Tak też robisz w sakramencie pokuty. Przyznajesz się wobec Kościoła.
Życie jest dobrem i je trzeba chronić, amputacja organu jest złem.
Wczoraj słyszałem piosenkę w radiu: "Mówił o sobie "mniejsze zło" a inni mówili mu zbrodniarz!"

Jeżeli będziesz budować na kłamstwie i zatajeniu to wszystko runie.
Co znaczy zbliżyć się do Prawdy? Zbliżyć się do Jezusa, On jest Drogą, Prawdą i Życiem.

Tak, w swoim życiu doświadczyłem tego, że prawda buduje. Zarówno buduje relacje z innymi ludźmi jak i buduje mnie samego.

Dlaczego tak mówię? Bo był ktoś mądrzejszy ode mnie kto już to powiedział:

Ukrycie tego jest obłudą, bo po co ranić drugą osobę lepiej udawać na zewnątrz, że nic nie jest. Jezus nie uczy takie postawy i nie taki przykład daje, można to znaleźć w przypowieści o celniku i faryzeuszu.
Grzech wybaczony to taki, który wyznajesz wobec Boga i wobec człowieka, którego zgrzeszyłeś.

Mateola mówisz że fanatazym? A co byś powiedziała gdybyś odkręciła w kranie kurek z ciepłą wodą i byłaby letnie; kurek z zimną wodą i byłaby letnia?
http://info.wiara.pl/index.php?grupa=4&art=1234468362
To co grozi najbardziej katolikom to ich własna ignorancja, usprawiedliwianie i brak gorliwości. Droga na łatwiznę oby daleko od krzyża: cierpień, trudności.
Jest fragment, gdzie Jezus mówi: bądź zimny albo gorący. Albo jesteś katolikiem"na całego" albo nie. Nie można być pół tak pół nie. Albo to mi pasuje to nie.

Ale to taki mały offtop.

ale kihol to uwazasz że jak zdroadził to ma siedzieć cicho i żałowac, ale nic nikomu nie mówić... mi się wydaję ze partnerka powinna się dowiedzieć. I to ona ma prawo zadecydować co dalej w takiej sytuacji

Litera najwyrazniej nas w tym momencie dobija. Moja zona jest czlonkiem Kosciola, wiec wobec niej rowniez wyznaje w Sakramensie Spowiedzi.


chyba, ze organ ten jest przyczyna grzechu


Religia nasz rzeczywiscie niesie ze soba duzy bagaz powiedzen, przypowiesci, cytatow... Czasem wrecz robi sie z tego metlik

Jeśli tym człowiekiem kieruje chęć uratowania własnej skóry, to oczywiście, możemy mówić o obłudzie.
Ale ja przecież mówię o innej postawie: człowiek ma on na celu dobro współmałżonka i rodziny i dla tego dobra poświęca swoją potrzebę bycia szczerym za wszelką cenę; świadomie wybiera samodzielne zmaganie się ze swoim grzechem, by przez to oszczędzić cierpienia bliźniemu, w tym także dzieciom.

Prawda mówiona bez względu na odczucia drugiej osoby może tę drugą osobę poważnie zranić, a nawet zniszczyć - a tego byśmy nie chcieli, bo nasza religia to także religia miłości.
W tym kontekście Twoje cytaty o faryzeuszu, czy o letniej wierze uważam za... chybione.

Jeśli znajdziesz jakąś podstawę twierdzenia, że "grzech wybaczony to taki, który wyznajesz wobec Boga i wobec człowieka, którego zgrzeszyłeś", to podaj

Wiem, że offtop, ale dla mnie ciekawy temat, i pytanie kieruję raczej tylko do mateoli (i innych wierzących lub/i zorientowanych) - jak to jest jeśli grzech zostanie naprawiony w pełni, z nawiązką, jest żalowany, itd. ale nie ma elementu spowiedzi?
Bierzemy na widelec taką kradzież. Ktoś komuś coś ukradł. Dla tego okradzionego nie były to "ostatnie pieniądze" więc nie odczuł z miejsca jakiejś wielkiej straty, nie wpłynęło to na jakąś nieodwracalną kwestię typu być albo nie być. "Zwyczajnie" zginęło komuś 200zł. Złodziej po jakimś, niedalekim, czasie stwierdza, ze skrzywdzil tą osobę bardzo, niezaleznie od tego jaka to była kwota. Załuje i czynu i głupio mu wobec osoby. Bierze się do uczciwej pracy, za pierwsze zarobione pieniądze kupuje bukiet kwiatów/czekoladki, cośtam... i 400zł (zwrot plus "dodatek za odczuwanie jakiejkolwiek szkody), idzie do człowieka którego okradł, wyjaśnia sprawę, przeprasza, daje pieniądze, upominek, deklaruje że jeśli tamten nadal czuje sie pokrzywdzony, to nawet podda sie karze, dopytuje czy nie wywołał swoją kradzieżą większych szkód (o których być może nie wie). Dogadują się, wypijają herbatę, okradziony wybacza, "byly złodziej" zostaje z poczuciem ulgi, czystym kontem w sensie "międzyludzkim" i silnym postanowieniem że już nigdy się w coś takiego nie wpakuje - bo nie chce krzywdzić ani siebie ani innych.
W przypadku jeśli ten człowiek w swojej szczerej (skutecznej) poprawie/naprawie wyrządzonego zła pominął element spowiedzi, grzech jest mu nadal normalnie "liczony" przez Boga, prawda?

Mimo, ze jestem wierzacy trudno mi odpowiadac w imieniu Boga... On zrobi tak jak bedzie chcial. Pewnie ma wolna wole

Łk 15:11-32
Przeczytaj dokładnie cały. Zdanie klucz to 21. Piękny fragment opisujący perspektywę Boga i ludzi.
Warto też zaglądnąć do warunków dobrej spowiedzi.
-----

A co do reszty.
Sytuacja zranienia następuje w momencie zdrady a nie w momencie powiedzenia. Po drugie zakładam, że jestem z osobą, którą kocham i która mnie kocha- miłością prawdziwą a nie naiwną. Nie zależy mi na tym by partnerka wiedziała jaki to jestem kryształowy. (znaczy już mi nie zależy) a cytat zdecydowanie trafiony bo skoro Twój małżonek patrząc na Ciebie będzie myślał jaki jesteś idealny\a, a Ty w środku będziesz grobowcem to co nie pasuje do tego fragmentu?
Ludzie patrząc na Faryzeuszów i uczonych w piśmie tak o nich myśleli. A Ci żyli w takim przekonaniu i nikogo z błędu nie wyprowadzali- nie zdziwiłbym się gdyby z "wyższych konieczności".

Dalej jeżeli mnie kocha to będzie potrafiła mi wybaczyć a jeżeli ja ją kocham to stanę na głowie by nie powtórzyć błędu.

Trzecie ważne jest by powiedzieć prawdę aczkolwiek ważny jest też sposób przekazu. (tego się cały czas uczę)
Bo można walnąć komuś prawdą tak, że go powali (mój sposób... czasami się sprawdza) a można powiedzieć prawdę z wielką miłością wobec rozmówcy (to jest zdecydowanie lepsze rozwiązanie).

Alternatywa jest Twoja, nie mówić w imię "wyższej konieczności" aczkolwiek obawiam się, że może to być wyrok na własną osobę i doprowadzić do rozpadu-dlaczego? Bo jest furtką dla Złego.

Z podanego fragmentu nie wynika, że warunkiem przebaczenia grzechu jest wyznanie go temu, wobec kogo go popełniono. Nic na ten temat nie ma także w warunkach dobrej spowiedzi.

Obawiam się, że nie dojdziemy do porozumienia... ja pozostaję przy zdaniu, że przyznanie się do zdrady popełnionej w przeszłości może spowodować sporo złego. I naprawdę nie chodzi tu o twój obraz w oczach partnerki, tylko o przyszłość małżeństwa i dobro dzieci.
Nie każda miłość wytrzyma takie obciążenie, bo nie każda jest na etapie - jak to określasz - "miłości prawdziwej". Nie każdy partner zniesie taką prawdę, zwłaszcza, gdy jest delikatnej konstrukcji psychicznej.

Jaki sens ma wyznawanie winy zdrady na przykład po pięciu latach, w udanym, rozwijającym się małżeństwie z dwójką małych dzieci? Kto miałby na tym zyskać?

Ponadto uważam, że samotne niesienie brzemienia zdrady w tajemnicy, do końca życia - w imię miłości bliźniego właśnie - to może być pokuta za popełniony grzech (gdzieś o tym czytałam - jak znajdę to wkleję).

Co do zdrady - moim zdaniem sporo zależy od tego jaka to była zdrada. Czasem z rozpędu nazywamy zdradą czyny, które choć fakt, dobre nie były i nie nadają się do powtórzenia, to jednak nie powinny też wywoływać aż tak cieżkich wyrzutów sumienia do końca życia. Ale tego może nie będę oceniać, wartościować, wytyczać granic, bo to sobie trzeba samemu ocenić, gdzie ta granica faktycznej zdrady...
Natomiast czy powiedzieć w tej sytuacji... chyba jednak nie. Bo jeśli powiedzieć - to na pewno licząc sie z destrukcyjnym wpływem na związek, z odejściem dziewczyny... albo z jej pozostaniem, ale cierpieniem, z tym że "już nigdy nie będzie tak samo". O takich rzeczach mówi się albo w miarę od razu - stawiając sprawę uczciwie i licząc się z konsekwencjami, albo milknie na wieki (jeśli nie ma konsekwencji widocznych i informacje nie wypływają same) odkupiając tamto przewinienie z przeszłości dobrą teraźniejszością... Po prostu nie powinno się odbierać niewinnej osobie szczęścia... (W indywidualnych przypadkach trzeba to wyczuć - bo moze np. ta dziewczyna podkreślała kiedyś, że o zdradzie chciałaby się dowiedziec, że to dla niej ważne i że sama chce podejmować decyzje będąc w pełni poinformowana. Albo odwrotnie, ja znam np. kobietę-żonę która mówi "czuję i prawie wiem, że mąż mnie niebawem zacznie zdradzać... taki to człowiek... godzę się z tym właściwie, ale nie chcę NIGDY dostać potwierdzenia, w szczególności z jego ust"). Coż... ciężko zawyrokować jednoznacznie...

mateola rozmowa dotyczyła "świeżej" zdrady i tak też traktowałem.
Natomiast w danej perykopie jest napisane "ojcze wybacz bo zgrzeszyłem przeciwku Niebu i przeciwko Tobie" (tysiąclatka- choć teraz cytuję z pamięci).

Przeczytaj tą perykopę z perspekty. Ojciec - Ty. Syn martnotrawny, osoba która zdradza. Możesz też spróbować w drugą stronę.

Czereśniowa mateola a takie pytanie co lepiej usłyszeć od męża czy, gdzieś "po kątach" albo od obcej kobiety... np.: Witam nazywam się X mam dziecko z Twoim mężem. (przykład przejaskrawiony ale możliwy)

powiedz to tej dziewczynie... dla niej to puste teoryjki i czcze gadanie, jestem pewna, że powiedzenie również będzie bolało.

Wniosek: nie zdradzać z miłości do swojego partnera.

To co teraz powiem może się niektórym wydać dziwne ale czasem jest lepiej nie mówić - czasem. To zależy od tego jak ona by to zniosła. Nie pamiętam tego dokładnie, ale kiedyś jeszcze w liceum ksiądz jak rozmawialiśmy o zdradach powiedział, że powinno się powiedzieć, ale czasem są takie przypadki że lepiej (dla drugiej strony) to przemilczeć.

Zachowaj się jak facet, nie pytaj na forum co robić.
Spowiednik-trochę złośliwie, ale naprawdę z takimi sprawami idziecie do spowiednika?(osobiście nie mam, nie czuję potrzeby,jakoś wiem co robić-ale to kwestia indywidualna)

pozdrawiam

Najlepszym wyznacznikiem tego czy mówić takie rzeczy czy nie jest włąsne samopoczucie - jeśli kogoś to męczy i ciągle się zastanawia "powiedzieć czy nie" to ma gotową odpowiedź. Żadne zasady narzucone z zewnątrz nie mają tu znaczenia, po prostu: Nie możesz się z tym pogodzić - powiedz... Taka higiena psychiczna...