiadoma i dojrzala decyzja pokarze zycie. nie mozna skreslac kogos na starcie.roznie bywa, moze sie malzenstwo rozpadnie, a moze Ci ludzie beda szczesliwsi niz Ci co "decyzje podjeli swiadomie i dojrzale".

życie różnie rozdaje karty.

nie wiem czy to grzech, ale z drugiej strony jak slub moglby byc grzechem.pewnie sie taka para naslucha przy spowiedzi o tym, ze grzechem jest seks przed slubem i na tym sie skonczy.

Ślub zawierany pod jakimkolwiek przymusem (czyli także psychicznym - wspomniana presja otoczenia) jest nieważne.

Dlatego też ksiądz zarówno podczas badania przedślubnego, jak i podczas samej ceremonii pyta małżonków, czy chcą 'dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński'...

Jeśli nupturienci wówczas kłamią, to cóż począć?

Kościół zakłada zgodność postawy z wypowiadanymi słowami. Czyli jeśli ktoś mówi, że 'chce' zawrzeć małżeństwo 'dobrowolnie i bez żadnego przymusu', to nie pozostaje nic innego jak uznać, że jest to prawdą.

Moim zdaniem rzadko młodzi ludzie w takiej sytuacji działają pod przymusem. Częściej jest to postępowanie według przyjętego schematu: skoro jest już dziecko, to trzeba ten związek zalegalizować, żeby wszystko było jak należy, a dalej to już jakoś się ułoży. I bywa że ciąża jest ważniejszym powodem do małżeństwa niż miłość i więź młodych małżonków. Smutne to, ale ogólnie przyjęte schematy są ponad rozsądnym myśleniem.
Nawet jeśli zawarte w ten sposób małżeństwo jest ważne, to często po niedługim czasie zmienia się w koszmar. Ponieważ małżonkowie zupełnie do siebie nie pasują lub są zbyt niedojrzali, żeby stworzyć udany związek. W konsekwencji ludzie rozwodzą się i to dopiero jest dramat. I grzech.
Warto dobrze się zastanowić co spowoduje więcej zła i grzechów w życiu rodziców i dziecka. Ślub nie jest lekiem na wszystko.

Ale często jest tak,że ludzie się kochają,chcą być razem,ale decyzje o ślubie jakoś nie podejmują.Gdy pojawia się dziecko jest pretekst by to sformalizować.
Ja jestem w stałym związku,ślubu na razie nie planuje,ale jakbym zaszła w ciążę to bym wzięła.I to nie jest na przymus.I tak chcę być z tą osobą.

A dlaczego dopiero gdy pojawi się dziecko?

Po to żeby urodziło się w legalnym związku.

Załóżmy, że na 100 takich małżeństw 10 przetrwa i będzie szczęśliwych, a dzięki temu dziecko będzie miało pełną rodzinę. Niech 90 pozostałych prób kończy się niepowodzeniem i powrotem do stanu początkowego (rozwodem).

Czy te 10 udanych rodzin nie jest warte spróbowania? Oczywiście zakładając, że pozostałe 90 prób nie wyrządza jakiś poważniejszych szkód ani dziecku, ani rodzicom.

Moim zdaniem, pomijając aspekt grzechu i łamania przysięgi, trudno powiedzieć, że "danie sobie szansy" powoduje więcej zła. Przy czym biorę tu pod uwagę pary, które są w sobie przynajmniej zakochane, a nie przygodne znajomości.

Wątpię. Przecież te 90 rozwodów będzie oznaczało 90 par żyjących w grzechu śmiertelnym, par które złamały przysięgę małżeńską i obróciły się przeciwko sakramentowi.

Z tym że nie twierdzę wcale że "przypadkowi" rodzice mają obowiązek się rozstawać! Myślę tylko że lepiej byłoby żeby nie przyjmowali naprędce bardzo ważnego sakramentu tylko dlatego że tak wypada. Najrozsądniejszym wyjściem byłoby chyba wspólne zamieszkanie, zobaczenie czy na pewno chcą spędzić ze sobą życie, może wzięcie ślubu cywilnego ? Piszę "byłoby", bo wiem że dla Kościoła Katolickiego nie ma gorszej rzeczy niż wspólne mieszkanie bez ślubu...

No właśnie, a okazuje się że istnieją gorsze rzeczy. Wspólne zamieszkanie może zaowocować małżeństwem, jeśli młodzi ludzie dojdą do wniosku że chcą być razem. Z resztą nie musi to być koniecznie mieszkanie pod jednym dachem. Byc może wystarczy bliższe poznawanie się przez dłuższy okres czasu i wspólny udział w wychowywaniu dziecka, odpowiedzialność za nie.
Z tego może jeszcze wyniknąć coś dobrego, nawet jeśli młodzi rodzice uznają że chcą ułożyć sobie życie w innych związkach. Natomiast rozwód jest przekreśleniem szansy na późniejsze życie w pobłogosławionym związku w Kościele. Nie mówiąc już o tym że jest wielką traumą dla rodziców i dla dziecka przede wszystkim.


Ja bym nie rozpatrywała udanych i nieudanych małżeństw według jaichś procentowych statystyk. Każda para to indywidualny przypadek, osobna historia, inne przesłanki do podjęcia decyzji. Każde małżeństwo zawierane jest po to, aby trwało, zawsze na początku jest nadzieja i entuzjazm.
I bardzo ważna rzecz - do zawarcia małżeństwa potrzeba o wiele więcej niż tylko zakochania. Niezależnie od tego czy powodem jest ciąża czy nie.

To ja może przytoczę w tym temacie sytuację, jaka jest teraz w mojej rodzinie. Mojemu kuzynowi i jego narzeczonej przytrafiła się "wpadka". Za niedługo będzie chrzest dziecka, ale ślubu kościelnego nie planują, cywilnego także nie, nie mieszkają razem ( kuzyn jeździ na parę dni do narzeczonej, potem narzeczona przyjeżdża na parę dni do niego i w ten sposób zajmują się dzieciątkiem ). Nie są oni zbytnio religijni, więc decyzję o poczekaniu ze ślubem nie podjęli ze względów religijnych, ale po prostu oboje stwierdzili, że mimo pojawienia się na świecie dziecka nie będą się spieszyć, bo byłoby to zbyt pochopne z ich strony. Poza tym nie stać ich na to, by wziąć ślub, zrobić wesele, wynająć lub zakupić mieszkanie. Jak sytuacja ma się z Kościołem ? Oczywiście nasłuchali się sporo od księdza, ale z tego co mi wiadomo, sam ksiądz nie namawiał ich do szybkiego wzięcia ślubu. Powiedział jedynie , że nie ma problemu z ochrzczeniem dziecka, bo nie jest niczemu winne i liczy się jego dobro, ale przestrzegł jednocześnie, by uważali, żeby przed ślubem nie pojawiło się drugie, bo wtedy może być już z tym problem.

To czemu nie można tego związku już zalegalizować? W sensie, że skoro chcesz z nim być... i jeśli byłoby dziecko, to nie byłoby problemu z legalizacją... to na co czekacie?




Co do tematu tego wątku - wydaje mi się dziwne w sumie. Skoro jakaś para uprawia seks przed ślubem to chyba niewiele ją obchodzi, że to grzech. Także niewiele powinno ją obchodzić, czy ślub z powodu dziecka jest grzechem.

Maniana-bo nie trzeba od razu na hop siup brac slubu, bo chce sie z kims spedzic reszte zycia.

co do tego co napisala Aurora.troche to takie ciaganie sie on do niej, ona do niego.a Sumie u mnie w rodzinie sytuacja jest podobna...
zreszta dlaczego mialby byc to grzech, jezeli sie nie klamie skladajac przysiege i nie lamie tych wszytskich reguł, ktore moga stac sie powodem niewaznosci malzenstwa, to dziecko ma byc powodem tego grzechu?

Jedna uwaga. Dziecku jest dokładnie obojętne czy jego rodzice rozstają się biorąc rozwód, czy nie. Tak czy inaczej ojciec albo matka odchodzi a dziecko czeka. Dla ojca czy matki jest to taki sam dramat braku uczestnictwa w życiu własnego dziecka, jak gdyby doszło do rozwodu.

Ślub brany "z powodu dziecka" w tym sensie, że w innym wypadku ludzie by nie zamierzali się pobrać, a dziecko było przymusem, jest nieważny od samego początku. Jeśli ludzie nie chcą razem być, niech się nie pobierają. Ucierpią wszyscy: matka, bo zostanie sama, ojciec, bo straci codzienność z dzieckiem, patrzenie na jego rozwój, możliwość opieki i dziecko, bo nie będzie miało ich obojga. Niemniej małżeństwo to co innego niż rodzina, małżeństwo to relacja między dwojgiem.

Jeśli chcą być razem, niech się pobierają. Od razu, nie na próbę. Założenie "jak nam wyjdzie, to się pobierzemy" jest bez sensu. Tak naprawdę niczego nie sprawdza, poza wspólnym funkcjonowaniem w tych konkretnych warunkach (w tym: stanie emocji). Za to zachęca: nie wyszło? możesz odejść zamiast próbować.

Jak być razem, to być razem. Jak nie, to nie. Ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Nie rozumiem skąd takie stwierdzenie, czy wręcz oskarżenie, bo nie widzę żadnych argumentów, które by je potwierdzały.

W przytoczonym wypadku narzeczeni podczas spisywania protokołu przedmałżeńskiego oświadczają na piśmie, że ciąża nie jest powodem zawarcia małżeństwa - czyli że zamierzali je zawrzeć i chcą tego. Zaistniała zaś ciąża powoduje jedynie to, że zrealizowanie tej dobrowolnej decyzji przyspieszają.

Ksiądz zaś, jeśli nie ma wyraźnych podstaw i dowodów na nieprawdziwość takiego oświadczenia, nie może go zakwestionować. Co zatem trzeba by zrobić więcej, by nie narazić się na to, że



uznawać, że pisemne oświadczenia narzeczonych są kłamliwe? zakładać z góry ich winę i żądać dalszego udowadniania ich niewinności?