Myślę, że jeśli grzesznik odmawia tę koronkę, nawet jeśli tylko przed śmiercią; jest to oznaką jego nawrócenia (w jakim stopniu wie tylko Bóg i tenże człowiek). Zresztą w tym orędziu do Faustyny jest powiedziane, że taki grzesznik dostąpi Miłosierdzia, nie będzie potępiony; inną kwestią jest to, ile czasu (dni, miesięcy, lat, może i dziesiątek lat) będzie w czyśćcu odpokutowywał swoje grzechy zanim dostąpi zbawienia...

Ale ja nie twierdzę, że wszyscy będą zbawieni, a jedynie, że problem jest złożony i jeden fragment Pisma może być trudny do pogodzenia z innym.

Myślałam, że rozmawiamy tu nie o tych, którzy zbawieni być nie chcą, bo mają Boga w D... i wieczność przed Jego obliczem ich nie pociąga...
Myślałam, że rozmawiamy o ludziach, żyjących w związkach niesakramentalnych;
ludziach, których życie potoczyło się tak, a nie inaczej, którzy kochają swoich niesakramentalnych małżonków, z którymi uprawiają seks, są przez to pozbawieni sakramentów.
nigdzie nie jest napisane, że całe życie równocześnie nie odmawiają oni koronki, nie proszą Boga o zbawienie, nie potrafiąc zmienić swojego życia (z wielu powodów -brak zrozumienia, brak siły, chęć bycia kochanym i strach przed samotnością...). Nie uważam, żeby musieli się oni nawracać w ostatniej sekundzie swojego życia.

Ja żyję w grzechu, żyje w konkubinacie, za rok będę żyła w grzechu mimo związku sakramentalnego..
A jednocześnie będę się modlić codziennie o miłosierdzie i o zbawienie. Jedno drugiemu nie przeszkadza.

Też czytaj ze zrozumieniem moje słowa.
Napisałam, że Bóg MOŻE zbawić... Nie napisałam, że standardowo to robi, ani że ma taki obowiązek.
Napisałam, że MOŻE, czyli że ma taka możliwość, może mieć taki kaprys, a może Go ktos przebłagać (ktoś z rodziny owego zatwardziałego grzesznika, albo Maryja, albo Anioł Stróż danej osoby...).

Ty zaś napisałeś, że zbawiony będzie TYLKO ten, kto jest do końca Bogu wierny, co ja uważam za kompletną bzdurę.

@skorupa74
zgadzam się że na forach internetowych pojawia się wielu ludzi nieodpowiedzialnych i złośliwych, ale spotkałem też wielu ludzi, którzy są ogromnie życzliwi. Spotkałem się też z konkretną pomocą udzieloną "w realu" poprzez ludzi którzy poznali się na forum.
"W większych miastach są duszpasterstwa..." a co dla ludzi z małych miast, ludzi którzy spotkali się z totalnym niezrozumieniem albo wręcz odrzuceniem???
Troszkę lat już przeżyłem ale wciąż zastanawia mnie fakt skąd bierze się u ludzi taka postawa, że wszystko wiedzą najlepiej i są siebie pewni w każdej życiowej sytuacji. Może nigdy nie zrozumiem.
Wiem za to, że racje miała Wisława Szymborska pisząc że "na tyle się znamy na ile nas sprawdzono".
wielu "nieskazitelnych i wiernych do końca" przekonał dopiero "piejący trzeci raz kur". Więcej pokory.

Właściwie to ma taki obowiązek - nie rzuca słów na wiatr i nie łamie obietnic.Czyli tym samym przeczyłoby to jego sprawiedliwości i RÓWNEMU traktowaniu swoich dzieci.

Sprawiedliwości? No to już zależy jak kto pojmuje sprawiedliwość. Jeśli "każdemu po równo," to to komunizm jest, nie chrześcijaństwo. Jak Bóg pojmuje sprawiedliwość to chyba najlepiej pokazuje przypowieść o robotnikach w winnicy: Mt 19,1-22,46. Moim zdaniem On tu wykracza poza nasze ludzkie pojmowanie sprawiedliwości.

Po części wiąże się to z komunizmem:
- 1 dusza
- 1 szansa (1 życie)
- 1 zbawienie
- 1 śmierć odkupienia za 1 popełniony grzech - pierworodny
- 1 Prawo Boże - równe dla wszystkich
itd.O takiej sprawiedliwości mówię.
Gdyby ktoś nie przyszedł do pracy nawet za pięć dwunasta, to czy właściciel dałby mu denara?
Czy Bóg daje coś za friko, albo za to że człowiek ma "nadzieję na miłosierdzie"?To po co nam dał przykazania, skoro nie możemy ich obiektywnie oceniać?
Chyba że Prawo Boże jest subiektywne - zależne od człowieka.

Ja uważam, że w pewnym sensie jest subiektywne. Właśnie ostatnio pisałem o tym na blogu - zapraszam, jeśli jesteś ciekawy mojej opinii. Tutaj przytoczę tylko kolejne cytaty, które rozważałem: "Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich." (1 Kor 12,4-11) A także: "Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą." (Łk 12,48).

Poza tym "za friko" to jest wszystko: Bóg jest za friko, Jego miłość, życie które nam dał i Jego łaska. Jakby to było coś, na co możesz sobie zapracować, to by to była pensja, nie łaska.

A przykazania są, ja tego nigdzie nie neguję: "A On mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się cały zakon i prorocy." (Mat. 22,37-40) Z tego naprawdę wypływa cała reszta. Nigdy odwrotnie.

Komu wiele - temu więcej, a nie komu mało - temu mniej.
Niby to samo, a trochę inaczej...Kto odrzuca bożą łaskę,
wtedy jest to jego zasługą - dobrowolnie przyjmuje swoje potępienie.
Bóg nie zbawia na siłę i właśnie w tej kwestii Jego działanie jest ograniczone
(na Sądzie Ostatecznym nie ma miejsca na miłosierdzie ze strony Sprawiedliwego - jest już za późno).
//"miłosierdzie góruje nad sądem" <- to nie jest wyjątek od reguły, tylko część tej reguły

Apokatastaza jest herezją odrzucaną przez większość chrześcijan.
Na tym polega boża sprawiedliwość - gdyby zostali zbawieni ci, którzy na to nie zasługują, to
wygnanie Adama i Ewy z Edenu i "cała ta historia świata" (patriarchowie, Dekalog, Izrael, Jezus, Kościół) nie miałyby sensu.

Widzisz, drogi Elbrusie, nie jesteś pierwszym, który w ten sposób ze mną dyskutuje. Ale to Ty użyłeś słowa "apokatastaza." Nadzieja powszechnego zbawienia, którą wyznaję, to niezupełnie to samo. Z tym, że to nadzieja, nie doktryna. Ale nie jest to herezja, gdyż Kościół nigdy jej oficjalnie nie potępił, choć prawdą jest, że ona ma niewielu zwolenników. Ma ich jednak także wśród świętych, zarówno katolickich jak i prawosławnych.

Ja nie zgadzam się z mówieniem o ograniczeniach Boga. Żadnych. Ktoś tu w innym wątku niedawno napisał, że moralność dotyczy ludzi, nie Boga. Ja to samo powiedziałbym o sprawiedliwości w naszym rozumieniu.

A najogólniej rzecz ujmując, to myślę, że my bardzo wypaczamy sens chrześcijaństwa koncentrując się na pouczaniu innych i wytykaniu im zła, zamiast na miłości. Gdybyśmy wszyscy przestali się wzajemnie oceniać a skoncentrowali na własnym życiu, bliźnim okazując miłość i Bogu pozostawiając ocenę, śmiem twierdzić, że chrześcijaństwo miałoby się o wiele lepiej:

"Dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie." (Flp 2,3)

Apokatastaza 90, 60, 40, 5, 2, czy choćby 0,01 % tych, którzy nie zasługują na zbawienie to
nadal jest apokatastaza (może nie w sensie słowotwórczym).Niektórzy święci byli dość... kontrowersyjni
(a nawet ich świętość może być dyskusyjna, ale Kościół powołując się na nieomylność cofnąć tego nie może).Nie wiem jak uczy KK, ale jest to niebiblijne:

Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny!
Przysięgam na Siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne.
(Izajasza 45:22-23)

Jeśli nie wierzysz w nieomylność Biblii, to twoja nadzieja jest jak najbardziej uprawniona
(ale wtedy musisz uznać, że nie wierzysz w Boga, jakiego przedstawia ci Kościół).1."Będziesz miłował Pana Boga swego".
2.Dopiero na drugim miejscu jest miłość bliźniego.
Tak uczył Jezus.Czyli nikt nie może wytykać komuś belki, bo sam ma drzazgi?
Chyba jednak po coś Bóg powołał proroków i nauczycieli dla swojego Kościoła...

Ależ ja tego nie twierdzę. Mówię tylko, że partię materiału traktującą o pouczaniu bliźnich to my wszyscy mamy świetnie opanowaną. Naprawdę. Gorzej bywa z tą miłością...

Skoro jesteś pewien, że błądzę, to lepiej pomódl się za mnie, zamiast mnie napominać. Jeśli wierzysz w Boga, to chyba potrafisz zaufać, że On będzie wiedział jak skruszyć moje serce i naprostować sumienie? Na pewno lepiej mi się przysłużysz modlitwą niż pouczaniem, bo jeżeli jestem takim zatwardziałym grzesznikiem, to i tak Cię nie usłucham.

A co jeśli Bóg Jedyny nie uznaje twoich czynów za grzeszne, zastanawiałeś się nad tym?
Wtedy nie musisz się martwić o swoje sumienie, że jest skrzywione.

To jest temat "Czy Kościół..." dlatego przedstawiam ci opinię Kościoła.
Jeśli uznajesz Kościół za nieomylny (taki jakim się "przedstawia"), to musisz się liczyć z BARDZO PRAWDOPODOBNYM piekłem
(tak jak prawdopodobnie zamoczysz się wchodząc do wody).
Świadome grzeszenie w nadziei miłosierdzia bożego jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu
//nie będzie odpuszczony w razie braku skruchy

Jeśli natomiast wierzysz w innego (bardziej Sprawiedliwego Boga), to wtedy pouczać cię nie muszę
(no może uświadomić, że twoja wiara katolicka w takim wypadku jest dość niekonsekwentna).

Kościół naucza, że wszyscy jesteśmy grzeszni, zatem nie przedstawiasz mi opinii Kościoła, albo sam jesteś niekonsekwentny. Z tematu i tak się zrobił ogromny off, więc albo polecimy do kosza, albo nas ktoś przeniesie.

A co do wiary... Ja nigdy nie deklarowałem, że moja wiara jest katolicka, zatem faktycznie nie musisz mnie pouczać.

Wiesz co? W ogóle nie musisz pouczać. Czasami mam wrażenie, że to nerwica natręctw wśród katolików, bo wygląda, że wszyscy czują się powołani do pouczania... Tak jakbyście byli przekonani, że On was przede wszystkim będzie rozliczał z krytykowania innych?