Tolerancja (łac. tolerantia - "cierpliwa wytrwałość"; od łac. czasownika tolerare - "wytrzymywać", "znosić", "przecierpieć") to w mowie potocznej i naukach społecznych postawa społeczna i osobista odznaczająca się poszanowaniem poglądów, zachowań i cech innych ludzi, a także ich samych.

* Tolerancja nie oznacza akceptacji (por. łac. acceptatio - przyjmować, sprzyjać) czyjegoś zachowania czy poglądów. Wręcz przeciwnie, tolerancja to poszanowanie czyichś zachowań lub poglądów mimo że nam się one nie podobają.

Poszanowaniem jest np. nielobbowanie za zakazem ślubów cywilnych.

(...)Szarotka, widzisz Józef i Maryja żyli razem pod jednym dachem w czystości jednak dopiero po małżeństwie (...)

O ile wiem "zaślubiny" oznaczały wtedy zawarcie małżeństwa, a zamieszkanie pod jednym dachem było następnym etapem małżeńskiej wspólnoty.

Niestety żyjemy w kraju, w którym szacunek do ludzi o innych poglądach i wyznaniach to mrzonka.

onna, zgadzam sie z Toba w zupelnosci jednak jezeli osoby o ktorych mowisz nie sa wyznania rzymsko-katolickiego.

'O zobowiązaniu Józefa i Maryi do zachowani ślubów czystości, tak oto wypowiada się wielki francuski autor kazań Jacques-Benigne Bossuet, kontynuując myśl świętego Augustyna: „Wierność w tym małżeństwie polegała na tym, iż oboje starali się być doskonal uczciwi wobec tego, co przyrzekli. Te dwa dziewictwa zostały złączone, aby się nawzajem podtrzymywały. Oto więź będąca istotą tego małżeństwa, mocniejsza od każdej innej, bowiem złożone przyrzeczenie jest tym bardziej niezłomne, im bliżej mu do świętości.”

Tomasz z Akwinu dowodzi: „Błogosławiona Dziewica, zanim zawarła ślub z Józefem, w sposób nadprzyrodzony nabrała pewności, iż miał on taki sam zamiar (to jest, że złożył on warunkowy ślub czystości); lecz po zakończeniu uroczystości weselnych, i we wspólnej umowie z małżonkiem, złożyła razem z nim śluby czystości, tym razem całkowite.”

Również Piotr Damiani, wielki święty z XI w., zapytuje: „Czyż nie wiecie, że Syn Boży miał w tak wielkim poważaniu czystość ciała, iż chciał się wcielić w łonie dziewicy, bowiem nie wystarczyła w Jego oczach czystość małżeńska? I to jeszcze nie wystarczyło; nie tylko Matka Jego była dziewicą, lecz także – taka jest wiara Kościoła – ten, którego uznawano za Jego ojca, żył dziewiczo”.

Nie dziwi więc głos Bossueta: „ To błogosławione dziecię narodziło się w pewien sposób, z dziewiczego związku tych dwojga małżonków... Czyż nie powiedzieliśmy, że to Dziewictwo Maryi Sprowadziło Jezusa Chrystusa z nieba? Czyż nie można zatem powiedzieć, iż to Jej czystości czyni Ją płodną? A, skoro to jej czystość czyni Ją płodną, nie obawiałbym się potwierdzić, że również i Józef ma swój udział w tym wielkim cudzie. Bowiem, jeśli ta anielska czystość jest bogactwem boskiej Maryi, to w przypadku sprawiedliwego Józefa jest ona złożonym przez Niego darem”. I dodaje: „O płodne dziewictwo! Skoro jesteś skarbem Maryi, tym samym jesteś również dla Józefa. Maryja poświęciła je Bogu ślubem czystości, a Józef je zachowuje, i oboje przedstawiają je Ojcu Wiecznemu jako bogactwo i skarb zachowane przez oboje we wzajemnej trosce. Józef, który uczestniczył w świętości Maryi, ma także współudział w owocu, który rozwija się w Jej łonie. Dlatego Jezus jest prawdziwym synem Józefa, nie poprzez ciało, lecz duchowo i za sprawą dziewiczego związku, sytuującego go obok Maryi”.'

Zaślubiny stanowiły prawdziwą umowę małżeńską, której dopełnienie miało miejsce później, w postaci wesela – uroczystego sprowadzenia panny młodej do domu pana młodego, wśród wielkiej radości i wrzawy.
Jednakże „zaślubiny nie były, tak jak dla nas, obietnicą przyszłego małżeństwa, lecz prawdziwą i doskonałą umową ślubną... Po zawarciu tejże umowy następowały – po przerwie około 12 miesięcy, jeśli oblubienica zawierała małżeństwo po raz pierwszy, i po jednym miesiącu w przypadku wdowy – publiczne i uroczyste gody, które polegały głównie na zaprowadzeniu małżonki pośród muzyki i powszechnego wesela do domu małżonka. Była to uroczystość dopełniająca umowę małżeńską.”
Wraz z zaślubinami kobieta przechodziła spod władzy ojca pod władzę męża, choć nadal mieszkała w domu rodzinnym. Zatem owa ceremonia znaczyła o wiele więcej niż to, co się rozumie w obecnych czasach przez narzeczeństwo. Jeśli kobieta po zaślubinach polubiłaby bądź zaczęła się spotykać z innym mężczyzną, uznano by ją za cudzołożnicę, a mąż mógł wtedy rzucić na nią oskarżenie o nierząd, co groziło śmiercią przez ukamienowanie, będące tradycyjną karą dla cudzołożnic.
Prawne uregulowania relacji współmałżeńskich pomiędzy zaślubioną parą dowodzi, że zasadnicza część matrymonium realizowana była w momencie zaślubin. Zaślubiony nabywał w ten sposób rzeczywiste prawo męża w stosunku do zaślubionej, pomimo że ślub się jeszcze nie dopełnił – miało to nastąpić dopiero z chwilą ostatecznego zamieszkania kobiety w domu małżonka.
Tak oto zaślubiny były czymś więcej niż tylko zwykłą obietnicą małżeństwa, stanowiły bowiem istotę węzła małżeńskiego, węzła który mógł zostać rozwiązany tylko przez śmierć jednego z zaręczonych albo, jak zostało powiedziane, poprzez oskarżenie o nierząd.
W chwili Objawienia, Najświętsza Maryja Panna była zaślubiona ze świętym Józefem, jednakże nie została jeszcze sprowadzona do jego domu. To nastąpiło dopiero trzy miesiące później, kiedy powróciła do Nazaretu, po odwiedzinach u świętej Elżbiety. Dlatego też, kiedy anioł obwieszczał świętemu Józefowi Boskie macierzyństwo Maryi, powiedział mu: „Nie bój się wziąć do siebie Maryi.”
Toteż pisze wielki egzegeta o. Jose Maria Bover: „Na owo powszechnie przyjmowane przekonanie wpłynęła niewątpliwie relacja świętego Mateusza, pozostawiająca wrażenie, iż Józef w chwili poznania odmiennego stanu Maryi, był z Nią jedynie zaślubiony, a poleceniem danym mu przez anioła jest właśnie wyprawienie wesela. Zaiste, rozpoczyna opowieść wspominając skromne zaślubiny: >>Po zaślubinach matki Jego, Maryi, z Józefem...<<. Niebawem mówi anioł: >>Nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej małżonki...<<. Dokładnie tak polecenie zostało spełnione, bowiem >>zbudziwszy się ze snu, Józef (...) wziął swą żonę do siebie<<: nie wydaje się to niczym innym, jak dopełnieniem aktu ślubu, w czasie którego małżonek zabierał ze sobą małżonkę do swego domu.”

Brat Bonifacio Llamera podsumowuje to tak: „Zawarcie małżeństwa między Józefem i Maryją odbyło się w pełni według ceremoniału hebrajskiego. Nie tylko poprzedziły je zaślubiny, czyli obietnica związku, której wartość u Żydów jest nam z całą pewnością znana; ale także urządzono wesele, czyli uroczyste sprowadzenie małżonki do domu męża.”

Niektórzy heretycy zanegowali ważność małżeństwa pomiędzy Maryją i Józefem, ponieważ nie został spełniony jeden z jego pierwotnych celów, to jest wydanie na świat potomstwa. Teologowie katoliccy w wyczerpujący sposób ów zarzut obalili. Nie można sprowadzać małżeństwa rodziców Pana do rodzaju fikcji prawnej. Pismo Święte stwierdza jasno, że Maryja i Józef byli małżonkami, mimo iż w owym związku zabrakło pierwszorzędnego celu unii małżeńskiej, jakim jest prokreacja. W opinii teologów, małżeństwo to zakładało wzajemne prawo do ciała współmałżonka, jednakże jego wykorzystanie, za obopólną zgodą, zostało wykluczone. „Wierność w tym małżeństwie polegała na tym, iż oboje starali się być doskonale uczciwi wobec tego, co przyrzekali. Te dwa dziewictwa zostały złączone, aby się nawzajem podtrzymywały. Oto więź będąca istotą tego małżeństwa, mocniejsza od każdej innej, bowiem złożone przyrzeczenie jest tym bardziej niezłomne, im bliżej mu do świętości.”
Święty Tomasz również stwierdza, że „potomstwo jest owocem związku małżeńskiego nie tylko dlatego, że w nim zostało spłodzone, ale też dlatego, że przez nie zostało przyjęte i wychowane. I w tym to sensie, a nie innym, potomstwo (Chrystus) było owocem tego małżeństwa. (...) Związek ten został zawarty specjalnie, aby przyjąć i wychować potomstwo.” (...) jest teologicznie pewne, iż małżeństwo pomiędzy świętym Józefem a Maryją Dziewicą było prawdziwe i doskonałe co do swej istoty lub jego pierwszej doskonałości, lecz nie co do jego konkretyzacji, bowiem małżonkowie nie znali się płciowo. Józef zachował całkowite dziewictwo do końca swego życia: zarówno On, jak i Niepokalana Dziewica dotrzymali ślubów czystości – warunkowych przed ślubem, i następnie całkowitych - jest to jedna z prawd wiary.