Niedawno usłyszałem ciekawą wypowiedź kapłana który otwarcie powiedział, że Jezus nauczał dorosłych a nie dzieci. A Kościół teraz robi dokładnie odwrotnie. I to nie tak powinno wyglądać.

Kiedyś tu na forum WIST pisał o głodzie Boga (bardzo mi się to spodobało bo kiedyś sam taki głód odczułem), że trzeba go (głód Boga) czasem poczuć. Jak dzieci mają poczuć głód jak są stale przekarmiane?

Przykład z mojej odległej rodziny.
Matka wychowywała córkę bardzo "po katolicku", moim zdaniem za bardzo. Do 18 roku życia to za rączkę z mamusią i co dzień do kościółka itp itd. Do czasu samodzielności.
Finał jest taki że gdy wyrwała się z domu to teraz jest na drugim biegunie.
Tarot, wróżby, czarna magia, rozmawia z duchami, anioły w nocy do niej przychodzą. Okultyzm, joga, czarna i biała magia, ciągłe myśli samobójcze.

W sumie to nie wiem jak jest najlepsza droga do przekazania wiary dzieciom. Chyba coś po środku. Stały kontakt z Bogiem i kościołem ale wyważony.
Co myślę że najważniejsze, to w odpowiednim momencie kryzysu, wątpliwości i poszukiwania odpowiedni kontakt z dobrym duszpasterstwem.
I nie bać się churchingu. Czasem jest konieczny choć na krótki czas.

Jedyną skuteczną drogą jest dawanie przykładu. Oczywista gwarancji nie ma nigdy. Jednak prawdopodobieństwo naśladownictwa jest bardzo wysokie.
Bez nacisków, bez presji i nakazów. Naturalnie.
Jam od kołyski modlił się głośno przy dzieciach. Potem zabierałem na Masze św., nawet jeśli dziecko przeszkadzało. Mi i innym. Tam tłumaczyłem, co ksiądz robi, opowiadałem o tym co widać. Nigdy nie musiałe mówić: muisz. Ćwierć wieku minęło od tego czasu. I nadzieję mam, że z drogi nie zboczą. Modlę się o to.

@kropeczka
Wydawało mi się, że to wynika jakby z kontekstu ale w takim razie dokończę tę opowieść

Nie, nie był to chwilowy kryzys. Na dzień dzisiejszy, od dawna już i z przekonania jestem agnostykiem (w wersji, że wg. mnie przesłanki mówią, że Boga nie ma, no ale nigdy tego nie udowodnię), także można rzec praktycznie całkowita porażka religijnego wychowania. Nastolatkiem już nie jestem, parę lat po studiach, utrzymuję się sam, itp.

Te niegdyś znajome dzieciaki z rodzinnych oaz, te z którymi mam jeszcze kontakt do dziś, jako dorośli mają tak jak miały wtedy : jeśli już wtedy im było objętne to takie są i dzis. jeśli wtedy już miały w sposób bardziej zbliżony do sekty niż KK narąbane w głowach - to też do dziś tak mają.

Dobrze, że modlitwa wspólna wieczorem jest u Ciebie opcjonalna Mam nadzieje, że i msza niedzielna jeśli dziecko będzie już w wieku gdy można zostać w domu samemu godzinke nie będzie takim rygorystycznym obowiązkiem, bo po moim poście widzisz aż do czego to może prowadzić. Mnie w domu nikt nie terroryzował, też klimat był pozytywny. Ale przez to jak ważne było to dla rodziców czułem presję i wolałem to ukrywać.



Bardzo ciekawe i wg mnie słuszne zdania, mogące być początkiem rozmowy nt. sensowności chrztu i komunii w tak młodym wieku, choć to na trochę inny wątek.

No może mnie przekarmiono, bo ja na dzień dzisiejszy żadnego głodu Boga nie odczuwam.

Jedyne co z tego wyciągam pozytywnego, to że zgłębiłem w miarę temat wiary katolickiej i wykładni kościoła, przynajmniej wiem co odrzucam (oczywiście nie mówię, że jestem za łamaniem całego dekalogu:D). "Obyś był zimny albo gorący".
Jednakże same te wspomnienia z dzieciństwa są dość nieprzyjemne. Doprowadziło to też przez długi czas do pogorszenia moich relacji z rodzicami im bardziej zmuszanie było wprost.

P.S


No tak to właśnie jest nie tylko z religią. Ja np. już grubo przed osiemnastką mogłem w domu wypić sobie z kolegami piwo - w kontrolowanych warunkach i ilościach. Gdy Ci którzy mieli restrykcyjnych rodziców poszli na studia to zaczął się 'syndrom zerwanych z łańcucha', wielu z nich można było oglądać kompletnie pijanych kilka razy w tygodniu przez chyba ze 2 lata

przykładem rano pacierz rodzice z dzieckiem rodzice modlą sie dzieci a dzieci za rodziców zona za meza mąż za żonę

A potem obrzucają się wyzwiskami wzajemnie w karczemnej awanturze bo i tak bywa niestety...
Myślę że po prostu życie. Przykład dobrego życia gdzie to co jest na ustach jest także w sercu.

Ja staram się przekazać dziecku wiarę. Właśnie przykładem. Choć czasem daję kontrprzykład mówiąc, że tata czasem robi tak jak się robić nie powinno, ale generalnie stara się robić tak jak mówi. Oczywiście nie mam tu na myśli wiary w sensie stricte religijnej, ale raczej w sensie ogólniejszym: wiarę w to, że warto być dobrym i mądrym.

Chyba to taki podstawowy błąd powielany przez wielu rodziców.
Nie jestem psychiatrą, ale pewnie mieliby dużo do powiedzenia o wpływie nieprzyjemnych zdarzeń z dzieciństwa na późniejsze dorosłe życie.

Jak ja pamiętam z dzieciństwa to chodzenie do kościoła w niedzielę to była dla mnie katorga. Zwłaszcza, że tzw msze dla dzieci, to często msze dla dorosłych z kazaniem dla dzieci. W sumie w Krakowie to chyba tylko w 2 kościołach są prawdziwie dla dzieci msze: w Centrum Jana Pawła II w Łagiewnikach i kościele św. Bartłomieja w Mogile. Co niedziele dobite ma maksa rodzicami z dzieciakami.

Ja generalnie jestem przeciwnikiem ciągnięcia na silę dzieci do kościoła. Jeżeli chcą iść to jak najbardziej. Dopóki dziecko nie zacznie rozumieć o co chodzi w wierze, to będzie odbierać msze św. jako przykry i nudny nakaz rodziców a nie potrzebę duchową.

Wydaje się że kluczowy dla późniejszej wiary moment to okres dorastania (buntu) i tego co się dzieje z wiarą. Ja miałem takie szczęście że trafiłem na słynne Dziewiętnastki dla młodzieży dominikanów krakowskich. Nie wiem co by było z moją wiarą gdyby się wszystko inaczej potoczyło.

Żeby nie było tak z młodzieżą, jak teraz jest często, że sakrament bierzmowania jest jednocześnie sakramentem pożegnana z Kościołem.

Miałem tak samo. Dlatego nie zmuszam syna. Jak chce to idzie. Decyduje się na to kilka razy do roku. I zawsze jak go pytam: "jak było" odpowiada: "nuuuudno".

Trudno, żeby się dziecko nie nudziło, skoro nie rozumie, co się na Mszy dzieje. Dorośli zresztą też się nudzą, z tego samego powodu.

Skoro dziecko nie rozumie, należy tłumaczyć, wyjaśniać, wzbudzać zainteresowanie.
Jeśli dorosły się nudzi, to znaczy że nie jest wierzący. Nie powinien "chodzić" do kościoła, skoro nie należy do Kościoła.
Może dlatego widzę, jak wokół niektóryuch kościołów ustawia się ławeczki. Ludzie przychodzą i odchodzą kiedy chcą. Jak w parku. Dzieci się bawią, mamy plotkują, panowie spoglądają na niektóre mamusie. Szkoda, że proboszcz nie serwuje piwa, lodów i ciasteczek. Wtedy byłoby pełne zrozumienie. I nikt by się nie nudził. Tylko nie powinno to mieć związku z kościołem, ani Kościołem.

Oczywiście, że tak. Ale żeby coś dziecku wyjaśnić, dorosły musi sam to wiedzieć.. dlatego właśnie studiuję trzytomowy "Wykład liturgii Kościoła Katolickiego", ileż tam ciekawostek dla dziecka A i to tylko dlatego, że akurat ja jestem taki ambitny Mam jednak znajomych, którzy nie mają jakiejś wielkiej wiedzy teologiczno-liturgicznej, a mimo to ich syn, gdy miał kilka lat, chciał się w domu bawić w księdza i urządzał "msze" dla domowników

Pytanie tylko czy aby to wzbudzanie zainteresowanie nie miało być trochę na siłę. Pamiętam, że kiedy byłem mały rodzice zasypywali mnie różnymi wymysłami aby dane wydarzenie było choć trochę magiczne Mikołaj przybędzie z prezentami, Jezusek patrzy, zajączek kica z koszyczkiem czekoladowych jajek i tak dalej, i tak dalej. Później zacząłem krytycznie myśleć i nudna msza z elementami na siłę wsadzonej magicznej strony, pozostała już tylko nudną mszą.

Kazanie w czasie mszy ma być w myśl zasady:

I bez gadania zbędnych głupot. A im dłuższe to z zasady gorsze.

Kiedyś z ambony usłyszałem, że: wini tego, że ludzie odchodzą od Kościoła ponosimy również my, duchowni. Aż mi szczena opadła - przynajmniej niektórzy duchowni są tego świadomi.

Ostatnio były badania i wyszło, że około 2 mln jest mniej ludzi chodzących na msze św.
Po czym ktoś wytłumaczył, że te brakujące 2 mln to emigranci i nie ma problemu w Kościele polskim.
I znowu zamiatanie pod dywan i udawanie że wszystko OK. Ręce opadają.

To też jest problem - małym dzieciom tłumaczy się wiarę w sposób właściwy dla małych dzieci i to jest oczywiste. Tyle, że gdy dziecko dorośnie, należy mu ją wyjaśniać znowu w sposób odpowiedni dla jego wieku. To już rodzice często zaniedbują, często dlatego, że sami zatrzymali się na poziomie wiary dziecinnej - co zresztą nierzadko widać po ateistach, z upodobaniem piszących o "wierze w Bozię".

No ale chyba wierzysz w Bozię, Johnny, co?