Jeśli biorąc ślub cywilny myślą że w jakimś stopniu czynią zadość jakiemukolwiek przykazaniu, wówczas oznacza to tylko że nie mają pojęcia o religii katolickiej i sakramentach.

Czy twoim zdaniem dotyczy to małej czy dużej części katolików?
To ani oksymoron, ani mój własny - to praktyka.
Katolikiem jest osoba od chrztu, aż po apostazję/ekskomunikę
(chociaż ponoć apostata jest nadal katolikiem dzięki sakramentowi chrztu).Dlaczego?
Przecież nawet ateiści mogą być katolikami, więc nie widzę sensu by ich psychicznie zmuszać do czegokolwiek.

Ale w tej konkretnej sytuacji o której piszemy - katolik nie postępujący zgodnie z prawem kościelnym nie musi być od razu niewierzącym katolikiem. Ja oddzielam wiarę w Boga od posłuszeństwa Kościołowi.
Mam wrażenie, że katolicyzm urasta nam tu do jakiegoś elitarnego klubu, do którego mogą należeć jedynie ludzie postępujący według określonych zasad.
Czasem nie trzeba kogoś do czegoś "psychicznie zmuszać", wystarczy dać mu odczuć, że jest poza nawiasem. Na przykład ignorując zaproszenie na ślub cywilny.

Tylko że kwestia negacji prawdy o sakramencie związanym z 6. przykazaniem
nie jest przewinieniem rangi chodzenia w święta kościelne na msze czy poszczenia w jakiś dzień.Nie do końca słusznie, bo Kościół jest wspólnotą założoną przez samego Chrystusa - Boga.

Wątpię czy możemy tu dyskutować o randze poszczególnych wykroczeń przeciwko prawu kościelnemu. Wszystko zależy od konkretnej sytuacji, ludzkich motywacji i intencji. I nadal twierdzę że jakiekolwiek odstępstwo od zasad nie świadczy o braku wiary w Boga.


Ale już prawo kościelne jest wytworem człowieka. Oparte co prawda na przykazaniach, jest często bardzo daleko idącą ich interpretacją.

Ja też tego nie twierdzę.
Użyłem słowa "niewierzący" w kontekście szerszym niż "ateista" (co zresztą kilkukrotnie próbowałem wyjaśnić ).

No to kiepsko Ci wyszło. Ja widziałam kolejne próby zrównania człowieka nie przestrzegającego prawa KK z człowiekiem nie wierzącym w Boga.
Ale może nie czepiajmy się słówek, bo odchodzimy od tematu.

A co napisałem w sobotę cze 05, 2010 14:49 ?
Jeśli pretensje to nie do mnie.

.

Ja mogę konkretniej.
Byłam kiedyś "wierzącym katolikiem" (posługując się elbrusowym mianownictwem).
Wychowano mnie w duchu neokatechumenatu, skończyłam żeńskie LO prowadzone przez zakonnice.
Chodziłam na pielgrzymki, czuwania itd... Żyłam wiarą. Nie w sposób racjonalnie analityczny... Nie znałam pism, nie znałam paragrafów z KKK, nie czytałam encyklik... Wierzyłam w Boga i byłam szczęśliwa.
A potem dorosłam nieco. Sprawy, które mnie nie dotyczyły zaczęły mnie dotyczyć. Sprawy, które mnie nie interesowały, zaczęły mnie interesować. Zaczęłam czytać, słuchać. Poznałam stanowisko KK odnośnie wielu spraw, o których dotychczas nie miałam pojęcia... Otworzyły mi się oczy i uznałam, że KK nie jest instytucją, której ideami chcę żyć.
Jezus, wiara... czuwania, pielgrzymki jakby się rozwiały w świetle paragrafów i encyklik, z którymi moje sumienie zgodne nie jest...
Czuję się nieszczęśliwa odkąd przestałam być tą radosna dziewczyną w pół ekstazie śpiewającą religijne pieśni i niemal fizycznie czującą obecność Boga.
Teraz owego Boga w Kościele nie widzę. Rozmył się, tak ulotna była moja wiara (najwyraźniej) lub tak wielki szok po poznaniu oficjalnej nauki KK..

Szarotka, a może w Twoim życiu dopuściłaś coś, co nie jest zgodne z tym co polecałby Kościół, dlatego takie rozgoryczenie. Może miałaś też niewłaściwą lekturę na temat nauki Kościoła. Zachęcam do lektury oryginalnego wydania Katechizmu Kościoła Katolickiego i w ogóle do lektury materiałów źródłowych a nie tylko omówień. Omawiający czasem wypaczają kompletnie sens treści oryginalnej.
Bóg nie daje się zamknąć w dokumentach, ani w opiniach ludzi. On jest ponad nimi. Nie przestawaj modlić się do Niego, jak dawniej.

Pozdrawiam

A temat AHAWY to chyba już nie ma sensu z racji upływu czasu. Przecież ten nieszczęsny ślub cywilny się chyba dawno odbył.

Mały_kwiatek, a nie dopuszczasz myśli, że Kościołem można się po prostu rozczarować dostrzegając jego prawdziwy obraz? Krytyczne spojrzenie na Kościół nie musi mieć źródła w złym postępowaniu ani niezrozumieniu jego nauki. Są ludzie, którzy nie potrafią uznać tego co reprezentuje sobą Kościół za swoje, zgodne z własnym sumieniem.
Ja bym dodała że Bóg nie daje się również zamknąć w instytucji.

Wszystko możliwe, mnie się Kościół Katolicki podoba, Szarotce nie musi. Bóg jest ponad jakimikolwiek Kościołami, co nie znaczy że nie można się do Niego zbliżać w Kościele...
Dajmy jednak może mówić Szarotce, jeśli zechce mówić ...

A skoro jest taką wspólnotą, Chrystus zaprasza każdego do swojego Kościoła. Gdyby był on nie potrzebny to Jezus by go nie zakładał, po co miałby to robić? Więcej, uznałby że np. wystarczy sama modlitwa w zaciszu domowym, ale tego nie zrobił; przeciwnie wskazał, że wspólnota Kościoła i sakramenty są człowiekowi niezbędne do zbawienia. "bierzcie i jedzcie to jest ciało moje",.... "kto spożywa moje ciało i pije moją krew żyć będzie na wieki"

Dokładnie tak jak mówi evoleth!
Rozczarowałam się Kościołem i to bardzo.
Zauważyłam w nim bardzo dużo czegoś, co mi przypomina postawę faryzeuszy.. kiedy to człowiek jest dla szabatu, a nie odwrotnie! Brakuje mi w KK prawdziwej Miłości.
Wzorem takiej Miłości, prostoty, pokory i otwartego serca był dla mnie i pewnie na zawsze pozostanie Brat Roger z Taize... (nawiasem mówiąc wcale nie katolik). Miałam okazję być w Taize, gdy żył. Miałam okazję poczuć coś, co biorę za aurę świętości, za prawdziwą Dobroć.. za Boga objawiającego się w pokornej posturze pomarszczonego starca... To mną wstrząsnęło (pozytywnie) tak mocno.. że do dziś na samo wspomnienie przechodzą mnie ciarki - ale takie radosne jak dotyk Anioła.
Brakuje mi tego w KK. Bardzo mi brakuje.
Mam wrażenie, że w tonach papierów i dokumentów zagubiono Boga.
Nie, nie będę czytać KKK. Odrzuca mnie to.

"A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik!"

Jaki jest sens, aby poganie byli formalnymi członkami Kościoła Katolickiego?