Nie, nie dlatego, Elbrusie.
Dlatego, że nie lubię jak mi się daje papier do podpisania i stawia pod murem wbrew mojej woli.
Przyjaźnię się z katolikami, którzy potrafią robić na mnie wrażenie swoją wiarą, swoim życiem w zgodzie z wyznawanymi poglądami. Szanuję ich przeogromnie, bo widzę że oni szanują mnie i moje wybory, nawet jeśli są niezgodne z ich światopoglądem. Można tak. Wg mnie tak właśnie należy.. Bo jeśli kiedykolwiek się nawrócę, to dzięki takim osobom, których życie jest świadectwem, a nie dzięki takim, które rzucają cytatami i paragrafami, bo dla mnie to puste słowa i bez uczynków są dla mnie niczym... a tak w ogóle to pewnie dzięki Bogu, a nie żadnym osobom.


A dlaczego ludzie odrzucają Prawdę?
Może dlatego, że nie widzą w niej Prawdy?

Dlatego pozostają w instytucji, która głosi kłamstwa.
Logiczne.

Bo nie widzą powodu, by formalnie zabierać zabawki i się wynosić; bo uważają, że skoro nie chodzą do kościoła, nie uznają jego prawd, to nie są katolikami i nie potrzebny im do tego papierek, bo wystarczy im, że inaczej żyją..; bo nie wiedzą, że istnieje apostazja, bo im księża utrudniają "wypisanie się", bo chcą sobie zostawić furtkę... Powodów tyle, co ludzi.

Sorki, że w oddzielnym poście, ale celowo chcę to odgraniczyć.
Właśnie sobie uświadomiłam, że może zaistnieć też sytuacja odwrotna nieco od opisywanej w temacie wątku.
Co powinien zrobić katolik, który został zaproszony na ślub kościelny "niewierzących katolików"?
Osoby żyjące na co dzień z dala od Boga, mające gdzieś nauczanie KK... ale dla ładnej ceremonii i tradycji, tudzież ze względu na naciski babć, cioć, rodziców... biorą ślub kościelny, który nic dla nich tak naprawdę nie znaczy..
Gdybym była katoliczką, czułabym, że to znieważa sakrament, ubliża czemuś, co jest dla mnie święte... Może na takie śluby też powinno się nie chodzić? Serio się zastanawiam...

Będę brała ślub kościelny w przyszłym roku i może jakiś katolików z mojej rodziny to oburzy (choć ja akurat nie podchodze do tego jak do ładnej ceremonii, kiecki i tradycji - ale kto to wie...)?

Elbrus - nie zamierzam odpowiadać na każde Twoje pytanie, bo odpowiedź zasadniczo sprowadza się do jednego. Nie zgadzam się z tym, że przynależność do Kościoła jest warunkiem zbawienia i prawdziwego poznania Boga. To jest pogląd ludzi, którzy się boją, dlatego tak usilnie przekonują samych siebie o słuszności wyznawanej religii. To jest ten punkt, w którym religia staje się ważniejsza od samego Boga.
Życzę Ci żebyś miał kiedyś odwagę zrzucić te klapki z oczu i pozwolić sobie na zdziwienie. A póki co nie siej proszę pogardy wobec ludzi, którzy zdecydowali się inaczej poszukiwać Boga i żyć w inny sposób niż nakazuje Kościół. I przede wszystkim nie ustawiaj ludzi po swojemu w kolejce do zbawienia.
To wszystko bardzo źle świadczy o Tobie i religii, którą wyznajesz.


Bardzo dobrze, że o tym napisałaś. Śluby kościelne ludzi obojętnych wobec Boga są na porządku dziennym.

Sama przynależność - nie i nie chodziło mi o przynależność formalną.Pełnia Prawdy o Bogu jest w Kościele - to jest fakt.To jest pogląd ludzi zatroskanych o dusze, które nieświadomie (lub świadomie) zboczyły z drogi zbawienia.Bóg jest zawsze najważniejszy, dlatego należy przyprowadzić do niego jak najwięcej osób.Ja jestem zdziwiony, ale pragnę dzielić się z nauką Kościoła z innymi.Nie pogardzam takimi ludźmi, tylko dziwię się ich chęci (czasem dużej)
przynależności do Kościoła, który uważają za kłamliwy i siejący podziały (a często zgorszenie).To nie jest moja kolejka - Jezus wprawdzie mówił, że celnicy i cudzołożnicy wchodzili przed żydami do Królestwa, ale
dlatego że nie negowali prawdy jaką objawił im Bóg.Nie wyznaję żadnej religii (obecnie).
Komunie świętokradzkie i chrzty dzieci osób niewierzących także.

Pełnia prawdy w Kościele nie jest żadnym faktem tylko poglądem pewnej zalęknionej grupy ludzi. Nawet co bardziej świadomy katolik nie podziela tego zdania. Z resztą samo życie weryfikuje ten pogląd. Spójrz na miliony ludzi, którzy mają niby najpełniejszy dostęp do tej prawdy z racji pełnej przynależności do Kościoła. Ich życie przeważnie jest pełne obojętności wobec Boga i spraw wiary. Natomiast ci, którzy naprawdę szukają Boga i żyją życiem duchowym, często znajdują Prawdę w wielu innych źródłach niż katolicyzm.

(Jesteś naprawdę świetny w wyrywaniu zdań z kontekstu i "ciętych ripostach". Czasem bardziej ciętych niż przemyślanych. Jeszcze chyba nie spotkałam na forum Twojej własnej pozytywnej wypowiedzi, która nie byłaby wyłącznie odniesieniem się do czyjegoś poglądu.)

Katolicy nie są zalęknieni, bo "Bóg ich tarczą jest".Tylko czy jest wtedy katolikiem, czy tylko członkiem zarejestrowanego związku wyznaniowego?Mają dostęp, ale nie potrafią z tego dobrze korzystać.Ta prawda jest często łatwa i przyjemna.
Demoniczne medytacje potrafią dać krótkotrwałe szczęście, ale czy to daje pożytek dla duszy?
Wąż w raju też mówił prawdę - przecież Ewa nie umarła w tym samym dniu, w którym zjadła owoc,
więc to może Bóg ich oszukał...Ponad 1600 postów (już prawie 1700) - dobrze poszukaj.

raczej, nie chcą zobaczyć, usłyszeć, poczuć bo: A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu J 3

Czyja prawda jest bardziej prawdziwsza? Katolicka czy muzułmańska? ;S

JEZUS jest pełnią prawdy.

...wg katolików.

No nie Szarotka... wg chrzescijan

Racja! Przepraszam.

Spora cześć katolików żyje w leku przed tym, że nie zasłużą na zbawienie. I przed tym, że nie znają Boga, nie potrafią sprostać Jego oczekiwaniom i nie doświadczają Jego obecności. Stąd silne utożsamianie się z Kościołem i religią jako namiastka pewności zbawienia, sposób na to żeby poczuć się pewniej i lepiej.
I stąd całkowity brak akceptacji, wobec ludzi nie przestrzegających nakazów Kościoła. To ma niewiele wspólnego z troską o zagubione owieczki. To raczej troska o własne samopoczucie.


Jest wiele rodzajów duchowości które przynoszą wielki pożytek duszy i zbliżają człowieka do Prawdy. Żadne "demoniczne" praktyki do nich nie należą. Natomiast medytacja owszem, jest bardzo dobrą drogą poznania Boga i samego siebie, praktykowaną zarówno w chrześcijaństwie, jak i w praktycznie wszystkich drogach duchowych.
"Prawda" nie jest jedynie stwierdzeniem zgodnym z rzeczywistością. Mówimy tu o Prawdzie, w znaczeniu religijnym i metafizycznym.


Nieee, szkoda mojego czasu. Po prostu zwróciłam uwagę na denerwujący i wygodnicki styl Twoich wypowiedzi.
Jedno mnie ciekawi - skoro nie wyznajesz religii katolickiej, dlaczego tak zaciekle jej bronisz i ślepo wierzysz w słuszność Kościoła?