Jak powinno być? Chyba najprościej...

Matka jest od kochania. Od tego, by być, by pokazać że jest się cennym i wartościowym niezależnie od tego, co się stało... Nie - głupiego kochania, nie pobłażania, bo to nie miłość. Ale od przekazania miłości... I może od porządkowania uczuć. Pewnego ich nazywania, prostowania... Od tego, by pomóc zrozumieć, co czuję. Nazwać to i zobaczyć.

Ojciec... Myślę, że od tego, by nauczyć się nabierać dystansu. Do siebie i innych. Pewnie, ze konieczna jest akceptacja, konieczna jest - miłość, która - nie ustaje. Ale tak naprawdę chyba od tego, by nauczyć decyzji, by to - co czuję, chcę nie było jedyną determinantą tego, co robię. Na zasadzie - poczekaj, pomyśl, zastanów się. W wolności - jako ktoś kto kieruje nie decyduje za dziecko, zwłaszcza starsze, ale naprowadza. Jest oparciem, pomoże, ale uczy ponoszenia konsekwencji decyzji...

I to się chyba nie da zmienić. Albo ja taka jestem... Ale nie stać mnie - na dystans. Inaczej myślę. Ja mogę tylko - dać miłość. I byłoby strasznie trudno stanąć w tej drugiej roli, ona kompletnie nienaturalna dla mnie...

Mam rację? Co myślicie?
Pozdrawiam

[quote="jo_tka"]Jak powinno być? Chyba najprościej...

Napisałaś:
Matka jest od kochania. Od tego, by być, by pokazać że jest się cennym i wartościowym niezależnie od tego, co się stało... Nie - głupiego kochania, nie pobłażania, bo to nie miłość. Ale od przekazania miłości... I może od porządkowania uczuć. Pewnego ich nazywania, prostowania... Od tego, by pomóc zrozumieć, co czuję. Nazwać to i zobaczyć.
I masz rację. Poprawnie też rozumiesz rolę ojca w rodzinie. Szkoda więc, że nie chcesz uznać zdania Aleksandra Brueknera, autora "SŁOWNIKA ETYMOLOGICZNEGO JĘZYKA POLSKIEGO", uznanego od wielu dziesiątków lat autorytetu, który w tymże "SŁOWNIKU" napisał m. in. "Jak z tego rzeczownika (miłość - dop. tis), a jeszcze bardziej z miłosierdzia wynika, znaczenie właściwe odnosi się nie do 'kochania', lecz do 'łaski, zmiłowania się'." Nie trzeba by się gimnastykować, aby wykazać różnicę pomiędzy miłością matczyną a ojcowską. Po prostu w miłości matczynej jest więcej miejsca na kochanie. W ojcowskiej - więcej logiki.
A jednak Jo_tka, w owym matczynym kochaniu jest nadmierna ilość pobłażania. Miałem tego dowód wczoraj, kiedy to zbeształem chłoptasia zapalającego racę w koszu na śmieci, pełnego papieru. W jej mniemaniu to ja wyrządziłem krzywdę jej synusiowi, besztając go po to, aby go uchronić przed poparzeniem a nie ona zezwalająca mu na tego rodzaju zabawę. "Bo po to sprzedają kapiszony aby strzelać" - mówiła i za żadne skarby nie docierało do niej, że sposób ich odpalania, stosowany przez jej synusia, był dla niego nader niebezpieczny. Pomyśl, że mamusie zbyt często grzeszą brakiem wyobraźni, gdy chodzi o ich dzieci. Zresztą współcześni młodzi ojcowie pod tym względem niewieścieją.
Pokój i dobro! tis.

mysle jotko, ze to co opisalas, to ideał - rodzice, jakich chcialoby miec każde dziecko

i z tych nidociągniec w wielu dziedzinach pozostają potem w nas zranienia - my nie umiemy kochac i przekazywac milosci - bo nas tego nie nauczono, bo tego nie doswiadczylismy...
stad wychodzi wielka rola rodziny, której nikt nie zastąpi - w wychowaniu,w ukształtowaniu czlowieka

owszem, mozna do wielu rzeczy dojsc samemu - jest wspólnota innych ludzi, którzy moga nam pomoc- jest Bóg - który sma jest miłością.... ale jesli czlowiek nie doswiadczyl milosci od czlowieka [a rodzice są najblizszymi ludzmi do kochania] to trudno mu w Boga i Jego miłość uwierzyc...

tylko ze - no włąsnie - rodzice stają czesto przed dylematami - mając kilkoro dzieci o różnych charakterach, mając swoje problemy z samymi sobą czasem - trudno jest być ideałem w życiu....

stąd najpiękniejsze, co dostrzeham w mojej rodzinie jest to, ze nie tylko ja i piotr wychowujemy dzieci, ale i one nas wychowują, nawracają

czyli - jak wychować sobie rodziców? oto pytanie, na które bardzo chcialabym usłyszec odpowiedź - czy w ogóle jest to mozliwe, gdy mają oni juz te dziesiąt lat? i czy jest sens jeszcze ich czegoś uczyć i wychowywac ? skoro juz sie z domu wychodzi [studia] albo sie juz wyszlo [praca, rodzina swoja]

Nikt nie jest ideałem, nikt nie jest - bezbłędny, Elka
A to nie miał być ideał Ani opis braku...
To coś co się we mnie "urodziło", jako wniosek, jako świadomość, że dopiero różnorodność tworzy pełnię... I nie dlatego, bym myślała kiedykolwiek, że starczy jedno z rodziców... Ale jakoś nie uświadamiałam sobie tych różnic - i związanych z nimi ról...
Bez którejś z tych części zawsze będzie kaleko... I pewnie tak, jak mnie trudno by było zastąpić ojca (czy niemożliwe? nie wiem... wszystko jest możliwe chyba... do pewnego stopnia) tak i pewnie ojcu - zastapić matkę... Potrzeba ich obojga. Obecnych.

Jak wychować rodziców, pytasz...
Nie wiem, czy się - da... Może - zależy... Może tak - jak zawsze... Stanowczością, konsekwencją - co do własnego życia... Przykładem. I cierpliwością...
1 Tm 5:1 Starszego wiekiem nie strofuj, lecz nakłaniaj prośbą jak ojca, młodszych - jak braci (...) (BT)
I to - może starczy?
Pozdrawiam

jotka no wlasnie

mysle ze wiele błędow wynika z tego, ze sie boimy ideałów - okreslenia ich w naszym zyciu i dążenia do nich..... zadowalamy sie namiastka, mowiac, ze widocznie tak ma byc, ze rdozicow sie nie wybiera, ze rodziny sie nie wybiera - wiec boimy sie rozmawiac o tym, co nas boli, czego nam potrzeba, reagujemy zlościa agresja, bo to najlatwiej

łatwiej niz zwrocic uwage spokojnie i rzeczowo

dobrze, ze opisalas ideal, bardzo dobrze!

wazne tez, ze dostrzegasz, ze rodzice nie są idealami, ze nawet [po ludzku patrzac] nie moga nimi byc - sprawa grzesznosci kazdego z nas, niedoskonalosci

tylko ze.... no wlasnie - dzieci, nastolatki, najczesciej idealu żądaja od rodzicow, nie chcac pogodzic sie z tym, ze rodzice, tak jak oni sami, sa tylko ludźmi

ech, juz sie boje, jak moje dzieci zaczną dorastac

Zapraszam na:

viewtopic.php?t=605

tam jest mała niespodzianka dla braci Biblijnie wierzących

Z Bogiem
cieplutki@poczta.wiara.pl

Dla wszystkich MAMUŚ najlepsze życzenia zdrowia i miłości swoich dzieci, a nade wszystko czułej opieki naszej wspólnej i PANA JEZUSA MATKI, MARYI, przesyła TIS.

Opowiadanie
Raz słyszałam - więc nie powtórzę tak pięknie (nawiasem mówiąc, to fragment dzisiejszej homilii ). I też to był cytat - nie wiem skąd.

Z innej strony o rodzinie:


Nie zawsze jest tak... Są rodziny, które chętnie - choćby w ostatniej chwili - zabiorą matkę/ojca do domu. Są takie, które przywożą w ostatniej chwili - bo naprawdę jest kiepsko. Są takie, w których ludziom już brak sił - choć dwa dni by pospali i wyszli na spacer, a nie 24 h na dobę pielęgnacja... Ale to rzadko oddają na Święta...

I jest tak, jak napisali - "babcie i dziadki świąteczne"...

W psychologii istnieje pojcie "wystarczajaco dobrej matki"- czyli takiej, ktora zabezpieczy wszstkie podstawowe potrzeby i umozliwi prawidlowe wzrastanie.
Tyle sucha nauka. Rzeczywistosc - dostrzegam wielkie zmiany w rodzinie polskiej, roli matki i ojca. Odkad kobiety zaczely pracowac zawodowo na wieksza skale (mnie wiecej od dwoch pokolen) rodzina funkcjonuje inaczej. Nie ma juz tej wiecznie obecnej w domu mamusi, ktora czeka na wszystkich z cieplym obiadkiem. Sa kobiety, ktore bywaja w domu po pracy, zmeczone staraja sie pogodzic prace z domem. Nie mowie, ze sa gorszymi matkami, absolutnie. Sa niewatpliwie bardziej wyksztalcone, swiatle. ale jest im o wiele trudniej niz kiedys. Stad tez i mniej dzieci sie rodzi. Jak sie ma kilkoro dzieci to wyjatkowo chyba mozna pogodzic prace zawodowa z opieka nad nimi. Ja bym sobie nie poradzila

Wszystko jest do pogodzenia, Agatko, jeżeli kobieta nadmiernie nie unosi się własną dumą...
Rzecz tylko w tym, by odpowiednio podzielić obowiązki - a znajdzie się czas na wszystko.
Praca zawodowa kobiety wcale nie musi oznaczać nadmiernych obciążeń dla kobiety.
Jeden warunek - OBOJE Małżonkowie muszą być osobami odpowiedzialnymi ...

No to rzucam kolejny problem Jak widzicie kwestię indywidualności poszczególnych osób w małżeństwie?

Bo spotykam się z dążeniem do "symbiozy" - koncentracji życia na współmałżonku i dzieciach, z wyrzeczeniem się siebie nawet wtedy, gdy nie jest to konieczne dla życia rodziny - i oczywiście oczekiwaniem wzajemności. Takie coś - że odtąd dwoje ludzi ma sobie wystarczyć...

Nie chodzi mi o "wolność" na zasadzie luźnego i dobrowolnego związku do czasu, ani o prawo do "samostanowienia" bez oglądania się na współmałżonka i dzieci. Rodzina jest wartością samą w sobie i z natury nadrzędną w stosunku do wielu moich chceń. Ale...

Ciekawa jestem opinii

jo_tko, zainspirowałaś mnie do rozważań z pogranicza botaniki i ekologii :P

Bardzo trafne wydaje mi się porównanie małżeństwa do symbiozy

Symbiozą nazywamy układ między dwoma organizmami, korzystny dla obydwu organizmów.

Mężczyzna i kobieta po zawarciu związku małżeńskiego stanowią już nie dwa, lecz jedno ciało.

Podobnie jest z porostami - przed wejściem w związek symbiotyczny stanowią dwa organizmy- grzyb i glon. Ale mimo tego, iż razem tworzą nowy organizm, morfologicznie odrębny od organizmów macierzystych, nie zatracają swoich indywidualnych funkcji. Zarówno grzyb, jak i glon wnoszą do związku to, co mają najlepszego i dzielą się tym z partnerem.

Również w małżeństwie dwoje ludzi ubogaca się nawzajem. Dobrze rozumiana symbioza nie polega na narzucaniu partnerowi własnych upodobań, zainteresowań, ale na rozwijaniu i wykorzystywaniu indywidualnych cech męża ( żony) jako narzędzia do pielęgnacji związku.
Przykładowo, jeżeli mąż lubi chodzić na ryby, a żona nie, mężczyzna nie powinien na siłę uszczęśliwiać swej ślubnej kilkugodzinnym wpatrywaniem się w milczeniu w wędkę. Natomiast żona, znając pasję męża, może obdarować go kolejnym spławikiem

Oczywiście zdarza się, że małżonkowie mają tę samą pasję, taki sam gust. Częściej jednak więcej nas dzieli. Są rzeczy , którą dzieląc- łączą ( most)

Jeśli chodzi o porosty, idea wspólnego realizowania pasji lub też też uprawiania jej oddzielnie, znajduje odzwierciedlenie w rozmnażaniu. Porost może rozmnażać się wegetatywnie poprzez fragmentację plechy ( i wówczas powstaje nowy porost) , ale równocześnie glon i grzyb zachowują zdolność do samodzielnego rozmnażania, w wyniku którego rozwijają się grzyby i glony.

Tak więc symbioza nie oznacza wyrzeczenia się siebie.

Ciemność, ciemność widze

Oj bida teraz - zwlaszcza dla mlodych malzenstw wlasnie wchodzacych w dorosle zycie. Ciezko jest z praca, mieszkania droge, wyksztalcenie kosztuje a na dzieci nie ma czasu albo kasy albo i tego i tego.
Jak tak dalej bedzie to pozamykaja szkoly bo nie bedzie kogo uczyc

jestes z kosmosu?
bo chyba nie piszesz o Polsce?