hehe
jasne nie ma obowiązku. Ale nie wyobrażam sobie żebyśmy spali osobno. Dla mnie to bardzo ważne i scalające związek:)

Scalające jest mizianie i brąbranie. Bez tego to można spać latami razem a się nie lubić czy wręcz nienawidzić.

Ja budzę męża i mówię
Nie chrap, połóz się na bok
POmaga te jego spanie na boku i potem nie chrapie

Jakby chrapanie męża, budziło mnie, miałabym przez to nie przespane noce, poranne bóle głowy i paskudny humor itd
to chyba? bym wolała spać sama

U mojego identycznie. Od razu przestaje chrapać.
Zastanawiam się, jak to jest zrobione, że nawet w głębokim śnie, od razu reaguje na słowa - "Przekręcamy się na boczek" (przekręcamy się oboje zwykle - bo ja się w niego wtulam). Na inne słowa nie reaguje. A gdy go obudzę nawet tuż po tym - to nic nie pamięta - jakby jego ciało samo rozumiało te słowa i samo zmieniało pozycję. To mnie fascynuje!

Mój to często twierdzi, że nie chrapie
A wczoraj tak się zaniósł normalnie jak stado wściekłych dzików,
że nawet nic nie musiałam mówić, sam się obudził i od razu się połozył na bok
Myślę, że już nie będzie miał watpliowości, że chrapie ...
chociaż kto go tam wie ...
z pewnością jak wróci z pracy i się go spytam o te wybudzenie z powodu "ostrego zaciagnięcia" - stwierdzi, że nic nie pamięta

Mój się chrapania nie wypiera.
Ale podczas przewracania na bok, naprawdę śpi - Ma bardzo mocny sen - Czasem, żeby go obudzić, muszę go skropić zimną wodą, bo na nic innego nie reaguje.
Zdarzało mi się go z łóżka skopać i spał na podłodze! Nie obudził się!
Mnie budzi najmniejszy szelest - dla odmiany. Mam budzik nastawiony na same wibracje i mi wystarcza.
Za to budzik mojego męża trąbi na cały dom - przyprawiając mnie o zawał serca każdego ranka - Ciągle dopracowujemy ten szczegół - żeby on zrezygnował z ustawiania budzika, a jednocześnie, żeby mi się go udawało dobudzić na czas rano.
Obecnie ten nieszczęsny budzik jest jedyną niedogodnością naszego wspólnego łóżka.

Szarotka ha ha to masz wesoło

Szarotka ale sie usmiałam bo jakbym o moim czytała, juz o chrapaniu nie wspomne sen ma taki ze pewnie spokojnie by go mozna na lozku z mieszkania wyniesc

za spaniem wspolnym, moze to ze razem zawsze cieplej i raźniej
mnie sie jakos niespanie ze soba kojarzy z kryzysem w zwiazku moze dlatego ze np tescie tak robia, osobne łózka- zycie obok siebie, nie ze soba

Mi się też z kryzysem kojarzy - bo u my śpimy odsunięci od siebie (na dwóch końca łóżka - tak, żeby się nie dotykać) tylko w przypadku poważnej kłótni.

Uważam, że spanie osobno nie musi oznaczać żadnego kryzysu. Przykładem są moi rodzice, którzy śpią w osobnych łóżkach, w osobnych pokojach i w dodatku na innych piętrach. Są zgodnym i udanym małżeństwem (już 26 lat), dużo rozmawiają, chodzą na spacery, wystawy i mama biega rano i wieczorem do łóżka taty .

Mama zawsze twierdziła, że to dla wygody i komfortu, bo ojciec chrapie jak smok.

Tak samo nienoszenie obrączek nie przeszkadza im w byciu udaną parą.

Ja z kolei bardzo lubię spanie razem, chociaż nie zawsze jest to wygodne.

Odpowiadając w temacie: "Małżeństwo - czy koniecznie wspólne łózko?"- nie jest konieczne, ale wszystko zależy od ludzi.

maślana,

Nikt nie napisał, że osobne łóżka oznaczają kryzys.
Tylko, że mi i guaranie tak to się kojarzy. A to różnica kolosalna.
BTW moi rodzice śpią w jednym łóżku już 37 lat.
Mają tylko oddzielne kołdry - czego ja nie rozumiem (znaczy rozumiem, ale nie wystarczająco ), bo osobiście wolę spać pod jedną podwójną.
Moi dziadkowie na starość mieli osobne pokoje i zawsze kojarzyło mi się to z tym, że już się nie lubią..
Lubili, ale jako mała dziewczynka nie umiałam pojąć, że można mimo braku kłótni mieć oddzielne pokoje.
Teraz jestem już dużą dziewczynką i nadal zrozumienie tego nie jest dla mnie tak łatwe, jakby się mogło wydawać.

Myślę, że wspólne łóżko bardzo często rozwiązuje problemy małżeńskie. Łatwiej się na siebie gniewać mając łóżka osobne. U nas max to chyba była godzina. W końcu któreś z nas zawsze pęka pierwsze i nie trudno udobruchać mu partnera.

Kłótnie o kołdrę też są, bo nie mamy podwójnej (nie wiem doprawdy czemu w końcu takiej nie kupimy), ale gorsze są o koty, które często zajmują pół łóżka, co do szału doprowadza mojego TŻta. Ja jakoś nie mam sumienia ich spychać Zdarza się, że budzimy się w nocy, przyciśnięci do ściany, pod kocem, bo druga część łóżka zajęta jest przez śpiące na kołderce koty.

W sumie jest też spora radocha w skradaniu się w nocy do komnatki współmałżonki i vice versa. Jakby człowiek był znowu nastolatkiem

hehe...
Jak ja się w nocy nagle obudzę i jeszcze nie do końca kojarzę zaspana, to nie wiem, które ciepłe ciałko obok mnie to mąż!
Mamy 2 psy, które za moich dziewiczo-panieńskich czasów spały ze mną w łóżku.
Stopniowo są oduczane - ale z różnym skutkiem. Na szczęście mojemu lubemu aż tak bardzo nie przeszkadzają. Odrobinę tylko.
Ale psy to psy - w końcu nauczą się spać na swoim posłaniu. Oduczanie kota chyba jest niemożliwe.
A przynajmniej ja nie znam kociarzy, którzy wywalaliby swoje pociechy z pościeli.
Moje koleżanki raczej skupiały się na nauczeniu męża akceptacji kota w łóżku.

No, u nas nigdy nie był podejmowany temat "czy koty śpią w łóżku". Jedynie kwestia ilości miejsca i kołdry, które zajmują podlega pewnym negocjacjom. Całe szczęście, że często polegują na nas, wtedy każdy jest zadowolony (my z posiadania kołdry, one z miejscówek). Żadne z kotów nie lubi spać pod kołdrą.

Z drugiej strony wiem, że rozpaskudziłam koty, którym wolno wszystko. Ale nawet TŻ nie umyje rąk w zlewie, jeżeli leży tam kot. Często też otwiera im szafki, odkręca krany i generalnie ulega ich zachciankom. Tak więc na szczęście nie tylko ja mam świra na ich puncie.