wystarczy tylko interpretować przykazania 6 jako "nie zdradzaj i nie bierz udziału w czyjejś zdradzie" a wtedy seks w związkach bez ślubu nie jest niczym złym zwracam też uwagęna to że wszystkie przykazania z tyvh które dotyczą bliźniego są nastawione na "niekrzywdzenie: bliźniego - nie zabijaj, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa - w takie sposoby zwykle kogoś krzywdzimy. A przykazanie 6? Krzywdzimy jeśli zdradzamy partnera, krzywdzimy jeśli uprawiamy seks z kimś kto partnera ma. Ale jeśli para jest w związku i to robi to nikogo nie krzywdzi (chyba że potem np facet zostawi kobietę z dzieckiem itp.) ale samo w sobie to krzywdzące nie jest, a ponieważ wszystkei inne ptzykazania jakoś łatwiej do ludzi trafiają to uważam że coś jest nei tak z interpretacją kościelną "nie cudzołóż". Nie widzę powodu dla ktorego akurat przykazanie 6 miałoby funkcjonować na innych zasadach niż pozostałe, które jakoś s zwykle akceptowane - moim zdaniem dotyczy ono zdrady, albo przypadkowych kontaktów (np na jakiejś imprezce itd) i nie ma zastosowania do kochających się par dla których ważniejsze jest to że chcą ze sobą być niż jakieś oficjalne przyrzeczenia jak ślub.

Bez wątpienia jakąś tam pokutę dostają, ale to pozostaje pomiedzy nimi, a spowiednikiem. A Ty byś chciał, aby na rynku chłostę dla tych zbrodniarzy organizowac?

Mówisz - papierek nieważny...
Poczytajcie tutaj: http://kiosk.onet.pl/charaktery/1248141 ... tykul.html

Na zachętę początek

Powszechność związków bez ślubu - porażka Kościoła w Polsce.

Odniosę się do tematu. Jest to chyba prawda, nie bawię się w statystyki, ale wokół mnie, w moim bliskim środowisku taką zauważam tendencję: coraz więcej związków bez ślubu kościelnego. I to jest przykre, b. przykre. Bo wiadomo mi, że oni wierzą w Boga, ale czym wytłumaczyć ich życie "na kocią łapę"? Nie wiem, co nimi kieruje? Nie wiem. Wiem natomiast, że cierpią w takiej sytuacji ich dzieci, które są chrzone, które przyjmują I-szą Komunię Świętą. Są jakby wytykane palcami przez rówieśników. A poza tym druga sprawa. Dlaczego nie przysięgną przed Bogiem ci ludzie, że łączy ich chęć choćby życia w rodzinnym stadle itp. Czy wezmą ślub kościelny, czy nie, to i tak to nie zagwarantuje ich trwałości związku. Ale, jeśli kochają się na chwilę obecną, to dlaczego nie mogą, wstydzą się, czy...nie chcą przysięgnąć tego przed Bogiem? Tu nie chodzi o papierek tylko, ale o coś więcej. Jeśli kochamy się, przysięgnijmy to wobec Najwyższego, obnieśmy się z naszą miłością przed Kimś Ważnym, pokażmy Mu to nasze zauroczenie sobą, pokażmy Mu naszą miłość.
I jeśli chcemy żyć w wierze i tak wychować potomstwo, to nie oszukujmy się, podnieśmy czoło i stańmy przed Nim!
Może to zabrzmi z mojej strony, jak agitacja, nie chciałam agitować, tylko wyrażam swoje zdanie.
Wspomniałam, że ślubowanie przed Bogiem, albo odwrotnie nie jest gwarancją na trwałość związku. Widać to dookoła. Bo taki zanik miłości, zaiteresowania sobą nawzajem zaistnieć może w każdym momencie życia, ale takie pesymistyczne nastawienie się do tej kwestii nie jest powodem, dla którego mamy rezygnować ze ślubu kościelnego.
Wręcz przeciwnie, bądźmy nastawieni optymistycznie i być może ta przysięga złożona przed Bogiem utrwali w nas tę miłość, kiedy powoli zacznie stygnąć!

odniosę się do tegfo co cytowała Jo tka:

widzisz, ja chętnie wezmę ślub, jakbym mial na to pieniądze to wziąłbym go już teraz. Wcale z tym nie walczę i mam zamiar się dostosować do powszechnej konwencji - ale dopiero wtedy kiedy to faktycznie będzie mialo sens - bo co mi teraz po ślubie skoro i tak nie zamieszkam razem z moją dziewczyną (żoną gdybyśmy mieli ślub) bo nei ma mam gdzie? A ponieważ nie ma dla mnie takiego znaczenia slub jak samo uczucie dlatego też nie widze powodu żeby sie powstrzymywać od np. seksu. Mam zamiar się wkrotce zaręczyć i wziąśc ślub choćby ze względu na dobro dzieci ktore mogą się pojawić. I w zasadzie nawet chcę pokazać przed całym światem co nas łączy a ślub na to pozwala. Ale nie uważam go za coś neizbędnego i ważniejszego od samego uczucia. I dlatego dopóki nie będę mial możliwości by wspólnie zamieszkać ślubu brac nie będę.

za to można winic tych którzy wytykają palcami a nie rodziców tych dzieci. Wytykają ich własnie dzieci tych co mają ślub - o kim to źle świadczy?


Sadzę że on to i tak widzi.
A para biorąca ślub kiedy nie ma nawet możliwości by razem zamieszkać, czy chocby pracy, zaraz będzie podejrzewana o to że żenią się bo muszą, wpadli, dziecko w drodze itd.

Zgoda, On widzi, i nie wstyd ci, że z powodu braku pieniędzy nie żenicie się?
A na cóż tu potrzebne są pieniądze? Potrzeba tylko 2 obrączki. A czyste, wytworniejsze ubranko zawsze można pożyczyć od kogoś.

A te podejrzenia, o jakich piszesz EF, ludzie zawsze podejrzewali, obgadywali, to normalka. Bo są po prostu żądni sensacji.

Moja znajoma wyszła za sierotę, szła do ołtarza w pożyczonej sukni, on w garniturze z czasów maturalnych, zamieszkali po ślubie ona u rodziców, a on u swojej babci. Kiedy dostał pracę, odkładał pieniądze, aż stać ich było na wynajęcie klitki, w której zamieszkali. Trwało to może 0,5 roku. Wydaje mi się, że zamanifestowali swoim czynem miłość wzajemną mimo biedy i braku środków pieniążnych. I, co ważne , wydaje się, że obawiali się, żeby nawzajem się nie stracić, nie pogubić i mieć tę pewność, że ty dla mnie, ja dla ciebie jestem.
Dziś tworzą wzorową rodzinę i są szczęśliwi.
Oczywiście aspektów faktu nie brania ślubu kościelnego można doszukiwać się wśród wszystkich forumowiczów. Każdy to może (i wolno mu) interpretować na swój sposób, czy nie?

No cóż, nie kazdemu takie rozwiazania odpowiadają. Ja bym się na cos takiego nigdy nie zdecydowała, ale na szczęście mamy wolny kraj (jeszcze) i każdy może żyć jak chce.

Nie wstyd mi bo jesli Bóg istnieje i jest taki jak się powszechnie uważa, to zna nasze intencje i wie że mamy zamiar się pobrać kiedy to będzie możliwe
a pieniądze są potrzebne żeby móc razem żyć (nie w jednym mieszkaniu z rodzicami) i wychować dzieci.
A poza tym można też chcieć miec co wspominac własnego slubu.
I bardzo dobrze, tyle że jeśli dla mnei ważniejsze jest uczucie niż slub to nie będę go brał ot tak sobie byle miec to za sobą.

niestety już niedługo kaczory o to zadbają...

No, z tymi obrączkami (dwiema) to różnie bywa...W kościele nieopodal mojego domu ksiądz sobie za ślub 600 zl życzy...Spytalam kiedyś znajomych: "a gdybyście nie dali, albo dali znacznie mniejszą sumę-to ślubu by nie dal?!" - a oni na to" nie dlaby..." i mówili to calkiem serio.
Znam też parę , która ma już dowje dzieic(!) , ochrzczonych zresztą, ale ślubu nie wzięli wlaśnie z powodu braku pieniędzy( oboje bezrobotni, powiedzieli, że w drugim kościele ksiądz "tylko" 3000 zl bierze, al dla nich to i tak za dużo).
Hm...?

no własnie: hm?
też spotkałem się z takimi sytuacjami u mnie w mieście.
skąd niiby mam wziąść te pieniądze jak nie mam stałej pracy?
A wydatków róznego rodzaju pełno?
A skoro ślub praktycznie na chwile obecną nic w moim życiu nie zmieni to na co mi to?

Tak, to prawda. U mnie właśnie ślub wywołuje silne uczucia negatywne. Nie z uwagi na ceremonię religijną, ale na całą tą oprawę świecką, na tą "powszechną konwencję". Może dlatego, że sam dałem się jednak złamać presji otoczenia, to teraz sympatyzuję z wywrotowcami

Enson - rozumiem zatem że stając przed wyborem:

warunki lokalowe /pieniądze /wspomnienia - zasady głoszone przez Kościoł wybierasz to pierwsze, licząc że Bóg zrozumie że to było ważniejsze, bo jest ważne

po pierwsze - jeśli dla mnie uczucie ma większa wartośc niź slub to nie będ go bral byle tylko wziąść
po drugie - jeśli szanse istneinia Boga oceniam na góra 30%, a szanse na to że KK w tym aspekdie prawidłowo przekazuje nam jego wolę również na jakieś 30 (z tamtych 30) co daje wynik ok. 11% na to że jest tak jak KK mówi - to wybór jest bardzo prosty.

Enson - zrobisz przecież co zechcesz - ja tylko podsumowałam to, co piszesz (mam wrażenie, może mylne, że między literkami w Twoim poście pobrzmiewa irytacja).


Tego nie rozumiem do końca. Uczucie jest dla Ciebie ważniejsze niż ślub. OK. Ale to nie są wartości wyłączające się nawzajem. Wzięcie ślubu uczucia nie wyklucza i nie zabija.

Rozumiem, że nie chcesz brać ślubu dla samego załatwienia formalności. OK. Niemniej jest to pewien nonkonformizm, pewna trudność, pewne ograniczenie praw (część przysługuje tylko małżeństwom) - decydujesz, że nie. Jaki masz z tej decyzji zysk?


Rzeczywiście - wydaje się prosty. Jeśli: a) nie wierzysz w Boga; b) nie wierzysz Kościołowi - jego stanowisko nie jest dla Ciebie argumentem.

Napisałeś:


Jaki sens ma ślub w kontekście wspólnego mieszkania, którego nie ma teraz? Dalej pisałeś o dzieciach - to jest zrozumiałe. Ale jeśli ważne jest dla Ciebie uczucie, nie papier, to dlaczego brać ślub od razu po zamieszkaniu razem, a nie jak zaczniecie planować dziecko? Co się zmieni?

W tej chwili oboje mieszkacie z rodzicami? Bo wynajmowanie nie stwarza problemu w kontekście wspólnego mieszkania, niezależnie od ślubu. Czyli w sumie trudno mówić o wspólnym życiu?