Otóż to! Dotyczy to jednakowoż obu stron.

I słusznie, moim zdaniem, piszesz, że:

Żadnego z tych rozwiązań Odpowiadający jednak nie proponuje: nie ma miejsca na kompromis a stroną ustępującą winien być mąż (tzn. on winien zrozumieć żonę, ona natomiast może się "poddać" lecz zaciskając zęby (co jest zdaniem Odpowiadającego warunkiem zmniejszenia winy i co ma więcej wspólnego z wypełnianiem litery prawa, mniej - z budowaniem więzi małżeńskich).

A czy nie uważacie, że rozmowy które miałyby doprowadzić w takim przypadku do jakiegoś kompromisu są oczywiste i nieodzowne? Wynikają z istoty problemu i moim skromnym zdaniem - nie trzeba ich proponować.

Moniko. Oczywista jest konieczność rozmów. Ale kompromis już nie. Jak zauważył wczesniej Kastor - jest to jedno z możliwych rozwiązań.
Odpowiadający proponuje rozmowy - ale nie celem uzyskania kompromisu lecz przekonania męża do swojego zdania.

Tu chodziło raczej o to, że stosowanie NPR to jedyne możliwe wyjście, aby żyć zgodnie z nauką Kościoła i nie popadać w konflikt sumienia - dlatego "chęć przekonania męża do swojego zdania".

Ale pozostaje przecież czas owego przekonywania, co może trochę trwać. Nawet rok, czy dwa. Przez ten czas nie można proponować żonie, by zaciskała zęby i starała sie nie przeżyć orgazmu, bo to jest po porstu destrukcyjne dla małżeństwa, które jest wartością nadrzędną.

I na fioletowo:
pamiętajmy, co jest tematem tego wątku...
mam nadzieję, że "nik" się jeszcze odezwie...

No tak rozmawiac, zeby przekonac, skad ja to znam. Ale nie wszyscy sie dadza przkonac
Ania