Jeśli jednak będziesz miała dwójkę, to sama stwierdzisz, że tak Ci się tylko wydaje. A jak doczekasz się trójki, to dojdziesz do wniosku, że ci z jednym dzieckiem to nie mają co z czasem robić

W człowieku drzemią możliwości o które sam siebie nawet nie podejrzewa.

A to już bardzo niedługo
Moje dzieci dzieli dwa lata. Też się bałam, że nie dam rady (a to była końcówka PRL-u: puste półki w sklepach, tetrowe pieluchy na przydział, itd,
i pracujące babcie) ale po urodzeniu drugiego doszłam do wniosku, że przybyło nam może 25-30% pracy (a nie 100, czy więcej ): pieluchy prało się częsciej (to teraz odpada), na spacer brało się dwójkę (i to był ten sam spacer, co z jednym), zasypiali w dzień mniej więcej razem (choć nie od razu), no i przez pół roku karmiłam wyłącznie piersią (a starszy jadł ze wspólnego kotła). Na dobranoc czytało się te same bajki, zabawki kupowało się do spółki, bo i tak razem sie bawili. Latem instalowałam dziatwę w piaskownicy i doglądałam przez okno (jak młodsze przestało jeść piasek, naturalnie .

Trochę miałam urlopu, trochę mąż, trochę wzięłam wychowawczego, potem jedna z babć poszła niespodziewanie na rentę, a ja wróciłam do pracy najpierw na pół etatu, a potem na cały - a dzieci do przedszkola. Jeden z dziadków przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Obyło się bez nianiek, choć nasze dzieci miały pół bloku "cioć i wujków" - podrzucaliśmy sobie na zmianę w niespodziewanych sytuacjach i wymienialiśmy sie przy dyżurach w piaskownicy.

Bywały i trudne momenty, ale najtrudniejsze były chyba obawy "przed" niż to, co faktycznie przyniosło życie. A teraz, kiedy idą w świat, ma to wszystko jeszcze inny wymiar

Powiało optymizmem Dziękuję!!! Ja jednak panikara jestem im wydaje mi się że z tą decyzją to trudno będzie

nasze dzieci dziela 3 lata.
Zdaje mi sie ze jest to idealna roznica wieku, chociaz 4 lub 5 lat tez jest do przezycia.
Dzieci sie teraz bawia razem, kloca razem, tluka sie, sieja sie razem i sie skarza jedna na drugiego, czyli ubaw na maksa.
Ciesze sie ze wychowuja sie razem i ze nie sa jedynaczkami bo potem to wpaja taki rodzaj samolubstwa.

Co do obowiazkow, uwazam ze przybylo ich proporcjonalnie z drugim dzieckiem, ale czasem ta gora obowiazkow nas obojga przerasta.
Na trzecie sie juz nie decydujemy i mowimy stanowczo nie.

To faktycznie jest możliwe? U nas jak jedno wreszcie zasnęło, to drugie akurat postanawiało sprawdzić siłę głosu. Nie tylko w dzień

Zsynchronizowali się po kilku miesiącach. A jesli chodzi o noc, to młodsze spało z nami, z:
- potrójną pieluchą na pupie,
- niczym nieograniczonym dostępem do zasobów pokarmowych -
i w związku z tym w nocy nie było wstawania.

czemu wpuszczalas do loza malzenskiego?
nie wiesz jakie drastyczne skutki to ma na zwiazku? jak to niszczy wiez?

Nie przesadzaj. To nie tyle może zniszczyć więź, co ponoć wzbudzić uczucie zazdrości w mężczyźnie, z powodu pojawienia się 'trzeciej osoby w łożu małżeńskim' Oczywiście nie w każdym mężczyźnie!


Co do uczenia się młodszego od starszego - bywa i na odwrót ja nauczyłam się raczkować dopiero od mojej młodszej o 11 miesięcy siostry

Ikm - a Ty, nie patrząc na Twój strach przed tym, że sobie możesz nie poradzić - chciałabyś mieć drugie dziecko (teraz) ?

Nie wpuszczałam, tylko sama brałam. Wpuszczałam to starsze, bo chciało być tam, gdzie wszyscy. I nieraz budziliśmy się rano "w splątanym gaju rąk i nóg";)
bo chcieliśmy sie wyspać
bo w łóżeczku dziecięcym byśmy się nie pomieścili
Nic mi na ten temat nie wiadomo
Więź ma sie jak najlepiej, czego i państwu życzę

my tez chcielismy sie wyspac ale nie znacza ze bralismy dzieci do lozka z nami.
Wyspac tez sie da jak dziecko spi osobno.
Nie raz rozmawialem ze znajomymi ktorzy do dzis walcza z tym zeby dziecko odstawic do wlasnego pokoju po latach takiego spania razem.

nasz zwiazek ma sie jak najbardziej dobrze.
Dziekuje za troske

To, że my spaliśmyz niemowlakiem bynajmniej nie oznacza, że to jest obowiązkowe

Czy ja w jakiś sposób jestem za to odpowiedzialna?

nie jestes odpowiedzialna za to.
stwierdzalem pewne fakty tylko tyle.

U mnie po kilku latach, praktycznie wtedy, jak już obie przestały spać w dzień.



Ta techika brzmi mi znajomo Ale co z kolkami czy zębami? Miałem wrażenie, że nasze maluchy będą miały więcej zębów niż rekiny

Kolki miało tylko pierwsze. Trzeba było nosić, lulać, masować brzuszek zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara (albo odwrotnie?), przykładać rozgrzaną pieluchę i gotować herbatkę z 10-15 ziarenek kopru włoskiego...
Drugiemu za to zęby wyrosły już pod koniec trzeciego miesiąca życia, ale jakoś udało się nam dopasować
Samo zaś ząbkowanie przechodziło moim dzieciom bez większych problemów.

Żeby nie było - zdarzały się noce "na sygnale", dzieci w końcu bywały chore, ale ogólnie nie mogę narzekać, zwłaszcza na drugie. Może dlatego, że człowiek już wiele wie i nie przejmuje sie byle czym...