Przeczytałam całość wątku trochę "po łebkach", ale już z takiego pobieżnego przejrzenia widzę, że dostałaś wiele mądrych rad,
małej_wiary 
Odniosę się tylko do kwestii: milość to uczucie czy postanowienie. Moim zdaniem i jedno i drugie. Nie wyobrażam sobie szczęśliwego małżeństwa bez uczuć, ale zgadzam się że nie można bazować tylko na nich. Musimy być świadomi tego, że możemy, a nawet powinniśmy, kształtować i wychowywać swoje uczucia. Innymi słowy: mam wpływ na to, jakimi uczucia i darzę mojego narzeczonego i jakie uczucia w nim budzę.
A teraz parę słów własnego świadectwa.
Jesteśmy w podobnej sytuacji, bo i wiek ten sam, i czas narzeczeństwa podobny (w moim przypadku rok i 4 miesiące), i data ślubu w podobnym terminie
Chcialabym Cie uspokoić. A to dlatego, że sama przezywam wiele rozterek z tego powodu. Są to jednak rozterki radosne.
Najpierw bałam się czy to
ten. Odpowiedzią było: jeśli nie ten, to który. Długo szukałam w myślach mężczyzny, który odpowiadałby mi bardziej, którego mogłabym pokochac równie mocno, jak mojego T. Szukalam go zarówno wśród znanych mi osób, jak i wśród takich "wymyślonych", na zasadzie: co by było gdyby taki a taki zapukał do moich drzwi. I tu moje wątpliwości się skończyły. Dotarło do mnie, że nawet gdyby mi sie oświadczył Antonio Banderas o osbowości JPII, nie zmieniłabym zdania, bo T. po prostu kocham. I już. I nikogo innego nie pokocham tak jak jego.
Później bałam się czy podołam. Nowe obowiązki, zadania. Zdaję sobie sprawę z tego, jak wielka odpowiedzialność zaciąży na mnie kiedy zostanę żoną. A juz tym bardziej, kiedy przyjdzie czas macierzyństwa. Ale wtedy przypominam sobie wszystkie sytuacje, w których wydawało mi sie kiedyś, że pewnie sobie nie poradzę (choćby studiowanie - może to mieadekwatny przykład, bo dość błahy w porównaniu z małżeństwem, ale na tamtym etapie to byl dla mnie duzy krok) , a wybrnęłam z nich nie tylko zwycięsko, ale nawet dość łatwo.
Myślę po prostu, że do niektóych rzeczy w życiu człowiek musi dorosnąć już w trakcie - przygotowania, owszem, są ważne, ale tak naprawdę pokazuja tylko pewną drogę, kierunek - nigdy do końca nie nauczą nas radzić sobie w trudnych sytuacjach, nigdy nie będziemy do końca gotowi. To przychodzi na bieżąco. Nie wiem, czy rozumiesz, co mam na myśi.
A strach będzie zawsze. Może nie strach - może lęk, może obawa.
Poza tym chcę raz jeszcze podkreślic wagę dialogu (ktoś już o tym wspominał). Ważne, żebyście umieli rozmawiać ze sobą i sobie wybaczać. Kłócić się konstruktywnie. Polecam bardzo gorąco ksiązki Jerzego Grzybowskiego "Przed wami małżeństwo" i "Dialog jako droga duchowości w małżeństwie i nie tylko". Nie stety nie mam ich w formie e-booka.
Pozdrawiam i życze szczęścia. I przepraszam, że taki dlugi post
Boje sie, ze nie dam rady. Nadal sie tego boje. Jak jestesmy razem i sie poklocimy, to kazde z nas idzie do swojego domu i jakos nam to po czasie mija. Potem jest wszystko dobrze. Ale jak bedzie to wygladalo po slubie? 24h/dobe.... To kłotnie bez przerwy! 
jestem nienormalna 
Ale może zamiast rzucać sokiem, spróbuj nabrać dystansu do samej siebie i tego, o czym rozmawiacie? Wtedy emocje nie wyzwolą się tak intensywnie. Wiem, że to się tak łatwo mówi. Więc jeśli jednak się zdarzy... Niektórzy liczą do dziesięciu, inni muszą się na chwilę oddalić - spróbuj poznać siebie, jak Tobie jest najłatwiej się uspokoić, nie czyniąc szkód wokół. Nawet jeśli będziesz się z tym czuła sztucznie - gdy poczujesz złe emocje, włączaj sobie autorski program "spoko-loko".
