uważam, iż napięcie można rozładowywać również przez wysiłek fizyczny

uważam,iż napięcie można rozładowywać również przez wysiłek fizyczny, słuchając dobrej muzyki lub ciężko pracując.jeśli ktoś chce uwolnić się od nałogu, powinien spróbować tych sposobów.dobrze jest właśnie skupić swoją uwagę na czymś innym.

Nie wydaje mi się żeby tak było. Przeciwnie, regularny wysiłek fizyczny zwykle podnosi libido.

Powiedz to pedofilom (i nie tylko), którym nawet masturbacja nie pomaga.

Spotkałam takich księży DWÓCH (jeden z nich już nie jest księdzem), a spowiadałam się w ciągu swojego życia u kilkudziesięciu.
Aaa.. nie, w sumie trzech, tylko tego trzeciego słuchałam podczas rekolekcji - nie rozmawiałam z nim osobiście.
Wina nie leży po stronie KK - gdzie ja to powiedziałam?
Gdybym tak uważała, napisałabym Piotrowi, żeby wiał, gdzie tylko może.
A ja napisałam, że mam nadzieję, że jemu się uda być w KK.
Zniszczyło mnie moje zrozumienie katolickiej nauki + pewne postawy osób związanych z KK (nie tylko księży - KK to nie są jedynie księża, to znacznie większa liczba osób i one też miały na mnie ogromny wpływ).
Mieszanka: ja + to czego nauczono mnie w KK = tragedia (w moim przypadku!).
Wydaje mi się, że wpojono mi poczucie winy, tam gdzie powinna być miłość do siebie samej.
Od dziecka na lekcjach religii nigdy nikt mi nie mówił, by sobie wybaczać, by tłumaczyć przed samą sobą się z własnych grzechów, by być swoim obrońcą, by działać na własną korzyść...
Uczono mnie czegoś dokładnie odwrotnego. Straszono zatajaniem grzechów, straszono świętokradczą komunią, straszono, że mogę umrzeć w stanie grzechu i zostać potępiona, więc muszę jak najczęściej chodzić do spowiedzi itd.
Uczono, że nie wolno mi szukać usprawiedliwień dla własnych grzechów, że nie wolno mi się tłumaczyć.
Może miałam pecha. Mówię o tym, czego JA doświadczyłam, a nie jak wygląda KK.

Ja nie sądzę, żeby onanizm był niebezpieczny, dla kogokolwiek. To nie papierosy, nikt nie dostanie od tego raka. Jak się nie ma stałego partnera czy partnerki, a libido szaleje - nie widzę przeszkód.

Ale to chyba dobrze, że po popełnieniu grzechu ciężkiego ma się poczucie winy oraz fatalne samopoczucie, prawda? Znaczy, że z sumieniem wszystko OK.
Porównanie do jedzenia jest, jak mi się zdaje, zupełnie nie na miejscu.