alfredge

Mi szacunek od innych, a przede wszystkim od męża przyszedł wtedy kiedy ja zaczęłam się szanować i juz wiem , po swoim doświadczeniu, że tak to działa. Tu nie ma sensu czekać, ze dostanę go jako prezent, tylko musi zacząć się od mojego wnętrza.
Zona Cię skrzywdzi na tyle na ile jej na to pozwolisz i nie tylko żona.

Też tak uważam. Może po prostu jest to wygodne? Narzekanie nie rozwiązuje problemów. Gdyby mnie mąż nie szanował to po 'męskiej' rozmowie spakowałabym mu walizki i uczyniłabym wszystko, by nie tracił kontaktu z dziećmi. Śmiem twierdzić, że żona nigdy Cię nie kochała. Z jakiegoś powodu wyszła za Ciebie za mąż. Może uznała, że nie będziesz jej przeszkadzał w życiu? Zdrada dowodzi poważnych problemów w małżeństwie. Można się z nimi zmierzyć lub odejść, jeśli wszelkie możliwości porozumienia zostały wyczerpane. Jeśli żona została niewłaściwie wychowana to powinna to w końcu zrozumieć i dojrzeć. Spychanie odpowiedzialności na jej matkę jest niewłaściwe. Miałeś wystarczająco dużo czasu, by to jej uświadomić.

czyli moja zona ma jednak racje , wszystkiemu jestem winien ja . Jej ojciec alkocholik pral swoja zone jak kota w worku na poczatku malzenstwa i moja tesciowa go do dzisiaj szanuje , ostanio obchodzili zlote wesele.
czy na tym ma polegac uswiadamianie czy uczenie szacunku do partnera ?

alfredge
to nie chodzi o to, że jesteś winny, tylko że zmiana tego leży w Twoich rękach i to jest realne, a nie puste gadanie .

Jeśli żona czyniła Ci wyrzuty to należało się do nich merytorycznie odnieść. Nie atakować, jak czynisz to w następnym zdaniu. To, że jej ojciec był akoholikiem i wychowywała się w dysfunkcyjnej rodzinie jest dla niej usprawiedliwieniem a dla Ciebie może być punktem na niekorzyść. Wiedziałeś, że bierzesz sobie za żonę poranioną przez życie kobietę i będzie miała skrzywienia, bo inaczej być nie mogło. Może ona tylko chciała uciec z domu? Prawdopodobnie wiele lat temu powinniście trafić na terapię do psychologa. Dziś też nie poradzicie sobie sami. Podam niżej kilka luźnych wskazówek, ale nie wiem czy sami się z problemami uporacie.

A jaki to ma związek z Twoim małżeństwem?

1.Polega na postawieniu granic, których nie wolno przekroczyć drugiej stronie. Współmałżonek musi wiedzieć, że jesteśmy konsekwentni i możemy odejść, jeśli tego nie uszanuje.
2.Rozmowa polega na mówieniu sobie przykrych czasem spraw, ale nie powinniśmy tego czynić w emocjach. Wtedy atakujemy drugą osobę i całą jej rodzinę, tak jak Ty to uczyniłeś w swych postach. Ona wychowała się w tej, nie innej rodzinie i zawsze będzie związana z nią emocjonalnie, nawet jak wyrządzili jej krzywdę.
3.Mówimy o swoich uczuciach, a nie wyrzucamy drugiej stronie wszystkich jej grzechów. To rodzi niechęć i agresję. Broniąc się zaatakuje i nas.
4.Jeśli zostaliśmy zaatakowani zachowajmy do przemyślenia to co usłyszeliśmy.
5. Po przemyśleniu wróćmy do tej sprawy. Było mi przykro, że zarzuciłaś mi to/tamto. Przeanalizowałem na spokojnie i uważam, że masz rację/mylisz się, ponieważ...Mówisz wówczas tylko o swoich odczuciach.
6. Jeśli usłyszałabym odpowiedź 'Bóg tak chciał' to zapytałabym skąd wie jak chciał Bóg? Rozmawiamy o naszych sprawach, nie wierze w Boga i oczekuję od Ciebie rozsądnej odpowiedzi. Jeśli słyszysz głosy boga to musimy pomyśleć o psychiatrze, więc proszę jednak zastanów się nad odpowiedzią, bo potraktuję poważnie owo 'słyszenie głosów'. Wytrącasz jej argument: 'Bóg tak chciał.
7. Nie pozwól na szantaż Bogiem, to manipulacja emocjonalna. Jeśli nie potrafi inaczej argumentować niż poprzez slogany to powiedziałabym, że ten brak rzetelnego argumentowania wskazuje na jej niedojrzałość emocjonalną. To powód do uznania nieważności małżeństwa lub separacji, więc prosisz o odpowiadanie na Twoje pytania w inny sposób, w przeciwnym razie podejmiesz kroki w celu rozejścia się.
8. Załatwionych spraw się nie ogrzewa i nie wraca do nich. Jeśli wybaczyłeś jej zdradę to nie należy do tego wracać. Żaden człowiek nie wytrzyma psychicznie, by mu wypominano całe życie wszystkie jego grzechy. Mamy prawo błądzić, ale jak się podniesiemy to należy o przebaczonym milczeć.
9. Jeśli chcesz z żoną poważnie porozmawiać to rozważ propozycję napisania do niej listu. Napisz w nim co Cię boli. Pisz o swoich uczuciach: jest mi przykro, boli mnie, zadawaj pytania. Nie atakuj jej: jesteś taka/owaka. Pisz ten list przez jakiś czas, bo w emocjach piszemy za dużo. Poproś ją o wyjaśnienia jak będzie gotowa do rozmowy, ale podaj maksymalny czas, by Cię nie zbyła. Może też zacząć grę, by Cię znieczulić i być bardzo miłą, tylko po to by nie odpowiedzieć.
10. Musisz być przygotowanym na to, że zamiast odpowiedzi zostaniesz znów zaatakowany. Nie daj się wprowadzić na ten tor. Spokojnie dochodź swoich racji i żądaj odpowiedzi.
11.Żona może uznawać, że jej małżeństwo jest dobre, jej rodziców było gorsze i nie widzi i nie będzie chciała zobaczyć problemów.
12. Nie będąc konsekwentnym nie uzyskasz nic, więc zastanów się nad rozpoczynaniem uzdrawiania waszych relacji.
13.Bóg chciał nierozerwalności małżeństwa, ale jednocześnie wymaga od nas dojrzewania w nim. Jeśli jedna strona nie jest zainteresowana naprawą to nic się nie da zrobić. Małżeństwo było prawdopodobnie nieważnie zawarte z powodu niedojrzałości obu stron (nie brałeś pod uwagę tego z jakiej ona pochodzi rodziny). Dziś masz 3 wyjścia: dogadać się z żoną (będzie trudne, bo ona prawdopodobnie nie uwierzy w problemy), separacja, uznanie nieważności. Możesz też tylko o tym mówić, to cierpiętnictwo.

cierpiętnictwo ,bierne poddawanie się cierpieniu; lubowanie się w przeżywaniu cierpienia
po 20 latach pobytu za granica musialem pogooglowac by zrozumiec co to znaczy , masz racje Liza , zrozumialem ze jak ja cos nie zmienie to za mnie tego nikt nie zrobi .

Alfredge, moze pomysl o separacji. Moze da jej to cos do myslenia, a moze nie. Podobno wina nigdy nie lezy w 100% po jednej stronie.

z separacja juz wszystko zapiete na ostatni guzik ale po swietach ze wzgledu na dzieci , nie widze innego wyjscia z tego chorego zwiazku , te rade slyszalem juz od kazdego psychologa z ktorym rozmawialem jak rowniez od 2 duchownych , co do mojej czesciowej winy to moge dodac ze nie bylem nigdy zazdrosny bo tak sobie postanowilem jako dziecko widzac awantury jakie robil moj ojciec z tego powodu w domu a to zostalo przeciwko mnie wykorzystane

Im dłużej czytałem Twój 1 post w tym temacie tym bardziej nazuwała mi się odpowiedź "Dajcie sobie spokój, zostaw ją wreszcie".
Na co czekałeś tyle lat skoro zaraz po ślubie zaczęła zdradzać?

Ja nie będę się tu wymądrzał, bo mam 21 lat dopiero, ale jednego jestem pewien na 100 %
Bóg tego nie chciał, Bóg nakazuje żyć w wierności, miłować małżonka. Boga tak samo martwi zachowanie Pana żony jak Pana. Szkoda, że przestał Pan chodzić do Kościoła :/ Ja na Pana miejscu bym miał pretensje do Szatana, a nie do Pana Boga :/

Przecież to zwykła biologia - kobiety preferują agresywnych samców alfa a nie spolegliwych, cierpliwych słuchaczy. Było kiedyś takie okropne, ale niestety często prawdziwe powiedzenie "uderz kobietę a nigdy się jej nie pozbędziesz".

Szkoda, że przestał Pan chodzić do Kościoła :/ Ja na Pana miejscu bym miał pretensje do Szatana, a nie do Pana Boga

nigdy nie mialem pretensji do Boga , nadal jestem wierzacy ale nie praktykujacy mam pretensje do zasad kosciola katolickiego ktory niektorym ( moja tesciowa ) karze wychowywac dzieci w ciemnocie katolickiej
( w wypaczonym katolicyzmie )

Jeśli wierzymy Bogu to automatycznie praktykujemy to co wolną wolą przyjęliśmy za prawdziwe.

Katolicyzm opiera się na Biblii i Tradycji. Odwoływanie się w tym momencie do teściowej wskazuje na Twoja niewiedzę dotyczącą religii i niedojrzałość. Z teściową to nawet ślubu nie brałeś. A żonę wybrałeś sobie sam, wiedziałeś z jakiej pochodzi rodziny.

A żonę wybrałeś sobie sam, wiedziałeś z jakiej pochodzi rodziny.

nie nie wiedzialem ze jej ojciec jest alkocholikiem bo to ukrywali przede mna

Mimo wszystko: wiara w Boga i teściowa jako pretekst do wierzenia 'po swojemu' to nie jest żadne usprawiedliwienie.
Uporządkuj sprawy rodzinne...i duchowe. I zostaw rodzinę żony w spokoju.