To jak jest w końcu z tym rozgrzeszaniem i wiarą w nie?

Co znaczy wyżej? Czy jak nauczyciel pomyli się pisząc na tablicy a uczeń zgłosi tę pomyłkę, to znaczy, że stawia siebie wyżej od nauczyciela? Czy postulujesz, że uczeń zawsze powinien siedzieć cicho, bo nauczyciel ma zawsze rację i jak napisze, że 2+2=5 to uczeń tak właśnie ma uważać do dnia, w którym nauczyciel sam to zauważy i zmieni na 2+2=4?

Ja nie stawiam siebie i swoich zdolności do rozpoznawania Prawdy wyżej niż zdolności Kościoła. Po prostu uważam, że nie jestem zerem a moje zdolności poznawcze są niezerowe.



Amen.

Powiedz mi więc, jak miałbym dokonać wyboru Kościoła Chrystusowego, jeżeli nie mam niezbitej pewności, że to ten właściwy? Wymaganie niezbitej pewności dla podjęcia jakiś działań prowadzi do kompletnego paraliżu, pozostaje położyć się i umrzeć. Ewentualnie udawać, że się taką pewność posiada.

Ano tak jest, że spowiednik nie ma prawa, nie ma takiego umocowania, aby działać niezgodnie z nauczaniem Kościoła. Jest przekazicielem
i wyrazicielem Bożej nauki wyrażonej w Kościele. Tak więc nie ma mocy odpuszczenia grzechu wobec nieodpowiedniej postawy penitenta (brak żalu, brak chęci zaprzestania grzesznego czynu). Jeżeli wobec wspomnianej wcześniej postawy odpuszcza grzech, wierny nie dostępuje rzeczywistego odpuszczenia grzechu z mocy Boga. Grzech nadal ma, choć wydaje mu się, że już nie.

Odpowiedź zawarta jest w pytaniu: który Kościół założył Chrystus?
Odnosząc się do dalszej części wypowiedzi: u mnie nie prowadzi to do żadnego paraliżu decyzyjnego. Wprost przeciwnie.
Wierzyć, to zaufać, że to co jest wyrażone w Kościele uświęconym mocą Chrystusa - jest właściwe.
W wyznaniu wiary wypowiadamy słowa:”Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół”.

To w końcu wierzymy w ten Kościół, czy nie?
Wierzyć to znaczy wierzyć, a nie wierzyć z wyjątkami.....

Nie będę dyskutował z tym stwierdzeniem ale wydaje mi się, że nie masz racji.


Sądzisz, że odpowiedź prawosławnych jest inna w stosunku do ich Kościoła?

A konkretnie? Te parę wersów z Biblii dotyczących sukcesji apostolskiej i trochę wiedzy historycznej pozwala Ci myśleć w kategoriach pewności? A jaki cudem potrafisz nieomylnie zrozumieć ten fragment Pisma, skoro Pismo w zasadzie nie jest do prywatnej interpretacji?



U mnie też nie, ale nie czaruję się, że swe decyzje opieram na pewnikach. Działam tak, jak uważam za słuszne.



Właśnie. Nie przypominam sobie natomiast, abym wypowiadał słowa typu "przyrzekam bezwzględne posłuszeństwo Kościołowi". Skoro to takie istotne, to dlaczego nie zostało ujęte w wyznaniu wiary?



W moim rozumieniu wierzyć nie oznacza bezkrytycznego czy bezwzględnego posłuszeństwa. To właśnie dzięki odwołanie do sumienia w nauczaniu KK dostrzegam podstawową różnicę między Kościołem a sektami.

To nie jest spór o rację. Mi na tej racji nie zależy. To jest prawda. Jeżeli spowiednik daje rozgrzeszenie przeciw nauce Kościoła, o czym pisałam, to go nie daje, bo mocą Kościoła Chrystusowego grzech nie przestał istnieć.


Sądzisz, że odpowiedź prawosławnych jest inna w stosunku do ich Kościoła?[/quote]

Chrystus założył jeden Kościół. Prawosławie powstało w wyniku schizmy.
Ale to temat do innej dyskusji.

Nie zmienia to mojego poglądu, że nie powinniśmy uznawać za grzech czegoś, co w naszym sumieniu nie jest grzechem.
Gdybym się w takiej sytuacji znalazła, nie potrafiłabym kłamać przed Bogiem, że popełniłam, i że żałuję. Przyznałabym natomiast szczerze, że widzę różnicę między nauczaniem Kościoła i stanem swojego sumienia i ponieważ zauważam te różnicę, mówię o tym podczas spowiedzi. Wtedy widzę szansę na rozmowę i na rozwój, formowanie sumienia. Na pewno nie poprzez wymuszanie na własnym sumieniu, że ma odbierać moje czyny wbrew sobie.

Nie opieram się na prywatnej interpretacji. Wynika to z nauki Kościoła.




Już pisałam. Wierzyć, to wierzyć całkowicie, a nie wybierać co się "uznało za słuszne". W ogóle co to za rozróżnienie? W tym nauka KK jest dobra, a w tym nie, to to mogę odrzucić. Co to za wiara?
To wywyższenie swojego autorytetu ponad autorytet Kościoła Świętego, podparte pychą.



Obawiam się, że każdy członek sekty oburzyłby się czytając te słowa. Skąd pewność, że oni nie odwołują się do swoich sumień?
Pewnie uważają swoje sumienia za zupełnie prawidłowe.
Gdy brak autorytetu w nauczaniu Kościoła, to kto może być tym autorytetem? Ty sam?

Twoje sumienie, twoje życie - twoja sprawa. Ja nie zamierzam zmieniać twojego poglądu. Ani cię do niczego przekonywać.
Myślę, że napisałam na ten temat wystarczająco dużo.

Mnie uczono, że Jezus nie założył żadnego Kościoła. Kościoły zakładali jego uczniowie, poczynając od Jakuba Starszego o ile pamiętam.

Pisałam o błędnym sądzie sumienia i o konieczności prawidłowego formowania sumienia. Nigdzie nie sugerowałam wymuszania czegoś na własnym sumieniu.
Jest to czysta twoja nadinterpretacja, nie mająca odzwierciedlenia w moich wypowiedziach.

O nadinterpretacjach - to akurat ja miałabym podstawy... ale niech tam.

Skoro zgadzasz sie, że nie należy wymuszac na swoim sumieniu osądu sprzecznego z jego rozeznaniem, to jak proponujesz formować błędnie ukształtowane sumienie, by zaczęło rozpoznawać zgodnie z KKK?

I pytanie nr 2 - co ze spowiedzią, skoro nie czujesz, że popełniłaś grzech, a jest on w "spisie grzechów" i nie potrafisz obok tego przejść obojętnie?

Być może. Nie jest to dyskusja face to face. W takiej łatwiej wyjaśnić czy doprecyzować treść swojej wypowiedzi zanim... pojawi się czyjaś odpowiedź.
Czasem możemy zostać zrozumiani i nasza wypowiedż zinterpretowana trochę inaczej niż chcielibyśmy...



Ja w takiej sytuacji modliłabym się o większą wiarę (ona nigdy nie jest zbyt duża) i o światło poznania do Ducha Św. Taka modlitwa szczera
i ufna musi przynieść dobre owoce.
Z czasem przyjdzie i prawidłowe rozeznanie sumienia. Bóg sam się o to zatroszczy.



Nie spowiadałabym się wbrew sobie i sądowi swojego sumienia.
Ewentualnie powiedziałabym prawdę - tak jak sugerowałaś - na spowiedzi lub w zwyczajnej rozmowie. Nawet jeśli odeszłabym bez rozgrzeszenia - taka rozmowa mogłaby posłużyć jako pomoc w pracy nad sumieniem. Nic na siłę.
Ponadto, a może przede wszystkim modliłabym się o prawidłowe rozeznanie i o dobrą spowiedź. Bóg nigdy nie odmawia człowiekowi, który szczerze prosi o łaskę dobrej spowiedzi.