Jałowa dyskusja. Na 100% rozpoznam kto jest katolikiem/czką i bede starał się nie wchodzić z tą osobą w związek. A nawet jeżeli mi się to zdarzy, to nie ulegnę. Jeżeli zaś moja małżonka nie będzie chciała wziąć rozwodu, to po prostu od niej odejdę (pisząć jej najpierw list, w ktorym wszystko wyjaśnię)

Jeszcze jakies pytania ?

Zdroofko

Tak...

Próbowałeś te teorie swoje wcielać w życie ?

pzdr

MDWilk napisał:

No cóż MDWilku, nie będę ukrywać, od dziś będę Go prosić o żonę katoliczkę dla Ciebie. Nie myśl, że chcę w ten sposób ratować KK. O nie. Po prostu to musiałaby być piękna Miłość, skoro stać byłoby Cię na taką ofiarę. Życzę Ci takiej Miłości .
Pozdrawiam

ps.
"Wodzowie czy zawsze do tryumfu, czy klęski,
potrzebna wam piękna kobieta." J. Kaczmarski "Helena"

Póki co mam jestshe sporo czasu.
A jest róznica pomiedzy miłością, a zakochaniem się. Myślę, że nie bede w stanie kochać kogoś, kto ciągle będzie mi nawijał głupoty o Bogu. Choc oczywiście moge sie mylić, czas pokaże.


"On całował w ręke,
tylko kobiety piękne.
Brzydkimi sie brzydził,
on z brzydkich szydził."
K. Kowalska

Zdroofko

Całe szczęście, że wyznajesz zasadę "nidgy nie mów nigdy"


Czyli jest jakieś małe prawdopodobieństwo, które ja na własny użytek nazwę małą nadzieją .

pa pa

ps.
"Jednego serca! tak mało mi trzeba,
a jednak widzę, że żądam zbyt wiele"
A. Asnyk

Problem w tym, kurczaku, że to, co dla ciebie są "głupoty" to dla nas bardzo powazna sprawa.
Nie wygłupiaj sie zatem i nie traktuj "ateizmu" jako "jedynie słusznej racji " - bo strasznie się mylisz.
Droga bez Boga - to bardzo nieciekawa droga ...

Spójrz na temat. Mi chodzi tylko o to, by wiara nie była punktem konfliktów na osi ona-ja. nazwałem to głupotami tylko w tym kontekście, bowiem wobec miości Kościół czy Bog nie znaczą dla mnie nic.


Jak zwykle dedusiu twoją wypowiedź cechuje porażająca moc argumentów.


A i tak o niebo ciekawsza od tej z Bogiem


Gulp! chyba nie chcesz zrobic ze mnie katolika ?

Zdroofko

Qrczaku,

Ja rozumiem Twój punkt widzenia, całkiem jeszcze niedawno podobne miałem podejście do Twojego - z tą różnicą, że byłem mniej refleksyjny od Ciebie i w ogóle się nie zastanawiałem nad poważniejszymi problemami - w tym przypadku małżeństwem.

Jak sam piszesz masz sporo czasu na decyzje - i to jest pozytywna sprawa bo ja mam wrażenie już teraz, że go zbyt duzo zmarnowałem i teraz mi go szkoda i ucieka jak zwariowany.

Czy myślisz że byłbyś w stanie przemóc dla tej jednej jedynej ukochanej osoby swoje EGO, zostawić różne uprzedzenia, schematy, zapatrywania i tym opdobne ograniczniki...i oddać Jej całego siebie (no tak rozumiem miłość - w tym przypadku małżeńską, kochamy bliźniego - w tym przypadku współmałżonka a nie siebie)

Sam się zacząłem poważnie nad tym zastanawiać - i wcale nie jest to łatwe. Mogę sobie wmawiać to i owo, ale rzeczywistość przerasta wszelkie oczekiwania (chrześcijanin ma w ogóle trudną i ciężką drogę w życiu - drogę krzyża...polecam Ci tak dla ciekawostki "modlitw i czyn" M.Ouoist'a...zatem i małżeństwo to ciężki kawałek chleba).

pzdr

W jednym z tematów zamieściłem esencję tego, czym jest Bóg.

Bóg jest miłością
(...)
- Bóg jest sprawiedliwością
- Bóg jest duchem
(...)
(...)- Bóg jest sędzią
- Bóg jest Królem całej ziemi
-Bóg jest dla nas ucieczką i mocą: łatwo znaleźć u Niego pomoc w trudnościach.
- Bóg jest daleki od grzechu, Wszechmocny - od nieprawości.


Powiedz mi Kurczaku - co pozostaje po po odrzuceniu Boga z naszego życia
Co pozostaje po odrzuceniu Dekalogu ?
Ja zatem - odradzam wiązanie się z kimś, kto nie posiada dobrych, trwałych zasad moalnych - kogoś, kto swym postępowaniem bądź światopoglądem próbuje podważać zasdność Bożych nakazów.
A prawda jest taka - że na skutek nadmiernej tolerancji dla światopgądów poddających w wątpliwość zasdaność Bożych nakazów - dochodzi do "rozwodnienia" Wiary i zbaczanie z drogi Dobra.

Mój tata też jest niewierzący, do naszego wychowania religijnego się nie wtrącał i nie przeszkadzał. A jednak nie chciałam powielać związku rodziców i postanowiłam sobie, że mój mąż będzie wierzący. Oczywiście życie szybko zweryfikowało szumne plany i postawiło przede mną człowieka niewierzącego (i odpornego na wszelkie - hipotetyczne głównie - próby nawrócenia). Boje o związek były długie i ciężkie, ale sprawa wiary jest sprawą podstawową i nic z tego nie wyszło. Mimo wszystko nawet teraz zaryzykowałabym porównanie do dwóch połówek owocu dowolnego. Niby połówki, a jednak nie połówki . Tylko często powraca pytanie, czy na pewno tak miało być...

Postanowienie w każdym razie znów jest takie jak na starcie, ale tym razem poparte moim własnym doświadczeniem. Które mówi - żeby nie było wątpliwości - że zupełnie nie można powiedzieć, żeby ludzie niewierzący byli w jakikolwiek sposób gorsi; tylko ja będę w pełni szczęśliwa jedynie dzieląc wiarę ze współmałżonkiem.

Angua -"powraca pytanie,czy tak mialo byc?"
Twoja wypowiedz jest bardzo szczera-powiedzialbym "az do bolu".
Wiele osob szuka swojej drogi cale zycie i tzw. metoda prob i bledow walcza o siebie i drugiego czlowieka.Kiedy tym czlowiekiem jest ktos z kim sie idzie przez zycie,wtedy to poszukiwanie nabiera innego wymiaru-jest sie odpowiedzialnym za wspolmalzonka.
Mysle,ze w Twoim przypadku moze przyniesc spodziewane owoce,tylko powinniscie szukac tego skarbu razem,bo wtedy bedzie wieksza radosc.
Mysle tez,ze powinniscie poszukac dobrego specjalisty,ktory Wam dopomoze,bo to dluga droga.
Jesli chodzi o Twoje ostatnie zdanie,ze niewierzacy sa gorsi,to wcale tak nie uwazam.Znam wiele osob,ktore mowia o sobie,ze sa niewierzacy a sa dobrymi ludzmi,z ktorych niejeden katolik moglby wziac przyklad.
Bede sie za Was modlil,abyscie wspolnie odnalezli Boga i Jego wielka milosc-Szczesc Wam Boze.

Ja tak szybciutko, bo nie mam teraz czasu, ale zanim wybuchnie burza - właśnie napisałam (no dobra, trochę niejasno ), że NIE uważam niewierzących za gorszych. Zgadzam się z Tobą, że są to (ci, których znam, oczywiście) bardzo bardzo wartościowi ludzie, niejednokrotnie dużo wierniejsi swoim zasadom od wierzących.

Reszta później, bo muszę lecieć.
Pozdrawiam

Dzięki wielkie za modlitwę .

Ale ja się nie modlę już za naszą wspólną drogę. Raczej o to, żeby było dobrze. Wiele razy w życiu wydawało mi się, że oto wszystko się wali, tupałam, płakałam, obrażałam się na cały świat włącznie z Panem Bogiem, tylko po to, żeby potem dojść do wniosku, że jednak to było potrzebne. Więc jak tylko mam siłę na "bądź wola Twoja", to się staram . Teraz ruch należy nie do mnie - ja tylko czekam, co się wydarzy.

Pozdrawiam serdecznie

Angua-mysle,ze jestes blisko
Skoro stac Cie na "badz wola Twoja"-bedzie tez odwrotnie
A ruch zawsze nalezy do czlowieka

Tu się nie zgodzę. Bóg nam daje sygnały i stwarza okazje - oczywiście od nas zależy, jak je wykorzystamy i czy w ogóle zauważymy. Jak wytłumaczysz na przykład to, że nagle zaczynasz spotykać jakąś osobę na każdym kroku? Dla mnie to ruch Boga .