Witam
Chciałbym podzielić się z wami moim problemem bo nie bardzo mogę sobie poradzić.
Odkąd pamiętam byłem bardzo nieśmiały, bałem się ludzi i chyba boję się nadal. Jestem osobą zamkniętą w sobie nigdy nie otwierałem się w rozmowach nawet z rodzicami. Moje kontakty z kolegami również nie są ciekawe, normalnie potrafię rozmawiać tylko z osobami które znam od dłuższego czasu. Boję się wyjść do sklepu, aby nie spotkać się z nikim, nie ma także mowy o dyskotekach. Gdy poznaję nową osobę zawsze brakuje mi tematów do rozmowy, a gdy coś mówię nie mogę się wysłowić (jąkam się, nie mogę zbudować zdania pomimo ze w myślach czasami układam sobie scenariusz rozmowy). Unikam spotkania z ludźmi a gdy jest już za późno bardzo tego żałuję. Wcześniej wydawało mi się, że z czasem dam sobie radę, jednak jest coraz gorzej, gdyż grupa ludzi z którymi mogę rozmawiać bez paraliżującego stresu strasznie się zawęża. Nie mogę spokojnie spacerować po mieście, czuję na sobie wzrok wszystkich. Bardzo chciałbym mieć dziewczynę jednak tak naprawdę boję się tego. Jestem małomówny, najchętniej nie odzywałbym się do nikogo, dyskusje i rozważania prowadzę wyłącznie z samym sobą. Nie wyobrażam sobie dalszego życia w tym stanie, często myślę o samobójstwie ale jestem osobą wierzącą i wiem że nie mogę tego zrobić, nie mogę tego zrobić rodzicom. Nie widzę w moim życiu żadnego sensu. Jedynym ratunkiem jest dla mnie to forum, nie ma mowy o psychologu, gdyż nawet podczas spowiedzi nie mogę otworzyć się przed księdzem.

Wiem, że napisałem to chaotycznie ale nie potrafię dość trafnie opisać swojej sytuacji