Przyjaźń nawet z księdzem nie jest niczym złym.Ksiądz to też człowiek tylko w większej zażyłości z Bogiem.Poza sytuacją odprawiania Eucharystii ksiądz jest zawsze dostępny i ma czas dla wiernych.Przyjacielska rozmowa to dobra rzecz.

Polonium przeczytałeś chociaż post dolores, czy tez odpowiadasz na podstawie tytułu wątku?

Nie wiem, gdzie widzisz przyjacielską rozmowę w dokuczaniu i złośliwościach- nie mówiąc o tym, ze owe rozmowy nie podobają się mężowi autorki...

Nie robi tego zdecydowanie - może jest zbyt wrażliwy, może uważa że jako kapłan nie może powiedzieć: od dziś nie chcę się z tobą spotykać. Ale próbuje sprowadzić ten kontakt na właściwe tory:

Mam specjalny czujnik...
A tak serio to jest tak, jak napisał jumik - to widać, szczególnie kiedy kogoś się dłużej zna i wie się, jak reaguje w określonych sytuacjach.



Ksiądz to przede wszystkim człowiek i to "taksowanie" odbywa się mimo woli. Zresztą my, kobiety też to przeceiż robimy prawie mechanicznie, różnica jest jedynie taka, że nam jest łatwiej panować nad sferą seksualną.
Ale akurat w moim przypadku nie tyle chodzi o wygląd zewnętrzny, co fakt, że pochodząc z podobnych środowisk świetnie się dogadywaliśmy.

A dlaczego ksiądz miałby nie móc być przyjacielem

Przecież - abstrahując od jego misji - jest człowiekiem jak każdy inny.

Może być przyjacielem. Sam mam kilku księży, których mogę nazwać przyjaciółmi - nie dlatego, że są księżmi, tylko dlatego że są świetnymi ludźmi, na których można liczyć, którzy potrafią pomóc

a czy gdyby nie byl księdzem nie bałabyś się że ta przyjaźń może zaszkodzić Twojemu małżeństwu?

bo jesli nie- to wszytsko w porządku, a jeśli tak- to biedny ten ksiądz bo samotnie musi walczyc z >pokusą<

Chcę Wam opisać moją sytuację. Chcę poznać Wasze zdanie. Pytanie jest to samo, ale sytuacja trochę inna. Chciałabym abyście wyrazili swoja opinię.

Zacznijmy od tego, że mam 15 lat. Nie tak dawno byłam na koloniach. Opiekunami byli dwaj księża. A właściwie jeszcze nie księża tylko diakoni (został im rok seminarium). Jeden zgoła inny od drugiego. Przepaść. Pod koniec wyjazdu jednego z nich bardzo podle potraktowały dziewczyny z jego grupy (ja byłam w innej), a szczególnie takie dwie, które on traktował jak siostry, z którymi spędzał najwięcej czasu. A że jest bardzo, bardzo wrażliwy to strasznie to przeżył. Bardzo cierpiał. Doskonale go rozumiałam, bo z charakteru jestem taka sama. Miał w oczach niesamowity smutek, żal. Chodził samotnie, modlił się częściej niż zwykle. Nie miał na nic ochoty i marzył aby stamtąd uciec. Nie umiałam na to patrzeć. Postanowiłam mu pomóc. Porozmawiać. Sądzę, że nawet mi sie udało. Pomogłam mu zrozumieć pewne rzeczy. I od tego wszystko sie zaczęło. Trzy ostatnie dni spędziliśmy praktycznie razem. Na ciągłych rozmowach, dyskusjach. Na poznawaniu siebie nawzajem. Doskonale sie rozumieliśmy, bez słów. Świetnie dogadywaliśmy sie. Nie było miedzy nami takiej "bariery". Rozmawialiśmy o wszystkim, nie było żadnego tabu. Czułam, że znalazłam przyjaciela. Zaufaliśmy sobie. On opowiadał mi o sobie, j mu o sobie. Wiele sie dowiedziałam. Wiem o sprawach których może więcej nie wie nikt. Nigdy nie było nam dość rozmów. W końcu kolonie dobiegły końca. Postanowiliśmy utrzymać kontakt. Wymieniliśmy więc sie numerami telefonu, gg i mailami. Rozstaliśmy sie jako przyjaciele.
Potem po wyjeździe było mi jeszcze dane pójść z nim na pierwszy etap pielgrzymki. Przegadaliśmy 5 godzin. Potem o poszedł dalej, ale przez cała pielgrzymkę utrzymywaliśmy kontakt SMSowy. Potem jak wrócił były rozmowy na gg. Miał mnie odwiedzić niestety nie wyszło. Jednak niedługo potem (tydzień temu) zrobił mi niespodziankę i przyjechał. Akurat u nas był festyn. Wypił kawę, pogadaliśmy, nasze kochane rozmowy! Teraz przez ten tydzień do dziś gadamy na gg. Dodam jeszcze, że on na 25 lat.

To tyle historii. Mimo takiej różnicy wieku dogadujemy sie naprawdę rewelacyjnie. On mi uświadomił wiele spraw, ja jemu także. Pomagamy sobie. Próbujemy rozwiązywać swoje osobiste problemy. Ufamy sobie. Mam przyjaciela i nie boje sie użyć tego wielkiego słowa w okreslenieu do niego.

I takie są moje pytania. Czy nasza przyjaźń jest czymś złym? Czy musimy ją zakończyć tylko dlatego, że on jest księdzem? Czy musimy być wystawieni na podejrzenie tylko dlatego, że łączy nas przyjaźń? Czy musimy rezygnować z czegoś co nikogo nie rani, a wręcz przeciwnie daje radość?

Oboje mamy poczucie, że mamy na kogo liczyć. Że mamy komu sie zwierzyć. I on i ja nareszcie mamy przyjaciela! Cz to coś złego? Czy to złe, że rozmawiamy o wszystkim? Że sobie ufamy?

Nie chcę tego zakończyć. Bo to nic złego. Przyjaźń jest piękna. Chcę żeby przerwała. Zasługujemy na to. Rozmawialiśmy o tym co nas łączy w cztery oczy. Zapewniłam go, że nigdy nie będę w stanie sie w nim zakochać, o natomiast jest pewnie, że nie sprawia mu problemu kontakt ze mną. Nie odbiera tego jak pokusy. Czujemy sie szczęśliwi, że na świecie mamy człowieka, który nas rozumie, wspiera. To piękne, a nie złe.

Przepraszam, że tak długo, ale chciałam Wam dokładnie to opisać.
Teraz czekam na Wasze opinie.

Ja myślę, że deklaracje to jedno, a co będzie, to drugie. Zazwyczaj ludzie oczekują od drugiej połowy tego, co wy znaleźliście w sobie nawzajem.

Uwaga pierwsza: Tytul jak nadalas tej dyskusji jest mylacy i niekopatybilny z opisana przez Ciebie w poscie sytuacja.
Tak, ksiadz moze byc przyjacielem, a nawet powienien byc, bo czlowiek bez przyjaciol jest czlowiekiem nieszczesliwym.
Ale, jak powiedzial Fryderyk Nietzsche:
"Kobieta może być przyjaciółką mężczyzny, lecz by uczucie to trwało, niezbędne jest wesprzeć je odrobiną fizycznej antypatii."
Czy zapewilas duchowemu przewodnikowi ten drobny i z pozoru nieistotny warunek Waszej znajomosci? Mysle, ze odpowiedz znasz najlepiej sama.

Jesli zas z premedytacja bawisz sie jego slaboscia, to zachowanie jest jak najbardziej naganne i wrecz sadystyczne. Pozdrawiam.

I dalej tak trzymać! Nie widzę nic złego w tej przyjaźni.
Myślę, jednak - podobnie jak Zen - że nie powinnaś składać deklaracji, że na pewno nigdy nie będziesz w stanie się w nim zakochać. Bo tak naprawdę - myślę - że zakochanie często dzieje się gdzieś poza nami i nie podlega naszej rozumowej kontroli. Czasem nas zaskakuje. Co oczywiście nie znaczy, że ta przyjaźń musi do zakochania doprowadzić.
Nie powinnaś wyrzucać sobie jakiegoś zła związanego z tą przyjaźnią.
Ewidentne zło byłoby wtedy, gdybyś chciała na siłę odwieść tego człowieka od wybranej przez niego drogi. Wtedy mogłabyś go unieszczęśliwić.
Jeżeli to czysta relacja, a nie wątpię, że taka jest, to naprawdę nic złego. To wielki skarb. Pielęgnuj tę przyjaźń na tyle, aby pozostała piękną przyjaźnią.

Tak wiem. Nie jest to deklaracja tylko przypuszczenie. Bo on jest moja druga połową... ale przyjaciela. Myślę, że on to tez tak odbiera. Jest do szaleństwa zakochany w Bogu. I to raczej się nie zmieni.

Może niepotrzebnie jestem podchodzę do tego podejrzliwie, ale to dlatego że chyba wszystkie przypadki miłości do księdza jakich opisy czytałem zaczynały się od przyjaźni, którą obie strony uważały za wspaniałą.

Co do pierwszego pytania, warunek jest zapewniony. I myślę, że z jego strony także. Rozmawialiśmy o tym.

Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła! Jeśli w ciągu naszej przyjaźni dostrzegę choć minimalny cień, że on sie męczy, że to pokusa to mimo, że nie będę tego chciała, mimo cierpienia jakie zaznam to bez wahania zakończę tę znajomość. Nie pozwolę żeby cierpiała przeze mnie.

<Monika001>: Dziękuję. Będę ją pielęgnować, bo warto! Zgadzam się, że zakochanie odbywa się poza rozumem. Nie będę w stanie tego zatrzymać jeśli się zacznie, ale mimo to uważam, że szansa abym mogła się w nim zakochać jest nikła. Bo dla mnie przyjaźń cenniejsza jest od miłości.

<Mistyczne Bobasy>: Zostawiam bez komentarza...

Sorry, że post pod postem.

Więc musisz uważać na siebie. Aby to, co jest teraz przyjaźnią nie zamieniło się niepostrzeżenie w coś więcej. Nie byłaby to szczęśliwa sytuacja dla was obojga.

Wiesz jak czytałam twój opis, to natychmiast mi się przypomniało jak moja koleżanka opowiadała o poznaniu swojego męża...(z tą różnicą, że on nie był księdzem)

Tak samo rozmawiali godzinami, opowiadali sobie rzeczy, których nikomu nie opowiedzieli, mieli podobne doświadczenia, zdarzało im się przegadać całą noc, pisali do siebie, listy, maile...

Ja myślę, że bycie księdzem niestety zmusza człowieka do rezygnacji z pewnych rzeczy, nawet z pozoru niewinnych...

Poczytaj sobie wątek zakochane w księdzu- jest na www.katolik.pl- wszystko się zaczyna od przyjaźni...