Witam,
Ostatnio z narzeczoną mam taki dylemat: studiujemy razem w jednym mieście, zawsze mieszkaliśmy osobno w akademiku, a teraz zastanawiamy się nad wspólnym zamieszkaniem ze znajomymi w jednym mieszkaniu. Zachowujemy czystość i chcemy ją zachować do ślubu. Stąd pytanie czy takie mieszkanie razem (narzeczona w osobnym pokoju z kolezanka) a ja w pokoju z kolega jest grzechem?
Dziękuję z góry za pomoc

Nie widzę tu żadnego grzechu. Takie dylematy to robienie na siłę niepotrzebnych problemów.

Nie ma grzechu. Jest wspaniała deklaracja cnoty wstrzemięźliwości.
Gratuluję i pozdrawiam

Co nie przeszkodzi wielu "życzliwym" gadania i obrabiania Was na temat "powszechnego zgorszenia", jakie rzekomo siejecie

Ale się tym w ogóle nie przejmujcie, i powodzenia

Powiem nawet, że dobrze, że chcecie zamieszkać razem bo to lepsza okazja do poznania się. Powodzenia w wytrwałości...

Dokładnie. Być ze sobą całą dobę, nie tylko na randkach i spotkaniach - zobaczycie, jak to jest naprawdę, jak się żyje razem.

http://zapytaj.wiara.pl/pytanie/pokaz/85873

http://zapytaj.wiara.pl/pytanie/pokaz/85a23

Poza tym należy to omówić podczas spowiedzi.

Natomiast wypowiedzi typu:







prowadzą do utwierdzania i tak już coraz powszechniejszego przekonania, że wspólne mieszkanie przed ślubem nie jest niczym złym. Tymczasem, o ile w szczególnych przypadkach może być ono dopuszczalne, to jednak nigdy nie jest to sytuacja normalna, a tym bardziej godna pochwały.

mieszkanie razem przed slubem....chyba nie wykonalne
pomysl sobie ...musisz do slubu dotrwac w czystosci..a caly czas bedziesz ze swoja narzeczona skad wiesz ze cie szatan nie skusi?

W rozmowach tego typu, należy trzymać się "warunków zadania". Po to zostało ono postawione w określony sposób, by trzymać się ściśle tego, o co zapytano.
A zapytano, czy jest grzech, tam gdzie para narzeczonych mieszka razem bez naruszania przykazania o czystości i braku pożądliwości.

Moim zdaniem wszelkie próby widzenia w tym grzechu wynikają z nieczystości patrzących ...
Na tym zresztą polega, w tym wypadku, tzw. zgorszenie publiczne.
Kiedyś ważne, istotne, gdy większość ludzi mieszkała na wsiach i małych miasteczkach, dziś coraz bardziej bez znaczenia. Ludzie dziś zajmują się raczej własnymi sprawami, niż wymyślaniem grzechów, które się, na pewno, uprawiają za zamkniętymi drzwiami...

Narzeczeni, jeśli w istocie żyją w czystości, spokojnie mogą przystępować do sakramentów poza swoja parafią, tam gdzie mieszkają.

Kiedys mowiono w ten sam sposob np. o facetach noszacych dlugie wlosy. Niby nie ma grzechu, ale lepiej je zetnij.

na pewno beda pili kawke i jedli ciasteczka ..nie dotykajac sie
natura faceta troche inn niz kobieca

Bo lepiej stworzyć patologiczną rodzinę, albo dowiedzieć się że coś nam nie odpowiada dopiero po fakcie. Oczywiście wspaniały kościół zabraniający jakiejkolwiek "jazdy próbnej", nawet najbardziej niewinnej i czystej nie przyjmuje zażaleń post factum.
Moim osobistym zdaniem to jest głupota, którą najlepiej porównać do kupowania butów. Jak kupujecie buty? Idziecie do sklepu, wybieracie- przymierzacie. Jeśli pasują i dobrze się w nich czujemy, to kupujemy, jeśli nie szukamy dalej. Co więcej nawet jak wybierzemy, to i tak przysługuje nam możliwość zwrotu.
Gdyby KK sprzedawał buty, to moglibyśmy na nie popatrzeć i na oko wybrać nam pasujący, przy czym po odejściu od kasy reklamacji nie uwzględniamy.
Dobre? Nie. Przestarzałe? Tak.
Znam kilka małżeństw, wszystkie mieszkały ze sobą na długo przed ślubem i to właśnie wspólne mieszkanie utrwaliło ich w przekonaniu, że chcą się pobrać. Oczywiście, to nie gwarantuje, że małżeństwo na 100% będzie szczęśliwe, ale uważam że daje znacznie większą pewność niż to średniowieczne myślenie kościoła.
Pominę już milczeniem fakt, że jedno z tych małżeństw jest katolicko-prawosławne i ogrom problemów jakie robili księża katoliccy łącznie z podpisywaniem się na różnych zobowiązaniach był przerażający, momentami wręcz traktowano prawosławną dziewczynę jak pod człowieka. Tak więc dla mnie kk to ostatnia z instytucji, która powinna mieć istotne zdanie na temat małżeństwa, czy seksu.

Nie rozumiem. Co chcesz przez to powiedzieć?
W kontekście tematu mieszkania?

A.

To ja już wolę Kościół traktujący człowieka jak człowieka, a nie jak parę butów, które należy wcześniej przymierzyć i wypróbować, a jak nie będą pasowały to przymierzać kolejne. No i jeszcze jak się zużyją po jakimś czasie to wyrzucić i kupić sobie nowe. Bo właśnie takie "wypróbowywanie" sprowadza drugiego człowieka do poziomu rzeczy, a nie osoby.

Istnieje znacząca różnica pomiędzy "wypróbowywaniem" sprowadzonym do życia seksualnego a wzajemnym poznaniem się, które poprzedza decyzję o małżeństwie. Poznanie powinno odbywać się na rożnych płaszczyznach i wspólne zamieszkanie np. w mieszkaniu studenckim jest ku temu świetną okazją. I to nie musi od razu oznaczać seksu przedmałżeńskiego. To może być wspólne funkcjonowanie w codzienności, reagowanie na siebie w trudnych sytuacjach, bycie ze sobą przez większą cześć dnia, itd.
W tej kwestii zgadzam się z A. - lepiej przekonać się o pewnych rzeczach przed ślubem, niż zafundować sobie dożywotnie małżeńskie piekło lub rozwieść się po kilku latach.
Poza tym - może trochę zaufania do młodych ludzi, którzy decydują się na takie rozwiązanie. To też nie jest łatwe.

(Ciekawa rzecz. Powyższe wypowiedzi w większości są rozsądne, zgodne z nauczaniem Kościoła i pełne zrozumienia dla problemu osoby pytającej. Może właśnie dlatego że nie są to wypowiedzi teologów.
Szkoda że ostatecznie sucha katolicka poprawność wzięła górę nad prawdziwym życiem.)