Nie wydaje mi się, aby był to grzech. Skoro nie kłamią ? Dziecko też nie jest powodem - czy dziecko może być powodem jakiegokolwiek grzechu ? Ale skoro oboje czują, że jeszcze nie jest czas na małżeństwo, lub z pewnych względów nie są w stanie zawrzeć małżeństwa to lepiej, żeby go nie zawierali - i niekoniecznie chodzi tutaj o konsekwencje pochopnie podjętej decyzji o ślubie typu rozwód. Chodzi chociażby o sprawy finansowe.

Wyciąłeś ostatnie zdanie mojego posta, stąd to powątpiewanie



O ile przyjmiemy, że sakrament małżeństwa nie ma żadnego pozytywnego wpływu na trwałość związku, to zgoda.



Oczywiście, nie neguję faktu, że każdy przypadek jest indywidualny, ale za istotne uważam też, aby drzewa nie zasłoniły nam lasu. Zazwyczaj warto spojrzeć na problem również z odleglejszej perspektywy.



Może jestem staromodny, ale uważam, że już na tym etapie związku, na którym dochodzi do współżycia, powinny występować co najmniej nadzieja i entuzjazm.



Dlatego pisałem przynajmniej zakochania, przy czym przez zakochanie rozumiem właśnie "nadzieję i entuzjazm". Oczywiście może się okazać, że w większości przypadków będzie to niewystarczające, ale czy dla tych "7 sprawiedliwych" nie warto byłoby spróbować?

Nie do końca się zgadzam. Małżeństwo angażuje silniej niż tzw. wolny związek. W wielu przypadkach rozwód jest ostateczną decyzją podjęta po wielu latach wspólnego koszmaru. Do tego dochodzi niekiedy długa i pełna złych emocji sprawa rozwodowa, walka o majątek, mieszkanie, prawa do dziecka itd.
Oczywiście nie znaczy to że pochwalam wspólne życie bez małżeństwa. Nie pochwalam, niezależnie od tego, czy jest dziecko czy nie. Ale w przypadku gdy dziecko pojawia się niespodziewanie w niedojrzałym związku, warto się zastanowić czy zawarcie małżeństwa jest najlepszym rozwiązaniem - również rozważając sytuację tego dziecka.



A no właśnie, to ostatnie zdanie jest ważne. Rodzina nie będzie szczęśliwa, jeśli małżeństwo nie będzie oparte na silnej i dobrej relacji między dwojgiem ludzi.



Ale są przypadki, wcale nie rzadkie,w których ksiądz namawia młodych ludzi do małżeństwa, gdy pojawia się ciąża. Albo gdy chcą ochrzcić dziecko.
Poza tym ksiądz nie powinien przyjmować postawy "w papierach mi się zgadza, więc mam czyste ręce". Powinien dobrze zastanowić się co będzie najlepsze dla rodziców i dziecka. Kapłani ponoszą ogromną odpowiedzialność za udzielane w takich sytuacjach śluby.



Dziwne rozumowanie. Małżeństwo to nie jest decyzja typu "a może się uda". Nadzieja i entuzjazm oraz zakochanie są bardzo ważne, zwłaszcza na początku. Ale nie mogą zastąpić dojrzałego uczucia i pełnej odpowiedzialności za podejmowane decyzje.
Po prostu nie wszyscy dorastają do małżeństwa, nawet gdy przedwcześnie pojawia się dziecko.

Pewnie że nie, ja też nie twierdzę, że należy zawierać małżeństwo bez głębszego namysłu. Ale uważam, że tym bardziej nie powinno się "przypadkowo" płodzić dzieci. Skoro jednak mamy już taką sytuację, że w związku pojawia się dziecko, to moim zdaniem rodzice powinni zrobić wszystko, aby spróbować stworzyć mu możliwie dobre warunki rozwoju w pełnej rodzinie. Czyli nie jestem za tym, aby lekkomyślnie mówić "B", a jedynie za tym, że jak już się powiedziało "A" (dziecko) to trzeba powiedzieć "B" (małżeństwo).



Nigdzie nie twierdziłem, że wszyscy. Po prostu moim zdaniem nawet dla niewielu warto spróbować.

Pełna rodzina nie oznacza małżeństwa rodziców - wiele jest takich rodzin i jakoś dzieci (i - o dziwo - rodzice) są szczęśliwe/i.
Jakie trzeba? Kto tak mówi?
To w końcu jest ten przymus (który powoduje nieważność sakramentu), czy go nie ma?

Nie przeczę. Wychodzę tu z założenia, że sakrament małżeństwa wzmacnia więzi między rodzicami i przez to szansę na wychowywanie się dziecka w pełnej rodzinie.



Tzw. przymus wewnętrzny. Jak powołałem na świat nowe życie, to powinienem czuć się za nie odpowiedzialny. To nie jest jakiś Tamagoczi czy inny Sim.

Niektórzy godzą wychowanie dziecka z życiem z żoną, która nie jest matką dziecka.
Czy są dobrymi ojcami? Na pewno niektórzy tak i dlatego nie powinni słuchać tego "przymusu wewnętrznego".

Oglądałeś może film "Biała wstążka" (polecam!)
Tam jest "ładnie" (życiowo/dosadnie) ukazana historia pewnego związku, który mógłby być małżeństwem.
//proszę zwrócić uwagę na "specyficzne" nastawienie owego mężczyzny (a konkretniej słowa skierowane do kochanki)

No właśnie chodzi o to, że nie trzeba, nie w każdej sytuacji.
Gdzieś już to napisałam, ale jeszcze raz powtórzę. Nie uda się stworzyć dobrej i szczęśliwej rodziny, jeśli więź między małżonkami nie jest silna i dojrzała. Czasem "dobre warunki rozwoju" wcale nie oznaczają dorastania w rodzinie stworzonej przez biologicznych rodziców.
Ja uważam że powiedzenie "B" to odpowiedzialne i przemyślane pokierowanie dalszym losem rodziców i dziecka. A nie po prostu stanięcie na ślubnym kobiercu.


Tylko jeśli małżonkowie świadomie współpracują z łaskami, które daje sakrament małżeństwa. Nieczęsto się to zdarza, niestety...

Owa więź może być nie tylko między małżonkami - funkcjonuje to niezależnie.Czasem rodzice bardziej się starają, jeśli nie są małżeństwem, żeby zrekompensować tą "niepełność" dziecku.a dzieco nie może być czynnikiem warunkującym (katalizatorem) do podejmowania poważnych decyzji...Czasem ma to efekt odwrotny:
zobacz co ja dla ciebie poświęciłem! życie mi zmarnowałaś! ty i ten przeklęty dzieciak (bachor)...

Zapewne niektórzy godzą i nie mam najmniejszego zamiaru nikogo przymuszać do małżeństwa. Nie pisałem też, że sakrament małżeństwa jest warunkiem koniecznym, ale założyłem, że pomaga on w stworzeniu szczęśliwej rodziny. Jeśli przyjmiemy, że sakrament małżeństwa nijak nie wpływa na rodzinę (albo wpływa niekorzystnie), to oczywiście całkiem inaczej to wygląda.

Jeśli jednak jestem przekonany, że coś ma wpływ pozytywny, to za naturalne uważam polecanie tego innym. I tak np. jeśli uważam, że zdrowa dieta pozytywnie wpływa na zdrowie, to będę ją rekomendował. Chociaż wiem, że niektórzy odżywiają się niezdrowo i żyją 100 lat, a inni jedzą zdrowo i umierają młodo.



Nie oglądałem, ale dzięki z polecenie



Evoleth, przecież ja nigdzie nie przeczę, że najistotniejsza jest silna i dojrzała więź między małżonkami albo przemyślane pokierowanie dalszym losem. Po prostu uważam, że stanięcie na ślubnym kobiercu może ułatwić budowanie silnej i dojrzałej więzi w sytuacji, kiedy należy dołożyć wszelkich starań, aby taką więź zbudować.
Czy Ty uważasz, że ludzie sakrament małżeństwa zmniejsza szanse na zbudowanie silnej i dojrzałej więzi między małżonkami?



Nawet nieczęsto to już jest coś. Jeśli miałoby się zdarzyć tylko w siedmiu przypadkach, to czy dla tych siedmiu nie warto spróbować?

Ależ skąd, nigdzie nic takiego nie napisałam. Jednak uważam, że dziecko nie może być jedynym powodem aby koniecznie być razem i próbować tworzyć rodzinę. Poczęciu dziecka często niestety nie towarzyszy głębsza więź rodziców, brzydko mówiąc dzieje się to przypadkiem. W takich sytuacjach nie ma postaw tworzenia rodziny, gdyż to przypomina budowanie domu bez fundamentów.
Co innego gdy dwoje ludzi naprawdę się kocha i planuje wspólną przyszłość. Wtedy małżeństwo jest bardzo dobrą decyzją, gdyż pojawienie się dziecka nie jest jedynym powodem. No i oczywiście osobom, które świadomie przeżywają wiarę, błogosławieństwo Kościoła może pomóc w tworzeniu więzi małżeńskiej.
Trzeba rozdzielić te dwie zupełnie rożne sytuacje.


Chyba nie zrozumiem Twoich pomysłów na "próbowanie" zawierania małżeństwa
Małżeństwo to decyzja ostateczna (w świetle prawa KK), tu nie ma miejsca na próbowanie...

Też tak uważam, dlatego pisałem, że powinno występować przynajmniej zakochanie.



Jeśli to czysty przypadek, to zgadzam się, już w pierwszym poście pisałem: [i]przy czym biorę tu pod uwagę pary, które są w sobie przynajmniej zakochane, a nie przygodne znajomości.



Dla Ciebie to dwie różne sytuacje, tymczasem ja nie postrzegam tego w kategoriach czarno-białych i może stąd nie możemy się porozumieć.



Nie rozumiesz, bo nie chcesz zrozumieć. Albo faktycznie inaczej postrzegamy świat (czarno-biało vs. cała gama odcieni szarości).

Chyba nie zdajesz sobie sprawy jakie konsekwencje może pociągać za sobą taka decyzja.

Co jest twoim zdaniem gorszą sytuacją:
- krótki okres grzechu (mieszkanie na próbę), a później małżeństwo (happy family) albo rozwód i KONIEC GRZECHU, czy
- od razu małżeństwo i MOŻE część z tych małżeństw przetrwa, ale
część osób będzie narażona na wejście w związek cudzołożny i życia w ciągłym grzechu
(jeśli ktoś współżyje regularnie, to w grzechu śmiertelnym, w przypadku gdy "śmierć przyjdzie znienacka").

Jeśli ktoś jest głęboko wierzący ("nie chce trafić do piekła" na wieki), to
zalecałbyś "spróbowanie dla tych niewielu" (a nóż widelec; czarna wygrywa czerwona przegrywa)?
//mówimy naturalnie o WAŻNYM ślubie kościelnym

Już w pierwszym poście pisałem: moim zdaniem, pomijając aspekt grzechu i łamania przysięgi, trudno powiedzieć, że "danie sobie szansy" powoduje więcej zła.

Analogicznie, uzdrawianie w szabat (nawet jeśli tylko niewielu faktycznie udałoby się uzdrowić, a większość prób skończyłaby się porażką), zamknie się bilansem ujemnym, jeśli pociąga za sobą poważne, negatywne skutki dla duszy, związane z łamaniem Bożego Prawa i grzechem.

Nie, świat nie jest dla mnie czarno-biały.
Właśnie taki wydaje się on zaślepionym twardymi zasadami swojej religii katolikom. Albo postępujesz według prawa kościelnego albo żyjesz w grzechu i jesteś potępiony. Ten tok myślenia jest tak silny że często nie dopuszcza do głosu zdrowego rozsądku.
Powtórzę po raz kolejny i ostatni o co mi chodzi. Małżeństwa nie można zbudować na podstawach: "mamy dziecko, a więc spróbujmy, może nam się uda. Mamy 70% szans, tym bardziej że jesteśmy zakochani, no a poza tym życie bez ślubu to przecież grzech."
Małżeństwo ma rację bytu, gdy ludzie się kochają i mają pewność że chcą być razem. Inaczej może doprowadzić do wielkiej tragedii, większej niż przedwczesna ciąża. I naprawdę nie widzę potrzeby wrzucania wszystkich młodych par do jednego worka, który ma zgodnie ze statystyką jakiś procent szans, że związek przetrwa. Każdy przypadek to indywidualna sytuacja i nie zawsze warto próbować. W prubu-rubu bawimy się jako dzieci, w pewnym momencie trzeba zacząć żyć naprawdę.