W takim razie - jeśli przez ludzi "tego pokroju" rozumiesz osoby uzależnione od wspólnoty, to się zupełnie nie kwalifikuję, więc nie masz za co przepraszać

Jeśli ktoś nie wyobraża sobie zrezygnowania z życia wspólnotowego, musi sobie zadać pytanie, dlaczego tak jest. Bo może być tak, że rzeczywiście wspólnota pokazuje mu drogę do Boga, albo wręcz tylko dzięki niej jeszcze trzyma duchowy pion. Że na tym etapie życia duchowego jest to rozwiązanie optymalne. Ale może być i tak, że faktycznie jest w jakimś amoku, ze wspólnotą wiążą go przeżycia czy emocje, ewentualnie ludzie, ale w każdym razie na pewno nie poszukiwanie Boga.

Cieszę się, że się zgadzamy - najważniejsza jest tu odmienność każdej sytuacji. Podstawą musi być szukanie nie własnego dobra (a w przypadku Odnowy często po prostu przyjemnych przeżyć emocjonalnych), ale próba wypracowania rozwiązania, które będzie najbardziej korzystne tak dla każdego z małżonków, jak i dla małżeństwa. Przy czym nierzadko takim rozwiązaniem jest właśnie obecność we wspólnocie - jeśli tylko potrafię dzielić się z partnerem tym, co z tamtąd wynoszę.

Osoby uzależnione od Wspólnoty są bardzo oporne
na przyjęcie Prawdy: że Bóg być może ma dla nich inną Drogę..
Zawsze,gdy "uzależnionych" (oni się do uzależnienia nie przyznają)
pytam,czy mogli by zrezygnować..choćby dla pracy ze starszymi
ludźmi w domu starców i z ich cierpienia i trwania uczyć się Boga,
spotykam się z "rozstrzelaniem".. Reakcja bywa bardzo stresująca..

Ważne jest,by pamiętać,że nie można zatrzymać się na etapie:
"tylko wspólnota pomaga trzymać mi się na nogach"...
My,choć słaby jesteśmy,musimy uczyć się chodzić na własnych
nogach.. dla małego dziecka pierwsze kroki zawsze sprawiają problem.
Ważne,byśmy umieli pamiętać o tym,że mimo,iż jesteśmy "sami" -
jest ZAWSZE przy nas towarzysz podróży,któremu MOŻNA ZAUFAĆ
i który zawsze wyciągnie rękę,gdy z braku wiary będziemy tonąć..

Z przyjemnością posłuchałbym zdania tych,
co mówią "tak" wspólnocie, a "nie" małżonkowi..
Szkoda, że tu nie zaglądają..

Dobrze, że nie zaglądają. Może ich na szczęście po prostu nie ma.

Są... w rzeczywistości dostaję nieźle po głowie
za "takiego typu" uwagi... Spotykam się z tym..

Cieplutki, a czy mysleliscie z zona o wspolnocie dla rodzin np. oaza Rodzin, Ruch Rodzin Nazaretanskich?

Czytałaś "Małego Księcia" ?
Ona jest Liskiem, którego trzeba oswajać.
Tak, jak trudno jest ją oswoić, tak łatwo ją zrazić.
Jest wspaniałą kobietą, ale przy tym zakompleksioną..
nie tylko z wyglądu, ale i z wewnętrznego bycia..

Hmm.. czym jest Oaza Rodzin?
Ostratnio rzuciło mi się to w oczy..

Moim zdaniem pytania są źle postawione, więc nie potrafię zaglosować. Oczywiście, że Bóg jest ważniejszy, najważniejszy, ale Bóg nie utożsamia się ze wspólnotą. A sakramentalna wspólnota małżeńska jest ważniejsza od zaangażowania w parafialnej.

Cieplutki

przypomina mi się problem który miałam, mimo związku małżeńskiego, mąż chciał żywo uczestniczyć w życiu Parafialnym, ale kolidowało to z chęciami i planami małżeńskimi, on wychowany w duchu chrześcijańskim, czuł potrzebę doskonalenia swojej duszy, ja wychowana na katechezie, w szkole podstawowej, średniej chodziłam - przyznaję - na religię żeby kogoś poznać i nie nudzić się w domu cały czas pustym, on jako ministrant, chciał w małżeństwie zapisać się do rodzin oazowych, mne to nudzi, wolę spotkania na luzie, a nieciągle modlitwy, i umartwienia, w końcu powiedziałam ze albo ja albo inni, dla mnie rodzina to podstawa, która i tak prowadzi do Boga. przykro mi że tak to roozumiem ale tak\ mnie nauczono że do kocioła chodzi się w niedziele po to by nie mieć grzechu śmiertelnego. a katecheza kończy się z chwilą zakończenia edukacji szkolnej czy tam ewentualnie studiów, ale to już tylko spotkania, wiem bo byłam na takich kilka razy i nie wyniosłam niczego ciekawego... Dla mnie ruchy o których piszesz to trochę... nie obraź się nawiedzone... może jestem zbyt nastawiona na konsumowanie, ale kto mnie ma teraz po iluś tam latach przekonać? mam swoje poglądy i ich nie zmienię, szkoda tylko, że blokuję męża, wiem że jest nieszczęśliwy, czuje powołanie do życia duchowego, ale ja też chcę mieć coś ż życia, nie chcę by kościół zabrał mi tego którego kocham, cóż chyba dałam wam znowu trochę do myślenia i pisania, ale chyba po to jest forum

Nie oddałem swego głosu w ankiecie, bo jakoś chyba problem został postawiony na głowie. Oczywiście, Bóg jest najwazniejszy, ale jestem pewien, że nigdy nie postawi mnie przed wyborem: żona, czy Bóg?Wspólnota natomiast, to nie Bóg. Należę do wspólnoty, a żona nie. I nie widzę tu żadnego problemu. Gdyby żona postawiła mnie przed wyborem, zacząłbym sie zastanawiać czy mnie kocha. Zastanów się manzano, czy Ty kochasz swojego męża, czy tylko siebie? Może czas zastanowić się czym jest małżeńska miłość.
Jest jeszcze inna kwestia. Nie znam wszystkich wpólnot, nie wiem jak tam jest. Znam tylko swoją. Zajmuje mi ona trzy godziny tygodniowo. Do pracy chodzę na osiem godzin dziennie, też bez żony

Jasne ze żle postawione pytanie. Bóg jest najważniejszy, ale to On wybrał dla nas drogę bycia razem - to jest nasza droga do Niego i dlatego, w pewien pośredni sposób mąż jest na pierwszym miejscu. Nie wydaje mi się problemem jednak żyć w małżenstwie i we wspólnocie. Byle tylko nie być we wspólnocie kosztem małżeństwa. My mamy tak że pewne zaangażowania mamy wspólne - np domowy Kościół, diakonia, a pewne oddzielne. Choć zdaża się nam dla dobra rodziny rezygnować z czegoś w tych wspólnotach ale da się to połączyć jesli oboje chcą być głębiej zaangażowani w życie KOścioła.