Aquarello, głowa do góry, będzie lepiej. Myślę, że teraz to taka próba sił po tych ostatnich przejściach. Myślę, że zachowanie z Twojej strony powinno wyglądać tak, jak wyglądało. Teraz była może pewna sztuczność, ale wkrótce to się stanie naturalne. Myślę, że za jakiś czas (nie wiem, jaki, Ty musisz wyczuć, czy to będzie miesiąc, rok czy trzy lata, czy dziesięć) będziesz mogła porozmawiać z nim na temat takich gestów, jak "niewznoszenie oczu do sufitu" podczas "religijnych" życzeń (na zasadzie: "Wiesz, jacy są rodzice, niereformowalni, nie mogę ich przekonać do innych zachowań, ale jest mi przykro, kiedy tak demonstrujesz swoją niechęć. Czy mógłbyś się wznieść ponad to?"). Na razie to on jest zrażony i nie ma się co dziwić, ale za jakiś czas, czując Twoje wsparcie, może będzie bardziej skłonny do takich delikatnych ustępstw w imię miłości do Ciebie.
Co do rodziców, to oczywiście, że "wiedzą swoje" i ich pewnie nie przekonasz, a na pewno nie słowami. Ale nie możesz pozwolić, aby mama przy tobie obgadywała Twojego męża. Możesz, a nawet masz obowiązek stanąć po jego stronie, niekoniecznie kłócąc się z mamą, ale mówiąc: "Mamo, myśl, co chcesz, masz prawo do swojego zdania, ale to jest mój mąż, kocham go i nie pozwolę, żebyś przy mnie o nim źle mówiła." Przykro mi, ale musisz pokazać jej, gdzie jest jej miejsce - a jest ono POZA Waszym małżeństwem.

Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego!

Ja już nawet z nim próbowałam subtelnie o tym porozmawiac... powiedzial, ze kiedy tylko oni przestana demonstrowac swoja religijna wyzszosc nad nim, to on przestanie byc taki zniechecony. Bo na razie te ich gesty i życzenia odbiera jako przytyki pod swoim adresem. Mówi, że skoro oni w żaden sposób nie chcą uszanować jego niewiary, to on w żaden sposób nie uszanuje ich wiary.
Zaparł się i tyle. Sytuacja patowa.
Po prawdzie to ja też już nie wiem, na ile moja mama celowo wykonuje pewne gesty w jego stronę... ona chyba uważa, że jak mu wystarczającą ilość razy złoży życzenia łaski Matki Boskiej, to on się od tego nawróci. Może już mam paranoję, ale to taka jakby cicha wojna. Przynajmniej on twierdzi, że niektóre ich zachowania są demonstracyjne, obliczone na reakcję. Może nie powinnam posądzać o to rodziców, przecież to grzech źle o nich myśleć. Nic już nie wiem. Po prawdzie to chyba trochę normalne, bo jak u jego mamy ja się żegnam przy stole, to też wszyscy na mnie patrzą?
No i jak życzenia świąteczne czy modlitwa mogą być jakimś gestem niechęci? On chyba też przewrażliwiony. Przecież rodzice nie chcą nic złego.

Widzisz... mi jako niekatoliczce takie życzenia sprawiałyby przykrość. Uważałabym je po pierwsze za niegrzeczność, po drugie za brak delikatności, a po trzecie za brak szacunku dla mojego odmiennego światopoglądu.

Jak dziecko... Chciałoby się napisać "a nie mówiłem?!" (parę postów wcześniej). Czy nadal podtrzymujesz krytykę moich tez o związku apostazji z przekonaniem o zbyt małych rozmiarach?

(Dla wyjaśnienia: to był/jest żart, ok? Jak każdy żart, ma on jednak pewne odniesienie do rzeczywistości...)

Czyli rodzice również mają kompleks małego ptaszka, tak?

Jest tu gdzieś opcja "ignoruj" na tym forum? Oszczędziłoby mi to stresów w zetknięciu z prymitywnymi i żałosnym tekstami, na które tu czasem niestety trafiam.

Jeżeli to jest żart, to wyjątkowo głupi i obraźliwy. Chyba że sam masz jakieś kompleksy małego ptaszka, skoro ciągle do nich wracasz.
Aha i czy można wiedzieć JAKIE ma ten żart odniesienie do rzeczywistości?

Czy dorosły, poważny i dojrzały facet bez kompleksów, w dodatku uważający siebie samego za racjonalistę (niekoniecznie słusznie) postępuje na zasadzie "skoro oni w żaden sposób nie chcą uszanować jego niewiary, to on w żaden sposób nie uszanuje ich wiary"?

Dla mnie to jest dziecinada.

BlueDraco
Zamiast pomóc rozwadniasz całą dyskusję swoimi prześmiewczymi tekstami. Mam wrażenie, że z Tobą nie do końca wszystko jest w porządku. Bawisz się w satyra w internecie? Swoje chamstwo zachowaj dla siebie. Tyle w temacie.

Aquarella
Prostackie żarty zignoruj, one na pewno Ci nie pomogą.
W moim odczuciu dobrze robisz nie zaogniając sytuacji. Rozmowy na tak poważne tematy można przeprowadzać tylko w atmosferze spokoju, sama wiesz jak wściekłe potrafią być spory nawet między chrześcijanami o wiarę. Sytuacja nie jest wcale patowa, pewne zranienia muszą się zagoić. W tej chwili prawdopodobnie jest przewrażliwiony, ale to jest normalne. Ile Ty byś wytrzymała, żeby przy każdej nadarzającej się okazji jacyś ludzie mówili: uwierz w allaha, Mahomet ma rację. Myślę, że też miałabyś dosyć życzeń podejrzewając składających je o zwykłą złośliwość i brak taktu.
Ja przede wszystkim starałbym się nie obrzydzić Twojemu mężowi wiary - i jeśli piszę wiarę mam na myśli wszystkie "odłamy" chrześcijaństwa. Wiadomo, jedni są bliżej prawdy, drudzy dalej (być może mylą się całkowicie), ale nigdy nie próbuj mówić, że katolicyzm, prawosławie czy protestantyzm ma wyłączność na prawdę. Nie teraz. On sam musi wybrać, jaka wiara go przekonuje. Może uzna, że katolicyzm nie jest prawdziwy. Ty tego nie wiesz. Pamiętaj, przymus powoduje bunt.
Jak coś mi wpadnie go głowy jeszcze, to napiszę.

Edycja:
Dziecinadą jest próba zmuszania do wiary. Rozumiem, że jesteś zwolennikiem chrztu pod karą śmierci?

Ustąpić ma mądrzejszy, ale i tak później okazuje się, że rację ma strona wierząca.
No bo Bóg po naszej stronie, więc jak to tak? Ateuszek fika i ma niby słuszność stawiając opór?!
Nigdy!

Aquarello, ja myślę, że BlueDraco czasem trzeba po prostu ignorować (nawet, jeśli na forum nie ma takiej opcji ). Dowodząc niedojrzałości Twojego męża W TAKI SPOSÓB, sam o sobie wystawia świadectwo. To jak zaczepki w piaskownicy: może mu się odechce, jak nie będzie wzbudzał emocji.

A wracając do tematu...


Dlatego pisałam, żeby ten temat podjąć za jakiś czas, kiedy już się poczuje bezpieczniej.


Nie byłabym dla niego taka surowa. Po pierwsze, Twoi rodzice się też zaparli, więc w tej sytuacji nie są ani trochę lepsi od niego. Po drugie, on się czuje naprawdę zraniony i urażony, i ja się mu wcale a wcale nie dziwię. Ma prawo reagować trochę nieadekwatnie, to zrozumiałe - reakcja obronna. Miejmy nadzieję, że wkrótce poczuje się bezpieczniej i te odruchy obronne przestaną być mu potrzebne.



Tak, grzech źle myśleć o rodzicach. No chyba że to "źle" jest akurat prawdą. Masz prawo myśleć o swoich rodzicach prawdę, nawet, jeśli to trudna prawda. A żeby do tej prawdy dojść, trzeba by z nimi porozmawiać. Nie trzeba proroka, żeby wiedzieć, że Twoi rodzice chcą dla Ciebie jak najlepiej i to całe ich zachowanie wynika z tego, żeby Tobie pomóc. I to chyba Twoja rola, żeby im uświadomić, że wyświadczają Ci niedźwiedzią przysługę, że Tobie tez leży na sercu zbawienie Twojego męża, a póki co oni go tylko zniechęcili do wiary.



Oj mogą, mogą... Nie sądzisz, że rodzice faktycznie chcą mu trochę pokazać swoją wyższość? że to w co oni wierzą jest lepsze? Są też nieustępliwi i zapatrzeni w siebie i swój sposób przeżywania (nie chcę ich oceniać, mówię o tej konkretnej sytuacji), to mi się mało kojarzy z chrześcijańską postawą. I, oczywiście, nie chcą źle - chcą dobrze. Ale jak łatwo czasem komuś zaszkodzić dobrymi chęciami...

Myślę, że powinnaś teraz postawić na rozmowę z nimi, aby zaakceptowali swojego zięcia takim, jakim jest.

Tak sobie myślę, że jeszcze ze dwie strony wypowiedzi i drodzy bracia i siostry forumowicze/-ki zaczną zgodnie namawiać Aquarellę na zerwanie kontaktów z rodzicami i Kościołem oraz przyjęcie wiary ateistycznej. Tolerancja piękna rzecz, ale gdy widzę delikatność i zrozumienie wobec postawy idącego w zaparcie ateusza oraz dezaprobatę wobec ani odrobinę nie gorszych katolickich rodziców, to zapala mi się czerwone światełko.

Twoje przemyślenia są dla nas wyrocznią.
Czy postawa idącego w zaparcie ateusza różni się czymś od postawy idących w zaparte katolickich rodziców,
a jeśli się różni, to czym?

To jak w tym dowcipie o trzech prawdach: prawda, święta prawda i gówno prawda.

BlueDraco, a mówi Ci coś pojęcie "jedność małżeńska"?
No i Aquarella ślubowała miłość, wierność, uczciwość i "oraz że Cię nie opuszczę" swojemu mężowi, a nie rodzicom. Pomedytuj może trochę nad tymi słowami.
Poza tym, jeśli leży jej na sercu zbawienie męża, powinna się starać nie zrażać go do wiary, nie uważasz?

A mnie jako nie-muzułmaninowi nie przeszkadzałyby życzenia darów Allaha, jako nie-XXX nie przeszkadzałyby życzenia opieki Wróżki-Zębuszki czy jako nie-YYY nie przeszkadzałyby życzenia błogosławieństwa Latającego Potwora Spaghetti. Nie rozumiem, dlaczego miałyby one sprawiać mi przykrość? Co innego życzenia śmierci, choroby itp., ale przecież takie nie padają.