Papieski Lublin kieruje się rozumem i my też tak zrobimy. Dzięki

Nie jestem katolikiem ale i tak wiem, ze piszesz totalną bzdurę. Nie ma żadnego dogmatu czy nauczania wymagającego choć jednego dziecka od małżeństwa katolickiego.

Kozioł ma racje. Jest tylko przepis zabraniający dobrowolnego ubezpłodnienia.
To o tych zmianach w mózgu, co pisał Cawilian - chciałbym prosić o jakieś linki od sprawy itd., pytanie też, czy te zmiany to dojrzewanie, czy po prostu jakieś tam zmiany, które nie czynią kobiety "bardziej dojrzałą".
Zgadzam się za to z Cawilianem, że normalne i chwalebne jest bycie dumnym ze swojego dziecka. Natomiast można tego aż tak nie eksponować, jak niektóre matki.
Ja znam wiele młodych małżeństw z dziećmi. Różnie się zachowują.

Vitus Bernward Dröscher Rodzinne gniazdo

Rodzinne gniazdo jest pełną zdumiewających faktów i śmiałych wniosków opowieścią o miłości macierzyńskiej i jej decydującym wpływie na losy zarówno zwierzęcia, jak i człowieka. Autor, znakomity popularyzator nauki o zachowaniu się zwierząt, dotyka tajemniczych głębi psychiki, gdzie rządzą uczucia, popędy i instynkty, gdzie zaciera się różnica między człowiekiem i zwierzęciem...
(z notatki wydawnictwa)

[code][/code]
A właśnie że dziecko w łonie jest karmione a jak by się rozwijało. W inny sposób ale jest.
Z góry przekreślanie że nie chce mieć się dzieci bo będzie cierpiało jest trochę egoistyczne. A życie bez dzieci nie jest tak jakby pełne Ci co już mają dzieci wiedza o czym mówię. Moja koleżanka też nie chciała mieć dzieci ale jej się przytrafiła wpadka i ma świetnego dzieciaka i mówi że nigdy by tego nie zmieniła choć więcej nie chce.

Cawilian - dzięki, jak dorwę tą książkę to poczytam, potem też zweryfikuję (bo jak wiadomo jedno źródło to za mało

Temat "otwarcia się na zycie " jest bardzo fajnie i inaczej ujęty w książce (zresztą świetnej!) pt "Święty Seks" http://www.malzenska.pl/produkt/pokaz/9 ... opcak.html
Autor pisze tam bardzo fajnie o tym na czym polega otwarcie się na życie małżeństwa które z różnych przyczyn już więcej dzieci nie planuje- na otwarciu na to życie , które się stworzyło, na tym żeby mieć dla dzieci czas, rozmawiać z nimi, być z nimi, być poprostu na nie otwartym.

@lotopolanka
Pół roku po ślubie to nie jest jakoś strasznie długo i na pewno nie istnieje jakiś przepis mówiący o tym jak długo małżeństwo ma/może/powinno być bezdzietne!
Natomiast co do Twoich motywacji, to pomyśl chwilkę o tym co było do tej pory w Twoim życiu najpiękniejsze. Może jakiś najpiękniejszy widok, pierwsza miłość, wspomnienie któregoś z krewnych, oczekiwanie na prezenty itp. Na pewno jest coś takiego.
I teraz powtórz, że nie chcesz swoich dzieci na coś takiego skazywać...

Wniosek jest taki że "otwartość na życie" jest terminem wysoce niejasnym i nigdzie nie zdefiniowanym wprost. Cieżko zatem na ten temat dyskotować... bo trochę absurdalnym jest to żeby małżeństwo współżyjące tylko w dni niepłodne uznawać za "otwarte na życie"

a ja ten temat jakoś czuję, mam wrażenie przynajmniej że dla mnie to pojęcie nie jest niejasne. I chyba kluczem jest brak lęku przed ciążą, ja się nigdy nie boję ciąży. Nawet jeśli nie planowałam w danej chwili, nawet kiedy moje dzieci były małe, nie bałam się, nigdy nie czekałam w stresie "czy dostanę okres" Miałam zakorzenioną tą świadomość że jeśli Bóg da dziecko przyjmiemy go i pokochamy, niezależnie czy było "planowane". Moim zdaniem podejście (które czasem aczkolwiek rzadko się spotyka) kompletnego braku planowania kolejnych ciąż w sensie poczęcia dziecka co chwilę jak popadnie jest wypaczeniem tego
"otwarcia" i świadczy o nie za wielki rozsądku.
Otwarcie na życie nie musi oznaczać planowania ciąży w danym momencie, to nie jest to samo.
Małżeństwo dajmy na to współżyje w dni niepłodne bo pewne względy mówią im że teraz nie planują dziecka, ale przede wszystkim:
1. nigdy dopóki zachowują płodność (tzn głownie kobieta, bo facet to podobno do konca życia:)) nie zakładają że "już napewno nie będziemy mieć dziecka", zawsze żyją ze świadomością że każde dziecko z miłością przyjmą
2. nigdy nie ufają w tym temacie wyłącznie sobie, starają się powierzać to Bogu na modlitwie i prosić go o dobre decyzje
3. nie boją się dziecka, wiedzą że każde dziecko ubogaci ich rodzinę, i każde otrzyma od nich pełną miłość
Myślę że rozumiecie o co chodzi, chodzi o wewnętrzne nastawienie.
Dam wam jeszcze taki piękny dla mnie przykład z zycia:) Małżeństwo głęboko wierzące, animatorzy wspólnoty. Mają jedno nastoletnie dziecko. Niestety on z powodu przewlekłej choroby zażywa leki które negatywnie wpływają na tworzenie plemników, i w przypadku poczęcia jest duże ryzyko że dziecko byłobo powaznie uszkodzone. Z tego powodu nie planują ciąży stosując restrykcyjnie NPR. I oni podejmują decyzję o adopcji dziecka pomimo że nie są niepłodni. W ośrodku adopcyjnym pada pytanie "po co skoro mają dziecko?" A ona odpowiada- "bo mamy wiele miłości która możemy dać komuś kto na nią czeka i potrzebuje" Dostają adoptowanego synka.
Można być bardzo otwartym na życie pomimo stosowania nawet bardzo ściśle NPR