zdaje sie ze w powyższych słowach sam go poruszyłeś...

Ja przecież zgadzam się, że życie człowieka (a może i dwóch albo trzech ludzi) zaczyna się w chwili poczęcia. Mam jednak poważne wątpliwości, czy od chwili poczęcia zaczyna się człowiek jako osoba, taki, którego podejmę się bronić przy zastosowaniu radykalnej ingerencji w życie innego człowieka, co do którego nie mam wątpliwości, że jest to człowiek jako osoba.



Przeczytałem jeszcze raz Twoje wypowiedzi w tym wątku i przyznaję, że chyba się zapędziłem Sorry, następnym razem postaram się czytać wolniej i myśleć mniej schematycznie.

No to chyba logiczne, że skoro zaczyna się życie to tylko człowieka, nikogo innego. Powiedz zatem co rozumiesz pod pojęciem OSOBA?

Jeśli dobrze pamiętam, to o człowieku jako osobie pisał Jan Paweł II w encyklice HV. Mi się bardzo spodobało to określenie i uważam, że dobrze oddaje istotę problemu (nie organizm, a osoba). Z tym, że papież twierdził, iż ta osoba zaczyna się w chwili poczęcia (dodaję, aby nie było zarzutów, że coś tu manipuluję).

Dla mnie osoba to człowiek, który ma przynajmniej zalążki mózgu i układu nerwowego, które to organy uważam za kluczowe. W przypadku różnych anomalii (jedenaście palców, trzy ręce itp) nadal będziemy mieli do czynienia z jedną osobą, w przypadku dwóch głów połączonych jednym ciałem mamy do czynienia z dwiema osobami. Dlatego mózg uważam za warunek konieczny dla zaistnienia osoby ludzkiej.

To nie jest argument. Najważniejsze jest logiczne podejście. Skoro sam stwierdziłeś, że życie zaczyna się od poczecia, to należy zadać pytanie: CZYJE życie? Odpowiedź nasuwa się sama: CZŁOWIEKA! Bo przecież przez ludzi został poczęty. Nie ma innej opcji! Jeśli jest to życie człowieka to jest to życie osoby, bo każdy człowiek jest osobą. Inaczej mielibyśmy do czynienia z absurdem.

Ponadto polecam//już naukowo// artykuł:
http://www.kosciol.pl/article.php/20071026154638682

Oczywiście, że tak. Kilka postów wcześniej pisałem przecież "życie człowieka (a może i dwóch albo trzech ludzi)"..



Właśnie to założenie, że "każdy człowiek jest osobą" uważam za dość śliskie. Mówiąc o człowieku mam na myśli organizm biologiczny należący do naszego gatunku. Z kolei uważam, że osoba to coś więcej niż tylko organizm z określonym genotypem.

A ja mam pytanie: który z Was ma dzieci? SweetChild? Crosis?

Ja

Czy tylko osoba mająca dzieci może wypowiadać się o moralnych kwestiach rodzicielstwa i aborcji? Jeśli tak- to katolicki kler powinien milczeć.

Z ciekawości spytałam.

ciekawa audycja na temat syndromu postaborcyjnego:http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=9718

Jeśli poczęta komórka to człowiek w całej okazałości to ma duszę.
Co więc z embrionami, które nie zdążyły się implantować w ścianie macicy lub ogólnie z poronionymi dziećmi? Jak w ogóle ochrzcić takiego człowieka? Co jeśli embrion podzieli się na bliźniaki jednojajowe? Dusza się podzieli?
I jeśli zapłodniona komórka to pełnoprawny człowiek to czemu nie grzebie się ich, nie stawia grobów? Bądźmy konsekwentni.

A żeby nie było to jestem przeciwko aborcji. Mam tylko takie wątpliwości co do poglądu, że zlepek komórek to człowiek.

Popieram! Nawet poszłabym dalej, w ogóle powinni milczeć na temat życia małżeńskiego, partnerskiego, seksualnego - bo nie mają, a przynajmniej nie powinni (zgodnie z zasadami jakie sami sobie narzucili) mieć o tym bladego pojęcia, poza czystą teorią. A czystą teorię to wszyscy wiemy, że zazwyczaj można sobie włożyć między bajki.

To juz było ale powtórzę: sądzisz, że psychiatrami winni być tylko i wyłącznie lekarze, którzy sami przeszli przerz chorobę psychiczną. A położnikami wyłącznie kobiety?