Jestem przekonany, że więcej rozczarowań przynosi życie sprzeczne z nauczaniem Kościoła, niż życie "ortodoksyjne".

A to ciekawe, mógłbyś określić który?
Chciałabym sprawdzić.

Jest wiele sytuacji bardzo złożonych i niejasnych pod względem psychologicznym, które wywierają wpływ na poczytalność grzesznika. Dlatego w wielu przypadkach słuchając człowieka nie umiemy wydać sprawiedliwego sądu. Nasze osądy są albo zbyt surowe, albo zbyt łagodne, i w tym sensie niesprawiedliwe. Dlatego Kościół ma świadomość, że ostatecznym sędzią ludzkich sumień jest tylko Bóg. Przedstawiciele Kościoła nie mając możliwości pełnego poznania sumienia drugiego człowieka nie ustalają także kryteriów jego zbawienia.
(...)
Nawet największy grzesznik w ludzkiej ocenie może być zbawiony, ponieważ jego występki mogą znaleźć usprawiedliwienie w oczach Bożych. „Należy tu przypomnieć przede wszystkim słowa Pisma Świętego: człowiek bierze pod uwagę to, co widoczne dla oczu, Bóg natomiast patrzy w serce(1 Sm 16, 7)”(PH 10).
(...)
Bardzo często, i to właśnie w przypadku grzechów seksualnych, próbujemy ocenić grzech wybiórczo tylko na podstawie jednego z trzech podanych kryteriów. W Kościele polskim silnie zakorzeniony jest jeden typ wrażliwości chrześcijańskiej, która reaguje przede wszystkim na obiektywną materię grzechu i dlatego silnie sugeruje, że wszystkie grzechy seksualne, ponieważ mają ciężką materię są od razu ciężkie i tym samym śmiertelne. To prowadzi do wielkiej surowości w ocenie moralnej ludzi grzeszących seksualnie. Popełnia się wtedy błąd, który polega na braku sprawiedliwego osądu ludzkiego czynu. Nie bierze się wystarczająco pod uwagę wymienianych przez naukę Kościoła dwóch ważnych czynników: świadomości i dobrowolności człowieka.
(...)
Zarówno duszpasterze jak i małżonkowie mają kłopot z przyjęciem wyważonej opcji, która będzie dostrzegała powagę grzechów seksualnych, ale nie będzie ich zaraz kwalifikowała jako śmiertelne, a z drugiej strony będzie dostrzegała złożoność ludzkich wyborów – całą gamę uwarunkowań popełnienia grzechu, ale ważąc stopień odwiedzialności człowieka za jego czyn nie będzie lekceważyć sobie grzechów seksualnych i tym samym osłabiać wolę walki, aby ich nie popełnić. Magisterium Kościoła boi się tej jednostronności, dzisiaj przechylającej się raczej w kierunku lekceważenia sobie grzechów seksualnych. (...) Idąc pod prąd można znów za silnie akcentować „obiektywną materię” grzechów seksualnych. Wielu ludzi też błędnie zrozumie intencje tej nauki. Ten błąd zrodził u wielu olbrzymie cierpienie i traumę.
(...)
Wiele małżeństw katolickich, które na codzień starają się żyć z Bogiem, w wielu dziedzinach życia wiernie zachowuje Boże przykazania, ma przeświadczenie, że ich milość nie może tak od razu, nagle, zaowocować grzechem śmiertelnym w sferze seksualnej. Żyją w pokoju serca, że pomimo upadków w sferze seksualnej wynikłych ze słabości lub z niewiedzy czują się kochani przez Boga. Bóg ich strzeże przed grzechem cieżkim. Nie lekceważą sobie swoich problemów seksualnych, starają się poprawiać (wychodzi im to raz lepiej raz gorzej). Traktują je słusznie jako grzechy powszednie wyznaje przy okazji regularnej spowiedzi, albo polecają je Bogu w czasie „spowiedzi powszechnej” na początku Mszy św. i idą do Komunii św.

Zgadzam się, ale tutaj rozmawiamy o prezerwatywach. Nauczanie KK chyba nie kończy się na metodach regulacji płodności? Nie uważam, żeby ten jeden, jedyny, w sumie drobny szczegół mógł być podstawą do określania czyjegoś życia jako sprzecznego z nauczaniem Kościoła.

Bardzo ważne jest rozróżnianie poziomów nauczania kościelnego: jeśli coś jest zdefiniowane jako dogmat wiary, to obowiązuje mnie absolutne posłuszeństwo w wierze, natomiast tam, gdzie mamy do czynienia z nauczaniem zwyczajnym, to oczywiście okazuję szacunek i posłuszeństwo, ale też, jeśli mam jakieś bardzo poważne kontrargumenty, mogę zgłaszać swoje wątpliwości, mogę prowokować dyskusję.

Należy także pamiętać, że to nie jest tak, że jedni w Kościele nauczają, a inni słuchają. Ten, kto naucza, naucza najpierw samego siebie. To, co jest głoszone, obowiązuje przede wszystkim tych, którzy sami głoszą.

Nauczanie Papieża ex cathedra przyjmujemy bez dyskusji.

Tak, ale każdy, kto choć trochę studiuje nauczanie papieża, wie, że zdarza się ono niezwykle rzadko. Jan Paweł II, podczas swojego dwudziestosześcioletniego pontyfikatu, wypowiedział się ex cathedra tylko raz: w encyklice Evangelium vitae. Stwierdził wtedy, powołując się na autorytet Piotra i Pawła, że aborcja i eutanazja są aktami głęboko niemoralnymi (por. Evangelium vitae 57). To są definicje, co do których niewielu wierzących może mieć wątpliwości.

Zgadzam się, ale tutaj rozmawiamy o prezerwatywach. Nauczanie KK chyba nie kończy się na metodach regulacji płodności? Nie uważam, żeby ten jeden, jedyny, w sumie drobny szczegół mógł być podstawą do określania czyjegoś życia jako sprzecznego z nauczaniem Kościoła.

(..) jeśli coś jest zdefiniowane jako dogmat wiary, to obowiązuje mnie absolutne posłuszeństwo w wierze, natomiast tam, gdzie mamy do czynienia z nauczaniem zwyczajnym, to oczywiście okazuję szacunek i posłuszeństwo, ale też, jeśli mam jakieś bardzo poważne kontrargumenty, mogę zgłaszać swoje wątpliwości, mogę prowokować dyskusję.

Z drugiej strony jest nie do przyjęcia pretensjonalne roszczenie, by z własnej słabości uczynić kryterium prawdy moralnej. Już od pierwszego orędzia Chrystusa chrześcijanin zauważa, że zachodzi pewna <<dysproporcja>> między prawem moralnym, naturalnym i ewangelicznym, a możliwościami człowieka. Równocześnie pojmuje, że uznanie własnej słabości jest bezpieczną i konieczną drogą do otwarcia się na prawo Boże

"W tym kontekście otwiera się odpowiednia przestrzeń dla Bożego Miłosierdzia wobec grzechu człowieka, który się nawraca, oraz dla wyrozumiałości wobec ludzkiej słabości. Ta wyrozumiałość nie oznacza nigdy zniekształcenia ani zafałszowania miary dobra i zła w celu dostosowania jej do okoliczności. Podczas gdy bardzo ludzka jest postawa człowieka, który zgrzeszywszy uznaje swą słabość i prosi o przebaczenie winy, to nie sposób zgodzić się z rozumowaniem kogoś, kto z własnej słabości czyni kryterium prawdy o dobru, tak że może czuć się usprawiedliwiony przez samego siebie bez uciekania się do Boga i Jego miłosierdzia. Tego rodzaju postawa prowadzi do rozkładu moralnego całego społeczeństwa, ponieważ podaje w wątpliwość obiektywność prawa moralnego w ogóle i neguje absolutny charakter moralnych zakazów, dotyczących określonych czynów ludzkich, a ostatecznie wprowadza zamęt w dziedzinę wszelkich sądów o wartościach" (Veritatis Splendor, n. 104/1).

Jest to kwestią wiary, a nie przeprowadzenia dowodu empirycznego.
Wg własnej metodologii wybierz sobie Kościół, jaki chcesz.

Jest zbieżne? Niezupełnie. Poczytaj o sedewakantystach. Mają też takie poglądy, z którymi w żadnej mierze się nie identyfikuję.

Co do wyznania wiary - inaczej je rozumiemy. Inaczej też widocznie pojmujemy kwestię wiary, oraz kwestię sądu sumienia.
Ja nie dopuszczam, że moje sumienie może być w sprzeczności z nauką Kościoła, tym bardziej gdy sprawa dotyczy materii ciężkiej; i tym bardziej gdy wiara nie opiera się tylko na tzw. chodzeniu do Kościoła, ale przede wszystkim na czynnym uczestnictwie w Sakramentach.

Kościół to nie tylko autorytet. To nauczanie Chrystusa, które należałoby przyjąć (lub oczywiście odrzucić).
Odniosę to znów do życia sakramentalnego, bo ono stanowi istotę wiary.
Nauczanie Kościoła potwierdza w antykoncepcji grzech ciężki. Wierny nie może tym samym w sumieniu uznawać inaczej i przystępować do Eucharystii. Już o tym było.
Możesz nie uznać autorytetu, możesz mieć swoją opinię, ale tym samym w opisanym wyżej przypadku, bez uznania grzechu nie możesz uczestniczyć w zyciu sakramentalnym Kościoła. Tak to widzę.

Jak to rozumiecie?

Ale nie jest nigdzie napisane, że wolno się sprzeciwić, nawet Magisterium Zwyczajnemu. Zgłaszanie wątpliwości nie jest tożsame z wyrażeniem sprzeciwu. Zresztą pomimo wątpliwości i kontrargumentów jest mowa o szacunku i posłuszeństwie, a nie odrzuceniu nauczania zwyczajnego.

Nauczanie Kościoła potwierdza w antykoncepcji grzech ciężki. Wierny nie może tym samym w sumieniu uznawać inaczej i przystępować do Eucharystii. Już o tym było.

W Kościele polskim silnie zakorzeniony jest jeden typ wrażliwości chrześcijańskiej, która reaguje przede wszystkim na obiektywną materię grzechu i dlatego silnie sugeruje, że wszystkie grzechy seksualne, ponieważ mają ciężką materię są od razu ciężkie i tym samym śmiertelne. To prowadzi do wielkiej surowości w ocenie moralnej ludzi grzeszących seksualnie. Popełnia się wtedy błąd, który polega na braku sprawiedliwego osądu ludzkiego czynu. Nie bierze się wystarczająco pod uwagę wymienianych przez naukę Kościoła dwóch ważnych czynników: świadomości i dobrowolności człowieka.

Ksiądz Knotz opisuje okoliczności, w których wierny może w swoim sumieniu uznać, że popełnił grzech lekki i że bez Spowiedzi może przystąpić do Komunii - i szczegółowo to uzasadnia.

...ja naprawdę rozumiem i podzielam nauczanie Kościoła w tej sprawie. ...w sprawie etyki seksualnej Kościół naucza jak na mój rozum prosto i przejrzyście. To nie jest z mojej strony jakiś intelektualny masochizm czy walenie głową o encyklikę HV z okrzykiem: "Boże! dlaczego?!". Dla mnie to logiczne wyciąganie wniosków z Ewanegelii oraz obserwacja rzeczywistości.

Ks. Knotz opiera się na przytoczonym przeze mnie wcześniej Vademecum spowiedników. W tym dokumencie jest mowa o możliwości stopniowania grzechów ciężkich. Nie ma tu nic niezgodnego z nauką KK - jeśli o ten fragment chodziło.

Jeżeli to nie stanowi dla Ciebie problemu i nie przekraczam granicy Twojej prywatności - napisz proszę ile lat jesteś po ślubie i ile masz dzieci?

Krzysztofie, chyba wiem do czego dążysz.

1. Uważałabym z porównaniem postawy faryzejskiej i osoby papieża (każdego popieża),
2. bo dokumenty Kościoła pisane były i zatwierdzane przez różnych papieży...

Jeżeli to nie stanowi dla Ciebie problemu i nie przekraczam granicy Twojej prywatności - napisz proszę ile lat jesteś po ślubie i ile masz dzieci?