Gdy mamy dwie strony o wprost przeciwstawnych celach, konfrontacja jest rzeczą wielce prawdopodobną. Poza tym, katecheta nie naucza. Katecheta podaje do przyjęcia doktrynę KrK. To się inaczej nazywa indoktrynacja. Jako ateista i antyklerykał rozumiem męża Aquarelli. On nie chce, by jego dzieci były indoktrynowane.

Co to za indoktrynacja przez 2 godziny w tygodniu? Tym bardziej w otoczeniu, które do tej indoktrynacji jest nastawione dość krytycznie (np. poprzez rodzica-ateistę). W moim rozumieniu o indoktrynacji można mówić, jeśli dziecko nie ma możliwości konfrontacji danych treści z innymi. W tym wypadku odbieram to raczej jako próbę "ateistycznej cenzury" - nie pozwolę, aby jakiś katecheta mówił dziecku o Bogu.

W większości przypadków szkolna katecheza odstręcza od Kościoła.
Podejrzewam że gdybym nie chodziła na religię, a była uczona w domu- do dzisiaj byłabym katoliczką. Nic mnie tak nie odrzuciło od religii jak nieporadni, niedouczeni katecheci, nie radzący sobie z odpowiedziami na najprostsze pytania.

W takim razie, skoro ma być nieskuteczna, to po co ta indoktrynacja? Żeby zadowolić to otoczenie i rodziców Aquarelli? Skoro w założeniu ma nie przynosić skutków to lepiej z niej chyba zrezygnować.
Dlatego też z premedytacją użyłem tego słowa. Skłoniły mnie do tego kategoryczne i konfrontacyjne rady użytkownika monooke który twierdzi, że dzieci nie powinny mieć wyboru.
Zgadza się, można domniemywać, że najczęściej katecheta jest po prostu "jakiś". Ja tu widzę próbę zaoszczędzenia dzieciom "oczywistego bezsensu" rozumianego w świetle tego o czym pisze wyżej Rojza.

Jeśli katecheza koncentrowałaby się jedynie na indoktrynacji, to tak. Ale obok czynnika indoktrynującego jest też czynnik poznawczy, przygotowanie do przyjęcia sakramentów itp. Indoktrynację łatwo zneutralizować, więc nie stanowi ona poważnego zagrożenia, a reszta to pozytywy, przynajmniej z punktu widzenia rodzica-katolika. Po co więc utrudniać mu jego misję wychowania dzieci po katolicku?



Ja miałem katechezę w czasach, kiedy była ona zupełnie dobrowolna i prowadzona poza szkołą. I od czasów, kiedy stawiałem pierwsze kroki na polu samodzielnego myślenia, miałem katechetę, którym był ksiądz z powołania. W dużej mierze dzięki niemu dziś nie jestem ateistą.

Pewnie tak jest, że każdy patrzy przez pryzmat własnych doświadczeń.

aquarella, czy Ty masz juz moze te dzieci? Bo tak gadasz i sie goraczkujesz, jakby ich odciaganie od Kosciola przez tate wlasnie sie odbywalo. Zauwaz ze od zajscia w ciaze do wychowywania dzieci dzieli Cie jeszcze pewnie kilka lat. Wiec czemu robisz teraz z tego taka afere?
Slusznie radza Ci ludzie, wez zadbaj najpierw o swoje malzenstwo, poukladaj sprawy z mezem a potem martw sie o wychowanie dzieci jak juz bedziesz miala kogo wychowywac.
Patrzac z boku, to co sie miedzy Wami dzieje jest wbrew pozorom "zdrowym" objawem tego, ze zwiazek zyje i jakos sie rozwija. Maz zdal sobie sprawe ze Twoja wiara jest teraz czescia jego zycia bo zyjecie razem, wiec musi sie jakos w tej sytuacji odnalezc. Pewnie odnalazl by sie szybciej i mniej bolesnie gdyby nie krecia robota Twoich rodzicow i Twoja z nimi wspolpraca. Ale coz, stalo sie i teraz potrzeba czasu i cierpliwosci zeby to odkrecic.
CIERPLIWOSC- to jest to co jest Ci teraz bardzo potrzebne. Wasze rozmowy sa i beda burzliwe ale musza takie byc bo temat jest goracy a i duzo zlego juz sie miedzy Wami na tym polu wydarzylo. Mozesz byc jednak pewna ze jesli bedziecie otwarcie ze soba rozmawiac, nawet gdy beda to rozmowy bez dojscia konsensusu, to przyjdzie czas kiedy wypracujecie wspolna nowa jakosc i temat wiary nie bedzie juz Was nawzajem ranic. Na to jednak potrzeba czasu, cierpliwosci i uwaznego sluchania wspolmalzonka. Nie nastawiaj sie na natychmiastowy efekt, zle emocje tez musza znalezc ujscie i do konca sie wypalic ale jesli bedziecie na siebie otwarci i ze soba szczerzy, przyjdzie czas pojednania. Nie koniecznie od razu nawrocenia, bo na to moze przyjdzie Ci jeszcze bardzo dlugo poczekac, ale przynajmniej odzyskania jednosci i wspolnoty w Waszym malzenstwie co jest rowniez bardzo wazne.
Monooke, chyba nie czytales/ as wczesniejszych wpisow aquarelli. Doradzasz zaangazowanie do pomocy jej rodzicow ale wlasnie to oni sa glownymi sprawcami calego zamiesznia. A Twoje wykrzykiwanie zeby nie ustepowac sa tez srednio adekwatne do sytuacji. Warto sie z nia lepiej zapoznac zanim zaczniesz rzucac haslami

Trudno jest mi dostrzec elementy katechezy nie będące indoktynacją. Poza tym chciałbym by słowo to było postrzegane bez jego negatywnego wydźwięku. Po prostu podawanie nieracjonalnych (opartych na wierze) informacji jako obowiązującego pewnika jest indoktrynacją. Tym bardziej, że jest skierowana w sposób celowy do ludzi młodych, niedojrzałych, których łatwo formować, dla których każda osoba dorosła z definicji jest autorytetem.
I w których, co wcale nie jest najmniej ważne, łatwo wzbudzić strach.

Co rozumiesz przez "czynnik poznawczy"? Poznanie dot. prawd objawionych? Indoktrynacja.
Przygotowanie do przyjęcia sakramentów? Indoktrynacja.

Odwracam też ostatnie pytanie. Po co utrudniać rodzicowi niekatolikowi wychowanie dzieci w neutralnym światopoglądzie? Bo babcia by tego nie przeżyła?


Skoro tak osobiście się zrobiło, to i ja się zwierzę. Początki katechezy w tym przygotowanie do I komunii, miałem w czasach gdy odbywała się poza szkołą. Wkrótce potem przeniesiona została do szkół. Mój ksiądz proboszcz był typem naukowca (doktorat z teologii) nie szkodzącego ludziom, o ogromnej wiedzy, ale nie potrafiący nawiązać kontaktu z prostymi parafianami. No za mądrze gadał, pisząc wprost. Jako, że moi rodzice od zawsze są katolikami niepraktykującymi, oszczędzone mi były coniedzielne msze, stąd nie wyrobił się we mnie nawyk regularnego uczestnictwa. Bojaźni Bożej, nabytej podczas katechezy wystarczyło mi do wieku dziesięciu lat mniej więcej. Potem jakoś samoistnie przestałem wierzyć w te bajki.
Także reasumując mój ateizm jest w sporej mierze zasługą moich rodziców, którzy sami będąc niepraktykującymi nigdy nie zmuszali mnie do praktyk religijnych. Czy ksiądz katecheta z powołania zmieniłby coś w moim przypadku? Trudno powiedzieć, ale jestem sceptyczny.

Geonides, ograniczę się do odpowiedzi na pytania, bo są już wątki o katechezie w szkole i nie chciałbym rozwijać offtopa.


Czynnik poznawczy to informacje, które byłyby/ są nauczane na religioznawstwie. Przygotowanie do przyjęcia sakramentów to także "sprawy techniczne", po prostu unika się w ten sposób wielu niepotrzebnych trudności. Po co sikać pod wiatr?



Utrudnianie wychowania dzieci rodzicowi niekatolikowi miałoby miejsce, gdyby zabraniać mu przedstawiania swojego światopoglądu albo np. zabrania dzieci na odczyt Dawkinsa. Albo sprzeciwiać się zapisaniu dzieci na potencjalne zajęcia poświęcone książkom Dawkinsa w szkole.

Neutralność nie powinna oznaczać "braku wszystkiego", jak u Kononowicza.



Ale dostałeś szansę, możliwość wyboru.

Z tym, katecheza katolicka w Polsce nie ma elementów religioznawstwa. Dzieci słyszą: Bóg jest nieskończenie taki a owaki. Masturbacja jest grzechem. Będziecie potępieni.
Zamiast: według doktryny katolickiej masturbacja jest grzechem. Natomiast w judaizmie zagadnienie to... W religiach dalekiego wschodu problem ten... To by było religioznawstwo.
To tak gwoli ścisłości dla niezorientowanych.

I to jest dla mnie najpoważniejszy argument. Cała konformistyczna strona mojej natury musi się z nim zgodzić. Niestety w Polsce, w środowisku 7-12 latków dziecko nieochrzczone, bez pierwszej komunii spotka się z szykanami zarówno rówieśników jak i ich rodziców. Stopień nasilenia tego ostracyzmu będzie odwrotnie proporcjonalny do szeroko pojętego wykształcenia otoczenia.

Pełna zgoda. Pytanie: chrzcić czy nie? Odpowiedź: w Polsce dla wygody dziecka: tak.
W Czechach bym już nie chrzcił.

Ale zostałem ochrzczony. Potem taki szumi, będzie mi wyjeżdżał z paragrafami kodeksu prawa kanonicznego, że choćby nie wiadomo co, katolikiem i chrześcijaninem jestem i nic, nawet apostazja, tego nie zmieni. To denerwujące. Gdybym miał możliwość w życiu bym się z własnej woli nie ochrzcił.

Widzę, że się ostra dyskusja wywiązała...



Z tym jest problem, bo nie uginanie się oznacza po prostu rozpad związku w takim tępie, jak ja to teraz widzę...



Z tego powodu wielu ateistycznych rodziców zgadza się nie mieszać dzieciom w głowach. Szczerze mówiąc, ja też tak widziałam jego "nieprzeszkadzanie" - nie podważać autorytetu matki. Ktoś już pisał o tym, że tak jego rodzina funkcjonuje i jest OK. Dlaczego nasza nie może? Ano, przez jego głupi upór, żbey "zademonstrować" swój ateizm.



Wiem, ostrzegano mnie, ale wychodziłam z założenia - on jest spokojny człowiek, nie fanatyk. Nie przypuszczałam, że taki wojujący ateista z niego wyjdzie!



Co to znaczy ma nie przeszkadzać? A co mu zrobię, jak zacznie przeszkadzać? Wszyscy piszecie, jakbym mogła zawołać policję, a oni by go zmusili do nieprzeszkadzania, bo nie tak stało w umowie.
Masz rację w jednym - nie wpłynę na jego stanowisko. I co dalej?



To nie jest takie proste, oni się nigdy do modlitwy nie ograniczają.



Zorientowałam się, po różnorodności odpowiedzi w tym wątku. mimo wszystko to jest ciekawe, bo część z odpowiadających podziela stanowisko mojego męża i dzięki temu można się przyjrzeć sprawie z różnych stron.



Tu chyba leży cały problem... bo zdrowo rozsądkowo, masz 100% racji. To jest naturalna kolej rzeczy. Z drugiej strony, on się przed ołtarzem zobowiązał do czegoś wręcz przeciwnego - że nie będzie się wtrącał. Kościół opiera swoje prawo na naturalnym - a przecież każdemu natura podpowiada, że dzieci wychowuje oboje rodziców. Jak z tego paradoksu wybrnąć?

Grrrr, zjadlo mi całego posta.
Napiszę w skrócie.


Małżonkowie (czyli Twój mąż i Ty) nie powinni nawzajem podważać swojego autorytetu. Ale jest niemożliwe, żeby dzieci przez kilkanaście lat nie dowiedziały się o ateizmie swojego ojca!


Napisałaś, że poczuł się zdominowany. Może tu tkwi przyczyna?


Powtarzam się znowu: nie obraź się ale Twój mąż przy Twoich rodzicach to oaza spokoju i tolerancji. Z tego co czytam, to Twoi rodzice przyczynili się w znacznej mierze do zaostrzenia stanowiska Twojego męża. Chyba, że czegoś nie rozumiem.


Porozmawiaj z nim dlaczego ateizm przemawia do niego. I zadaj sobie samej też pytanie: co fascynuje mnie w chreścijaństwie? Dlaczego wierzę?


Na początek znajdźcie wspólne zasady dla chrzescijanstwa i ateizmu. Jest ich wiele na przyklad szacunek, milosc, wiernosc, itp. Dla dzieci bedziecie calym swiatem, dlatego nie mozecie zwalczac sie.

Słabo to widzę. Związek niedojrzałej kobiety wierzącej naiwnym, tradycyjnym katolicyzmem i ateisty który stwierdził że ma już dość...

Może faktycznie powinnaś pomyśleć nad unieważnieniem małżeństwa. Przecież widać to jasno jak na dłoni że nie tylko w momencie zawierania ślubu, ale i teraz jesteś osobą niedojrzałą. Myślę że sąd biskupi zauważy okoliczności łagodzące - sprawa dotyczy tylko jednej owieczki - mąż jest osobą poza kościołem...

To może kup swojemu mężowi książkę "Dzikie serce tęsknoty męskiej duszy" autor: John Eldredge ja mam z wyd. "w drodze". Nie mówię że twój mąż ma od razu być wierzącym ale może coś ruszy, rozjaśnią się pewne kwestie...

Swoją drogą to cięgi krzyż przed tobą w tym małżeństwie (tak mi się wydaje ale mam tylko 20 lat) no ale "Dzięki ci Boże mój za ten krzyż, Który Jezus cierpiał za mnie, Jezus cierpiał za mnie."

Świetny pomysł, wpychanie wkurzonemu ateiście chrześcijańskiej książki.

to już jest smutne. Ty naprawdę nie rozumiesz skąd to się bierze?? nie umiesz domyślić się, że gdy ktoś w bardzo nachalny sposób próbuje cię do czegoś namówić, tym ostrzej reagujesz? a dlaczego? bo on wie, że jak się ugnie w jednej kwestii, to będzie musiał się uginać w każdej innej, bo inaczej Ty i Twoja rodzina nie dacie mu spokoju.
kobieto, Twój mąż po prostu chce Ci uświadomić, że NIE MA SZANS NA TO ŻEBY SIĘ NAWRÓCIŁ! do siebie miej pretensje, że nie pomyślałaś o tym przed ślubem. tylko do siebie.